Τοποθέτηση ετικέτας: , ,

  • Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη Filkon.
Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 196 έως 210 (από 270 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #76137

    Mia idea
    Συμμετέχων

    Αφού δεν αισθάνεσαι ασφάλεια να είσαι ειλικρινής με τους γονείς σου θα πρότεινα να μην βασιστείς σ αυτούς καθόλου διότι ρισκάρεις να περάσεις σε μια φάση που θα τους έχεις ανάγκη, ενδεχομένως θα έχεις ήδη βρει δουλειά και το παιδί θα έχει συνηθίσει να μένει μαι τους οπότε θα εγκλωβιστεις και δεν θα τολμάς να κάνεις το επόμενο βήμα μόνη σου! Δεν έχει νόημα να φύγεις από την οικογενειακή εστία για να πας κάπου όπου θα καταπιέζεσαι ακόμα περισσότερο! Αν ο σύζυγος σου δείχνει τέτοια κατανόηση και συμφωνεί τότε θεωρώ καλύτερη λύση να φύγεις μόνη σου για να βρεις δουλειά επιστρεφοντας πχ τα σαββατοκύριακα. Μόλις βρεις δουλειά θα βρεις και σπίτι και τότε θα πάρεις μαζί σου το παιδί. Θεωρώ επίσης πως αυτό το σενάριο εξασφαλίζει και πιο ομαλή μετάβαση για το παιδί στη νέα κατάσταση. Πίστεψε με είναι μανίκι να εργάζεσαι και να μεγαλωνεις παιδί μόνη σου, κι ακόμα μεγαλύτερο μανίκι να εργάζεσαι και να μεγαλωνεις παιδί μόνη σου με τη βοήθεια 2 μη υποστηρικτικών γονέων! Δεν λες πολλά για η σχέση σας αλλά για να φοβάσαι να τους μιλήσεις μάλλον είναι επικριτικοί και απαξιωτικοί μαζί σου!
    Αφού λοιπόν ο σύζυγος σου είναι υποστηρικτικος και καλός πατέρας δεν έχεις λόγο να τον απομακρύνεις από το παιδί και να χάσεις την πολύτιμη συνεισφορά του στην ανατροφή του. Εγώ θα βασιζομουν περισσότερο σε εκείνον και δεν θα ανακατεύα καθόλου τους γονείς μου στην ιστορία, τουλάχιστον στην 1η φάση μέχρι να βρεις δουλειά και δικό σου σπίτι. Επίσης ο παιδικός σταθμός είναι απείρως καλύτερη λύση από τη γιαγιά και τον παππού όσο καλοί και διαθέσιμοι και να ειναι, πόσο μάλλον όταν δεν συμφωνούν με τις επιλογές της μητέρας.

    #76134

    Ηλιοστάλλακτη
    Συμμετέχων

    Αγαπητή Voice, θέλω να σου πω πως κι εγώ περίμενα εμφράγματα κλπ γιατί κι εγώ το “καλό παιδί” χώρισα και εξεπλάγην πολύ ευχάριστα!! Ιδίως από τη μικρή κοινωνία του χωριού μου. Κάτι αλλάζει σιγά σιγά….

    #76135

    Ηλιοστάλλακτη
    Συμμετέχων

    Γβρμ… γιατί γούρλωσες τα μάτια στο ευτυχισμένη; Δεν το δικαιούσαι; Δεν το αξίζεις; Τι θα περιμένεις, την άλλη ζωή ή τον Μεσσία να έρθει να σε πάρει από το χεράκι και να σου πει “ωωωωω μα πόσο έχεις υποφέρει, έλα πάρε τώρα τους καρπούς σου” …Ο λαός λέει συν Αθηνά… Ίσως ακούγεται σκληρό αλλά αυτό έχω να πω μόνο, με όσα έχεις αναφέρει δηλ όλο αυτό το διάστημα. Και κάτι που μου είπε πολλές φορές η ψυχολόγος ώσπου να το πιστέψω… ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ.

    #76360

    Voice of the Soul
    Συμμετέχων

    Μια ιδεα και υπολοιπα κοριτσια,καλημερα και σε ευχαριστω για τον χρονο σας.
    Μια ιδεα,δεν υπαρχει αυτο το σεναριο. Ο αντρας μου δουλευει Κρητη σεζον,εκει ειναι το σπιτι μας. Εγω βρισκομαι ηδη 1μιση μηνα στην Αθηνα. Ετσι οπως ειναι η κατασταση,μολις σταματησει τη δουλεια ο αντρας μου, θα ξενοικιασουμε κ θα επιστρεψει κ εκεινος Αθηνα στο πατρικο του. Ειναι για ολους πολυ δυσκολη κατασταση αλλα πρεπει να βρουμε το κουραγιο να προχωρησουμε.
    Συνανταω εμποδια με τους δημοσιους σταθμους,μου λενε οτι δεν μπορω να κανω τα χαρτια(δεν προλαβα νομιζω κιολας) για Αθηνα γτ το παιδι ειναι δηλωμενο οτι ζει στα Χανια. Δε ξερω τι ισχυει κ τι οχι.ειναι κ νεκρη περιοδος κ δε μπορω να βρω λογιστη για να μαθω.

    Η μονη λυση ειναι οι γονεις. Για καποιο διαστημα τουλαχιστον.
    Μαλλον στο μυαλο μου ειναι ο φοβος. Δεν ειναι επικριτικοι. Αλλα σιγουρα θα προσπαθησουν να με πεισουν να ξαναγυρισω στον αντρα μου.

    Επισης η μανα μου εχει προβλημα υγειας κ δεν ειναι για να κουραζεται πολυ κ ο πατερας μου ακομα δουλευει.
    Το παιδι ειναι πολυ ζορικο κ εκεινοι πελαγωνουν. Περιμενω να ανοιξουν τα κεντρα για να ξεκινησει λογο-εργοθεραπειες γτ εχει θεματα συμπεριφορας και αρκετα ξεσπασματα.
    Μεχρι να ξεκινησει κ να δω καποια βελτιωση,δεν μπορω να τους τον αφηνω για πολλες ωρες. Αυτο σημαινει οτι πρεπει αρχικα να βρω μια παρτ ταιμ δουλεια να βγαζω καποια εξοδα.

    Ειμαι πελαγωμενη. Δε ξερω πως να τα διαχειριστω ολα μαζι

    #76604

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Ηλιοστάλακτη, δεν είμαι σίγουρη πώς να ορίσω την ευτυχία. Δεν μου είναι εύκολο να δημιουργήσω ευτυχία μόνο με τον εαυτό μου, ξεκινώντας από τη δυστυχία που θα προξενησω στους γύρω μου. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου ώστε να ευτυχήσω, δεν ξέρω καν αν γίνεται. Γι’αυτό χρονοτριβώ. Μεσσία και ανταμοιβή σίγουρα δεν περιμένω, κατ’αρχας δεν υποφέρω ακριβώς. Η ανυπαρξία όντως μοιάζει πιο δελεαστική από την παρούσα κατάσταση αλλά έχει κι αυτή τα προβλήματά της.

    Voice, όπως βλέπεις δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για συμβουλές, αλλά έτσι απ’εξω που τα βλέπω, έχω να πω: όταν πελαγώνεις, κάνε τα όντως ένα ένα. Ένα βήμα τη φορά. Έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται κι αλλιώς. Δεν υπάρχει κάποια προθεσμία, εκτός από την εσωτερική σου. Αν εσύ νιώθεις ότι δεν μπορείς να τα διαχειριστείς αυτά (λογικό, είναι πολλά), ξεκίνα με το ευκολότερο. Και άσε και τους άλλους να πάρουν πρωτοβουλίες. Η παρτ ταιμ δουλειά δεν ακούγεται ανέφικτη. Έχεις όλα τα φόντα να τα πάτε τέλεια.

    #76661

    Voice of the Soul
    Συμμετέχων

    Τους μιλησα τελικα. Δεν το πηρανε πολυ καλα. Η μανα μου κλαιει κ χτυπιεται τι θα απογινουμε τωρα,ο πατερας μου παιρνει τον αντρα μου τηλ κ προσπαθει να μας πεισει να ξαναπροσπαθησουμε.
    Ελπιδα για βοηθεια για να βγω για δουλεια,δεν βλεπω. Μου το ξεκοψαν κιολας.
    Μονη λυση βλεπω να γυρισουμε Κρητη,να βρω δουλεια κ εγω(πολυ δυσκολο βεβαια φετος λογω covid) κ να συγκατοικησουμε μεχρι να ξεκολλησουμε και να τραβηξει ο καθενας το δρομο του. Το σπιτι κατω ειναι τεραστιο,εκεινος δουλευει ολη μερα σχεδον και εγω δεν εχω προβλημα να μενω μαζι του. Ετσι κι αλλιως σαν συγκατοικο τον εβλεπα τοσα χρονια.
    Εκεινος βεβαια δεν ξερω πως θα το παρει κι αν θα το δεχτει…

    #76619

    Ηλιοστάλλακτη
    Συμμετέχων

    Voice, οι αιτήσεις πράγματι Μάη – Ιούνη, ωστόσο, νομίζω υπάρχουν άνθρωποι, πχ στρατιωτικοί, που μετακομίζουν μέσα στη χρονιά, κάποια πρόβλεψη θα υπάρχει. Κι αν δεν υπάρχει, να απευθυνθείς στην κοινωνική υπηρεσία του Δήμου που μένεις, μαζί με ένα αποδεικτικό (πχ λογαριασμό ΔΕΚΟ) και θεωρώ ότι θα βρεις κατανόηση (εγώ στην αντίστοιχη περίπτωση είχα βρει) γιατί ήταν έτσι κι αλλιώς μια διαφορετική χρονιά για όλους μας. Το μαιλ μου υπάρχει στο προφίλ μου αν θέλεις περισσότερες πληροφορίες.

    Γβρμ, νομίζω το έχουμε εξαντλήσει. Από όσο μπορώ να καταλάβω, επειδή έχω υπάρξει εκεί, όταν είσαι πραγματικά έτοιμη, θα δεις τι θα κάνεις. Το ότι θεωρείς δεδομένο ότι κάποιος θα δυστυχήσει αν πάρεις αποφάσεις, δεν θέλω να το σχολιάσω. Αν δεν έχεις ακόμα εικόνα προσωπικής ευτυχία, έχεις δρόμο μπροστά σου. Είναι σημαντικό ότι αναγνωρίζεις ότι χρονοτριβείς. Καλή δύναμη από μένα. Το μαιλ μου είναι διαθέσιμο και για σένα εξίσου.

    #76778

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Αχ Voice πολύ λυπάμαι που σε απογοήτευσαν τόσο οι γονείς. Δεν ξέρω τι να πω για την απόφαση να ξανακατεβετε μαζί- είμαι σ’αυτην την κατάσταση για τους ίδιους λόγους κι εμένα δεν μου πηγαίνει καθόλου καλά. Οι δικοί μας λόγοι έχουν όμως κατά βάση να κάνουν με τον χαρακτήρα μου. Και ίσως με τον δικό του. Θα σου πω ποιο είναι το πρόβλημα που ανακύπτει ξανά και ξανά μήπως βοηθήσει στην πορεία. Λοιπόν ξεκαθάρισα ότι μένουμε μαζί για καθαρά πρακτικούς λόγους, μέχρι να βρω δουλειά, και δεν τον θέλω. Είπε οκ. Μετά άρχισε να κάνει κοινά σχέδια. Του το ξαναεξηγησα, εξεπλάγην που είμαστε ακόμα εκεί, καβγάς, οκ. Το υπενθυμίζω συχνά, καβγάς γιατί το κάνω “σαδιστικά”. Σταμάτησα να το υπενθυμίζω, πάλι κοινά σχεδια, μεγαλύτερος καβγάς. Και ξανά. Τώρα σταμάτησα να το θυμίζω. Μέχρι να βρω όντως δουλειά, να μπορώ όντως να υποστηρίξω οικονομικά το διαζύγιο που θέλω, πουλάω τρέλα. Ή θα εκραγεί ή θα εκραγώ, ή θα φουνταρω. Δεν ξέρω αν είναι πολύ ειδική η περίπτωσή μας, πάντως το κοινό σπίτι είναι τεράστια παγίδα αν ο άλλος δεν θέλει όντως να χωρίσει. Αν γίνεται καπως αυτό το τεράστιο σπίτι να οριοθετηθεί καπως, πιστεύω θα βοηθήσει.
    Όσον αφορά τη δουλειά, θα ξαναπώ πως αναλογως την ειδικότητα διαφέρουν οι προοπτικές. Το θετικό είναι πως η Κρήτη είναι αρκετά ξεχωριστή περίπτωση,
    με την καλή έννοια. Βέβαια ως τουριστική περιοχή θα πληγεί πολύ, αλλά η δύναμη της τοπικής κοινωνίας για bounce back είναι μεγαλύτερη απ’ό,τι αλλού.

    Ηλιοστάλακτη, ευχαριστώ. Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι είναι κουραστικό να με παρακολουθεί κάποιος να κάνω κύκλους, εδώ είναι κουραστικό για μένα.

    #76886

    Ηλιοστάλλακτη
    Συμμετέχων

    Μην αγχώνεσαι Γβρμ, έχω τα δικά μου να με κουράζουν , εσύ μου είσαι στιγμές χαλάρωσης χιχιχι 😉 Κι εμείς πάνω κάτω μένουμε, δεν είναι εύκολο. Και κάτι “επίκαιρο” για να γελάσουμε… μπορείτε να ζωγραφίσετε γραμμή όπως στο γνωστό μας σίριαλ 😉 :-p

    #76802

    Voice of the Soul
    Συμμετέχων

    Ποια στηριξη βρε κοριτσια; Με στελνουν πακετο πισω στον αντρα μου! Δεν ηταν κοινη αποφαση λενε αλλα μονο δικη μου. Καλα ελεγε η φιλη πιο πανω να μην βασιστω σε εκεινους.

    #76960

    Ηλιοστάλλακτη
    Συμμετέχων

    Γβρμ δείχνεις έκπληκτη που δεν σε “κατανοεί” αλλά εγώ νομίζω ότι είναι σαν παιδί δηλ δεν “ακούει” αυτά που λες αλλά “, βλέπει” αυτό που δείχνεις… και για αυτόν απλά είσαι ακόμα εκεί.

    #77054

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Voice προφανώς και δεν υπάρχει καμιά στήριξη. Καταλαβαίνω ότι είναι μεγάλο χαστούκι όταν το πρωτοκαταλαβαινεις, δεν με θεωρώ τυχερή που δεν υπολογίζω σε κανέναν σύμμαχο από οικογένεια εδώ και χρόνια, αλλά κι η δική σου θέση δεν είναι καθόλου αξιοζήλευτη. Το δεν είναι κοινή απόφαση τελείως ανοητο επιχείρημα, φαντάζομαι το ξέρεις αλλά ας το ξαναδιαβάσεις άλλη μια, δεν κάνει κακό. Δεν χρειάζεται να θέλουν και οι δυο για να χωρίσουν. Ένας ειναι υπεραρκετός. Αλίμονο να περιμέναμε να συμφωνήσει ο άλλος για να χωρίσουμε από κάθε σχέση. Έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι η πρώτη που θα το πεις. Και στο “μα ο γαμος δεν είναι απλή σχέση, ποσο μάλλον οταν υπάρχει παιδί” όλ@ ός@ ξέρουμε απαντάμε ότι όντως, το να πάρει κανεις την απόφαση, ακόμα και το να μπει στη διαδικασία να σκεφτεί να χωρίσει, είναι δέκα φορες δυσκολότερο μέσα σε γάμο και εκατό φορες δυσκολότερο όταν υπάρχουν παιδιά. Αυτό που κανεις δεν είναι εγωιστικό, δεν είναι ανεύθυνο, δεν είναι φυγόπονο. Είναι ο δύσκολος δρόμος. Το ξέρω ότι τα ξέρεις, αλλά επειδή προσωπικά η απόρριψη από τους γονείς μου κόστισε όταν την πρωτοκαταλαβα, στα ξανάγραψα μήπως νιώσεις λίγο τη στήριξη…
    Στο πρακτικό κομμάτι, υπάρχει άραγε κάποια λύση με τη φύλαξη παιδιού; Μήπως μπορείς να βρεις κάτι τέτοιο και να κρατάς μαζί και το δικό σου, στο χώρο σου;

    Ηλιοστάλακτη σε μπέρδεψε και ο κορέκτοράς μου, δεν εξεπλάγην εγώ, αυτός εξεπλάγη! Γενικά βέβαια δεν τον αδικώ, γιατί όπως λες μένουμε μαζί, μέχρι ένα σημείο όμως. Έχω εξηγήσει πολύ εκτενώς ότι το πρώτο μου μέλημα δεν είναι να ελευθερωθω παση θυσία, αλλά με το μικρότερο δυνατό κόστος για το μικρό. Για να γίνει αυτό πρέπει να βρω δουλειά. Εκεί που είμαστε η καραντίνα ξεκίνησε και τελείωσε πολύ αργότερα (βασικά ακόμα η χώρα είναι υπό διάλυση) και γενικά βλέπει ότι κάνω αιτήσεις πολύ εντατικά, σε ό,τι να’ναι δουλειές, δεν βλέπω τον λόγο να θεωρήσει ότι το κίνητρο είναι ζήτημα προσωπικής ολοκλήρωσης και όχι αυτό που έχουμε επαναλάβει πολλάκις.

    #77153

    Ηλιοστάλλακτη
    Συμμετέχων

    Δεν με μπέρδεψε ο κορέκτορας, νομίζω. Λες ότι του λες μπλα, μπλα, λέει οκ και μετά καυγάς. Και ξανά. Άρα εκπλήσσεσαι που “συμφωνεί” στα λόγια και μετά καυγαδίζει, σωστά; Σαν να μην συνάδουν τα λόγια του με τις πράξεις του. Εγώ αυτό λέω λοιπόν, ότι συμφωνούν, γιατί “λέει” ναι αλλά εννοεί όχι, ελπίζοντας πως θα σου περάσει. Εικασίες κάνω, ενδεχομένως.

    #77495

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Διαβασα τις ιστορίες σας κ πραγματικά με συγκινησαν κ με εκαναν να αισθανθω οτι δεν ειμαι μονη. Πηρα το θάρρος απο εσας για να γραψω κι εγω την δικη μου ιστορία.
    Είμαι σε ενα γαμο που εχει τελειωσει εδω κ 5 χρόνια. Ειμαστε σε διασταση και αναγκαστικά συγκατοικουμε. Δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη για να μπορεσω να ζήσω μονη μου, εχω κ δυο παιδια κ δυσκολευει πολυ η κατασταση. Ο πρώην δεν θελει κι εκεινος να φυγει γιατι αφενός εχει βολευτεί κ αφετερου δεν θελει να πληρωνει ενοικια δικα του κ διατροφη. Εχει κ το επιχείρημα ότι αφου εγω δεν εχω λεφτα, πως θα τα καταφερω; Αυτο είναι που με τρομαζει κι εμενα… Επιπλέον ο λογος που εχουμε χωρίσει με κανει να αισθανομαι μεγαλυτερη ανασφάλεια. Συνειδητοποίησα οτι είμαι γκέι. Ειναι μεγαλη η ιστορια για να την γραψω, αλλα εχω να διαχειριστω και αυτο σε περίπτωση που ο πρωην μιλησει σε συγγενείς κλπ. Μεχρι στιγμής κ μετα απο πολλες συζητήσεις μου εχει πει οτι δεν θα κανει κατι τετοιο.
    Εχω προτεραιότητα να ανεξαρτητοποιηθω οικονομικά, εχω βρει δουλειά που ομως ειναι παρτ τάιμ κ εποχικη. Δυσκολευομαι να βρω κατι καλυτερο. Ελπιζω ομως…

    #77615

    Alice
    Συμμετέχων

    Καλησπέρα και από εμένα, έχουν περάσει βραδια που διαβάζω τις ιστορίες σας και παίρνω δύναμη.. Συζουσα 6 χρόνια με έναν άνθρωπο, ερωτευμένοι, αγαπιόμασταν πολύ.. Αποφασιζουμε(ο ίδιος ειδικά το ήθελε πολύ πιο έντονα) να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο και στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης μου ήρθε η πρώτη βιαιη κίνηση για την πιο ασήμαντη και αστεία αφορμή του κόσμου, όχι ότι αυτό έχει βέβαια καμία σημασία.. Αυτό συνέβη 2 χρόνια πριν.. Το σοκ ήταν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω αλλά οι άμυνες του οργανισμού προσπάθησαν να το απωθησουν φέρνοντας στο μυαλό ενα σωρό δικαιολογίες.. Προφανώς για να δικαιολογήσω τα αδικαιολογητα και να μπορέσω να αντέξω.. Μετά από λίγους μήνες και με το μωρό στην αγκαλιά μου, ήρθε η δεύτερη κίνηση, πιο βιαιη από την πρώτη.. Ήρθε και τρίτη και τεταρτη.. Και σιγά σιγά κάτι μέσα μου άρχισε να ξύπνα για να δει ξεκάθαρα τι συμβαίνει με τον άνθρωπο που τόσο αγαπούσα, που τόσο εμπιστευθηκα , που τόσο είχαμε συζητήσει όλα αυτά τα χρόνια πόσο έχει κακοποιηθει σαν παιδί και πόσο τραυματικο ήταν όλο αυτό.. Και τώρα έφερνε εμένα στη θέση του.. Μου πήρε πολύ καιρό να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου, να σταματήσω να σκέφτομαι τι θα απογίνει αν τον αφήσω και φύγω γιατί το στήριγμα του όπως λέει είμαι εγώ, δεν έχει κανέναν άλλον.. Δύο χρόνια δεν είχα μιλήσει σε κανέναν, μεγάλο λάθος.. Αλλά δεν άντεχα να το συνειδητοποίησω.. Δυστυχώς ανακοινωνοντας στο περιβάλλον μου την απόφαση μου χωρίς να πω τι ακριβώς συνέβη μεταξύ μας, αρκετές απαντήσεις κινούνται σε μια άποψη μα είναι καλό παιδί, μα αγαπιεστε. Μα έχετε ένα παιδί δύο χρόνων, δώσε μια ευκαιρία.. Και στενάχωρηθηκα πολύ όταν είδα πως κρύβουμε τελικά μια μεγάλη ανοχή στην κακοποιηση, οποιασδήποτε μορφής.. Εκείνος δεν δέχεται για κανέναν λόγο το διαζυγιο, με κατηγορεί για τον αντίκτυπο που θα έχει στη ζωή του παιδιού μας και φυσικά δεν αναγνωρίζει το μέγεθος της οδυνης που μου έχει προκαλέσει.. Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, ένα ευχαριστώ μόνο που είστε εδώ και μου δίνετε δύναμη τις στιγμές που βλέπω ένα βουνό μπροστά μου.. Ειδικά στην αγαπημένη μου ter, μια μεγάλη αγκαλιά!

Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 196 έως 210 (από 270 συνολικά)

Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.