- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Όσον αφορά τα δικά σου, μόνο εσύ μπορείς βέβαια να ξέρεις, αλλά θα απέφευγα να εμπλακώ οικονομικά, ξέρω γω; Εγώ δεν θα το έκανα με τον δικό μου, που είναι αλλιώς η σχέση μας, πιστεύεις ότι θα μπορούσες να τον εμπιστευτείς σαν συναίτερο;
Γεια σας. Ελπίζω να είστε όλες καλά.Σας διαβάζω και πολλές φορές μου φαίνεται απίστευτο οτι, ενώ είμαστε άγνωστες,διαφορετικές, έχουμε τόσο ίδια συναισθήματα και αδιέξοδα.Δεν είμαι σίγουρη ότι θα το στείλω, αν καταφέρω να το συντάξω μέχρι τέλους, αλλά θα το γράψω και βλέπουμε. Είναι στο μυαλό μου αυτή η ομάδα, σκέφτομαι πολλές φορές μέσα στην μέρα ή στην νύχτα να γράψω, να, πολλά να, αλλά είμαι σε φάση ακινητοποίησης και μουδιάσματος και αυτό δεν βοηθάει τον εμφυτο φόβο μου, να μην εκτεθώ ή να μην ανοιχτώ. Είχα στείλει, όταν μας είχε ζητήσει η Λένα απο το τότε μπλογκ της, την προσωπική ιστορία μου για την μητρότητα. Αν βρω το θάρρος θα προσθέσω το λινκ.
Ετσι λοιπόν είμαι εδώ. Μετά απο ένα ακόμα βράδυ αυπνίας και με χιλιάδες πράγματα να σκέφτομαι για το “μετά” το μεγάλο “μετά”.Οι ιστορίες μας διαφορετικές άλλα το θέμα κοινό. Πως παίρνεις την αναθεματισμένα δύσκολη απόφαση να βάλεις ένα τέλος.Κάποιες την πήραν και χαίρομαι πολύ που το έκαναν.Πόσες δυσκολίες ξεπέρασαν.Πόσες. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο φοβάμαι. Μάλλον γιατι δεν είναι μόνο φόβος, είναι και δεκάδες άλλα που έχουν φτιάξει μια μάζα θλίψης, θυμού, ματαίωσης, απογοήτευσης και φυσικα τρόμου. Προσπαθώ να γράψω κάτι αστείο για να ελαφρύνω λίγο το μελό, αλλά βγαίνει γελοίο.
Γβρμ, σε ευχαριστώ που έδωσες αυτόν τον χώρο. Ακόμα και αν δεν το στείλω με βοηθάει πολύ που τα γράφω- ξέροντας οτι ίσως τα διαβάσετε, μου δίνει ένα αίσθημα ανακούφισης.
Από τότε που είδα την τελευταία σου ανάρτηση, που έγραφες για συνεργασία με τον συζυγό σου, θέλω να σου γράψω να το ξανασκεφτείς. Θα σε δέσει με έναν τρόπο που είναι πολύπλοκός και δυσκολός να λυθεί. Μπορεί και να είμαι προκατειλλημένη, γιατί το ζω, αλλά θέλω να το σκεφτείς ξανά. Μπορεί τώρα να φαίνεται η πιο συμφέρουσα λύση για να δεις φως αλλά μετά θα έχεις ακόμα μία ακόμα παράμετρο να αναλύσεις, να λύσεις, να διαχειριστείς. Όταν λέω “μετά” εννοώ το μεγάλο “μετά” ΑΝ γίνει και όποτε γίνει. Δουλέυω μαζί με τον άντρα μου, δημιουργήσαμε ένα γραφείο μαζί, που επένδυσα ό,τι είχα, βασικά όλο μου το παρόν και το μέλλον και τώρα που μιλάμε για λήξη του γάμου, είναι δεδομένο πως πρέπει να δουλεύουμε μαζί για καιρό ακόμα. Δεν μπορούμε να παρατήσουμε όλες τις δουλείες στον αέρα και την ίδια στιγμή πρέπει να εξαρτόμαστε οικονομικά, ο ένας απο τον άλλον για να υποστηρίξουμε τα παιδιά μας. Είναι και δύσκολο προσωπικά αλλά και νομικά. Αυτά ισχύουν για μένα βεβαια, αλλά ένιωσα την αναγκη να σου το γράψω. Ενιωθα ένα βάρος, ήθελα να σου το πω, αλλά ελπίζω να μην νίωθεις παρεμβατικότητα, ούτε πατρονάρισμα πίσω από αυτό που σου λέω.
Οταν πήραμε την απόφαση για το γραφείο, πριν από 4 χρόνια, έβλεπα πολλά προβλήματα, υπήρχαν ήδη δηλαδή, αλλά το έκανα έτσι κι αλλιώς. Ηθελα να ελπίζω, ήθελα, σαν πείσμα, ήθελα να ελπίζω οτι θα πετύχει και δέθηκα ακόμα περισσότερο. Σαν να ήθελα να δεθώ ακόμα πιο περίπλοκα και στενά ωστε να μην (μου) αφήσω κανένα περιθώριο επιλογής;Ωστε να μου δώσω ακόμα έναν λόγο να προσπαθήσω κι άλλο; Να χτίσω κάτι ακόμα για να πιαστώ. Πόσο θα ήθελα να έχω διαφορετική επαγγελμάτική ζωή. Να είμαι εγώ και αυτός. Όχι μαζί.Όλο αυτό προέρχεται από τον φόβο. ΤΟΝ ΦΟΒΟ. Αυτόν που απέκτησα, σαν παιδί χωρισμένων γονιών. Όχι σωστά χωρισμένων. Εχω πολλά να θυμάμαι απο το πώς ήταν να χωρίζουν οι γονείς σου την δεκαετία του 80, σε ένα χωριό που δεν υπήρχαν άλλοι χωρισμένοι.Και μετά πάλι το 90. Και μετά πάλι το 2000 όπου ήταν και η οριστική τους φορά. Το πως το έζησα σαν παιδί, το πως αντιμετωπίστηκα με έκανε να έχω τόσο ατέρμονο πείσμα να πετύχει. Μέχρι να βγει αίμα, αλλά να πετύχει. Φοβία με τον θεσμό του γάμου, τεράστια. Καμία σκέψη για παιδιά, φοβία επίσης.Αλλά απο την στιγμή που τα έκανα φανταστείτε όλοι ένα παιδί που κρατάει ένα παιχνίδι στα χέρια, να το έχει σφίξει στο στήθος και να μην το αφήνει- κόκκινο από το σφιξιμο, να μην το αφηνει κάτω με τίποτα. “ΑΣΤΟ ΚΑΤΩ!!!” μου φωνάζω από μέσα μου, “ΑΣΤΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ, ΚΑΤΩ” και εγώ εκεί δεν το αφήνω. Ακόμα το κρατάω.
Το ξέρω οτι δεν γραφω τίποτα για τον άντρα μου(;) για την σχέση μας. Δεν γράφω τίποτα για τα κοριτσάκια μου, επίσης. Το ξέρω. Θα πατήσω “υποβολή” γιατί θέλω να το στείλω τελικά. Να είστε όλες καλά. Σας διαβάζω και θα ήθελα να σας δω. Σας ευχαριστώ.
Μαρίνα, ευχαριστώ πολύ που εγραψες εδώ, που μοιράστηκες μαζί μας αυτά τα πολύτιμα. Καταλαβαίνω 100% την ανακούφιση του να γραφεις απλως χωρίς να τα στέλνεις ποτέ, το κάνω συχνά, σχεδόν καθημερινά, είτε τα σβήνω είτε τα υποβάλλω σε πλατφόρμες που δεν ανεβαίνουν ποτέ (υπάρχουν εκεί έξω διαχειριστές που με μισούν χωρίς να με ξέρουν…σόρι παιδιά…κι ευχαριστώ που με βοηθάτε χωρίς να το θέλετε). Πάνω απ’ολα σ’ευχαριστω Μαρίνα για την αναλογία με το παιδί και το παιχνίδι. Δεν έχω σκεφτεί ακριβέστερη περιγραφή αυτού που έκανα η ίδια, όχι μένοντας, όχι προσπαθώντας να ξεκινήσω δουλειά τώρα, αλλά όταν αποφάσισα να παντρευτώ. Δεν είχα τους ίδιους λόγους με σένα, αλλά το αποτέλεσμα του δικού μου εσωτερικού χάους ήταν ακριβώς αυτή η εμμονική, ανεξήγητη προσκόλληση που περιγράφεις. Το έχω νομίζω ξαναγράψει, μου είναι πολύ δύσκολο να το διατυπώσω γιατί δεν μπορώ να μετανιώσω για κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το παιδί που έχω τώρα· ανόητο γιατί μάλλον κανεις δεν θα άλλαζε το παιδί του εκ των υστέρων, αλλά προσωπικά με ζοριζει πολύ ακόμα και ως σκέψη. Μπορεί λοιπόν να μην μπορώ να μετανιώσω, να μην μπορώ να ονομάσω τον γάμο μου “λάθος”, αλλά αντικειμενικά η απόφαση που πήρα τότε ήταν επειδή ήμουν σαν το παιδάκι με το παιχνίδι που περιγράφεις. Ανωριμότητα, έλλειψη κρίσης, πανικός. Ντρέπομαι πολύ που έχω περιέλθει στην κατάσταση που είμαι ρε Μαρίνα και το να διαβάζω κάτι τόσο μα τόσο relatable με εξιλεώνει με έναν τρόπο που δεν τον διανοείσαι, σε ευχαριστώ.
Εύχομαι να βρεις το κουράγιο να μας πεις και τα υπόλοιπα για σένα, αν σε βοηθάει, μακάρι ρε παιδιά να μπορούσα να σας γνωρίσω όλες να σας κάνω μια τεράστια αγκαλιά, ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα νιώσω τόση ευγνωμοσύνη που άγνωστοι μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας ανώνυμα. Σας έχω μέσα στην καρδιά μου όλες, μια μια, κι εσάς που έχετε να γράψετε καιρό κανένα update σας σκέφτομαι κι ελπίζω να πηγαίνουν όλα καλά.
Μαρίνα και Nobiles, επειδή ενδιαφερθήκατε και οι δυο για τη σκέψη μου για τη δουλειά…θα προσπαθήσω να εξηγήσω λίγο το σκεπτικό μου, χωρίς να μακρηγορήσω (γελάνε οι πέτρες, οκ για τα δικά μου δεδομένα εννοώ) γιατί είναι πολύπλοκη η κατάσταση και μέσα μου και έξω μου. Το έξω μου, τα αντικειμενικά δεδομένα είναι ότι εγώ θα βάλω βασικά προσωπικό κόπο, που αυτήν τη στιγμή λόγω της κατάστασης δεν μπορώ να τον επενδύσω κάπου αλλου (είπαμε, εκεί που είχαν ανοίξει πορτες ήρθε ο ιός και τις έκλεισε με λουκέτο). Παίζει βέβαια ακόμα η παράμετρος “πιτα ολόκληρη”, αλλά σε μικρότερο βαθμό απ’ό,τι συνήθως· οι δουλειές που θα μπορούσα να βρω αυτήν την περίοδο είναι όντως ελαχιστες. Ο σύζυγος μού εμπιστεύεται τα χρήματά μας για να κάνω μια δουλειά που κανεις μας δεν έχει ξανακανει (αυτός θέλει αλλά δεν έχει χρόνο, εγώ ως τώρα δεν ήθελα) και πιστεύουμε ότι μπορεί να πάει καλά. Εγώ το δέχομαι γιατί αφενος μπορώ να τα παρατήσω, όχι χωρίς γραφειοκρατία αλλά όχι ακατόρθωτο και γιατί αυτήν τη στιγμή φαίνεται καλή επένδυση χρόνου. Το πολύ προβληματικό είναι το πώς νιώθω για όλα αυτά ως Γβρμ. Εκλογικευμένα, ο σύζυγος έβγαλε αρκετά χρήματα τα τελευταία 10 χρόνια με τη δική μου στήριξη, οπότε, χοντρικά, μπορεί αυτός να με στηρίξει (οικονομικά) δίνοντας το κεφάλαιο ώστε να (προσπαθήσω να) βγάλω εγώ σοβαρά χρήματα τα επόμενα δέκα. Συναισθηματικά, όσα φεμινιστικά βιβλία και να διάβασα, νιώθω ότι αυτά τα χρήματα που έβγαλε όσο εγώ καθόμουν σπίτι και τον φρόντιζα, δεν μου ανήκουν με τον ίδιο τρόπο που ανήκουν σ’αυτον. Ντρέπομαι ακόμα και στο ενδεχόμενο να πετύχω, ντρέπομαι για το πώς θα με κρίνουν οι απέξω, εκνευρίζομαι που πάλι με αλλουνου πλάτες θα ζω (η δική μου δουλειά θα συνεχίσει αλλά έχει πέσει πολύ λόγω καραντίνας). Αλλά πάνω απ’ολα ρε γαμωτο εκνευρίζομαι που ένας άνθρωπος που φερόταν συστηματικά κι αδιαλείπτως απαισια επι δέκα χρόνια, τώρα έχει γίνει Άγιος. Όσο πάει και πιο διαλλακτικός, όσο πάει και πιο “εννοειται εσυ θα κανεις αυτό που θέλεις όσον αφορά το γάμο, εγώ απλως σου εμπιστεύομαι τα χρήματα που σου ανήκουν”, συμμετέχει σχεδόν ισότιμα πλέον στην ανατροφή του παιδιού και στις καθημερινές δουλειές του σπιτιού, δεν εκνευρίζεται, δεν εκρήγνυται…και καμιά φορά μου λέει ότι “δεν του έδωσα ούτε μια ευκαιρία πριν πάρω την απόφασή μου”. Ε σαλτα και γ@μ£%** αγόρι μου, δέκα χρόνια σε παρακαλούσα να αλλάξεις και με κυνηγούσες μέσα στο σπίτι να με σκοτώσεις. Και μετά νιώθω τυψεις γιατί πάλι εγώ νιώθω τρελή, αν ήταν τόσο εύκολο να αλλάξει μήπως φταίω εγώ που όντως δεν είχα βρει τον τρόπο, όσο κι αν δεν το πιστεύω;!;! Και μετά κλαίω μια εβδομάδα, θέλω να πεθάνω και λέω τσιμέντο να γίνει, θα πορευτώ με ό,τι έχω και το πολύ πολύ να πάει στο διάολο όπως έχουν πάει όλα ως τώρα.
Αυτά. Αν έχετε να προτείνετε καμιά ψυχολόγο που να κάνει συνεδρίες εξ αποστάσεως πειτε, υπάρχει μεγάλη ανάγκη.
(Τουλάχιστον οι πέτρες γελάνε με την ψυχή τους που “δεν μακρηγόρησα”!)Γβρμ, πες μου ότι νομικά και φορολογικά το όνομά σου θα βρίσκεται κάπου για να έχεις τις νόμιμες απολαβές σου ΚΑΙ ότι θα συμβουλευθείς δικηγόρο και λογιστή δικό σου, πριν κάνεις το οτιδήποτε.
Επίσης όλο αυτό που δε λειτουργούσε, ο γάμος, ήταν το κίνητρο για να ψάξω και να βρώ το εαυτό μου. Γιατί δεν μου κολλανε πολλά, τι θέλω, τι είμαι; Αν λειτουργούσε θα άλλαζα;-γιατί έχω αλλάξει πάρα πολύ. Δεν νομίζω. Αυτό που είμαι τώρα όμως μου αρέσει περισσότερο από αυτό που ήμουν. Πολύ περισσότερο. Κι ας μην ταιριάζω μαζί του. Δυστυχώς δεν αλλάξαμε-εξελιχθήκαμε μαζί.
Αυτός για μένα είναι ο πιο σημαντικός λόγος ώστε να μην θεωρώ το γάμο μας ένα μεγάλο λάθος. Μπορεί και να ήταν, αλλά για τους σωστούς λόγους.
Γι’ αυτό σου(σας) λέω: Καμία νροπή.Γβρμ, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι πολύ που σε βοήθησε η αναλογία παιδί-παιχνίδι, για να καταλάβεις τον μηχανισμό (μας). Το ξέρω, το έχω νίωσει πολλές φορές αυτό που γράφεις για το “λάθος”. Οντως δεν μπορούμε εύκολα να χαρακτηρίσουμε ως λάθος τον γάμο. Τα παιδιά είναι η σημαντικότερη παράμετρος σε αυτό αλλά δεν είναι η μόνη.
Προφανώς, με τα χρόνια και την ανακάλυψη του εαυτού μας, κοιτάμε πίσω και καταλαβαινουμε γιατί πήραμε αυτές τις αποφάσεις ή γιατί δεν πήραμε τις άλλες. Όταν νιώθω αυτήν την ντροπή που περιγράφεις (την έχω νιώσει πολλές φορές), σκεφτομαι οτι ήταν σχεδόν αδύνατον, εντελώς αδύνατον να τα ξέρω όλα αυτά τότε.
Οχι επειδή ήμουν 19 χρονών όταν έκανα σχέση με τον άντρα μου(;), αλλά και πιο μετά, που ήμουν 26, 29, 33. Δεν ισχύει μονο για μένα αυτό. Για όλους ισχύει. Ποια ή ποιος είναι δομημένη προσωπικότητά για να καταλάβει όλους τους μηχανισμούς της και πότε;Δυστυχώς όποιος πήρε αυτές τις τόσο σημαντικές αποφάσεις σε τέτοιες ηλικίες επαιξε πολύ και με το παραγοντα άγνοια αλλά και τύχη. Μέσα όμως από αυτές τις επιλογές που δεν μας βγήκαν,βρήκαμε και άλλα πράγματα. Γι αυτό νομίζω είμαστε εδώ. Στο φόρουμ.
Ενώ πολλά δεν μου κόλλαγαν στο παρελθόν, δεν ήξερα ακριβώς τί μου εφταιγε, να το βάλω σε λέξεις. Κατάλαβα οτι ξετυλίγω ένα μπουρδουκλωμένο κουβάρι μετα τα 35. Τώρα είμαι 40, και ξέρω ακριβώς τι δεν μου κόλλαγε, γιατί απλά (όχι και τόσο απλά)ξέρω ποια στον διάολο είμαι. Χώρίς το ταμπέλωμα που μου φόρεσε η οικόγένεια, η κοινωνία, η παρέα κτλ. Ποια είμαι και τι θέλω και τι δεν μου αρέσει και τι μου αρέσει και τι με ηρεμεί, χωρίς να παίζω ρόλο. Καμία ντροπή τώρα πια.
Δεν έχεις περιέλθει σε καμία κατάσταση για την οποία πρέπει να ντρέπεσαι. Μερικά πράγματα σου βγήκαν, μερικά δεν σου βγήκαν. Εξετάζεις ενδεχόμενα τώρα και καλά κάνεις. Δεν έχει τόσο πλάκα να μην νιώθεις έτοιμη οικονομικά και συναισθηματικά ώστε να χωρίσεις. Δεν είναι παιχνίδι, να είσαι ακάλυπτη, γι αυτό εξετάζεις ποιο θα είναι το σωστό επόμενο βήμα.
Δεν θα πώ πράγματα δεδομένα. Το ξέρουμε όλες πολύ καλά οτι να μένεις σπίτι με το παιδί είναι σκληρή εργασία. Δεν έχω δουλέψει πιο σκληρα σε όλη μου την ζωή και καποια στιγμη δούλευα 2 δουλειές 7μέρες την εβδομάδα.Δεν συγκρίνεται. Αν αυτή η δουλειά ειναι ο τρόπος για να δυναμώσεις οικονομικά, να το κάνεις. Είμαι σίγουρη πως θα έχεις εξετάσει και άλλα ενδεχόμενα, απλά δεν θα σου βγήκαν. Κάντο, αλλά φέρσου έξυπνα. Να σκέφτεσαι το μέλλον εννοώ και να σου δίνει ελευθερία σε κάθε επιλογή μελλοντική. Μην ντρέπεσαι να πετύχεις για το τι θα δουν οι άλλοι. Οι άλλοι βλέπουν αυτό που τους επιτρέπουν τα μάτια τους να δουν. Δεν το κάνεις στις πλάτες κανενός. Είμαστε καλά; Στις πλάτες κάποιου καποιοι έχουν παιδιά και καριέρες χωρίς να αναρώτηθουν στιγμή. Το κάνεις για όλους σας. Η οικονομική σου δύναμη θα σου επιτρέψει να πάρεις αποφάσεις, βοήθεια ψυχολογική και αυτό θα κάνει σε όλους σας καλό. Μπορείς να κάνεις συμφωνία οτι θα ξεπληρώσεις το κεφάλαιο συν τόκο που θα ορίσετε, καθώς η επιχειριση θα ισχυροποιείται. Η έννοια σου να είναι μόνο μία : πως θα είμαι ελεύθερη για να πάρω, αν θέλω, οταν θέλω, τις καλύτερες αποφάσεις για μενα και το παιδί μας.
TER τώρα ξεκινάμε, με αρκετά μεγάλες καθυστερήσεις λόγω συνθηκών, αλλά ως τώρα το πλάνο είναι όχι απλώς να είμαι κάπου, αλλά να είμαι το βασικό νομικό πρόσωπο. Αρχικά είχα πει ότι θα ήθελα να είμαι υπαλληλος στη δική του εταιρεία, αλλά δεν το δέχτηκε. Γενικώς έχουμε και οι δυο πρόβλημα με τα χρήματα, εγώ νιώθω άσχημα που δεν έχω βγάλει κι αυτός που δεν κατάλαβε τόσα χρόνια ότι με έτρωγε και το ένιωθα ως εξάρτηση. Γενικώς είναι άνθρωπος που περνάει φάσεις. Πριν λίγο καιρό η φάση ήταν ότι αφού θέλω διαζύγιο δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ, θα πουλήσουμε ο,τι έχουμε, μοιρασιά δια δυο και άντε γεια. Τώρα η φάση είναι κάνε τα κουμάντα σου σε εμπιστεύομαι, Σουηδία. Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει οπότε πορεύομαι με ό,τι μου δίνει.
Μαρίνα Κ, τα λες παρα πολύ ωραία και συγκροτημένα, σε θαυμάζω και συμφωνώ με όλα…ακριβώς έτσι το σκέφτομαι. Ονειρεύομαι την ανεξαρτησία και προσπαθώ να βρω τα εργαλεία για να φτάσω εκεί το συντομότερο δυνατόν. Συναισθηματικά δεν νιώθω ανέτοιμη, τουναντίον, αν είχα ένα εκατομμύριο στην άκρη ήξερα ακριβώς τι να κάνω 🙂 Απλώς η μόνη μου σιγουριά είναι αυτή· ότι δεν θέλω να ξανααγγιξω τον αντρα που παντρεύτηκα. Όλα τα άλλα, σε όλα τα επίπεδα, είναι φλου.Μαρινα μου! <3
Σας διαβαζω και θέλω αλλά δεν προλαβαίνω να κάτσω σαν ανθρωπος να σας γράψω.
Ηθελα μονο προς το παρον να σας πω οτι σας στελνω απο μια αγκαλια!Καλησπέρα κορίτσια!
Το δικό μου βγαίνει σε μία βδομάδα, θα πάμε να υπογράψουμε. Όλα καλά, το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι για την νέα κοπέλα του πρώην μου για κάποιο λόγο είμαι κόκκινο πανί, δεν δέχεται να έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας. Όλο το διάστημα που είμαστε σε διάσταση ανθρώπινα μείναμε πολύ κοντά, ήλπιζα να καταφέρουμε να κρατήσουμε αυτήν την φιλική σχέση που έχουμε χτίσει, σέβομαι ότι πλέον έχει μία καινούρια σχέση, ζήτησε να βγει το διαζύγιο και βγαίνει, δεν καταλαβαίνω γιατί τόση καχυποψία απέναντί του και απέναντί μου.
Ελπίζω τώρα που θα έχει το χαρτί στα χέρια του να καταλάβει ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από εμένα, ίσα ίσα, χάρηκα που έχει κάποια στη ζωή του και μακάρι να πάει καλά. Θα μου λείψει σαν άνθρωπος αν τον χάσω τελείως, θα είναι κρίμα, αλλά τι να κάνεις…
Γεια σας κοριτσια .. εχω να γραψω απο τα χριστουγεννα αν θυμαμαι καλα αλλα ειμαι τοσο χαρουμενη που ηθελα να μοιραστω την αλλαγη που βιώνω αυτο το διαστημα μαζι σας. Επιτελους μετα απο 2 χρονια σε μια κατασταση περιπου <<διαστασης>> που δεν κοιμομασταν μαζι αλλα για ολους τους απ εξω ημασταν η τελεια οικογενεια ΧΩΡΙΣΑΜΕ .. Μετα απο ενα αθλιο περιστατικο που εγινε του ειπα να μαζεψει τα πραγματα του και να φυγει !!! Επιτελους εχω βρει μια δουλεια δεν μου αποφερει πολλα αλλα ευελπιστω και σε μια διατροφη που θα δωσει για τα παιδια . Ειμαι πολυ αγχωμενη με αυτο το θεμα αλλα πιστευω θα τα καταφερω. Το ξερω οτι εχω δρομο μπροστα μου μεχρι να μπουν ολα σε μια σειρα αλλα δεν με νοιαζει ,ενιωσα τετοια απελευθέρωση οταν το ανακοινωσα σε ολους που εκει συνειδητοποίησα ποσο εγκλωβισμένη ημουν τα τελευταία χρονια…Σας ευχαριστω ολες γιατι ακομη και αν δεν συμμετέχω ενεργα στα σχολια , σας διαβαζω παντα και παιρνω πολυ δυναμη !!!!!!!
Καλησπέρα!!
Είχα γράψει κ εγώ τη δική μου ιστορία μέσα στην καραντίνα, έκτοτε έχασα κωδικούς κλπ και δεν σας ξαναέγραψα. Δεν ήμουν και καλά τόσο καιρό.
Βλέπω ότι προχωράτε και πολύ χαίρομαι για σας!
Εγώ δυστυχώς δεν έχω προχωρήσει ακόμη. Δεν φεύγει. Το σπίτι είναι δικό μου και έχω και 2 παιδιά, δεν του το αφήνω να φύγω βέβαια. Μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο και το παίζει κακομοίρης στους τριγύρω..
Nobiles chief μου, υποκλίνομαι στο επίπεδό σας. Και εκείνη την αγκαλιά που προσφέρθηκες..τη θέλω! 🙂 Η διαφορά μας βέβαια είναι ότι υπάρχουν και 2 παιδιά, και δυστυχώς όταν μπαίνουν παιδιά στη μέση συνήθως ο πολιτισμός πάει περίπατο, ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο..
Επίσης, διαζύγιο στα χαρτιά υπάρχει, στην πραγματικότητα διαζύγιο με παιδιά δεν παίζει, πάντα θα σε συνδέει κάτι μεγάλο και θα πρέπει να συνεννοείσαι με τον άνθρωπο αυτό.
Mel..2 χρόνια πέρασαν έτσι; Τα παιδιά τι ηλικίες έχουν; Πώς το πήραν;
Εγώ οικονομική εξάρτηση δεν έχω καμία, ίσα ίσα. Ποτέ δεν είχα. Έλα όμως το κέρατο το έφαγα με γυναίκα που του έτρωγε λεφτά και το έβλεπε σαν επίδειξη αντρικής δύναμης ο π@π@ρ@ς.. Και μου είπε ότι αν τον χρειαζόμουν τόσα χρόνια θα ένιωθε πιο άντρας δίπλα μου.. Άκου εκεί! Έχω πολύ θυμό μέσα μου… Δεν του έγινα ποτέ βάρος, το πλήρωσα κ από πάνω..
Θα ξεκινήσω από τα εύκολα: WOOOOHOOOOOO πυροτεχνήματα, μπαλόνια και τούρτες για τη Mel! Μπράβο ρε κορίτσι, μπράβο. Χάρηκα πάρα πολύ. Κάθε μέρα και καλύτερα! Φανταστικά νέα.
Το ίδιο ένιωσα και για σένα Nobiles…δεν θέλω να το εκφράσω εξίσου πανηγυρικά γιατί καταλαβαίνω ότι για σένα δεν είναι μονόπλευρο, αλλά να ξέρεις, όταν διάβασα αυτό το “σε μία εβδομάδα” πετάρισε η καρδιά μου! Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθήσει η αποψαρα μου για τη νυν του πρώην αλλά θα την πω: εσυ ξέρεις και διαβαζεις μέσα από τις γραμμες κι έχει σημασία πώς το αντιλήφθηκες το “κόκκινο πανί” αλλά ομολογώ ότι δεν το θεωρώ τόσο παράλογο τώρα στην πολύ αρχή να μην έχετε σχέσεις με την νυν. Θέλω να πω, δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι σούπερ συνειδητοποιημένοι χωρίς ανασφάλειες κι επίσης ο πρώην πλέον σύζυγος δεν ήθελε αρχικά να χωρίσετε, εσυ το πρότεινες. Λογικά αυτό θα το ξέρει η κοπέλα και, όσο καλά και να περνάνε, οκ δεν τον ξέρει και αιωνες, λογικό είναι να θέλει να εξελιχθεί η σχέση χωρίς να την φορτίσει και με ένα σωρό αχρείαστες παρουσίες. Γιατί για την ίδια εσυ προφανώς αυτήν τη στιγμή είσαι μια απειλητική σκιά, κάποια με την οποία θα συγκρίνεται, υποσυνειδητα ή και όχι. Ε γιατί να σε ξέρει κιόλας και να βασανίζεται παραπάνω; Τώρα αν το “κόκκινο πανί” σημάνει ότι θα χαθείτε σταδιακά και με τον πρώην, αυτο δεν το ξέρει κανεις, αλλά πιστεύω ότι είναι παρα πολύ νωρίς για τέτοιες προβλέψεις. Τώρα είναι καιρός για επένδυση στις νέες σχέσεις, οι παλιες έχουν δοκιμαστεί, έχουν αντέξει, λογικά θα συνεχίσουν να αντέξουν. Εν ολίγοις, μην πικραίνεσαι γλυκεια μου προκαταβολικά, είμαι για κάποιο λόγο σίγουρη ότι δεν θα σου τύχει “ορφάνια”.Shark αχ αχ αχ με το που διάβασα την ερώτηση για την κοπέλα σε σκέφτηκα…και τσουπ να σαι στα σχόλια, και τσουπ να σαι που έχεις σχολιάσει κι εδώ. Δεν ξέρω τι να πω, σου στέλνω κουραγιο, αγάπη και σου τονίζω τα θετικά: το ότι δεν είσαι οικονομικά εξαρτημένη είναι μεγάλο ευτύχημα, όχι και τόσο συνηθισμένο και ΓΙΟΥΠΙ! Αντιλαμβάνομαι ποσο αλητεία είναι να σου το γυρίζει έτσι αλλά οκ, όλοι καταλαβαίνουμε ποσο γελοία είναι η δικαιολογία και πραγματικά δεν αξίζει δεύτερη σκέψη. Ναι, κι εγώ θα ήθελα να βαρεσω μπουνιά. Αλλά Shark είμαστε μαζί σου και είμαστε πολύ περισσότερες εμείς που ακούμε τα αλυχτίσματα του συζύγου και λέμε “βρε άι από δω”. Είμαστε πολλές, είμαστε μαζί σου, όλα θα πάνε καλά, σου στέλνω όλη τη δύναμη του κόσμου μέχρι να βγεις απ’το κλουβί με τον θλιβερό, θρασύδειλο καραγκιόζη που αποδείχτηκε ο σύζυγος. ❤️
Γβρμ μου σε ευχαριστω πολυ …ειμαι στην αρχη ακομη αλλα υπαρχουν στιγμες που λεω ειναι σιγουρα αληθεια τωρα ? δεν ειναι της φαντασιας μου ? τόλμησα και το εκανα ?? και νιωθω τοσο τελεια παρολο τα άγχη και τις ανησυχιες μου …
Shark ναι περασαν 2 χρονια ετσι μετα απο ενα αλλο του κερατο που τοτε δεν χωρισα και το μετανιωνα με τον καιρο .Ήμασταν απλοί συγκατοικοι , οι φασαριες ειχαν σταματησει γιατι πλεον δεν ασχιολομουν που ειναι και τι κανει, άλλη μια αφορμη ηθελα να μου δωσει για να χωρισω ( μιας και δεν χωρισα για τους 100χιλ λογους που μου ειχε δωσει στα προηγουμενα 7 χρονια )και τελικα αυτη η αφορμη μου χτυπησε το κουδουνι στις 12 το βραδυ και ηταν γκομενα !!!παλι καλα που δεν ξυπνησαν τα παιδια ..Δεν εκανα καμια φασαρια του ειπα απλα μαζευεις τα πραγματα σου αφηνεις τα κλειδια και ΦΕΥΓΕΙΣ!!!οπως και εγινε ! τα παιδια μου ειναι μικρα 6 και 3μιση . Η κορη μου ειναι μικρη δεν το εχει καταλαβει , στον γιο μου που ειναι και πιο μεγαλος του ειπα οτι ο μπαμπας και η μαμα δεν θα ειναι πια παντρεμενοι αλλα θα ειναι φιλοι και ο μπαμπας θα μεινει σε αλλο σπιτι που μπορειτε να πηγαινετε οποτε θελετε. Με ρωτησε αμα θα είμαστε ακομη οι γονεις τους ( το μωρακι μου!!! ) του ειπα εννοειτε παντα θα ειμαστε γονεις σας και εκει που πηγα να συγκινηθώ και να νιωσω και τυψεις μου λεει <<αααα τελεια η ιδεα σου μαμα αλλα να ξερεις εγω θα μενω μαζι σου στο μπαμπα θα πηγαινω για επισκεψη >>Γενικα ο ΠΡΩΗΝ (τι ωραια λεξη αυτη !!) δεν ηταν καθολου στην καθημερινότητα των παιδιών, θεωρουσε οτι με τα λεφτα ειναι οκ σπανια θα βγαιναμε σαν οικογενεια σπανια θα τα εβγαζε για ενα ποδηλατο , στα παιδια δεν εχει λειψει μεχρι στιγμης , δεν εχει αλλαξει κατι στην καθημερινοτητα τους ουτε πιο πριν τον εβλεπαν καθε μερα γιατι ειχε δουλεια γιατι αργούσε να ερθει απο την δουλεια και τα μικρα κοιμοντουσαν , μπορει να περνουσαν και μερες ετσι.Κορίτσια, είστε δυνατές. Όσες φύγατε και όσες προσπαθείτε να φύγετε εξίσου. Δεν είμαι στην ίδια φάση με εσάς αλλά διάβασα όλες τις ιστορίες σας, μια προς μια. Αυτό που κατάλαβα και που επιβεβαιώνει αυτό που ήδη σκεφτόμουν είναι ότι η δυστυχία σε μια σχέση δεν κρύβεται, δεν εξαφανίζεται, δε μεταλασσεται σε αποδοχή χωρίς να παραιτηθεί κάνεις από τον εαυτό του, γιατί αυτό που κλωτσάει μέσα μας όταν νιώθουμε δυστυχισμένες είναι ο εαυτός που έχει νιώσει χαρά στο παρελθόν και θέλει να την ξανανιώσει. Είναι ο ίδιος εαυτος που προδίδουμε όσο κάνουμε ότι δεν ακούμε αυτά που μας λέει. Ο καημένος τόσο πολύ έχει καταπατηθει, τόσο συχνά τον έχουμε φιμωσει, που ο μόνος τρόπος που ξέρει να μας μιλάει ώστε να τον ακούσουμε είναι η δυστυχία, τόσο βαθιά ποτισμένη, που είναι αδύνατο να την αγνοήσουμε. Μπορεί να μην έχω βρεθεί στη θέση σας αλλά έχω νιώσει τέτοια βαθιά δυστυχία και υπήρξα τυχερή που κατάλαβα κάποια στιγμή ότι η δυστυχία και η μιζέρια σε μια κατάσταση είναι το σύμπτωμα. Αν ξαφνικά σταματούσε, δε θα ήμουν αυτομάτως καλά σε εκείνη την κατάσταση. Απλώς θα είχα παραιτηθεί και θα είχα χάσει τον εαυτό μου. Όταν κατάλαβα αυτό, μετά κατάλαβα ότι δεν εφταιγα εγώ για αυτό που ένιωθα. Το πρόβλημα δεν ήταν η δική μου αντίδραση στην κατάσταση αλλά η κατάσταση που δε θα ταίριαζε ποτέ σε αυτό που πραγματικά είμαι.
Στη Γβρμ συγκεκριμένα θέλω να πω κάτι που παρατήρησα (πέρα από το ότι φαίνεσαι γλυκός ανθρωπος) : εστιάζεις πολύ στο τι κάνει εκείνος, πώς αισθάνεται, πώς σκέφτεται για σένα και για το παιδί και για το μέλλον. Για τον εαυτό σου κρατάς το ρόλο της αντίδρασης στη ροπή που εκείνος δημιουργεί, σχεδόν αποκλειστικά. Δεν έχει σημασία πως σκέφτεται, τι θέλει, πόσο ζεστά ή ψυχρά το βλέπει, τι σου υπόσχεται. Σημασία έχει μόνο ένα πράγμα, αν η προοπτική να ζήσεις με αυτόν τον άνθρωπο σου φέρνει χαρά. Τίποτα άλλο. Εκείνος φαίνεται να σε βάζει στο τρυπακι του damage control με μεγάλη ευκολία. Αξίζει όμως να πάρεις πίσω τα ηνία και παρακολουθήσεις στενά μόνο τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις εσύ πλέον, εφόσον έχετε πάψει ουσιαστικά να είστε ομάδα. Όταν κοιτάς τόσο έντονα προς τη μεριά του, του το κάνεις πολύ εύκολο να σε επηρεάσει και να σε αποπροσανατολισει. Οταν στρέφεις το βλέμμα στον εαυτό σου, ξέρεις ότι δεν έχει σημασία από που φυσάει ο δικός του άνεμος, γιατί εσύ είσαι πλέον δέντρο ολόκληρο και δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα.
Καλή τύχη και όλους και σε όλες. Είστε υπεροχες, ολόκληρες υπάρξεις και αύριο μπορεί να είναι μια καλύτερη μέρα!
Γβρμ,
Μία διευκρίνηση, δεν ζήτησα εγώ να γνωρίσω την κοπέλα, γιατί να έχουμε και οι δύο τη διάθεση άλλωστε… Το κόκκινο πανί αναφερόταν σε οτιδήποτε έχει να κάνει με εμένα και τον πρώην μου, δεν θέλει να έχουμε μεταξύ μας καμία επικοινωνία, ούτε καν για θέματα πρακτικά (π.χ. τον πήρα τηλέφωνο να κανονίσουμε τι ώρα και μέρα μπορεί να μου φέρει κάτι πράγματά μου που είχαν ξεμείνει στο δικό του σπίτι και να πάρει και αυτός δικά του, μία σύντομη επικοινωνία που στην τελική ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΜΑΣ και ακόμα και αυτό την τσάτισε τόσο πολύ που του έκανε μανούρα…) Ούτε ο ίδιος θέλει να κόψουμε επαφές, πολύ εύκολα και γρήγορα καταφέραμε να βρούμε ισορροπία ως φίλοι, αλλά η νέα σύντροφος είναι ανένδοτη.
Υποθέτω ότι ναι, πρέπει να πάει με τα νερά της για να την καθησυχάσει, ελπίζω να στρώσουν τα πράγματα στο μέλλον και να μπορούμε να πίνουμε κανέναν καφέ 1-2 φορές το χρόνο. Αλλά αυτό είναι καθαρά δική του υπόθεση, τι είδους συμβιβασμούς είναι πρόθυμος να κάνει για την καινούρια του σχέση, εμένα προφανώς δεν μου πέφτει λόγος. Ο,τι αποφασίσει θα το σεβαστώ.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
