- Αυτό το θέμα έχει 26 απαντήσεις, 19 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 μήνες, 3 εβδομάδες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Πρεπει να ξερεις οτι χρειαζονται χρηματα πολλα, καθως και τρεξιμο και γραφειοκρατια για να παρεις τα φαρμακα απο τα ταμεια ωστε να μην ξοδεψεις περισσοτερα. Επισης οτι εισαι μονη σου, οσο υποστηρικτικος και να ειναι ο συντροφος. Μονη σου θα παιρνεις τα φαρμακα, μονη σου θα κανεις ολες τις θεραπειες. Προσωπικα δεν ειχα θεμα με το κεντρο εξωσωματικης. Ειχαν αψογη συμπεριφορα απεναντι μου. Ουτε με τις θεραπειες. Δεν ειχα καμια παρενεργεια. Εκανα τρεις προσπαθειες σε τεσσερα χρονια. Οι δυο επιτυχημενες, εχω δυο παιδια τωρα, 8 και 4 χρονων. Το ξεκινησα ομως γνωριζοντας οτι κυριως αποτυγχανεις. Και πηγαινα στις συνεδριες ως εξωτερικος παρατηρητης, σαν να μην συμβαινει σε εμενα αυτο , σαν να βλεπω ταινια. Και οταν εμεινα εγκυος ειχα μια τρελη φοβια οτι το μωρο θα εξαφανιστει απο μεσα μου ξαφνικα, οτι θα παω στην γυναικολογο και θα μου πει τι θες εδω κοριτσι μου, δεν μπορεις να μεινεις εγκυος. Ενω ημουν. Και τωρα ακομη βουρκωνω οταν βλεπω στην τηλεοραση κατι που να σχετιζεται με εξωσωματικη, ή οταν καποια μιλαει για αυτο. Και αισθανομαι κατι σαν ντροπη, σαν τυψεις που δεν μπορουσα να κανω παιδια χωρις αυτο. Απολυτα ηλιθιο, το ξερω. Οποτε θα ελεγα οτι το ψυχικο κοστος ειναι μεγαλο. Και αυτο το λεω εγω που τα καταφερα μαλλον ευκολα, εξω απο τις σττιστικες, και με υποστηρικτικο συντροφο. Και ακομη θυμαμαι την στιγμη που περιμενα για να μπω για την εμβρυομεταφορα μαζι με τις αλλες κοπελες και σκεφτομουν οτι δεν πειραζει αν δεν τα καταφερω εχω ηδη ενα παιδι. Και μου μιλαει η διπλανη μου, και ρωταει ποια προσπαθεια ειναι αυτη; Η τριτη απανταω, αλλα χωρις να πω οτι η πρωτη ειχε πετυχει, δεν τριβεις την ευτυχια σου στα μουτρα του αλλου εκει μεσα, ποναει πολυ. Εμενα η δεκατηεννατη μου λεει και φοβαμαι, οσες ρωτησα εδω δεν εχουν πετυχημενη προσπαθεια, φοβαμαι, δεν θα ειναι καλος ο γιατρος. Εμενα η πρωτη ηταν πετυχημενη εδω με αυτο τον γιατρο της λεω μην φοβασαι. Η λαμψη που πηρε το προσωπο της και η χαρα της ηταν τεοια που δεν θα την ξεχασω ποτε. Εψαχνε απο καπου να πιαστει, και με θεωρησε ως σημαδι απο το συμπαν. Αυτη η απελπισια και η αναγκη να πιαστεις απο καπου ειναι αυτο που δεν θα ξεχασω ποτε εγω λοιπον.
Θα επρεπε να γνωριζεις οτι… Σκεφτομαι εδω και ωρα τι να σας γραψω ομως ειναι τοσα πολλα…λογικα γνωριζεις αρκετα απο αυτα.απο την στιγμη που ανοιξες να διαβασεις αυτο το αρθρο παει να πει πως εχεις τραβήξει και εσυ το δικο σου μονοπατι στην εξωσωματικη.ειναι η πρωτη φορα μετα απο 6 χρονια του δικου μου ταξιδιου που διαβαζοντας τα σχολια ένιωσα την καρδια μου να σφίγγει και την επιθυμία να σας γραψω. Ολοι μεχρι τωρα εχουν περιγραψει οτι εχουμε νοιωσει και οτι εχουμε αντιμετωπίσει μεχρι σημερα. Το κειμενο της serendipity ειναι η απολυτη περιγραφη κατα την αποψη μου, χωρις να θελω να αδικήσω κανεναν αλλον.
Πριν συνεχίσω θα ηθελα να σας ενημερωσω οτι ειμαι αντρας-συζυγος. Ειμαι ενας απο αυτους τους ανθρώπους που εχετε διπλα σας και εύχομαι να σας στηρίζουν και να μάχονται μαζι σας για την ευτυχία σας. Αλλα αληθεια τι ειναι η ευτυχία;;; κατι που κέρδισα απο τις ατελειωτες συζητησεις μας, τις απίστευτες ωρες αναμονης εξω απο γιατρους και τις αποτυχιες μας είναι οτι πάντα οταν κοιτουσα διπλα μου εβλεπα την γυναίκα μου.εβλεπα την επιλογη της ζωης μου. Εβλεπα τον ανθρωπο που απο την ωρα που τον γνωρισα ηθελα να τον κανω μονο χαρουμενο.εβλεπα εναν ανθρωπο που μεσα απο οοοολες αυτες της δυσκολιες ηταν εκει.και δυστυχώς πολλές φορες λυπημένος και απογοητευμένος.εβλεπα τον άνθρωπο μου, που δεν θα τον αλλαζα με τιποτα.αλλα πραγματικα πως μπορει να βγει κάποιος εξω απο αυτον τον βούρκο;σκεφτομαι την πρωτη μας εξωσωματικη που ορκιζομασταν οτι δεν θα κανουμε αλλη και τωρα εχουμε φτασει στην πέμπτη. Σκέφτομαι αυτα τα εξι χρόνια που περασανε με την ζωη μας κολλημενοι στο pause και χωρις να καταφέρνω πολλες φορες να εχω τον ανθρωπο μου ευτυχισμενο.σκεφτομαι τον χρονο και τα χρηματα που μας έφυγαν και με πιανει το κεφαλι μου.βασικα για να ειστε εδω τα ξερετε απλα ηθελα και εγω να σας τα πω.
Δεν ξερω που θα μας οδηγήσει το δικο μας μονοπάτι ουτε γνωρίζω που θα σας οδηγήσει εσας.ουτε γνωριζω εαν ενα παιδι με τα δικα μας γονίδια ή ενα παιδι με δανεικά ωάρια ή ενα παιδι απο υοθεσια ειναι η ευτυχία.ειμαι ομως εδω και θα παραμείνω εδω διπλα στην γυναίκα μου για να το ανακαλυψουμε μαζι.γιατι για εμενα το χαμογελο της είναι η ευτυχία μου.
Θα έπρεπε να γνωρίζεις λοιπόν οτι… Η εξωσωματικη ειναι ενα διαφορετικό ταξιδι για τον καθενα που δυστυχώς ή ευτυχώς (ευτυχώς για καποιους) υπαρχει.
Υ. Γ. ελπιζω να φτασουμε να λεμε ολοι ευτυχώς που υπάρχει. 🙂Έκανα παιδί με σπέρμα δότη, και δεν το χω μετανιώσει λεπτό. Αν το θέμα το έχει ο άντρας γλιτώνεις την σωματική και ψυχολογική ταλαιπωρία. Είχαμε και την επιλογή να κάνουμε βιοψία ορχη μήπως και βρούμε σπέρμα αλλά γιατί να εγχειρηστει και ο σύζυγος και μετά να φας και την εξωσωματική με τις γνωστές μικρές πιθανότητες; το θέμα της δωρεάς υλικού πρέπει να σταματήσει να είναι ταμπού.
Μετά από περίπου 1,5 χρόνο προσπάθειας και αφού όλες μας οι εξετάσεις ήταν καλές αποφασίσαμε την εξωσωματική… πόσο είχαμε πιστέψει και εμείς αυτό το “σιγά θα κάνεις μια εξωσωματική κ τέλος το πρόβλημα!” Αυτό μόλις το μήνα που πέρασε έκανα διέγερση για πρώτη φορά, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καμία παρενέργεια τίποτα απολύτως πέρα από λίγο πιο τραχύ δέρμα, τίποτα δλδ. Ειλικρινά με έβλεπαν οι φίλες κ έλεγαν αυτό είναι η εξωσωματική; ουαου τίποτα δεν είναι. Κ αλήθεια έτσι την ένιωσα… ώσπου έφτασα στην ωοληψία, κ εκεί δλδ σωματικά αν με ρωτήσετε όλα οκ, σε μια ώρα ήμουν όρθια χωρίς καμία ενόχληση, κ τώρα ένα πιασιματάκι δλδ αισθάνομαι. Γερή κράση! Οπότε θα μπορούσα να είμαι από εκείνες που λένε “όλα εύκολα”! Αυτό λοιπόν που θα ήθελα να μου πει κάποιος είναι η ατελείωτη αγωνία! μέχρι εκείνο το σημείο ήμουν πολύ καλά κ μετά αρχίζει… πόσα ωάρια, πόσα έμβρυα, πόσοι πυρήνες κλπ κλπ κλπ. Είναι τόση η πίεση που ήθελα να τα παρατήσω κ να φύγω, εγώ που το ξαναλέω έπαιρνα ενέσεις σαν να έπαιρνα ζαχαρόνερο!Το δυσκολότερο είναι να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας… για κάποιο λόγο φτάνουμε όλες / όλοι ως εκεί άρα είναι δεδομένο ότι υπάρχει πρόβλημα κ δεν θα επιλύεται πάντα. Ακούγεται αστείο αλλά το κατάλαβα πρώτη φορά εκείνη τη μέρα που είδα πόσες νέες κοπέλες περίμεναν κ έλεγαν ” το έχω ξανακάνει”! Δεν ξέρω πως βρίσκει κανείς τη δύναμη… έβαλα τα έμβρυα στην κατάψυξη (με προτροπή του γιατρού) αλλά ξέρω καλά πως δεν άντεχα να βιώσω σερί και την ακόμη μεγαλύτερη αγωνία της μεταφοράς. Αυτό που θα ήθελα πάνω από όλα να μου έχει πει κάποιος είναι ότι στην εξωσωματική δεν υπάρχουν εύκολα κ ότι μπαίνεις σε μια διαδικασία που ο φόβος δεν σταματάει ποτέ… Καλό κουράγιο και καλή επιτυχία σε όλες κ όλους
Έχουν πολύ ωραία ειπωθεί μέχρι στιγμής όλα όσα θα ‘έπρεπε’ να ξέρεις πριν ξεκινήσεις αυτό τον ανηφορικό δρόμο, αυτό το βουνό που λέγεται “υπογονιμότητα”.
Όσα και να ξέρεις από την αρχή όμως, όσο και να προετοιμαστείς, η αλήθεια είναι ότι η δική σου προσωπική ιστορία θα σε σημαδέψει.
Θυμήσου λοιπόν ότι ΕΣΥ έχεις μία ιστορία που είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ.
Είναι ό,τι πιο εύκολο να συγκρίνεσαι με ιστορίες άλλων γιατί ψάχνεις από κάπου να πιαστείς, αλλά αυτό μπορεί να αποδειχθεί και η μεγαλύτερη παγίδα.
Προσωπικά, στη δεκάχρονη μάχη μου με την υπογονιμότητα και κατά τη διάρκεια των 6 συνολικά εξωσωματικών που έκανα, είδα τα πάντα σχεδόν (να σημειώσω ότι έκανα εξωσωματικές σε τρεις διαφορετικές χώρες, η μία εκ των οποίων η Ελλάδα).
Πιο συχνά είδα γυναίκες πιο νέες (οκ, φυσιολογικό μπορείς να σκεφτείς) αλλά και πιο μεγάλες από μένα να τα καταφέρνουν πριν από μένα. Και τότε, κάποιος (και ο γιατρός καμιά φορά) μπορεί να σου πει ότι “αφού τα κατάφερε η τάδε που είναι και μεγαλύτερη και έχει το τάδε πρόβλημα (ενώ εγώ δεν είχα), τότε θα έρθει η σειρά σου”. Δεν ισχύει. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Καμία εγγύηση. Μπορεί η ιστορία σου να έχει αίσιο τέλος, μπορεί και όχι.
Όποιος σου πει ότι “θα γίνει και σε σένα” απλώς θέλει να σου δώσει ελπίδα ή να σε εκμεταλλευτεί οικονομικά, αν είναι κάποιος που επωφελείται από αυτό. Για μερικές γυναίκες αυτή η ελπίδα είναι βάλσαμο. Για άλλες, όπως για μένα, ήταν μαρτύριο. Γιατί όταν εξαντλείσαι ψυχολογικά και φτάνεις στα όριά σου, θες να σταματήσεις. Και αυτό πρέπει να είναι οκ. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να νιώθει ενοχές ότι δεν προσπάθησε αρκετά. Αν θες και αντέχεις, συνέχισε την ανηφόρα. Όταν θελήσεις να σταματήσεις, σταμάτα και μη δεχτείς από κανέναν να σου πει κάτι από τα κλισέ ‘όποιος θέλει κάτι πολύ, αυτό στο τέλος γίνεται’ και τέτοιες βλακείες. Θυμήσου ότι είσαι μοναδική και η ιστορία σου δε συγκρίνεται με κανενός.
Και ει δυνατό, μη χάσεις επαφή με τον εαυτό σου. Μέσα μας ξέρουμε πότε ο γιατρός απέναντί μας είναι ειλικρινής και πότε μας βλέπει σαν ένα ακόμη πρόβατο στη σφαγή, στο βωμό των στατιστικών. Ακόμα και αν είναι ο ίδιος γιατρός που η τάδε φίλη/ξαδέρφη που έτυχε να τα καταφέρει σου λέει ότι είναι ο καλύτερος του κόσμου. Εσύ ξέρεις πως νιώθεις μέσα σου. Μην κλείσεις τα αυτιά σου στη φωνή αυτή που βρίσκεται μέσα σου.Είναι πολύ χρήσιμα όσα γράφετε για όσους ξεκινούν αυτή τη δύσκολη διαδικασία. Νομίζω ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ στο ελάχιστο να φανταστώ παρά τα όσα γράφετε τι έχει περάσει μια γυναίκα στην διαδικασία της εξωσωματικής.
Η ερώτησή μου είναι αν είναι σωστό να ρωτήσεις κάποια γυναίκα (η οποία δεν είναι φίλη σου αλλά ανήκει στον ευρύτερο κύκλο σου) που ξέρεις ότι μέχρι τώρα έχει κάνει ανεπιτυχείς δυστυχώς προσπάθειες, λεπτομέρειες για την εμπειρία της ή τους γιατρούς στους οποίους έχει απευθυνθεί; Ή είναι κάτι επίπονο να το συζητάει κάποια;
Δεν έχω φτάσει ακόμα στο στάδιο της εξωσωματικής (το βλέπω ναρχεται) αλλά παλεύω 2 χρόνια με την υπογονιμότητα. Αν ερχόταν κάποιος γνωστός κ με ρωτούσε για το πως είναι η φάση νομίζω εξαρτάται από τη διάθεσή μου το πως θα αισθανόμουν. Είναι μέρες που νιώθω σαν αποκομένη από αυτό που συμβαίνει χωρίς συναισθηματισμούς κ μπορώ να κάνω μια κουβέντα χαλαρή. Είναι όμως μέρες που θα το νιώσω σαν να μου στρίβουν το μαχαίρι στην πληγή. Γιατί δεν είναι μόνο σωματικά αλλά κ ψυχικά που σε εξουθενώνει η διαδικασία, που μπαίνεις μόνη σου σε σύγκριση κ νιώθεις λίγη, λειψή. Που ένα μικρό σχόλιο ή μια εικόνα θα δημιουργήσουν μια χιονοστοιβάδα συναισθημάτων μέσα σου για όλα τα όνειρα που έχεις κ δεν πραγματοποιούνται, για την αδικία που νιώθεις γιατί για μένα να είναι τόσο δύσκολο, για την απελπισία όταν σκέφτεσαι το μέλλον χωρίς παιδιά, για την ανικανότητα του σώματός σου να υποστηρίξει μια διαδικασία για την οποία έχει δημιουργηθεί. Όσο περνάει ο καιρός κ αυξάνουν οι ενέσεις, οι εξετάσεις κ οι επεμβάσεις οι δύσκολες μέρες είναι περισσότερες. Δεν γνωρίζω αν η γνωστή σου θα ήταν οκ με μια τέτοια κουβέντα αλλά αν κ εσύ παλεύεις με το τέρας της υπογονιμότητας κ αυτός είναι ο λόγος που θα ήθελες να συζητήσεις μαζί της απλά πες της το κ αν θελήσει να συζητήσει μαζί σου για αυτό θα το κάνει καποια στιγμή.
Υπάρχει κάποια που να έχει να συστήσει κάποιο κέντρο ή κάποιον γιατρό ή κάποιον σύμβουλο;
Διαβάζοντας το τελευταίο διάστημα, διαπιστώνω ότι είναι ένας κλάδος που οι θεράποντες ιατροί είναι αρκετά απόμακροι χωρίς να σε αντιμετωπίζουν με την ευαισθησία που αρμόζει σε μια τέτοια κατάσταση.
Αν κάποια έχει να προτείνει κάτι θα το εκτιμούσα.
Αυτό που θα πρότεινα, θα ήταν να κλείσουν ραντεβού οι ενδιαφερόμενες στο τοπικό νοσοκομείο για να το κάνουν δωρεάν.
Είναι μια χρονοβόρα διαδικασία (αναλόγως με την πόλη που βρίσκεστε μπορεί να κρατήσει μερικούς μήνες ή και χρόνο), από άποψη γραφειοκρατίας. Επίσης, είναι πολύ ψυχοφθόρο γιατί σε βάζουν να περιμένεις πολλή ώρα σε αίθουσα αναμονής, και ας έχεις κλείσει ραντεβού. Όμως είναι εντελώς δωρεάν, όλες οι εξετάσεις και η διαδικασία, είτε έχετε ασφάλιση είτε όχι. Εγώ δοκίμασα όταν ήρθα Ελλάδα, χωρίς ασφάλιση, και στην αίθουσα αναμονής ήμασταν μαζί με προσφύγισσες από τις δομές (θέλω να πω ότι τουλάχιστον πριν από δύο χρόνια ήταν ανοιχτό σε όλες/όλους, ανεξαρτήτως ασφάλισης ή υπηκοότητας).
Υπάρχουν λοιπόν αντικειμενικές δυσκολίες, δεν είναι τόσο εύκολο όσο να μπεις σε ένα κέντρο εξωσωματικής και την άλλη μέρα να ξεκινήσεις, που λέει ο λόγος. Αλλά αν περιμένεις ούτως ή άλλως για να μαζέψεις τα χρήματα, καλύτερα να περιμένεις για να ξεκινήσεις στο δημόσιο νοσοκομείο.
Το πόσταρα σήμερα σε ένα σχόλιο και σκέφτηκα να το γράψω και εδώ όπου μπορεί να το δει κάποια που ενδιαφέρεται άμεσα για το θέμα.Αυτό που θα έλεγα εγώ από τη δική μου πλευρά είναι να ενημερωθείς όσο γίνεται, για το πως μπορείς να προετοιμάσεις το σώμα σου, για το πως είναι η διαδικασία, ώστε να μπορείς ελέγχεις τι γίνεται. Επίσης, να νιώθεις άνετα με το κέντρο εξωσωματικής και τους γιατρούς και να σου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Παρόλα αυτά δεν δίστασα σε κάθε βήμα να κάνω και να ζητήσω αυτά που θέλω εγώ. Ίσως να μην μπορούν να το κάνουν άλλοι, αλλά οι αποφάσεις που πήρα εγώ κατέληξαν να είναι οι σωστές. Π.χ. ο γιατρός μου είπε ότι δεν χρειάζεται να προετοιμαστώ με συμπληρώματα κλπ, παρόλα αυτά εμένα η ΑΜH μου έδειξε σημαντική βελτίωση μέσα σε ένα χρόνο. Αυτοί ήθελαν να ακολουθήσουν το πρωτόκολλο που λέει ότι το καλύτερο είναι να φτάσεις στις πέντε ημέρες και να βάλεις τα βλαστοκύταρα, εγώ τους είπα ότι δεν ισχύει λογικά αυτό που λέει το πρωτόκολλο για την περίπτωσή μου (είχα μόνο δύο αυγά, δεν είχε νόημα να περιμένεις να δεις ποιο είναι δυνατό μέχρι την πέμπτη μέρα) και τους ζήτησα να κάνουν μεταφορά στις τρεις μέρες. Στο συγκεκριμένο κέντρο δεν δίνουν προγεστερόνη ως στάνταρντ μετά την ωοληψία, ενώ σε άλλα δίνουν (άλλα μέχρι 14 μέρες, άλλα 12 εβδομάδες, άλλα 16 εβδομάδες) και καλά γιατί δεν είχα περάσει αποβολή πριν. Είμαι 43 ετών, δεν έχω την πολυτέλεια να πληρώνω κάθε αποτυχημένη εξωσωματική, ούτε τον χρόνο για αυτό. Έκανα καλά και μάλιστα όταν πήγα να την σταματήσω στις 12 εβδομάδες πήγα να πάθω αποβολή και την συνεχίζω αναγκαστικά μπορεί και μέχρι τέλος της εγκυμοσύνης. Επίσης, μου έσπασαν τα νεύρα, όχι μόνο αυτοί αλλά και η γυναικολόγος μου στην Ελλάδα γιατί κάθε φορά που έπαιρνα τα αποτελέσματα της Β χοριακής (hcg) μου λέγανε δυστυχώς δεν θα ευοδώσει η εγκυμοσύνη. Αν δεν ήξερα και δεν είχα διαβάσει για τις τιμές της hcg θα είχα απογοητευτεί πλήρως, κι εγώ κάθε φορά, αντί αυτού τους ρώταγα να μου πουν ακριβώς τις τιμές και μόλις τις άκουγα, τους έλεγα, Α μια χαρά είναι αυτό, τέλεια. Εντάξει, ήταν λίγο πιο αργός ο ρυθμός διπλασιασμού, αλλά παρόλα αυτά μέσα στα κανονικά όρια ή ελάχιστα έξω από αυτά.
Το ξέρω ότι σαν άτομο θέλω να έχω την αίσθηση του ελέγχου και ίσως η συμβουλή μου να μην βοηθήσει κάποια άλλη, πάντως εγώ ένιωσα ότι χωρίς αυτά που έκανα και υπέδειξα δεν θα ήμουν τώρα έγγυος με υγιές έμβρυο στις 21 εβδομάδες. Ήταν πρώτη προσπάθεια στα 43 μου, και μου είχαν δώσει 5% ποσοστό επιτυχίας να φτάσω στη γέννα (που ελπίζω να πάνε όλα καλά) αλλά εγώ δεν είχα καμιά διάγνωση υπογονιμότητας, δεν είχα προσπαθήσει ποτέ να μείνω έγγυος, αναγκαστικά έκανα εξωσωματική γιατί δεν έχω σύντροφο. Οπότε και τίποτα να μην είχα κάνει από αυτά που έκανα, μπορεί να πετύχαινε έτσι κι αλλιώς η εγκυμοσύνη, αλλά εγώ θέλω να έχω έλεγχο στο τι μου συμβαίνει.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
