Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 1 έως 15 (από 27 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #37564

    Αμπα
    Συμμετέχων

    Πέρα από το κόστος και τα ιατρικά θέματα, τι άλλο θα έπρεπε να έχει κανείς υπόψη του πριν κάνει αυτό το βήμα

    #37585

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    (το είδα τυχαία, δεν ξέρω τί είναι, αλλά ας απαντήσω κι εγώ, γιατί όχι)

    Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να έχει υπόψη της κάποια που ξεκινά εξωσωματική είναι πως το πιθανότερο είναι να μην πετύχει. Το πιθανότερο είναι να μην τα καταφέρει. Αυτό μου το είχε πει ο πρώτος εξωσωματικός που είχα επισκεφτεί και εμένα προσωπικά με είχε απελευθερώσει. Οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου (ενώ δεν είχα κανένα πρόβλημα), οπότε δεν είχα κάτι να αγχωθώ, εγώ θα έκανα την προσπάθειά μου και ό,τι γίνει. Όχι ότι δεν αγχώθηκα, αλλά σε σχέση με άλλες γυναίκες που γνωρίζω ήμουν πολύ πιο χαλαρή. Αυτό όσο αφορά στο κομμάτι που ήξερα.

    Αυτό που δεν ήξερα και θα ήθελα κάποιος να με έχει προειδοποιήσει επ’ αυτού είναι οι τρομερές παρενέργεις των φαρμάκων και οι, ακόμα πιο τρομερές, επιπλοκές των διαδικασιών.
    Όσο αφορά στις παρενέργειες, προσωπικά τις είχα σχεδόν όλες. Πόνους (δεν μπορύσα να κάτσω, να σηκωθώ, να κάνω τσίσα), ναυτίες, νεύρα, εξάψεις, δυσκοιλιότητα, ευσυγκινησία, υπνηλία, αλλά και τέλειο δέρμα (να τα λέμε κι αυτά!). Τη φορά που ακολούθησα το μακρύ πρωτόκολλο, σε όλα αυτά προστέθηκαν και φοβεροί, απίστευτοι πονοκέφαλοι, οι οποίοι με έστειλαν σε νευρολόγο γιατί συνεχίστηκαν και μετά από τη διακοπή των φαρμάκων.
    Όσο αφορά στις επιπλοκές τώρα, τί να πω, αν ήξερα πως υπήρχε περίπτωση να τραβήξω αυτά που τράβηξα, δεν θα έμπαινα καν στη διαδικασία, δεν θα ξεκινούσα καν εξωσωματική. Αυτό που έπαθα εγώ ήταν σαλπιγγικό απόστημα από μικρόβιο που πέρασε κατά την ωοληψία (ενώ μετά τη διαδικασία πήρα αντιβίωση από το στόμα αλλά και ενδοφλέβια) και τελικά έχασα τη σάλπιγγα. Δεν ήξερα, δεν μου το είχε πει κανείς, δεν το είχα διαβάσει γιατί το αναφέρουν μεν στα sites τους, αλλά επιγραμματικά και ως κάτι αντιμετωπίσιμο. Το πιο φοβερό ήταν όταν πήρα τηλέφωνο το γιατρό για να του πω τί μου συμβαίνει και εκείνος μου λέει “εντάξει μην ανησυχείς, δεν μας χρειάζονται οι σάλπιγγες σε αυτό που κάνουμε”. WTF! Εσένα δεν σου χρειάζεται η σάλπιγγά μου, εμένα μου χρειάζεται! Το επίσης φοβερό είναι πως, όταν συζητούσαμε την περίπτωση να πάρουν σπέρμα με βιοψία από τον άντρα μου, μας είχαν εξηγήσει αναλυτικά τους κινδύνους μιας τέτοιας ενέργειας (φλεγμονή, έως και απώλεια του όρχη) πριν αποφασίσουμε αν θα προxωρήσουμε ή όχι. Γιατί, βεβαίως, άλλο να χάσεις έναν όρχη και άλλο να χάσεις μία σάλπιγγα, έτσι δεν είναι;

    #37644

    Rose
    Συμμετέχων

    Θα έπρεπε να ξέρεις ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχεις κάνει στη ζωή σου. Όλα τα συναισθήματα, προσμονή, προσδοκία,έξαψη, χαρά, λύπη, απογοήτευση, πένθος θα εναλλάσσονται καθώς θα περνούν οι μέρες τόσο γρήγορα αλλά και βασανιστικά που στο τέλος δεν θα νιώθεις τίποτα. Θα είσαι ένα ξερό κομμάτι ξύλο. Επίσης, ότι θα είσαι υπέρ-εκτεθειμένη και πρόσφορη σε κάθε είδους εκμετάλλευση, οικονομική, ψυχική, ηθική, σωματική. Ότι θα γνωρίσεις έναν άλλο σου εαυτό, που κάνει άσχημες σκέψεις, που ζηλεύει παράφορα αυτούς που τα κατάφεραν, αντικοινωνικό και εκδικητικό. Ο΄τι το σώμα σου και η φύση σου θα παραβιάζονανται κατάφορα και θα πιέζονται για πράγματα που δεν είναι προγραμματισμένα να κάνουν. Ότι ο ρόλος του συντρόφου σου είναι πάρα πολύ σημαντικός για την δική σου στήριξη αλλά ότι και αυτός χρειάζεται υποστήριξη για την άχαρη συμμετοχή του και για μην νιώθει παραγκώνισμένος. Ότι δεν θα πρέπει να ντραπείς να ζητήσεις ψυχολογική βοήθεια.Ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα αυτή η εμπειρία θα σε σημαδέψει για πάντα. Προσωπικά έχω κάνει δύο προσπάθειες, μια αποτυχημένη και μια παλλίνδρομη, υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες (ωοληψία λαπαροσκοπικά). Μπράβο σε όσες επιλέγουν αυτό το δρόμο και δεν τα παρατούν.

    #37868

    Serendipity
    Συμμετέχων

    (μιλώντας από προσωπική πείρα, 3 αρνητικές, δύο παλίνδρομες, δύο αποβολές και την μια εξωμήτρια κύηση – η τελευταία μου προσπάθεια έληξε σε δίδυμα που το ένα ήταν ενδομήτρια κύηση και το απέβαλα και το άλλο πήγε στην σάλπιγγα μου και χρειάστηκε να την αφαιρέσω) πρέπει να ξέρεις:

    Πως κάποιες φορές πετυχαίνει και κάποιες όχι. Μπορεί να πετύχει με την πρώτη μπορεί με την έκτη. Και αυτό είναι τύχη. Το πιο σημαντικό είναι ότι όσο πιο γρήγορα καταλάβεις ότι όλο αυτό είναι σε ένα μεγάλο μέρος του ένα μαύρο κουτί και πολλές φορές θα βρεθείς να μην μπορεί κανείς να σου απαντήσει για το τι έφταιξε (ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει κάτι ξεκάθαρο όπως πχ. πολυκυστικές, η ανωμαλίες στον καρυότυπο του ζευγαριού, έμβρυα με πρόβλημα κλπ. και παλεύεις μόνο με θέματα όπως ποιότητα ωαρίων ή σπέρματος που ναι κάποιες φορές έχει να κάνει με την ηλικία σου κάποιες όχι) τόσο λιγότερο θα θυμώνεις.
    Αν και αυτό ακούγεται οκ εύκολο να το κατανοήσεις είναι πολύ δύσκολο όταν βρίσκεσαι μπροστά σε άλλη μια αποτυχία (που το απεύχομαι) να δεχτείς ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις. Και είναι δύσκολο γιατί νιώθεις αβοήθητη. Γιατί αν κανείς δεν ξέρει τι φταίει κανείς δεν θα μπορέσει να λύσει το πρόβλημα ώστε να τα καταφέρεις επιτέλους και εσύ. Θα ρωτήσεις πολλές φορές πως γίνεται να συμβαίνει σε όλους (έτσι θα φαίνεται στα μάτια σου κάθε φορά που θα ακούς για άλλη μια εγκυμοσύνη) αλλά όχι σε εσένα.

    Πως θα μπεις στην διαδικασία να διαβάσεις κάθε ιστορία. Και θα το κάνεις στην αρχή… αλλά δεν θα σε βοηθήσει και θα ήταν ίσως καλύτερα να το αφήσεις και να εμπιστευτείς τον γιατρό σου. Με τον οποίο θα θυμώσεις στην αρχή, θα τον αμφισβητήσεις ίσως και θα τον ρωτάς 100 γιατί τα οποία δεν έχουν απάντηση. Θα καταλάβεις αν είναι ο σωστός για εσένα όταν στις 100 ερωτήσεις δεν θα σε κοροϊδέψει, δεν θα σε αγνοήσει, αλλά θα προσπαθήσει να απαντήσει όσες μπορεί και να σου πει την αλήθεια για όσες δεν ξέρει γιατί ακόμα είναι πολλά αυτά που δεν ξέρουν, δυστυχώς. Θα είσαι πιο ήρεμη, όταν αντί να ψάχνεις στις 2 τα μεσάνυχτα μανιωδώς τα sites for infertility απλά σκεφτείς πως ο άνθρωπος που σε κουράρει ξέρει και θα κάνει το καλύτερο δυνατό για εσένα. Αν δεν το πιστεύεις απλά άλλαξε γιατρό.

    Θα αμφισβητήσεις, θυμώσεις, εκνευριστείς, απογοητευτείς με όλους και με όλα: με εσένα, με τον σύντροφό σου, με τους γιατρούς, με το σύμπαν. Και είναι μέρος και αυτό τις διαδικασίας. Θα περάσεις όλα τα στάδια. Απλά αν το αποδεχτείς θα τα περάσεις πιο εύκολα. Θα σκεφτείς να χωρίσεις (στις αρχές). Μπορεί και να το κάνεις. Αν δεν χωρίσεις θα καταφέρεις ίσως να χτίσεις την πιο δυνατή σχέση της ζωής σου. Είναι άλλωστε αυτή με την οποία θα είσαι όταν τα παιδιά που θα αποκτήσεις (γιατί θα τα αποκτήσεις) θα φύγουν για να χτίσουν την δική τους ζωή.
    Το μεγάλο βάρος, τις ορμόνες, τα χειρουργεία τα περνάς εσύ και το σύστημα άμυνας σου σε κάνει να σκέφτεσαι μόνο εσένα και πως θα επιβιώσεις από όλο αυτό. Αλλά δεν είσαι η μόνη που πονάει. Πονάει και ο σύντροφός σου.Φαίνεται αυτονόητο αλλά όταν είσαι τόσο στεναχωρήμενος δεν το σκέφτεσαι πάντα. Θα δοκιμάσεις τα όρια σου. Και θα δεις πως το σύμπαν δεν συνωμοτεί πάντα υπέρ σου όταν θέλεις κάτι πολύ. Ο μόνος συνωμότης στον αγώνα σου είναι η πίστη σου ότι θα τα καταφέρεις και ο σύντροφος σου που στέκεται δίπλα σου. Τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να τελειώσει. Μόνο εσύ αποφασίζεις πως και πότε θέλεις να τελειώσει.

    Θα σε βοηθήσει ίσως να δεις και κάποιον ειδικό για να διαχειριστείς το στρες σου. Μπορεί και όχι. Μπορεί σε κάποια φάση. Μετά από 6 χρόνια εγώ ένιωσα την ανάγκη πέρυσι. Δεν σκέφτηκα ούτε γιατί όχι νωρίτερα (όταν οι άλλοι μου έλεγαν γιατί δεν πας) ούτε γιατί τώρα. Είναι σημαντικό να είσαι λίγο αφυπνισμένη ας το πω με το τι νιώθεις και να κάνεις αυτό που πραγματικά σε κάνει να νιώθεις καλά. Είναι το μόνο που μπορείς να ελέγξεις.

    Οι φίλοι σου λίγα θα καταλαβαίνουν. Διάβασα κάπου ένα debate για τον όρο infertility survivor που χρησιμοποιούσε μια κοπέλα σε ένα άρθρο και κάποιοι έλεγαν πως είσαι survivor από μια ανίατη ασθένεια και κακώς χρησιμοποιείται έτσι. Αλλά αν το έχεις ζήσει έτσι θα νιώθεις. ΠΡΕΠΕΙ άλλωστε να επιζήσεις από όλο αυτό. Αλλά για τους απέξω δεν είναι πάντα τόσο τραγικό, ουσιώδες. Παραδόξως ούτε για αυτούς που έχουν κάνει παιδιά (ίσως κάποιες φορές λιγότερο για αυτούς). Κάποιες φορές θα δεις ακόμα και ζευγάρια που έχουν προσπαθήσει για να αποκτήσουν παιδιά, αφού τα καταφέρουν να περνάν σε μια φάση αμνησίας που όλα αυτά τα έχει περάσει κάποιος άλλος και να σου λένε «θα τα καταφέρεις μην κάνεις έτσι». Που ούτε αυτό σε βοηθάει. Θα είσαι μόνη σου. Μόνη σου με τον σύντροφό σου που αν σε αγαπάει θα κάνει τα πάντα να σου σταθεί, αλλά δυστυχώς θα είναι δύσκολο και για εκείνον να καταλάβει γιατί δυο μήνες μετά την μηδενική χοριακή ή την αποβολή εσύ κλαις στο μπάνιο μέχρι που να μην ανοίγουν τα μάτια σου από το πρήξιμο.

    Ξέρω πως ίσως δεν σου είπα πολλά για την εξωσωματική σαν διαδικασία. Είναι και αυτό διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εγώ πχ δεν έχω φρικτά συμπτώματα από τα φάρμακα. Ίσως γιατί και τα λίγα που έχω τα αγνοώ μπροστά στον σκοπό μου. Αλλά οι επισκέψεις πχ. στην κλινική ανά δύο μέρες, η αναμονή, το μέρα με την μέρα και θα δούμε με σκοτώνει. Στις αρχές με έκανε τόσο νευρική που ήξερα ότι την ημέρα της επίσκεψης θα ήμουν όλη την ημέρα χάλια.

    Μην σκέφτεσαι πολλά βήματα παρακάτω. Γιατί μπορεί τα πράγματα να πάνε άσχημα (οκ μπορείς να είσαι απλά προετοιμασμένη) αλλά μπορεί και να πάνε τέλεια και να έχεις μπει σε όλο αυτό άδικα. Ένα βήμα την φορά.

    Αυτά…ελπίζω να βοήθησα… η αλήθεια είναι πως βοήθησε και εμένα να τα βάλω σε ένα χαρτί. Σε ευχαριστώ που άνοιξες αυτή την συζήτηση που λίγοι θέλουν να ανοίγουν στην Ελλάδα (άσχετα αν τα καρότσια με τα δίδυμα είναι τριπλάσια από ότι πριν 10 χρόνια!). Ελπίζω να μοιραστούν κι άλλοι την εμπειρία τους!

    #37902

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    “Είναι άλλωστε αυτή με την οποία θα είσαι όταν τα παιδιά που θα αποκτήσεις (γιατί θα τα αποκτήσεις)”

    Εδώ θα διαφωνήσω. Οχι, μπορεί και να τα περάσεις όλα αυτά και τελικά να μην αποκτήσεις παιδιά. Αλλά την προσπάθειά σου θα την έχεις κάνει, θα έχεις κάνει ό,τι μπορείς και θα πρέπει να δεχτείς ότι τελικά δεν γίνεται, δεν θα γίνεις μάνα. Πρέπει κάποια που κάνει εξωσωματική να είναι προετοιμασμένη και γι’ αυτό.
    “Μακάρι να μπορώ να σας βοηθήσω, αλλά αν δεν τα καταφέρουμε θα πρέπει να βρείτε ένα άλλο αφήγημα για τη ζωή σας”. Τα λόγια του δεύτερου γιατρού μου που επίσης με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ.

    #37909

    Serendipity
    Συμμετέχων

    Αν ως παιδιά του κάποιος θέλει να ορίσει μόνο ενα παιδί που θα γεννήσει ή που θα φέρει το γενετικό του υλικό (και είναι απολύτως σεβαστό και αυτό) τότε ναι, μπορεί να μην γίνει ποτέ. Και καταλαβαίνω οτι η υοθεσία, τα δανεικά ωάρια κλπ δεν σημαίνουν απαραίτητα οτι θα σε οδηγήσουν στο αποτέλεσμα αυτό αλλά σίγουρα σου δίνουν αρκέτες πιθανότητες πριν φτάσεις να πεις “δεν θα γίνω ποτέ”. Συμφωνώ με το “άλλο αφηγήμα για την ζωή σας”. Και τι ωραίο που το λέει έτσι ενάς γιατρός! Το ποιό θα είναι το αφήγημα αυτό, τουλάσχιστον στα δικά μου μάτια, έχει αρκετές εναλλακτικές, σκέψεις και δρόμους που θα ήθελα να γνωρίσω πριν φτάσω στο ποτέ.

    #37955

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Serendipity τώρα που το λες σκέφτομαι πως μια γυναίκα που ξεκινά εξωσωματική ναι, θα έπρεπε να ξέρει πως μπορεί τελικά να φτάσει και στην εναλλακτική της δωρεάς ωαρίων ή σπέρματος. Τώρα εμείς που τα συζητάμε είμαστε, ας πούμε, στο τέλος. Αλλά σκέψου, εσύ στην αρχή ήξερες για δανεικά ωάρια και τα συναφή; Εγώ ιδέα δεν είχα και μάλιστα θυμάμαι πως πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ άυπνη να διαβάζω σε forum σχετικά με το θέμα, όταν προέκυψε. Θα ήθελα κάποιος να με είχε “προειδοποιήσει” και γι’ αυτό, ναι.
    Το ίδιο ισχύει και για την υιοθεσία. Εντάξει αυτό λίγο πολύ το έχουν όλες στο πίσω μέρος του μυαλού τους, αλλά αυτό ενδεχομένως να έρπεπε να είναι επιλογή και όχι λύση ανάγκης. Άλλη κουβέντα αυτή.
    Όπως και να ‘χει, ακόμα και αυτά δεν σου εξασφαλίζουν ότι θα γίνεις μάνα, κακά τα ψέματα. Απόλυτα κατανοητή η ανάγκη σου να τα εξαντλήσεις όλα. Εμένα σταματούσαν όλα στο δικό μας (και των δύο) γενετικό υλικό και στη δική μου μήτρα. Αλλά εγώ είμαι ειδική περίπτωση, την οποία ακόμα ψάχνω να πω την αλήθεια.

    #38081

    Serendipity
    Συμμετέχων

    Έχεις απόλυτο δίκιο! Στην αρχή δεν σκέφτεσαι ότι δεν θα πάει καλά για να εξετάζεις εναλλακτικές. Άλλωστε για πολλούς πάει καλά. Για κάποιους και από την πρώτη φορά. Αλλά επειδή η αλήθεια είναι πως κανένας γιατρός δεν θα σου πει (εκτός αν υπάρχουν λόγοι υγείας φυσικά) ότι δεν θα κάνεις παιδιά όσο έχεις ωάρια και αυτά δημιουργούν υγιή έμβρυα, και ίσως σωστά δεν θα σου το πει γιατί είναι μεγάλος ο ρόλος και της τύχης στην εξωσωματική (επαναλαμβάνω όταν δεν υπάρχει κάτι ιατρικά ξεκάθαρο που σε εμποδίζει) εγώ θα ήθελα να ξέρω λίγο πιο νωρίς τις εναλλακτικές και δυστυχώς αυτές αντιμετωπίζονται ακόμα και από τους γιατρούς λίγο σαν ένα ταμπού και είναι κρίμα.

    Όσο για την επιλογή καταλαβαίνω απόλυτα πως το εννοείς στο θέμα της υιοθεσίας. Παρόλαυτα και η εξωσωματική λύση ανάγκης είναι. Κανείς δεν κάνει εξωσωματική από επιλογή. Μπορείς να πεις δεν θα έχω παιδιά αν είναι να κάνω εξωσωματική. Και αυτό επιλογή είναι.
    Ίσως στα δικά μου τα μάτια φαίνεται λίγο άδικο να πω για μια γυναίκα ότι αφού δεν επέλεξε εξαρχής να υιοθετήσει πχ. αντί να κάνει δικά της παιδιά το κάνει από «ανάγκη» (τα εισαγωγικά ως μια ένδειξη μιας αρνητικής ερμηνείας της ανάγκης, όπου ανάγκη=κατάντια). Οι επιλογές μας δεν είναι πάντα μια ευθεία γιατί δεν είναι και πάντα στο χέρι μας. Το να είναι μια επιλογή η δεύτερη επιλογή σου δεν την κάνει λιγότερο σημαντική πιστεύω (μιλώντας για συναισθηματικά ώριμους ανθρώπους που δεν θεωρούν το παιδί αξεσουάρ που συμπληρώνει μια εικόνα). Κάποιες φορές ίσως είναι και πιο συνειδητή γιατί έχει χρειαστεί να την σκεφτείς πολύ πριν καταλήξεις.

    Σε καταλαβαίνω πάντως. Δεν νομίζω πως κανείς σταματάει να ψάχνει και να ψάχνετε όταν μπαίνει σε όλη αυτή την διαδικασία. Είναι ατέλειωτες οι σκέψεις και τα μπρος πίσω του μυαλού και πολλές φορές χρειάζεσαι πολύ χρόνο για να σταματήσει ο πανικός μέσα στο μυαλό σου και ο πόνος σου και να μπορέσεις, αν μπορέσεις ουτε αυτό δεν στο υπόσχεται κανείς, να δεις τι πραγματικά είναι το σωστό για εσάς (και εννοώ το ζευγάρι).

    #38123

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Όταν είχα αρχίσει να ψάχνω το θέμα της υιοθεσίας κάπου είχα διαβάσει πως στο ερωτηματολόγιο που συμπληρώνεις σου ζητάνε να αναφέρεις αν η υιοθεσία είναι η πρώτη σου επιλογή ή όχι. Δεν είμαι σίγουρη αν το λύση “ανάγκης” το έφτιαξα στο μυαλό μου ή το είδα/διάβασα κάπου, αλλά και αυτό μου έκανε ένα κλικ για το πόσο σωστό θα ήταν να κυνηγήσω κάτι τέτοιο αφού, στην πραγματικότητα, δεν ήταν αυτό που ήθελα.

    Να πω την αλήθεια ούτε τις εξωσωματικές ήθελα. Λαχταρούσα ένα παιδί, αλλά ήθελα να γίνει από μόνο του. Έκανα την πρώτη με σκοπό να μην κάνω άλλη και κάπως έτσι έφτασα στις 4. Η όλη διαδικασία μου έφερνε μια τεράστια θλίψη και πολλά νεύρα, δεν την ήθελα καθόλου. Όπως καθόμουν στο σαλόνι του κέντρου και περίμενα, έβλεπα τις άλλες γυναίκες και τις λυπόμουν γιατί λαχταρούσαν όλες τόσο πολύ κάτι που μπορεί να μην ερχόταν ποτέ. Αυτό ακούγεται απαίσιο αλλά τόσο αποστασιοποιημένη ήμουν από αυτό που έκανα, είχα αποφασίσει να το βλέπω σα δουλειά για να μην τρελαθώ. Μέχρι που μου έσκαγε πως και τον εαυτό μου θα έπρεπε να λυπάμαι.
    Το τέλος ήρθε λόγω αυτού που έπαθα. Είπα αρκετά, το σώμα μου λέει όχι και αυτό το όχι είναι που ψάχνω τώρα, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

    Πάντως μιλάς πολύ όμορφα, τα λόγια σου είναι πολύ ανακουφιστικά. Έχω μια φίλη που πολύ θα την βοηθούσαν, γιατί εγώ μάλλον τα έκανα μαντάρα. Εγώ είμαι πιο απόλυτη, του τύπου αυτό δεν μας κάθεται, το παίρνουμε απόφαση γρήγορα γρήγορα και πάμε γι’ άλλα.

    #38309

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Προσπαθώ να πιάσω κάπως αυτό το κουβάρι που νιώθω αλλά πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερες λέξεις για να το περιγράψω από αυτές που χρησιμοποίησε η serendipity. Μια απέραντη θλίψη, αυτό.

    Θα ήθελα πριν την εξωσωματική να έχω προετοιμαστεί καλύτερα για το ενδεχόμενο της αποτυχίας.
    Θα ήθελα να ξέρω περισσότερα για την υπερδιέγερση ωοθηκών. Εγώ δυστυχώς ταλαιπωρήθηκα αρκετά και ακόμη δεν έχω λάβει σαφή απάντηση για το αν επηρέασε και την αρνητική έκβαση της εξωσωματικής. Μέχρι την ημέρα της ωοληψίας, αλλά κ αρκετές ημέρες μετά είχα έντονους πόνους. Ένιωθα της ωοθήκες διογκωμένες έτοιμες να εκραγούν. Δεν μπορούσα να σηκώσω τα πόδια μου για να κάνω την ωοληψια, τόσο χάλια.
    Από την άλλη, κάθε εμπειρία είναι διαφορετική.
    Έκανα εξωσωματική την ίδια εβδομάδα με μια φίλη μου, η οποία δεν είχε καμία παρενέργεια από τα φάρμακα και τα κατάφερε με την πρώτη προσπάθεια. Αν την ρωτήσεις σίγουρα θα το περιγράψει πολύ διαφορετικά όλο αυτό.
    Μιλώντας για την υπογονιμότητα γενικότερα, τη θεωρώ την πιο ύπουλη και διαβρωτική κατάσταση που μπορείς να βιώσεις. Σου ροκανίζει πραγματικά τα πάντα, χαρές, λύπες, όλα καταλαμβάνονται από αυτό το ζοφερό αίσθημα της επαναλαμβανόμενης αποτυχίας.
    Εγώ σε αυτήν τη φάση προσπαθώ να το δω λίγο όπως η no_roots και να φανταστώ ένα όραμα ζωής χωρίς παιδιά αλλά δεν τα καταφέρνω πολύ καλά.
    Η σκέψη ότι δεν θα γίνει ποτέ (που είναι πολύ πιθανό και οφείλουμε να το έχουμε στο μυαλό μας όταν ξεκινάμε την περιπέτεια της IVF) με συνθλίβει πραγματικά.

    #39413

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Το μεγαλύτερο ψέμα που πιστεύουμε όλοι (πριν αλλάξουμε πίστα και μπούμε σε αυτό το χορό) είναι αυτό που μας ταϊζει η κοινωνία: Ε, αν δεν μπορείτε να κάνετε παιδιά, θα κάνετε μια εξωσωματική και τελείωσε.
    Λες και ειναι πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή.
    Την εποχή που ζούμε είναι σχεδόν όλα εφικτά, λόγω της τεχνολογίας και της ανάπτυξης. Έτσι, με λιγη δόση αλχιμιστή, νομίζουμε οτι μπορούμε να τα πετύχουμε όλα, αρκεί να το θέλουμε αρκετά, και το σύμπαν συνομωτει κτλ…. αμ δε.
    Η εξωσωματική γονιμοποίηση, αν όλα γίνουν 100% σωστά, θα είναι πάλι θέμα τύχης, και δεν μπορεί κανείς και τίποτα να το αλλάξει αυτό. Για αυτό δεν υπάρχει αποτυχία. Αλλά δεν ειναι εύκολο να δεχτεί κανεις οτι έχει κάνει τα παντα και παρόλα αυτά δεν γίνεται να έχει αυτό που θέλει. Ειναι μια απο τις πιο τραγικές καταστάσεις της σύγχρονης ζωής.

    #39770

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Αλλά σκέψου, εσύ στην αρχή ήξερες για δανεικά ωάρια και τα συναφή;

    Εγώ, δυστυχώς, ήξερα από την αρχή. Φρόντισαν γι’αυτό (για τα δανεικά ωάρια εννοείται) οι δυο πρώτοι γιατροί, από τα μεγάλα ονόματα και οι δυο, που πήγα κατά τη βολιδοσκόπηση. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που τους λόγους που τους απέρριψα. Ο τρίτος, εκτός του ότι ήταν απολύτως ξεκάθαρος, απολύτως ουδέτερος και όσο συγκεκριμένος μπορεί να είναι ένας γιατρός που έχει επίγνωση ότι δεν είναι Ο Θεός, αυτός ο γιατρός δεν μου έκανε κουβέντα για δανεικό ωάριο ή υιοθεσία επειδή οι εξετάσεις και το ιστορικό μου, τσέκαραν τα κουτάκια του. Όσο προσπαθούσα να μείνω έγκυος με τον ευχάριστο τρόπο, πολύ συνειδητά δεν ήθελα να ακούω για εξωσωματική. Επειδή δεν είχε έρθει η ώρα της μέσα μου. Εγώ αποφασίζω πότε θα μιλήσω για τις επιλογές μου. Το καλύτερο που έχει να κάνει ένας γιατρός, είναι να με ρωτήσει αν θέλω να με ενημερώσει γι’αυτές. Ή ας μου πει κάτι απαλό κι αόριστο, όπως αυτό που είπε ο δικός σου, no_roots.

    Είχα την τεράστια, ανεκδιήγητη αφέλεια να πιστεύω ότι οι γιατροί της εξωσωματικής διαφέρουν, ότι λόγω της επαφής τους με γυναίκες, με ανθρώπους σε τόσο ιδιαίτερη φάση, τόσο επώδυνη και συναισθηματικά φορτισμένη, θα ήταν πιο προσεκτικοί στη συμπεριφορά, στα λόγια και τους τρόπους τους.

    Θα ήθελα να με είχαν προειδοποιήσει ότι ίσως να υπάρξουν γιατροί, που επειδή θα έχω χαμηλές πιθανότητες, θα φροντίσουν να μου δείξουν ότι δεν αξίζω τον χρόνο τους. Ότι δεν τους ενδιαφέρει να με βοηθήσουν, με το αζημίωτο, σε κάτι που θέλω να κάνω, αλλά θέλουν να τους βοηθήσω εγώ να ανεβάσουν τα ποσοστά επιτυχίας τους.

    #39812

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Ισχύει αυτό που λες Πόντια, οι εξωσωματικοί είναι άκαρδοι γιατροί και όσο μεγαλύτερα ονόματα τόσο πιο άκαρδοι. Το ίδιο ισχύει και για τις μαίες τους και για όλες (σχεδόν) τις μαίες στα μεγάλα κέντρα εξωσωματικής. Είναι πολλές φορές αγενείς, απότομοι, χωρίς υπομονή και ενοχλούνται ιδιαιτέρως αν καταλάβουν πως δεν έχεις πάει διαβασμένη ή αν έχεις πάει υπερδιαβασμένη.
    Για αυτούς είσαι ωάρια, ενδομήτριο και ολίγον από σπέρμα. Μπορεί να είσαι ένα σωρό άλλα πράγματα με μεγάλη σημασία, αλλά εκείνη την ώρα είσαι μόνο αυτά και βασικά κυρίως μόνο ωάρια. Νιώθεις πως όλη σου η ύπαρξη, η επιτυχία σου στη ζωή, αυτό που σε χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο στα μάτια αυτού που έχεις απέναντί σου είναι τα ωάριά σου. Αυτό εμένα με εξόργιζε και έκανα ώρα να συνέλθω μετά από κάθε επίσκεψη.

    Όμως έτσι είναι. Η αλήθεια είναι πως αυτή είναι η δουλειά του και αυτός προσπαθεί να την κάνει όσο καλύτερα μπορεί, άτσαλα βέβαια, αλλά αυτό κάνει. Έχει τα δεδομένα μπροστά του και σου εξηγεί τις επιλογές σου.
    Είναι σκληρό, αλλά είναι ειλικρινές, τουλάχιστον δεν σε βάζει σε διαδικασίες χωρίς αποτέλεσμα, έτσι να το βλέπεις. Δεν είναι ότι δεν αξίζεις το χρόνο του, το δικό σου χρόνο προστατεύει. Σου λέει βλέπω πως δεν θα τα καταφέρουμε και έχω να σου προτείνω αυτό. Έτσι να το σκέφτεσαι και εύχομαι όλα να πάνε καλά ό,τι κι αν αποφασίσεις.

    #40539

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Θα ήθελα να ξέρω ότι είναι μια πολύ δύσκολη και μοναχική διαδικασία
    Θα ήθελα να ξέρω πώς θα διαταράξει τις ισορροπίες σε όλες μου τις σχέσεις (συντροφική, γονείς, αδέλφια, φίλους)
    Θα ήθελα να ξέρω ότι για όλους τους γιατρούς ( όνομα ή όχι) θα είμαστε απλά ακόμα μια περίπτωση, ένα ID number στο κέντρο εξωσωματικής και όχι το κέντρο του σύμπαντος, ενώ το μόνο που θέλεις είναι να είσαι το κέντρο του σύμπαντος, γιατί για σένα είναι το μεγαλύτερο στοίχημα της μέχρι τώρα ζωής σου.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι θα μπει όλη σου η ζωή στο pause.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι θα αισθανθώ για πρώτη φορά ζήλια για την ευτυχία των άλλων.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι θα αισθανθώ για πρώτη φορά φόβο για το άγνωστο και ματαίωση.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι θα εξαντληθούμε οικονομικά.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι η φράση «εσείς είστε μια εύκολη περίπτωση» θα αποδειχτεί η μεγαλύτερη πληγή μας. Γιατί όσο και να έδωσε μια στάλα αισιοδοξίας τελικά εξ αρχής δεν ήμασταν εύκολη περίπτωση και ξεκινήσαμε με λάθος δεδομένα και βάσεις.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι απαιτείται πολύ μα πάρα πολύ προσωπική μελέτη και έρευνα ώστε να πας απόλυτα διαβασμένος και έτοιμος να δώσεις μάχες με τον κάθε γιατρό, μαία, ανδρολόγο, γυναικολόγο, γενετιστή, εμβρυολόγο και όλες τις εμπλεκόμενες ειδικότητες.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι όταν κάτι μου «κλωτσάει μέσα μου» να το εμπιστεύομαι και να το ψάχνω παραπάνω και να «αμφισβητώ» τον κάθε ειδικό μέχρι να μου αποδείξει με επιχειρήματα ότι έχει δίκιο.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι την αποτυχία και τον πόνο θα τον βιώναμε με τον σύντροφό μου εξίσου δυνατά και οι δύο αλλά θα νόμιζα ότι εγώ έχω δικαίωμα να πονέσω περισσότερο γιατί εγώ πήρα τα φάρμακα.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι η διαδικασία της επιτροπής του ΕΟΠΥ (σε ένα υπόγειο αχούρι στο Μαρούσι) για να πάρω δωρεάν τα φάρμακα θα είναι άγρια και σχεδόν εξευτελιστική γιατί είσαι απλά ένας φάκελος με δικαιολογητικά που θα σου επιβάλουν να τα βάλεις με συγκεκριμένη σειρά! και αν όχι θα είσαι κατάπτυστος το λιγότερο, ενώ εσύ σε εκείνη την φάση ακόμα προσπαθείς να συλλάβεις στο μυαλό σου την έννοια της λέξης ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι ο γιατρός και οι λοιπές ειδικότητες θα βλέπουν περισσότερο το αιδοίο μου από ότι ο άντρας μου.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι θα γίνω μάστερ στις ενέσεις, στα patch, στα χάπια , στις τιμές σε διάφορες εξετάσεις, σε ορμόνες , στο γυναικείο και ανδρικό αναπαραγωγικό σύστημα και ένα σωρό ιατρικούς όρους.
    Θα ήθελα να ξέρω ότι τελικά όλο αυτό το ταξίδι με άγνωστο προορισμό, θα μας αλλάξει ως προσωπικότητες και ως ομάδα.
    Ακόμα δεν ξέρω το τέλος του ταξιδιού , ξέρω όμως με σιγουριά ότι εδώ και τέσσερα χρόνια έχουμε διανύσει μια δύσκολη και απαιτητική διαδρομή με προορισμό το άγνωστο. Δεν χάνουμε την ελπίδα μας αλλά υπάρχουν μέρες, μήνες που χάνουμε τα κουράγια μας και εκεί ακόμα σηκώνει ο ένας τον άλλον, με κόπο μεν, αλλά σηκωνόμαστε όρθιοι δε.

    4 χρόνια, 2 σπερματεγχύσεις, 2 εξωσωματικές και συνεχίζουμε…
    Καλή τύχη και δύναμη σε όσους παλεύουν με την υπογονιμότητα..

    #41777

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Η δική μου εμπειρια.
    Αποδέξου από πριν ότι μπορεί και να μη πετύχει.
    Η διαδικασία είναι ψυχικά και σωματικά διαφορετική για τη κάθε μια μας. Ενας γιατρός που να σου εξηγεί καθαρά και ήρεμα τι συμβαίνει είναι μεγάλη βοήθεια.
    Μόνο μη ξεχνάς ότι είσαστε δύο που προσπαθείτε και χρειάζεστε ο ένας το άλλο.

Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 1 έως 15 (από 27 συνολικά)

Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.