- Αυτό το θέμα έχει 18 απαντήσεις, 18 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 3 έτη, 1 μήνα πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Είσαι η μόνη γυναίκα στο γραφείο; Έχεις πολλούς άντρες υφιστάμενους; Κάνεις μια παραδοσιακά “αντρική δουλειά;” Περιμένουμε την ιστορία σου.
Καλησπέρα σε όλους!!! Μου άρεσε παρά πολύ η ιδέα να γράψουμε τις εμπειριες μας αν δουλεύουμε σε ανδροκρατούμενο περιβάλλον! Κάνω μια αρκετά αντρική δουλειά στην οποία και πριν μερικά χρόνια οι γυναίκες ήταν δακτυλοδεικτούμενες, δουλεύω λοιπόν στα σώματα ασφαλείας, ως αξιωματικός πλέον τα τελευταία 11 χρόνια. Ας μην γελιόμαστε, στην αρχή όλα ήταν δύσκολα, έπρεπε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε ότι ήμασταν εκεί, να αποδείξουμε ότι αξίζουμε την εμπιστοσύνη των συναδέλφων, να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε εύκολες γιατί κακά τα ψέματα σεξουαλικη παρενόχληση υπήρχε τότε. Ευτυχώς όχι τόσο τώρα πια. Και σεξουαλικη παρενόχληση δέχτηκα και όταν την απέρριψα δέχτηκα και τις ανάλογες κυρώσεις, και κάποια στιγμή είπα «μπαστα», τώρα θα κάνω κάτι για μένα. Και είμαι πλέον αξιωματικός και για να λέμε την αλήθεια και λεκτικές επιθεσεις δέχτηκα και πάλι αμφέβαλαν για τις ικανότητες μου. Και πάλι μπήκα σε περιβάλλον με έντεκα άντρες σε δύσκολο πόστο, που όμως ένιωσα σπίτι μου πλέον για οκτώ χρόνια. Ένα όμως είναι σίγουρο, δεν θα άλλαζα τίποτα, θα το ξαναέκανα χωρίς κανένα φοβο. Και αν πραγματικά θέλετε να ακολουθήσετε το επάγγελμα των ονείρων σας, έστω και ανδροκρατούμενο να μην διστάσετε να κάνετε αυτό που ονειρεύεστε!!!
Αξιωματικός κι εγώ, λοιπόν, με, κατά μέσο όρο, 30 άντρες υφιστάμενους και ελάχιστες γυναίκες τα τελευταία… αρκετά χρόνια.
Θέματα σεξισμού έχουν υπάρξει και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά μειώνονται ραγδαία χρόνο με το χρόνο. Είναι πολύ πιθανό, όμως να παρατηρώ κατι τέτοιο και λόγω των δικών μου προαγωγών. Δε νομίζω ότι το επάγγελμα στον τομέα αυτό είναι το ίδιο για τις γυναίκες υπαξιωματικούς. Προσωπικά είμαι αμείλικτη στα θέματα σεξισμού και αρκετές φορές μέσα στα χρόνια έχω πάρει αποφάσεις με αυτό σαν κύριο κριτήριο.
Τώρα, όσο αφορα τη διοίκηση του προσωπικού, δεν είχα ποτέ προβλήματα κυρίως γιατί είμαι σκληρή εκεί που πρέπει και πολύ κοντά στο προσωπικό σε όλα τα υπόλοιπα. Φροντίζω να τους ξέρω όλους προσωπικά, να ξέρω τα προβλήματά τους και να εκμεταλλεύομαι το χρόνο διαλείμματος για να πιω ένα καφέ μαζί τους και να τους ακούσω σε ο,τι έχουν να πουν.
Οι απαιτήσεις φυσικής καταστασης είναι ένα λίγο πονεμένο ζήτημα. Με ανησυχεί όσο μεγαλώνω και με άγχωσε όταν ήταν να επιστρέψω στη δουλειά αφού γέννησα. Θέλει παραπάνω δουλειά για το γυναικείο προσωπικό αλλά δεν είναι κάτι που δεν μπορεί μία γυναίκα να ανταπεξέλθει.
Στο τέλος της ημέρας, it’s a job. Υπαρχουν άνθρωποι, όχι άντρες ή γυναίκες, που την κάνουν καλά ή λιγότερο καλά. Η διαφορά έγκειται στο ότι μερικές γυναίκες μπαίνουν στη διαδικασία να αποδείξουν οτι μπορούν να είναι τέλειες. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Είμαι απλά ο εαυτός μου, ακριβώς όπως θα ήμουν και σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα.
Χαιρετώ όλους τους αναγνώστες!
Χάρηκα πολύ που η ιδέα μου για μια νέα συζήτηση πήρε πολύ σύντομα σάρκα και οστά και μάλιστα υπό τη μορφή νέας στήλης και ευχαριστώ πολύ τη συντακτική ομάδα αλλά και τους αναγνώστες για αυτό!
Να σας εξηγήσω λοιπόν πώς μου δημιουργήθηκε αυτή η ιδέα και βρισκόμαστε αισίως στο φόρουμ αυτό να μοιραζόμαστε εμπειρίες από το εργασιακό μας περιβάλλον.
Για αρχή λοιπόν, θα σας πω ότι είμαι Μαθηματικός. Δουλεύω εδώ και σχεδόν 16 χρόνια στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης (φροντιστήρια, ιδιαίτερα και πλέον τα τελευταία χρόνια είμαι συνιδιοκτήτρια σε ένα φροντιστήριο).
Τη στιγμή αυτή που γράφω το αυτό το κείμενο βρίσκομαι απέναντι από τη βιβλιοθήκη μου. Μαθηματικά, Άλγεβρα, Γεωμετρία παντού. Άπειρα βιβλία. Ούτε ένα από αυτά δεν έχει γυναικείο όνομα στη θέση του συγγραφέα. Κάποιοι συγγραφείς θα μου πείτε είναι 60+ . Περιμένεις γυναίκα Μαθηματικό – συγγραφέα γεννηθείσα τη δεκαετία του 50 ή του 60; Ακόμα και στους νεότερους συγγραφείς όμως, θα βρεις μόνον σε συγγραφικές ομάδες γυναικεία ονόματα κι αυτά σπανιότατα(2 γυναίκες έχω βρει μόνο για την ακρίβεια, σε πάνω από 30-40 βιβλία).
Έπειτα μόνο με μια βόλτα, για κοιτάξτε λίγο τα φροντιστήρια της πόλης σας. Πόσες γυναίκες που έχουν σπουδάσει Θετικές Επιστήμες βρίσκονται στην ιδιοκτησία ή συνιδιοκτησία; Στην πόλη που ζω, όλα τα γυναικεία ονόματα βρίσκονται μόνο στα Κέντρα Ξένων Γλωσσών και Φροντιστήρια Φιλολογικών Μαθημάτων . Φαντάζομαι ότι σε όποια πόλη κι αν ζείτε αυτό που σας γράφω θα αντικατοπτρίζει την πλειοψηφία. Αν συμβαίνει κάτι διαφορετικό και η διαπίστωσή μου είναι λανθασμένη θα ήθελα πραγματικά να με διαφωτίσετε. Αν και νομίζω ότι δε ζω σε παράλληλο σύμπαν.
Επίσης η «αίσθηση» που υπάρχει και πλανάται είναι ότι όταν μιλάμε για άντρα Μαθηματικό – Φυσικό – Χημικό – Πληροφορικό είναι ότι αγγίζονται τα όρια της επιστημονικής ιδιοφυΐας ενώ για τα ίδια επαγγέλματα στο γυναικείο φύλο, έχουμε να κάνουμε απλά με μια καλή παιδαγωγό. Η οποία πέρα από τις βασικές γνώσεις της επιστήμης της, είναι ευγενική, χαμογελαστή και δεν τη φοβούνται τα παιδιά ώστε να ρωτήσουν τις απορίες τους. Κάτι σαν δασκάλα – νταντά 2 σε 1 με πτυχίο Θετικών Επιστημών. (Και το «δασκάλα» δεν είναι υποτιμητικό, ίσα – ίσα το θεωρώ τιμή να σε θεωρούν Δάσκαλο. Αλλά όχι «δασκαλάκο»). Το «αυτός είναι Καθηγηταράς» δεν το έχω ακούσει στο «αυτή είναι Καθηγηταρού» . Και προφανώς μέσα στον τόσο καθηγητόκοσμο που γνωρίζω, αποκλείω το ενδεχόμενο μόνο οι άντρες συνάδελφοι να είναι οι σούπερ επαγγελματίες και οι γυναίκες όχι.
Δε θέλω να πω πως δεν είμαι ευχαριστημένη από τη δουλειά μου κι από την προτίμηση του κόσμου. Ζω χρόνια από αυτή τη δουλειά κι έχω βγάλει καλά χρήματα κατά καιρούς (δεν είναι όλες οι χρονιές ίδιες). Είχα την τύχη να έχω περάσει από καλές εργοδοσίες, να σέβονται την εργασία μου και να μη νιώθω υποτιμημένη. Εδώ απλά επιλέγω να καυτηριάσω την αρνητική πλευρά γιατί αυτή είναι που είναι χρέος μου να τονίσω, από τα αρνητικά αφορμούμαστε για αλλάξουμε τα δεδομένα στο μέλλον. Για παράδειγμα μου έχει τύχει να είμαι «η καθηγήτρια μέχρι τη Β λυκείου γιατί στη Γ θα πάμε σε έναν άντρα καθηγητή» και όχι απαραίτητα πιο έμπειρο από εμένα (εκεί πάω πάσο), αλλά για να τον φοβάται (= σέβεται )παραπάνω το παιδί (= δηλαδή οι γονείς του )για να διαβάζει περισσότερο. Κι αν θεωρήσουμε ότι είμαι μια κακή επαγγελματίας, τότε πώς δέχεσαι να κάνω χρόνια μάθημα στο παιδί σου; Πώς το αφήνεις στα χέρια μου να πάρει «κακές βάσεις»; Κι αυτού του τύπου το περιστατικό ξέρω ότι έχει συμβεί και σε άλλες συναδέλφους.
Αν λοιπόν ο άντρας καθηγητής εμπνέει τον σεβασμό περισσότερο, γιατί να μπει μια γυναίκα στη διαδικασία να βάλει το όνομά της σε μία ταμπέλα ; Γιατί να κάνει τον κόπο να δημιουργήσει ένα βιβλίο; ‘Η μήπως δεν υπάρχουν εκεί έξω ικανές συνάδελφοι; Ή μήπως έκαναν την προσπάθειά τους και απέβη άκαρπη;
Αν διαβάζει κάποια συνάδελφος των Θετικών Επιστημών θα ήθελα πολύ να ακούσω την άποψή της!Ενώ στην εργασία μου είμαστε περισσότερες γυναίκες, οι supervisor μέχρι σήμερα ήταν πάντα άντρες. Επιπλέον άδειες πρόσβασης και διαχείρισης για διάφορα θέματα που θα προκύψουν δίδονται μόνο σε άντρες. Συνήθως σε αυτούς που έχουν κοντινότερες σχέσεις οι supervisor και λειτουργούν σαν mini-me. Η παλαιότητα ακόμα και η ικανότητα δεν φαίνεται να παίζει κάποιο λόγο.
Να αναφέρω ότι ο δικός μας είναι δηλωμένος μισογύνης και στρατόκ#^%*$ και δεν χάνει ευκαιρία να μας εκδηλώνει τα πιστεύω του.
Τα ακούει βέβαια αλλά δεν νομίζω ότι νιώθει.Σε τεχνική εταιρία όπου εργαζόμουν προσλαμβάνονταν γυναίκες τεχνικοί αποκλειστικά και μόνο για υποστήριξη πελατών. Όταν προσπάθησα να τις εντάξω στην υπόλοιπη ομάδα, με κάλεσε το αφεντικό για να μου πει “μην κοιτάς εσένα, τα κορίτσια τα χρειαζόμαστε εκεί”. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που έφυγα.
Στο τοπογραφικό γραφείο που δούλευα, όλοι οι υπάλληλοι όταν πήγα μου είπαν ότι αυτά δεν είναι για γυναίκες. Ήθελα να βγαίνω έξω για μετρήσεις. Το αφεντικό μου δέχτηκε με χαρά. Την πρώτη μέρα που ήταν να πάω, με φώναξαν κάτω οι καλοί μου συνάδερφοι και μου είπαν ότι δεν θα αντέξω τη σκληρή δουλειά, γιατί είμαι γυναίκα και κοντή. Θα εξαντληθώ πολύ γρήγορα και θα με μαζεύουν με το κουταλάκι. Είχα θυμώσει τόσο πολύ εκείνη τη μέρα, που την επόμενη δεν επέτρεψα στο συνάδερφο να κάνει ούτε διάλειμμα. Τελειώσαμε τη δουλειά 3 ώρες πιο νωρίς από το κανονικό. Στο τέλος με παρακαλούσε να πάμε να πιούμε έναν καφέ, να ξεκουραστούμε. Έτσι τέλειωσαν αυτά τα ηλίθια σχόλια τη μέρα που άρχισαν. Οι συνάδελφοι το πήραν απόφαση και προσαρμόστηκαν.
Στα διάφορα εργοτάξια που δούλευα, οι άντρες σταματούσαν και με κοιτούσαν, με σχολίαζαν για να το ακούσω, τον κώλο μου, τα χείλια μου, τα μαλλιά μου, την καταγωγή μου. Σαχλοί κι αηδιαστικοί πάρα πολλοί από αυτούς. Μια μέρα είχαν μαζευτεί πίσω μου την ώρα που μετρούσα, σαν κοπάδι και με παρατηρούσαν. Σταμάτησα τις μετρήσεις και τους κοιτούσα κι εγώ με σταυρωμένα χέρια μέχρι που έφυγαν. Μια μέρα ένας πήγε να με πατήσει με μια φαγάνα για πλάκα. Ναι, ξεκαρδιστήκαμε. Σε ένα εργοτάξιο που μετρούσα όλη μέρα, μου είπαν ότι πρώτη φορά έχουν δει τόσο ικανή γυναίκα (σιγά την πυρηνική φυσική, απλά δεν είχαν δει ποτέ γυναίκα να μετράει). Όλες τις φορές που ήμουν με άντρα για μετρήσεις, όλοι πήγαιναν να ρωτήσουν αυτόν και καμία φορά κανένας σε μένα. Με ρωτούσαν αν κάνω πρακτική ή εκπαίδευση. Έλεγχαν τα παπούτσια μου, να δουν αν είναι ασφαλείας, με τη δικαιολογία ότι φαίνονται σαν παιδικά. Φοβόμουν να χαμογελάσω ή να κάνω πλάκα με κάποιον πάρα πολλές φορές, μην ξεκινήσει μετά η παρενόχληση. Καμιά φορά έχω την αίσθηση ότι είναι σαν ζούγκλα κι αν δείξεις αδυναμία, σε έχουν φάει.
Για να βρω τουαλέτα, έπρεπε πολλές φορές να περπατήσω 20 λεπτά. Οπότε δεν έπινα ούτε σταγόνα νερό πολλές φορές, απλά και μόνο για να μην χρειαστεί να πάω.
Στη Γερμανία αναρωτιούνται γιατί οι γυναίκες δεν θέλουν να βγαίνουν έξω για μετρήσεις. Έλα μου ντε.
Αν θέλεις να δουλέψεις έξω στις μετρήσεις, πρέπει να αναπτύξεις μηχανισμούς που δεν χρειάζεται ένας άντρας. Παρόλα αυτά, αν κάποια θέλει να το κάνει, δεν πρέπει να πτοείται. Μπορούμε να τα κάνουμε όλα! Μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει για το αντίθετο! Κλείστε τα αφτιά και γίνετε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας.
Hello κι από μένα!
Είμαι στον τομέα της πληροφορικής στον οποίο τα τελευταία χρόνια (5 και ίσως πολλά λέω) βλέπουμε ουσιαστική παρουσία γυναικών στον κλάδο. Μέχρι τότε είχαν κυρίως “υποστηρικτικό” χαρακτήρα οι θέσεις τους και κώδικα μόνο στα ψιλά (μιλάμε για την πλειοψηφία).
Είμαι στον χώρο 10 χρόνια και τα τελευταία 3 χρόνια υπεύθυνη/προϊσταμένη τμήματος. Με τους εργοδότες δεν είχε τύχει ποτέ να έχω πρόβλημα, ούτε με τους συναδέλφους. Το πρόβλημα ήταν πάντα με πελάτες, συνεργαζόμενες εταιρείες και υποψήφιοι συνάδελφοι. Θα πω μια ιστοριούλα από την κάθε περίπτωση:
Πελάτης
Ζητάει να υλοποιήσουμε κάτι που δεν έχει κανένα νόημα. Είναι περίπλοκο, δύσχρηστο και στην ουσία δεν θα πετύχαινε αυτό που ήθελε. Του το εξηγεί η ομάδα υποστήριξης, αρνείται να ακούσει οτιδήποτε, οπότε μου περνούν το αίτημα να του εξηγήσω εφόσον απαιτεί τεχνικές γνώσεις.
Μιλάω μαζί του και είναι ανένδοτος. Του προτείνω άλλη λύση (πιο δύσκολη για εμάς, αλλά θα έπαιρνε ακριβώς αυτό που ήθελε), και μου λέει “αυτό που λες δεν γίνεται”. Και του λέω “Γίνεται γι’ αυτό το προτείνω”. Και λέει τη μαγική ατάκα “Θέλω να μιλήσω με ΤΟΝ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ”, για να του απαντήσω ότι εγώ είμαι η προϊσταμένη.
Μετά επέμεινε να μιλήσει με κάποιον ανώτερό μου και ρωτούσε ποιος είναι ο ανώτερός μου. Του λέω μετά από εμένα είναι ο γενικός διευθυντής που δεν ασχολείται με τέτοια θέματα (δεν έχει καν τεχνικό background ο άνθρωπος, οικονομικός είναι). Μιλάει τελικά μαζί του και του λέει ο διευθυντής “Η εταιρεία μας θα κάνει ό,τι πει η προϊσταμένη τμήματος. Αν λέει ότι αυτό προτείνεις είναι άτοπο, είναι άτοπο. Έχει τις γνώσεις, την προϋπηρεσία και σου προτείνει τη βέλτιστη λύση, γιατί δεν ακούς?”.
Μετά τα μάσησε ότι και καλά δεν ήξερε ότι έχω τις γνώσεις για αυτά που του λέω και μπαρμπούτσαλα.Συνεργαζόμενη εταιρεία
Με μια άλλη εταιρεία πληροφορικής έχουμε έναν κοινό πελάτη για τον οποίο υλοποιούσαμε ένα project από κοινού. Επειδή ήταν μεγάλος πελάτης, έκανα προσωπικά την επαφή. Δεν θέλω να μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες, αλλά η συνεργαζόμενη εταιρεία πρότεινε ένα σχήμα που έριχνε όλο το βάρος της υλοποίησης σε εμάς και προφασιζόταν (με χαζά επιχειρήματα) ότι και καλά ήταν δική μας δουλειά.
Κι αφού τους εξήγησα ότι δεν είναι έτσι και τους πρότεινα μια δίκαιη λύση/μοιρασιά και για τις 2 πλευρές μου πετάει το ηρωικό “Αυτή η μανία με εσάς τις γυναίκες να βγαίνετε από πάνω, πω πω πω!”.
Ευτυχώς μιλούσαμε τηλεφωνικά και δεν με είδε που χτυπιόμουν σαν μανιασμένη πάνω-κάτω στο γραφείο. Του απάντησα ότι “Ο πελάτης μας πληρώνει για μια δουλειά κι εσείς θέλετε να πληρωθείτε χωρίς να κάνετε τη δουλειά που σας αναλογεί. Μάλλον εσείς θέλετε να βγείτε από πάνω. Όσο για το σχόλιο περί γυναικών και μανιών, δεν ξέρω τί να πρωτοσχολιάσω. Θα ήθελα πολύ να σας ακούσω να το ξανακάνετε αυτό το σχόλιο παρουσία του πελάτη” (ο πελάτης ήταν γυναίκα, plot twist το κράτησα για το τέλος!)
Υποψήφιος συνάδελφος
Είχα βάλει αγγελία σε διάφορα site για μια θέση εργασίας στο τμήμα μου. Είχα κλείσει συνέντευξη με ένα παιδί γύρω στα 26-28 που φαινόταν να έχει όλα τα προσόντα. Τη συνέντευξη την έκλεισε ο βοηθός μου (άντρας). Την ημέρα της συνέντευξης έτυχε ένα επείγον θέμα που απαιτούσε τη συμμετοχή μου και για να μην “στήσω” τον υποψήφιο, ζήτησα από τον προϊστάμενο συνεργαζόμενου τμήματος να ξεκινήσει τη συνέντευξη.
Φτάνω στη συνέντευξη μετά από μια αργοπορία περίπου 25 λεπτά. Μπαίνω και το κλίμα ήταν εξαιρετικό, χαμόγελα, ενθουσιασμός. Κάνω κι εγώ τις ερωτήσεις μου, λέω αυτός είναι, τον βρήκα! Λύνουμε και τα οικονομικά, μια τελειότητα.
Και κάπου εκεί πιάνω μια κουβέντα και συνειδητοποιώ ότι ο υποψήφιος νομίζει ότι ο συνάδελφος θα είναι ο προϊστάμενός του κι εγώ η βοηθός του. Μέσα στον πανικό που επικρατούσε εκείνη τη μέρα αμελήσαμε να συστηθούμε σωστά (μεγάλο φάουλ, το παραδέχομαι). Ο συνάδελφος έσπευσε να του πει ότι εγώ είμαι η προϊστάμενη κι ότι αυτός είναι σε άλλο τμήμα και μου έκανε την εξυπηρέτηση της συνέντευξης γιατί προέκυψε υποχρέωση και θα καθυστερούσα.
Ε, από εκείνη τη στιμή το κλίμα πήγε στα Τάρταρα. Ο υποψήφιος ξαφνικά αναρωτιόταν αν θα μπορεί να ανταπεξέλθει γιατί ακούστε, θα έπρεπε να παίρνει το μετρό κάθε μέρα και είναι τόσο δύσκολο και μήπως κουράζεται και δεν αποδίδει (!). Και ξαφνικά αναρωτιόταν μήπως δεν είναι αυτό το τμήμα που του ταιριάζει.
Του είπα ότι λυπάμαι αλλά η συνέντευξη αφορά συγκεκριμένη θέση κι εφόσον δεν τον ενδιαφέρει, ευχαριστούμε για τη συνέντευξη και καλή συνέχεια. Σηκώθηκα κιόλας για να φύγει μια ώρα αρχύτερα.
Και τότε γυρνάει ο συνάδελφος και μου λέει “Ευτυχώς που έκανα μαλακία και δεν του είπα από πριν ότι η προϊσταμένη είναι γυναίκα και τον πιάσαμε απροετοίμαστο και είδαμε αντίδραση. Ρε που πήγαμε να μπλέξουμε!”
Κι εδώ γυναίκα πληροφορικός/πληρφορικάριος.
Οι κακές εμπειρίες μου έχουν να κάνουν πιο πολύ με συνεντεύξεις για δουλειά ή πρακτική, παρά με το ίδιο το εργασιακό περιβάλλον.
Δόξα σοι, έφυγα κατευθείαν για δουλειά έξω οπότε νομίζω γλίτωσα έστω και λίγο γκρικ σωβινισμό.Σκηνή 1η, συνέντευξη για πρακτική (έμμισθη, 500 ευρώ και 1ωρα ++ μακρια απ το σπιτι μου)
Θα έκαναν κάτι σαν training και μετά κάποιου είδους τεστ για να προσλάβουν 5 άτομα. Πέραν του οτι αυτός που μου πήρε την συνέντευξη ήταν ΓΛΙΤΣΑΣ και με απαξίωσε που δούλευα σε πολυκατάστημα, μου ειπε “Δεν πιστεύω αν δεν σε προσλάβουμε μετά το τεστ να αρχισεις να κλαις σαν μια που κοψαμε τις προαλλες και μας έβριζε κιόλας!”Σκηνή 2η, συνέντευξη για δουλεια σε μεγάλη συμβουλευτική
Με προόριζαν από μόνοι τους σε άλλη θέση από αυτή του developer που είχα κάνει αίτηση, μόνο επειδή είμαι γυναίκα.Σκηνή 3η, εδώ στο Βέλγιο
Έλληνας “υπεύθυνος” ας πούμε, με τάραζε καθημερινά στο mansplaining και ήθελε να μου κάνει και career coaching από μόνος του! Ο,τι και να του έλεγα το είχε κάνει ήδη και ήξερε (ούτε 5 χρόνια δεν με περνούσε) και το καλύτερο; Πήγαινε σε όλες τις κοπέλες (και μόνο στις κοπέλες) στο γραφείο και έκανε τα ίδια, πράγμα που ανακαλύψαμε μετά. Έκανε σε όλες τις ίδιες ερωτήσεις του στυλ “Αφού λες ότι ξέρεις Java πχ, για πες μου τι ειναι το ταδε;” και το γελοίο ήταν ότι εγώ όταν του έδωσα την απάντηση μου την είπε οτι δεν το ξερω! Ε και γκουγκλαρα μπροστα του και του έδειξα την απάντησή μου αυτολεξεί.
Σε μία κοπέλα έκανε σχεδόν μπούλινγκ, αφού πέρα απ’ολα αυτα, εκανε και σχόλια για την εμφάνισή της (Πώς είναι έτσι τα μαλλιά σου; και άλλα τέτοια ωραία)Για τα σεξιστικά αστεία μπροστά μου όταν είμαι δε η μοναδική γυναικα στο γραφειο, ας μην πω καλυτερα, τα φανταζεστε…
Just passing by, δηλαδή ο τύπος προτίμησε να χάσει μια θέση εργασίας από το να έχει γυναίκα προϊσταμένη! Απίστευτο, ούτε η ανεργία δεν πτόησε τον μισογυνισμό του!
Γεια σου Φωτεινή,
Αν ο άλλος έχει τόσο βαθιά ριζωμένες τέτοιες πεποιθήσεις, σιγά μην τον πτοήσει η ανεργία! Εδώ δεν τους πτοεί ο νόμος (που υποτίθεται ότι τιμωρεί κιόλας) και ο μισογυνισμός τους μετατρέπεται σε κάθε είδους βία.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στον κλάδο μας υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ίσως γι’ αυτό η ανεργία να μην τον πτόησε.Πιστεύω όμως ότι στην περίπτωσή του σίγουρα έπαιξε ρόλο το element of surprise. Σαφώς ήταν μισογύνης, αλλά νομίζω πως ακριβώς επειδή τόση ώρα νόμιζε άλλα, όταν έμαθε ότι η προϊσταμένη θα είναι γυναίκα αντέδρασε πιο έντονα από ό,τι θα αντιδρούσε αν ήταν προετοιμασμένος.
Επάγγελμα: χειρουργός. (Σόρρυ για το σεντόνι) Είμαι ειδικευόμενη σε χειρουργική ειδικότητα, απ αυτές που θεωρούνται “βαριές” χειρουργικές – για τον ελιτισμό και τα κόμπλεξ ανωτερότητας- κατωτερότητας των γιατρών θα μιλήσουμε άλλη φορά, σήμερα θα πούμε για σεξισμό. Σεξισμό, ιδίως από συναδέλφους και δυστυχώς συχνά από ασθενείς… Ας ξεκινήσουμε από τους συναδέρφους… Πόσοι γνωστοί, άγνωστοι, γνωστοί γνωστών, νέοι γνώριμοι δεν προθυμοποιήθηκαν να μου εξηγήσουν οτι “αυτό που διάλεξα είναι πολύ δύσκολο, πώς θα αντέξω τα ωράρια και τις φυσικές απαιτήσεις? πώς θα κάνω οικογένεια και παιδιά? γιατί δεν κάνω μια πιο κατάλληλη ειδικότητα, δερματολογία ή μικροβιολογία ή παιδιατρική, για ποιότητα ζωής?” Για τον πρώτο μου διευθυντή ήμουν πολύ “κοντή” για να μπαίνω μαζί του χειρουργείο (είμαι 1.70, ήταν <1.90). Πολλές φορές έχω υπάρξει η μόνη γυναίκα ειδικευόμενη, ανάμεσα σε πολλούς άνδρες συναδέλφους… Επιμελήτριες στα δημόσια νοσοκομεία μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, δεν έτυχε να συνεργαστώ με κάποια- ευτυχώς ειδικευόμενες σχεδόν σε όλα. One of the boys, λοιπόν. Ακούγοντας όσες καφρίλες μπορείτε να φανταστείτε… Συνάδελφοι να σχολιάζουν γυναίκες, τις δικές τους, τις ασθενείς, τις συνοδούς, σαν να είναι κομμάτια κρέας ή κατώτερα όντα. Πόσο δυσάρεστη να γίνεις, όταν μάλιστα υπάρχει αυστηρή ιεραρχία, κι εσύ συνήθως είσαι στον πάτο της? Όποτε σηκώνω το τηλεφωνο στην κλινική, ζητάνε συγνώμη που μπερδεύτηκαν και πήραν στις νοσηλεύτριες και αναρωτιούνται αν υπάρχει κάποιος γιατρός να τους μιλήσει… Σεξουαλική παρενόχληση…? Όχι ακριβώς… Απρεπή σχόλια, ουκ ολίγα… Από επιμελητές, διευθυντές, νοσοκόμους… Για τα μαλλιά, το παντελόνι, το φόρεμα, το ντεκολτέ μου… Πάντα φιλικά, πατρικά, χωρίς παρεξήγηση… Και κανα άγγιγμα στους ώμους, την πλάτη… Όταν ξεκινάς χειρουργική, το πρώτο που μαθαίνεις είναι να προσέχεις πού βάζεις τα χέρια σου, μην ενοχλείς το οπτικό πεδίο του βασικού χειρουργού… Εμένα επιμελητής μου φρόντισε να με ενημερώσει, όταν χρειάστηκε να σκύψω σε ένα χειρουργείο να βάλω ενα ράμα, ότι το στήθος μου ήταν ένα εκατοστό πάνω από το χέρι του, “αλλά κοίτα πόσο κύριος είμαι, που δεν κάνω κίνηση”… ΜΕ ΑΝΟΙΚΤΟ ΑΣΘΕΝΗ, αυτός σκεφτόταν που ακουμπούσαν τα β#$%α μου!!! Έκτοτε προσέχω και που τοποθετώ τον κορμό εκτός απ τα χέρια μου διεγχειρητικά… Πριν 1-2 χρόνια κυκλοφόρησε μια μελέτη στην Αμερική που έλεγε οτι ασθενείς που χειρουργούνταν από γυναίκες, φαίνεται να είχαν καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με αυτούς από άντρες: γυναίκες, συνάδελφοι σε δύσκολες παθολογικές ειδικότητες, με εξίσου δύσκολες συνθήκες, δυναμικές, ανεξάρτητες κι όμως έσπευσαν να αμφισβητήσουν την εγκυρότητα της έρευνας… Οι ασθενείς, άλλη μεγάλη πληγή… Όχι όλοι φυσικά, αλλά… Εμένα θα με απασχολήσουν τις διπλάσιες φορές απ ότι τον άντρα συνειδικευόμενο για νοσηλευτικές εργασίες, ή για να ζητήσουν οδηγίες για την τουαλέτα… Φεύγω από θάλαμο κι ακούω να συζητάνε μεταξύ τους “αν αυτή είναι γιατρός ή νοσηλεύτρια” κι ας μην έχουν καμία σχεση οι στολές μας… “Αδελφή” λοιπόν αντί για “Γιατρέ”. Όχι οτι οι νοσηλεύτριές μας δεν κάνουν γιγαντιαία, αξιοθαύμαστη δουλειά, άξια σεβασμού, και ένας θεός ξέρει τι τραβάνε κι εκείνες από ασθενείς ή ακόμα και συναδέρφους, απλά το στερεότυπο του άντρα- γιατρού, γυναίκας- νοσηλεύτριας ερεθίζει τα νεύρα μου με τρόπους που δεν περιγράφονται. Ένα βράδυ πήγα να κάνω αλλαγή σε ασθενή κι ο απέναντι χρησιμοποίησε προσφώνηση τύπου “ομορφούλα μου”. Τον αγριοκοίταξα, “δεν κατάλαβα…” λεω. Μετά που ξαναπήγα να ελέγξω οτι δεν είχε ξαναματώσει ο πρώτος, ζήτησε συγνώμη, δεν ήξερε- λέει- οτι είμαι γιατρός. Ήθελα να του εξηγήσω οτι δεν είναι τρόπος αυτός να απευθύνεται ούτε σε νοσηλεύτρια, αλλά ήταν 24.00 κι εγώ είχα άλλες δέκα δουλειές… Εκ των υστέρων το μετανιώνω και ντρέπομαι… Έπρεπε να γίνω δυσάρεστη… Και μέσα σ όλα, αυτός ο υποβόσκων φόβος… Ποιος ασθενής μεθάυριο θα εμπιστευτεί εμένα, το κοριτσάκι που μικροδείχνει, για να τον χειρουργήσω… Και μάλιστα στον ιδιωτικό τομέα?? Φωτεινή εξαίρεση σ αυτόν τον κρύο, σκληρό κόσμο της ιατρικής, το νοσηλευτικό προσωπικό, τόσο των θαλάμων όσο και των χειρουργείων, γυναικείο στην πλειοψηφία του, κοπέλες με τις οποίες η συνεργασία είναι υπέροχη και η βοήθειά τους συχνά πολύτιμη για να επιβιώσεις, να συνεχίσεις την καθημερινή μάχη για να προσφέρεις στους ασθενείς το καλύτερο που μπορείς… Έρευνες δείχνουν οτι τα μειωμένα ποσοστά γυναικών γιατρών, και μάλιστα σε υψηλές θέσεις, που επηρεάζουν στρατηγικές και έρευνα, οδηγούν σε φτωχότερη ποιότητα υπηρεσιων υγείας για τις γυναίκες συνολικά… Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται θέμα, ειδικά στην Αμερική… Μικρά βήματα, πολλή δουλειά για να γίνει… Ελπίζω σιγά σιγά να δούμε αλλαγές και στη χώρα μας…
Ακόμη και τώρα που έχουν γίνει φιλότιμες προσπάθειες, δυστυχώς αυτό είναι ένα ταμπού που μαστίζει την κοινωνία μας και ιδιαίτερα το γυναικείο φύλο, που ακόμη βιώνει την απαξίωση εξαιτίας της ανδροκρατούμενης κυριαρχίας στον εργασιακό χώρο
Καλησπέρα, δυστυχώς έχω συναντήσει αρκετά προβλήματα και μικρά και πιο σοβαρά σε διάφορες δουλειές που έχω δουλέψει.
Νομίζω τα πιο αστεία είχαν να κάνουν με στερεότυπα όπως για την μυική δύναμη. Για παράδειγμα τα καλοκαίρια κυρίως δουλεύω σε καταδυτικά κέντρα και βοηθάω και στην εκπαίδευση, αλλά και στον καθαρισμό και την μεταφορά του εξοπλισμού. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να μεταφέρω περίπου 40 κιλά για μια αρκετα μεγάλη απόσταση και να ξανακάνω την ίδια διαδικασία 3 -4 φορές ωστε να μεταφέρω όλες τις μπουκάλες. Οι φορές που άκουσα το ωχ μπορείς; να σε βοηθήσουμε; κορίτσι πράμα δεν είναι σωστό! Ηταν πάρα πολλές! Αλλά αυτά τα σχόλια δεν με πείραξαν ποτέ ιδιαίτερα, ίσα ίσα που τους απαντούσα ευγενικά και με ένα χαμόγελο. Τέτοια σχόλια με στενοχωρούσαν περισσότερο όταν τα συναντούσα σε κοπέλες τύπου “ήθελα πολύ να κάνω κατάδυση, αλλά δεν πίστευα πως μπορώ να το κάνω γιατί είμαι κοπέλα”, δυστυχώς υπήρχαν πολλά τέτοια σχόλια.
Τέλος πάντων, νομίζω τα χειρότερα είναι όταν δεν με παίρνουν στα σοβαρά γιατί είμαι κοπέλα. Πριν ένα διάστημα είχα γράψει και μια ιστορία για έναν τύπο στην κατάδυση που θα προτιμούσε να πνιγεί παρά να τον βοηθήσω (ακόμα θυμάμαι τον πειρασμό), αλλά και τώρα που είμαι υπεύθυνη σε γραφείο πολλές φορές καταλαβαίνω πως πρέπει να δουλεύω πιο σκληρά για να αποδείξω πως “παρά του οτι είμαι κοπέλα μου κόβει”. Έχω αποδείξει οτι είμαι καλή στην δουλειά μου και δουλεύω και παραπάνω από όλους, πολλές φορές στο αφεντικό (που με εχει βάλει υπεύθυνη) ΑΛΛΑ όταν θα του πω το τι πρεπει να γίνει για μια δουλεια και πως δεν θα το ακούσει αμέσως. Θα χρειαστεί να ρωτήσει άλλους 10 άντρες για να φτάσουν στο συμπέρασμα οτι τους είπα κάτι σωστό. Νομίζω αυτό με εκνευρίζει παραπάνω από ολα.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
