- Αυτό το θέμα έχει 14 απαντήσεις, 7 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 4 έτη, 1 μήνα πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Καλησπέρα..είμαι σύζυγος και μητέρα δύο μικρών παιδιών..σκέφτομαι πολύ συχνά το διαζύγιο και ο λόγος είναι η αδιαφορία του άντρα μου. είναι εθισμένος στο κινητό του.ξυπναει και δεν λέει καλημέρα. Κάθεται στον καναπέ και δεν ασχολείται καν με τα παιδιά αλλά με το κινητό του. Ο 6χρονος γιο μας έρχεται συχνά σε σύγκρουση μαζι του και του μιλάει άσχημα λέγοντας ότι δεν κάνει τπτ πότε μόνο με το κινητό του.το έχω συζητήσει μαζί του πάρα πολλές φορές και καμιά αλλαγή. Δεν ξέρω εάν με απαταει σωματικά γιατί δεν είναι του έξω πολύ αλλά σίγουρα κοιτάει άλλες γυναίκες στο κινητό του..και μιλάει κιόλας μαζί τους.εκεινπου εγώ πληγώνομαι είναι ότι ενώ του έχω πει ότι δεν μου αρέσει αυτό συνεχίζει να το κάνει και δεν μου δείχνει κανένα σεβασμό. Και λέω θα φύγω. Και δεν ξέρω αν είμαι τόσο δυνατή για να το κάνω.και με τόσα που έχω ακούσει ότι οι πατεράδες αδιαφορούν για τα παιδιά μετά το διαζύγιο σκέφτομαι αν πρέπει να βάλω τα παιδιά σε αυτή την διαδικασία. Τι θα κάνατε στη θέση μου?? Αξίζει να προσπαθήσω κι άλλο η όχι??
Περιγράφεις έναν αδιάφορα άνθρωπο στα συναισθήματα της οικογένειάς του. Δεν ξέρω τι σημαίνει για σένα προσπάθεια γιατί σε αυτή την κατάσταση προσπαθείς μόνη σου. Ο άντρας σου αγνοεί το παιδί του που του λέει ότι ασχολείται μόνο με το κινητό του. Εγώ νιώθω τύψεις όταν με κοιτάει η γάτα μου και ασχολούμαι με το κινητό μου, οπότε το παρατάω.
Το θέμα είναι εσύ τι θέλεις να μάθεις στο παιδί σου. Θέλεις το πρότυπο σχέσης που έχει να είναι μιας γυναίκας που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του άντρα της και αυτός αδιαφορεί; Το κινητό είναι σύμπτωμα, αν δεν το είχε θα διάβαζε εφημερίδα και θα έβλεπε τηλεόραση, μη θεωρείς ότι είναι εθισμός στο κινητό αυτός, απλώς το κινητό του επιτρέπει να αποσυνδέεται από την κατάσταση. Επίσης, από ποια διαδικασία θέλεις να προστατεύσεις τα παιδιά σου, ο σύζυγός σου αδιαφορεί ήδη γι’αυτά και λυπάμαι πολύ που το γράφω.
Δε σου αξίζει να το ζεις αυτό και ελπίζω να είσαι οικονομικά ανεξάρτητη. Τα παιδιά σου θα είναι καλύτερα χωρίς το πρότυπο πατέρα που παίζει με το κινητό του όλη μέρα. Συγγνώμη αν αυτά που γράφω είναι αυστηρά αλλά οι άνθρωποι που δεν είναι χαρούμενοι και δε λένε τι έχουν είναι το χειρότερό μου γιατί αυτό για σένα είναι συναισθηματική κακοποίηση και συ θέλεις να προσπαθήσεις κι άλλο να σε δει και να σε ακούσει και αυτό με θλίβει ακόμα πιο βαθιά για σένα.
Αγκαλιά και ελπίζω να επιλέξεις το σωστό για σένα και τα παιδιά σου, για άντρες που μιλάνε σε άλλες στο instagram ενώ είναι παντρεμένοι και η οικογένειά τους ζητά την προσοχή τους δεν νιώθω καμιά συμπάθεια.Απλά πίστευα ότι εφόσον μιλάμε για ενήλικες Όλα μπορούν να λυθούν μέσω συζήτησης. Προερχομαι από γονείς που έχουν πάρει διαζύγιο λόγο της εξωσυζυγική σχέσης του πατέρα μου.. και καθώς το βιωνα σκέφτηκα ότι απλά δεν ήταν ειλικρινής και καθόλου επικοινωνιακοί μεταξύ τους.. οπότε έγινε.δεν ήθελα να αποτύχω κι στη δική μου οικογένεια.την ξεκίνησα με κάθε ειλικρίνεια και με κάθε θέμα στο τραπέζι ψάχνοντας λύσεις για ότι αντιμετωπίζαμε.θεωρησα ότι έτσι δεν θα φθαρεί η επικοινωνία μας.αλλα νιώθω μόνη και είναι αλήθεια..του έχω φέρει και το διαζύγιο στο τραπέζι αλλά αρνείται να το συζητήσουμε. Πάντα όμως θα με τρώει το γιατί..γιατί αδιάφορος στα παιδιά…
Ελάτε στην από πάνω παρέα μας κορίτσια! Έχουμε από όλα! Διαζύγια φρέσκα, παλιά, που ετοιμάζονται, αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις, πρακτικά ζητήματα, συμβουλές, γνώμες, ιντερνετικές αγκαλιές, και κυρίως αμποασφάλεια!
Νομίζω πως το θέμα εδώ είναι ότι βιώνεις το διαζύγιο ως μια δικιά σου αποτυχία και γι’αυτό θέλεις να προσπαθήσεις κι άλλο.
Κοίταξε τώρα πως μου φαίνονται εμένα τα πράγματα, λες ότι το διαζύγιο δε θέλει να το συζητήσει. Γιατί να θέλει, NoName μου; Δε μου ακούγεται η κατάσταση σαν να είναι χωρισμένο το φορτίου του νοικοκυριού. Αυτός έχει καθαρά ρούχα, σπίτι, κοινωνική καταξίωση μέσω του γάμου του, (ενδεχομένως) μιλάει με άλλες και εσένα και τα παιδιά, που έχετε συναισθηματικές ανάγκες από αυτόν, σας μπλοκάρει χρησιμοποιώντας το κινητό του. Όλοι θα ξεβολευτείτε αν χωρίσετε αλλά πιο πολύ αυτός. Πού θα βρει όλα αυτά που προανέφερα και μια γυναίκα που θα ανέχεται αυτή τη συμπεριφορά; (πιθανόν να βρει αλλά θα ήταν πιο ευχάριστο και δίκαιο να μη δεχτεί καμιά τέτοιο κακό deal). To αποκαλώ κακό deal γιατί σε ένα τέτοιο έχεις βρεθεί δυστυχώς. Πατάει στη δική σου ανάγκη να νιώθεις ότι δεν απέτυχες στη ζωή σου επειδή πήρες διαζύγιο (δεν ισχύει, αν πάρεις διαζύγιο, το κάνεις επειδή ο άντρας σου αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ). Εσύ γιατί πρέπει να ανέχεσαι αυτή τη συμπεριφορά; Θα σου δώσει κάποιος βραβείο για τη γαϊδουρινή υπομονή; Κι εσύ θα ζοριστείς αλλά εσύ ήδη σηκώνεις το συναισθηματικό και πρακτικό φορτίο αυτής της κατάστασης, δε θα έχεις και έναν αδιάφορο τύπο να τον παρακαλάς για προσοχή και επικοινωνία.
Δεν ξέρω γιατί είναι αδιάφορος στα παιδιά και πιθανόν και ο ίδιος δεν ξέρει, γι’αυτό δε σου λέει. Μπορεί να ήταν έτσι ο μπαμπάς του, μπορεί να μη σκέφτηκε ποτέ αν και γιατί θέλει παιδιά και να νιώθει καταπιεσμένος (από τις επιλογές του, μην παρεξηγηθώ), μπορεί να νιώθει δική του απελπισία για κάτι που πιστεύει ότι δε μπορεί να συζητήσει με κανέναν, μπορεί να είναι απλά μαλάκας. Τέλος, με τέτοιους ανθρώπους δε γίνεται να διαπραγματευτείς. Δε συζητάς το διαζύγιο, το ζητάς. Και εκεί θα δεις αν το συζητάει ή όχι. Πρέπει να το πιστεύεις εσύ πρώτα και όχι να το πετάς στο τραπέζι σαν βόμβα για να καταφέρεις να του τραβήξεις την προσοχή.
Αν δεν πάει μαζί σου σε σύμβουλο γάμου, δεν ξέρω πόσες επιλογές έχεις πέρα από το να ζεις έτσι, που δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο, ή να χωρίσεις. Με όλη μου την αγάπη τα γράφω αυτά, αγχώνομαι μη βγαίνουν αυστηρά.
Παιδιά δεν έχω, δεν έχω παντρευτεί, ούτε σας γνωρίζω. Αλλά σε παρακαλώ NoName πες μου, αν εσύ έκανες το αντίστοιχο με το κινητό σου δεν κατάρρεε το οικοσύστημα του σπιτιού σας? Δεν θα αναγκαζόταν εκείνος να λάβει δράση? Αν αδιαφορούσες εντελώς όταν σου μιλούσαν τα παιδιά σου δεν θα ήταν παιδική κακοποίηση? Ξέρεις, πριν το διαζύγιο μπορείς να δοκιμάσεις και το σε διάσταση. Και τι θα πει “του έχω φέρει και το διαζύγιο στο τραπέζι αλλά αρνείται να το συζητήσουμε.” Δηλαδή του λες θέλω να χωρίσουμε και σου λέει ξέχνα το? Λογικό, ακούγεται σαν το 3ο παιδί, δεν θέλει να χάσει την τροφό του και όλα αυτά που γράφει η Aten. Συμβουλεύσου παρακαλώ πολύ έναν παιδοψυχόλόγο για τα ξεσπάσματα του γιου σου. <3
Καλησπέρα κορίτσια… Και ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση και το γεγονός ότι με ακούτε. Καθυστεεω λίγο τις απαντήσεις μου λόγο έλλειψη χρόνου. Πολλά από αυτά που διαβάζω έχουν περάσει από το μυαλό μου. Όσο δυναμική είμαι απέναντι στα παιδιά μου τόσο χεστρα αποδεικνύεται τελικά ότι είμαι στα υπόλοιπα. Έχω και κάποια υπολείμματα ενός πατέρα δείγματος και η αυτοπεποίθηση μου είναι στο υπόγειο.ειναι όντος το 3ο παιδί και τα περιμένει όλα από εμένα. Το πιο απλο ξυπνάω από τις 6 για να ετοιμαστώ για δουλειά και τα παιδιά για σχολείο να προλάβω να τα πάω και μετά να δουλέψω ενώ αυτός δουλεύει 9 η ώρα. Γιατί δεν βρίσκω την δύναμη να φύγω??? Τι πρέπει να κάνω για να πατήσω στα πόδια μου με σιγουριά.. όσο για τον παιδοψυχολογο έχει πάει το παιδι για αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση που μου είπαν ότι θέλει δουλεια και η παιδοψυχολογο μου το είπε… Η παρουσία πατέρα δεν υπάρχει.. αλλά φυσικά οι συνεδρίες διακοπεί γιατί όταν ήταν σειρά του να τον πάει δεν πήγαινε ποτέ… Έπρεπε να αλλάξω το ωράριο της δουλειας που ήταν αδύνατο .. γιατί του έχω κάνει ένα εκατομμύριο αλλαγές για να μπορώ να τα πάω σχολείο να τα πάρω από το σχολείο να πάνε δραστηριότητες… Για να τα κάνω όλα εγώ πρέπει να σταματήσω την δουλειά και αυτό αποκλείεται..
Δεν καταλαβαίνω – λες “ακούω ότι οι πατεράδες δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά μετά το διαζύγιο” ενώ περιγράφεις έναν άνθρωπο που ήδη δεν ενδιαφέρεται για την οικογένειά του! Μέχρι τόσο πάει δηλαδή ο σύζυγος, όσο ενδιαφέρον δείξει επειδή είναι “αλυσοδεμένος” στο γάμο του;;; Είναι τόσο ελλειμματικό αυτό που διαβάζω που δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι κάτι άλλο έχεις στο μυαλό σου, κάτι άλλο φοβάσαι. Πρακτικό, συναισθηματικό, παντως σίγουρα δεν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα μέσα σου. Εσύ, κανεις ψυχοθεραπεία;
(Συμφωνώ με TER, έλα στο αποπανω φόρουμ που είμαστε πολλές που το σκεφτόμαστε από δω, από κει, από παραπέρα, και επίσης εμένα προσωπικά με βοηθάει και στον ρεαλισμό της ιστορίας να διαβάζω τα πραγματικά προβλήματα ενός διαζυγίου).Επειδή είμαι και γω παιδί χωρισμένων γονιών και χώρισαν λόγο της απιστίας του πατέρα μου και ένιωσα εγκατάλειψη.. γιατί μετά τα ανέλαβε όλα η μαμά μου φιλική συμμετοχή ο πατέρας.φοβάμαι αυτό. Φοβάμαι πως θα νιώσουν τα παιδιά μου όταν φύγει. Γιατί ίσως έστω και αυτή η φιγούρα που πηγαίνω έρχεται να είναι σημαντικό για αυτά. Γιατί δεν θα έχουν ούτε αυτό φεύγοντας.. η θα το έχουν μια φορά το μήνα..αυτό αναρωτιέμαι.. μήπως να γίνει σε μεγαλύτερη ηλικία?? Μήπως δεν φτάνω αντάξια της προσπάθειας που πρέπει να κάνω έτσι ώστε να ισορροπήσω αυτό που θα νιώσουν.. φοβάμαι για τα παιδιά μου.. αυτό που ένιωσα εγώ δεν θέλω να το νιώσουν..δεν ξέρω αν σκέφτομαι σωστά.. συγνώμη αν ακούγονται σαν κακομοίρα η σαν τρελή. Αλλά αλήθεια νιώθω αδιέξοδο.. δυστυχώς τα οικονομικά μου δεν βοηθούν ώστε να ζητήσω μια άποψη ενός ψυχολόγου.οποτε προσπαθώ μόνη μου να βρω μια ακρη στο μυαλό μου και χάνομαι.
Τα παιδιά σου ξέρουν ότι έχουν έναν πατέρα που ζει μαζί τους και αδιαφορεί. Ξέρουν πολύ καλά ότι είναι μια φιγούρα που πηγαινοέρχεται και δεν προσποιείται καν ενδιαφέρον. Τα γράφω έτσι για να μπορέσεις να καταλάβεις πως υποτιμάς το τι καταλαβαίνουν τα παιδιά σου και, ταυτόχρονα, πιστεύεις ότι η δική σου εμπειρία θα είναι όμοια με των παιδιών σου, κάτι που δεν ισχύει.
Και γω παιδί χωρισμένων γονιών είμαι και προφανώς δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία. Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει αλλά οι δικοί μου περίμεναν 3 χρόνια να τελειώσω εγώ το σχολείο και να πάρουν διαζύγιο, 3 χρόνια που καταλαβαίναμε και εγώ και ο μικρότερος αδερφός μου ότι τα πράγματα είναι για διαζύγιο. Ξέρεις πώς ένιωσα όταν χώρισαν μόλις τέλειωσα; Ότι με κορόιδευαν 3 χρόνια, και καλά μέναν μαζί για να μη διαταραχτεί το διάβασμά μου ενώ δεν υπήρχει καμία επικοινωνία μεταξύ τους, μόνο για τα τυπικά, ζούσαν ξεχωριστές ζωές, ο μπαμπάς μου που ήθελε να χωρίσει αλλά μας αγαπούσε ήταν απών επειδή πιεζόταν και η μαμά μου ήταν μόνιμα μέσα στα νεύρα, τη στενοχώρια και την απελπισία. Αυτό μου πλάσαραν ως φυσιολογική ζωή. Ξέρεις πότε κατάφερα να αναγνωρίσω πόσο μεγάλο πρόβλημα μου δημιούργησε στη ζωή μου η εικόνα που μας έδειχναν ως γάμο; Φέτος και είμαι 35. Η εικόνα της μαμάς μου να μη λέει ποτέ αυτό που αισθάνεται και να νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι καλό, να υπομένει μια μη υποφερτή γι’αυτήν κατάσταση “για τα παιδιά”, μου δημιούργησε μόνο προβλήματα στη ζωή μου γιατί με έμαθε με το παράδειγμά της να ανέχομαι καταστάσεις προσωπικά και επαγγελματικά που δεν έπρεπε επειδή έτσι κάνουν οι άνθρωποι, γίνονται θυσία για τους άλλους. Οπότε δεν ξέρω αν σου απαντάω σε αυτά που αναρωτιέσαι αλλά τα παιδιά σου δεν τα κοροϊδεύεις με το δείγμα πατέρα που έχουν, τα εκπαιδεύεις για το πώς να αντιμετωπίζουν τη ζωή, με μόνιμη θυσία και παθητικότητα. Δρέπω τους καρπούς αυτής της εκπαίδευσης με ένα burn-out και δυσκολία στη σχέση μου.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Και λυπάμαι πολύ για όλα τα παιδιά του κόσμου που στις πιο αθώες ηλικίες αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που κουβαλάνε εφόρου ζωής.ειμαι ένας άνθρωπος που μισώ τα ψέματα την αδικία κι την κοροϊδία.πληγώνομαι πολύ εύκολα αγαπώ τον διάλογο και τον θεωρώ λύση όλων των προβλημάτων. Λυπάμαι που δεν κοιτάμε το σύνολο παρά μόνο τις μονάδες μας. Το μόνο που ζήτησα από την οικογένεια μου όταν ξεκίνησα να την δημιουργώ ήταν αυτά. Ειλικρίνεια.. την έφτιαξα με τόση αγάπη για να κρατήσει. Ήθελα μεγάλη οικογένεια με τρία παιδιά και δυσκολίες αλλά κοινή αντιμετώπιση. Θα το θεωρούσα πολύ δίκαιο αν βαρέθηκε εμένα η τα παιδιά να το πει. Είναι απλό. Να μην μου δίνει ψεύτικες ελπίδες. Με πονάει που πρέπει εγώ να πω την λέξη τελος. Γιατί απέτυχα στο όνειρο μου.. καταλαβαίνω απόλυτα τι θες να μου πεις και συμφωνώ. Ότι το πρότυπο μου είναι λάθος εάν μείνω … Και το ξέρω ότι θα φύγω αν όχι αύριο σίγουρα μόλις πατήσω γερά σε μένα.αλλα θυμώνω με μένα. Να κάτι που μου άφησε το δείγμα πατρός που είχα.. να προσπαθω πάντα να αποδείξω στους άλλους γιατί δεν ήμουν ποτέ καλή για εκείνον.. είναι πολύ δύσκολο τελικά οι ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις στις μέρες μας??
Βρε συ No Name δεν περνάνε όλα από το χέρι σου. Το ότι ο πατέρας δεν ασχολείται με τα παιδιά του δεν μπορείς να το κρύψεις μέσα σε μια συμβίωση, ούτε να το αναπληρωσεις. Δεν είναι παθητικό αυτό που κάνει, είναι μια ενεργητική απόρριψη, μια επιλογή, κι ως τέτοια βιώνεται από τα παιδιά σας. Αυτό ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να το αλλάξεις. Τα παιδιά για να διαχειριστούν αυτήν την άσχημη σχέση θα χρειαστούν επαγγελματική βοήθεια (εκτός αν είναι από κεινους τους σπάνιους ανθρώπους που ισορροπούν μόνοι τους, έχω γνωρίσει δυο σε όλη μου τη ζωή, εγώ σίγουρα δεν είμαι τέτοια) κι επίσης μια υγιής, ειλικρινής σχέση μαζί σου θα τα βοηθήσει. Για να τα βοηθησεις πρέπει να είσαι και η ίδια ψυχικά ξεκούραστη. Αυτό που προσπαθεις να κανεις είναι λίγο σαν να ρίχνεσαι στη φωτιά για να σώσεις τα παιδιά πριν πάρεις τηλέφωνο την πυροσβεστική που είναι στο δίπλα τετράγωνο. Μπορεί και να πετύχει, αλλά είναι μεγάλο το ρίσκο. Με βοήθεια θα τα καταφέρεις σίγουρα. Θέλει ψυχραιμία βέβαια για να το συνειδητοποιήσεις και να μην κανεις την κίνηση τη σπασμωδική, την αυτόματη. Αλλά γίνεται. Εμείς είμαστε μαζί σου!
Εγώ χαίρομαι που βλέπεις μια χαρά την κατάσταση και αναγνωρίζεις τα προβλήματα. Ξέρεις πού νομίζω ότι μπλέκεσαι; Εκεί που το διέκρινε και η Γβρμ, πιστεύεις πως επειδή εσύ είπες στον άντρα σου ότι θέλεις έναν καλό γάμο με ειλικρινή σχέση, 3 παιδιά και ανοιχτή συνεννοήση και αυτός συμφώνησε, τώρα που δεν το έχεις, πιστεύεις ότι περνάει από το χέρι σου να το διορθώσεις.
Τα είπε πολύ ωραία: “Το ότι ο πατέρας δεν ασχολείται με τα παιδιά του δεν μπορείς να το κρύψεις μέσα σε μια συμβίωση, ούτε να το αναπληρωσεις. Δεν είναι παθητικό αυτό που κάνει, είναι μια ενεργητική απόρριψη, μια επιλογή, κι ως τέτοια βιώνεται από τα παιδιά σας. Αυτό ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να το αλλάξεις. ”Μη μπλέκεις τις δικές σου προθέσεις με των άλλων και ποτέ μην περιμένεις ότι οι άλλοι θα συμπεριφέρονταν όπως εσύ στην εκάστοτε κατάσταση. Αυτό που του ζητάς είναι, για τους περισσότερους άντρες που έχω γνωρίσει, περίπου ο ουρανός με τ’άστρα. Δεν τους μαθαίνει κανένας να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και πιστεύω ότι πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν καν να τα αναγνωρίζουν (πολλοί άνθρωποι βασικά, αλλά αυτό είναι μια κάπως διαφορετική κουβέντα). Ο άντρας σου μπορεί να έχει αυτό το πρότυπο οικογένειας, μια γυναίκα που προσπαθεί για όλα και ένας άντρας αδιάφορος, οπότε στο μυαλό του αυτό που έχετε να είναι ένας οκ γάμος. Γιατί να σου πει ότι βαρέθηκε και θέλει να φύγει αν μπορεί να τη γλυτώνει παίζοντας με το κινητό του, γνωρίζοντας ότι θα τα έχει όλα έτοιμα; Μ@λ@κ@ς είναι; Προσπαθώ να σου πω ότι αυτοί που χάνετε είσαι εσύ και τα παιδιά. Δε μπορείς να τον κάνεις να σου πει αυτό που περιμένεις ή αυτό που θα έλεγες εσύ σε αντίστοιχη περίπτωση γιατί είναι μια ανεδαφική προσδοκία. Δεν απέτυχες σε κανένα όνειρο, παντρεύτηκες κάποιον που αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και αυτή είναι μια φοβερά κοινή κατάσταση. Εσύ θα πεις τέλος γιατί δε μπορούμε να ελέγξουμε τις σκέψεις και τις πράξεις των άλλων, μπορούμε να ελέγξουμε μόνο τις δικές μας. Και, I cannot stress that enough, δεν είναι αποτυχία. Αποδέσμευσε τον εαυτό σου από την επιρροή του μπαμπά σου, δεν ήσουν εσύ που δεν ήσουν αρκετά καλή για εκείνον, ο μπαμπάς σου δεν ήταν αρκετά καλός με την οικογένειά του και έκανε προβολή σε εσάς τα συναισθήματά του για να δικαιολογήσει την συναισθηματική του ανεπάρκεια. Δε χρειάζεται να ζεις έτσι, είσαι έξυπνη και με ενσυναίσθηση, μη συνδέεις όλο το νόημα της ζωής σου με έναν κακό γάμο, συνέδεσέ τον με τα γλυκά σου παιδιά και γίνε μια ευχαριστημένη με τη ζωή της μαμά, θα είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να τους κάνεις.
Αγαπητή no name θα συμφώνηω με τους υπόλοιπους σχολιαστές και θα πω πως κατα βάθος αναγνωρίσεις και εσύ την κατάσταση και τι πρεπει να γίνει. Μην σχετιζεις τη δική σου εμπειρία απο τον χωρισμό των γονιών σου με το διαζύγιο που πρέπει να πάρεις. Εσύ το βιωσες ετσι,τα παιδια σου μπορεί να το βιωσουν αλλιως και μπορεις εσύ μα βοηθησεις στο να το βιωσουν αλλιώς. Με εναν πατερα απών δεν υπάρχει λογος να μείνεις. Εχεις δύο υπεροχα παιδια που τους αξίζει το καλύτερο. Αυτά σκέψου και τη δική τους ψυχική υγεία αλλα και τη δική σου. Ο ανδρας σου περα οτι ειναι εθισμενος στο φβ και μιλάει με άλλες(απορω γιατί ανεχεσαι κάτι τέτοιο), αδιαφορεί για τα παιδια,για εσενα και για το σπίτι! Εσύ σκιζεσαι Ολη μερα κι αυτος τα έχει ολα έτοιμα. Ζωαρα κανει ο τύπος! Ηταν το όνειρο σου η οικογένεια και εκανες δυο παιδια που αγαπάς και σ αγαπάνε. Δεν απετυχες σε τίποτα. Φροντισε αυτά τα παιδια να είναι καλά, φρόντισε τον εαυτό σου. Δεν περνάει από το χερι μας να αλλαξουμε τη συμπεριφορα του αλλου, αλλά μπορούμε να αλλαξουμε τη δική μας συμπεριφορα σε αυτήν. Πηγαίνε σε ψυχολόγο για να αποκτησεις την χαμενη αυτοεκτιμηση σου και να προσχωρήσεις στο διαζύγιο. Δεν υπάρχει κανένας λογος να μενεις σε μια τέτοια κατασταση, πραγματικό κανένας. Ελπιζω να βρεις τη δύναμη.
Κορίτσια Καλησπέρα!!Έχω διαβάσει και εγώ όλες τις ιστορίες σας και ομολογώ πως από την κάθε μία κάτι έχω να πάρω.. Δίνω πολλά συγχαρητήρια σε εκείνες που τα κατάφεραν και ξεπέρασαν την δύσκολη ιστορία του διαζυγίου και είναι αυτόνομες, όμως και στις υπόλοιπες που ακόμα είναι μέσα σε ένα δύσκολο γάμο και προσπαθούν.. Θα ήθελα να ακούσετε και την δική μου ιστορία μπας και μου δώσετε θάρρος και να μου πείτε την γνώμη σας…Είμαι στα 30 σχεδόν και είμαι παντρεμένη και έχω δύο απίστευτα παιδιά. Όταν γνώρισα τον άντρα μου στα 20 δεν τον ερωτεύτηκα ,κάναμε μια σχέση και στους 2 μήνες με άφησε έγκυο. Λέω με ”άφησε” άπειρη εγώ εκείνος όμως ήξερε τι έκανε,9 χρόνια μεγαλύτερος και το επιδίωξε. Αμέσως άρχισαν τα προβλήματα δεν υπήρχε επαφή συναίσθημα και συνέχεια καυγάδες επειδή εκείνος είναι η εξουσία και αν μου αρέσει αλλιώς δρόμο. Πέρασα 10 χρόνια και μετά την απόκτηση 2 παιδιού που νόμιζα ότι αυτό ήταν το πρόβλημα του, πολύ δύσκολα, φασαρίες, βρισιές, αντικείμενα να πετάει ,να επιχειρεί να με χτυπήσει όποτε δεν του αρέσει κάτι, μπροστά στα παιδιά και κλασικά θα σε διώξω από το σπίτι μου, με τα λεφτά μου. Με κατηγορεί στον κόσμο ότι δεν κάνω τίποτα εδώ μέσα και αν τύχει και δει ένα ντουλάπι βρώμικο με ξευτιλίζει.. Μην τα πολυλογώ έχω προσπαθήσει πολλές φορές να βάλω τέλος στην κατάσταση αλλά μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο ότι είμαι ένα τίποτα δεν θα τα καταφέρω θα πεινάω και ο επόμενος θα μου φερθεί πιο άσχημα. Οι γονείς μου είναι σε ένα χωριό σε ένα νησί πολύ δύσκολα και αυτοί, εγώ δεν δουλεύω δεν έχω εισόδημα,η μόνη σωτήρια είναι η διατροφή αν μου δώσει. Τα παιδιά του τα αγαπάει και δεν τους λείπει κάτι, μέσα στο σπίτι είναι είναι απόλυτα αδιάφορος κινητό, ταινίες χωρίς κουβέντα, να μην σέβεται τον κόπο μου όλη μέρα που κάνω.. Το σεξ χυδαίο χωρίς συναίσθημα τελείως ωμό.. Δεν ξέρω τι να κάνω.. Όποτε ξανά προσπαθώ ηρεμεί για λίγο και εφόσον είμαι σε όλα θετική εγώ και τα έχει όλα στο χέρι εννοείται, ύστερα πάλι τα ίδια…Τα συναισθήματα μου εμένα, άδεια, με φόβο για το τώρα, το αύριο και αν θα γίνω ποτέ ευτυχισμένη.. Θα ήθελα να ακούσω μία γνώμη κάποιον που τα διαβάζει αυτά..
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
