- Αυτό το θέμα έχει 12 απαντήσεις, 9 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 1 έτος, 11 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Αναρωτιέμαι έντονα αν η τάση για υποταγή στο σεξ είναι προσωπικό φετίχ (?) ή σχετίζεται άμεσα με την πατριαρχία. Κάπου,κάποια αναφέρθηκε επίσης στο ότι η τάση για υποταγή και το bdsm σχετίζεται με ψυχικό τραύμα. Έχετε κάποια εμπειρία ή κάποια γνώμη πάνω στο θέμα?
Δεν ξέρω αν είναι πατριαρχικο ή ψυχικό τραυμα, μιας και οι γυναίκες μπορούν να είναι dom. Ίσως αν γνωρίζαμε ιστορία του BDSM να καταλαβαίναμε πως και γιατί. Προσωπικά παντως, I keep it to the basics:Αν θελουν και οι δυο και υπάρχει συναίνεση, τότε ας κάνουν ο, τι θέλουν στο BDSM επίπεδο..
Πολύ ενδιαφέρον θέμα.
Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα του χώρου (BDSM) μου αρέσουν διάφορες πρακτικές, όπως το pegging, που μου δίνουν την αίσθηση ότι έχει τον πλήρη έλεγχο η γυναίκα. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς προέκυψε αυτή η τάση καθώς είναι κάτι που δε με απασχολούσε όταν ήμουν πιο νέος. Αντιθέτως, τότε, και άσχετα βέβαια με το BDSM, μου άρεσε περισσότερο η ιδέα να έχω τον “έλεγχο”.
Ορισμένες φορές σκέφτομαι μήπως υπήρξε κάτι στην παιδική μου ηλικία. Μπορεί να μεγάλωσα χωρίς πατρική φιγούρα στο σπίτι αλλά έζησα σε ένα πολύ ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς αυστηρότητα. Οπότε σκέφτομαι μήπως τελικά δεν έχει να κάνει με κάποιο “τραύμα” ή εμπειρία και ότι απλά αποτελεί ένα προσωπικό φετίχ. Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος.
Όσον αφορά την πατριαρχία, εικάζω το εξής: ποτέ δεν έχω αναφέρει σε άνδρα (φίλο, συγγενή) την τάση αυτή. Το ίδιο ισχύει και για την πλειονότητα συντρόφων (γυναικών μόνο) που είχα στο παρελθόν. Ο λόγος είναι ότι φοβόμουν ότι δε θα άρεσε στην άλλη πλευρά να ακούσει κάτι τέτοιο. Ότι θα έπεφτα στα μάτια της. Οπότε εκεί, ίσως παίζει το ρόλο της η πατριαρχία.
Αντιθέτως, με τις ελάχιστες κοπέλες που είχα ανάλογες εμπειρίες, εκφραζόμουν πολύ πιο άνετα, γνωρίζοντας ότι όχι μόνο δε θα απογοητευτούν από αυτή την τάση, αλλά ότι, επιπλέον, αντλούσαν και οι ίδιες ευχαρίστηση από αυτό.
Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Η γνώμη μου είναι: Ναι 😝.
Για κάποιους είναι προσωπικό γούστο, άσχετο με τραύματα, άσχετο με την πατριαρχία (αν και όπως λέει ο Wolfcry, η πατριαρχία επηρεάζει σε ποιους θα το πεις). Θεωρώ δηλαδή ότι ακόμα και σε ένα κόσμο χωρίς πατριαρχία, θα υπήρχαν άτομα που θα τους άρεσε, όπως σε κάποιους αρέσουν τα παιχνίδια ρόλων εκτός σεξ.
Για κάποιους έχει προκύψει από την πατριαρχία – η σεξουαλικότητά μας επηρεάζεται σίγουρα από το περιβάλλον μας και τα σχετικά ερεθίσματα είναι πάρα πολλά για να μην έχουν επηρεάσει κανέναν.
Για κάποιους σχετίζεται με τραύματα (όχι μόνο η υποταγή, αλλά και η κυριαρχία). Π.χ. αν το τραύμα είναι σεξουαλικής φύσεως, μπορεί να παίζουν μια σκηνή σχετική με το τραύμα, σε ρόλο ή με τρόπο που τους δίνει έλεγχο. Μπορεί να το κάνουν με υγιή τρόπο, μπορεί και όχι.
Ίσως σε ενδιαφέρει να δεις το Kink ParadoxΚαι για κάποιους θα είναι συνδυασμός αυτών ή και άλλων παραγόντων.
Επιστημονικά έχουν γραφτεί πάρα πολλά για την σχέση μεταξύ προγενέστερου ψυχολογικού τραύματος και BDSM. Συνιστώ να ξεκινήσετε να διαβάζετε από εδώ https://link.springer.com/article/10.1007/s13178-020-00438-w και μετά απλά να ακουλήθεσετε τα references…
προσωπικά και μέσα από τις εμπειρίες μου, πιστεύω ότι η υποταγή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σεξουαλικότητας μας… Μπορεί να εκδηλωνεται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, μπορεί απλά να παραμένει ένα παιχνίδι του μυαλού….
Λίγο άσχετο το σχόλιό μου αλλά μου αρέσει που ο @Just a regular guy… έβαλε ακαδημαϊκό άρθρο, και, μάλιστα, από το Springer. Πολλές φορές στις ιστοσελίδες και τα social media γράφουν “Έρευνες λένε…” αλλά δεν περιλαμβάνουν πηγές.
Δεν μπορεί βέβαια να γνωρίζει ο καθένας πού να αναζητήσει κάτι. Οπότε ο παραπάνω σύνδεσμος (μαζί με τα references) είναι μία καλή αρχή.
Νομίζω είναι μια βαθιά ψυχική διεργασία όπου τα άτομα που εμπλέκονται έχουν σαδομαζοχιστικές τάσεις. Ο σαδιστής είναι και μαζοχιστής και ο μαζοχιστής και σαδιστής ταυτόχρονα. Υπάρχουν κάποια πλαίσια στα οποία είναι θεμιτό να γίνεται (πέραν της κοινής συναίνεσης προφανώς) πχ ο ” αφέντης” μπορεί να είναι σαδιστής ως προς μια “σκλάβα” του άλλα πρέπει να έχει στο μυαλό του το καλύτερο για τη σκλάβα του και το προσωπικό της συμφέρον. Από την πλευρά του υποτακτικού / μαζοχιστή μπορώ να πω ότι είναι μια μορφή απελευθέρωσης, δηλαδή άτομα που έχουν πολλά θέματα ελέγχου στην ζωή τους και πολλές δύσκολες αποφάσεις να πάρουν, βιώνουν μια απελευθέρωση μέσω της παράδοσης του απόλυτου ελέγχου σε κάποιον κυριαρχικό. Είναι ένα παράλογο αλλά μέσω της επιλογής της απόλυτης παράδοσης του ελέγχου έρχεται η εσωτερική ελευθερία. Προσωπική μου άποψη είναι ότι σίγουρα τα άτομα που μπαίνουν σε τέτοιες διαδικασίες είναι καλό να έχουν ψυχολογική παιδεία και αντίληψη των συναισθημάτων τους και των ψυχολογικών τους διεργασιών. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να είναι κάτι πραγματικά υπέροχο και δεν έχει καμία σχέση με αυτά που βλέπουμε στις ταινίες. Συμφωνώ με την ανωτέρω βιβλιογραφία
Ίσως να πρόκειται και για τα δύο ίσως και όχι. Προσωπικά μου αρέσει να είμαι πάρα πολύ υποτακτικη στο σεξ, με φτιάχνει και εγώ είμαι αυτή που το ζητάω από τον σύντροφο μου τις περισσότερες φορές. Αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο σπίτι η μητέρα μου ήταν πάντα η “κυρίαρχη” και δεν εχω βιώσει κάποιο γεγονός που να μου έχει αφήσει τραύμα. Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα αναρωτηθεί ως τώρα.
Από την προσωπική μου εμπειρία με έμπειρο Dom και εγώ ούσα πειθήνια sub,αλλά και διαβάσματος σχετικά με την όλη φάση/φιλοσοφία, έχω παρατηρήσει τα εξής:
1. Στην πραγματικότητα ο sub/bottom είναι αυτός που έχει ΠΑΝΤΑ τον έλεγχο. Μόλις ειπωθεί το safeword/γίνει η κίνηση που έχει συμφωνηθεί, Η ΣΚΗΝΗ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΑΚΑΡΙΑΙΑ.
Λύσιμο και αγκαλίτσα.
2. Από την αρχή μέχρι το τέλος το σενάριο είναι συγκεκριμένο. το τι αποτελεί No-go έχει συζητηθεί ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ, πρέπει να προσυμφωνηθεί ότι υπάρχει ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ να γίνει. Μπορεί να γίνει απλώς μία σκηνή και μετά να πάει ο καθένας σπίτι του. (πάντα γελάω με αυτό, δηλαδή και να τις φάω και να μην “τον” φάω? ε όχι)
3. Προσωπικά είχα μόνο θετικές σεξουαλικές εμπειρίες και κανένα περιστατικό βίας στη ζωή μου -ήμουν από τις τυχερές-. Παρατηρώντας όμως με τα χρόνια τον εαυτό μου κατάλαβα ότι ήθελα κάτι περισσότερο από το “περιστασιακό μπατσάκι”-όχι ότι είναι άσχημο αυτό. Έτυχε να βρω αυτό που ήθελα σεξουαλικά στα 35 μου.
Δεν είναι για όλους, γιατί αν κάποιος έχει ζήσει κάτι άσχημο το triggering είναι σχεδόν δεδομένο, όμως αντίστοιχα έχουν θεραπευτεί παρελθοντικά τραύματα γιατί όπως ανέφερα ο sub είναι τελικά ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα η όλη ψυχολογία από πίσω, ο καθένας το κάνει για δικούς του λόγους, αλλά σε κάθε περίπτωση το σημαντικότερο όλων είναι ότι υπάρχει βαθιά επιθυμία να συμβεί. Αν δεν είσαι σίγουρη/ος, δεν είναι για σένα, trust me.
vanguard συμφωνώ απόλυτα!! ο sub/bottom έχει όντως τον έλεγχο, με έναν παράλογο και φανταστικό τρόπο. Γενικά είναι μια υπέροχη εμπειρία για αυτούς που τους ελκύει και διεγείρει αυτός ο τρόπος ζωής.
Αυτό που γράφουν οι @eek και @vanguard περί ελέγχου από τον sub είναι πολύ εύστοχο.
Δε θυμάμαι αν είχα αναφέρει σε άλλη ανάρτησή μου ότι η μία από τις δύο κοπέλες που είχα εμπειρία pegging, ήταν Domme. Μου το είχε επισημάνει εξαρχής αν και της είχα ξεκαθαρίσει ότι δε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός, προσπαθούσε να βάλει μικρές BDSM πινελιές και δε σας κρύβω ότι μου άρεσε. Πιστεύω πως αν κρατούσε παραπάνω η σχέση μας, θα ήμουν ανοικτός και σε άλλες πρακτικές, παρόλο που ποτέ δεν τις είχα φαντασιωθεί (και εξακολουθώ να μην το κάνω).
Θυμάμαι, όμως, χαρακτηριστικά το εξής (θα μπω σε λεπτομέρειες): μου είχε πει να μην προχωρήσω μόνος μου στο σπίτι σε αυνανισμό. Κάποια στιγμή την… “παράκουσα” (όχι επίτηδες) και της το είπα. Και ξεκινάει μία συζήτηση του στυλ “Και γιατί το έκανες; Σου είπα να μην το κάνεις!” κλπ. Για να καταλήξει ότι την επόμενη φορά που θα πήγαινα σπίτι της, θα έπρεπε να… δεχτώ την “τιμωρία” της (οι πινελιές που λέγαμε).
Όταν, λοιπόν, ξαναπήγα σπίτι της, με υποδέχτηκε αμίλητη, αυστηρή και κάνοντας νεύματα και χειρονομίες για να μου πει τι θέλει να κάνω. Μου ζήτησε αρχικά να κάτσω στον καναπέ της να κάνω διάφορα και εκείνη να παρακολουθεί. Την κοιτούσα παράλληλα στα μάτια, και, παρόλο που προσπαθούσε (και ήταν) όσο πιο αυστηρή μπορούσε, διέκρινα κατά διαστήματα να γουρλώνει λίγο τα μάτια της από ευχαρίστηση. Και αισθανόμουν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που ειπώθηκε: ότι ΕΓΩ είχα τον έλεγχο κι ας “διέταζε” εκείνη. Αισθανόμουν σαν να ήμουν το αγαπημένο της γλυκό και προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να συγκρατηθεί και να μην ορμήξει. Φοβερή αίσθηση πραγματικά!
Για να συνεχίσουμε στην κρεβατοκάμαρά της με αυτό για το οποίο είχαμε γνωριστεί άλλωστε σε πρώτη φάση, το pegging. Και απλά εκείνη τη φορά ενσωμάτωσε στο παιχνίδι της το δέσιμο, ενώ προέβη στην πράξη με ακόμα μεγαλύτερη από τις προηγούμενες φορές ένταση. Για να με ρωτήσει γλυκά στο τέλος και αφού δεν ήταν πλέον εκνευρισμένη: “Κατάλαβες τώρα γιατί σε τιμωρώ;”. Κι εγώ να αναρωτιέμαι για σε τι είδους τιμωρία αναφερόμαστε αφού ό,τι κάναμε, μου άρεσε, και δεύτερον, αισθανόμουν ότι από την αρχή έως το τέλος εγώ είχα τον έλεγχο τελικά. Αισθανόμουν… δεν ξέρω πώς να το πω… σαν τον άβγαλτο νεαρό να το πω (νομίζω brat λένε τις αντίστοιχες κοπέλες στο χώρο του BDSM)… που την προκαλούσε επίτηδες. Που έπαιζε με μεγάλη επιτυχία με το μυαλό της και την έκανε τελικά να ενδώσει στις ορέξεις της (και τις δικές μου). Μοναδικό.
Πολύ ωραία περιγραφή @Wolfcry!!
Σε σχέση με την τάση για υποταγή και τα ψυχολογικά τράυματα, θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία.
Με έλκυε από μικρή η λογική του BSDM και της υποταγής και διάβαζα όσο μπορούσα περισσότερο γι αυτό. Σε βιβλιογραφία, σε άρθρα, σε forum. Ποτέ όμως δεν είχε τύχει να βρω έναν κυριαρχικό άντρα να μου το εμπνέυσει επαρκώς, γιατί νομίζω είναι μια αύρα που απλά έχουν ή δεν έχουν κάποιοι άνθρωποι.
Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, με πολλές ευθύνες, προβλήματα και θέματα που έπρεπε να αναλάβω να λύσω, που είχα αναλάβει τον ψυχοφθόρο ρόλο του φροντιστή, “έτυχε” (γιατί προφανώς η έλξη που ένιωσα δεν ήταν τυχαία) να ξεκινήσω μια σχέση με έναν άνθρωπο που μου το ενέπνεε αυτό. Η απελευθέρωση που ένιωθα όταν καθόμουν στα πόδια του και τον υπηρετούσα, όταν η μόνη μου σκέψη ήταν πως να τον ικανοποιήσω και να τον φροντίσω, ήταν συγκλονιστική. Τις στιγμές που βρισκόμασταν έμπαιναν στον πάγο όλα μου τα προβλήματα και οι ευθύνες και τολμώ να πω ότι το μυαλό μπαίνει σε ένα είδος ασυνείδητης κατάστασης, σαν έκσταση κάπως. Η ενασχόληση με τον αφέντη, λειτούργησε για μένα θεραπευτικά και με βοήθησε κάπως να ξεφεύγω και να αποφορτίζομαι, σαν ναρκωτικό. Δεν είχα αντιληφθεί εξαρχής ότι και εγώ είχα τον έλεγχο, αυτό το κατάλαβα στη μέση της σχέσης και προς το τέλος, όταν και ο αφέντης μου το παραδέχτηκε.
Η βιβλιογραφία και οι έρευνες ακόμα εξελίσσονται σχετικά, αλλά εν τέλει το BDSM ίσως είναι για κάθε άνρθωπο κάτι ξεχωριστό.
Για μένα είναι μια απενοχοποίηση της σεξουαλικότητας μου, που είχε καταπιεστεί στο οικογενειακό περιβάλλον, ένας τρόπος να απελευθερώνομαι από την καθημερινότητα αλλά και μια βαθιά ανάγκη σύνδεσης.
Ανάλογα με τις περιστάσεις της ζωής και τις ψυχολογικές μας ανάγκες, εκφράζεται διαφορετικά.
Κάτι άλλο που μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, είναι πως “αναγνωρίζονται” οι άνθρωποι που τους ελκύει το BDSM μεταξύ τους. Αν υπάρχει δλδ κάτι σαν αόρατος κώδικας, λεκτικός ή σωματικός ή ενεργειακός ας πούμε. Εγώ για παράδειγμα έχω δει ότι στο αρχικό φλερτ, κάποιες λέξεις όπως ‘μάλιστα’ (σε μια προτροπή πχ) και ο τρόπος που εκφράζονται, μπορεί να προκαλέσουν μια ανάλογη απάντηση / αντίδραση ή όχι.Από προσωπική μου εμπειρία δεν πιστεύω πως έχει να κάνει με κάποιο τραύμα, καθώς δεν έχω κάτι που να έχει στιγματίσει την ζωή μου σε κανένα επίπεδο, είναι απλώς μία προσωπική ευχάριστη. Εγώ, ως sub στην δεδομένη φάση, είναι η μόνη στιγμή μέσα στην ημέρα μου που δεν χρειάζεται να έχω κανέναν έλεγχο και κάποιος άλλος φροντίζει για εμένα, με τον όποιο ιδιαίτερο τρόπο. Έχοντας πλήρη έλεγχο στην καθημερινότητα μου, δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις και φοβερό άγχος (είμαι λίγο control freak), μέσα από το bdsm και όλο το παιχνίδι Dom/sub κατάφερα να βρίσκω στιγμές ηρεμίας και εκτόνωσης. Βέβαια όλο αυτό έχει προϋποθέσεις, τουλάχιστον στο δικό μου κεφάλι. Με τον σύντροφό μου το παιχνίδι μένει μόνο στο κομμάτι του ερωτικού και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είμαστε ίσοι. Σε προηγούμενους συντρόφους δεν υπήρξε ποτέ κάτι αντίστοιχο, γιατί ακόμα και εκεί είχα εγώ τον έλεγχο.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
