• Αυτό το θέμα έχει 14 απαντήσεις, 12 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 3 έτη, 3 μήνες πριν από τον χρήστη Ανώνυμος.
Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 1 έως 15 (από 15 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #87705

    Laura
    Συμμετέχων

    Καλησπέρα.
    Πρώτη φορά γράφω σε αυτό το forum γιατί είμαι σε δίλλημα. Με το αγόρι μου είμαστε μαζί 3 χρόνια και τα τελευταία 2 συγκατοικουμε. Η σχέση μας πάει πολύ καλά σε πολλά επίπεδα και από μεριά του θέλει να το πάμε πιο σοβαρά, δηλαδή γάμος, οικογένεια. Είμαστε και οι δυο 30 χρόνων. Το μόνο αγκάθι στη σχέση μας είναι η μητέρα του. Του συμπεριφέρεται λες και είναι 15 χρόνων. Τον παίρνει τηλέφωνο 5 φορές την ημέρα (χωρίς υπερβολές). Και παίρνει και σε ακατάλληλες ώρες, δηλαδή 7-8 το πρωί ή ακόμα και 11-12 το βράδυ, τρώμε παίρνει τηλέφωνο, είμαστε στο κρεβάτι παίρνει τηλέφωνο, κοιμόμαστε παίρνει τηλέφωνο, είμαστε έξω με φίλους παίρνει τηλέφωνο, είναι στο μπάνιο παίρνει τηλέφωνο . Τον πρώτο χρόνο δεν έδινα σημασία γιατί λέω μαμά του είναι. Αλλά η κατάσταση έχει παρατραβήξει, όχι μόνο αυτό, αλλά άμα το αγόρι μου δεν το σηκώνει την επόμενη μέρα θα του κάνει σκηνή ‘γιατί δεν το σήκωσες; ήσουν πολύ απασχολημένος και δεν μπορούσες να το σηκώσεις;’ και διαφορα αλλά. Φτάσαμε σε σημείο να μαλώνουμε για αυτό το πράγμα. Γιατί όταν πηγαίνουμε το βράδυ στο σπίτι μετά από ώρες δουλειάς (δουλεύουμε κ οι δυο 10ωρα την ημέρα και δουλεύουμε στην ίδια δουλειά όχι σε ίδια πόστα) είναι πολύ εκνευριστικό να θέλεις να κάνεις ένα μπάνιο, να φας ένα φαγητό ή να δεις μια ταινία και να είναι στα τηλέφωνα η μητέρα του. Κ όχι μόνο αυτό αλλά θα το σηκώσει και θα διακόψουμε την ταινία μας ή θα την βάλει σε ανοιχτή ακρόαση ενώ τρώμε. Κάτι το οποίο θεωρώ και αγενές. Του εξήγησα πως εμένα δεν μου αρέσει όταν βρισκόμαστε οι δυο μας και κάνουμε κάτι σαν ζευγάρι να είναι στο τηλέφωνο, δείχνει ότι δεν με σέβεται. Γιατί δεν θα μιλήσουν μόνο 10-15 λεπτά, θα μιλήσουν το λιγότερο μισή ώρα, και έχει τύχει να μιλάνε και 2+ ώρες. Στο μεταξύ μπορεί να έχουν μιλήσει 2-3 ώρες πριν. Όλοι οι φίλοι του τον φωνάζουν μαμακια, στην δουλειά τον σχολιάζουν και μου λένε ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι φυσιολογική (γιατί εννοείται και στη δουλειά τον παίρνει 2-3 φορές τουλάχιστον) και συμφωνώ μαζί τους. Ένας συνάδελφος μας μια μέρα του είπε χιουμοριστικά, αν εγώ ήμουν η κοπέλα σου θα σου έλεγα διάλεξε εμένα ή την μάνα σου. Της λέει τα πάντα, ο,τι γίνεται στη δουλειά, τι τρώμε, που πάμε, με ποιον μιλήσαμε, τι ταινία είδαμε, τι ψώνια κάναμε. Για παράδειγμα θα μιλήσουν στις 7 το απόγευμα και του λέει μετά ‘τα λέμε το βράδυ’ και ξανά παίρνει στις 10-11. Πραγματικά μου έχει δημιουργήσει ψυχολογικό πρόβλημα. Καθομαι και σκέφτομαι, τρέμω πως τώρα θα μας πάρει τηλέφωνο ας προλάβουμε να φάμε, να κάνουμε μπάνιο. Το αποκορύφωμα νομίζω ήταν ένα βράδυ που τον περίμενα στο κρεβάτι, είχα φτιάξει ατμόσφαιρα, είχα βάλει τα σεξι μου τα εσώρουχα και τον φωνάζω να έρθει στο δωμάτιο. Έρχεται με βλέπει και τι μου λέει; ‘Μισό να πάρω την μαμά μου τηλέφωνο γιατί με πήρε και δεν το σήκωσα’ εντάξει μετά ξενέρωσα και του το έδειξα. Και πάντα όταν συζητάω πως με κάνει να νιώθω όλη αυτή η κατάσταση, βγάζει εμένα κακια λέγοντας μου ότι τα λέω αυτά γιατί δεν συμπαθώ την μαμά του, ή θέλω να τον απομακρύνω από την οικογένεια του. Κάτι που δεν ισχύει. Στο μεταξύ η μαμά του είναι νέα γυναίκα, είναι 50 χρόνων, έχει τον άντρα της, έχει κ αλλα παιδιά στα οποία κάνει το ίδιο. Το έχω δει με τα μάτια μου. Την συμπαθώ την γυναίκα, μου φέρεται πολύ καλά, και εγώ το ίδιο. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει με αυτούς. Και γιατί το αγόρι μου δεν βαζει κάποια όρια και το θεωρεί όλο αυτό νορμαλ. Θεωρώ πως αυτός φταίει σε αυτό και πρέπει να της ξεκόψει κάποια πράγματα. Με κάνει να νιώθω πολλές τύψεις όταν του λέω κλείσε να φάμε και μου λέει τώρα το έκλεισα στην μαμά μου εξαιτίας σου. Μια μέρα λόγω αυτού μαλωσαμε πολύ άσχημα σε σημείο να με βρίσει με βαριές κουβέντες και να μου λέει πως πάνω από την μάνα του δεν βάζει κανέναν και μην τολμήσω να ξανά πω κάτι για την μάνα του. Και πλέον φοβάμαι να πω και κάτι γιατί θα καταλήξει σε καβγά και εννοείται πως θα κατηγορήσει εμένα, ενώ η μανούλα του που μας πήρε 11 το βράδυ δεν φταίει. Ποτέ δεν είπα για την μαμά του κάτι κακό, ούτε την κακολογησα τη γυναίκα, προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει πως το θέμα μου είναι μαζί του κι το πως διαχειρίζεται την κατάσταση. Πως θα κάνω οικογένεια μαζί του ή θα έχουμε την μαμά του πάνω από το κεφάλι μας; Μήπως να τον χωρίσω τώρα; Αγαπιόμαστε και ειλικρινά το μόνο πρόβλημα είναι αυτό. Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε

    #88051

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Laura μου..Φύγε..Χθες..Ειδικά μετά τη δήλωση “πάνω από τη μαμά δε βάζω κανέναν” και το βρίσιμο..Βρίσιμο; Τι να πω;Άσε τις αγάπες στην μπάντα.Είναι τόσο ξεκάθαρη η επιλογή που έχεις, που δεν ξέρω τι να σου πω..Δεν χρειάζονται επιχειρήματα στην περίπτωση σου. Όχι δεν θα αλλάξει αν κάνετε οικογένεια, αν αυτό σκέφτεσαι. Και ας σε εγκρίνει και ας σε συμπαθεί η μαμά του. Χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα. Η οικογένεια του “η βασική” θα είναι πάντα η μαμά του. Είχα έναν πρώην που είχε την ίδια σχέση με τη μαμά του (η οποία ήταν γλυκύτατη γενικά), τον χώρισα στο 6μηνο. Πήγαμε τετραήμερο και ήταν συνεχώς στο τηλέφωνο μαζί της.Ένα βράδυ έμεινα νηστική γιατί δεν το έκλεινε με την μανούλα και με πήρε ο ύπνος περιμένοντας τον να πάμε να φάμε. Πλέον είναι παντρεμένος με παιδί και ζουν στον πάνω όροφο απο την μανούλα. Τώρα πια, γιατί όσο ήταν έγκυος η γυναίκα του έμεναν μαζί της, γιατί εκείνη μόνο μπορούσε να φροντίζει σωστά την εγκυμονούσα και εν συνεχεία το νεογέννητο μέχρι να πάει 6 μηνών. Με λίγα λόγια η γυναίκα έκανε οικογένεια με την μάνα του. Φύγε και μη σε νοιάζει η γνώμη του για ‘σένα. Ας είσαι η κακιά και η κομπλεξική που δεν μπορείς να διαχειριστείς την υπέροχη σχέση του με την μαμά, δεν πειράζει καθόλου. Δεν είναι τίποτα μπροστά στο να συνεχίσεις να ζεις μέσα στην παράνοια όντας δεύτερη και μη υπολογίσιμη, ανταγωνιζόμενη την μαμά. Φύγε πουλάκι μου, φύγε.

    #88001

    Flesh
    Συμμετέχων

    3 χρόνια δεν είχαν φανεί σημάδια της προσκόλλησης στη μητρική αγκάλη; Ίσως να ήταν καλύτερα τα πράγματα αν είχε γίνει αναφορά στο ζήτημα εξ αρχής.

    Τύψεις να μη νιώθεις. Με τον ίδιο επέλεξες να συγκατοικήσεις και όχι με τη μαμά. Μάλλον ήρθε η ώρα να κάνετε μια γερή και ψύχραιμη συζήτηση, όχι σε στυλ “κατηγορώ”, αλλά να προσπαθήσετε μαζί να βρείτε πού οφείλεται αυτή η προσκόλληση. Βέβαια, ο ίδιος προφανώς και δεν το θεωρεί πρόβλημα, αλλιώς δε θα το έκανε. Τι αποκομίζει όμως από αυτό; Ποια ανάγκη του καλύπτει η συνεχής και εξαντλητική αναφορά των πεπραγμένων προς τη μαμά; (ή και προς οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, το ίδιο θα ήταν). Υπάρχει κάποια ανασφάλεια, κάποια βαθύτερη ανησυχία που στο άκουσμα της μητρικής φωνής εξαλείφεται; Έχει μήπως το άγχος της μητρικής έγκρισης και επιβεβαίωσης, για το αν βαδίζει ορθώς στην ενήλικη ζωή του, έτσι ώστε να ωθείται συνεχώς να δίνει αναφορά τι έκανε και τι θα κάνει; Δεν ειρωνεύομαι, πρέπει να μπορεί να τα απαντήσει και ο ίδιος αυτά…

    #87903

    Tulina S.
    Συμμετέχων

    άουτς! Πόνεσε αυτό που διάβασα, Laura!
    Προσωπικά, έχω διαπιστώσει ότι η κατηγορία του μαμάκια είναι απ’ τις χειρότερες πίστες, απ’ αυτές που κανένα εμπόδιο δεν σε αφήνει να τερματίσεις. Αυτό που λέμε, χαμένη υπόθεση.
    Έχουν γραφτεί πολλές τέτοιες ιστορίες στο site και αμφιβάλλω αν κάποια απ’ αυτές είχε καλή έκβαση. Ακόμα κι αν το σύνδρομο του μαμάκια είναι το μόνο αγκάθι στη σχέση σας, όπως λες, νομίζω ότι είναι υπέρ αρκετό όχι απλά για να το λήξεις, αλλά και για να ρίξεις ένα σπριντάκι 100αρι! Ο άνθρωπος αυτός έχει ήδη παντρευτεί τη μάνα του, εσύ θα είσαι ΠΑΝΤΑ δεύτερη στη ζωή του, με ο.τι αυτό συνεπάγεται! Δε πρόκειται ποτέ να σε δει σαν πρωταρχική του οικογένεια, δε θα ξεφύγει ποτέ από τη μάνα του. Να είσαι προετοιμασμένη, είτε παντρευτείτε είτε όχι, πως αυτό δε θα αλλάξει – αντιθέτως. Ο άνθρωπος αυτός δε θα ενηλικιωθεί ποτέ και δε θα αγαπήσει ποτέ κανέναν όπως την “μανούλα” του, η οποία να ξερεις ότι πάντα θα παρεμβαίνει! Πάντα θα είναι το τρίτο πρόσωπο..είσαι έτοιμη να ζήσεις με αυτό;
    Το ότι ο τύπος σε έβρισε γιατί τάχα του έθηξες το σόι είναι τεράστια καμπάνα. Όχι απλά δε συνειδητοποιεί ότι είναι άρρωστο αυτό που συμβαίνει και πολύ κακό για σένα, αλλά σου επιτίθεται για να σου δείξει τη θέση σου! Πώς μπορείς να λες ότι υπάρχει αγάπη μετά από αυτό; Σε “αγαπάει” όσο παίζεις το παιχνίδι του και δεν αντιδρας.
    Μην τα μπερδεύεις! Εκείνος αγαπά τη μάνα του..τέλος! Φίλη μου, πραγματικά, μην αγνοήσεις αυτό που συμβαίνει.

    #87941

    stray_kit
    Συμμετέχων

    Βρε κοριτσι μου γλυκο,ξαναδιαβασε σε παρακαλω αυτα που εγραψες κ δες οτι απαντας μονη σου σε ολες σου τις ερωτησεις.
    Η μαλλον θα σου συνοψισω μερικα μηπως κ σε βοηθησω καπως.
    Λοιπον,οπως λες, το ΕΝΑ και ΜΟΝΟ σου προβλημα με αυτον τον ανθρωπο:

    α)σου στερει χρονο με τον ανθρωπο σου καθ’ολη τη διαρκεια της ημερας.
    β)σε κανει να νιωθεις ενα συνεχες αγχος κ πανικο στην καθημερινοτητα σου (ποτε θα χτυπησει το τηλ-τρεμεις λες.)
    γ)σε οδηγει σε αλλεπαλληλους καυγαδες κ συγκρουσεις οπου παντα φταις εσυ.
    δ)προκαλει παραβιαση του ελευθερου χρονου σου καθημερινα.
    ε)εχει ως αποτελεσμα να κατηγορεισαι συνεχεια, να δικαιολογεισαι ψαχνοντας να βρεις το δικιο σου.(που δεν το βρισκεις)
    ζ)σου εχει δημιουργησει ψυχολογικο προβλημα.
    η)σε οδηγει να το συζητας με συναδελφους κ με εμας αλλα οχι με το συντροφο σου γιατι ΦΟΒΑΣΑΙ.

    Συνεπως (κατα τα δικα σου λεγομενα) εισαι με εναν ανθρωπο που:
    -δεν ενδιαφερεται για τις αναγκες σου
    -δεν σε θεωρει πιο σημαντικη απο τη μητερα του
    -δεν αναγνωριζει οτι ειναι προβληματικη η συμπεριφορα του (spoiler allert ειναι)
    -σε βριζει με βαριες κουβεντες
    -σε χειριζεται με ψυχολογικους εκβιασμους κ απειλες.
    -σε κατηγορει αντι να σε στηριζει.
    -δεν σε σεβεται.
    -αρνειται να ενηλικιωθει κ να βαλει ορια. (ρωτας γιατι:Επειδη μπορει κ θελει,του αρεσει αυτη η κατασταση.Εσυ γιατι δε βαζεις τα δικα σου ορια?)
    ΑΛΛΑ σε αγαπαει.Και τον αγαπας.

    και ερχομαι τωρα εγω να σε ρωτησω:
    πες οτι στα λεω εγω ολα αυτα για το δικο μου συντροφο,τι με συμβουλευεις?
    να χωρισω η οχι?

    #88094

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Αχ καλή μου μένοντας χειροτερεύει η κατάταξη σου στις προτεραιότητες του… τώρα είσαι κάτω από τη μανούλα σε λίγο καιρό θα είσαι ακόμα και κάτω από τον περίπτερα που παίρνει τσίχλες… τόσο δεδομένη και γραμμένη σε έχει το απέδειξε με τις βρισιές και τις φωνές του. Μήπως να φτιάξεις βαλίτσες και το 2021 να σε βρει σε άλλη γη σε αλλα μέρη, καλύτερα;!

    #88271

    Laura
    Συμμετέχων

    Καλησπέρα κορίτσια μου,
    ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε το πρόβλημα μου και να απαντήσετε.
    Εκείνη τη φορά που μαλωσαμε για την μάνα του και με έβρισε εγώ πήγα και έμεινα σε μια φίλη μου και δεν του απαντούσα σε μηνύματα και τηλέφωνα. Την επόμενη μέρα πήγα σπίτι και μάζεψα κάποια πράγματα και έφυγα. Ήρθε με βρήκε να μιλήσουμε και του εξήγησα πως εγώ δεν θέλω να είμαι σε μια σχέση που πάντα θα έρχομαι δεύτερη και τριτη, και ούτε θέλω να είμαι με κάποιον που δεν σέβεται το χρόνο που περνάμε μαζί και κάθε φορά που τρώμε ή βλέπουμε μια ταινία ή βγαίνουμε έξω είναι συνέχεια στα τηλέφωνα. Δεν ήθελα να κατηγορήσω ευθέως την μάνα του και προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι κάποιες πράξεις που κανει αυτός με ενοχλούν. Γιατί επιλογή του είναι να σταματήσει αυτό που κάνουμε εμείς σαν ζευγάρι για να απαντήσει στην μαμά του. Μου είπε ότι έχω δίκιο και ότι θα προσπαθήσει κάποια πράγματα να τα αλλάξει. Δεν ξερω αν είναι τυχαίο αλλά από τότε αργά τα βραδια δεν τον παίρνει τηλ, δεν ξερω αν της είπε κάτι. Πιστεύω ότι κ αυτος καποιες φορές δεν έχει όρεξη να της μιλήσει γιατί όταν τυγχάνουν τα ρεπό μας την ίδια μέρα και είμαστε σπίτι, το αγόρι μου μπορεί να βλέπει κάποιον αγώνα μπάσκετ που του αρέσουν, μπορεί να παίζει playstation, τέλος πάντων να κάνει πράγματα δικά του και άμα τον πάρει τηλ τον έχω ακούσει να λέει τώρα βρήκες να με πάρεις τηλ, τι θες τώρα; Το λέει στον εαυτό του όμως και μετά σηκώνει το τηλ. Και θα πει στην μάνα του τις πιο ακατάλληλες στιγμές παίρνεις πάντα. Αυτή όμως τον κάνει να νιώθει τύψεις, γιατί άμα δεν την πάρει αυτός μια μέρα τηλέφωνο μετά παίρνει αυτή και του λέει άμα δεν σε πάρω εγώ τηλέφωνο δεν θα με πάρεις εσυ. Και αυτός μετά νιώθει τύψεις. Και πιστεύω ούτε αυτός έχει όρεξη να της μιλάει 10-11 το βράδυ μετά τη δουλειά. (Η φίλη μου που πήγα και έμεινα επίσης τραβάει το ίδιο από την μητέρα της, αλλά αυτή έχει συνειδητοποιήσει πλέον ότι αυτή η κατάσταση δεν της κάνει καλό και πλέον μου λέει πως κάποιες φορές δεν απαντάει στην μαμά της στο τηλέφωνο ή δεν την παίρνει κάποια μέρα για να το καταλάβει και η μητέρα της). Το ίδιο πρέπει να κάνει και το αγόρι μου, αλλά δεν το βλέπει ο ίδιος. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι πρέπει να θέσει κάποια όρια στην μαμά του κι ας παρεξηγηθεί. Και εμείς άμα χωρίσουμε το ίδιο πρόβλημα ίσως έχει και με άλλες κοπελες στην πορεία.
    Δεν ξερω είναι πολύ περίεργη η κατάσταση. Από την μια δείχνει μεταμέλεια κι ότι θέλει να αλλάξει κάποια πράγματα αλλά από την άλλη νιωθω ότι όσο και να θέλει να αλλάξει πάντα θα παραφυλάει η μανούλα.

    #88167

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Α πα πα, θα είχα φύγει πετώντας!

    Τα είπατε όλα, δεν έχω κάτι να προσθέσω!

    #88221

    BabyDoll
    Συμμετέχων

    Με κάλυψαν οι υπόλοιπες σχολιάστριες με όσα σου είπαν, έχεις πολύ σοβαρό πρόβλημα και στο εξηγούν λεπτομερώς. Εγώ θέλω να σταθώ στο οτι λες οτι η μαμά του είναι το αγκάθι στην σχέση σας. Δεν είναι η μαμά του το αγκάθι είναι το γεγονός οτι ο σύντροφός σου σε βάζει σε δεύτερη μοίρα και δεν σε σέβεται. Την επικοινωνία μας με τους γονείς μας την περιορίζουμε όσο θέλουμε. Ελπίζω να καταλαβαίνεις οτι αν δεν σε συμπαθούσε η μαμά του θα σε είχε χωρίσει αυτός προ πολλού.

    #88231

    Ocelotoς
    Συμμετέχων

    Συμφωνώ με τα σχόλια. Θα μιλήσουν το λιγότερο μισή ώρα καθημερινά στο τηλέφωνο / ακόμα και 2 ώρες ενώ είχαν μιλήσει πριν 3 ώρες? Αγχώθηκα ήδη… Σε καταλαβαίνω , αυτές οι κλασσική προσκολλησεις μάνας σε γιό είναι όντως ανατριχιαστικές και ενοχλητικές κυρίως γιατί συνήθως υποβόσκει μια εξάρτηση και ένας ανταγωνισμός . Λυπάμαι αλλά για εμένα τέτοια προσκόλληση από το σύντροφό σου είναι προβληματική. Δυστυχώς αυτό γίνεται όταν ένας γονιός ειναι τόσο υπερπροστατευτικός και κολλημένος στο παιδί του , το παιδί δεν μαθαίνει την αίσθηση των ορίων ως γενική έννοια πόσο μάλλον να την εφαρμόσει. Στη δική σου περίπτωση δεν είναι κάτι που μπορεί να αποβάλλει ο σύντροφός σου 100%. Είναι σχέση/δυναμική ζωής. Όμως τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να οριοθετηθούν αν επιθυμεί ο ένας από τους 2. Αυτό προυποθέτει να αποδεχτεί ο φίλος σου πως μια τέτοια προσκόλληση δεν είναι ιδανική(για να μην πω νορμαλ) από τη στιγμή που επηρεάζει και εσένα. Ουσιαστικά πρέπει να αναγνωρίσει πως η κοσμοθεωρία του έχει κάποια “λαθάκια” και πως δεν την ασπάζονται οι άνθρωποι γύρω του. Δεν λειτουργεί όλος ο κόσμος όπως εκείνος και αν δεν το καταλαβαίνει ενώ είναι 30 χρονών με εμπειρίες , δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να δείχνει εκτός από εγωισμό και ανωριμότητα.
    Δεν ξέρω τι να σου πω , σίγουρα μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση αλλά δεν εξαρτάται από εσένα κυρίως. Οι χοντράδες που σου λέει δεν δείχνουν να αντιλαμβάνεται τι γίνεται , αντιδράει εντελώς σαν παιδάκι που το μαλώνουν. Δεν φταις εσύ φυσικά που δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει βασικές έννοιες όπως “προσωπικός χώρος”. Το σκηνικό με το κρεβάτι μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα καθώς το διάβαζα. Τον περίμενες φτιαγμένη , όμορφη και σέξι , σε βλέπει , έχει οπτικό ερέθισμα που λένε και η πρώτη σκέψη είναι η μάνα του? ΙΟΥ !
    Για εμένα το παιχνίδι είναι χαμένο ήδη από τη φράση “πάνω από τη μάνα μου δεν μπαίνει κανένας” γιατί ήδη σου έχει υποδείξει την “αξία” σου και πόσο σε μετράει ως παρουσία στη ζωή του. Δεν λέω πως δεν σε αγαπάει φυσικά ή πως δεν σε νοιάζεται αλλά εσένα ο τρόπος εκδήλωσης αυτής της αγάπης σου ταιριάζει για να κάνεις οικογένεια μαζί του? Ταυτίζεσαι?
    Όντως αν κάνεις οικογένεια μαζί του θα είστε πάλι 3 άτομα. Δεν θα μεγαλώνεις εσύ και εκείνος το παιδί αλλά θα επεμβαίνει και η μητέρα του. Το μόνο πρόβλημα που έχεις τώρα είναι ότι δεν καταλαβαίνει τι εστί ΟΡΙΑ και ήδη σε ταλαιπωρεί. Αυτό το πρόβλημα όμως τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή, δεν θα σταματήσει να υπάρχει μαγικα αν κάνετε οικογένεια(δεν θα ωριμάσει που λένε μερικοι πως οι άντρες αν γίνουν πατέρες στρώνουν) , ίσα ίσα θα γίνει χειρότερο . Με λίγα λόγια ή αποδέχεσαι το πακετάκι όπως είναι ή προσπαθείς όσο μπορείς να του δώσεις να καταλάβει πως δεν υπάρχει μόνο εκείνος και οι δικές του ανάγκες στον κόσμο αυτό. Αν το καταλάβει και αποφασίσει να ξεκινήσει θεραπεία καλώς.Για να αλλάξεις pattern συμπεριφοράς μιας ολόκληρης ζωής θέλει θεραπεία χρόνων και θα έρχεται σε σύγκρουση συχνά με την μάνα του διότι θα χρειάζεται να της υπενθυμίζει τα όρια.Μπορείς να κάνεις τόση υπομονή? Αν πάλι δεν επιθυμεί να κάνει χώρο στη ζωή του για εσένα και το κοινό σας μέλλον τότε δυστυχώς μάλλον θα πρέπει να σκεφτείς τι είσαι διατεθειμένη να ανεχτείς και τι όχι σε ένα λογικό πλαίσιο υποχωρήσεων, όχι να καταπατήσεις βασικές ανάγκες ζωτικής σημασίας που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής σου.
    Επειδή ήδη μόνη σου αναφέρεις τον χωρισμό θα πω πως είσαι 30 χρονών και τα έχετε 3 χρόνια το οποίο δεν είναι σχεδόν τίποτα συγκριτικά με την υπόλοιπη ζωή σου. Είσαι νέα , έχεις όλα τα χρόνια μπροστά σου να ζήσεις και αν θελήσεις να κάνεις παιδί. Αν γίνει τώρα ή σε 5 χρόνια δεν έγινε και κάτι. Το λέω σε περιπτωση που σκέφτεσαι πως μεγαλώνεις σιγά σιγά και για αυτό σκεφτόσουν για οικογένειες με τον φίλο σου.Μην πέσεις στην παγίδα αυτή. Η συμπεριφορά του είναι τοξική. Αφού είναι τόσο “ερωτευμένος” με τη μάνα του τότε στείλ’ τον σε αυτή.

    #88244

    catmeow
    Συμμετέχων

    εγω καταλαβα οτι αν προχωρησεις σε καποια δεσμευση θα ανοιξεις μεγαλο κεφαλαιο με πολυ κακη καταληξη.
    Εχεις δυο επιλογες:
    Ειτε να συμβιβαστεις με οτι σημαινει αυτο,
    ειτε να αρχισεις ενα πολυχρονο πολεμο απο τον οποιο μαλλον θα βγεις χαμενη.

    Το δεδομενο στις σχεσεις ειναι οτι υπαρχει συνεννοηση σε οσα προβληματα προκυπτουν.
    Εδω ειναι φανερο οτι αυτο απουσιαζει, αρα δεν καταλαβαινω γιατι ταλαιπωρεις τον εαυτο σου και τον συντροφο σου?

    Δεν θα κατηγορησω τον συντροφο σου για τις επιλογες του, δικαιωμα του να ειναι μαμακια και οτι κανει κεφι. Δικαιωμα σου και εσενα, να απορριπτεις τετοια σκεπτικα.
    Αναρωτιεμαι τι ακριβως σκεφτεσαι και αναρτησες το κειμενο σου, μηπως και μπορεις να αλλαξεις κατι?

    #88362

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Η μανούλα δεν παραφυλαει… ο φίλος σου είναι μαμακιας και δεν βαζει όρια. Αυτό γιατί εθελοτυφλης για λόγους που μονο εσύ ξέρεις.

    #88383

    peace of cake
    Συμμετέχων

    Πραγματικά με έχουν καλύψει τα λόγια των υπολοίπων. Είναι μια δύσκολη πίστα πραγματικά που δυστυχώς αν ο άλλος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει βήματα προς τη συνειδητοποίηση της κατάστασης, είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί λύση. Προφανώς το θέμα το έχεις μαζί του δε το συζητώ. Από τη μια καταλαβαίνω ότι έχοντας μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με τέτοια συναισθηματική χειραγωγήσει έχεις μάθει ότι όλοι οι άλλοι είναι οι “κακοί” και οι “εκτός της οικογένειας” και μόνο η μανούλα θα σε αγαπάει πραγματικά. Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από αυτό χωρίς έντονες εσωτερικές διαδικασίες και ψυχοθεραπεία. Παρόλαυτά εσύ δε φταις σε κάτι να περνάς όλα αυτά και να έχεις κάποιον που θα χρειάζεται να διεκδικείς από την ίδια του τη μαμά. Αν δεν ταρακουνήθηκε αρκετά με τη σύντομη μετακόμιση στη φίλη σου, πολύ φοβάμαι θα συνεχίσεις να έχεις τα ίδια θέματα (μιλάω ως παθούσα δυστυχώς παρόμοιας κατάστασης).

    #88562

    open_closet_87
    Συμμετέχων

    Αγαπητή Laura,
    Έξω από το χορό και χωρίς τα συναισθήματά σου είναι πολύ εύκολο να σου πούμε τρέχα μακριά και μην κοιτάξεις πίσω. Αν κι εδώ που τα λέμε, το να σου πετάει ότι “πρώτη θα είναι πάντα η μανούλα” του είναι κακός οιωνός. Οι σκέψεις μου είναι:
    -Το πρόβλημα, όπως ήδη σου είπαν, είναι τα όρια που δε θέτει ο φίλος σου κι όχι η πεθερά.
    -Η μεταμέλεια και οι περικοπές είναι θετικό σημάδι αν όντως κατάλαβε κι άρχισε να βάζει μέτρο. Κατά τ’άλλα σε σέβεται και σου φέρεται άψογα οπότε αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία εφόσον ταρακουνήθηκε?
    -Νομίζω ότι γενικότερα χρυσώνεις το χάπι και δικαιολογείς το καλό παιδί με τις τύψεις που λες πως νιώθει προς τη μαμά. Αναρωτιέμαι, νιώθει αντίστοιχα τύψεις που σου προκαλεί το άγχος που περιγράφεις να προλάβεις να χαρείς στιγμές με το σύντροφό σου μόνο και μόνο για να επαναλάβει στη μαμά αυτά που της είπε άλλες 16 φορές τις τελευταίες 3 μέρες? Περιόρισε τις κλήσεις επειδή κατάλαβε ότι είναι αιτία τσακωμού, αφύσικη συχνότητα και ενοχλητικό ενίοτε και για τον ίδιο ή παίζει καθόλου στην εξίσωση κι ενδιαφέρον για το τι προκαλεί όλο αυτό στη δική σου ψυχολογία? Τελοσπάντων, σε νοιάζεται κι εσένα?
    -Ανάλογο παράδειγμα πολύ μικρότερης εμβέλειας: έκανα το λάθος να αγνοώ συστηματικά την κοπέλα μου στην πρώτη καραντίνα οπού συγκατοικούσαμε, μιλώντας ώρες ατελείωτες με οικογένεια και φίλους. Δε χρειάστηκε καν να τσακωθεί μαζί μου, δύο τρεις πέντε που άλλαζε δωμάτιο κι έτρωγε μόνη ή πήγαινε για ύπνο και μου γύριζε την πλάτη, κατάλαβα ότι η συμπεριφορά μου ήταν απαράδεκτη, ζήτησα συγγνώμη και μείωσα τα τηλέφωνα δραστικά. Δε στο λέω παριστάνοντας τι καλή που είμαι, στο λεω ως ότι πολλοί κάνουμε χοντράδες (προφανώς το δικό σου θέμα είναι πολύ πιο ουσιαστικό και διαρκές) αλλά σημασία έχει να παίρνουμε το μάθημά μας και να βελτιωνόμαστε ειδικά όταν έχουμε δίπλα μας έναν υπομονετικό στα όρια της ανοχής άνθρωπο όπως προφανώς είσαι κι εσύ. Το αξίζετε.
    -Το πάτε σοβαρά. Ρωτησέ τον πώς φαντάζεται τη ζωή σας με ένα παιδί. Θα παρατάει το μπιμπερό για να μιλήσει με τη μαμά? Θα συμμετέχει η μαμά στις αποφάσεις γα το παιδί? Η βοήθεια των παππούδων (όχι το ανακάτεμα) είναι καλοδεχούμενη αλλά μια τέτοια γιαγιά που φορτώνει με ενοχές το γιο, μήπως θα παίζει και με την ψυχολογία των παιδιών σας? Και τότε δε θα είναι piece of cake να τους παρατήσεις μέχρι να αφυπνιστούν. Ξεκαθάρισε αν έχει καταλάβει ότι πρέπει να θέσει όρια που προτίθεται να τα τηρήσει και μελλοντικά και κρίνε μόνη σου αν αξίζει το ρίσκο να συνεχίσεις ή πρέπει να βάλεις τη λογική πάνω από το συναίσθημα.
    -Σκέφτεσαι ότι πρέπει για καλό του να καταλάβει ώστε να μην κάνει τα ίδια σε άλλη κοπέλα αν τον χωρίσεις. Σε αφορά η συμπεριφορά του και η κατανόηση ενώ είστε μαζί, όχι να φας εσυ τον κατιμά για να πάει στρωμένος στην επόμενη.
    -Και απ΄έξω να παραφυλάει η μανούλα, η αλλαγή είναι στο χέρι του φίλου σου και το πρόβλημα είναι τα όρια που δε θέτει και καταντάει κι έλλειψη σεβασμού προς εσένα.
    -Αν τα συναισθήματά σας είναι πάραυτα δυνατά και αμοιβαία και τον θέλεις, σκέψου άλλη τακτική που θα τον φέρει πιο κοντά σου, οι τσακωμοί φθείρουν.

    Η τόση υπομονή και ο τρόπος που εκφράζεσαι παρόλη την ενόχλησή σου δείχνουν ότι είσαι καλός άνθρωπος που αγαπάει. Εύχομαι ολόψυχα ό,τι αποφασίσεις να σε δικαιώσει!

    #88432

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Laura μου..Αντιλαμβάνομαι όλες τις συναισθηματικές και νοητικές διαδρομές που να σε κάνουν να παραμένεις στη σχέση και να περιμένεις την αλλαγή. Πραγματικά. Πλήρως. Κανένας χωρισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον όταν συζείς και είσαι και γυναίκα..Όλες το ξέρουμε αυτό. Απλά πρέπει σου πω πως εξαιτίας αυτών, εθελοτυφλείς όπως πολύ σωστά είπε και η Eva. Εστιάζεις στη σχέση του φίλου σου με την μάνα του, ενώ πρέπει να εστιάζεις στη σχέση του φίλου σου με εσένα.Η μάνα του θα μπορούσε να είναι ο πατέρας του, ή η αδελφή του, ή ο οποιοσδήποτε. Το ζήτημα είναι οτι ο ίδιος συντηρεί μια “σχέση” η οποία σε σύγκριση με την δική σας, είναι -και θα είναι- πολύ πιο σημαντική, ενώ θα έπρεπε να είναι απλά μια “άλλη σχέση” η οποία δεν θα μπορεί να επηρεάσει με κανένα τρόπο την δική σας. Πάρε τον εαυτό σου στα σοβαρά. Αν το άντεχες και ήσουν ok δεν θα έστελνες εδώ. Θα συνέχιζες απλά να παραπονιέσαι στη φίλη σου και να συγκρίνεις την δική της σχέση με την μάνα της με εκείνη του δικού σου. Πάρε δύναμη απο εδώ και προχώρα.Είσαι πραγματικά πολύ νέα και δεν χρωστάς σε κανέναν να ζήσεις μια μίζερη και καταπιεστική ζωή..Μην το ξεχνάς.
    Υ.Γ
    Και για να μην ξεχνιόμαστε..Δεν χρειάζεται να σου πω το πως θα αντιμετώπιζε εκείνος μια τέτοια σχέση με την μαμά, από μεριάς σου…έτσι;Σίγουρα δεν θα μοιραζόταν το πρόβλημα του σε κανένα forum. Εσύ με τον πρώτο τσακωμό θα μιλούσες με την μαμά κρυφά στο μπάνιο, και μετά γρήγορα-γρήγορα θα της το ξέκοβες γιατί ο φίλος σου ξενερώνει και δεν μπορεί.

Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 1 έως 15 (από 15 συνολικά)

Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.