- Αυτό το θέμα έχει 14 απαντήσεις, 7 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 4 έτη, 4 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Ήθελα να το στείλω κάποια στιγμή σαν ερώτηση στη Λένα αλλά είπα να το βάλω εδώ. Το θέμα που με απασχολεί πάει ως εξής: είμαι ένας άνθρωπος εσωστρεφης, κάπως κοινωνικά awkward αλλά όχι τίποτα τραγικό. Είχα πάντα στη ζωή μου λίγες και καλές φίλες (κυρίως, παλιότερα και φίλους). Δηλαδή δεν έμεινα ποτέ μόνη μου, να μην έχω πού να πω τα σωψυχα μου αλλά δεν είμαι και αυτή που θα έχει 6-7 προτάσεις για έξοδο κάθε Σάββατο.
Όταν λοιπόν πέρασα μια ΠΟΛΥ δύσκολη περίοδο στη ζωή μου (περίπου 8-10 χρόνια) δεν είχα ποτέ πρακτική βοήθεια από τις φίλες μου. Τι εννοώ; Πέρα από τους γονείς μου, δεν είχα κάποιον άνθρωπο πχ να μου παραλάβει τα παιδιά από το σχολείο ή να κάτσει εκτάκτως μαζί τους επειδή προέκυψε μια δουλειά ή επειδή αρρωστησα. Είμαι χωρισμένη (άσχημα) και δεν έχω αδέρφια. Άρα οι γονείς μου και οι φίλες μου είναι το σύστημα υποστήριξής μου. Ωστόσο, οι φίλες μου έχουν τις δικές τους ζωές και υποχρεώσεις. Δεν μπορούσα ποτέ να τους πω, δεν έχω ποιος να κάτσει με το μεγάλο μου παιδί για να πάω το μικρό στο νοσοκομείο, διότι δούλευαν. Έτσι, μετά και το διαζύγιό μου, άρχισα να νιώθω μεγάλη μοναξιά, φόβο και ανασφάλεια. Εξαρτωμουν εντελώς από τους γονείς μου, οι οποίοι δυστυχώς δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση. Άρα, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι θα είμαι ολομόναχη, αν κάτι τους συμβεί.
Όλα αυτά τα γράφω επειδή συχνά σε απαντήσεις της Λένας διαβάζω ότι δεν είναι μόνο η οικογένεια που θα μας στηρίξει κι αν δε μας αρέσουν τους κάνουμε πέρα. Εγώ, Χριστούγεννα πάντως, δεν δέχτηκα καμία πρόσκληση να γιορτάσω μαζί με άλλους, όλοι πηγαίνουν στις πατρικες τους οικογένειες κι όταν ο παππούς ήταν στο νοσοκομείο και η γιαγιά έμεινε μαζί του, εγώ με τα παιδιά μου περάσαμε την ημέρα οι τρεις μας. Και εκεί έσκασε η ερώτηση, τώρα που χωρισατε με τον μπαμπά, θα είμαστε έτσι ολομόναχοι; Διότι κι εκείνα δεν έχουν από την πλευρά μου ούτε θείους ούτε ξαδερφια (η άλλη πλευρά είναι άφαντη).
Έχετε εσείς φίλους που είναι παρόντες στις ζωές σας σε μόνιμη καθημερινή βάση όπως στα sitcom; Διότι εγώ νιώθω ανυποφορα μόνη κι έρημη. Ναι, θα βγω για καφέ, για σινεμά, για ποτό. Αλλά στην ανάγκη, στη δύσκολη στιγμή, τι γίνεται;
Μα δεν ήσαστε ολομόναχοι Aquafiestas, ήσαστε τρεις και είχατε ο ένας τον άλλο. Αυτή θα έπρεπε να είναι η απάντηση, αλλά ξέρω πως για να το πεις πρέπει και να το πιστεύεις. Βασικά και να μην το πιστεύεις, πες το, να μη νιώθουν ολομόναχα τα παιδιά. Έχουν εσένα και έχουν και το ένα το άλλο και αυτό (θα έπρεπε να) είναι υπέραρκετο. Ξεκινάω από εκεί γιατί το ίδιο έλεγε η μάνα μου συνεχώς όταν ήμουν μικρή ενώ ήμαστε τέσσερις, απλά χωρίς παρέα, και πάντα σκεφτόμουν μα πώς γίνεται να είμαστε μόνοι μας αφού είμαστε μαζί.
Για τα υπόλοιπα, τί να πω, τα σκέφτομαι κι εγώ πολλές φορές κι ας μην έχω παιδιά. Ούτε κι εγώ έχω φίλους που βρισκόμαστε καθημερινά, αλλά από την άλλη δεν θα το άντεχα το καθημερινό των sitcom. Από τη μία “ζηλεύω” αυτές τις παρέες, από την άλλη δεν θα το μπορούσα κιόλας. Ο καθένας με τα όριά του, ας μην αυτομαστιγωνόμαστε και γι’ αυτό.
Ρώτησα πρόσφατα μια ηλικιωμένη φίλη μου πώς γίνεται να έχει τόσες φίλες και να είναι τόσο κοντά με όλες. Η απάντηση ήταν πως τους αφιέρωνε χρόνο, “ουσιαστικό χρόνο”, ήταν εκεί για ό,τι και για όσο τη χρειάζονταν όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια, μου λέει, εγώ είχα την πολυτέλεια να έχω χρόνο, αφού δεν είχα παιδιά να μεγαλώσω. Ίσως τελικά αυτό χρειάζεται, χρόνος, νομίζω το είχε πει και η Λένα κάποια στιγμή.
Εσύ, για παράδειγμα, αν δεν έχεις προτάσεις για τα Χριστούγεννα, κάνε εσύ μία. Αν δεν μπορούν ανήμερα, κανόνισέ το για την επόμενη και περάστε τα Χριστούγεννα ετοιμάζοντας το αυριανό τραπέζι όλοι μαζί. Σιγά σιγά χτίζονται οι σχέσεις και θέλουν δουλειά και υπομονή, αυτό έχω καταλάβει.
Και μόνο, όμως, που έχεις κάποιον να πεις τα εσώψυχά σου είναι πολύ πολύ σημαντικό. Είμαι σίγουρη πως σε μεγάλη ανάγκη θα έχεις κάποιον δίπλα σου, αρκεί βέβαια να το ζητήσεις. Και οι άλλοι ψιλοχαμένοι είναι, δύσκολο να μαντέψουν. Όταν χρειάζεσαι κάτι, ζήτα το, να ξέρει κι ο άλλος τί χρειάζεσαι (τα λέω να τα ακούω κι εγώ).
Αυτό είπα στα παιδιά μου, αυτό τους μαθαίνω. Ωστόσο, δεν είναι αρκετό κάποιες φορές, όπως ξέρουμε, και για εκείνες τις φορές μιλώ εγώ.
Το είπα καθαρά ότι έχω πολύ καλές φίλες, 3 συγκεκριμένα. Και άλλες 3 όχι τόσο στενές αλλά κοντά μου κι αυτές. Κοντά μου ψυχικά εννοώ. Και όσο ήμασταν πιο νέες και ξέγνοιαστες, βρισκόμασταν πολύ συχνά, είχαμε καθημερινή και μόνιμη επικοινωνία. Δεν παραπονιέμαι ότι δεν μου στέκονται ή κάτι τέτοιο. Το να μπορώ να κάνω ένα τηλεφώνημα και να πω “είμαι σκασμενη, άκου τι συνέβη” είναι σπουδαίο και νιώθω τυχερή που το έχω. Φυσικά και το δουλέψαμε αμφότερες.
Εγώ μιλώ καθαρά για τα πρακτικά θέματα. Μου κάνει εντύπωση που κάποιες φορές αναφέρεται κάτι τέτοιο στις απαντήσεις ή στα σχόλια, κάτι σε ύφος “αμα σε βλάπτει η οικογένεια κάνε την πέρα”, που συμφωνώ απόλυτα αλλά στα δύσκολα, στα πραγματικά δύσκολα όμως, κυρίως η οικογένεια βοηθάει, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα.
Τελος πάντων, εγώ απόψεις θέλω να ακούσω και σ’ευχαριστώ για την απάντηση. 😊
Aguafiestas, δεν έχω σχεδόν κανέναν φίλο. Έναν κολλητό, λατρεμένο έχω που μένει Ελλάδα, να είναι καλά το Viber που μας επιτρέπει να μιλάμε και να νιώθω ότι είναι κοντά μου. Είχα φίλες ως μαθήτρια και φοιτήτρια με τις οποίες όταν έφυγα από την πόλη χαθήκαμε σταδιακά. Μου λείπουν; Μάλλον η ιδέα, παρά τα ίδια άτομα, θυμάμαι σκηνικά και γελάω, με πιάνει μια νοσταλγία αλλά βλέποντας την φιλιά μας από χρονική απόσταση πλέον, καταλαβαίνω γιατί δεν ευδοκίμησε. Αγχώνεσαι λόγω των παιδιών σου, θέλεις να τους δώσεις μια μεγάλη ενωμένη οικογένεια σαν τις διαφημίσεις. Είστε μια οικογένεια, έχετε ο ένας τον άλλον και αυτό που έχει σημασία είναι η ποιότητα της σχέσης και όχι ο αριθμεί των μελών. Ούτε εγώ είχα προτάσεις τα Χριστούγεννα, ούτε το 2018 ούτε του 2017. Φέτος μαγείρεψα, είδα τηλεόραση, άκουσα μουσική, διάβασα και όταν άλλαζε ο χρόνος έκανα γιόγκα.Στενοχωρήθηκα αλλά αγκάλιασα την μοναξιά μου και δεν μπήκα σε διαδικασία να σκεφτώ ότι άλλοι είναι σε ρεβεγιόν και σε δείπνα με τους δικούς τους.Μια μέρα σαν όλες τις άλλες είναι, το θέμα είναι να έχεις καθημερινή ποιότητα ζωής. Έχεις τα παιδιά σου, είναι τυχερά να έχουν για μαμά μία δυνατή φεμινίστρια που τα μεγαλώνει σωστά και με αξίες αγάπης, σεβασμού και ισότητας. Τα sitcoms αν τα αποδομήσεις μάλλον προβληματικές σχέσεις περιγράφουν παρά ισορροπημένες.
Οι φίλες σου σε τι φάση βρίσκονται; Έχεις φίλες με παιδιά; Με τους γονείς των φίλων των παιδιών σου τι σχέσεις έχεις; Γιατί αν υπάρχει κάποιο άτομο να κρατήσει το παιδί τους, ένα παραπάνω, ειδικά αν υπάρχει λόγος, είναι πιο εύκολο από το να συγχρονιστείς με άτομο χωρίς παιδιά (διαφορετικά ωράρια).
Για τις γιορτές, καλά εννοείται μια χαρά οικογενειακά τις περνάτε, μπορείς να πεις: θα κάνω ρεβεγιόν. Ή πες σε μια φίλη να έρθει και ας φέρει και την οικογένεια της. Με κάποια θα συμπέσεις.
Νομίζω, το δίκτυο το χτίζεις με άτομα που είναι στην ίδια φάση με σένα, και κλισέ αλλά μάλλον ισχύει, έχουν παιδιά στις ίδιες ηλικίες με τα δικά σου.
Για αυτό το λέμε και για αυτό ειναι δύσκολη η πράξη του: αμα σε βλάπτει η οικογένεια κάνε την πέρα. Αν είχες την οικονομική άνεση να πληρώνεις άτομο για να κρατάει τα παιδιά σου ανά πάσα ώρα και στιγμή (σημαντική ή ασήμαντη), μια χαρά θα έβαζες όρια μπορεί και να απομακρυνόσουν.
Καλά τα sitcoms αλλά η πραγματικότητα συνήθως είναι πολύ πιο δύσκολη! Συμφωνώ με όλα όσα γράψατε ήδη. Αυτό που ήθελα να σε ρωτήσω είναι μήπως συμπέρανες μόνη σου ότι καμία δεν θα μπορεί να σου κρατήσει τα παιδά λίγες ώρες, χωρίς να τις ρωτήσεις πρώτα; Το λέω αυτό γιατί πολλές φορές απλά νοιώθουμε ότι γινόμαστε βάρος και καταλήγουμε να ζητάμε καν τη βοήθεια που χρειαζόμαστε!
Ευχαριστώ που μου απαντάτε. Η αλήθεια είναι ότι οι δύο δεν έχουν παιδιά, η μία δηλαδή τώρα είναι έγκυος. Η τρίτη έχει και με αυτή έχουμε πιο κοντινά ωράρια και μιλάμε πιο συχνά αλλά τα παιδιά μας δεν μπορούν να κάνουν παρέα, μεγάλη διαφορά ηλικίας. Εγώ όταν γέννησα το δεύτερο παιδί μου πέρασα δύο-τρία εφιαλτικά χρόνια (έχει Κυστική Ινωση και μερική παράλυση στο ένα άκρο) και νομίζω τότε σα να χάθηκα, δεν ένιωθα άνθρωπος, σίγουρα δεν ήμουν καλή παρέα και Απομονωθηκα. Δεν με εγκατέλειψαν απλώς δε με αναζήτησαν και καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί, δεν είναι καθόλου εύκολο. Φυσικά πάντα τις νιώθω κοντά μου, δεν έχω κανένα παράπονο. Φόβο έχω ότι θα αρρωστήσει κάποια στιγμή το ένα παιδί και δεν θα έχω πού να αφήσω το άλλο. Ουσιαστικά είμαι εξαρτημένη από τους γονείς μου.
Λυπάμαι πολύ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδάκι σου! Ελπίζω να είναι ελεγχόμενη και σταθερά καλή η κατάστασή του.
Λογικό είναι να κάνεις τέτοιες σκέψεις, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν αυτά τα προβλήματα πάλι θα το σκεφτόσουν. Δεν είναι εύκολο για τη μάνα να είναι μόνη της με μικρά παιδιά, μπορεί να προκύψει μία ανάγκη, ένα πρόβλημα, ούτε μία βόλτα δεν μπορεί να βγει αν δεν έχει κάποιον για τα παιδιά πίσω της. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν τέτοια προβλήματα! Ελπίζω οι γονείς σου να είναι υποστηρικτικοί με αυτή την κατάσταση και να μη σου γκρινιάζουν για κάθε τι που κάνουν. Αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα βρες μία γυναίκα που να κρατάει εκείνη τα παιδιά αν χρειάζεται κάποιες φορές.
Αλλά ρώτα και τις φίλες σου αν θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν. Μη νοιώθεις ότι θα γίνεις βάρος. Ίσως κάποια στιγμή να μπορούν και να θέλουν να βοηθήσουν. Ίσως τώρα νομίζουν ότι έχεις τους γονείς σου και είναι όλα εντάξει, να μην έχουν καταλάβει ότι χρειάζεσαι κι άλλη βοήθεια κάποιες στιγμές!Λυπάμαι πολύ και ελπίζω η κατάσταση να βελτιωθεί με τον καιρό. Ζητά βοήθεια, αν στην αρνηθούν τότε θα καταλάβεις και εσύ ότι οι σχέσεις κάνανε τον κύκλο τους και θα πας πιο εύκολα παρακάτω. Αν δεν επικοινωνείς το πρόβλημα σου, δεν μπορούν οι άλλοι να σε βοηθήσουν. Είναι όλοι απορροφημένοι στα δικά τους και δύσκολα κάνουμε μια παύση να σκεφτούμε πώς είναι κάποιος φίλος μας, δικός μας άνθρωπος.Ζήτα αυτό που θες και ίσως εκπλαγείς ευχάριστα από την ανταπόκριση που θα έχεις.
Σας ευχαριστώ και σας στέλνω αγκαλιές. Νομίζω βγήκε όλο αυτό σαν παράπονο απέναντι στις φίλες μου αλλά καθόλου δεν είναι έτσι,κανενα παράπονο δεν έχω και τις αγαπώ πολύ. Κυρίως ήθελα να δω από πού τελικά παίρνουν βοήθεια άλλοι άνθρωποι, αν όντως μπορείς να κάνεις πέρα την οικογένεια και να στηριχτεις μόνο σε φίλους.
Σε νιώθω δυστυχώς Aguafiestas… Ομοίως κι εγώ έχω ακούσει πολλές φορές το “ο,τι χρειαστείς πες μου” κι όταν είπα συγκεκριμένα σε φίλες που το είχαν πει, την τάδε μέρα/ώρα μπορείς, η απάντηση ήταν εχμ, όχι. Μια, δυό, τρεις, κατάλαβα ότι ήταν μάλλον τυπική η προσφορά, και δεν το ζήτησα ξανά… Εκτός κι αν ήταν τόσο τρομερή σύμπτωση κάθε μα κάθε φορά να μην μπορούν, τι να πω… Μου κάνει εντύπωση πάντως που αρκετός κόσμος υποστηρίζει ότι δεν έχει φίλους, ωστόσο, όποτε προτείνεις κάτι, έχουν ήδη κανονίσει κάτι άλλο (με άλλους ανθρώπους προφανώς) όσο νωρίς κι αν προτείνεις…πώς συνάδουν αυτά τα δύο αναρωτιέμαι…Νομίζω πάντως πως σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν μας παίρνει να κάνουμε κανέναν πέρα, δυστυχώς…Στο λέω εγώ που επί 8 συναπτά έτη πληρώνω (και αναγκαστικά πολλές φορές ούτε καν κατάλληλο άτομο) αν χρειαστεί να κάνω ρούπι χωρίς το παιδί, είτε πχ για μια έκτακτη περίπτωση, αλλά και καθημερινά από και προς το σχολείο/παιδικό σταθμό κλπ, το οποίο εννοείται ότι έχει πάει σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, κηδείες, και οπουδήποτε αλλού μπορεί να παραστεί παιδί…
Είχα μια πολύ παρόμοια συζήτηση συμπτωματικά με μια φίλη μου σήμερα..και τώρα έπεσα πάνω σε αυτό το θέμα και όλα είναι σα να μπαίνουν στη θέση τους.
Aguafiestas, αν θυμάσαι και συζητήσεις σε άλλο thread που συμμετείχαμε και οι δυο, σε καταλαβαίνω πάρα πολύ. Μπορώ να μπω στα παπούτσια σου, φοράω ήδη τα παπούτσια σου. Επίσης, τον τελευταίο χρόνο λόγω σοβαρών και έκτακτων θεμάτων υγείας των γονιών και αδερφιών ζω με ένα μόνιμο άγχος για το τι θα γίνει, πώς θα ανταπεξέλθω αν ξαναπροκύψει κάτι. Χτυπάει το τηλέφωνο και πετάγομαι σαν ελατήριο.
Η μαμά μου έλεγε (και έκανε) κάτι πολύ σωστό όταν ήμασταν μικρά. Ειχε βρει τη μαμά μιας συμμαθήτριάς μου, με την οποία είχαν κάπως ταιριάξει, και είχαν κάνει μια “άτυπη” συμφωνία ότι το ένα Σάββατο θα το περνάει η Μ. στο σπίτι μας και το επόμενο εγώ στο δικό τους. Δεν ήταν ότι είχαν γινει κολλητές, απλώς με κάποιο τρόπο είχαν επικοινωνήσει η μια στην άλλη τις ανάγκες τους και είχαν κάτι αυτό το αλισβερίσι.
Όλο αυτό που περιγράφεις περί υποστηρικτικού δικτύου, φίλων, sitcom κλπ το είχα σκεφτεί και πριν προκύψουν τα χοντρά προβλήματα. Όταν λοιπόν άρχισα να τρώω τα παλούκια, κατάλαβα ότι πρέπει να ζητήσω βοήθεια. Ή τέλοσπάντων να εξασφαλίσω βοήθεια, όπως το έκανε και η μάνα μου ενδεχομένως. Έπιασα κάποιους φίλους και τους άνοιξα την καρδιά μου. Νιώθω έτσι, με αγχώνει αυτό, αν χρειαστώ το τάδε, εσύ πώς θα μπορείς να με υποστηρίξεις. Και όπως συζητούσα σήμερα το πρωί που σας έλεγα, ό,τι δε λύνεται με την παροχή χρόνου λύνεται με τα λεφτά. Ο ένας από τους φίλους μου πχ μου εγγυήθηκε ότι αν ποτέ χρειαστώ δανεικά ή κάποια υλική κάλυψη θα την έχω σε dt. Λόγω της δικής του κατάστασης, δε θα μπορεί να είναι εύκολα παρών, αλλά μου πήρε ένα άλλο βάρος.
Ομοίως, έκανα ξήγα και στη δουλειά μου. Αφεντικό, αν προκύψει αυτό ή εκείνο πώς θα με βοηθήσεις; Πόσο περιθώριο έχω να παίρνω άδεια/να δουλεύω από το σπίτι και πάει λέγοντας; Θα μπορείς να μου δώσεις κάποια προκαταβολή αν στο ζητήσω; Και στους συναδέλφους: παιδιά, περναω δύσκολα και μπορεί να υπάρξουν και χειρότερα. Μπορείτε να βάλετε πλάτες τώρα; Σε μελλοντική ατυχία τι θα κάνουμε;
Σχετικά με τα λεφτά. Εγινα κάπως proactive και έφτιαξα μια νοητή λίστα μετά από έρευνα με μέρη που μπορώ να αφήσω το παιδί (αν προκύψει κάτι σε ημέρα που δεν έχουν σχολείο). Ευτυχως δημιουργικά εργαστήρια, summer camp κλπ ανθούν πλέον, οπότε νομίζω έστω και μια επιλογή θα υπάρχει. Και ήδη μου έχει χρειαστεί να καταφύγω σε αυτή τη λίστα και νιώθω πολύ καλά που είχα προνοήσει 🙂 Επίσης έχω κάνει και ξήγα με τις νηπιαγωγούς οπότε θα έχω κι από εκεί κάποια υποστήριξη – ελάχιστη, αλλά θα την έχω.
Τέλος, οι γονείς των συμμαθητών. Εκεί νομίζω βρίσκεις την περισσότερη βοήθεια και κατανόηση τελικά. Και ας μην είναι οι άνθρωποι που θα τους καλούσες ποτέ για καφέ. Αλλά επειδή περνάτε σχεδόν τα ίδια κάθε ημέρα, θα είναι πιο εύκολο και να το προγραμματίσεις και να το ζητήσεις εκτακτως.
Αυτό είναι το δίκτυο.
Αλλά μίλα. Ζήτα, οργάνωσε, γίνε συγκεκριμένη και χωρίς ντροπή.
ΥΓ. ρε Aguafiestas, στις γιορτές είστε απαλλαγμένοι από φωνακλάδες και αγενείς συγγενείς :Ρ Δημιουργήστε μια δικιά σας παράδοση στο σπίτι και περάστε αξέχαστες γιορτές πχ πηγαίνετε το απόγευμα μετα το φαγητό στο λούνα παρκ, κάντε κάτι πολύ ξεχωριστό εκείνη τη μέρα και να είσαι σίγουρη ότι θα περνάτε καλύτερα από τα οικογενειακά τραπέζια
Ευχαριστώ, κορίτσια, για τις απαντήσεις.
Συμφωνώ ότι με τα λεφτά λύνονται πολλά, αλλά δεν τα διαθέτω τα ρημάδια. Ο πατέρας των παιδιών είναι τρία πουλάκια κάθονταν, στο νοσοκομείο έχει να πατήσει 3-4 χρόνια και πάμε 6-7 φορές το χρόνο. Η διατροφή είναι μικρή και δεν έρχεται κάθε μήνα.
Κάπως το έχω πάρει απόφαση ότι μόνη μου θα το τραβάω το κουπί. Κακά τα ψέματα, όλοι έχουν ζόρια στη ζωή τους, μικρά ή μεγάλα, και δεν μπορώ να απαιτήσω τίποτα από κανέναν. Ειλικρινά, δε μου βγαίνει. Εύχομαι απλά να είμαι καλά, να μπορώ να κάνω το καθήκον μου.
Με στενοχωρεί λίγο που απομονωνομαι όλο και περισσότερο μεγαλώνοντας. Νιώθω ότι κανένας δεν θα καταλάβει και κουράστηκα να εξηγώ. Ας πορευτω πιο μοναχικά λοιπόν. Υπάρχουν και τα φόρουμ, καλή ώρα.
Το λέω ξανά…σε νιώθω. Πράγματι μόνοι τραβάμε κουπί, γιατί αν φτάσεις στο σημείο να “απαιτήσεις” σημαίνει οτι ήδη έχεις ζητήσει και δεν…άρα και να απαιτήσεις, πάλι δεν θα είναι… είμαστε όμως εδώ, όσο και όπως μπορούμε. Συνέχισε να μας γράφεις.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
