- Αυτό το θέμα έχει 55 απαντήσεις, 16 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Ρε παιδιά….πόσο χαίρομαι που ήρθατε και εσείς στη συζήτηση. Θέλω τόσα πράγματα να ρωτήσω, δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Η κόρη μου σχεδόν 6 σήμερα, διαγνώστηκε φέτος με αυτισμό (μας μιλάνε για άτυπο αυτισμό, μιας και δεν “ικανοποιεί” όλα τα διαγνωστικά κριτήρια, αυτή η δυσκολία και αβεβαιότητα στη διάγνωση είναι ένα βάσανο από μόνο του). Κάνει εδώ και μήνες εργοθεραπεία και θα αρχίσει λογοθεραπεία από Σεπτέμβρη. Πέρα από αυτά μας έχει συστηθεί και ψυχοθεραπεία για τη μικρή, αν και δεύτερες γνώμες που πήραμε διαφωνούσαν. Καταλαβαίνω ότι κάθε παιδί και ενήλικας είναι διαφορετικός κλπ, αλλά εσείς ποια προσέγγιση από ειδικό ψυχικής υγείας θεωρείτε ότι σας βοήθησε; Εννοώ και από τη μεριά του θεραπευόμενου αλλά και από τη μεριά των γονιών. Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας σε αυτή τη γωνίτσα όλους σας! Σας στέλνω μια αγκαλιά!
Εμένα ο γιος μου, 4 ετών, δεν πληρεί τα κριτήρια για διάγνωση αλλά είναι ξεκάθαρα μη-νευροτυπικος. Ξεκίνησε στα 2 εργοθεραπεια με πολύ καλά αποτελέσματα, από την οποία και αποφοιτησε:). Εδώ και 8 μήνες κάνει θεραπεία αισθητηριακης ολοκλήρωσης και λογοθεραπεια.
Αυτή η αισθητηριακή ολοκλήρωση ηταν game change για τον ίδιο. Βρήκε τον εαυτό του βρε παιδί μου, απέκτησε άνεση, εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Αυτή θεραπεία την κάνουν είτε έργο είτε φυσικοθεραπευτες με ειδίκευση και πραγματικά αξίζει τον κόπο. Άσε που είναι και πολύ ευχάριστη διαδικασία και πάει χοροπηδοντας για μαθημα.
Επίσης,πολύ σημαντικό,ίσως πιο σημαντικό από όλα,η μανουλα έκανε την αυτοκριτική της και μάζεψε τον εγωισμό της και πήγε σε έναν ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή για την ίδια. Ήμουν πολύ μουλαρωμενη στην αρχή ότι εγώ δεν χρειάζομαι βοήθεια και δεν θα βγάλετε εσείς τρελή και αλλά τέτοια ωραια. Τελικά ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω και για μένα και για το παιδί μου.
Και μη φοβάσαι τίποτα!AllesGoed, διαβάζω τα σχόλιά σου και τα σχόλια των υπολοίπων και μικρές φρασούλες μου σκάνε και σχεδόν θέλω να φωνάξω “ναι, αυτό συμβαίνει και σε μένα” ή “συμβαίνει στο σπίτι μας”. Και η μικρή κάνει έργο- με εστίαση στην αισθητηριακή ολοκλήρωση και – ακριβώς όπως το λες- από τότε βρήκε τις δυνάμεις της και εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα πολύ περισσότερο όταν στα 5 της η Φουστίτσα έκανε για πρώτη φορά ζωγραφιά, από ότι όταν είπε την πρώτη της λεξούλα ή περπάτησε, τόσο έντονη ήταν αυτή η “μεταμόρφωση”.
Αυτό που λες ότι δεν πληρεί τα κριτήρια για τη διάγνωση συμβαίνει και στη δική της περίπτωση. Μπορεί να ακουστεί πολύ χαζό, αλλά εσείς ως γονείς πώς το διαχειρίζεστε αυτό; Πχ πώς εξηγείτε στο σχολείο ή στα άτομα που τον φροντίζουν την κατάσταση; Τους κάνετε μίνι-περιγραφή του ιστορικού του παιδιού και τις παρεμβάσεις χωρίς όμως να υπαρχει ένα “όνομα” της διαταραχής; Να ακόμα και η λέξη “διαταραχή” δεν ξέρω αν είναι σωστή ή δόκιμη σε περιπτώσεις τέτοιων παιδιών! Εμένα προσωπικά όλο αυτό με μπλοκάρει. Πριν 2-3 βδομάδες ξεκίνησε summer camp και προσπαθούσα να επικοινωνήσω στο προσωπικό όσο καλύτερα μπορώ τι και πώς. Έχω παρατηρήσει εντωμεταξύ ότι αν αναφερθεί η λέξη αυτισμός, ακόμα και οι εκπαιδευτικοί κουμπώνονται γιατί ενδεχομένως έχουν στο μυαλό τους τον Rain Man και όχι όλες τις λεπτές αποχρώσεις του φάσματος. Εχω πολύ περιέργεια (και ανάγκη) να ακούσω και τις δικές σας απόψεις.Φούστα Κλαρωτή, το σημαντικό είναι να βρείτε έναν θεραπευτή που να ταιριάζει στο παιδί, να το κάνει να νιώθει άνετα, να χαίρεται όταν πηγαίνει. Από κει και πέρα, σίγουρα η μικρή θα βοηθηθεί, όπως ωφελείται οποιοσδήποτε που κάνει θεραπεία. Πολύ συχνά συνυπάρχουν με τον αυτισμό αγχώδεις διαταραχές ή κατάθλιψη (καθόλου περίεργο για ανθρώπους που ζουν σε έναν εχθρικό για τις αισθήσεις τους κόσμο, που προσπαθούν να κατανοήσουν κοινωνικούς κανόνες φτιαγμένους από νευροτυπικούς για νευροτυπικούς, που ίσως έχουν καταπιέσει πλευρές του εαυτού τους για να γίνουν αποδεκτοί κ.λπ.).
Εμείς ξεκινήσαμε συμβουλευτική γονέων λίγο μετά τη διάγνωση και μας βοήθησε αρκετά.Curiouser my dear, thumbs up γενικά και για την παρένθεση ειδικά.
Φουστιτσα, να σου πω εγώ το γεγονός ότι δεν έχει διαγνωση πιο πολύ με διευκολύνει πάρα με δυσκολεύει.
Βλέπεις τα πιο πολλά blog γονέων με αυτιστικά παιδιά είναι περιπτώσεις με συνδυασμο με νοητική υστέρηση. Αλλά τη δεύτερη διαγνωση δεν την αναφέρουν σχεδόν καθόλου ( βλ. Η ζωή μου με το Γιάννη,μιας κατά τ’άλλα συμπαθέστατης κυριας). Οπότε στο γενικό κοινό όταν λες αυτισμός καταλαβαίνουν με πιθανή νοητικη υστέρηση. Μάλιστα αν δεις την τελευταία δεκαετία η διαγνωση νοητική υστέρηση έχει πέσει πολύ στατιστικά ενώ ο αυτισμός έχει ανέβει πολύ. Και όταν υπαρχει co-borbid διαγνωση πολλές φορές η καθημερινότητα μπορεί να είναι πιο δύσκολη και οι εργαζόμενοι στον τομέα της εκπαίδευσης να φοβούνται ή να είναι αρνητικά προκατειλημμένοι. Και γενικά τους εργαζομενους στον τομέα της εκπαίδευσης τους αντιμετωπίζω σαν ανθρώπους που έχουν ένα πτυχίο με μια εμπειρία, γιατί στον τομέα αυτισμού είναι ημι-μαθεις, πως να το κάνουμε.
Οπότε για να μην μακρυγορω τους περιγραφω το ζουζούνι μου έτσι όπως ακριβώς είναι. Ένα ήσυχο παιδάκι με ανεπτυγμένη ενσυναισθηση, με πολύ καλή κατανόηση,υπάκουο, με αισθητηριακές ευαισθησίες (εκεί αρχίζω να εξηγώ αναλυτικά τι εννοω). Έτσι γενικά σαν ένα οποιοδήποτε παιδάκι.
Στο σχολείο του, πριν τον γραψω τους είχα στείλει αναλυτική περιγραφή της έργοθεραπευτριας. Και είχε τρομοκρατηθει η δασκάλα όταν τη διάβασε. Οταν πήγαμε να γνωριστούμε στο τέλος της συνάντησης μας λεει,μα καλά καμία σχέση όταν διαβαζεις μια κλινικη περιγραφη με το τι βλέπεις στην πραγματικότητα. Ένα ευαίσθητο παιδακι με περιεργια και θέληση να ευχαριστήσει τη δασκάλα του που χρειάζεται μια αγκαλιά παραπάνω από τα υπόλοιπα ίσως.curiouser ευχαριστώ και για το δικό σου σχόλιο. Ευτυχώς έχουμε βρει μια καταπληκτική ομάδα στο κέντρο της εργοθεραπείας που μας έχει στηρίξει τόσο στο θεραπευτικό κομμάτι όσο και συναισθηματικά. Πλέον συνειδητοποιώ – και μέσα από τα σχόλιά σας- ότι εμείς οι γονείς πρέπει να αναζητήσουμε βοήθεια για μας τους ίδιους. Δυστυχώς τον τελευταίο 1,5 χρόνο μας πάνε όλα στραβά και προσπαθώντας να βοηθήσω όλους τους άλλους, έχω αφήσει τελείως τον εαυτό μου. Επίσης, το παιδί έχει κάνει άλματα στον κινητικό και οργανωτικό τομέα, θεωρώ ότι πρέπει να στηριχτεί πλέον ψυχολογικά πιο συστηματικά. Άρα είμαστε όλοι σε αναζήτηση ειδικού ψυχικής υγείας :/ για εμάς τους μεγάλους ξέρω να ψάξω, για το παιδί είμαι λίγο πελαγωμένη, δεν ξέρω από πού να αρχίσω.
Φούστα, τα περισσότερα κέντρα θεραπειών έχουν και παιδοψυχολόγο στο δυναμικό τους. Αν δεν έχουν εκεί που κάνετε εργοθεραπείες, ίσως έχουν να σου συστήσουν κάπου αλλού.
Είστε Αθήνα; Έχω μια καταπληκτική αναπτυξιακή ψυχολόγο με την οποία δουλέψαμε πέρυσι. Εκτός από καταρτισμένη και έμπειρη είναι μητέρα και η ίδια -γεγονός που κάνει τεράστια διαφορά στο πώς συνδέεται με τα παιδιά, ειδικά τα μικρότερα. Ήταν φοβερή με την μικρή μου. Δυστυχώς δεν εργάζεται προς το παρόν για οικογενειακούς λόγους, αλλά αν θέλεις μπορώ να τη ρωτήσω αν έχει να προτείνει κάποιον.curiouser, αν και άργησα να απαντήσω, ελπίζω να δεις το σχόλιό μου 🙂 Θα ήθελα πολύ να μου κάνεις μια σύσταση αν μπορείς. Αν και μόνο η φράση “αναπτυξιακός ψυχολόγος” μου άναψε ένα λαμπάκι στο κεφάλι μου, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει τέτοια ειδικότητα. Μου φαίνεται πάντως άξιο εξερεύνησης και χαίρομαι πολύ που άνοιξε αυτό το topic. Έχω ήδη πάρει πολλά!
Καλησπέρα κορίτσια!
Αν και δεν συμμετέχω, διαβάζω το θέμα γιατί με ενδιαφέρει και γενικά και ειδικά καθώς έχω μια φίλη με έναν διαφορετικό μικρό κούκλο.
Θα με ενδιέφερε κι εμένα να μάθω για κάποιον άλλο αναπτυξιακό ψυχολόγο, αφού δεν εργάζεται πια η ίδια.
Σας θαυμάζω πολύ όλους εσάς τους γονείς των γλυκών διαφορετικών παιδιών! Θέλω να διαβάζω και να μαθαίνω τόσο για τα παιδιά σας όσο και για εσάς. Και θέλω να είμαι δίπλα σας.AllesGoed, πραγματικά σα να μου άνοιξες τα μάτια στο θέμα συνδυασμός αυτισμού-νοητικής υστέρησης. Ακολουθώ κι εγώ τη σελίδα Η ζωή μου με το Γιάννη (όχι πολύ καιρό) και θεωρούσα πως είναι πολύ βαριά περίπτωση αυτισμού. Μόλις διάβασα το σχόλιό σου σκέφτηκα πως ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε (ότι το συγκεκριμένο παιδί έχει και νοητική υστέρηση). Δεν είμαι γονέας, είμαι εκπαιδευτικός και έχεις δίκιο στο ότι οι εκπαιδευτικοί γενικής αγωγής δεν είμαστε επαρκώς καταρτισμένοι στο πεδίο του αυτισμού. Φταίει βέβαια και το γεγονός πως είναι ένα πολύ ευρύ και ανεξάντλητο αν μπορώ να πω φάσμα που όσο και να μελετήσεις δεν παύει η κάθε περίπτωση να είναι μοναδική. Θεωρώ ότι χειρίστηκες σωστά το κομμάτι της ενημέρωσης του/της εκπαιδευτικού. Γενικά είναι απαραίτητο ο/η εκπαιδευτικός να είναι ενημερωμένος για το παιδί. Θα διαπιστώσει και ο ίδιος/η ίδια την κατάσταση 100%, αλλά καλύτερα να ξέρει εκ των προτέρων τι απαιτήσεις μπορεί να έχει από το κάθε παιδί και με τι τρόπο να το αντιμετωπίζει. Και φυσικά το σημαντικότερο όλων: οι γονείς να έχουν αποδεχτεί την πραγματικότητα, οπότε να είναι σύμμαχοι με τον/την εκπαιδευτικό. Η πιο δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε συνήθως είναι η άρνηση των γονέων για την ιδιαιτερότητα του παιδιού. Υπάρχουν περιπτώσεις που το παιδί χρειάζεται οπωσδήποτε εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής και οι γονείς δε συναινούν. Για να μην πλατειάζω, συμβουλή προς γονείς ιδιαίτερων παιδιών: μην προσπαθήσετε να το αποκρύψετε από τους εκπαιδευτικούς και ενημερώνετέ τους όσο είναι δυνατόν για τον τρόπο αντιμετώπισης του παιδιού που σας συνιστούν οι όποιοι ειδικοί: παιδοψυχολόγοι, εργοθεραπευτές, οτιδήποτε. Οποιαδήποτε πληροφορία είναι χρήσιμη (μιλάω από προσωπική πείρα πρόσφατη). Σας εύχομαι τα καλύτερα και σ΄ εσάς και στα παιδιά σας!
Καραβαν να είσαι πάντα καλά!Σε ευχαριστώ από καρδιάς για το σχόλιο σου! Ειδικά εκεί που είπες ότι σε στέλνανε σε ψυχολόγους γιατί έχεις εμμονή ότι κάτι πάει λάθος και εσύ φταις, γέλασα πίκρα. Και ο δικός μου είναι οριακος με διαφορετικές αισθητηριακές ευαισθησίες από αυτές που περιγράφεις αλλα ειναι quirky ρε παιδί μου, διαφερει, φαίνεται. Προς το παρόν στο πανάκριβο ιδιωτικό που τον πάω που είναι inclusive υποτίθεται(στην Ολλανδία κανένα δημοσιο σχολείο δεν είναι inclusive,20% των ολλανδακιων πανε σε ειδικό Σχολείο,για να μη λέμε για την Ελλάδα. Αν δεν είσαι μέσα στο κουτάκι ομοιομορφορφιας, την οποία προσκυνούν σαν θεότητα, την πάτησες. Ομοιορφορφια ειπα; μετριότητα εννοούσα! Μεγάλη παρενθεση), τέλος πάντων προς το παρόν πάει καλά γιατί του αρέσει και είναι υπάκουος και έχει βλεμματικη επαφή τόσο όσο. Δεν είναι κοινωνικός (την θεότητα της κοινωνικότητας την προσκυνουμε όλοι παγκοσμίως, μην λέω για τους Ολλανδους μονο) αλλα είναι τόσο μα τόσο έξυπνος. Θα μου πεις, μα έχει speech delay, μα έλα όμως που έχει ενδιαφέροντα. Ναι το 4χρονο έχει ενδιαφέροντα 10χρονου. Έχει μνήμη απίστευτη, λατρεύει τα βιβλία από τα οποία προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο και προσφάτως συνειδητοποίησα ότι έχει μάθει τα phonics μονος του απο το youtube και ψιλοδιαβαζει (μιλάει αγγλικά ολλανδικά, τα ελληνικά ήταν too much). Το καλοκαίρι έπαιζαν με τα γειτονακια με ένα περιπλοκο water table (πως το λετε εσείς εδω;) και ο δικός μου είχε αντιληφθεί τους συσχετισμούς των σωλήνων ώρες πριν καταλάβουν τα άλλα που του έριχναν 2-3 χρόνια (τελικά δεν το κατάλαβαν ποτε γιατί βαρέθηκαν να προσπαθουν). Και να σου πω κατι; περνάω καλά με το σκασμενο. Έχει πλάκα και είναι λίγο μικρομεγαλο. Όπως έλεγε και Η πεθερά μου από μικρό, αυτό το παιδάκι δεν θέλει να είναι μωρό, δεν ήταν ποτέ μωρό.
Και ένα τελευταίο: έψαχνα να βρω μια έρευνα που να αποδεικνύει τα αποτελέσματα των θεραπειών (έργο, λογο) σε βάθος χρόνου στην ενηλικίωση και δεν έβρισκα καμία, όλες ήταν σε βάθος 5ετιας. Και βγήκε μια από αυτές που δεν είναι έρευνα από το μηδέν αλλα συσχετισμος data άλλων ερευνών. Μόνο η ευφυΐα τίποτε άλλο. Καμία διαφορά στην ενηλικίωση με αυτά που κάνανε θεραπείες και αυτά που δεν είχαν διαγνωση μέχρι την ενηλικίωση. Όχι ότι θα σταματήσω τις θεραπείες (expensive play dates τις λέει ο άντρας μου) αλλα τουλάχιστον ξέρω αυτο που ηξερα ενστικτοδως:ότι τελικά χρειάζεται μόνο αγάπη, κατανόηση και ασφάλεια, όπως κάθε παιδάκι.
Και συ dream μου αν έχω κάτι να ζητήσω εκ μέρος των γονέων είναι να τ’αγαπας. Λίγο περισσότερο από τα άλλα. Γιατί πασχίζουν κάθε μέρα να προσποιούνται τα νευροτυπικα ενώ δεν ειναι. Γιατί προσπαθούν πιο πολύ απ’οτι φανταζεσαι. Και τους αξίζουν οι ίδιες ευκαιρίες και όχι η απομόνωση σε ειδικά περιβάλλοντα “για το καλό τους”.Υ.Γ. όταν αποφασισα να πάω σε ψυχίατρο (οχι ψυχολογο) μόνη μου και αφού είχα αποδεχτεί το παιδί μου με βοήθησε πολύ. Όχι για να αποδεχτώ το παιδι που το λατρευω και θεωρω και γαμω τα ατομακια αλλα για να έχω δύναμη να παλεύω με τον κόσμο που δεν αντιλαμβάνεται την διαφορετικότητα.
Υ.Γ. 2 Καραβαν γυρνά πίσω! Μας αρέσουν οι δύσκολες λέξεις!! Λείπει το alternative στοιχείο στους σχολιαστές. Είμαστε 5-6 και είμαστε λες και είμαστε ντυμένοι gothic σε πάρτυ στο Α for Athens.
Συγγνώμη που παρεμβαίνω στη συζήτηση. Δεν έχω κάποια προσωπική εμπειρία. Απλά ήθελα να σημειώσω κάτι που μπορεί να μην έχει πέσει στην αντίληψή σας. Και εγώ το έμαθα πριν λίγο καιρό και με έχει ενθουσιάσει. Στην Αγγλία όπου ζω υπάρχει ένας οργανισμός που λειτουργεί σαν recruiter για άτομα με αυτισμό. Και δεν είναι φιλανθρωπία- το ακριβώς αντίθετο. Εργοδότες προτιμούν άτομα με αυτισμό για συγκεκριμένες θέσεις, επειδή είναι πολύ πιο καλά σε συγκεκριμένες δουλειές, πχ να γράφουν κώδικα ή να εντοπίζουν patterns. Τσεκάρετε το site, είναι καταπληκτικό. https://auticon.co.uk/
Και όχι μόνο αυτό, αλλά πριν τοποθετήσει άτομο σε μία θέση ο οργανισμός αυτός κάνει training στους συναδέλφους. Πχ. φίλος μου έλεγε ότι πριν έρθει ένας καινούριος τους συνάδελφος στο γραφείο (μέσω αυτού του οργανισμού) η ομάδα τους πέρασε training για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται για να μην φέρουν τον καινούριο συνάδελφο σε δύσκολη θέση και για να έχουν όλοι μια καλή συνεργασία. Θυμάμαι μου έλεγε ότι ο τύπος αυτός πχ δεν κοιτούσε στα μάτια τον συνομιλητή του αλλά παρόλα αυτά άκουγε με προσοχή τι έλεγαν οι υπόλοιποι. Πλέον αποτελεί αναπόσπασμο κομμάτι της ομάδας, και είναι πραγματικά απιστευτος στη δουλειά του, κατά τα λεγόμενα του φίλου μου. Στην Ελλάδα είμαστε ίσως λίγο πίσω ακόμα, αλλά στο εξωτερικό ο αυτισμός θεωρείται πλέον προσόν για συγκεκριμένου τύπου δουλειές.Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ταυτίζομαι, Καραβαν, με αυτά που λες περί gaslighting. Είναι ακόμα μικρή, μα είναι τόσο έξυπνη. Δεν έχει τίποτα. Όλα τα παιδιά πλέον με κάτι τα βγάζουνε. Θέλουν να βγάζουν λεφτά τα ιδιωτικά κέντρα. Όλα αυτά τα έχω φάει με το κουτάλι, μας πήγαν πίσω. Ευτυχώς η καταπληκτική νηπιαγωγός εντόπισε από τις πρώτες μέρες φοίτησης κάποια θέματα, δεν άργησε να με πείσει και μένα να το ψάξουμε και δεν άργησε να ακολουθήσει και ο σύζυγος ο οποίος είχε περισσότερη άρνηση.
Είναι πολύ κοινωνική. Επιζητά τους ανθρώπους – και τους ενήλικες και τα παιδιά- θα μιλήσει ακόμα και στα ζώα που συναντάμε στο δρόμο.
Το ότι είναι κοινωνική μας αποπροσανατόλισε. Η νηπιαγωγός όμως επέμενε και προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι οι σχέσεις που κάνει είναι επιφανειακές. Δεν μπορεί να διατηρήσει συζήτηση, δεν μπορεί να ακολουθήσει ακόμα κανόνες παιχνιδιού. Ακόμα και να καταφέρει να συνεργαστεί με άλλα παιδιά και να παίξουν μαζί, μπορεί να σηκωθεί να φύγει στα ξαφνικά ή να αντιδράσει με άλλο ακατάλληλο τρόπο. Οι εμμονές με συγκεκριμένα θέματα συζήτησης και οι επαναλήψεις των ίδιων ερωτήσεων και φράσεων μπορούν να σε λυγίσουν. Είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει συναισθήματα των άλλων ή εκφράσεις προσώπου και σώματος. Πριν λίγους μήνες ήμουν πολύ φορτισμένη λόγω κάποιων δυσάρεστων στη δουλειά και κατέληξα να κλαίω και να μιλάω πολύ έντονα. Εκείνη δεν πετάρισε βλέφαρο. Ήταν σα να ήμουν αόρατη, σα να μη συνέβαινε τίποτα γύρω της. Αυτό με τσάκισε. Ο κολλητός μου χαριτολογώντας μου είπε ότι θα γίνει πολύ μοιραία γκόμενα: θα της λένε σ’ αγαπάω, σε θέλω κι εκείνη θα απαντάει «να σαι καλά, ευχαριστώ».Έχει παρατηρητικότητα που σκοτώνει. Θα γινόταν καταπληκτική ντετέκτιβ ίσως. Έχει φωτογραφική μνήμη και θα θυμάται ένα χρόνο μετά ποιο φόρεμα φόραγε τη μέρα που συναντήσαμε τη γειτόνισσα στο δρόμο.
Όταν ήταν 3,5-4 μου έδειξε ένα ταξί που έγραφε στο καπελάκι TAXI και μου είπε ότι είναι λάθος. Με τα πολλά κατάλαβα ότι ξεχώριζε ότι ο ήχος ξι πρέπει να γράφεται με το γράμμα Ξ και η λέξη γραμμένη στα αγγλικά δεν της κόλλαγε. Έμαθε μόνη της να διαβάζει στα 5, αλλά ζωγράφισε πρώτη φορά γύρω στα έξι. Μέχρι τότε δεν έκανε ούτε μουτζούρες, δεν έκανε καν προσπάθεια μιας που οι σωματικές ικανότητές της την απογοήτευαν.Πολλοί τη χαρακτηρίζουν άτακτη ή αντιδραστική ή αδιάφορη ακόμα για αυτούς τους λόγους.
Με τα αισθητηριακά βογκάμε. Οποιοδήποτε ρούχο, φαγητό, παιχνίδι, μυρωδιά, ήχος πρέπει να περάσει τον αυστηρότατο ποιοτικό έλεγχο της Φουστίτσας (υπάρχει παιδί που δεν του αρέσει η μερέντα; και όμως).
Πολύ κακομαθημένο το έχετε κάνει. Άστη νηστική το μεσημέρι και θα δεις πώς θα τα φάει τα φασολάκια.
Τι πάει να πει ότι δε σας αφήνει να ακούτε ραδιόφωνο στο αμάξι; Σας κάνει ό,τι θέλει το νιάνιαρο;
Άντε τώρα να εξηγήσεις ότι όλα αυτά που για εμάς είναι απλά, για ένα μη νευροτυπικό μικρό πλάσμα είναι εφιάλτης και επίθεση στις αισθήσεις του.Το καλοκαίρι άρχισε να λέει ψέματα όταν ξέρει ότι έχει κάνει στραβή και θέλει να καλύψει τα ίχνη της. Άρχισε επίσης να προσπαθεί να χειριστεί τον ένα γονιό όταν ο άλλος δεν της κάνει κάποιο χατήρι προκειμένου να πετύχει το σκοπό της. Με τον πατέρα της πανηγυρίζουμε κρυφά γιατί αυτό σημαίνει ότι σιγά σιγά καταλαβαίνει πιο λεπτές εκφάνσεις της επικοινωνίας.
Όταν διάβασα αυτό που έγραψες, AllesGoed, μου ήρθε να ουρλιάξω. Δε θέλω να υποκρίνεται τη νευροτυπική. Ηταν από την αρχή ενας από τους φόβους μας. Ξέρω ότι έχει τόσα πράγματα στο μυαλουδάκι της αλλά δεν μπορεί να τα εκφράσει. Θέλω να την καταλαβαίνουν και να της δίνουν το χώρο και το χρόνο που της χρειάζεται. Αυτό είναι αποδοχή.
Το δημόσιο σχολείο μέχρι τώρα μας έχει αφήσει άναυδους (με την καλή έννοια). Η τριβή με το δημόσιο σύστημα υγείας κι αυτή μας έχει αφήσει άναυδους (με την κακή έννοια). Είμαστε μόνοι μας ουσιαστικά σε αυτό, ό,τι μπορέσουμε να υποστηρίξουμε ιδιωτικά.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς και από μένα. Και πάλι ευχαριστώ όλους όσους γράφετε στα σχόλια! Και αγκαλιές πολλές στους μικρούς ήρωες της ζωής σας
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
