- Αυτό το θέμα έχει 55 απαντήσεις, 16 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τις αντιδράσεις των γύρω μας. Δε σταματάω να πέφτω από τα σύννεφα. Τις προάλλες μιλούσα με παλιά φίλη, η οποία και καλός ακροατής είναι και ενσυναίσθηση έχει και μου το έχει αποδείξει τόσα χρόνια. Ξεκίνησα να της λέω για το ότι μάλλον έχουμε διάγνωση αυτισμού για τη μικρή. Εκείνη άρχισε να μου λέει για το ποιοι περιβαλλοντικοί παράγοντες κατά την εγκυμοσύνη ή αλλοιώσεις του γενετικού υλικού υποψιάζονται οι επιστήμονες ότι ευθύνονται. Και της απαντώ, ΟΚ ας πούμε ότι όσο ήμουν έγκυος είχα έκθεση στο Χ βλαβερό προϊόν. Τώρα τι να κάνω; Να πάω το χρόνο πίσω; Πού με βοηθάει αυτή η πληροφορία; Δεν είμαι αντικείμενο σε κλινική μελέτη, είμαι η φίλη σου και σου μιλάω για το παιδί μου. Αντιλαμβάνομαι ότι και εκείνη ήθελε με τον τρόπο της να συνεισφέρει, άσε που επειδή είναι η δουλειά της και οι σπουδες της σχετικές, μπορεί να της βγηκε πολύ αυτόματα όλο αυτό. Αλλά εμένα δε με βοήθησε, το αντίθετο θα έλεγα.
Μόλις γύρισα από μια συνάντηση φίλων Α,μπα εδώ στην Αθήνα 🙂
Λένα, πολύ σωστή η πρόταση, θυμόμουν πάντως ότι η Allesgoed ζει στο εξωτερικό. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου πρότεινε η νηπιαγωγός φέτος ήταν να μιλήσω σε άλλους γονείς σε παρόμοια φάση και μάλιστα μου έδωσε το τηλέφωνο μιας άλλης μαμάς με παιδί στο φάσμα (αφού πήρε την άδειά της φυσικά). AllesGoed, αν το πιστεύεις, πάλι ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να βρω άρθρα/συνεντεύξεις από ενήλικες στο φάσμα για να δω την οπτική τους μεριά. Θα ήθελα να βρω κάποιον να του κάνω τέτοιες ερωτήσεις, είναι εξαιρετική η ιδέα σου. Δε νιώθω ευλογημένη (there, I said it). Δεν προσπαθώ να μειώσω κανενός την εμπειρία και τα συναισθήματα και ειλικρινά χαίρομαι που κάποιοι το βλέπουν έτσι, λέω απλά τη δική μου κατάσταση αυτή τη στιγμή. Πέρασα μάλιστα τη φάση που ένιωθα το ακριβώς αντίθετο. Και στο ιντερνετ παίζει πάρα πολύ το μότο “έχω ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, είμαι ευλογημένη, είδα το φως το αληθινό, έχω έναν άγγελο”. Για τους γονείς που περνάνε τα στάδια που περιέγραψα παραπάνω αυτό είναι μαχαιριά. Να νιώθεις ήδη σκ@τ@ δηλαδή, να παλεύεις μέσα και έξω σου και να διαβάζεις παντού ότι θα έπρεπε να είσαι και ευγνώμων. Μακάρι να φτάσω κι εγώ στο στάδιο της ηρεμίας και της συμφιλίωσης, αλλά μακάρι να μην ξεχάσω και τη διαδρομή για να φτάσω εκεί ώστε να δίνω στους άλλους γονείς μια ρεαλιστική οπτική αν μου ζητηθεί.Φούστα μου, έχεις δικαίωμα να νιώθεις όλα τα συναισθήματα που νιώθεις και κάνεις δεν έχει δικαίωμα να σε κρίνει γιατί δεν ζει τη ζωή σου. Αλλά κάποια στιγμή θα πας παρακάτω νομίζω. Δηλαδή τα συναισθήματα θα απαλύνουν και η καθημερινότητα σου θα γίνει ευκολότερη. Η κόρη σου ειναι μοναδική, και κανεις μα κανεις δεν μπορεί να σου πει το μέλλον. Κι αν ο αυτισμος δεν ειναι αναπηρια (αν ειμασταν σε ταινια τωρα θα επαιζε μυστηριωδη μουσικη γιατι η μια πρωταγωνιστρια ειπε στην αλλη το μεγαλο μυστικο :);
Πάντως φίλη μου *διαδυκτιακη* με κόρη στην εφηβεία και διεμφυλικη και μας ελεγε ότι όταν ήταν μικρή και το άγχος της ήταν αν είναι καλός ο λογοθεραπευτης δεν της είχε περάσει από το μυαλό ότι 10 χρόνια μετά θα εξερευνούσαν τέτοια μονοπάτια.Καλημέρα φούστα !
Πιστεύω ότι η φίλη σου είχε όντως καλή πρόθεση αλλά ο τρόπος της σίγουρα δεν σε βοήθησε. Ο αυτισμός επειδή έχω διαβάσει σχετικά είναι μια κατάσταση που ακόμα ερευνάται γιατί είναι πολυπαραγοντική. Από τη στιγμή που μένεις έγκυος και αυτό δεν μπορεί να ελεγχθεί μέσω εξετάσεων όλες οι γυναίκες μπορεί να γεννήσουν 1 παιδί στο φάσμα του αυτισμού. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να είσαι ευγνώμων για αυτό αλλά σίγουρα και μέσα από τα κείμενα σου το βλέπω αυτό είσαι πολύ δυνατή και αυτό είναι η “προίκα ” σου για το μέλλον το δικό σου και του παιδιού σου!Ξέρω ότι λέω είναι λόγια μόνο αλλά ήθελα να στα πω….Φιλιά !:)Σας ευχαριστώ πολύ πολύ για τις απαντήσεις σας! ήδη πάνε καλύτερα τα πράγματα, δεν είμαστε στο χάλι που ήμασταν πριν 6 μήνες πχ. Και η κόρη ανταποκρίνεται θαυμάσια σε όλες τις παρεμβάσεις που κάνουμε. Εκείνη να δείτε πόσο δυνατή είναι!
Τα σχόλιά μου ήταν αναπόφευκτά προσωπικά, αλλά ήθελα να τονίσω κάτι, το οποίο συζητιέται συχνά στη σελίδα γύρω από το θέμα της μητρότητας. Όπως κατακλυζόμαστε από παντού ότι η εγκυμοσύνη είναι η πιο ευτυχισμένη περίοδος, ότι είναι ιερό να είσαι μανούλα κλπ κλπ και οι γυναίκες που δεν το βιώνουν έτσι ακριβώς νιώθουν ενοχές, συμβαίνει κάτι αντίστοιχο και για τις μητέρες των διαφορετικών παιδιών. Υπάρχει αισθάνομαι μια προσπάθεια αγιοποίησης της όλης κατάστασης, αντί να λέμε τα πράγματα όπως έχουν. Κουράστηκα να διαβάζω για αγγέλους και τρυφερές ψυχές, θέλω κάποιον όπως η AllesGoed που να μιλήσει για την πραγματικότητα για να μη νιώθουμε τέρατα όσες αποκκλίνουμε από το μονοπάτι της διαφήμισης Βιτάμ.
Φούστα,
εμένα ο μικρός μου έχει θέμα υγείας που τον κάνει διαφορετικό. ΦΥΣΙΚΑ, δε νιώθω ευλογημένη που το παιδί μου νοσεί. Δεν εννοώ αυτό. Βεβαίως, αν μπορούσα να το αλλάξω, θα το άλλαζα. Ίσως δεν το κατανοείς τώρα που είσαι στην αρχή ακόμα, για μένα πάνε πια δέκα χρόνια.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι μέσα από αυτή τη δύσκολη, τη σκληρή διαδικασία, μάθαμε τι είναι πραγματικά αυτό που αξίζει στις ζωές μας. Τι πρέπει να πετάξουμε και τι να κρατήσουμε. Είναι τεράστια τα βάρη που από σαχλαμάρα επωμιζόμαστε όσοι έχουμε μια σχετικά ήρεμη ζωή κι όταν πια δεν την έχουμε, ξαλαφρώνουμε από αυτά. Έχουμε τα άλλα, δεν “μας παίρνει” να στεκόμαστε στα παλιά. Κι έτσι η ζωή εξελίσσεται πολύ διαφορετικά από άλλων γύρω μας.
Δεν ΠΡΕΠΕΙ να είσαι ευγνώμων. Απλά είσαι γιατί ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ να ζεις μια ζωή που αξίζει ΠΑΡΟΛΟ που όλοι σε βλέπουν σαν ούφο, σε λυπούνται, φοβούνται μην βρεθούν στη θέση σου, θεωρούν ότι είσαι κακόμοιρος. Τους βλέπεις, τους ακούς και νιώθεις μέσα σου πολύ γαμάτος που τα κατάφερες, που έχεις ανοιχτά μυαλά, που δεν κατακρίνεις πια όπως παλιά, που δεν βγάζεις εύκολα συμπεράσματα, που πάντα αναρωτιέσαι τι να κουβαλάει ο άλλος μέσα του και λέει ή κάνει όσα λέει ή κάνει.
Για μένα η πορεία είχε αρχικά σοκ, θλίψη, κατάθλιψη, πάλη, μεγάλη πάλη με τον εαυτό μου, με τους άλλους, με όσα πίστευα ως τότε, πολύ διάβασμα σχετικά, πολλές συνεδρίες με ψυχολόγους και επένδυση όλων των οικονομιών μου σε αυτό, μετά ψυχιάτρους και φαρμακευτική αγωγή. Εκεί κάπου άρχισα να βλέπω φως. Η ψυχοθεραπεία άρχισε να αποδίδει και τι εννοώ; Αναθεώρησα και επαναπροσδιόρισα όλες μου τις σχέσεις. Χώρισα τον σύζυγο, εγκατέλειψα φιλίες που θεωρούσα ότι δίχως αυτές δε ζούσα, καυγάδισα απίστευτα με τους γονείς μου. Και μέσα από αυτόν τον απελπιστικά δύσκολο δρόμο, κατάφερα να βρω ποια είμαι, τι θέλω και πώς να προσπαθήσω να το βρω. Πατάω στα πόδια μου, νιώθω ΚΑΛΑ με αυτό που έχω γίνει, δε με νοιάζει πια να παίξω κανέναν ρόλο για να ευχαριστήσω τους άλλους.
Το μόνο στάδιο που δεν πέρασα είναι το “γιατί σε μένα;”. Δεν το βίωσα ποτέ και δε θέλω να λέω ψέματα επ’ αυτού. Δε σημαίνει ότι όποιος το νιώθει πρέπει να έχει και τύψεις. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Διαφήμιση του βιτάμ δεν το λες το παραπάνω, θαρρώ. Ωστόσο εγώ δε θέλω με τίποτα να γυρίσω πίσω σε αυτό που ήμουν. Μακάρι όλο αυτό να γινόταν επειδή εγώ είχα κάτι κι όχι το παιδάκι μου αλλά δε γίνεται, πάμε παρακάτω.
Allesgoed, αυτοί οι άνθρωποι είναι έλληνες; Ρατσιστικό ακούγεται αλλά νιώθω ότι στην Ελλάδα είναι σα να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα. Είτε με λυπούνται και με αποφεύγουν, είτε κάνουν σα να μην συμβαίνει τίποτα. Εγώ ακόμα ψάχνω.
Aguafiestas,τι υπεροχη ανάλυση έκανες!
Προσυπογράφω κάθε λέξη.
Και να απαντησω στην ερωτηση σου: οι περισσότεροι φίλοι δεν είναι Έλληνες. Όχι ότι οι ξένοι είναι καλύτεροι, ειδικά στο περιβάλλον που κινούμαι είναι όλο επίδειξη και να πάμε διακοπές για σκι, και Μπαλί για γαριδες. Γενικα ούτε οι Καρντασιανς τόσο ινστα-ζωη. Εγώ λυπάμαι αυτούς και αυτοί λυπούνται εμένα :). Τα παιδιά αυτά που ανέφερα είναι παιδιά πονεμένα, που χάσανε ανθρώπους τους νεοτατους και καταλαβαίνουν την γλύκα και την πίκρα της ζωής. Νομίζω ότι τέτοιες ψυχές υπάρχουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης Αλλά σε μικρό αριθμό.Μαμά και εγώ διαφορετικού παιδιού, σίγουρα δε νοιώθω ευλογημένη.
Συνειδητοποίησα όμως κάποια στιγμή το εξής: όταν ήρθα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα του παιδιού μου, κατάλαβα γρήγορα και απόλυτα ότι για το παιδί δεν μπορείς να έχεις όνειρα για το μέλλον ΤΟΥ. Ο τοίχος στον οποίο σκόνταψα ξανά κα ξανά μου έδειξε αυτό που φωνάζουν όσοι ασχολούνται -σοβαρά- με παιδιά: δεν είναι προέκταση των ονείρων μας, των σχεδίων μας και των αποτυχημένων φιλοδοξιών μας.
Όσο για τον κοινωνικό περίγυρο, ένιωσα πραγματικά τι σημαίνει “(δεν) αποδέχομαι τη διαφορετικότητα”. Αυτό που εισπράττω είναι ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στη διαφορετικότητα του παιδιού σου, αρκεί να μην υπάρχει πρόβλημα!!!!! Γονείς, φίλοι και λοιποί συγγενείς έχουν αποκτήσει ωραιότατες θέσεις σε προθήκες ραφιών, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε.
Η κόρη μου έχει ΔΕΠΥ και το ιερό μου τρίπτυχο είναι: παιδοψυχολόγος για το παιδί, ψυχολόγος για τους γονείς και τα αδέρφια και μακριά από ανθρώπους που η πρώτη τους κουβέντα είναι “ναι, τώρα έγινε της μόδας και η διάσπαση προσοχής”.
Σας φιλώ!TER, να είσαι καλά για το σχόλιό σου. Συμφωνώ σε όλα όσα λες, ειδικά η τελευταία φράση σου με τρελαίνει
Καλησπέραααα! Ευχαριστώ πολύ την Φούστα για την πρόσκληση σε αυτή τη γωνιτσα, δε θα την είχα βρει αλλιώς 🙂
Διαθέτω την οπτική μου εάν και εφόσον τη θεωρήσετε χρήσιμη 🙂 Και με συγκινεί να βλέπω γονείς να προσπαθούν τόσο ενεργά να καταλάβουν τα παιδιά τους. Έχω και αυτισμό και ΔΕΠΥ , από παλιά, όχι μόνο τώρα που έγινε της μόδας 😇 όπως έχω αναφέρει και παλιότερα οι δικοί μου γονείς στρουθοκαμηλιζουν. Μεγάλη ιστορία καθώς και η μαμά μου είναι χρόνια ασθενής, οπότε στην ουσία μεγάλωσα ερήμην της, αλλά ας πούμε απλά ότι κανείς από την οικογένεια μου δεν προσπάθησε ποτέ να με καταλάβει. Οπότε χαίρομαι τόσο πολύ που το ακούω αυτό από εσάς 🙂
Καλώς το γατί μας! Οι ενήλικες αυτιστικοι είναι πολύτιμοι! Στο κόσμο ολόκληρο γενικά και στους γονείς αυτιστικων παιδιών ειδικά!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς από οικογένεια που μέσα σε 12 ώρες πήγε κολυμβητήριο, ποδηλαταδα, παιδικές χαρές (3 συγκεκριμενα), κατέβηκε κέντρο, πήγε McDonalds,πήγε σε διπλανή πόλη επίσκεψη, γύρισε,ξαναπηγε ποδηλαταδα, έκανε μπάνιο και πάλι άκουσε ” δεν νυστάζω, δεν ειμαι κουρασμενος”.Καλημέρα κι από μένα! Κι εγώ χάρη στην πρόσκληση της Φούστας Κλαρωτής βρέθηκα εδώ -ευχαριστώ πολύ! 🙂
Έχω μια κόρη που κοντεύει τα 4,5. Όχι επειδή είναι δική μου, αλλά εντελώς αντικειμενικά είναι ένα πανέξυπνο, πανέμορφο και πολύ τρυφερό πλάσμα. Την λατρεύω και κάνω ό,τι μπορώ για να τη στηρίξω. Διαγνώστηκε αυτιστική μόλις έκλεισε τα 2. Από τότε είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε καταπληκτικούς ανθρώπους που τη βοήθησαν κι εκείνη κι εμάς πάρα πολύ.
Δεν θα πω ψέματα, είναι δύσκολη πίστα. Αυτό που μ’έχει ζορίσει εμένα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η στέρηση του ύπνου -και δεν είμαι και καμιά υπναρού, αντιθέτως. Αλλά 4,5 χρόνια τώρα πρέπει να ‘ναι μετρημένες στα δάχτυλα οι νύχτες που κοιμηθήκαμε ώς το πρωί. Δεν έχουμε και βοήθεια από γιαγιάδες κ.λπ., οπότε αυτό δυσκολεύει τα πράγματα παραπάνω.
Ήμασταν πολύ τυχεροί ως προς την αντιμετώπιση από συγγενείς και φίλους. Υπήρξαν διάφορα φάουλ σχόλια, αλλά από άγνοια, όχι από κακία. Μόνο μια “φίλη” με πλήγωσε πάρα πολύ κι έφαγε σουτ με συνοπτικές διαδικασίες 😉
Η θεματική είναι γενικά για τα διαφορετικά παιδιά, αλλά μια και είδα πολλούς γονείς αυτιστικών, να σας προτείνω δύο αναγνώσματα που με βοήθησαν πάρα πολύ στην κατανόηση και στην αποδοχή και στα οποία ανατρέχω τακτικά: το βιβλίο Neurotribes του Steve Silberman και το μπλογκ A Diary Of A Mom -έχει και σελίδα στο fb και είναι το ακριβώς αντίθετο του γονιού-μάρτυρα.
Α, και πριν από αρκετό καιρό είχα δημοσιεύσει και αυτό το κειμενάκι, εδώ στη lifo: https://mikropragmata.lifo.gr/guest_posts/eimai-mitera-aftistikou-paidiou-kai-pistevo-pos-yparchei-ki-enas-allos-tropos/
Αυτά προς το παρόν. Χάρηκα που σας βρήκα!Καλώς την!το neurotribes το έχω διαβάσει κι εγώ και πραγματικά με ξεκόλλησε απο τον πανικό. Εξαιρετικό βιβλίο! Το diary of a mom θα το βουτήξω οσονούπω, ευχαριστούμε για το tip!
Φουστα κάνεις δουλίτσα βλέπω!Όταν γέννησα τη (σχεδόν) 14χρονη σήμερα κόρη μου, ήξερα ήδη πως κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο (γι’ αυτό άλλωστε δεν υπάρχουν και “εγχειρίδια χρήσης” με “universal” λύσεις στα ζητήματα των παιδιών!). Ήταν ένα παιδί αγαπησιάρικο, επικοινωνιακό και εύκολο να συννενοηθείς μαζί του, χαρούμενο, κοινωνικό, έξυπνο και ταυτόχρονα ήθελε τον χρόνο της να “ανοιχτεί” στους ανθρώπους.
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου έβλεπα από νωρίς κάποια χαρακτηριστικά τα οποία ήταν κοινά αλλά και κάποια που διέφεραν, τόσο από εκείνα της αδερφής του όσο και από τα χαρακτηριστικά των περισσότερων παιδιών της ηλικίας του (και όχι μόνο).
Η κοινωνική του αλληλεπίδραση ήταν ικανοποιητική, είχε φίλους και κοινωνικοποιούταν στον περίγυρό του, στην οικογένεια και στο σχολείο, πλην όμως διαπίστωνα ότι είχε έναν διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνεται και να επικοινωνεί τα πράγματα και με τους ανθρώπους και όταν αισθανόταν ότι δεν γινόταν αντιληπτός ή δεν καταλάβαινε τους άλλους ταραζόταν και θύμωνε πολύ, φώναζε, έδειχνε σχεδόν απελπισμένος!Συχνά παραπονιόταν ότι “δεν τον καταλαβαίνουν”.
Παρουσίαζε επίσης μια έντονη ροπή στην κυριολεξία (που ήταν χαριτωμένη μέχρι κάποια ηλικία και δεν μας προβλημάτιζε), υψηλή και οξυμένη αντίληψη (πολύ πάνω από τη φυσική του ηλικία) και δεν αγαπούσε καθόλου τις “προ- ανακοινωμένες” εκπλήξεις (ενώ οι ακαριαίες ευχάριστες για εκείνον εκπλήξεις τον χαροποιούσαν πραγματικά, π.χ. πάμε τώρα θα πάμε επίσκεψη στον φίλο σου), ούτε τα απροειδοποίητα χάδια και αγγίγματα. Επίσης, γύρω στα 4 του χρόνια τον χαρακτήριζε μια πολυλαλία, όταν παθιαζόταν με με κάτι, σε σημείο να μιλά ακατάπαυστα για ώρες για ο,τι τον ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή, απαιτώντας μεν την προσοχή του ακροατή του αλλά και μη δείχνοντας ενδιαφέρον για το αν εκείνος όντως έδειχνε ενδιαφέρον για όσα του έλεγε. Ήθελε ιδιαίτερη “μαστοριά” για να του αλλάξεις θέμα, πριν εξαντλήσει και εσένα και το ζήτημα που υπερανέλυε!
Το λεξιλόγιό του ήταν ευρύτατο και πολύ ακριβές και το ίδιο απαιτούσε από τους γύρω του, κυρίως τους “μεγάλους”. Ενώ όταν ταυτιζόνταν με μια κατάσταση (π.χ. μάλωσε τον φίλο του η δασκάλα και ήταν στεναχωρημένος) έδειχνε κατανόηση και συμπαράσταση, σε περιστάσεις που ένιωθε ότι δεν τον αφορούσαν άμεσα μιλούσε χωρίς να βάζει τον εαυτό του στη θέση του άλλου και συχνά γινόταν “οδοστρωτήρας”, αφού δεν αντιλαμβανόταν πόσο στενάχωρο ή και προσβλητικό ήταν αυτό που ξεστόμιζε (π.χ., Σε άγνωστο άνθρωπο: “γιατί βρωμάτε τόσο πολύ; δεν κάνετε μπάνιο;” . Όταν του εξηγούσαμε ότι τα λόγια του στεναχωρούσαν ή έφερναν σε αμηχανία το εκλογίκευε απόλυτα, φρόντιζε όμως να προσθέσει “μα δεν είπα ψέματα, αλήθεια ήταν! Ήξερε εφεξής να διαχειριστεί μια όμοια κατάσταση, είχε όμως αντίστοιχες αντιδράσεις σε διαφορετικές περιστάσεις.)
Παρ’ όλ΄αυτά, ήταν ένα παιδί κατά βάση χαρούμενο, με φίλους και φίλες, δραστήριο, ανεξάρτητο και δημοφιλές. Ίσως γι’ αυτό με καθησύχαζαν οι δάσκαλοι όταν επέμενα να ρωτώ για το κομμάτι της επικοινωνίας και της κοινωνικής του αλληλεπίδρασης, συν το γεγονός ότι “τους ψάρωνε” με την εξυπνάδα και την ετοιμολογία του.
Και κάπου στα 5 ήρθαν οι κρίσεις πανικού, η νυχτερινή ενούρηση και οι φοβίες… Το πάντοτε ανεξάρτητο και δραστήριο παιδί μου άρχισε μια μέρα να μη θέλει να απομακρυνθώ από δίπλα του, μου έλεγε ότι φοβόταν πως θα πέθαινε ο ίδιος ή κάποιος από εμάς, έκλαιγε και άρχισε να με εκλιπαρεί να τον βοηθήσω, συγκεκριμένα μου ζήτησε “να του βρω έναν ψυχολόγο για να μάθει να διαχειρίζεται τον θυμό και τους φόβους του”! Ετών 6.
Εννοείται ότι είχα προνοήσει την ίδια μέρα που είδα το παιδί μου έτσι και ξεσκόνισα όσο μπορούσα τις συνθήκες στο σχολείο, το κολυμβητήριο, την οικογένειά μας.
Οι συνεδρίες με την παιδοψυχολόγο τον ωφέλησαν και τον ανακούφισαν πολύ (και πιο άμεσα από ότι θα περιμέναμε) και η διάγνωσή του ως παιδί “Asperger” υψηλής λειτουργικότητας από την παιδοψυχίατρο στην οποία απευθυνθήκαμε, παραδόξως δεν μας σόκαρε ούτε μας έριξε από τα σύννεφα. Ο γιος μας ήταν αυτός που γνωρίζαμε, αγαπούσαμε και συχνά θαυμάζαμε, μπορέσαμε όμως να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί λειτουργούσε και σκεφτόταν με τον τρόπο που το έκανε, καταφέρνοντας κάποιες φορές να αποφύγουμε ή να αμβλύνουμε τις εντάσεις. Πλέον εκπαιδεύεται και εκπαιδευόμαστε οικογενειακώς καθημερινά, κατά καιρούς με νέους κύκλους θεραπείας, και κάποιες μέρες ή περίοδοι είναι πιο δύσκολες από άλλες, κάποιες πιο ήρεμες και κάποιες απλά συναρπαστικές. Λεπτή (και όχι πάντοτε επιτυχημένη) είναι και η διαχείριση που προσπαθούμε να κάνουμε με την έφηβη κόρη μας, η οποία έχει τις δικές της ανάγκες και διακυμάνσεις διάθεσης, αλλά αυτό είναι από μόνο του ένα ξεχωριστό, μεγάλο θέμα προς συζήτηση.
Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα συμπεριφορών και καταστάσεων που θα μπορούσα να αναφέρω, ήδη όμως έχω μακρυγορήσει αρκετά. Θέλω όμως να καταλήξω στο ότι η μαγεία (και η δυσκολία) της ιδιαιτερότητας των ανθρώπων (τυποποιημένη ή όχι) είναι αποκαλυπτική πραγμάτων και συναισθημάτων που ίσως αγνοούσαμε. Είναι ένα ταξίδι στον εαυτό μας και μια διαφορετική ματιά στον κόσμο μας, είναι δοκιμασία, αυτοβελτίωση, ευτυχία με πράγματα που δεν θα περιμέναμε καν. Θέλει επίσης κουράγιο και δύναμη και υπομονή, συνεργασία και θάρρος, υποστήριξη και αλληλοστήριξη, επέκδυση από τις προκαταλήψεις και τις ενοχές μας και, μερικές φορές, θράσος. Είναι η ρωγμή σε όσα οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα, ένα παράθυρο που, με την κατάλληλη βοήθεια και καθοδήγηση, μπορεί να μας ανοίξει τις πύλες του ονείρου.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
