- Αυτό το θέμα έχει 55 απαντήσεις, 16 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Αυτό κι αν είναι θέμα ταμπού!ίσως όμως η κοινότητα αμπα όμως δεν φοβάται να το συζητήσει.
Παιδιά που είναι γκέι, διεμφυλικα, αυτιστικά, διάνοιες, με διαφορετική εμφάνιση και τόσα άλλα.
Μεγαλώνοντας ένα διαφορετικό παιδί ανακάλυψα ότι τελικά δεν έχει σχέση τόσο το είδος της διαφορετικότητας. Όλες οι οικογένειες με διαφορετικά παιδιά έχουν πολλές κοινές εμπειρίες από την αντιμετώπιση της κοινωνίας προς τα παιδιά τους, προς τους ίδιους ως γονείς, προς την αξία της ύπαρξης εκτός των συνόρων της κανονικότητας. Ανακάλυψα όμως και όλους τους δυνατούς τρόπους που μπορεί να είναι κάποιος ευτυχισμένος. Όχι πάρα το γεγονός ότι το παιδί του είναι διαφορετικό αλλα εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι το παιδί του είναι διαφορετικό.
Και δεδομένης της ελληνικής διασποράς στις μέρες μας,οι εμπειρίες ποικίλλουν από τη μια χώρα στην άλλη.
Η ανεκτικότητα προς όλες τις εμπειρίες είναι φυσικά δεδομένη.Θα είχε ενδιαφέρον, αν θες, να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τις εμπειρίες σου που σ’ εκαναν να νιώσεις ευτυχισμένη λόγω του γεγονότος ότι ζεις και μεγαλώνεις ένα διαφορετικό παιδί. Εμένα για παράδειγμα μου έκανε εντύπωση ένα βιντεάκι που είδα σχετικά με μια μητέρα που μεγαλώνει ένα διεμφυλικό παιδί. Η καθημερινότητα της είναι σε κάποια σημεία διαφορετική από των άλλων μαμάδων και φαίνεται ότι όντως μέσα από τη διαφορετικότητα τιυ παιδιού, άνοιξαν και για την ίδια νέοι ορίζοντες. Παραθέτω το σύνδεσμο σε περίπτωση που ενδιαφέρει κάποιον να το δει.
Στην περίπτωση μου το γεγονός ότι το παιδί μου είναι διαφορετικό σημαίνει ότι σκέφτομαι διαρκώς out-of-the-box. Που είναι πολυ διασκεδαστικό. Ας πούμε όλα τα γειτονακια που είναι αγοράκια στην ηλικία του πάνε ποδόσφαιρο. Στον αυτόματο οι γονείς. Ο δικός μου με μπάλα να έχει παίζει 5 ώρες καθ’όλη την διάρκεια της ζωής του, ίσως. Έχει όμως μεγάλη αγάπη για την μουσική και το χορο όποτε (μετά από πολυυυ ψάξιμο ομολογουμενως) κάνει μια δραστηριότητα που του αρέσει πολύ και μάλιστα φαίνεται να εχει και κλίση.
Άλλο παράδειγμα είναι οι φιλίες μου. Δεν ασχολούμαι με επιφανειακές γνωριμίες. Δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε διάθεση. Επίσης ξεκαθαρίζει πολύ εύκολα το τοπίο στο πως αντιλαμβάνονται τη διαφορετικότητα. Όποιος θέλει να μας κάνει παρέα για να λέει “πω πω πως τα καταφέρνεις, εμείς ευτυχώς Είμαστε στο μέσο ορο” απλά δεν έχουν την ευκαιρία γιατί δεν τους επιτρέπουμε. Και ξεμπερδεύουμε χωρίς περιττά δράματα.
Άλλο παράδειγμα είναι η ησυχία, η απλότητα και η χαλαρωτική επαφή με την φύση (αυτό το τελευταίο μου το έμαθε ο γιος μου). Στις μέρες μας νομίζω ότι πολλές φορές μετράμε την επιτυχία και την ευτυχία με το πόσο busy ειμαστε. Ο γιος μου με την διαφορετικότητα του μας έδειξε την σημασία στην απλότητα, στην χαλαρότητα μετά από έντονη δραστηριότητα, στην ευτυχία του να ζεις στη στιγμη, και την θεραπευτική ιδιότητα που έχει η επαφή με τη φύση. Στην οικογένεια που με μεγάλωσε όταν έλεγαν πάμε στη φύση εννοουσαν πάμε σε μια χασαποταβερνα με τους κουμπάρους και αν είσαι τυχερή μπορεί να έχει και καμία παιδική χαρά. Τώρα με τους λίγους αλλα καλούς φίλους πάμε ατελείωτες βόλτες/πεζοπορίες στα δαση και η επαφή με την φύση ειναι πραγματικά θεραπεια. Και το κάνουμε κάθε εβδομάδα σχεδόν όχι μόνο πρωτομαγιά που μας πήγαιναν οι γονείς μας. Αυτο μου το έμαθε ο γιος μου.
Και τελικά άλλαξαν και οι δικοί μου ορίζοντες. Το corporate περιβάλλον εργασίας μου νομίζω με έβαλε να συναναστρέφομαι ανθρωπους με αξίες που τελικά δεν εκτιμώ. Πλέον συνειδητά δεν με επηρεάζουν.Πολλά όμορφα και ζεστά αυτά που περιγράφεις. Τυχεροί οι φίλοι σας 🙂 Υπήρξε κάποιος φορέας ενημέρωσης ή κάποια υπηρεσία ή κάποιος οργανισμός που να σας διευκολύνε να βρείτε τα πατήματα σας; Νομίζω θα ενδιέφερε τους αναγνώστες.
Για να φτάσω σε αυτό το σημείο δούλεψα πάρα πάρα πολύ. Βασικά με τον εαυτό μου. Πρώτα δούλεψα με ειδικούς ψυχικούς υγείας για μένα. Μετά έψαξα να βρω ανθρώπους σαν και μένα. Οι γονείς που βιώνουν τη γονεικοτητα με ένα διαφορετικό παιδί σαν να είναι μάρτυρες, δεν με απασχολούν, δεν είναι φίλοι μου. Καλή η γκρίνια που και που αλλά ως ένα σημείο. Κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξεις το παιδί κατάματα και να το δεις για αυτό που ειναι: ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Όχι ένας γκέι ή ένα ένας διεμφυλικα ή ένας αυτιστικός ή ξέρωγω τι άλλο. Αυτό είναι ένα (αναποσπαστο) κομματι.
Τώρα το σημείο κλειδι: δεν υπάρχει υπηρεσία ή οργανισμός να σε κατευθύνει να είσαι χαρούμενος με το παιδί σου. Ειλικρινά πουθενά στο κόσμο. Η αποδοχή είναι ο μόνος τρόπος και ο δρόμος προς την αποδοχή είναι μοναχικός. Μετά μπορείς να βρεις πολλούς συνοδοιπόρους!Διαβάζω τα σχόλιά σου AllesGoed και συγκινούμαι. Ελπίζω να φτάσουμε κι εμείς σα γονείς στο δικό σου επίπεδο σκέψης και συναισθήματος. Μεγαλώνω κι εγώ ένα διαφορετικό παιδί. Περάσαμε τα στάδια της άρνησης, του θυμού, της διαπραγμάτευσης και τώρα είμαστε πολύ κοντά στην πλήρη αποδοχή. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο να μιλάω για στάδια του πένθους, η πραγματικότητα είναι ότι όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις ένα παιδί διαφορετικό χάνεται το μέλλον που είχες ονειρευτεί και σχεδιάσει. Το θέμα είναι να βρεις τη δύναμη και τα εργαλεία για να φτιάξεις ένα καινούργιο μέλλον με τα σημερινά σου δεδομένα. Εμάς βρέθηκε τυχαία στο δρόμο μας μια ομάδα εργοθεραπευτών, που εκτός από εξαιρετική δουλειά με τη μικρή, μας στήριξαν ηθικά και ψυχικά όσο δεν πάει. Μακάρι να υπήρχε (λες να υπάρχει κάπου εκεί έξω; το ελπίζω) ένας φορέας που να μπορούσε να βοηθήσει με οποιοδήποτε τρόπο. Το κεφάλαιο φίλοι και συγγενείς είναι πονεμένο. Ομολογώ ότι έχω κλειστεί αρκετά στον εαυτό μου διότι είναι δύσκολο να βρεθεί κατανόηση. Μπορεί κι εγώ να μη χειρίζομαι σωστά κάποια πράγματα ή να γίνομαι πολύ αμυντική, πάντως εδώ δοκιμάζονται όλες οι σχέσεις με τους γύρω μας. Πενθώ λοιπόν και για τις φιλίες μου μεταξύ άλλων.
Προσθέτω και τον εαυτό μου στους γονείς που είδαν τη διαφορετικοτητα του παιδιού τους σαν ευλογία. Προσωπικά, με συνταρραξε συθεμελα, επανεξετασα κυριολεκτικά τα πάντα στη ζωή μου κι επιτέλους πέταξα τα περιττά. Δεν είναι εύκολη διαδικασία, είναι και πολύ μοναχική αλλά δεν θα την άλλαζα για τίποτα.
Φουστα μου και εγώ σε παρακολουθώ και τρέφω μεγάλη εκτίμηση προς εσένα! Φυσικά σε καταλαβαίνω 100%. Να σου πω και εγώ απομονώθηκα στην αρχή προσπαθώντας να βρω τα πατήματα μου. Οι συγγενείς που δεν έδειχναν κατανόηση άκουγαν τον εξαψαλμο με κάθε ευκαιρία (δεν ημουν απλά δυσάρεστη,είχα φτάσει σε άλλο λεβελ) και όσοι φίλοι έκαναν αυτό το “γερνω το κεφάλι μου στα δεξιά και παίρνω περίλυπο υφος” ειδαν την πόρτα της εξόδου με συνοπτικές διαδικασίες. Και όλος αυτός ο θυμός τελικά μου βγηκε σε καλο. Πλέον περιστοιχιζομαι μόνο από ανθρώπους που αποδέχονται το παιδί μου και επισης αυτοί οι καποιοι συγγενείς με φοβούνται.
Να σου πω και τι άλλο έκανα. Έψαξα διαδικτυακά και βρήκα ενηλίκους με την ιδιαιτερότητα του γιου μου. Και τους έκανα ερωτήσεις να μου πουνε τι έκαναν σωστά οι γονείς τους και τι τους πλήγωσε. Βρήκα μάλιστα μια κυρία που τυχαίνει και “ιδιαιτερη” αλλα και ψυχολόγος. Η οποία γενικά κάνει τρέλες επιθέσεις στους γονείς. Σε μένα δεν χρειάστηκε γιατί ειδε ότι δεν το επαιζα οσιομαρτυρας, είχα απλά αγωνία αν κάπως κάνω κακό εν αγνοία μου. Καλά τα άκουσα εννοείται, γιατί δεν τα έκανα όλα καλα φυσικα αλλα βγηκα άλλος άνθρωπος μετά από 30′ κουβέντα ονλαιν.
Και ρε συ,πολλοί γονείς τρωνε φρικη όταν ονειρεύονται τα παιδιά τους με ένα τρόπο και αυτά θέλουν αλλα πραγματα. Αν το σκεφτείς, περνάς μια πολύ mainstream φάση,απλά σε μικρότερη ηλικία:)Πολύ ωραία τα λες!Μπράβο για τη δύναμη σας κ αυτό αφορά όλες τις μαμάδες κ τους μπαμπάδες που καταφέρνουν κ είναι τόσο σημαντικά δίπλα στα παιδιά τους!:) Σας θαυμάζω!
Κι εγώ απομονωθηκα. Δεν είναι ότι δεν είχα φίλους, είχα. Καλούς φίλους που είχαν διαφορετική αντίδραση ο καθένας. Όμως, κανένας δεν είχε αυτό που εγώ ήθελα οπότε καταλήγω στο ότι φταίω εγώ. Έκλεισα και πολύ τον κύκλο των συγγενών γιατί εκεί έβρισκα μόνο οίκτο. Όταν χώρισα, έχασα κι άλλους. Εν τέλει, νιώθω πολύ μόνη σε όλο αυτό, όχι ότι περίμενα να μοιραστώ την πορεία με κανέναν, μόνο με τον άντρα μου, που όμως την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Και κάποια στιγμή που ο πατέρας μου έπρεπε να νοσηλευθει και η μητέρα μου να μείνει μαζί του, αντιλήφθηκα ότι δεν έχω κανέναν. Ήρθαν οι δύο καλές μου φίλες για 3-4 ώρες ή καθεμία για να πάω για δουλειά αλλά έχουν κι εκείνες οικογένεια και δουλειά, τι να πρωτοκανουν; Τέλος πάντων, είναι μοναχικός ο δρόμος αυτός.
Λένα μου θα ήθελα πολύ να γνωρίσω πολύ κόσμο από εδώ μέσα και in real life αλλα ειμαι ελληνίδα της διασποράς. Πάντως μια καλή ιδέα θα ήταν να μπορούσαμε να ανταλλάσουμε private messages στο φόρουμ. Να γίνουμε φιλες από απόσταση!
Aguafiestas μου, πόσο δικαιο έχεις. Κάποια στιγμή αναρωτιέσαι τελικά έχω κανενα; πάντως εγώ βρήκα δύο ανθρώπους (4 αν βάλεις και τα πιτσιρίκια τους μεσα) που έγιναν οικογένεια μας και εμεις δικη τους στα 30-πολλα-φευγα-μας.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
