- Αυτό το θέμα έχει 3 απαντήσεις, 2 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 4 έτη, 6 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Αφού είχα φτάσει στο νυν και αεί και αφού με βοηθήσατε να απενοχοποιήσω την ιδέα του να πάω σε ψυχολόγο, έκανα το μεγάλο βήμα και πήγα. Έχω κάνει μόνο μία συνεδρία μέχρι στιγμής, από την οποία δεν έφυγα κατενθουσιασμένη. Αλλά θα δώσω χρόνο γιατί νομίζω δεν πρέπει να βγάλω βιαστικά συμπεράσματα. Θα ήθελα να ανταλλάξουμε απόψεις πάνω στα κριτήρια που έχει ο καθένας για την επιλογή ψυχολόγου και εάν θέλετε και ενδιαφέρουσες εμπειρίες που έχετε αντιμετωπίσει στον ψυχολόγο.
Για εμένα τα κριτήρια ήταν τα εξής:
1) Να βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου και στη δουλειά μου, ώστε να μην πηγαίνω με την ψυχή στο στόμα, να μην χρειάζομαι μέσα κλπ, γιατί φοβόμουν ότι μπορεί να το παρατούσα, να βαριόμουν να πάω, να κουραζόμουν πολύ κλπ.
2) Ήθελα να δέχεται βραδινές ώρες λόγω ωραρίου δουλειάς.
3) Να είναι γυναίκα, γιατί ένιωθα ότι θα μιλούσα πιο εύκολα σε κάποιον ιδίου φύλου.
4) Έψαχνα να βεβαιωθώ ότι έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος στην Ελλάδα (κάποιοι δεν αναφέρουν κάτι σχετικό στο σάιτ τους και μου φαινόταν λίγο ύποπτο).
Αυτή στην οποία πήγα τελικά (αφού πήρα σε άλλους πρώτα που δεν είχαν ελεύθερες ώρες), δεν μου άρεσε γιατί μου φάνηκε ότι πρόβαλε αρκετά το πόσο “καλή ψυχολόγος είναι” (πχ μου έλεγε με ύφος λίγο υπεροπτικό “και ευτυχώς που η τάδε ασθενής ήρθε σε μένα και της είπα να κάνει αυτό κι αυτό, γιατί αλλιώς η γυναίκα ακόμη θα παιδευόταν”) και επίσης δεν μου άρεσε τόσο πολύ στην πρώτη συνεδρία γιατί θεώρησα ότι βιάστηκε να βγάλει συμπεράσματα ενώ η πρώτη συνεδρία ήταν αναγνωριστική και για τις δυο μας (ιδίως δεδομένου ότι εγώ δεν έχω ξαναπάει σε ψυχολόγο, οπότε δεν ήξερα καθόλου πως λειτουργεί αυτή η διαδικασία).
Γεια σου αεράκι!
Έχω εμπειρία με αρκετούς ψυχοθεραπευτές, οπότε θα προσπαθήσω να βοηθήσω όσο μπορώ.
Καταρχάς να σου πω ότι μία συνεδρία και μάλιστα η πρώτη σου ever δεν είναι αρκετή για να βγάλεις συμπέρασμα για το αν σου κάνει ο άλλος. Και οι 3 συνεδρίες, δηλαδή, λίγες είναι. Παρόλ’αυτά δεν θα σου κρύψω ότι το υπεροπτικό ύφος που παρουσιάζεις είναι κάτι που κι εμένα θα με ενοχλούσε αρκετά. Όσο για το ότι έβγαλε γρήγορα συμπεράσματα, δεν φέρνεις παραδείγματα, αλλά ίσως κάνεις λάθος; Οι ψυχοθεραπευτές έχουν δει και ξαναδεί κάποια προβλήματα τα οποία νομίζουμε ότι έχουμε μόνο εμείς, οπότε από ένα σημείο και μετά ακούνε κάτι και προσπαθούν να το αποδώσουν κάπου. Φυσικά μπορεί να πέσουν έξω!
Αν τόσο πολύ σε ξένισε η συγκεκριμένη ψυχοθεραπεύτρια, μπορείς να αλλάξεις άμεσα για να γλιτώσεις χρόνο. Εγώ θα σου έλεγα να πας έστω μια ακόμα φορά. Σκέφτομαι, επίσης, το ενδεχόμενο να είσαι αρνητική επειδή ακριβώς δυσκολεύτηκες να απενοχοποιήσεις την ιδέα του ψυχολόγου, λες υπάρχει τέτοια περίπτωση;
Για να διαλέξω τη δική μου ψυχοθεραπεύτρια είχα αρκετά κριτήρια, κάποια κοινά με τα δικά σου. Είδα καταρχάς ότι καλύπτει τους τομείς που με ενδιαφέρουν – πχ δεν ασχολούνται όλοι με φοβίες, σεξουαλικότητα κλπ. Προτιμούσα κι εγώ γυναίκα, αν και στο παρελθόν είχα κάνει ένα χρόνο ψυχοθεραπεία με άντρα και ήμουν αρκετά άνετη. Άλλο ένα κριτήριο ήταν ότι δεν ήθελα να ξανακάνω ψυχανάλυση, μιας και την θεωρώ μια εξαιρετικά μακροχρόνια διαδικασία κι εγώ έχω πολλά άμεσα θέματα να λύσω. Δες και τα άρθρα της Φαίνιας Ξανθοπουλίδου στο site, θα σε κατατοπίσουν για τα είδη ψυχοθεραπείας. Πιστεύω, όμως, ότι το ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ είναι να έχεις χημεία με τον ψυχοθεραπετή σου και, φυσικά, διάθεση να βοηθηθείς. Θα σου πω ότι με την δική μου δεν ένιωσα αμέσως αυτή τη χημεία. Ενώ είναι συμπαθέστατη, στην αρχή ένιωσα ότι είμαστε από άλλους κόσμους και δεν θα με καταλάβει και λίγο καιρό μετά έχω αλλάξει εντελώς γνώμη. Θέλει χρόνο και υπομονή.
Κακή εμπειρία δεν είχα ποτέ, μου έχει τύχει, όμως, ψυχοθεραπευτής με τον οποίο δεν είχα καθόλου χημεία. Με ενοχλούσε πολύ το ότι του έλεγα το πρόβλημά μου και μου έλεγε “α και σε μένα έχει συμβεί κάτι παρεμφερές/κι εγώ έχω αυτό το χαρακτηριστικό ως άνθρωπος” κλπ. Δεν ξέρω αν ήταν μέρος της θεραπείας μου, αλλά με έκανε να νιώθω αρκετά άβολα.
Γεια σου Mafalda!
Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό που λες ότι ίσως να έχω ακόμη κατάλοιπα προκατάληψης για τους ψυχοθεραπευτές, οπότε γι’ αυτό να μου κλώτσησε κάπως η πρώτη συνεδρία.
Ίσως βέβαια με έχει επηρεάσει και κάτι άλλο. Όταν έκανα την έρευνά μου για το ποια ψυχοθεραπεύτρια να διαλέξω στην περιοχή μου, μου είχε κάνει μία άλλη κλικ (έτσι, χωρίς λόγο) και όταν την είχα πάρει τηλέφωνο (μου άρεσε και τηλεφωνικά) δυστυχώς ήταν κλεισμένη όλες τις ημέρες/ώρες. Και απογοητεύτηκα οικτρά.
Αυτή στην οποία πήγα τελικά ήταν η δεύτερη επιλογή μου και όταν της τηλεφώνησα, ήταν μέρα απεργίας, ήταν σε ένα ταξί, ακουγόταν βιαστική και αγχωμένη, μου είπε ότι είναι φουλ κι αυτή αλλά περιμένει να ακυρωθεί κάτι και θα με πάρει πίσω κλπ. Όλη αυτή η πρώτη ολίγον χαοτική επικοινωνία δεν με ξετρέλανε, οπότε ίσως έπαιξε κι αυτό ρόλο.
Παρ’ όλα αυτά, από μόνο του το γεγονός ότι έκανα το βήμα και πήγα με κάνει να νιώθω χαρούμενη. Βλέπω ξανά και ξανά στο ημερολόγιο πότε θα έρθει αυτή η ρημάδα η μέρα για την επόμενη συνεδρία. Για κάποιο λόγο νιώθω ενθουσιασμό (φαντάσου και να ένιωθα χημεία αμέσως, θα είχα κατασκηνώσει στο γραφείο της).
Δεν σου κρύβω βέβαια ότι ακόμη κι ο ενθουσιασμός που νιώθω με προβληματίζει λίγο. Όλοι όσοι έχουν κάνει ψυχοθεραπεία μου λένε ότι είναι επίπονη διαδικασία. Ότι οι συνεδρίες δεν είναι χαλαρό καφεδάκι με φίλους που λέτε πώς περάσατε τη μέρα σας. Κι εγώ νιώθω πως περιμένω την επόμενη συνεδρία με τέτοιο ενθουσιασμό, σαν να έχω κανονίσει καφεδάκι με φίλους για να πούμε τα νέα μας. Σκέφτομαι μήπως κατά βάθος βλέπω την ψυχολόγο σαν μία ακόμη “φίλη” που θα με ακούσει και θα κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι της στα προβλήματά μου.
Επίσης, με προβληματίζει κάτι άλλο στο οποίο θα με ενδιέφερε η άποψη κάποιου που έχει κάνει ο ίδιος ψυχοθεραπεία. Όταν η ψυχολόγος με ρώτησε στην πρώτη συνεδρία τι συνέβη και αποφάσισα να πάω, ενώ ήξερα ότι θα μου κάνει αυτή την ερώτηση (είχα γράψει μάλιστα και σε ένα τετράδιο ένα κατεβατό πράγματα τα οποία τελικά δεν ήθελα να διαβάσω), ένιωσα ότι δεν ήξερα τι ήθελα να της πω. Της απάντησα βέβαια μία αοριστολογία αλλά αναρωτιέμαι γιατί ενώ ήθελα να πάω και ενώ συνέβησαν και κάποια περιστατικά στη ζωή μου που ήταν απτά και θα μπορούσα να της τα περιγράψω, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν της τα είπα; Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ήταν ήσσονος σημασίας. Εν τω μεταξύ στην αρχή νόμιζα ότι ακριβώς για εκείνα πήγα. Και όταν ήρθε η ώρα δεν τα είπα.
Έχει συμβεί και σε άλλους (ή μόνο σε εμένα συμβαίνει αυτό το μοναδικό φαινόμενο! χαχαχα);
Ο ενθουσιασμός μπορεί να σημαίνει ότι ανυπομονείς να βοηθηθείς. Μου συμβαίνει συχνά, όταν αντιμετωπίζω μεγάλες δυσκολίες να ανυπομονώ για την ημέρα της συνεδρίας γιατί ξέρω ότι θα με βοηθήσει να ηρεμήσω – ακόμα κι αν κατά τη διάρκεια κλαίω με λυγμούς. Υπό αυτή την έννοια είναι επίπονη διαδικασία, γιατί πράγματι δεν πας εκεί για να πεις τα νέα σου. Ή μάλλον τα λες, αλλά όχι επειδή ενδιαφέρουν τον άλλον. Τα λες για να βοηθηθεις, να δεις τι σε βασανίζει και τι μπορείς να κάνεις γι’αυτό. Για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να συνειδητοποιήσω ότι όσο καλός και να’ναι ο θεραπευτής εγώ είμαι αυτή που κάνει την δουλειά. Να μην βλέπω τον άλλον σαν πατερίτσα. Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να πάρω μπρος.
Για το άλλο που περιγράφεις, δύο είναι τα ενδεχόμενα. Το ένα είναι να φτάνεις εκεί και να συνειδητοποιείς ότι αυτό που πρόβαρες να πεις και που σε απασχολούσε δεν είναι τελικά τόσο σημαντικό και έχεις άλλα πολύ σημαντικότερα. Ή ότι οφείλεται σ’αυτά τα άλλα. Αυτό συνήθως συμβαίνει σε μένα.
Το άλλο είναι ότι ξεκίνησες μια διαδικασία απ’το μηδέν, με έναν άνθρωπο που καλά καλά δεν εμπιστεύεσαι ακόμα, και δεν ξέρεις από πού να πιάσεις το κουβάρι. Σιγά σιγά θα βρεις τον τρόπο να τα πεις. Πάντως, αυτό είναι κάτι που μπορείς να μοιραστείς μαζί της αν θες. Πιστεύω κιόλας ότι θα σε ενθαρρύνει να συζητήσεις όσα χαρακτηρίζεις ήσσονος σημασίας – γιατί αν ήταν όντως έτσι, δε θα σε οδηγούσαν εκεί.
Γεια σου αεράκι και συγχαρητηρια για την αποφασή σου!
Σίγουρα και εμένα αυτό το υφακι θα με απασχολούσε και θα με έβαζε σε σκέψεις.
Εγώ έκανα για 6 μήνες ψυχοθεραπεια πριν 2 χρόνια και ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω αν πήρα κάτι από αυτή τη διαδικασία. Νομίζω τελικά πως δεν πήρα κάτι ουσιαστικό. Και εγώ πήγαινα με ενθουσιασμό και περίμενα πως και πως τη μέρα για να πάω. Ενώ κάποια θέματα όταν τα σκεφτομουν στο σπίτι έβαζα τα κλάματα, εκεί ήμουν με ένα μόνιμο χαμόγελο. Και εγώ θεωρούσα όλα όσα μου συνέβαιναν και έλεγα μικρής σημασίας.
Τώρα που το βλέπω με απόσταση, είχα πάει με λάθος προσδοκίες. Πίστευα ότι θα της έλεγα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου και θα μου έλεγε γιατί σκέφτομαι λάθος και αυτό θα μου έλυνε όλα μου τα προβλήματα. Βεβαία δεν άκουσα σχεδόν καμία ερώτηση που να με βάλει σε σκέψεις. Τελικά, όλο αυτό πρέπει να ήταν αμυνά μου και ίσως δεν έκανα ουσιαστική προσπάθεια.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
