- Αυτό το θέμα έχει 4 απαντήσεις, 3 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 3 έτη, 11 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Καλησπέρα μέλη!
Τώρα που είχαμε χρόνο στην καραντίνα, καθάρισα καποια πράγματα της προγιαγιάς μου που έχει πεθάνει εδω και καιρό αλλα δεν είχαμε διαχειριστεί τα πράγματα. Απο αφορμή αυτό ρώτησα τους συγγενείς μου κάποια πράγματα γι αυτήν κι έμαθα πως είχε μια καταπληκτική ιστορία επιβίωσης (Μεγάλωσε με μητρια, για το γαμο της επρεπε να κλεφτούν, περασαν τον πόλεμο στα βουνα, γενικα κατι αγριες καταστάσεις) και κάθισα και την έγραψα γιατι δεν είχαμε άλλη μαρτυρία και δεν ήθελα να παει χαμένη.
Σκεφτόμουν τώρα που έχω χρόνο στην καραντίνα και μου αρέσει να γράφω, να φτιάξω μια μικρή συλλογή με ιστορίες απο παλιές γυναίκες της Ελλάδας. Εχω σκεφτεί μόλις τελειώσει η καραντίνα, η γενικα απο φίλες της γιαγιάς μου που εχουμε κοντά μας, να ρωτήσω αν υπάρχουν τετοιες ιστορίες και αν θα ηθελαν να τις μοιραστούν.
Εχω ξεκινήσει να ρωτάω τους δικούς μου και σκέφτηκα να βάλω την ιδέα εδώ για να τη δείτε και να μου πείτε αν θα σας ενδιέφερε να διαβάσετε κάτι τέτοιο και όποια θέλει αν έχει καποια ιστορία να μοιραστεί μαζί μου απο γιαγιά η προγιαγιά της να μου τη στέιλει.Ψάχνω για βιογραφικές ιστορίες κυρίως, συνδεδεμένες με τη ζωή του κάθε τόπου (Εμείς είμαστε απο Ηπειρο, συγκεκριμένα απο Γιάννενα οπου υπήρχε μια ιδιότυπη γυναικοκρατία στα χωριά καθώς οι άνδρες ήταν κτηνοτρόφοι και έλλειπαν συχνά σε δουλειές.) Δλδ να δείχουν πως ηταν η τοπική κοινωνία
Αν θέλετε να συμμετάσχετε η να ρωτήσετε λεπτομέρειες παρακαλώ γράψτε μου!
Φυσικά όλα τα δεδομένα θα παραμείνουν ανώνυμα και τα ονόματα θα αλλάξουν οπως αλλαξα των γιαγιάδων μου (Δεν ηθελαν να βγουν επωνυμες.)ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!!!
Ωραία ιδέα! Γράψε αν θες μια περίληψη.
Εμένα είναι μεγάλη (κοντεύει 3ψήφιο αριθμό ετών) και μακριά και δεν ξέρω αν θέλει να θυμάται τα παλιά.
Θεσσαλία/κάμπος: Αυτά που ξέρω σε γενικές γραμμές, είναι ότι δούλευαν και στα χωράφια και στο σπίτι. Π.χ.ήταν 5 αδερφές, έπρεπε να δουλέψουν και στα χωράφια, γιατί “ήταν προίκα τους”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και φυσικά δούλευαν και στο σπίτι. Και φυσικά, δούλευαν από μικρά παιδιά. Σε γιορτές κάνανε διαγωνισμό, ποια έφτιαχνε την καλύτερη πίτα η κάτι τέτοιο.
Αυτό που πρόλαβα κι εγώ είναι να έχουν μοιραστεί τις δουλειές, π.χ. παππούς κήπος, γιαγιά ζώα ή αντίστροφα. Στο σπίτι κυρίως οι γιαγιάδες.
Δεν ξέρω μήπως σε ενδιαφέρει αυτό.
https://apply.workable.com/istorima/j/4086CF7FB9/
για copy-paste.
Θα μοιραστώ την ιστορία της προγιαγιάς μου, που πραγματικά ήταν είδωλο για την εποχή της. Έζησε σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Ηλείας. Παντρεύτηκε μικρή, έκανε δύο παιδιά και στις αρχές του πολέμου ο άντρας της πέθανε απο πνευμονία. Δεν το έβαλε κάτω, δούλευε στα χωράφια με βοήθεια απο τα παιδιά της, που ήταν πολύ μικρά τότε. Λίγα χρόνια μετά γνώρισε έναν άλλο άντρα, συγκατοίκησαν, έκαναν άλλα τρία παιδιά αλλά δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Σκανδαλώδες για την μικρή κοινωνία που ζούσαν και την εποχή. Δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον σύντροφό της, είχε πεθάνει πριν γεννηθώ, αλλά γνώρισα την ίδια και τη θαύμαζα πάρα πολύ, αν και ήμουν πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα το γιατί. Ήταν δεκαετίες μπροστά απο την εποχή της και το πέρασε αυτό στα δύο της παιδιά, που είναι πολύ σημαντικές προοδευτικές φωνές ακόμα και σήμερα. Τα δύο της παιδιά απο το γάμο της ακολούθησαν πιο συντηρητική νοοτροπία. Δυστυχώς ο τελευταίος της γιος πέθανε μικρός, είχε πολλά προβλήματα, αλλά ήταν δίπλα του όσο μπορούσε. Χάρη σε αυτήν πιστεύω οτι η μητέρα μου μπόρεσε να ξεφύγει απο την συντηρητική νοοτροπία του χωριού και να γίνει η ανεξάρτητη γυναίκα που είναι σήμερα.
@Pothepanda Ουαου η γιαγια! Ηλεια με εκπλησσει παντα ειστε απιθανοι τυποι!
Σας ευχασριστω πολυ για το ενδιαφέρον που δείχνετε εδω και στο discord, θα συλλεξω οτι ιστορίες μπορώ και θα τις διαλεξω αργότερα μαλλον κατα το φθινόπωςρο, θ αφιερώσω το καλοκαίρι να μαζέψω. Μόλις τελειώσει η καραντίνα θα επισκεφθώ μερικές γειτόνισσες και συγγενείς μας!
Θα ειμαι εδώ και παντα στο εμαιλ μου charlotterainstone@gmail.com οποια θέλει λεπτομέρειες η να διηγηθεί ειμαι οπεν 24/7
Ευχαριστώ και παλι!!!!
Εγώ έχω να πω τα εξής για τη γιαγιά μου: Γεννήθηκε το ’30 στον Πειραιά, ήταν η τελευταία από τα 8 παιδιά της οικογένειας ένα εκ των οποίων πέθανε μωρό. Ήταν 10 χρονών όταν ξέσπασε ο πόλεμος, τότε σταμάτησε το σχολείο και δεν ξαναπήγε (στο σπίτι είχε στο κουτί με τη ζάχαρη μια αυτοσχέδια ετικέτα που έγραφε “ζάχαρι”). Έζησε τους βομβαρδισμούς του Πειραιά και τον τρόμο του καταφυγίου. Θυμόταν διάφορα περιστατικά με τους Γερμανούς, χαρακτηριστικά έλεγε ότι τους έβγαζαν από το σπίτι και έμπαιναν αυτοί να πάρουν ότι ήθελαν,και τα αδέρφια της την τραβούσαν για να βγουν γρήγορα απ’ το σπίτι. Έλεγε πως εκείνη μια φορά είχε πλησιάσει κάποιον από τους Γερμανούς γιατί ήθελε κάτι να πάρει από το σπίτι κι εκείνος την έσπρωξε και της φώναξε άγρια τη φράση “βία παρτί ράους” (δεν έχω ιδέα τι σημαίνει, την επαναλάμβανε απαράλλαχτη, μιμούμενη τη φωνή του Γερμανού πάντα όποτε αναφερόταν το θέμα). Μεγάλωσε δουλεύοντας στο σπίτι και μαθαίνοντας ραπτική σε μια μοδίστρα. Έλεγε χαρακτηριστικά ότι καμιά φορά της τελείωνε η κλωστή και έκανε να βγει να πάει να αγοράσει, με το που την έβλεπε ο αδερφός της ο μεγάλος που καθόταν απέναντι απ’ το σπίτι με τους φίλους του, της έκανε “σσ!” και νεύμα με το κεφάλι, κι αυτό αρκούσε για να ξαναμπεί μέσα. Την είχα ρωτήσει κάποτε γιατί δεν την άφηνε να βγει από το σπίτι, και μου είχε πει “εμ τι να αρχίζαμε τα χαϊδολογήματα από δω κι από κει”. Ήταν πολύ όμορφη και είχε πολύ όμορφη φωνή, τραγουδούσε πολύ συχνά στο σπίτι. Την πάντρεψαν 18 χρονών με τον παππού μου, χωρίς να θέλει, όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά “δεν είχα κι έρωτα!” όταν την είχα ρωτήσει αν τον παντρεύτηκε με το ζόρι. Από τον Πειραιά που είχε μεγαλώσει (οι γονείς της είχαν έρθει στον Πειραιά για να δουλέψουν, κατάγονταν απ’ τη Σαντορίνη) βρέθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου. Της έλεγαν οι γειτόνισσες να προσέχει τους σκορπιούς κι έλεγε “τι είναι αυτό”. Ο παππούς άνοιξε μπακάλικο – ταβέρνα στην Αθήνα και καθόταν όλη μέρα στο μαγαζί με τους φίλους του και η γιαγιά ξημεροβραδιαζόταν στην κουζίνα και στη λάντζα του μαγαζιού (εκτός από του σπιτιού που ήταν αυτονόητη). Η ίδια κράτησε το μαγαζί μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε. Τα δύο πρώτα τους παιδιά ήταν κορίτσια και το τρίτο αγόρι (ο πατέρας μου). Η γιαγιά μού είχε πει ότι ο παππούς της έλεγε να πάει να το ρίξει (το τρίτο) γιατί “πάλι κορίτσι θα μου κάνεις”. Η γιαγιά δεν ήθελε και έκλαιγε. Κάποια στιγμή μπήκε στη μέση μια γνωστή τους και μεσολάβησε, και έτσι το παιδί γεννήθηκε. Όταν ο παππούς έμαθε ότι το μωρό ήταν αγόρι κέρασε όλο το καφενείο. Τον μεγάλωσαν στα πούπουλα (με κατάφωρη αδικία πολλές φορές απέναντι στις θείες μου). Χαρακτηριστικά η γιαγιά έλεγε ότι περνούσε ο κουλουράς το πρωί, ο πατέρας μου ζήταγε κουλούρι και η γιαγιά περίμενε να φύγουν τα δύο κορίτσια για το σχολείο, για να του πάρει. Τα δύο κορίτσια κάθε πρωί πριν πάνε σχολείο περνούσαν τις τιμές στο μπακάλικο. Την πρώτη την πάντρεψε ο παππούς με ένα φίλο του, πολλά χρόνια μεγαλύτερό της με τον οποίο πίνανε μαζί στην ταβέρνα. Ο άνθρωπος ήταν αλκοολικός και ιδιαίτερα βίαιος. Η θεία μου βασανίστηκε χρόνια μαζί του, και εκτός των άλλων έκανε για πολλά χρόνια την αποκλειστική νοσοκόμα του καθώς λόγω των καταχρήσεων (ποτό και τσιγάρο) έπαθε νέος πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας που τον άφησαν ανίκανο να αυτοεξυπηρετηθεί. Η θεία μου μετά από την σοβαρότατη σωματική και ψυχολογική καταπόνηση τόσων χρόνων είναι πλέον η ίδια με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας διαφόρων ειδών. Η δεύτερη κόρη στάθηκε πιο τυχερή. Ο παππούς την πάντρεψε επίσης στα 19 της, ο άντρας της όμως (με τον οποίο πρώτη φορά μίλησαν στην τελετή του αρραβώνα) ήταν ένας ήρεμος και ισορροπημένος άνθρωπος με τον οποίο έζησαν (και ζουν) αρμονικά και ευτυχισμένα. Λίγο πριν παντρευτούν, (όντας αρραβωνιασμένοι εννοείται) πήγαν διακοπές για λίγες μέρες σ’ένα ελληνικό νησί και ο παππούς έστειλε μαζί τους τον (δεκατριάχρονο τότε) πατέρα μου να φυλάει την αδερφή του. Και όχι δεν μιλάμε για το Μεσαίωνα μιλάμε για late 70s.Ο πατέρας μου (άντρας γαρ) ήταν ο μόνος από τα τρία αδέλφια που σπούδασε, που έγινε οικονομικά ανεξάρτητος και που αποφάσισε μόνος του αν, πότε και με ποιον θα κάνει οικογένεια.
Ίσως ξέφυγα λίγο από το θέμα, έπιασα τρεις γυναίκες αντί για μία, αλλά πραγματικά νομίζω αυτά καλό είναι να ακούγονται, να συνειδητοποιούμε πόσο κοντά μας είναι αυτή η εποχή και αυτές οι καταστάσεις, καθώς και το ότι “τώρα τη μάθαμε την Πατριαρχία” με το φεμινισμό κ τα σχετικά.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
