Θέλω να χωρίσω,δεν νιώθω ερωτευμένη

[Voice of the Soul]

Είμαι πολύ πεσμένη ψυχολογικά.
Είμαι παντρεμένη εδώ και λίγα χρόνια με εναν υπέροχο άνθρωπο και εχουμε ενα μικρό αγοράκι.

Το πρόβλημα ειναι καθαρά δικό μου.
Με τον άντρα μου ειμαστε 11 χρονια μαζί και παρόλο που δεθήκαμε πολύ απο την αρχή,ποτέ δεν ένιωσα έρωτα,πάθος κτλ.
Ειναι πολύ τρυφερός μαζί μου και πολυ καλος πατερας.
Μου δειχνει τον έρωτα του συνεχεια όμως εγώ δε μπορώ να λειτουργήσω και να τον δω ερωτικά και όσο περνάει ο καιρός, ασφυκτιώ.

Νιώθω ασχημα γιατί ξέρω οτι εκεινος πεθαίνει για εμένα και εγω δεν αντεχω καν να με αγγιζει ερωτικα.
Τον αγαπαω σαν φίλο και σαν πατέρα του παιδιού μου.Μέχρι εκεί όμως.

Είναι πραγματικά παιδί διαμάντι και του αξιζει κάποια που θα τον ερωτευτεί ειλικρινά.

Ζούμε μόνοι μας εδω και 4 χρόνια στο νησί καταγωγής μου χωρίς καμία βοήθεια,χωρίς κύκλο και χωρίς να μπορώ να δουλέψω αφού δεν εχω κάπου να αφήσω το παιδί.

Καταλαβαινετε λοιπόν οτι οικονομικά είμαι εξαρτημένη απο τον άντρα μου.
Θέλω να γυρίσω πίσω στην πόλη μου,να δουλέψω,να βρω σπιτι και να ξεκινήσω μια νέα ζωη.

Πρακτικά όμως όλο αυτό μου φαινεται πάρα πολυ δυσκολο ειδικά όταν υπάρχει παιδί.
Πιστευω οτί δεν θα έχω στηριξη απο την οικογένεια μου αφου θα χωρίσω για δικα μου θέματα και χωρίς να μου έχει κάνει κάτι κακό ο άντρας μου.

Μαζι του έχω κουβεντιάσει και του έχω πει ότι δεν νιώθω ερωτευμένη. Έπεσε απο τα συννεφα και πληγώθηκε όπως είναι λογικό όμως παλεύει να με ξανακερδίσει. Ματαια όμως.
Έχω πάρει την απόφαση μου όμως φοβάμαι να προχωρήσω μόνη.
Φοβαμαι οχι για εμένα αλλά για το παιδί.

Νιώθω ότι δεν θα μπορώ να του προσφέρω όσα χρειάζεται.

Ειλικρινά πνίγομαι. Εχω φυγει ενα μηνα τωρα απο το σπίτι στο νησί και έχω έρθει στο πατρικό μου στην Αθήνα.
Εχω κάποιες εκκρεμότητες που θέλω να τακτοποιησω και πολύ συντομα θα αρχίσω να αναζητω εργασία οπουδήποτε.
Δε ξερω τι θα καταφερω ομως ξερω οτι θελω να το προσπαθήσω. Για το παιδι γιατι θελει ευτυχισμενους τους γονείς του,για εκείνον γτ θέλω να βρει την ευτυχία και για εμενα για να ξαναβρω τον εαυτό μου.

Δε ξερω γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Νομίζω ότι έχω ανάγκη από συμπαράσταση και μια αισιόδοξη κουβέντα.

Ίσως αυτός είναι ο λόγος που το μοιράζομαι μαζι σας.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και για τη φιλοξενια.

Καλη συνέχεια

[Ανώνυμος]

Καλό μου κορίτσι, λυπάμαι πολύ που βρίσκεσαι σε τόσο δύσκολη θέση. Θέλεις να κανεις μια αντιγραφή επικόλληση στο φόρουμ για το διαζύγιο; Είναι/είμαστε πολλές σε αντίστοιχη θέση. Είναι σημαντικό να μην νιώθεις μόνη, ούτε μοναδική. Δεν είναι ανεξήγητο αυτό που σου συνέβη. Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω όσο δεν περιγράφεται. Υπαρχουν καταπληκτικές γυναίκες στο φορουμ, ακόμα κι αν δεν θελήσεις να συμμετέχεις ενεργά στη συζήτηση διάβασε το. Θα έλεγα δες ειδικά την ιστορία της Nobiles Chief. Εύχομαι καλή ηρεμία και όποτε θελήσεις είμαστε εδώ.

[Ηλιοστάλλακτη]

Ομοιοπαθουσα εδώ, χώρισα το “καλό παιδί” που δεν έπινε, δεν τζογαρε, δεν με εδερνε. Ωστόσο, είχα περισσότερη στήριξη από όσο περίμενα, ειδικά από την μικρή κοινωνία του χωριού μου. Κόπιασε στο thread διαζύγιο, είμαστε όντως πολλές. Σε φιλώ.

[Voice of the Soul]

Σας ευχαριστω πολυ κορίτσια!

Ηδη το μετεφερα οποτε τα λέμε από εκεί.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις