- Αυτό το θέμα έχει 44 απαντήσεις, 24 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 1 έτος, 11 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Γειά σας
‘Εχω περάσει εργασιακό bullying, gaslighting αλλα και υπερκόπωση / burnout, και γνωρίζω πολύ κόσμο που έχει περάσει το ίδιο. Οι επιπτώσεισ στην υγεία μου ήταν πραγματικά τρομακτικές, σωματικά και ψυχολογικά.
Θα καθίσω κάποια στιγμή να τα γράψω λεπτομερώς, αλλα προς το παρόν ήθελα απλά να παραθέσω αυτό το βίντεο, που με βοήθησε στο παρελθόν να καταλάβω πόσο κοινή εμπειρία ήταν απο κάθε πλευρά.Hello κι από εμένα!
Burnoutιασμένη κι εδώ! Χάρηκα πολύ που βρήκα αυτή τη συζήτηση γιατί αρχικά ένιωθα κι εγώ ότι έφταιγα για την κατάσταση που βιώνω αλλά τελικά όχι. Εγώ μπήκα στη διαδικασία να βρω πρώτα άλλη δουλειά και μετά να αποχωρήσω από την υπάρχουσα. Βρέθηκε τελικά κάτι καινούριο, σίγουρα όχι ότι καλύτερο από άποψη ωραρίου αλλά αποφάσισα να πάω. Σκέφτηκα επίσης να συνεχίσω να ψάχνω και αν βρεθεί κάτι που να με ικανοποιεί πλήρως να φύγω. Το θεωρείτε σωστό; Αny ideas? Κάθε άποψη και σκέψη ευπρόσδεκτη! 🙂 🙂V for Victory, ελπίζω να είσαι καλύτερα μέρα με τη μέρα. Βλέπω ότι κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι όσοι το περνούν νιώθουν ότι φταίνε κιόλας.
Γιατί να μην είναι σωστό; Από τη στιγμή που είσαι εντάξει στα καθηκοντά σου και δίνεις επαρκή ειδοποίηση όταν φεύγεις, δε βλέπω πού είναι το θέμα!Φούστα Κλαρωτή είμαι σε φάση ανάκαμψης η αλήθεια είναι. Απλά πλέον δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώθει άσχημα. Τα καλύτερα είναι εκεί έξω και μας περιμένουν! Δώστε χώρο και χρόνο στον εαυτό σας να χαλαρώσει και όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Και όπως λέει και η ψυχολόγος μου ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ!Κι εγώ στο club και μάλιστα 3 φορές! Τις δυο πρώτες φορές ο γιατρός διέγνωσε υπερκόπωση (δεν ήταν ακόμα γνωστή η έκφραση burnout), την τρίτη δεν πήγα γιατί τη δεύτερη φορά μου είχε πει οτι αν συνεχίσω και το ξαναπάθω τα πράγματα θα είναι πολύ σοβαρά για μένα. Θα γράψω άλλη φορά την ιστορία, να βρω χρόνο.
Τι έκανα; Πήγα στα λουτρά. Ναι, καλά διαβάσατε, στα λουτρά! Αυτά τα παραδοσιακά και συγκεκριμένα στην Αιδηψό. Και μη φανταστείτε ότι είμαι και καμιά γριά! Είχα ακούσει κάποια πράγματα, διάβασα κιόλας και αποφάσισα να πάω. Κάπου στην 4η – 5η μέρα έπεσα για ύπνο το μεσημέρι και ξύπνησα το άλλο μεσημέρι χωρίς διακοπή. Έναν ύπνο που δεν είχα ξανακάνει ποτέ πριν και δεν εννοώ την ποσότητα αλλά την ποιότητα. Ξύπνησα άλλος άνθρωπος, με γαλήνη (πολύ ζεν μιλάμε), με λιγότερο σφιγμένο το κορμί μου, με ξεκάθαρο μυαλό. Είχα πάει για 7 μέρες και έμεινα διπλάσιες. Από τότε πηγαίνω κάθε χρόνο τουλάχιστον μια βδομάδα.
Φούστα αυτό που είπες για τον αχταρμά στο κεφάλι σου με άγγιξε πολύ, ήμουν για χρόνια έτσι. Δεν φταίει μόνο η πολλή δουλειά, συνήθως είναι και θέματα ορίων που ανεχόμαστε να παραβιάζονται ή δεν θέτουμε αρκετά, είναι και κακοποιητικές συμπεριφορές εμφανείς ή κεκαλλυμένες που ανεχόμαστε και άλλα πολλά. Ε λοιπόν εκεί σταμάτησε το μυαλό μου να είναι σούπα. Δεν ισχυρίζομαι ότι από μόνο του αρκεί, έκανα και άλλα πράγματα, δουλειά με τον εαυτό μου, αραιά έβλεπα και ψυχολόγο, πολύ διάβασμα, Α,μπα και βίντεο για διάφορα θέματα που έχω με τον εαυτό μου και άλλα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα λουτρά εκεί μου έδωσαν ένα τεράστιο boost. Τα συστήνω ανεπιφύλακτα για όποιον μπορεί.
Α, και αν πάει κάποια/ος ας μου στείλει μήνυμα μήπως είμαι εκεί να βρεθούμε.
Φούστα, άργησα να δω το θέμα αλλά ελπίζω να μην πειράζει! Έχω πάθει αρκετά burnout στη ζωή μου (το εργασιακό, το φοιτητικό, της μωρομάνας, του Σπιτιού, του Άι-Βασίλη… κατάλαβες!) δεν ξέρω αν η εμπειρία μου θα σου φανεί χρήσιμη, γιατί η περίπτωσή μου είναι κάπως ιδιαίτερη: πάσχω από ελαφρύ σύνδρομο χρόνιας κόπωσης κι ένα μάτσο αυτοάνοσα, επομένως για μένα τα burnout είναι, κατά κάποιο τρόπο, “μέσα στο πρόγραμμα”. Ωστόσο, από την εμπειρία μου έχω βρει μερικά τιπς που νομίζω πως έχουν μια πιο γενική ισχύ.
1. Συχνά χρεωνόμαστε την ευθύνη “να μη μας ξανασυμβεί”. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πάντα στο χέρι μας, ότι δεν “κάναμε κάτι λάθος” και το πάθαμε. Επίσης, είναι κάτι που αν το πάθεις μια φορά σου αφήνει ευαισθησία στο μέλλον, ακριβώς όπως μια ωτίτιδα ή μια ιγμορίτιδα. Ορισμένοι άνθρωποι, δε, έχουν έναν τέτοιο τρόπο ζωής ώστε έρχονται σιγά σιγά σε μια κατάσταση “ημιμόνιμου” burnout. Αυτό το τελευταίο είναι μακροπρόθεσμα πιο επικίνδυνο, οπότε η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία.
2. Είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις τα συμπτώματα του burnout, γιατί ένα από τα συμπτώματα αυτά είναι η αποσταθεροποίηση. Σου θολώνει το μυαλό και δε σκέφτεσαι καθαρά. Ένα πολύ τυπικό και ύπουλο σημάδι, ωστόσο, είναι να χάνεις την ικανότητα της ιεράρχησης προτεραιοτήτων. Ξαφνικά, όλα στο νου σου φαντάζουν εξίσου επείγοντα και δεν μπορείς να “αποσυμφορήσεις” το πρόγραμμά σου. Επίσης, χάνεις σταδιακά την ικανότητα να υπολογίζεις πόσο χρόνο σου παίρνει πραγματικά το καθετί (παράδειγμα: κάνεις λίστα με σπιτοδουλειές και ξεχνάς να υπολογίσεις τα “καθημερινά” όπως να στρώσεις κρεβάτι, να μαζέψεις τραπέζι, να πλύνεις πιάτα, να βγάλεις σκουπίδια, να διπλώσεις πιτζάμες και να τσεκάρεις email – έλα όμως που αυτά μπορεί να σου φάνε μία ολόκληρη ώρα!) Αν πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεσαι έτσι, έχουν αρχίσει τα όργανα.
3. Ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης burnout που λειτουργεί σήμερα, μπορεί να μη λειτουργεί αύριο, και διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κάτι που είναι καλό για όλους είναι να πάψεις να συγκρίνεις τις αντοχές και τις επιδόσεις σου με άλλους και να επικεντρωθείς στις ανάγκες σου στο εδώ και στο τώρα.
4. Έχω πάθει burnout όντας single, σε κακή σχέση, σε καλή σχέση και αργότερα έχοντας οικογένεια. Δεν ξέρω σε τι φάση ζωής είσαι, αλλά σε κάθε καθημερινότητα υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης, μην πεις ποτέ “δεν με παίρνει να το κοιτάξω”. Πάντα υπάρχουν τρόποι.
5. Ψυχοθεραπεία, ψυχοθεραπεία και ψυχοθεραπεία! Επίσης σωματικά με βοηθάει η γιόγκα και τα μαθήματα τραγουδιού. Καθώς επικεντρώνομαι στο μυικό μου σύστημα, νιώθω πολλά μικρά και μεγάλα μπλοκαρίσματα που προέρχονται από σωματοποιημένο πανικό, θυμό και άγχος και μου αδειάζουν τις μπαταρίες. Διορθώνοντας τα μπλοκαρίσματα, το σώμα μπαίνει σε ροή και κουράζεται λιγότερο. Αυτή την εποχή εξασκούμαι στο να κάνω κουραστικές και αγχωτικές δουλειές σπιτιού ή γραφείου με αργούς ρυθμούς, χαλαρώνοντας τον αυχένα, το σαγόνι και την πλάτη και αναπνέοντας αβίαστα. Δεν κάνει θαύματα, αλλά βοηθάει.
Χαίρομαι που άφησες τη δουλειά. Το έχω κάνει μία φορά και πραγματικά ένιωσα ευτυχισμένη! Όσο για το ίδιο το burnout, ναι, το ξανάπαθα και φυσικά δεν αλλάζω κάθε φορά δουλειά, διότι αυτό άλλοτε γίνεται κι άλλοτε όχι, άλλοτε έχει νόημα και άλλοτε δε λύνει τίποτα. Εν κατακλείδι, δεν έχω κανένα σαξές στόρι να μοιραστώ και δεν πιστεύω κιόλας στα σαξές στόριζ. Έμαθα να ζω με το burnout, να το σέβομαι και να ακούω τα μηνύματά του με το πρώτο καμπανάκι και όχι με ολόκληρη τη Νοτρ Νταμ στ’ αυτιά μου. Τουλάχιστον έτσι ελπίζω…
Εύχομαι καλή συνέχεια και καλή ανάρρωση σε όλους τους συν-burnouters!Αιλουροειδέστατο (τι φανταστικο nick name!)
σε ευχαριστω για όλες αυτά που μοιράστηκες, μιλάς στην καρδιά μου. Κι εγώ φοβαμαι οτι θα μου ξαναπροκύψει, αλλά θα είμαι έτοιμη. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, ότι αν βρεθώ ξανά σε κάποιο χώρο εργασίας όπου πιέζομαι θα κάνω άλλες ενέργειες. Εχω ηδη σχέδιο διαφυγής κατά κάποιο τρόπο, κάτι το οποίο όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν δεν υπήρχε ουτε σα σενάριο επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό μου. Σε αυτό βοήθησε η θεραπεία φυσικά, δεν έγινε από μόνο του. Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα να δώσω χρόνο και χώρο στον εαυτό μου, να με περιποιηθώ ουσιαστικά, κάτι που δεν είχα κανει ποτέ. Δεν ξερω τι θα φερει το μέλλον, αλλά νιώθω πλέον πιο δυνατή να το αντιμετωπίσω.
Χαίρομαι πολύ που σου έκαναν κλικ αυτά που έγραψα! Είναι σπουδαίο που φροντίζεις τον εαυτό σου τώρα που είσαι υγιής (έτσι ο οργανισμός θα πάψει να παίρνει το μήνυμα “μόνο όταν αρρωσταίνω παίρνω φροντίδα”). Και βέβαια, έχεις δίκιο πως είναι μεγάλη επένδυση η ψυχοθεραπεία!
ΥΓ. “Αιλουροειδέστατο” έλεγα μια καταπληκτική γάτα που είχα κάποτε 😊
Χαίρομαι πολύ που τόσες έχετε επιβιώσει από τέτοια κατάσταση. Νομίζω το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα (και πήραμε όλες) είναι να μην είμαι σκληρή με τον εαυτό μου. Να με αντιμετωπίζω σαν έναν καλό μου φίλο που θέλει τη βοήθεια μου κι όχι να με χτυπάω αλύπητα κάθε φορά που κάτι -το οποίο 9/10 είναι εκτός του ελέγχου μου- πάει στραβά. Κι όχι δεν φεύγει μαγικά κι ούτε υπάρχει μια “συνταγή ” που δουλεύει παντού και πάντα. Ίσως στο μέλλον να ξανασυμβεί, αλλά πλέον ξέρεις τα σημάδια κι η ανάρρωση θα -λενε οι ειδικοί – θα είναι σχετικά πιο γρήγορη με το προηγούμενο.
Δεν θέλω να ευλογήσω τα γενια μας αλλά το κοινό μας είναι η εντονη αίσθηση ευθύνης, υπέρμετρη φιλοδοξία, over achievement, η ανάγκη για πρωτιά και διάκριση, φροντίδα και ουσιαστικό ενδιαφέρον για την δουλειά μας και τους γύρω μας (ειδικά το τι θα πουν και πως θα σκεφτούν) . Εδώ που μένω αισθάνομαι ότι θεωρείται “παράσημο ” (αν μπορεί να το πεις κι αν έτσι) γιατί όπως μου είχαν πει κάποιοι επαγγελματίες του είδους είναι κάτι που συνήθως συμβαίνει σε πολύ ιδιαίτερα και ξεχωριστά άτομα.
Ελπίζω να είστε όλοι σε ένα καλύτερο μέρος και πλέον ανθεκτικότεροι στις αντιξοότητες! Α,μπονιστικούς χαιρετισμούς!Γεια χαρά σε όλες. Τι να πω.. ευχαριστώ τόσο που υπάρχετε.
Μόλις πριν δύο εβδομάδες αρνήθηκα στην δουλειά μου να μου φορτώσουν δουλειά άλλων 2 ανθρώπων που αποχώρησαν από το έργο και οι συνέπειες αυτής της άρνησης δυσκολεύουν την καθημερινότητά μου (αμφισβήτηση της αποδοτικότητάς μου, micromanagement, κινήσεις ήδη να βρουν την/τον αντικαταστάτη μου όταν λήξει η σύμβασή μου σε 8 μήνες). Μόλις βγήκα από 2 χρόνια πολύ δύσκολα, ήπια κατάθλιψη, αγχωδεις διαταραχές και πένθος. Και όταν με ενημέρωσαν μέσω email μια Τρίτη στις 22:00 το βράδυ ότι πρέπει να αναλάνω τα tasks της τάδε και της τάδε, δουλεύοντας ήδη 9 ώρες σχεδόν κάθε μέρα και όντας στον τελευταίο χρόνο του διδακτορικού μου (το οποίο δουλεύω στον ελεύθερό μου χρόνο), τότε ήταν ξεκάθαρο ότι δεν γίνεται να αναλάβω όσα μου λένε. Έκτοτε, έχω αμφισβητήσει πολλές πολλές φορές τον εαυτό μου και εάν έκανα καλά που έθεσα τα όρια μου, αλλά διαβάζοντας τις εμπειρίες σας, βλέπω ότι δεν θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη επιλογή.
Κορίτσια, η ζωή είναι για να την ζούμε εμείς και όχι για να μας ζει εκείνη. Και η δουλειά είναι για να μας προσφέρει προσωπική ικανοποίηση και τα χρήματα να έχουμε μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν αξίζει να χάνουμε το χαμόγελό μας για τίποτα και για κανέναν, πόσο μάλλον για μια δουλειά. Φιλιά και αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλες.
Το burn out θερίζει. Κι εγώ έχω περάσει εις διπλούν και παρά λίγο τριπλούν. Πρώτη μου δουλειά, άμαθη, έπεσα σε πολύ βαθιά νερά, δηλαδή εργοδότης που φώναζε για να επιβληθεί, συνάδελφοι που έπρεπε να τους κανακεύεις για να κάνουν τη δουλειά τους, φόβος μη κάνω λάθη και κανένα άλλο άτομο που θα μπορούσα να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου. Το μόνο καλό ήταν μια συνάδελφος που βοηθούσε ουσιαστικά στη δουλειά, να ‘ναι καλά. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία η οποία ομολογουμένως με βοήθησε να ξανασταθώ στα πόδια μου την πρώτη φορά. Η οικογένεια δε στήριζε καθόλου, το αντίθετο με φοβέριζαν κιόλας να γίνω καλά γρήγορα γιατί μπορεί να έχανα τη δουλειά. Μετά έκανα μια σχέση, τα πράγματα έστρωσαν αρκετά, έχασα μάλιστα και κάποια κιλά που είχα φορτωθεί, αλλά μετά χώρισα, με δική μου επιλογή γιατί ο σύντροφος αντί να μου δίνει μου στερούσε χαρά και ενέργεια. Και ξανά κατρακύλα γιατί κατά τα άλλα οι συνθήκες παρέμειναν ίδιες. Και τη δεύτερη φορά έχασα τον έλεγχο. Πήρα πολλά κιλά. Θεωρώ ότι επειδή έχω υποστεί αρκετή συναισθηματική κακοποίηση και ως παιδί και ως ενήλικας, μου είναι δύσκολο να αναζητήσω βοήθεια αλλά από τη θέση του ενηλίκου όπως ήθελα εγώ και όχι ως παιδί σε ανάγκη. Έτσι επανήλθε η άτυπη κατάθλιψη, αυτή τη φορά έπεσαν πάνω μου με την καλή έννοια η οικογένεια, και δώσε πάλι θεραπεία με αγωγή αυτή τη φορά. Την τρίτη φορά που το ένιωσα να πλησιάζει είπα ΣΤΟΠ. Πήγα διακοπές, μίλησα στο υποστηρικτικό δίκτυο που είχα δημιουργήσει εγώ, έδωσα στον εαυτό μου το δικαίωμα να επιλέξει μια δουλειά πιο χαλαρή και ας μην είχε το πρεστίζ της προηγούμενης (άλλο πάλι κόλλημα που κουβαλούσα από την οικογένεια), μετακόμισα στην επαρχία και διαμόρφωσα μια ζωή πιο κοντά σε μένα. Η υγεία μου βέβαια δεν μπορεί να επανέλθει στην αρχική της κατάσταση, αλλά συνειδητοποίησα και έμαθα πολλά για εμένα. Μου έτυχαν δύσκολα χαρτιά αλλά επιβίωσα. Ζήστε όσο καλύτερα μπορείτε, ζήστε με ό,τι έχετε. Είστε υπεραρκετοί-ές! Σας φιλώ
PannenKoek διάβασα τα δικά σου και ταυτίζομαι. Επίσης ζηλεύω -με την καλή έννοια- που είσαι Ολλανδία και έχεις εκεί παράσημο :-D. Και ναι το πιστεύω, είμαστε ιδιαίτερα άτομα. Να είσαι καλά!
Επίσης το 5) που έγραψε το Μαύρο Γατί το έκανα κι εγώ και με βοήθησε πάρα πολύ! Καθόμουν σπίτι και έκανα πολύ αργές κινήσεις, πάρα πολύ αργές όμως, αρκετή ώρα. Ήταν σαν να μπαίνω σε άλλο σώμα. Εμένα αυτό με ανακούφιζε γιατί είχα χάσει και το σώμα μου, εκτός από το μυαλό μου, σε εκείνη τη φάση. Η ψυχοθεραπεύτριά μου είχε χαμογελάσει όταν της το είπα, μου είπε ότι το βρήκε πολύ ευρυματικό, ότι συνδέομαι με την ύπαρξη.
Συγκινήθηκα που τα διάβασα και θυμήθηκα τα δικά μου. Ευτυχώς αποτελούν παρελθόν.
Να είμαστε καλά.Hello zusammen. Παίρνω πολύ κουράγιο διαβάζοντας τις εμπειριες σας , ευχαριστω που τις μοιράζεστε. Χωρίς να έχω κάποια διάγνωση νομίζω τον τελευταίο χρόνο κλάταρα αρκετά, λόγω σωματικού, πνευματικού και ψυχικού φόρτου, έχοντας δυο παιδιά σε νηπιακή ηλικία, κακό ύπνο εδώ κ χρονια, με τον κορωνοιο κ όσα συνεπάγονται, μια εργασία με 30 ώρες που γενικα δεν μου προσφέρει κάτι, την οποία θεωρούσα λουξ λόγω της ελαστικότητας των ωραρίων κ του χαμηλού φόρτου εργασίας κ πλέον μου φαίνεται βουνό κ τέλος λόγω μιας γενικής δυσαρέσκειας λόγω έλλειψης χρόνου, ενδιαφερόντων, φιλικών σχέσεων. Πριν κανα εξάμηνο βρήκα μια και όρια εργασία με αρχικά 6-7 ώρες τη βδομάδα, πολύ πιο κοντά στις προσδοκίες μου κ με την προοπτική νέας σύμβασης με περισσότερες ώρες . Για να μην ρισκάρω πολύ έκανα τις δυο δουλειές παράλληλα μέχρι πριν μερικές βδομαδες , φτανοντας ανά καιρουσ σε 50ωρα τη βδομάδα με υπερωρίες, βραδινή εργασία κ τα σουκου, ώσπου έγινε σαφές ότι νέα σύμβαση γιόκ. Παραιτήθηκα απτην νέα δουλειά, μου φύγε ένα βάρος μεν αλλά απτην άλλη την «παλιά» δουλειά δεν την αντέχω άλλο, είναι τόσο αντιπαραγωγική κ με πνιγεί. Έχω επίσης κουραστεί να ψάχνω, να περιμένω, να κάνω τόσο αργά βήματα στην «καριέρα» μου. Νιώθω ότι έχω να δώσω πολλά αν μου δοθεί η ευκαιρία, δεν μου κάθεται όμως. Είμαι αρκετά νευρική, κάποιες φορές νωχελική, στεναχωρημένη , δεν καταφέρνω να συγκεντρωθώ , ξεχνάω πράγματα. Εδώ που ζω υπάρχει δυνατότητα θεραπείας μαζί με το/τα παιδιά σε κλινική με ψυχολογική υποστήριξη, γυμναστική κτλ. φοβάμαι όμως να λείψω τόσες βδομαδες μην τυχόν κ χάσω κάποια επαγγελματική ευκαιρία … όποτε συνεχίζω στο ίδιο λούκι κ πιέζομαι αρκετά. Ουφ αυτά φίλες!
Αγαπητή Άκου Μάνα. Καταλαβαίνω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιεστικά για σένα, με παιδιά, σπίτι, δουλειά. Πραγματικά δεν ξέρω αν ήμουν στη θέση σου τι θα έκανα. Αυτήν την αργή εξέλιξη της καριέρας σου που αναφέρεις την έχω αντιμετωπίσει κι εγώ με αρκετό άγχος και αντιλαμβάνομαι ότι για να το αναφέρεις , η καριέρα είναι κάτι σημαντικό για σένα. Για μένα σημασία έχει κυρίως η κοινωνική αναγνώριση μέσω της δουλειάς μου, Άρα το μεγάλο μου άγχος ήταν και είναι να είμαι καλή σε αυτό που κάνω. Όλοι μου έλεγαν αυτό που ξέρω, ότι παραείμαι υπευθυνη και για αυτό τα παίζω, ότι πρέπει να χαλαρώσω κλπ. Γυμναστική, οικογένεια (αν είναι υποστηρικτική) , βοηθάνε σε κάθε περίπτωση να έχεις μια ευχάριστη καθημερινότητα και να παίρνεις δύναμη. Σου εύχομαι καλή δυναμη λοιπόν!
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
