- Αυτό το θέμα έχει 3 απαντήσεις, 3 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 4 έτη, 1 μήνα πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Καλησπέρα!Σας διαβάζω καιρό αλλά σήμερα παίρνω την πρωτοβουλία να γράψω το πρώτο μου post συζήτησης ως μια τελευταία προσπάθεια να ηρεμήσω από την πίκρα που με κυνηγάει.
Περνάω μια φάση απόρριψης τον τελευταίο χρόνο από ένα άτομο που κάναμε παρέα κάποια χρόνια.Μπορώ να πω πως πονάει πάρα πολυ σχεδόν λες και έχω χωρίσει.Τον ήθελα στη ζωή μου αυτό τον άνθρωπο.
Γνωριστήκαμε μέσω μιας κοπέλας που μας σύστησε και ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα.Εγώ είχα ξεκινήσει να κάνω παρέα με την κοινή γνωστή εδώ και μερικούς μήνες αλλά με τον Παύλο κολλήσαμε αμέσως.Είχαμε και κοινό χόμπι άλλωστε,το gaming.
Μιλούσαμε ώρες στο skype,στο fb, gaming μαζί φυσικά, βγαίναμε ώρες μόνοι μας όταν ερχόταν στην πόλη μας (σπούδαζε αλλού) και απολάμβανα την παρέα μαζί του το ίδιο και εκείνος.
Η κοινή γνωστή-ας την πούμε Άννα-ζήλευε ξεκάθαρα ειδικά όταν κάποιος δεν προτιμούσε την παρέα μαζί της.Ζήλευε επειδή του είχα αδυναμία και φαινόταν και φρόντιζε να κάνει πλακίτσες μπροστά σε άλλους πχ ότι του κολλάω ή πως τρέχω από πίσω του.Οι πλάκες αυτές τυχαία πάντα(ειρωνικά το λέω) είχαν εμένα για στόχο.Σε εκείνον δεν έκανε καμία τέτοια πλακίτσα.Κάποια στιγμή της μιλήσαμε ξεχωριστά και έκοψε τα πολλά πολλά.
Η παρέα συνεχιζόταν κανονικά με διάφορες διαφωνίες στο ενδιάμεσο,διαφωνίες που μου έδιναν την ιδέα πως αν και ήταν εξαιρετικό παιδί ,είχε trust issues.Είχαν γίνει 1-2 περιστατικά όπου είχε βγάλει βιαστικό συμπέρασμα,με είχε κατηγορήσει για την στάση μου και δεν με πίστευε ότι του έλεγα την αλήθεια.Ουσιαστικα με πίστευε αν είχα αποδείξεις ή τουλάχιστον έτσι έγινε τότε.Δεν θα μπω σε λεπτομέριες καθώς δεν έχουν σημασία αυτα τα 2 περιστατικά.
Κάποια στιγμη αρρώστησα.Είχα ένα χρόνιο θέμα στα μάτια μου και όταν περνούσα περιόδους κρίσεις δυσκολευόμουν και πονούσα πολύ.Η φωτοφοβία που είχα είχε φτάσει σε άλλο επίπεδο.Η παραμικρή ακτίνα φωτός και πέθαινα στον πόνο.Έτσι λοιπόν είχα πάρει άδεια από την δουλειά και μέχρι να αναρρώσω είχα κλειστα τα παράθυρα στο σπίτι ολη την ημέρα.Πέρασα εφιαλτικές και καταθλιπτικές στιγμές μέσα στο σκοτάδι για 2 βδομάδες τουλάχιστον.
Μέσα σε αυτές τις 2 βδομάδες είχα ενημερώσει τους φίλους μου καθώς και στον Παύλο και στην Άννα για το πρόβλημα υγείας που είχα και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα.,μην νομίζουν πως χάθηκα.Μερικές φορές μια φίλη μου με έπαιρνε τηλέφωνο μέσω fb και μου έκανε παρέα και την αγαπώ πολύ γι αυτό.Πονούσα τόσο με το φως του κινητού αλλά “θυσιαζόμουν” για να έχω έστω και 15 λεπτά τηλεφωνικής παρέας.Ξέχασα να αναφέρω πως μαζί του όσο ανάρρωνα είχα μιλήσει για λίγο στο κινητό μαζί του.
Όταν άρχισα να αναρρώνω και δεν πονούσα τόσο ώστε να με αποτρέπει να πάρω ένα τηλ ή να γράψω ένα μήνυμα,έψαξα τον Παύλο που τόσο είχα πεθυμίσει.Και τον βρήκα αλλά δεν είχα την αντιμετώπιση που περίμενα.Αυτό που έμαθα ήταν πως όσο εγώ ήμουν άρρωστη και είχα χαθεί,η Άννα του παραπονιόταν πως δεν της μιλάω και την γράφω ενώ με βλέπει online συνέχεια στο facebook.Και εκείνος συμφωνούσε μαζί της.Είχα χαθεί.Έλεγα ψέματα και ήμουν υπερβολική πως δεν μπορούσα να κοιτάξω την οθόνη του κινητού αφού σέρφαριζα στο φμπ.Δεν θα μιλήσω για τα κλειστά παράθυρα.Δεν με πίστεψε ποτέ και δεν ήθελε καν να το συζητήσει.Εγώ έπρεπε να επιδιώξω επικοινωνία μαζι ΤΟΥΣ.Έτσι είπε.Έβαλε πληθυντικό ενώ ταυτόχρονα μου έλεγε “δεν παίρνω θέση,δεν με νοιάζει αλλά δεν με πείθεις κιόλας”.Σαν μαχαιριά στην καρδιά ήταν εκείνα τα λόγια και εκείνη η συμπεριφορά του.Εγώ η άρρωστη έπρεπε να επιδιώξω παρεούλα με το παρεάκι για να μην παρεξηγηθουν σαν μικρά παιδιά.Ηλικίες πάνω από 20.
Πέρασε 1 βδομάδα από εκείνα τα “καυτερά” μηνύματα.Μέσα σε αυτή τη 1 βδομάδα εγώ μαράζωσα στη στεναχόρια σε σημείο που με έπιαναν πόνοι στο σώμα χωρίς λόγο.Δεν είχα ποτέ ψυχοσωματικά στη ζωή μου.
Όταν ξαναμιλήσαμε ήταν για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.Όταν λύθηκε η παρεξήγηση,την ημέρα εκείνη ακριβώς έφυγαν και οι πόνοι στο σώμα.Νόμιζα πως ήμασταν εντάξει αλλά η παρέα μειώθηκε δραστικά από τότε.Ξεθώριασε.Στην Άννα δεν ξαναμίλησα ποτέ.Έκοψα κάθε επαφή.Της είχα μιλήσει στο παρελθόν ξανά και δεν θα χαλούσα παραπάνω σάλιο αφου δεν προσπαθούσε να καταλάβει.Η απουσία του Παύλου με πόνεσε πολύ και με πονάει ακόμα ενώ έχει περάσει 1 χρόνος και μερικοί μήνες από τότε.
Σταμάτησε να μου μιλάει σιγα σιγά.Πλέον δεν είχα τόσο ενδιαφέρον σαν άτομο,μου μιλούσε τυπικά και δεν ήθελε πολλά πολλά στο τσάτ.Από κοντά τον κάλεσα στα γεννεθλιά μου και ήρθε αλλά αισθανόμουν πως δεν ψηνόταν και πολύ.
Έτσι το άφησα.Γιατί με άφησε.Όλες οι προσπάθειες για να δημιουργήσω κάποιο ενδιαφέρον κάποια επικοινωνία μεταξύ μας δεν έβγαιναν πουθενά.Πλέον δεν μιλάμε.Άντε να πούμε κάποιο “γειά” αν τύχει και βρεθούμε στο ίδιο gaming group.
Δεν ξέρω γιατί έφαγα τόσο μεγάλη ήττα και δεν ξέρω γιατι 1,5 χρόνο μετά με πονάει ακόμα τόσο πολύ.Δεν μπορώ να χωνέψω ακόμα τα σκληρά λόγια και την σκληρή αντιμετώπιση που δέχτηκα ενώ είχα ένα πρόβλημα υγείας που γνώριζε πως είχα.Γιατί πίστεψε την άλλη κοπέλα και όχι εμένα που ήμασταν τόσο στενά και κάναμε παρέα;.Η συμπεριφορά του έδειχνε πως αδιαφορούσε και πως ήμουν “pain in the ass”.Αφού είχε παράπονο πως είχα χαθεί γιατι δεν μου μιλούσε;
Τι κάνω λάθος και δεν μπορώ να το ξεπεράσω;Πίστευα πως με τον καιρό θα μου περνούσε αλλά ξαναζώ ξανά και ξανά αυτή την πίκρα και το παράπονο κάθε φορά που τον βλέπω στο fb.Εκείνος συνεχίζει την ζωή του και εγώ μένω κολλημένη σε κάτι τόσο παλιό.Αν του το έλεγα τώρα σίγουρα δεν θα τον ένοιαζε καν.Ο εγωισμός μου δεν λειτουργεί στη συγκεκριμένη περίπτωση.Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να το πάρω εγωιτικά και θυμώνω με εμένα που το έχω πάρει τόσο βαριά!
Ξέρω πως η φιλία μαζί του έκανε τον κύκλο της αν και δεν το ήθελα εγω.Θέλοντας και μη το σεβάστηκα.
Το ξέρω πως το κείμενο ίσως χαρακτηριστεί μελό ή απελπισμένο αλλά θα εκτιμούσα την οποιαδήποτε συμβουλή διαχείρισης.
Φιλιά πολλά!Σας διαβάζω κάθε μέρα!Ευχαριστώ αν διαβάσατε την έκθεση που έγραψα!Δεν ξέρω αν έχει νόημα να τα συγκρίνουμε, γιατί ένας πρώην σύντροφος μπορεί μετά από το χωρισμό να σου λείπει και ως φίλος, ως παρέα, ενδεχομένως να μην έχει πλέον μόνο ερωτική υπόσταση η σχέση σας, θεωρώ. Αυτά ως προς το θεωρητικό του θέματος.
Ωστόσο, έχω παρατηρήσει ότι και για εμένα ήταν πιο οδυνηρή η “απόρριψη” από άτομα που θεωρούσα φίλους, απ’ ότι ένας χωρισμός από σύντροφο. Δεν έχω ζήσει αντίστοιχη κατάσταση με θέμα υγείας, μπορώ μόνο να φανταστώ πόσο προδομέν@ και αδικημέν@ αισθάνεσαι. Πλέον θεωρώ ότι πολλοί άνθρωποι αναπτύσσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές όταν έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις που αφορούν προβλήματα υγείας. Επειδή ακριβώς δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους τους, δεν θέλουν να “δηλητηριαστεί” η δική τους καθημερινότητα με το ομολογουμένως τρομακτικό πρόβλημα κάποιου άλλου, βρίσκουν συχνά τελείως ηλίθιες και επιφανειακές αφορμές για να απομακρυνθούν. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε, ότι όταν αντιμετωπίζεις πρόβλημα υγείας γίνεται ένα αυτόματο “ξεσκαρτάρισμα” και καταλαβαίνεις ποιοι είναι εκεί για ‘σενα, και ποιοι απλά σε θέλουν για να τους διασκεδάζεις. Και όταν βλέπεις την κατάσταση ως εξωτερικός παρατηρητής, απορείς πραγματικά με την αναισθησία και τη σκληρότητα ορισμένων. Πώς γίνεται να είναι κάποιος τόσο μικροπρεπής που κρατάει μούτρα και κάνει παράπονα σε ένα άτομο που νοσεί, επειδή δεν του δίνει την προσοχή που θέλει; Πώς γίνεται να είναι κάποιος τόσο εγωκεντρικός που να θεωρεί ότι ένα άτομο που υποφέρει οφείλει να παρακάμψει τον πόνο του για να του δώσει προσοχή; Και όμως, αυτά τα άτομα υπάρχουν, και συχνά δεν υπάρχει τρόπος να ανακαλύψουμε εκ των προτέρων αυτές τις πτυχές της προσωπικότητάς τους, αν δεν τους φέρουμε αντιμέτωπους με μια δύσκολη κατάσταση.
Θα σου κάνει καλό, πιστεύω, να προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι η φιλία σου με αυτά τα άτομα έχει τελειώσει οριστικά, και ότι δεν είχε ποτέ τις επιθυμητές βάσεις. Από αυτά που περιγράφεις, ούτε η Άννα ούτε ο Παύλος φαίνονται αξιόλογα άτομα, ούτε φαίνονται να σε εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Εάν ο Παύλος σε εκτιμούσε όσο εσύ αυτόν, δεν θα πίστευε ότι του λες ψέματα για κάτι τόσο σοβαρό επειδή τον βαριέσαι. Από αυτά που γράφεις, νιώθω ότι ρίχνεις το φταίξιμο κυρίως στην Άννα, κάτι που για εμένα είναι λάθος. Από την αρχή, ο Παύλος σου έδειχνε ότι δεν σε εμπιστεύεται και απ’ ότι καταλαβαίνω δεν είχε την ίδια γνώμη με εσένα για την Άννα. Όπως και να έχει, πιστεύω ότι είναι περισσότερο ψυχοφθόρο να κρατάς επαφή μαζί του. Το γράφεις και μόν@ σου, ξαναζείς αυτή την πίκρα όποτε τον βλέπεις στο φβ. Σβήσ’τον να πάει στην ευχή! Τι να το κάνεις ένα τυπικό “γειά”; Χειρότερο είναι, γιατί συνέχεια σου υπενθυμίζει ότι με αυτό τον άνθρωπο ήσαστε τόσο κοντά και τώρα αναλώνεστε σε ανούσιες τυπικούρες. Θα μου πεις, μα αν τον σβήσω θα δώσω την εντύπωση ότι με νοιάζει, ότι με τσούζει αυτό που έγινε. Ε, δεν πειράζει. Καλύτερα κιόλας. Οι άνθρωποι πρέπει να δέχονται τις συνέπειες των επιλογών τους. Η δική του επιλογή ήταν να σε “κρεμάσει” όταν τον είχες ανάγκη, και η συνέπεια της πράξης αυτής θα είναι να χάσει την εκτίμησή σου. Ας νομίζει ότι δεν θες να τον βλέπεις ούτε ζωγραφιστό, καλύτερα. Κι αν γυρίσει να σου ζητήσει τα ρέστα, πες την αλήθεια. Πες αυτά που ήδη έτσι κι αλλιώς σε τρώνε και μη σε νοιάζει καθόλου. Μην περιμένεις όμως να σε παραδεχτεί. Ακόμα κι αν καταλάβει, δεν νομίζω ότι θα σου δώσει δίκιο, γιατί στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να παραδεχτεί ότι φέρθηκε με σκληρότητα. Δεν πιστεύω ότι θα έχει την ωριμότητα να δεχτεί κάτι τέτοιο, και δεν είναι το ζητούμενό μας αυτό. Αυτό που μας νοιάζει είναι να λυτρωθείς εσύ.
Κλείνω με τα πολύ κλασικά αλλά και πιο σημαντικά: Να φροντίζεις τον εαυτό σου, να προσέχεις την υγεία σου, να επενδύεις χρόνο και φαιά ουσία στα άτομα που σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά, και μη διστάσεις να απευθυνθείς σε έναν ειδικό αν δυσκολεύεσαι να διαχειριστείς οποιαδήποτε κατάσταση.Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση!Ναι,η σύγκριση ήταν περισσότερο υποκειμενική/προσωπική καθώς αν και το είχα ακούσει να το λένε,δεν το το είχα βιώσει ποτέ.
Έχεις δίκο σε αυτά που λες,τόσο δίκιο που με κάνει και νρέπομαι που το έχω πάρει τόσο δραματικά ενώ θα έπρεπε να είμαι πιο σκληρή.Έχω αφιερώσει πολύ χρόνο να σκέφτομαι και να στεναχωριέμαι όταν η απάντηση είναι αυτά που έγραψες:
” Πώς γίνεται να είναι κάποιος τόσο εγωκεντρικός που να θεωρεί ότι ένα άτομο που υποφέρει οφείλει να παρακάμψει τον πόνο του για να του δώσει προσοχή;”.
Νομίζω πως αυτό θα λέω μέσα μου κάθε φορά που θα μου έρχονται οι σκέψεις αυτές.
Όμως αυτό για το θέμα υγείας που αναφέρεις δεν το καταλαβαίνω.Κανένας φίλος/η δεν με εγκατέλειψε ποτέ λόγο του θέματος αυτού.Ούτε του “δηλητηρίασα” την καθημερινότητά του καθώς καλώς η κακώς υπάρχει απόσταση πόλεων ανάμεσά μας.
Το έχω διαβάσει να συμβαίνει αρκετές φορές σε αυτό το σαιτ όμως,μέσα από ιστορίες.Είναι πολύ κρίμα που τέτοια ξεκαθαρίσματα γίνονται όταν κάποιος περναει μια δυσκολη στιγμη.
Όσο για την Αννα,στην αρχή όντως έριχνα το φταίξιμο σε εκείνη διότι μας είχε ανακατέψει αρκετές φορές (τέτοια ήταν) αλλά μετά από ένα σημείο δεν μπορούσα να δικαιολογήσω ούτε την συμπεριφορά της ούτε το ότι έπρεπε κάθε φορα να δώσω μασημένη τροφή στον Παύλο για να είμαστε εντάξει μεταξυ μας.Κρίση δική του δεν είχε?Εγώ πως τα καταλάβαινα?
Το αστείο είναι πως μια φορά που ήμασταν έξω για ποτό και μιλούσαμε για ένα πρόβλημα που είχε,μου είχε πει πικραμένος πως του φέρομαι πολύ καλύτερα απ ότι μου έχει φερθεί εκείνος.Είχε δίκιο και τότε είχα νιώσει μια λύτρωση.Ωραία τα λόγια αλλά στις πράξεις το έχασε αργότερα.
Νομίζω πως και στο σβήσιμο από το φμπ έχεις δίκιο και θα το ακολουθήσω.Προσωπικά εκτελούσα την αντίθετη τακτική.Να τον βλέπω μέχρι να το χωνέψω και να το συνηθίσω ως ιδέα και αν ζω ξανά και ξανά τα συναισθήματα πίκρας.Διάβαζα μερικές φορές στο παρελθόν τις πικρές συνομιλίες μας προσπαθώντας να χωνέψω το τι διάβαζα μέχρι να φτάσω στο σημείο να μην με νοιάζει (τι διαβάζω),να μην με επιρεάζει και να το “νεκρώσω” μέσα μου.Ίσως να έψαχνα και κάποια λογική απάντηση για την συμπεριφορά του καθώς τότε μου ήταν δύσκολο να αποδεχτώ ότι απλά ήταν απαράδεκτος απέναντί μου,ότι δεν έφταιγα εγώ που ενώ το είχαμε λύσει εκείνος σιγά σιγά σταματούσε να μου μιλάει.Σταμάτησα να το κάνω γιατί περισσότερο με έτρωγε παρά με βοηθούσε.
Το σωτήριο είναι πως δεν είναι στην καθημερινή μου ζωή κανένας από τους 2 και έτσι μου είναι κάπως πιο εύκολό στην διαχείριση 🙁Φιλικό μου πρόσωπο θα έλεγε ότι έχει πρόβλημα υγείας και δεν θα το πίστευα; Σιγά μην ζητούσα και την ιατρική γνωμάτευση.
Ευτυχώς, έχεις και άλλες φιλίες.Η αποψάρα μου είναι η εξής:
Πόνεσε και πονάει ακόμα, γιατί δεν μπορείς να χωνέψεις ότι έκανες λάθος. Με την Άννα, κρατούσες αποστάσεις, είχες καταλήξει ότι δεν ταιριάζετε και τόσο, οπότε δεν περίμενες και πολλά. Με τον Παύλο, άφησες τις άμυνες σου και πίστεψες ότι είναι ένας φίλος όπως τον θες και διαψεύστηκες.Επίσης, πονάει το ότι όταν χρειάστηκε επέλεξε την Άννα για φίλη. Δηλαδή, θεωρεί ότι ταιριάζει περισσότερο με την Άννα παρά με εσένα. Ενώ στη θέση του, εσύ θα διάλεγες αυτόν.
Ναι, έκανες λάθος. Όλοι οι άνθρωποι τα έχουμε περάσει αυτά. Όποιος δεν κάνει λάθη, δεν κάνει τίποτα. Επίσης, δεν προσφέρει κάτι το να τους έχεις στα κοινωνικά δίκτυα. Αφού δεν κάνετε παρέα. Σε χαλάει περισσότερο. Σιγά μην του δώσεις λογαριασμό, γιατί τον έσβησες. Αν σου ζητήσει να τα ξαναβρείτε (χλωμό έως κάτωχρο), μπες εδώ να θυμηθείς πως ένιωθες.
@Between Worlds Αυτό με τις άμυνες δεν το είχα σκεφτεί ή μάλλον δεν το είχα ονομάσει έτσι ποτέ.Αλλά έχεις δίκιο.Αν είχα άμυνες μάλλον δεν θα το είχα πάρει έτσι.Προς το παρόν έχω βάλει περιορισμό σε αυτά τα άτομα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αν και δυσκολεύομαι να πατήσω το delete.
Επίσης τώρα που νιώθω και ως τρίτος παρατηρητής της κατάστασης εκείνης θεωρώ πως είχα πολύ λάθος στάση λόγο αμυνών όπως είπες.Στα διάφορα σχόλια που δεχόμουν έπρεπε να αντιδρώ διαφορετικά.Η στάση μου απέναντι στον Παύλο έπρεπε να είναι αλλιώς.Αισθάνομαι πως καθόμουν σαν το “κοριτσάκι” το κακόμοιρο να του αποδείξω πως ναι ήμουν άρρωστη και ναι ήθελα την παρέα του αλλά πονούσα κλπ κλπ ενώ έπρεπε να έχω αντιδράσει πιο δυναμικά.
Όπως είπες και εσύ χλωμό έως κάτωχρο το να τα ξαναβρούμε αλλά νομίζω πως αν γινόταν αυτό δεν θα ήθελα εγώ.Δεν νομίζω πως είναι τόσο ώριμο για την ηλικία του και σωστό (όπως περιέγραφε τον εαυτό του) ένα άτομο που στην πλειοψηφία των περιστάσεων είναι άπιστος θωμάς και σκληρός δικαστής.Σίγουρα δείχνει άλλα πράγματα για τον χαρακτήρα του τα οποία δεν με ελκύουν αρκετλα για να την ξαναπατήσω με τον παύλο και τον κάθε παύλο στο μέλλον.Το πάθημα μάθημα δηλαδή….
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
