Τοποθέτηση ετικέτας: 

  • Αυτό το θέμα έχει 38 απαντήσεις, 35 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 9 μήνες πριν από τον χρήστη Popo_sa.
Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 16 έως 30 (από 39 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #92336

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    @luna Λυπάμαι πολύ. Και εγώ είχα φρικτούς πόνους στις περιόδους μετά την παλινδρόμο κύηση.;
    Δεν ξέρω αν κάνατε εξετάσεις για να δείτε γιατί έγινε αυτό. Εγώ επέμεινα πολύ να κοιτάξω το ζήτημα της θρομβοφιλιας, γιατί μου είχαν πει ότι ευθύνεται συχνά για το φαινόμενο. Τελικά ήταν όντως αυτό και στην επόμενη κύηση έκανα καθημερινά αντιθρομβωτικες ενέσεις και πήγε καλά. Συζητώντας με φίλες που είχαν παρόμοια εμπειρία, πάνω από τις μισές είχαν θρομβοφιλια… Γι’αυτό ίσως να έπρεπε να δεις αιματολογο. Για το ψυχολογικό κομμάτι δεν ξέρω τι να συμβουλεψω. Πήγα σε ψυχολόγο αλλά δεν με βοήθησε ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο θέμα.

    #92325

    Παπαρουνα
    Συμμετέχων

    Ιστοριες περιοδου.. συνεχεια.

    Σχετικα με τα χαρτακια στο μπανιο αυτη την φορα.

    Σε καποια προσωρινη δουλεια η διευθυντρια της υπηρεσιας μας εκανε συσταση να προσεχουμε με τα χαρτια στο μπανιο. Ειχε δει αιμα σ’αυτα.
    Αρκετα νευριασμενη, απευθυνθηκε στις γυναικες και ειπε επι λεξη : “δεν θα κανουμε εμετο πρωι πρωι”.

    Καποια χρονια μετα, σε αλλη δουλεια (ημουν νεα εκει), με επιασε μια αλλη κοπελα και μου ειπε να προσεχω τα χαρτια στο μπανιο, γιατι τα ειδε η αφεντικινα και νευριασε και πιστεψε οτι το εκανα εγω ως νεα στην δουλεια και απροσεχτη.
    “Μα.. δεν ειμαι αδιαθετη”, απαντησα. Παρολα αυτα, το μηνυμα το ελαβα.

    Και τελος στο γυμναστηριο, που μου εγινε συσταση να προσεχω στο μπανιο, και να κρυβω τα χαρτια. Εκει ομολογω πως υπηρξα λιιιιιγο απροσεχτη (γιατι γενικα το εχω στο μυαλο μου αυτο). Το ενδιαφερον ηταν πως ειχαμε δικο μας χωρο οι γυναικες, αρα.. μονο γυναικες το εβλεπαν, και τις ενοχλησε.

    Το γενικο συμπερασμα ειναι πως ενοχλει πολυ το θεαμα του αιμα της περιοδου.
    Αν ομως ηταν το αιμα ηταν καποιας πληγης, δεν θα ενοχλουσε αν το εβλεπες στο καλαθακι του μπανιου. Όπως επισης δεν ενοχλει και τοσο πολυ το σκα@το στο χαρτι.
    Με το σκα@το θα πεις “οκ”.. με το αιμα θα κανεις εμετο

    Οποτε φροντιζω να τυλιγω με μπολικο χαρτι, τα χαρτια της περιοδου μου, οπως και τις σερβιετες, για να μην ενοχλουνται αλλες γυναικες.

    Και ενα αστειο περιστατικο : εκτη δημοτικου, ειχα ηδη περιοδο, οπως και αρκετες κοπελες.
    Πρωτες μερες σχολικης, δεν πηγα με τσαντα, αλλα.. εβαλα στην μπροστινη τσεπη του λευκου παντελονιου μου, ενα κοκκινο στυλο και ενα χαρτακι για να σημειωσω το προγραμμα.
    Το στυλο το εβαλα αναποδα (για να μην λερωσει με την μυτη του το παντελονι μου) και αυτο αδειασε, κανοντας μια κοκκινη σταμπα στο παντελονι μου.

    Απασχολημενη με το παιχνιδι δεν το ειχα παρει ειδηση. Το εβλεπαν ομως ολοι. Μεχρι που ενα κοριτσι ηρθε και μου εδειξε σοβαρη τον λεκε, και μου ειπε : “κοιτα τι εχεις εκει”
    Την ωρα που μου το ειπε, ολοι τριγυρω με κοιταζαν σοβαροι (αγορια και κοριτσια).

    Κοιταζω.. βλεπω την κοκκινη σταμπα, θεωρω και εγω πως ειναι αιμα, αλλα το επομενο δευτερολεπτο θυμαμαι το στυλο, οποτε και το βγαζω μπροστα στα ματια ολων.
    Το πως αλλαξε η εκφραση τους απο το σοβαρο στο γελαστο, το θυμαμαι ακομη.

    Το κακο ηταν οτι επρεπε να περιμενω μεχρι να παω σπιτι για να βγαλω το παντελονι, και επρεπε να δειχνω το στυλο σε οποιον κοιταζε την σταμπα σοβαρος, ενω με σιχτιριαζα που δεν ειχα παρει μπλε στυλο μαζι μου.

    Και τελος να αναφερω και την συμβολη της εκκλησιας, που θεωρει την περιοδο “βρωμιά”
    Στο γυμνασιο σε καποιες μεγαλες γιορτες, πηγαιναμε εκκλησια με το σχολειο (γιορτη του τοπικου αγιου πχ)
    Εννοειται πως μας ειχαν πει πως δεν πας στην εκκλησια με περιοδο, αλλα.. τι να πεις οταν παει ΟΛΟ το σχολειο; Ποια να το ομολογησει και να μεινει εκτος;
    Οι περισσοτερες αισθανομασταν αμαρτωλες.. πως θα καιγομασταν στο πυρ το εξωτερο.
    Τοτε η μανα μου, μου ειπε.. πως το κακο ειναι αν αναψω κερι, Οποτε και δεν αναβα και ενιωθα μικροτερη την αμαρτια μου.

    Το κορυφαιο ομως ηταν πως καποια μερα ηρθε καποιος παπας στην πρωινη προσευχη και μας εκανε ολοκληρο κυρηγμα για την περιοδο και ποσο ανεπιτρεπτο ειναι, να μπαινουμε στην εκκλησια, αδιαθετες.
    Την ιδια την παναγια ειπε, την εβγαλαν απο τον ναο, οταν αδιαθετησε.

    Ημασταν γυμνασιο τοτε.. Ολες στα πρωτα χρονια της περιοδου, νιωθαμε ηδη πολυ αβολα και ηρθε και ο παπας να μας γεμισει με περισσοτερες ενοχες

    Στο λυκειο ειχαμε ευτυχως αποβαλλει καμποσες φοβιες και ειδικα για την εκκλησια καμια δεν νοιαζοταν ιδιαιτερα, αν ειναι αδιαθετη.

    Ιδιαιτερη θεση στην καρδια μου εχει μια καθηγητρια ιστοριας στο λυκειο, που σε σε ασχετο χρονο και εντος του μαθηματος, με ειπε οτι οταν εχανε καποιος αιμα στην ρωμαικη εποχη, θεωρουσαν οτι εχανε την ζωη. Το αιμα ηταν κατι πολυτιμο. (δεν το θυμαμαι ακριβως πως το διατυπωσε)
    Και αυτο περασε στην εκκλησια (οπως και τοσα αλλα, ειπε) και κατεληξαν οι γυναικες που μονιμα χανουν αιμα να θεωρουνται ακαθαρτες.

    Εμενα μου φανηκε πως αυτη η καθηγητρια, ηθελε να μας πει εμμεσα να μην ντρεπομαστε για την περιοδο μας, και τουλαχιστον σε μενα, το καταφερε

    #92655

    Andromeda.Medaaa
    Συμμετέχων

    Πόσο τέλειο θέμα για συζήτηση. Η εμπειρία της κάθε γυναίκας που ταυτίζεται έστω και λίγο με εμένα, με κάνει να αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνη.

    Η δική μου περίοδος ήρθε όταν ήμουν 12 χρονών. Είχα ενημερωθεί από ένα περιοδικό επιστημονικού χαρακτήρα για παιδιά (γενικότερα, ήμουν υπερβολικά του διαβάσματος) και μετά με ενημέρωσε η μητέρα μου. Ούτε φοβήθηκα, ούτε το περίμενα, ούτε τίποτα. Ένα απόγευμα θυμάμαι ότι γκρίνιαζα ότι με πονούσε πολύ η μέση μου και η μαμά με έτριβε. Όταν πήγα στην τουαλέτα είδα αίμα και την φώναξα. Μου είπε το κατάλαβε ότι θα μου ερχόταν και μου έδωσε μια σερβιέτα.

    Μετά την τρίτη λυκείου η περίοδος άρχισε να γίνεται όλο και πιο επίπονη. Τα παυσίπονα τα είχα κάνει καραμέλες. Δεν έδινα σημασία, προσπαθούσα να μη γκρινιάζω γιατί το θεωρούσα νορμάλ. Στο πανεπιστήμιο είχα μέρες που δε σηκωνόμουν από το κρεβάτι. Σταδιακά άρχισαν αφόρητοι πονοκέφαλοι που μου προκαλούσαν ναυτίες και εμετούς. Τρίτο έτος, ήμουν στην πόλη μου και ξυπνάω με ένα οξύ πόνο στα δεξιά. Δε μπορούσα ούτε να ορθώσω το κορμί μου και στην τουαλέτα υπέφερα. Νομίζαμε ότι ήταν σκωληκοειδίτιδα και με πήγαν στο νοσοκομείο. Διάγνωση; Το ωάριο που κατέβαινε. Από τότε τουλάχιστον 3 μήνες το χρόνο στις γόνιμες μέρες υποφέρω. Πόνος, δυσκολία στην τουαλέτα από τον πόνο, ναυτίες.

    Έτσι κύλησαν κι άλλα χρόνια μέχρι που έκανα το πρώτο τεστ παπ. Πολυκυστικές και ενδομητρίωση. Και ότι όταν θα αποφάσιζα να κάνω παιδί να την ενημερώσω ώστε να ξεκινήσω θεραπείες. Είναι η πρώτη φορά που θύμωσα με αυτό που άκουσα και αποφάσισα να αλλάξω γυναικολόγο. Σκέφτηκα ότι το λέει γιατί θέλει να με εκμεταλλευτεί. Τα επόμενα χρόνια κύλισαν με την περίοδο να διακόπτεται στην τέταρτη μέρα και να επανέρχεται μετά από τουλάχιστον 12 ώρες και πάλι να κόβεται και ξανά έρχεται και ξανακόβεται μέχρι την πέμπτη ή και έκτη μέρα. Ο δεύτερος γυναικολόγος είπε ότι έχει να κάνει σε συνδυασμό με τις πολυκυστικές και τον θυροειδή. Και αν θελήσω να κάνω παιδιά, εδώ είναι να με βοηθήσει. Το πρώτο διάστημα το σκεφτόμουν πολύ αυτό. Μετά βλέποντας ότι γυναίκες με αντίστοιχα προβλήματα κάνουν παιδιά κανονικά, έπαψα να το σκέφτομαι και να με θλίβει.

    #92698

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Αχ δεν έχω διαβάσει ακόμα όλες τις ιστορίες, αλλά όλες εκείνες που αφορούν την ντροπή που συνοδεύει τον ερχομό της περιόδου μου ξύπνησαν αναμνήσεις που είχα θάψει για τα καλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

    Εμένα λοιπόν μου ήρθε πρώτη φορά η περίοδος στην 1η γυμνασίου, τότε εγώ δεν ήξερα καν πως οι γυναίκες έχουν περίοδο. Είχα δει το καφέ στο εσώρουχό μου, αλλά επειδή πονούσα ήθελα να πάω να ξαπλώσω. Αλλάζω λοιπόν εσώρουχο, ξαπλώνω και μετά από λίγο έρχεται η μητέρα μου να με ρωτήσει τι είναι αυτό στο εσώρουχο μου (πήγε να βάλει πλυντήριο), της είπα δεν ξέρω, και τότε μου έριξε ένα χαστούκι, τόσο δυνατό που μου έφυγε σχεδόν το σαγόνι. Τώρα, μου λέει, είσαι γυναίκα. Εγώ δεν καταλάβαινα, της λέω τι εννοείς, μου εξήγησε (ήρθαν τα ρούχα σου) και με άφησε να υποφέρω στο κρεβάτι.

    Έπειτα και μετά απο αυτό κάθε περίοδο τη συνόδευε και ένα κύμα ντροπής και ενοχής. Θυμάμαι πως προκειμένου να μην καταλάβει κανείς ότι έχω κάτι τέτοιο φορούσα 2-3 εσώρουχα για να μην φαίνεται η σερβιετα, στη γυμναστική φορούσα φόρμα και μια ζακέτα γύρω από τη μέση για να μη δει κανείς, μην καταλάβει κανείς…., Και κατηγορούσα μέσα μου τα άλλα κορίτσια που τολμούσαν να λένε στον γυμναστή ότι έχουν περίοδο οπότε δεν μπορούν να κάνουν γυμναστική. Μια μέρα μάλιστα είχε έρθει φίλη μου στο σπίτι, είχε περίοδο και άφησε τα χαρτιά με το αίμα στο καλαθάκι να φαίνονται. Τότε γύρισε η μητέρα μου και μου είπε τι ντροπής πράγματα είναι αυτά, και πόσο ακαλλιέργητη είναι η φίλη σου, και από τι σπίτι έρχεται….. Μου πήρε πολλά χρόνια να ξεπεράσω την ντροπή, τις ενοχές, και να πω τη λέξη: περίοδος.

    #92769

    Παπαρουνα
    Συμμετέχων

    Το ειχα ξεχασει το χαστουκι.

    Ενα δυνατο χαστουκι για το βαπτισμα του πυρος οταν σου ερθει περιοδος, συνηθιζεται σε πολλες περιοχες, απο πολλες μαμαδες προς τις κορες τους.

    Και το λενε με καμαρι κιολας οι μαμαδες

    #93214

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Εμένα μου ήρθε περίοδος την πέμπτη δημοτικού. Θυμάμαι, ήταν μεσημέρι και εγώ χαλάρωνα στο δωμάτιο μου, μέχρι που ένιωσα κάτι περίεργο, σαν να “έτρεχε” ένα ρυάκι. Πήγα στο μπάνιο και είδα λίγο αίμα. Με όλη την δαιμονοποιήση που έχει φάει η περίοδος έβαλα τα κλάματα. Ήρθε η μαμά μου, μου μίλησε λίγο, μου έδειξε πως να βάλω την σερβιέτα και μετά πήγα να ξαπλώσω. Μου κράτησε για 3-4 μέρες και μετά δεν ξαναείχα περίοδο για αρκετούς μήνες.
    Έπειτα από λίγους μήνες μου ξαναήρθε. Η μαμά μου μου είπε να το κρατήσω κρυφό για όσο περισσότερο μπορώ. Δεν είχε σημασία που εγώ πέθαινα από κράμπες στην κοιλιά, αυτό που είχε σημασία είναι να μην το μάθουν οι συμμαθητές μου. Βέβαια, μετά ήρθε το γυμνάσιο και είμασταν σχεδόν όλα τα κορίτσια με περίοδο. Αρχίσαμε να μιλάμε, να παρηγορούμε η μια την άλλη, να ανταλλάσσουμε σερβιέτες. Εννοείται πως τα αγόρια δεν επιτρέπεται να ξέρουν για την περίοδο μας, γιατί αηδιάζουν. Πάντως, τον τελευταίο καιρό (πριν τα διαδικτυακά) δεν με πολυένοιαζε, έβγαζα τις σερβιέτες από την τσάντα μου χωρίς να προσπαθώ να την κρύψω. Έχω που έχω τον πόνο μου, δεν θα ασχοληθώ και με τις “ευαισθησίες’ των αγοριών και των αντρών καθηγητών.
    Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο από όλα είναι η αντιμετώπιση στο σπίτι. Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να μιλάμε για την περίοδο και κάθε φορά που συζητάμε με την αδελφή μου για αυτό το σοκαριστικό θέμα και είναι δίπλα ο μπαμπάς μου κάθε φορά λέει: “έλα μωρέ μιλάτε για αηδίες” (!) Ναι το σώμα μας και οι λειτουργίες του είναι ΑΗΔΙΕΣ. Και να πω πως η μαμά μας, μας υπερασπίζεται. Όχι, θα πει: “εε ο έχει δίκιο ο πατέρας σας. Ρίξτε και εσείς λίγο νερό στο κρασί σας”. Και ας μην μιλήσω για την γιαγιά μου που κάθε φορά όταν μιλάμε για περίοδο και έιναι ο μπαμπάς μου εκεί θα πει:’ “αμάν πια! Κανένα σεβασμό στον πατέρα σας”. Εε κάπου εκεί φωνάζω και φεύγω.

    #93248

    iamaweirdo
    Συμμετέχων

    Ήρθε η ώρα να μοιραστώ τη δική μου ιστορία. Μου ήρθε περίοδος καλοκαίρι της Πέμπτης προς Έκτη δημοτικού. Είδα τους λεκέδες στο εσώρουχο και το κατάλαβα, ειδοποίησα την μητέρα μου και με βοήθησε να τοποθετήσω τη σερβιέτα. Γενικά ήμουν ενημερωμένη από καιρό πριν, η μαμά μου μού μιλούσε συχνά για το θέμα της περιόδου χωρίς ταμπού και πάνω κάτω ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Βέβαια μου είχε περάσει υποσυνείδητα το μήνυμα ότι δεν πρέπει να μιλάμε για περίοδο μπροστά σε άνδρες οπότε για αρκετό καιρό, μέχρι την ημέρα που ξεκίνησα να διαβαζω Α, μπα, απέφευγα να ανοίγω τέτοιου είδους συζητήσεις μπροστά στους άρρενες της οικογένειας. Ωστόσο, το δικό μου πρόβλημα ήταν το εξής: ο πονος. Τα πρώτα 2 χρόνια πονούσα ελάχιστα, κάποιες φορές καθόλου και ένιωθα σαν να μην είχα περίοδο, αν εξαιρέσουμε την μεγάλη ροή που είχα και εχω. Από πέρυσι όμως ο πονος, ειδικά τις πρώτες 3 ημέρες του κύκλου είναι αφόρητος. Έχει τύχει να βρίσκομαι στο σχολείο 2η μέρα περιόδου και να νιώθω τόσο εξαντλημενη από τις κράμπες που ανεβαίνοντας τη σκάλα για το εργαστήριο της Χημείας σκοτείνιασαν τα πάντα γύρω μου και έμεινα σχεδόν αναίσθητη. Μετά από αυτό το περιστατικό ακολούθησε σωρεία εξετάσεων οι οποίες έδειξαν έλλειψη σιδήρου και φερρετινης. Ακολουθώντας κατάλληλη αγωγή και διατροφή γλίτωσα από την αδυναμία αλλά ο πονος παρέμενε έντονος. Πλέον τις ημέρες της περιόδου παίρνω αντιφλεγμονώδη παυσίπονα, ώστε να μπορώ να είμαι παραγωγική και να ανταποκρίνομαι στις υποχρεώσεις μου. Παρόλα αυτά αγαπώ την περίοδό μου, καθώς αποτελεί μέρος του εαυτού μου! Μακάρι όλ@ να είχαμε ανώδυνες περιόδους!

    #93242

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Εμένα μου ήρθε περίοδος αργά, στην γ’ γυμνασίου. Ήμουν η τελευταία από τις συμμαθήτριες μου που της ήρθε περίοδος και μου άρεσε που άργησε, γιατί αισθανόμουν πάρα πολύ άβολα. Θυμάμαι συμμαθήτριες μου να ανυπομονούν ενώ εγώ φρίκαρα και μόνο στην ιδέα.

    Η μέρα που μου ήρθε περίοδος ήταν από τις πιο άβολες στη ζωή μου. Ήμασταν οικογενειακώς διακοπές σε παραθαλάσσιο μέρος και φυσικά έχασα όλα τα μπάνια μου, γιατί ούτε λόγος για ταμπόν. Ένιωσα τόση ντροπή που το έμαθε ο μπαμπάς μου και με κοιτούσε λες και ήταν περήφανος, σαν να είχα κάνει κάποιο κατόρθωμα. Αν και είχα μικρή ροή αγχωνόμουν υπερβολικά να μην λερωθώ, δεν φορούσα ποτέ ανοιχτά χρώματα και ανησυχούσα συνέχεια. Τα πρώτα βράδια σχεδόν δεν είχα κοιμηθεί από την αγωνία μου να μην λερώσω τα σεντόνια. Θυμάμαι επίσης εκείνη τη μέρα, την μαμά μου να μιλάει στο τηλέφωνο με τη γιαγιά μου και να της λέει πως μεγαλώνω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με έκανε να νιώσω τόσο άσχημα.

    Στις επόμενες περιόδους ήμουν τρομερά μυστικοπαθής, δεν ήθελα να μάθει κανείς ότι έχω περίοδο, ούτε καν η μαμά μου. Ένιωθα ότι θα με αντιμετωπίζουν διαφορετικά, δεν ήξερα γιατί, αλλά με ενοχλούσε. Αργότερα κατάλαβα ότι και για αυτό φταίει η πατριαρχία που έχει ταυτίσει την περίοδο με τα νεύρα, την συναισθηματική ευαισθησία και τόσα άλλα. Αν μαλώσεις με κάποιον και ξέρει ότι έχεις περίοδο, θα σου πει ότι έχεις σίγουρα άδικο, «γίνεσαι υπερβολική» λόγω περιόδου και ας είσαι σωστή.

    Οπότε δεν άφηνα κανέναν να το μάθει, ψώνιζα μόνη μου σερβιέτες, τις έκρυβα στο σπίτι και το σχολείο. Από τις πιο άβολες στιγμές μου ήταν τα μαθήματα χορού που τότε έκανα και πάντα υπήρχε άντρας στην αίθουσα. Υπήρχαν μαθήματα που το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν το αίμα στην σερβιέτα μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κινήσεις, μουσική, ρυθμό, δεν μπορούσα να απολαύσω τις δραστηριότητες μου. Ήταν σαν να έπρεπε να σταματήσω όλα όσα μου άρεσαν όταν είχα περίοδο. Γιατί όσο και αν με βόλευαν οι σερβιέτες στην καθημερινότητα μου, τα μαθήματα χορού ήταν όλεθρος. Αλλού βρίσκονταν η σερβιέτα, αλλού εγώ και αλλού το αίμα!

    Κάποια στιγμή θέλησα να αλλάξω σε κύπελλο περιόδου και αναγκάστηκα να το συζητήσω με τους γονείς μου. Η μαμά μου θεωρούσε ότι αφού η ίδια βολευόταν μια χαρά με αυτές, έπρεπε και εγώ να βολεύομαι. Ο μπαμπάς μου θεωρούσε ότι έπρεπε να έχει άποψη και μάλιστα αυτός πήρε την τελική απόφαση, ότι δηλαδή θα συνεχίσω να φοράω σερβιέτες. Είπε μάλιστα ότι μια χαρά είναι σερβιέτες, πρακτικές, υγιεινές, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξεις. Και ας μην μπορώ να χορέψω ή να κινηθώ ελεύθερα όποτε έχω περίοδο. Είναι εξοργιστικό ότι οι κάποιοι άντρες θέλουν να έχουν λόγο ακόμα και στο πως θα διαχειριζόμαστε την περίοδο μας. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ούτε πως είναι να το ζεις. Επίσης κάποιες γυναίκες, όπως η μαμά μου πιστεύουν ότι επειδή για εκείνες κάτι είναι εύκολο ή βολικό, πρέπει να είναι για όλους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις προσωπικές ανάγκες του καθενός.

    Όταν ξεκίνησα να διαβάζω αμπά, απενοχοποίησα την περίοδο μου. Κατάλαβα ότι φταίει η πατριαρχία που αντιμετωπίζομαι σαν υποδεέστερη, υστερική, αλλόφρων όταν έχω περίοδο. Η πατριαρχία φταίει που η γνώμη μου δεν λαμβάνεται υπόψη όταν ο άλλος ξέρει ότι έχω περίοδο. Κατάλαβα επίσης ότι όσο κρύβουμε την περίοδο, τόσο πιο πολύ την δαιμονοποιούμε. Οπότε άρχισα να μιλάω κάθε φορά που έχω περίοδο, να το λέω όταν πονάω (ευτυχώς δεν πονάω ιδιαίτερα μέχρι στιγμής), να το λέω όταν δεν νιώθω καταβεβλημένη και δεν μπορώ να είμαι 100% παραγωγική στον αθλητισμό ή το διάβασμα τις ημέρες τις περιόδου. Κατάλαβα ότι δεν πρέπει να αποδεικνύω την αξία μου κάθε φορά και να κάνω σαν να μην έχω περίοδο, παρόλο που έχω και μπορεί να με επηρεάσει. Πλέον είμαι υπέρμαχος της ελεύθερης κυκλοφορίας της σερβιέτας και λατρεύω να βλέπω σαστισμένα βλέμματα όταν είμαι στο σχολείο ή κάπου έξω και κατευθυνόμενη προς την τουαλέτα κρατάω την σερβιέτα στο χέρι μου και δεν την κρύβω σαν να κάνω διακίνηση ναρκωτικών.

    Υ.Γ. Στην αρχή της χρονιάς ένας ανεκδιήγητος καθηγητές δεν μας άφηνε να πάμε στην τουαλέτα και έλεγε μάλιστα ότι θα έπρεπε να μπορούμε να ελέγξουμε την κύστη μας. Ήθελα τόσο πολύ να του πω ότι δεν έχουμε μόνο κύστη, αλλά και μήτρα και ωοθήκες, την λειτουργία των οποίων δεν ελέγχουμε. Ευτυχώς έφυγε πριν προλάβω να γίνω δυσάρεστη.

    #93329

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Η περίοδος μου ήρθε νωρίς, πρώτη από όλες τις φίλες μου. Δεν έδειξα τεράστια έκπληξη, μιας και το σώμα μου είχε ήδη αλλάξει και η μαμά μου είχε αρχίσει να με προετοιμάζει. Έχω να θυμάμαι τον ενθουσιασμό που έδειξε όταν μου ήρθε, ίσως με υπερβάλλοντα ζήλο για να μη φοβηθώ το αίμα. Το θυμάμαι με χαρά γιατί αυτό με έκανε να δεχτώ γρήγορα την αλλαγή ως κάτι απολύτως φυσικό.

    Την αλλη μέρα το ανακοίνωσα περιχαρής στις συμμαθήτριές μου στο δημοτικό. Δυστυχώς δεν το θεώρησαν και τόσο φυσιολογικό, πίστεψαν ότι έχω πρόβλημα επειδή ήταν νωρίς. Θυμάμαι τα έντρομα βλέμματά τους. Μία, μάλιστα, πήγε καρφί και το είπε στον bully της τάξης οπότε μέσα στην ίδια μέρα το ήξεραν όλα τα αγόρια και κορόιδευαν.

    Δεν με επηρέασε ιδιαίτερα όλο αυτό, πράγμα που χρωστάω στην οικογένειά μου. Με έμαθαν ότι δεν έπρεπε να ντρέπομαι γι’αυτό που μου συνέβαινε. Επίσης, ο μπαμπάς μου μου αγόραζε συχνά σερβιέτες αν και πάντα ντρεπόταν και σχεδόν πάντα μπερδευόταν κι έπαιρνε τις λάθος (“ε πού να ξέρω ρε Μαφάλντα τι είναι τα φτερά και τα νάιτ”). Αλλά είχε πλάκα 🙂

    Λυπόμουν όμως τις συμμαθήτριές μου που ακολούθησαν οι οποίες ντρεπόντουσαν πάρα πολύ που είχαν περίοδο, τρίχες, στήθος, σουτιενάκι και γενικά όσα ακολουθούν. Ήταν σχεδόν φοβισμένες. Τα αγόρια φυσικά δε βοηθούσαν καθόλου, με τους χαρακτηρισμούς και τις χειρονομίες που έκαναν. Απορώ με τους δασκάλους μας που τα έβλεπαν και δεν έλεγαν τίποτα. Λες και ήταν φυσιολογικό να σε κυνηγάει το 12χρονο αγοράκι για να σου πιάσει το βυζί μπροστά σε άλλα αγοράκια που χαχάνιζαν.

    Πάντως μου άρεσε που άρχιζα να αλλάζω και να ανακαλύπτω το σώμα μου. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν οι πόνοι τους οποίους έχω μέχρι σήμερα, 20 χρόνια μετά. Μέχρι να ανακαλύψω το παυσίπονο που ταίριαζε σε μένα ειδικά ήταν αφόρητοι. Με χτυπάει και στο έντερο λόγω ανατομίας και δεν αντέχεται. Τα αντισυλληπτικά με είχαν βοηθήσει πολύ με τους πόνους πάντως.

    Πιστεύω ότι οι λέξεις έχουν δύναμη. Γι’αυτό και το Α,μπα με βοήθησε ακόμα περισσότερο στο πόσο ανοιχτά μιλάω για την περίοδό μου, χρησιμοποιώντας την ίδια τη λέξη κι όχι “αδιαθέτησα”. Επίσης δεν κρύβω πια σερβιέτες στα μανίκια και σταμάτησα να νομίζω ότι το PMS μας κάνει υστερικές και παράλογες. Μπορεί να επηρεάζει τη διάθεση, αλλά δεν αλλάζει τον χαρακτήρα ούτε επηρεάζει την κρίση. Φτάνει πια με τις γυναικείες ορμόνες, φτάνει με τη ντροπή για την περίοδο!

    #93438

    Shenzi Marie Hyena
    Συμμετέχων

    Η δική μου περίοδος ήρθε νωρίς, το καλοκαίρι από Δ’ προς Ε’ Δημοτικού. Ευτυχώς ήμουν πολύ πολύ ενημερωμένη, όλα μου φάνηκαν απόλυτα φυσιολογικά. Φυσικά οι γονείς μου μου είχαν μιλήσει και οι δύο για την περίοδο, ότι είναι φυσιολογικό, ότι βγαίνει αίμα, ότι η μαμά όταν ήταν μικρή πόναγε πολύ και μπορεί να πονέσω κι εγώ, αλλά ό,τι και να νιώσω να τους το πω και να μην φοβάμαι. Δεν φοβήθηκα, δεν ένιωσα άρρωστη, παρόλο που πόνεσα και πονάω πολύ.
    Νομίζω ότι πιο πολύ συνέβαλε το γεγονός ότι οι γονείς μου μέχρι κάποια ηλικία (4-5 περίπου) χρησιμοποιούσαν την τουαλέτα/μπάνιο με ανοιχτή πόρτα. Ήξερα πώς ήταν η περίοδος και είχα αποσπασματικές εικόνες της μαμάς μου να αλλάζει. Αυτό που δεν ήξερα και δεν με είχαν προετοιμάσει είναι για το ό,τι δεν έπρεπε για κάποιο λόγο να το λέμε δυνατά. Θυμάμαι πόσο είχα στεναχωρεθεί όταν μια φίλη μου σταμάτησε να με κάνει παρέα, επειδή είπα δυνατά μπροστά στην τάξη ότι πονάει η κοιλιά της γιατί έχει περίοδο.
    Προχωράμε 25 χρόνια. Πέρσι, στα 32 μου αποφασίζουμε με τον σύζυγο να βάλουμε μπροστά για παιδάκι. Στους δύο μήνες πάνω έχουμε θετικό αποτέλεσμα και στην πρώτη επίσκεψη στον γυναικολόγο δυστυχώς δεν βλέπουμε τίποτα στον υπέρηχο. Ο γυναικολόγος μου ζητά να περιμένω μια βδομάδα, αλλά δυστυχώς ήταν βιοχημική κύηση. Πέρα από το θετικό τεστ και την ανεβασμένη πρώτη χοριακή, δεν είδαμε τίποτα άλλο. Λίγες μέρες μετά μου ήρθε μια πολύ επίπονη ψυχολογικά και σωματικά περίοδος. Ναι, δεν προλάβαμε να ακούσουμε καρδιά, δεν είδαμε καν φασολάκι, αλλά για μας αυτές οι τρεις μέρες από το θετικό τεστ μέχρι τον πρώτο υπέρηχο ήταν πανέμορφες. Και ο πόνος μετά αφόρητος, ακόμη πονάει. Για ΑΥΤΟ δεν ήμουν προετοιμασμένη. Δεν ήμουν προετοιμασμένη να μην μπορώ να το πω στις φίλες μου. Δεν ήμουν προετοιμασμένη να είμαι τόσο θυμωμένη με το σώμα μου. Δεν ήμουν προετοιμασμένη να επηρεαστούμε τόσο πολύ και οι δύο που σχεδόν ένα χρόνο μετά να μας βρίσκει χωρίς μωρό, παρά τις προσπάθειες, κυρίως λόγω άγχους. Δεν ήμουν προετοιμασμένη ότι θα θυμόμουν την ΠΗΤ και θα ήταν μια μέρα μαρτύριο.
    Πλέον όμως πήρα γεύση. Όταν η Κρίσι Τάιγκεν ανέβασε αυτές τις απίστευτα ισχυρές φωτογραφίες από την απώλειά της, ήθελα τόσο πολύ να είχα κι εγώ τέτοιο ψυχικό σθένος. Και μπράβο της. Μπράβο της που έδειξε ότι δεν είναι όλα cute baby announcements, φωτογραφίες με κοιλίτσες και παπουτσάκια. Είναι και παραγγελίες που ακυρώθηκαν. Και κάθε ιστορία απώλειας που έχω δει από τότε, νιώθω ότι παίρνει ένα κομμάτι μου και το ξανακολλάει εκεί που ήταν.

    #93817

    Ανώνυμος
    Ανενεργός

    Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία για το πως μου ήρθε περίοδος, ελπίζοντας να με προσέξουν αρκετοί γονείς κοριτσιών ή κορίτσια που δεν τους έχει έρθει ακόμα η περίοδος του ενδεχομένως ή ακόμα και εκπαιδευτικοί.
    Ήμουν γύρω στα 12 με 13 όταν ένα ωραίο πρωί ξεκίνησα να έχω αφόρητους πόνους στην κοιλιά και στη μέση. Το ανέφερα στην μητέρα μου η οποία με καθησύχασε λέγοντας μου ότι πιθανότατα θα μου έρθει σύντομα περίοδος (είχαμε ήδη μιλήσει γι’ αυτό χρόνια πριν μιας και η μαμά μου είναι γιατρός και πολύ ανοιχτή σε συζητήσεις σχετικά με την γυναικεία μου φύση). Παρ’ όλ’ αυτά πέρασε ο καιρός, περίοδος άφαντη, πόνοι κάθε μήνα και ουσιαστικά την μητέρα μου να μου ζητάει να κάνω υπομονή. Ρωτήσαμε και ένα γυναικολόγο, η απάντηση η ίδια. “Θα έρθει σύντομα περίοδος.” Πέρασαν περίπου 5 μήνες από την πρώτη ενόχληση και μπαίνοντας πλέον στον 6ο μήνα και μετά από μια ανυπόφορη μέρα στο σχολείο, μαζεύω την τσαντούλα μου και πάω στο νοσοκομείο να εξεταστώ. Είχα βαρεθεί να μην με παίρνουν στα σοβαρά, είχα θυμώσει με την μητέρα μου (πέρασε πολύς καιρός για να την συγχωρέσω) και αποφάσισα να κάτσω εκεί μέχρι να βρουν λύση. Σκεφτόμουν πως όσο φυσιολογική κι αν είναι η περίοδος μιας γυναίκας(ποια περίοδος να μου πείτε) δεν αξίζω τέτοιους πόνους. Για να μην σας τα πολυλογώ, μετά από υπέρηχο ανακάλυψε ο γιατρός ότι τόσους μήνες είχε έρθει περίοδος αλλά απλούστατα ο παρθενικός μου υμένας ήταν εντελώς κλειστός. Δεν υπήρχε δηλαδή αυτή η μικρή τρυπούλα ώστε να περάσει το αίμα και να μου έρθει περίοδος φυσιολογικά και έπρεπε να την δημιουργήσει εκείνος. Ο πόνος που ένιωθα ήταν η κύστη μου που είχε στριμωχτεί στην σπονδυλική στήλη πιεσμένη από μια γεμάτη μήτρα η οποία λίγο ακόμα και θα έσκαγε. Σοκαρισμένη η μητέρα μου, σοκαρισμένος και ο γιατρός γιατί η περίπτωση ήταν (δεν ξέρω αν είναι πλεον) σπάνια. Μπήκα επειγόντως χειρουργείο και δυστυχώς χρειάστηκε να ξαναμπώ ένα μήνα μετά λόγω της μεγάλης επουλωτικής ικανότητας του υμένα. Η επέμβαση όμως ήταν απλή. Η μητέρα μου ένιωσε άσχημα που δεν ήξερα αλλά πως μπορούσε να ξέρει. Αλλά αν μας έμαθε και στις δύο κάτι αυτή η ιστορία είναι πως ποτέ να μην υποτιμήσουμε μια γυναίκα όταν μας λέει ότι πονάει, όταν μας ζητάει να φύγει από το σχολείο το κορίτσι λόγο περιόδου, η γυναίκα από τη δουλειά, όταν ζητήσει η σύντροφος μας ένα διάλειμμα να ξεκουραστεί. Ο πόνος περιόδου είναι υπαρκτός και στην δική μου περίπτωση ήταν καμπανάκι που αγνοούσαν όλοι. Ενήμερωση και σεβασμός χρειάζεται.

    #94684

    natalworld
    Συμμετέχων

    Θέλω απλά να μοιραστώ μαζί σας κάτι που μπορεί να έχετε ζήσει και άλλες μανούλες. Ενώ τόσα χρόνια, σκεφτόμουν ότι δεν αντέχω κάθε μήνα να έχω περίοδο και να υποφέρω έτσι, όταν ήρθε η στιγμή που γέννησα την κόρη μου και είδα το κορμάκι της, συνειδητοποίησα ότι εγώ το έφτιαξα αυτό με το δικό μου σώμα και τότε κατάλαβα στο πετσί μου ότι μπορώ να δώσω ζωή και άλλαξα εντελώς γνώμη για το ζήτημα. Από τότε κάθε μήνα και κάθε μέρα, ξέρω ότι για τα παιδιά μας αξίζουν όλα τα καλά και τα κακά που ζούμε σα γυναίκες όποια και εάν είναι η #ISTORIAMESAMAS

    #94681

    anisa_tola
    Συμμετέχων

    #ΠολυκυστικέςTeam εδώ! Έχω ταλαιπωρηθεί περίπου 16 χρόνια με τα ορμονικά μου, τριχοφυία, πόνους, πρηξίματα, περίοδο που ερχόταν όποτε ήθελε δηλαδή 4-5 φορές τον χρόνο, και όλα τα καλά. Ευτυχώς, εδώ και τρία χρόνια, αφού βρήκα μια απίστευτη γιατρό η οποία με καθησύχασε ότι θα τα φτιάξουμε όλα, τα κατάφεραμε μετά από άπειρη υπομονή και τώρα πια όποτε έρχεται η περίοδός μου καταχαίρομαι γιατί επιτέλους όλα λειτουργούν σωστά!

    #95344

    Sunny-day
    Συμμετέχων

    Η δική μου ιστορία πάει αρκετά χρόνια πίσω (σχεδόν 20 )και όλα ξεκίνησαν απ’ το γεγονός ότι δεν είχα καμία ενημέρωση απ’ την οικογένεια ή άλλου για τα γυναικολογικά θέματα. (Στο θέμα περίοδος με ενημέρωσε η κατά 1 χρόνο μεγαλύτερη αδερφή μου).

    Στην ηλικία των περίπου 25 δεν είχα επισκεφτεί ακόμα γυναικολόγο!! Λίγο η ντροπή που μας εξέφραζε η μητέρα μου λίγο το δε βαριέσαι καλά είμαι το είχα αμελήσει. Τότε προέκυψε ένα θέμα γυναικολογικό με κύστη, ποτέ δεν έμαθα ακριβώς λόγο της αντιμετώπισης σε δημόσιο νοσοκομείο , όπου σε κάθε ερώτημα μου απάντησαν αμυντικά λες και ήθελα να τους κάνω μήνυση.
    Ο πόνος ήρθε ένα πρωί ενώ βρισκόμουν στην εργασία μου ( σε γραφείο) ήξερα ότι δεν ήταν ημέρες περιόδου έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχα έντονους πόνους περιόδου. Έφυγα απ’ τη δουλειά συνοδεία της μικρότερης αδερφής μου που ήταν φοιτήτρια. Πόνος τόσο δυνατός που για μια διαδρομή 7′ με τα πόδια κάναμε κοντά μισή ώρα, με στάσεις κλπ. Εμετός μόνο και μόνο απ’ τον πόνο. Φτάνουμε σπίτι μαζεύω βιβλιάρια ΙΚΑ κλπ και ετοιμάζομαι για εφημερεύον νοσοκομείο. Το πρώτο νοσοκομείο που βρέθηκα ένα πολύ μικρό με τα βασικά , όπου, με έναν απλό υπέρηχο απέκλεισαν να είναι κάτι άλλο εκτός από γυναικολογικό και αφού μου έκαναν παυσίπονη ένεση με παρέπεμψαν σε σχετικό νοσοκομείο. Εκεί με σόκαρε πόσο αναισθησία υπήρξε όταν μπαίνοντας στα επείγοντα οι ερωτήσεις ήταν οι εξής: 1.Είστε έγκυος; 2. Έχετε αιμορραγία; Και με την αρνητική απάντηση μου έπρεπε απλά να περιμένω! Αναμονή που κράτησε πάνω από 2 ώρες τόσο άντεξα (μετά διαμαρτυρήθηκα) για να μου κάνουν μια εξέταση και να με στείλουν σπίτι με αντιβίωση γιατί με βάση τα λεγόμενα τους δεν είχα τίποτα, απλά μια ουρολοίμωξη…
    Μετά από μια πολύ δύσκολη νύχτα και χωρίς να έχω καταφέρει να κρατήσω τίποτα στο στομάχι ούτε την αντιβίωση, αποφασίζω να φωνάξω γιατρό στο σπίτι. Η πρόταση του ήταν να πάω σε νοσοκομείο που έχει γυναικολογικό και ουρολογικό τμήμα , όπως και έκανα. Γιατροί γυναικολόγοι και όχι μόνον να με εξετάσουν, αιματολογικές κλπ και εγώ να σκέφτομαι ότι θέλω μόνο να τελειώσει όλο αυτό και να μην πονάω. Τελικά εισαγωγή στο νοσοκομείο και μετά από 3 μέρες παρακολούθηση τελικά μπήκα χειρουργείο για αφαίρεση κύστης μαζί με σάλπιγγα και ωοθήκη. Μια καλή μετεγχειρητική πορεία και μετά από 1 μήνα όλα είχαν περάσει.

    Η εμπειρία αυτή μου έδειξε ότι η μαμά λόγο των βιωμάτων και της νοοτροπίας δεν κατάφερε να με προστατεύσει σε κάτι πολύ βασικό την υγεία μου! Όσο για την “ντροπή” περί σεξουαλικής υγείας , γυναικολόγων κλπ που μας βομβάδιζε η μαμά πέρασαν όλα στο ντούκου αφού σε 3 νοσοκομεία με είδαν γυναικολογικά 5-6 γιατροί και με θεατές φοιτητές. Μετά από όλο αυτό επισκέφθηκα γυναικολόγο της επιλογής μου και μου εξήγησε κάποια πράγματα για όλο αυτό που είχε συμβεί με τα δεδομένα που είχε φυσικά. Το κερασάκι σε όλο αυτό ήταν ότι η μαμά μου θεωρούσε ότι είμαι “ατελείς” και δε θα μπορώ να κάνω παιδιά, πράγμα που μου εξήγησε φυσικά η γυναικολόγος μου ότι δεν ισχύει. Τώρα πια το ξέρω, έχω μια τετράχρονη κόρη και θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ για αυτήν, για μένα για όλους μας.

    Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

    #95817

    Μικρή Λουλού
    Συμμετέχων

    Η δική μου περίοδος ήρθε στην 6η δημοτικού. Ευτυχώς ήξερα τι ήταν και δε φοβήθηκα γιατί είχε φροντίσει να με προετοιμάσει πολύ όμορφα και σωστά η μαμά μου, καθ’ότι εκπαιδευτικός ήξερε πολύ καλά να εξηγήσει κάτι άγνωστο σε ένα παιδί (ευχαριστώ μανούλα μου!).

    Ανά τα χρόνια πέρασα από διάφορες αμήχανες ή/και ντροπιαστικές καταστάσεις που είναι γνωστές, λίγο πολύ, σε όλες μας: να λερώσω το παντελόνι μου στο σχολείο, να ξέρουν οι γυμναστές κάθε μήνα ότι έχω περίοδο (καθώς από 12 χρονών και μέχρι τώρα στα 28 υποφέρω από έντονους πόνους τις 2 πρώτες μερες), κι αργότερα γκόμενοι-στόκοι να σιχαίνονται τη ζωή τους κάθε φορά που τους έλεγα ότι έχω περίοδο, κλπ κλπ.

    Ωστόσο πρώτη φορά ένιωσα τέτοια προσβολή και παραβίαση της ιδιωτικότητας μου πριν λίγους μήνες όταν είχα καθυστέρηση κι ανακοίνωσα περιχαρής σε μια καλή μου φίλη την πιθανότητα να είμαι έγκυος! Ανυπομονούσα να περάσουν λίγες ακόμα μέρες για να κάνω τεστ και να είμαι σίγουρη για την ορθότητα του αποτελέσματος βλέπετε… Ε τι ήταν να το πω, αρχισε έκτοτε κάθε μήνα λεπτομερής ανάκριση για την περίοδο μου, κι αν ήρθε, και πότε ήρθε, και πότε θα είναι οι επόμενες γόνιμες, και πότε να υπολογίζει την επόμενη περίοδο μου για να έχει το νου της εκείνες τις μέρες να δει αν θα καθυστερήσει ή οχι! Εννοείται η ανάκριση δεν περιοριζόταν μόνο στον κύκλο μου, αλλά επεκτεινόταν και στη συχνότητα των επαφών μου με το φίλο μου, συνοδευόμενη από συμβουλές για να “τα καταφέρω τον επόμενο μήνα” (που ποτέ δε ζήτησα) και πιθανές εξηγήσεις για το γιατί είδα πάλι περίοδο (άρα απέτυχα). Κι όλα αυτά χωρίς να της πω καν ότι προσπαθούμε για παιδι, σκεφτείτε να προσπαθούσαμε κιόλας! Κάθε προσπάθειά μου να αποφύγω διακριτικά το θέμα έπεφτε στο κενό. Πρώτη φορά με έκανε κάποιος να νιώσω τόσο άσχημα για το απλούστατο γεγονός ότι ήρθε η περίοδος μου! Δε σας κρύβω ότι ένιωσα πολύ προδωμένη απο τη φίλη μου… Με ποιο δικαίωμα θεωρεί κάποιος ότι οι φυσιολογικές λειτουργίες του σώματος μιας γυναίκας ειναι κτήμα του? Εσείς πώς θα το χειριζόσασταν στη θέση μου? Γιατί εγω δεν το χειρίστηκα και πολύ ψύχραιμα… Τελικά, αφού δεν έπαιρνε από ευγένειες, της απάντησα ότι η μήτρα μου είναι δικος μου λογαριασμός, κουμάντο να κάνει μόνο στη δικιά της και να μην ξανασχοληθεί με τη ζωή μου και το σώμα μου. Τώρα πλέον δεν είμαστε φίλες 🙂

Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 16 έως 30 (από 39 συνολικά)

Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.