- Αυτό το θέμα έχει 38 απαντήσεις, 35 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 10 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Το ‘Α,ΜΠΑ’ σε συνεργασία με τη ‘Libresse’ ανοίγει αυτό το νέο θέμα στο forum με σκοπό την στήριξη της πρωτοβουλίας ‘Aς ακουστούν οι #IstoriesMesaMas’
Αν θυμάσαι πόσο χάρηκες όταν κράτησες πρώτη φορά στα χέρια το μωρό σου, αν πιστεύεις ότι θα ήταν ωραίο να μιλάμε ανοιχτά για την σεξουαλική απόλαυση, αν πιστεύεις ότι η ενδομητρίωση είναι ένα πρόβλημα που δεν συζητείται αρκετά, αν σου πήρε καιρό να καταλάβεις ότι η περίοδός σου είναι φυσιολογική, σε αυτό το χώρο μπορείς κι εσύ να μοιραστείς την ιστορία σου.
Για όλες εκείνες τις σιωπές που κράτησες, για όλες εκείνες τις χαρές που δεν φώναξες όσο δυνατά θα ήθελες, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε η μία την άλλη και να μιλήσουμε με ειλικρίνεια για τις εμπειρίες που διαμόρφωσαν το σώμα και τη ζωή μας.
Όμορφες ή άσχημες, γεμάτες χαρά ή πόνο, αυτό που μας κάνει γυναίκες είναι εν τέλει οι #IstoriesMesaMas.
Περιμένουμε τη δική σου!
Η πρωτη φορα που αδιαθετησα.
Η περιοδος μιας γυναικας ηταν και ειναι ενα θεμα ταμπου, μεχρι και σημερα. Συχνα χρησιμοποιουνται συμβολικες εκφρασεις για να την αναφερουμε, οπως : ηρθαν οι Ρωσσοι, η θεια απο την Ρωσια, μεχρι το πιο περιεργο που ακουσα προσφατα : εχεις τα ρουχα σου;
Την πρωτη φορα που ακουσα το συγκεκριμενο κοιταξα να δω αν εχω κατι στα ρουχα μου.Τεσπα, οταν η μητερα μου, μου μιλησε για την περιοδο, ηταν λιγο πριν αδιαθετησω για πρωτη φορα, γυρω στα 11
Με υφος σοβαρο μου ειπε πως θελει να συζητησουμε (πραγμα που με τρομοκρατησε γιατι πρωτη φορα ειπε πως θελει να συζητησουμε), και μου ανεφερε πως οι γυναικες βγαζουν αιμα “απο κατω”, και συντομα να εχω και εγω. Και πως πονας οταν ερχεται το αιμα. Και οταν ερθει, θα πρεπει να προσεχω παρα πολυ, να μην τρεχω (γυμναζομαι γενικα), να μην σηκωνω βαρη, και γενικοτερα θα αλλαξει ολη η ζωη μου και θα περιοριστω.Φοβισμενη απαντησα πως δεν θελω ποτε να μου συμβει κατι τετοιο
Με ακομη πιο σοβαρο υφος μου ειπε : ειναι πολυ κακο αν δεν σου ερθει αιμα. ΠΡΕΠΕΙ να ερθει.
Ρωτησα αν ερχεται και στα αγορια και η απαντηση ηταν οχι
Η επομενη ερωτηση μου ειναι ποσο κραταει ολο αυτο. Μου απαντησε πως σταματαει στα 50, και εγω νομισα πως θα αιμοραγω συνεχεια μεχρι τα 50 μου.
Επισης ανεφερε πως υπολογιζει να μου ερθει συντομα γιατι ημουν ανεπτυγμενο κοριτσι, σε συγκριση με αλλες αδυνατες μικροκαμωμενες φιλες μου που θα αργουσε πολυ (γι’αυτο και μου το ειπε, για να μην φοβηθω οταν θα ερθει)Με επιασε απελπισια, κοιμομουν και ξυπνουσα με την σκεψη πως οπου να ειναι, θα ερθει. Μισησα το γεγονος πως ημουν η πιο ψηλη της ταξης (και η πιο ανεπτυγμενη σωματικα). Ηδη οι αλλαγες στο σωμα μου ειχαν ξεκινησει (στηθος, τριχοφυια) και ενιωθα ηδη πολυ αβολα, ειδικα με το στηθος που με κοιταζαν τα αγορια και ειδικα οταν ετρεχα και αυτο κουνιοταν (αλλη ιστορια για το σουτιεν που επρεπε να φοραω απο δω και περα)
Και με την περιοδο ηρθε και το κερασακι στην τουρτα.
Μισησα που ημουν γυναικα. Δεν ηθελα να ειμαι γυναικα. Ζηλεψα τους αντρες και στην καλυτερη ευχηθηκα να εμενα παιδι για παντα.Εσφαλμενα πιστεψα οτι αυτο ηταν ενα μυστικο των γυναικων που δεν το ξερουν οι αντρες, μιας και δεν ακουσα ποτε να το αναφερει κανεις ως τοτε, ουτε καν ειχα δει αιμα στο καλαθακι των σκουπιδιων του μπανιου (της μανας μου). Και εγω θα πρεπει να ζω μ’αυτο το μυστικο, μ’ αυτη την ντροπη που θα με περιοριζε στα παντα, μεχρι τα 50 μου.
Τοτε ηταν που καταλαβα για πρωτη φορα την διαφημιση με τις σερβιετες στην τηλεοραση (το μπλε υγρο με μπερδευε). Εκεινη την εποχη ειχαν πρωτοβγει εκεινες που διπλωνουν και εναι ατομικες, και υπηρχε η σχετικη διαφημιση με την κοπελα στο γραφειο που κρυβει το παλιο πακετο στην τσαντα ντροπιασμενη για να παει στο μπανιο και ΟΛΟΙ την εχουν καταλαβει και την κοιτανε, και μετα ερχοταν η αλλη που εκρυβε την νεα ατομικη και μικρη συσκευασια στο τσεπακι του πουκαμισου της και δεν την επαιρνε ειδηση κανεις.
Και μετα ηρθε, μια νυχτα η περιοδος. Με εντονο πονο δυο μερες πριν. Το εκρυψα οσο μπορεσα απο ντροπη την πρωτη μερα. Μετα πηγα με το κεφαλι σκυμμενο στην μανα μου και το ομολογησα. Μου εδωσε μια σερβιετα και κοντεψα να βαλω τα κλαμματα απο την ντροπη.
Πρεπει να το ειπε και στον πατερα μου κρυφα, και ενιωσα τοσο μα τοσο ντροπη, και αηδια και ολο αυτο που μου συνεβαινε.
Ευτυχως τοτε εμαθα οτι διαρκει μονο 7 μερες τον μηνα και ανακουφιστηκα αρκετα. Πιστευψα οτι μπορουσα να το παλεψω ετσι.Επομενη εντολη ηταν πως πρεπει να ενημερωνω και τον γυμναστη του σχολειου μας, οτι ειμαι αδιαθετη. Πραγμα που σημαινε οτι θα το μαθει αντρας ΚΑΙ ολη η ταξη. Ξαφνιασμενη εμαθα πως το ξερουν ολοι οι αντρες αυτο.
Ευτυχως πλην της πρωτης φορας, ποτε δεν ειχα πονο στην περιοδο μου, και ουτε με περιορισε σε τιποτα. Και ομως, επρεπε να περιοριστω (κατα την μανα μου), Γιατι θα παθαινα ζημια και δεν θα εκανα παιδια, αν δεν προσεχα.
Καλυτερα.. της απαντησα, δεν θελω παιδια.
Εντονη αντιδραση της μανας μου (εννοειται) μετα την εξωφρενικη δηλωση μου, πως κανω κακο στον εαυτο μου.
Και καθε φορα να με ρωταει αν ζητησα απο τον γυμναστη να με απαλλαξει. Καποιες φορες το εκανα και ντρεπομουν τοσο πολυ.
Ντρεπομουν τα αγορια οταν το συζητουσαν. Ηθελα να σταματησω το σχολειο, οταν δυο αγορια σχολιασαν την περιοδο μου (επειδη ζητησα απαλλαγη απο την γυμναστικη).Επομενη ντροπη ηταν να παω να αγοραζω τις σερβιετες στο φαρμακειο. Εκεινες τις ατομικες τις μικρες (γιατι η μανα μου ειχε τις μεγαλες). Δυστυχως δεν ειχα και πολλα λεφτα να παρω δυο πακετα για να ειμαι ξεγνοιαστη για κανα δυο μηνες.
Ντρεπομουν τον (αντρα) φαρμακοποιο που εβλεπα καθε φορα που πηγαινα να αγορασω. Και εννοειται, δεν περνουσα ουτε εξω απο φαρμακειο του τις υπολοιπες μερες, για να μην με βλεπει, ουτε και να τον βλεπω απο την ντροπη μου.Ετσι περασαν τα πρωτα χρονια που επακολουθησαν την περιοδου μου., που ειχε γενικοτερη επιδραση πανω μου : Σιχαθηκα το σωμα μου.. δεν ηθελα καν να με βλεπω γυμνη, ουτε καν με τα εσωρουχα. οσο για τις μερες τις περιοδου, ενιωθα τοσο αηδια και τοσο εξω, απο το σωμα μου. Δεν ηθελα να το εχω για σωμα μου.
Πιστευω εφταιξε για ολο αυτο ο τροπος μου το πρωτοπαρουσιασε η μητερα μου. Σαν κατι φοβερο και τρομερο που αλλαζει δραματικα ολη την ζωη της γυναικας.
Περασαν χρονια μεχρι να αποδεχτω οτι δεν ειναι κατι τρομερο η περιοδος και σ’αυτο συνεβαλε πολυ το γεγονος πως δεν ειχα κανενα απολυτως συμπτωμα (ουτε τον παραμικρο πονο ή ενοχληση), οποτε δεν περιοριστηκα σε τιποτα, και επισης το γεγονος πως βγηκαν σερβιετες πιο λεπτες και με φτερα, και ετσι δεν ενιωθα να φοραω μαξιλαρι καθε φορα απο κατω. Ευτυχες ηταν και το γεγονος πως ειχα λιγο αιμα, πραγμα που με γλιτωνε απο τα “ατυχηματα”, ακομη και στον υπνο μου.
Συμμαθητριες εμαθα μετα, λερωναν σεντονια, στρωματα, ρουχα. Εγω θα ειχα “πεθανει” αν εμενε μονιμη σταμπα στο στρωμα, να την βλεπω συνεχεια, και δεν το συζητω αν λερωνα δημοσια το παντελονι μου@Παπαρούνα λυπάμαι πάρα πολύ για αυτήν την εμπειρία σου.
Εγώ έζησα πολύ διαφορετικά την περίοδο. Ήξερα πάντα ότι βγαίνει αίμα στις γυναίκες μια φορά το μήνα και αυτό ήταν υγιές και καλό. Η μαμά μου και η θεία μου ήταν πολύ ανοιχτές σε αυτά τα θέματα.Αυτός που με βοήθησε περισσότερο να μην ντρέπομαι καθόλου ήταν ο πατέρας μου. Πάντοτε μου αγόραζε σερβιέτες, αφού πήγαινε σούπερ μάρκετ και φρόντιζε να παίρνει μεγάλες για τη νύχτα και την πρώτη μέρα και μικρότερες για τις επόμενες μέρες. Ήξερε όλα τα αρώματα και ενημερωνόταν για τις υφές κτλ ώστε να μην με ενοχλεί στη χρήση. Νομίζω ότι ο μπαμπάς μου ξέρει περισσότερα από εμένα για τις σερβιέτες, εγώ απλά συνέχισα να παίρνω ότι μου έπαιρνε πάντα. Ο πατέρας μου ήταν τόσο άνετος με όλο αυτό και τόσο παρών που πάντα όταν πονούσα του έλεγα έχω περιόδο, μου έβαζε ζεστό νερό για τα πόδια, έφτιαχνε χαμομήλι και μου έτριβε την κοιλιά για να περάσει.
Δεν ένιωσα ποτέ στο σπίτι ότι ήταν κάτι τρομερό, άλλα είχα αφόρητους πόνους και έτσι ήταν όλοι alert. Ούτε ένιωσα ότι κάνει κακό να ακούσουν οι άντρες για αυτό και ότι δεν έχουν ιδέα τι γίνεται, γιατί ο μπαμπάς μου ήξερε και ο αδερφός μου.
Λερωμένες πετσέτες, σεντόνια, παντελόνια τα έχω ζήσει όλα και νόμιζα ότι ήταν πολύ φυσιολογικό γιατί τρέχει καμιά φορά παραπάνω (έτσι μου έλεγαν οι δικοί μου).
Έκει που ένιωσα περίεργα ήταν όταν στο σχολείο που οι σερβιέτες περνάγαν από τα χέρια μας σαν ναρκωτικά και τα αγόρια αηδίαζαν άμα έβλεπαν μια σερβιέτα ή άκουγαν ότι μια κοπέλα έχει περίοδο. Άλλα και πάλι ο μπαμπας μου και ο αδερφός μου ήταν εντάξει με αυτό, άρα έφταιγαν τα συγκεκριμένα αγόρια (τόσο αθώα :P).Ενδομητρίωση
Στα 22, επιτέλους, κάποιος εξήγησε γιατί είχα τόσους αφόρητους πόνους, άλλα δεν τον άκουσα γιατί πρότεινε αντισυλληπτικά (και μεγαλώσαμε να είναι κάτι πολύ κακό) και είπε ενδομητρίωση (και δεν κατάλαβα τίποτα πέρα από το ότι μπορεί να μην κάνω παιδιά που το τόνισε 100 φορές και στα 22 μου χέστηκα κιόλας). Μετά από έναν χρόνο επισκέφτηκα άλλον γυναικολόγο και μου είπε ενδομητρίωση και μου εξήγησε τι είναι και πως αντιμετωπίζεται. Ξεκίνησα αντισυλληπτικά, ηρέμησαν οι πόνοι, ηρέμησα και εγώ. Πρώτη φορά μετά από λίγο καιρό που τα χρησιμοποιούσα κατάλαβα ότι περίοδος δεν σημαίνει να είσαι 2 μέρες στο κρεβάτι και να κλαις, με τα πόδια και την κοιλιά σου μουδιασμένα, με εμετούς και ναυτίες.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι από τα 16-17 μου πονούσα αφόρητα και είχα γυναικολόγο και εξεταζόμουν συχνά και είχα κάνει και επέμβαση στη σάλπιγγα γιατί είχε γεμίσει πύον (άγνωστο γιατί κατά την ιδιωτική κλινική που χειρουργήθηκα και τους γυναικολόγους εκεί) και όλοι μου έλεγα είναι φυσιολογικό. Και το χειρότερο ήμουν υπερβολική που πονούσα τόσο.
Δεν υπάρχει ενημέρωση για την ενδομητρίωση, καθόλου. Οι περισσότερες γυναίκες δεν ξέρουμε τι είναι ή μπορεί να μην το έχουν ακούσει καν και οριακά πιστεύω ούτε οι περισσότεροι γυναικολόγοι (αυτό είναι ειρωνικό).
Εμενα με εκνευριζε για πολλά χρόνια το οτι έπρεπε οταν είχα περίοδο να κρύβω τα χαρτιά από αίμα στο καλάθι του μπάνιου για να μην τα βλέπουν οι άντρες του σπιτιού! (Πατέρας και αδερφός)… θαρρείς ποτέ αυτοι εκριβαν τα σκατ…. χαρτιά τους. Με ενοχλούσε το οτι έπρεπε να είναι κρυφό! Πήρε αρκετά χρόνια, αλλά πλέον όταν επιστρέφω σπίτι και έχω περίοδο μια χαρά τα βάζω στο καλάθι χωρίς όμως να ανησυχώ να τα καταχωνιασω. Η δε απάντηση στη μάνα μου ήταν “γιατί δεν ξέρουν ότι οι γυναίκες έχουν περίοδο; ο αδερφός μου έχει πλέον γυναίκα δεν ξέρει ότι η γυναίκα του έχει περίοδο;” και εκεί τα επιχειρήματα της μαμάς αποδομηθηκαν. Βέβαια με τα χρόνια έμαθα να βάζω όρια και εκείνη να τα αποδέχεται ή τουλάχιστον να αναγνωρίζει ότι αυτή είναι μια ακόμα μάχη χαμένη…
Μια ιστορία που έκρυψα βαθιά μέσα μου αλλά μου έσκασε στα μούτρα ήταν η απώλεια ενός εμβρύου, πέρσι περίπου αυτή την εποχή.
Ήμουν τόσο απασχολημένη που δεν είχα καταλάβει πως είχαν περάσει σχεδόν 2 μήνες χωρίς περίοδο. Το τεστ βγήκε θετικό ενώ ήμουν σε ταξίδι στην άλλη άκρη του κόσμου, ανυπομονούσα να επιστρέψω να δω τι συμβαίνει.
Πρώτη μέρα στη δουλειά και ο σύντροφος μου με πήρε να μου πει ότι δεν ένιωσε καλά και πάει στο νοσοκομείο. Παραλίγο να πεθάνει στα επείγοντα και έκανε 2 μέρες εντατική. Ο στόχος του ήταν να βγει από το νοσοκομείο για να είμαστε μαζί στον πρώτο υπέρηχο. Τον θυμάμαι να πιέζει τις νοσοκόμες να φέρουν γρήγορα τα χαρτιά για να μην αργήσουμε στο ραντεβού με τη γυναικολόγο. Η δύναμη που μας είχε δώσει αυτό το θετικό τεστ ήταν φοβερή.
Η ψυχολογία μου δεν ήταν καλή είχα κάνει ένα 24 ώρο ταξίδι, παραλίγο να χάσω το σύντροφό μου, δεν είχα κοιμηθεί 5 μέρες από το κλάμα και δεν είχα σταματήσει να δουλεύω. Το έμβρυο ήταν εκεί όμως, ο Φ μαζί μου έλαμψε όταν το είδε στην οθόνη του υπέρηχου.
Όλα ήταν καλά σύμφωνα με την γιατρό, πρότεινε ξεκούραση και στους δυο μας, βιταμίνες φάρμακα για τα συμπτώματα. Με το Φ ήμασταν πιο αγαπημένοι και ενωμένοι από ποτέ.
Δέκα μέρες αργότερα, ένιωσα τα Συμπτώματα να μειώνονται και σκέφτηκα ότι κάτι δε πάει καλά με το μωρό. Έκλεισα ραντεβού άμεσα. Στον υπέρηχο είδα την οθόνη και άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα όταν είδα. Με ρώτησε η γιατρός χωρίς να με κοιτάει “παρατηρείς τη διαφορά με την προηγούμενη φορά?”. Βρες το λάθος λοιπόν και ήταν τόσο εμφανές ακόμα και για μένα που της το είπα μόνη μου ότι δε προχωράει αυτή η εγκυμοσύνη. Ο Φ δίπλα δε μπορούσα να τον κοιτάξω. Τύψεις που αγχώθηκα, τύψεις που ήμουν στεναχωρημενη, τύψεις για το μωρό, τύψεις που τελικά δε προστατεψα κανέναν αρκετά.
Αποβολή με αίμα δεν είχα. Είπαν οι γιατροί να προχωρήσουμε στον καθαρισμό της μήτρας Ξύπνησα απο την αναισθησία κλαιγοντας.
Μου είπαν ότι τις επομενες μέρες θα έχω αίμα και κράμπες. Τίποτα το φοβερό. Δυστυχως για μένα από τη δεύτερη μέρα και μετά πονουσα φοβερά και ήμουν σα ζόμπι. Επαιρνα τις μεγάλες σερβιέτες από το φαρμακείο και ρωτούσαν ποτέ γέννησα…Αυτό το αίμα κρατησε 15 μέρες.Από τότε στην περίοδο πονάω φοβερά. Το έλεγξα με τη γιατρό μου δεν έχω ενδομητριωση. Οφείλω να ομολογήσω ότι δε την πίστεψα. Έπαθα υπερκόπωση και κατάθλιψη και τότε έκλαψα ουσιαστικά για το χαμένο μωρό. Τότε παραδέχτηκα ότι με πόνεσε η απώλεια. Πριν όλοι μου έλεγαν δεν είναι τίποτα,θα κάνεις άλλο, δε ποναει τόσο η αποξεση-πως κάνεις έτσι, τουλάχιστο μένεις εγκυος.
Τα θυμάμαι αυτά τα σχόλια όποτε έρχεται η περίοδος μου και το “άλλο” μωρό δεν έρχεται. Και ποναω τόσο βαθιά μέσα μου, πονάει η μήτρα μου και τρέχω να προλάβω και τη ροή του αίματος. Πάλι έκανα 3 μέρες να κοιμηθώ μέχρι να μου έρθει προχθές η περίοδος.
Μισώ την περίοδο μου και οτιδήποτε έχει να κάνει με το αναπαραγωγικο σύστημα αν υπήρχε τρόπος θα ήθελα να μην το είχα καν. Είμαι sex aversed άτομο, που σημαίνει πώς οτιδήποτε σεξουαλικο που με αφορά το απεχθάνομαι και η περίοδος δεν είναι εξαίρεση σε αυτό. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε αυτό το πράγμα γιατί κανείς δεν μου είχε πει τίποτα για αυτό και την πρώτη φορά που μου ήρθε δεν θα την ξεχάσω ποτέ, θυμάμαι ότι ήταν μεσημέρι και έπαιζα μόνη με τα παιχνίδια μου ένιωθα αυτό τον περίεργο πόνο σαν να είχα κάτσει σε κρύα μάρμαρα για ώρα και είχα κρυώσει. Θυμάμαι στην τουαλέτα πως όταν πρωτοείδα αυτό το σκουροχρωμουγρό στο χαρτί τρόμαξα νόμιζα πως κάτι κακό μου συνέβαινε. Όταν το είπα στην μητέρα μου μου εξήγησε ότι αυτό θα συμβαίνει κάθε μήνα, ότι έχει να κάνει με την τεκνοποιηση και με συμβούλεψε να μην το πω πουθενά ούτε στις φίλες μου. Το τελευταίο το ακολούθησα πιστά, μέχρι που έλεγα ψέματα σε κάποια άλλα κορίτσια που ρωτούσαν όταν τους ερχόταν η δική τους περίοδο και ήθελαν να το συζητήσουν. Θα ήθελα να είχα ενημερωθεί για αυτό το θέμα από κάποιον άλλο γιατί οι γονείς μου ήταν πολύ ενοχικοι με τα θέματα αυτά, όπως και θα ήθελα να μπορώ να μιλάω ανοιχτά όταν κάτι δεν το νιώθω καλά χωρίς κάποιος να προσπαθήσει να με διορθώσει στο “φυσιολογικό” που λέει πως πρέπει να αγαπήσω την περίοδο μου.
Περίοδος αυτή η γλυκιά και ταυτόχρονα απαιτητική κατάσταση για κάθε μια από εμάς. Εγώ όταν είδα αίμα για πρώτη φορά χάρηκα πάρα πολύ γιατί ένιωσα ότι «μεγάλωσα». Η μαμά μου πάντα ήταν ανοιχτή σε αυτά τα θέματα και το αντιμετώπισε ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό (όπως και είναι).Αυτό που ακολούθησε όμως δε το περίμενα. Τον πρώτο χρόνο μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, ένα μήνα είχα περίοδο και ένα μήνα δεν είχα. Ήταν εφιάλτης, έκανα εξετάσεις και δεν είχα πρόβλημα ορμονολογικό απλά για κάποιο λόγο η περίοδος μου ερχόταν έτσι. Εκεί απέκτησα και πρόβλημα με το σίδηρο και από τότε ανά τακτά χρονικά διαστήματα παίρνω συμπληρώματα. Το χειρότερο μου είναι τα λερωμένα σεντόνια, που ακόμα και σήμερα λόγω έντονης ροής την πρώτη μέρα δεν αποφεύγω τα ατυχήματα πάντα με επιτυχία.
Για να είμαι ειλικρινής όμως, τώρα που είμαι έγκυος δε μου έχουν λείψει ούτε οι κράμπες, ούτε η ναυτία ούτε το αίμα!Λυπάμαι πολύ για τις απαίσιες εμπειρίες. Δυστυχώς και η δίκη μου εμπειρία ήταν αηδία. Εμένα η περίοδος ήρθε γύρω στα 11, στην έκτη δημοτικού. Μέχρι τότε, η μητέρα μου μου είχε πει κρυφά ότι η περίοδος είναι κάτι σαν ιδρωτας (!;) όποτε δεν περίμενα κόκκινο υγρό. Για μένα όμως το πιο τραυματικό ήταν όχι τόσο τα σωματικά σημάδια (πόνος, αίμα, κτλ.) αλλά η μεταχείριση ότι δεν ήμουν πια παιδί αλλά «γυναίκα» στα 11…
Κόπηκαν οι βόλτες έξω για παιχνίδι, απαγορεύτηκαν τα σορτσάκια, έπρεπε να πάω κατευθείαν από σχολείο στο σπίτι και γενικά οι δικοί μου δεν με άφηναν να πάω έξω «μην γυρίσω γκαστρωμένη», «μη κάποιος ανώμαλος μου βάλει χέρι», «μην παρασυρθώ». Και αυτά με έκαναν να μισώ ότι είμαι κορίτσι: ονειρευόμουν και ήθελα να είμαι αγόρι, γιατί τα αγόρια είχαν δικαιώματα και έκαναν ότι γούσταραν.
Σχετικά με την περίοδο, είχα φοβερούς πονόκοιλους αλλά ντρεπόμουν να πω κάτι. Η μητέρα μου πάντα χρησιμοποιούσε ευφημισμούς σαν ο θείος από την Ρωσία και έλεγε να μην κάνω γυμναστική, να μην πατάω σε κρύα νερά και παρόμοια. Δεν είχα ιδέα γιατί είχα διάρροια τις μέρες της περιόδου, αλλά και πάλι δεν τολμούσα να ρωτήσω την μητέρα μου. Νομίζω, δεν ήταν άνετη να μιλήσει για την γλαφυρή πραγματικότητα των περιόδων ή είχε πολύ ελαφρά συμπτώματα, πραγματικά δεν ξέρω ακόμα και τώρα. Το έχω αναφέρει και παλιότερα, η μητέρα μου θεωρούσε ότι σπαταλούσα σερβιέτες και μια μέρα ανακοίνωσε ότι κάθε σερβιέτα αξίζει Χ δραχμές και πρέπει να πληρώνω σε κοινό λογαριασμό για την αγορά τους. Ευτυχώς, με τα χρόνια, αυτή η τρέλα σταμάτησε. Αγοράζαμε τις πιο φτηνές σερβιέτες που ήταν πάντα άβολες και πάθαινα σερβιέτο-εξάνθημα, γύρω από το εσώρουχο, στους μηρούς όταν περπατούσα. Χρόνια μετά όταν αγόρασα Always ήταν σαν παράδεισος. Τις σερβιέτες έπρεπε να τις κρύβω σε ντουλάπα, όχι στο μπάνιο, και μετά πάλι να τις κρύβω σε τσέπες όταν τις χρειαζόμουν. Τις χρησιμοποιημένες έπρεπε να τις τυλίξω σαν ντολμαδάκια και να τις βάλω κάτω από τα αλλά κωλόχαρτα στον κάδο μην τις δουν οι αρσενικοί. Γενικά η περίοδος ήταν κάτι που έπρεπε να κρυφτεί και δεν ήταν θέμα συζήτησης όταν μεγάλωνα. Το ίδιο ίσχυε και για γυναικολογικά θέματα: μυστικοπάθεια, ντροπή και δεισιδαιμονία ☹️.
Πρώτη φορά περίοδος στα 12,μόνη στο σπίτι, και λες και από πάντα με συντρόφευε στη ζωή μου, με απόλυτη σιγουριά και ηρεμία φοράω για 1η φορά σερβιετα. Ευχαριστώ τη μητέρα μου που από πολύ μικρή ηλικία μου μίλησε για την αλλαγή αυτή στη ζωή των κοριτσιών,που ποτέ δεν έκρυψε τις σερβιετες, τους αφορητους πόνους και τους πονοκεφαλους που την βασανιζαν κάθε μήνα και που με δίδαξε να μην ντρεπομαι για την περίοδο μου, να μην κρύβω τις σερβιέτες όταν είμαι σε εξωτερικό χώρο, ή ακόμα και στο σχολειο. Οι αλλαγές στη ζωή μου πολλές αμέσως μετά τον ερχομό της. Όλο το γαστρεντερικο σύστημα απορρυθμισμενο σε σχέση με πριν, αφορητοι πόνοι σε ωορρηξια, 3 μέρες πριν και 3 μέρες αφ’οτου αδιαθετησω, ημικρανίες, αναιμία που δεν έχω μπορέσει μέχρι σήμερα να βελτιώσω. Ακανονιστες περίοδοι για μήνες κοντά στα 15,διάγνωση πολυκυστικων ωοθηκών, λήψη αντισυλληπτικων για 10 χρόνια με επιτυχή μεν ρύθμιση περιόδου, πολλές παρενεργειες δε, οπως καθ’εξης κολπικες λοιμώξεις επί σειρά ετών, ακόμα περισσότερους πονοκεφάλους, αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος μου στους 37,4C, με ο, τι αυτό συνεπάγεται, και έντονες αλλαγές στην ψυχολογία όλα χρόνια που έπαιρνα τα δισκία.Τα αντισυλληπτικα τα διέκοψα όταν πλέον δεν μπορούσαν ούτε την περίοδο μου να ρυθμισουν ενώ παράλληλα τους τελευταίους μήνες λήψης τους το βάρος μου αυξήθηκε ενώ ο τρόπος ζωής μου δεν είχε καμία αλλαγή. Εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς ρύθμισης της περιόδου μου με άλλους τρόπους καθώς και της απώλειας των κιλών που είχα πάρει. 5 χρόνια μετά, κι έχω κατορθώσει μεσω διατροφής, ψυχοθεραπείας και καταπολέμησης του άγχους,να έχω σταθερό κύκλο και με περπάτημα 10χλμ την ημέρα να χάσω τα κιλα. Οι πόνοι, οι κράμπες, οι πονοκέφαλοι παραμένουν φρικτοί,αντιφλεγμονωδη και θερμοφόρα αγκαλιά τουλαχιστον 5 μέρες το μήνα. Όμως την αγαπώ την περίοδο μου, η χαρά που νιώθω κάθε μήνα με τον ερχομό της είναι απερίγραπτη κι ας ξέρω πόσο θα υποφέρω.Βλέπετε, έχοντας περάσει 4μηνα χωρίς να αδιαθετω, να δημιουργούνται κύστες, και να λαμβάνω διαρκώς ορμόνες, η έλευση της περιόδου είναι ευτυχία και υγεία για μένα!
@luna δεν έφτιαξες σε τίποτα, όπως δεν έφταιξε σε τίποτα και η νύφη μου που είχε έτσι μια αποβολή στους 2,5 μήνες. Το μωράκι έπαψε να μεγαλώνει… η φύση προνοησε… έκανε αποξεση όπως και συ, επώδυνη διαδικασία και για τους δύο, αλλά τώρα 2 χρόνια μετά έχουμε το μπουμπούκι μας, τον ανιψιό μου που κάθε φορά που μας γελάει σταματάει ο χρόνος! Αν ακόμα στεναχωριέσαι και σου ρίχνεις ευθύνες καλό θα ήταν να ζητήσεις βοήθεια γιατί το “άλλο ” μωρό θα έρθει, να είσαι έτοιμη να το υποδεχτείς!
Σ’ όλη μου τη ζωή είχα δυνατούς πόνους περιόδου – από οριακά ανεκτούς έως τάση-για-εμετό-δυνατούς – και κάποια στιγμή μια φίλη γιατρός και βελονίστρια μου είπε ένα μικρό κολπάκι, που βοηθάει βέβαια μόνο για όσο το κάνεις, αλλά είναι χρήσιμο αν βρίσκεσαι κάπου όπου δεν έχεις κάτι άλλο για να σε ανακουφίσει: από τον ομφαλό μετράμε τέσσερα δάχτυλα (οριζόντια εννοείται) προς τα κάτω και σ’ εκείνο το σημείο πιέζουμε βαθιά μέσα. Ο πόνος σταματάει για όσο το κάνεις. Σ’ εμένα τουλάχιστον δουλεύει, αξίζει μια δοκιμή.
Και μια ιστορία περιόδου από τις άπειρες: Σε κάποια συνεδρίαση είδα μια συνάδελφό μου που υπέφερε ολοφάνερα, αν και είχε φροντίσει να κάθεται κάπως αθέατη από τους υπόλοιπους. Ήταν κυριολεκτικά διπλωμένη από τον πόνο. Να υποφέρεις έτσι και όμως να παρίστασαι σε συνεδρίαση και να μη λες τίποτα σε κανέναν γι’ αυτό που σε ταλαιπωρεί, μόνο περίοδος μπορεί να είναι – πήρα το θάρρος (ναι, δεν ήταν αυτονόητο) και της είπα αυτό το μικρό κόλπο, τη βοήθησε.
Να πω και εγώ την ιστορία μου. Η περίοδος μου ήρθε το καλοκαίρι που θα πήγαινα πρώτη γυμνασίου. Πονούσαν τρομερά τα πόδια μου το προηγούμενο βράδυ και ένιωθα το εσώρουχο να κολλάει πάνω μου αλλά δεν έδωσα σημασία. Το πρωί κατεβάζοντας το εσώρουχο το είδα γεμάτο καφέ λεκέδες, φώναξα την μητέρα μου, της είπα το θεϊκό ΄΄μαμά τα έκανα πάνω μου΄΄, αυτή με κοίταξε τρυφερά και συγκινημένη μου εξήγησε, αν και ήξερα ήδη από την ίδια και την μεγάλη αδελφή μου, μου έδωσε σερβιέτες, όλα καλά. Μέχρι που ήρθε η μεγάλη μου αδελφή για να μου πει ότι πλέον δεν ήμουν παιδί και δεν θα έπρεπε να κοιμάμαι αγκαλιά με το μικρό μαξιλάρι που είχα πάντα από μικρή. Εκεί έβαλα τα κλάματα, 11 χρονών και να σου λένε δεν είσαι πια μικρή και να σοβαρευτείς. Την επόμενη φορά μου κράτησε έναν ολόκληρο μήνα, μέσα στο καλοκαίρι, ούτε μπάνια, ούτε πισίνες τίποτα, ένιωθα πτώμα και εξαντλημένη. Γενικά πάντα πονούσα, σε σημείο πολλές φορές εμετού και λιποθυμίας. Στο λύκειο μία φορά είχα διπλωθεί στα δυο, ικέτεψα τον διευθυντή για ένα παυσίπονο, μου είπε ότι δεν είναι γιατρός για να μου δώσει χάπια, ευτυχώς μία συμμαθήτρια είχε και μου έδωσε, την θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη. Έχω πάντα πολύ αίμα, λερώνομαι, έχω πάθει δυο σοβαρά επεισόδια λιποθυμίας από την ξαφνική απώλεια πολύ αίματος, σε δύσκολες περιόδους έχει διαταραχθεί αν και γενικά έχω σταθερό κύκλο οπότε ας μην την κατηγορώ και για αυτό. Από την μία δεν την αντέχω γιατί νιώθω δυο τρεις μέρες χάλια, αέρια, διάρροια, πρήξιμο, πόνους, ξυπνάω 3-4 φορές για να αλλάξω ώστε να μην γίνει λουτρό αίματος, έχω κοιμηθεί με 5 σερβιέτες πολλές φορές, από την άλλη αν αργεί φοβάμαι ότι έχω κάτι γυναικολογικό και θα χρειαστεί χάπια,χειρουργείο κτλ. Γενικά την φοβάμαι, τόσα χρόνια μετά και με κάνει να νιώθω δέσμια της, μου έχει χαλάσει διακοπές, μπάνια σε μαγευτικές παραλίες, φθονώ τους άντρες που δεν την έχουν, χαίρομαι που είμαι μόνη γιατί πιστεύω ότι ένας άντρας θα με κορόιδευε όταν θα αεριζόμουν , όταν θα πάθαινα διάρροια, θα μου φώναζε αν λέρωνα τα σεντόνια του. Με έχει βοηθήσει αρκετά ο βελονισμός και η ομοιοπαθητική ως προς την ένταση των συμπτωμάτων, κυρίως του πόνου. Και κάθε φορά που έρχεται ακούω την μητέρα μου να μου λέει ”ο κόσμος είναι για τους άντρες, η ζωή για τις γυναίκες είναι πολύ σκληρή και δύσκολη΄΄.
@Louise B. Αχ πως ταυτιζομαι να ξερες. Εχω και γω πολυ βαρια περιοδο και για πολλα χρονια ητανε πολυ αστατη και δεν μπορουσα να την προβλεψω οποτε αμα ηθελα να παω καπου πακεταριζα μια βαλιτσα σερβιετες διαφορων ειδων. Και γω πρηζομαι και φουσκωνω με παγιδευμενα αερια που μερικες φορες ειναι και πολυ επιπονα. Αυτο που με βοηθησε πολυ με τα αερια ειναι το τσαι peppermint.
Εμενα η περιοδος μου ήρθε σχετικα μεγαλη, γυρω στα δεκαπεντε αλλα μετα απο ενα σημειο ητανε τοσο πολυ αιμα που επρεπε καθε ωρα να τρεχω στην τουαλετα να αλλαζω αλλιως γινοτανε σφαγη. Στο σχολειο ημουνα συνεχεια με το αγχος οτι εχω λερωθει. Καθε φορα που μου ερχοτανε για πολλα χρονια σιχτιριζα φωναχτα οταν την εβλεπα στο εσωρουχο και θυμαμαι παντα την μαμα μου να μου λεει οτι η περιοδος ειναι υγεια. Ευτυχως με τα χρονια ρυθμιστηκε αρκετα και τωρα τουλαχιστον ξερω ποτε να περιμενω. Αλλα το αιμα αιμα.Με τον πονο παντως εμενα με βοηθαει και η ελαφρια ασκηση, κυριως περπατημα.
Δεν έχω καμία ανάμνηση από την εποχή που δεν ήξερα τι είναι η περίοδος. Θυμάμαι πολύ μικρή να βλέπω τις σερβιέτες της μαμάς μου στο μπάνιο και κάπως να με εξιτάρει πολύ η συσκευασία,αυτό το μαλακό σακουλάκι,και να θέλω να το εξερευνήσω.
Η περίοδος μου ήρθε πρώτη φορά στα 13,5. Ήμουν πλέον πολύ ενημερωμένη για το τι πρόκειται να συμβεί στο σώμα μου, καθώς τα περισσότερα κορίτσια στην ηλικία μου το βίωναν ήδη. Η εμπειρία μου κάπως τραυματική, καθώς μου ήρθε στη κατασκήνωση, κι έπρεπε να το διαχειριστώ μόνη μου χωρίς τη καθοδήγηση της μαμάς μου ή καποιου οικείου μου προσώπου. Κάποια κορίτσια μου έδωσαν σερβιέτες, αλλά το επόμενο πρωί ξύπνησα μέσα στα αίματα. Ντράπηκα. Οι γονείς μου ήθελαν να έρθουν να με πάρουν, αλλά εγώ δεν ήθελα να χάσω τις τελευταίες 2 μέρες της κατασκήνωσης επειδή μου ήρθε η περίοδος. Έσφιξα τα δόντια, και δεν το άφησα να με επηρεάσει περισσότερο. Ο δε πατέρας μου αργότερα, το εξιστορούσε και με περηφάνεια σε φίλους του, το πόσο ανεξάρτητα το χειρίστηκα και δεν γύρισα αμέσως πίσω.
Ενδομητρίωση
@Choko of the Hood πόσο σε νιώθω.Ήμουνα 16 χρονών, όταν 1η φορά ένιωσα εναν έντονο πόνο στη δεξιά πλευρα της κοιλιάς μου. Οι δικοί μου θορυβήθηκαν για σκωληκοειδίτιδα, οπότε πήγα άμεσα για εξετάσεις. Δεν βρήκαν τίποτα, θλάση θα είναι είπε ο γιατρός.
Ο πόνος αυτός ερχόταν κατά διαστήματα σε διάφορες φάσεις του κύκλου μου. Εγώ παραπονιόμουν, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.
Μετά τα 20 μου, οι πρώτες 2 μέρες της περιόδου άρχισαν να γίνονται αφόρητες. Πόνος που με δίπλωνε στα 2, ναυτία, ανήσυχο έντερο, να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Να περπατάω στο δρόμο και να διπλώνομαι κάτω.
Η μητέρα μου να μου λέει οτι είναι φυσιολογικό να πονάω στη περίοδο. Οι γιατροί το ίδιο.Στα 26 μου αλλάζω χώρα, κι αποφασίζω να πάω κι εδώ σε γιατρό για τον επίμονο πόνο στη δεξιά πλευρά. Η γενική γιατρός με εξετάζει και λέει ίσως να είναι κύστη και θα φύγει. Επιμένω για υπέρηχο, κι εκεί μου λένε οτι όλα φαίνονται φυσιολογικά, οπότε μου συνταγογραφούν ένα διάλυμα για να διευκολύνει τη λειτουργία του εντέρου.
Όταν τόσοι γιατροί όλα αυτά τα χρόνια έχουν αγνοήσει τον πόνο μου, διαβεβαιώνοντας με οτι δεν είναι τίποτα, έχοντας ακούσει πάμπολλες φορες : το έντερο σου είναι, να ενεργηθείς, οι μυς σου είναι, ξεκουράσου λίγο, μπορεί να ήταν κύστη και να έφυγε – είχα πειστεί κι εγώ σε κάποιες στιγμές οτι υπερβάλω.
Ένα χρόνο μετά, κι αφού δεν έχει αλλάξει κάτι με το θέμα του πόνου που κάποιες μέρες με κρατάει ξύπνια το βράδυ – εκτός περιόδου, αποφασίζω να ξαναπάω στη γιατρό μου. Αυτή τη φορά είχα πει οτι δεν θα γνέψω καταφατικά σε οτι μου πει. Πονάω. Πονάω χρόνια τώρα. Με στέλνει για υπέρηχο λοιπόν. Η χειρίστρια του υπέρηχου ήταν σιωπηλή, κάτι έβλεπε και ξαναέβλεπε, και μου είπε απλά και κοφτά “θα στείλω τα αποτελέσματα στη γιατρό σου”.
Ενδομητρίωση και αδενομύωση. Αρχικά ένιωσα ανακούφιση. Ήξερα τι είναι η ενδομητρίωση, δεν περίμενα κάποιον να μου εξηγήσει. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, είχα μία απάντηση.
Αργότερα ένιωσα θυμό. Θυμό με όλους αυτούς τους γιατρούς, και τη μαμά μου επίσης, που θεωρούν φυσιολογικό μια γυναίκα να πονάει. Θυμό για το οτι τους είναι τόσο δύσκολο να πιστέψουν οτι ΠΟΝΑΩ, δεν παραπονιέμαι.
Θυμό με εμένα που σε κάποια φάση με έπεισαν οτι είμαι υπερβολική, οτι ίσως να μην πονάω και τόσο.Η έλλειψη ενημέρωσης, όχι των γυναικών, αλλά των περισσότερων γιατρών είναι τραγική. Είναι τόσο δύσκολο να πείσεις έναν γιατρό οτι ο πόνος που νιώθεις δεν ειναι φυσιολογικός, που είναι πολύ πιθανόν σε κάποια στιγμή να παρατήσεις τη προσπάθεια.
Την πρώτη φορά που μου ήρθε περίοδος ήταν στην Πέμπτη δημοτικού. Ξύπνησα, πήγα στο μπάνιο κι εκεί είδα κάποιες κηλίδες αίματος. Ήξερα τι είναι αλλά δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω. Οι γονείς μου έλειπαν για ψώνια και ήμουν μόνη στο σπίτι, οπότε άλλαξα εσώρουχο και πήγα στο σαλόνι να δω scooby doo 😛 Όταν γύρισε η μαμα μου, χάρηκε πολύ, μου έδωσε σερβιέτα και μου εξήγησε τη διαδικασία. Το είπε και στον μπαμπά μου που ήταν κουλ και πολλές φορές μας αγόραζε σερβιέτες.
Στο σχολείο ντρεπόμουν πάρα πολύ και άργησα να το πω στις φίλες μου, που δεν είχαν αδιαθετήσει ακόμα. Έκρυβα επιδέξια τη σερβιέτα για να πάω στο μπάνιο αλλά φοβόμουν πολύ μην ακουστεί ο θόρυβος που κάνει η σερβιέτα (κάνει, αλήθεια;).
Οι μεγάλοι συζητούσαν για την περίοδο των κοριτσιών τους, αν τους ήρθε, ύψος, ακμή κτλ και μου φαινόταν μεγάλη παραβίαση των προσωπικών μας δεδομένων αλλά από την άλλη το έκαναν να φαίνεται τόσο φυσιολογικό. Στο γυμνάσιο που τα περισσότερα κορίτσια είχαν περίοδο, το ξεπέρασα και έκτοτε ήμουν άνετη με το θέμα.Πονάω αρκετά τις πρώτες μέρες ενώ συχνά με πιάνει ημικρανία, αλλά το αισθάνομαι ως ένα check καλής λειτουργίας του οργανισμού μου.
Βέβαια, όσο ήμουν έγκυος δε μου έλειψε καθόλου αν και δυστυχώς αναπλήρωσα τις «χαμένες» μέρες περιόδου με τα λόχεια που κράτησαν περίπου 45 μέρες.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
