- Αυτό το θέμα έχει 268 απαντήσεις, 38 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 3 έτη, 4 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Χρυσοχέρα εγώ προσωπικά σε καμία περίπτωση, άσε που βαριέμαι αφόρητα αχαχαχ. Μπράβο όμως στα υπόλοιπα αμπομέλη που καταπιάνονται με τέτοια! Αλλά επιβιώνω σαν το παράσιτο, κλάφτηκα σε όλες τις νοσηλεύτριες της κλινικής μου, και κατέληξα στη χθεσινή μου εφημερία μπουκωμένη με 5 διαφορετικά τσουρεκάκια (γιατί όλες ήθελαν να δείξουν η μία στην άλλη πόσο καλές νοικοκυρές είναι, και δεν το λέω στερεοτυπικά, ισχύει στην προκειμένη περίπτωση, συνεχώς συγκρίνουν πλεχτά, κουλουράκια, κέικ, ψητά, τραπεζομάντηλα και μετά σχολιάζουν στα κρυφά ότι της τάδε το σχέδιο/ κωλοκέικ/ μαρινάρισμα/ ψήσιμο δεν πέτυχε- λες και θα πέσει από τον ουρανό ένα μεγάλο μετάλλιο νοικοκυροσύνης και προκοπής ενώ τρίβουν τις πονεμένες τους αρθρώσεις γιατί “σήκωσαν όλο το σπίτι για γενική”- οι συγκεκριμένες γυναίκες ξαναλέω, δεν το γενικεύω).
Μα πες τώρα, έχω άδικο που απαιτώ updates? Πρώτα μας στέλνουν και μας αναστατώνουν και μετά τίποτα?
Για το γκάλοπ δεν έχω να προσφέρω και πολλά. Νονά δε θυμάμαι ποτέ, ήταν μικρή όταν με βάφτισε και δεν την έχω δει σχεδόν ποτέ στη ζωή μου. Η μάνα μου έβγαζε την υποχρέωση αγοράζοντας κάτι σκέτα κεριά με κάνα μικρό αρκουδομπρελόκ πάνω. Το μόνο που θυμάμαι χαρακτηριστικά από αναστασολαμπάδες, ήταν κάτι μαλλιά που έχω δει να παίρνουν φωτιά.
Αμποκοινότητες υπάρχουν σίγουρα ενεργές. Η δική μας είναι υπερδραστήρια, όλη μέρα μιλάμε επί παντός επιστητού! Επίσης, έχουμε κάνει μέχρι τώρα μες στην καραντίνα 3 virtual parties 🙂
Αλλά θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε να μιλάμε και μεταξύ μας!
@no_roots πραγματικά αυτό που αναφέρεις με τις αποστάσεις και εγώ δεν το καταλαβαίνω, αδυνατώ. Γιατί να μην σκεφτούμε πρώτα τους άλλους και το καλο όλων μας.
Υποψιάζομαι πως τα τρουφάκια θα έγιναν τέλεια και υγιεινά.
@Louk Ritia μια χαρά με τα αβγά. Πρέπει να σου πω, πως μου φάνηκε πιο εύκολη διαδικασία από τα τσουρέκια.@lioness εύχομαι φέτος να είναι το καλοκαίρι που θα φορέσεις μαγιό και φορέματα αφού άρχισες να φλερταρεις μαζί τους. Κι εγώ μια απ τα ίδια, μετά τη γέννα έχω μια τεράστια κοιλιά που δεν κρύβεται ακόμα κι αν φορέσω πάπλωμα, μέχρι να πάρω απόφαση να ξεκινήσω διατροφή (κυρίως γιατί αυτή η κοιλιά με δυσκολεύει στην πράξη-χωρίς πλάκα, σκύβω και μου κόβεται η ανάσα) θα συνεχίσω να λέω σε όποιον με ρωτάει ότι είμαι 14 μηνών έγκυος. Επίσης, καταλαβαίνω την ανάγκη για συντροφικοτητα, είναι τέτοια η περίοδος που όλες μας τις ανάγκες και επιθυμίες θα τις εντείνει ακόμα περισσότερο.
Εδώ στον πεζόδρομο μάζεψαν όλα τα μπάζα, αλλά παραμένει σκαμμενος και δυστυχώς μόνο ένα στενό κομμάτι άφησαν για να περνάει ο κόσμος, οπότε μοιάζει η όλη φάση σαν να γίνεται συνωστισμός. Γενικώς αυτές τις μέρες βλέπω έντονη κινητικότητα έξω, η μάνα μου που δουλεύει σε σούπερ στη Θεσσαλονίκη σήμερα χτύπησε 12ωρο!
Τα χέρια μου είναι σε φάση “αχνοφαινονται κάτι δάχτυλα πάνω στα εκζεματα μου” και αυτό μου προκαλεί νεύρα καθώς ξυνομαι και πονάω, δεν μπορώ ούτε να λυγισω τα δάχτυλά μου.
Την Τρίτη ο άντρας μου επιστρέφει στη δουλειά, η διασπορά φαίνεται να έχει μειωθεί, χρειαζόμαστε και τα μπόνους.. δε νιώθω άνετα με όλο αυτό, κυρίως γιατί τον συνήθισα στο σπίτι 1,5 μήνα αλλά και γιατί φοβάμαι, όμως λέω συνεχώς στον εαυτό μου ότι δεν μπορούμε να κλειστουμε στο σπίτι για πάντα και προσπαθώ να το εκλογικευσω.
Μου λείπουν και οι συνεδρίες με την ψυχολόγο μου, το κέντρο ψυχικής υγείας είναι κλειστό, ανοίγει μόνο για να δοθεί φαρμακευτική αγωγή σε εκείνους που έχουν πολύ βαριά προβλήματα και δεν ξέρω πότε θα ανοίξει πάλι κανονικά.
Να ανησυχήσω που δεν μπορώ να θυμηθώ καμία λαμπάδα μου;;; Είμαι σίγουρη ότι είχα πολύ πετυχημένες λαμπάδες γιατί η νονα μου ήταν πολύ καλή σ αυτά, αλλά σπάω το κεφάλι μου και δε θυμάμαι.
Ευχαριστώ που υπάρχετε αυτή την περίοδο!
Μαύρο Γατί, πόσο ζηλεύω το σπασμένο κρεβάτι και το στρώμα στο πάτωμα. Κυριολεκτώ. Μου θυμίζει μία αγαπημένη εποχή στο εξωτερικό, κοιμόμουν σ’ ένα στρώμα στο πάτωμα και δίπλα μου είχα ένα μικρό hifi για μουσική. Και έχω να πω πως έχω φάει και «χυλόπιτα» εξαιτίας αυτού του αυτοσχέδιου κρεβατιού. Το ραντεβού μου όταν είδε το κρεβάτι φρίκαρε και έφυγε..
Lioness, πόσο σε νιώθω για το food porn! Η δική μου εμμονή είναι αυτό το κέικ:
Όσο για τη μοναξιά και την έλλειψη ερωτικής συντροφιάς, λίγο το έχω νιώσει αυτό. Όχι τη μοναξιά. Αυτή την αγαπώ. Να μου λείπει, όμως, ένας συγκεκριμένος άνθρωπος ναι. Και να περνούσαμε παρέα αυτές τις μέρες. Να σου στείλω τον σκύλο μου; Φέρνει λίγο σε γκρινιάρη σύντροφο. Τρελαίνεται να κάνει επισκέψεις σε άλλα σπίτια. Αρνείται να φύγει. Πιάνει τον μισό καναπέ και δεν πάει πουθενά. 🙂
Windowtale, μπορεί να συναντηθούμε σε κάποιο πάρτι του Α,ΜΠΑ ή κάποια α,μποσυνάντηση στο μέλλον. Το έχω στο κεφάλι μου καιρό να το τολμήσω να εμφανιστώ, εγώ κι η αμηχανία μου. Τελικά, δεν άντεξα και πήρα πολύ παρφέ. Το τσακίζω, βλέποντας Mad Men. Ξανάρχισα την σειρά από την αρχή. Έχω ξεχάσει πόσες φορές έχω δει την σειρά αυτή. Πήρες τελικά τσουρέκια;
Είχα απορρίψει από νωρίς το Πάσχα. Στη νονά μου είχα πει πως δεν θέλω να μου παίρνει λαμπάδες. Και επειδή ήθελε κάθε χρόνο να μου φέρνει δώρα εκείνες τις ημέρες, κατέληγε στις αγαπημένες μου σοκολάτες και σε πολλά βιβλία. Μόνο ένα μεγάλο λευκό κερί θυμάμαι που το είχα πάρει από την εκκλησία, πριν αρκετά χρόνια, όταν είχα μπει εκεί, γιατί είχα ενθουσιαστεί με το πόσο ωραία έψελνε ο ιερέας. Κυριολεκτικά περπατούσα, άκουσα τη φωνή και μπήκα στην εκκλησία για να δω live ό,τι άκουγα. Πήρα το κερί αλλά το άφησα μετά από λίγο πάλι στη θέση του και έφυγα. Με το Πάσχα γενικά ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις. Παρ’ όλο που βρίσκω ενδιαφέρον σ’ αυτό που συμβολίζει το Πάσχα. Δεν μου άρεσε ποτέ αυτή η εποχή. Τα Χριστούγεννα πάντα ήταν πιο αγαπημένη περίοδος. Το στόλισμα του δέντρου, δηλαδή, και όλα τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Μέχρι και σήμερα ενθουσιάζομαι με όλα αυτά.
Όσο για τα μαγιό.. Όσα κιλά και να μπουν τις μέρες της καραντίνας που δεν έχω ιδέα πότε θα τελειώσουν, εγώ θα βάλω το αγαπημένο μου μαγιό, θα πάρω τον σκύλο μου και θα πάμε τέλος καλοκαιριού στο αγαπημένο μου μικρό νησάκι να λιώσουμε με πολλή θάλασσα και φαγητό και μπίρες (εγώ μπίρες, εκείνος νερό). Ας είναι όλη η παραλία γεμάτη με θεές όπως η Naomi και θεούς όπως ο Jon Kortajarena. Θα συστηθώ, γεια σας, είμαι η θνητή Su, και μετά θα απολαύσω τον ήλιο και τον ουρανό και τη θάλασσα χωρίς ίχνος ντροπής για το παρφέ που τσάκισα την Άνοιξη.
Αααααχ το food porn είναι το αγαπημένο μου! Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες να βλέπω εκπομπές μαγειρικής ή ταξιδιωτικές εκπομπές μαγειρικής και να μου τρέχουν τα σάλια. Εν τω μεταξύ τα περισσότερα από αυτά δεν μπορώ να τα φάω και δεν πρόκειται ποτέ να τα φτιάξω λόγω διατροφικών περιορισμών, αλλά και πάλι.
Για το γκάλοπ δεν έχω κι εγώ να συνεισφέρω πολλά, δεν θυμάμαι καμία λαμπάδα, ίσως γιατί δεν μου άρεσαν οι λαμπάδες στα πλαίσια του δεν-μου-αρέσει-το-Πάσχα. Τα τελευταία χρόνια βέβαια μας αγόραζε η μητέρα μου (ναι ακόμα, σε όλους, ακόμα και στον άντρα μου) κάτι ομολογουμένως πολύ όμορφα μικρά λαμπαδάκια, πολύ ωραία διακοσμημένα, αυτά ναι μου αρέσουν.
Panda και windowtale τα τρουφάκια ήταν πάρα πάρα πολύ νόστιμα, τόσο που δεν το πίστευες πως τρως κάτι τόσο υγιεινό!
Lioness να τα παραγγείλεις τα μαγιό και τα φορεματάκι τώρα, πριν σου φύγει το θάρρος! Κι εγώ έχω κόψει τα κοντά φορέματα το καλοκαίρι λόγω κυτταριτιδοχαλάρωσης, αλλά τα μακριά τα τιμώ δεόντως, είναι πολύ δροσερά και άνετα.
Look Ritia περαστικά! Πώς το έπαθαν αυτό τα χέρια σου;
Είμαι σε φάση που μετά από χίλιες δυο δικαιολογίες, τελικά τα έβαλα επιτέλους στο καλάθι μου. Περιμένουν να τα πληρώσω. Σιγά σιγά, κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Αχαχαχ Θα σας ενημερώσω πάραυτα.
Αχ, βρε Su Li Zhen, τι μου κανες με το βίντεο!!! Με υπνώτισαν τα τσιζ κέικ! Αγαπώ να βλέπω όλα τα γλυκά, με κοντινά πλάνα σε ζύμες που φουσκώνουν, μίξερ που ανακατεύουν, σοκολάτες που ρέουν κλπ, με νανουρίζουν αυτά τα βίντεο. Ωστόσο, για κάποιον περίεργο λόγο έχω μεγάλη αδυναμία στα cinnamon rolls, ούτε ξέρω πόσα βίντεο παρασκευής τους έχω δει. Αυτό το γλάσο ειδικά…. Τρελαίνομαι να το βλέπω! Η δεύτερη αγαπημένη εμμονή μου είναι η κρεμ μπρουλέ. Ειδικά το κομμάτι με το καψάλισμα της ζάχαρης και το σπάσιμο με το κουταλάκι μετά… Τρελαίνομαι με τον ήχο!
Παρέα έχω, μια μουλάρα που τρέχει πέρα δώθε σαν την τρελή (τη γάτα μου), κάνει ζαβολιές συνέχεια και τρίβει τη μυτούλα της στη μύτη μου για να πάρει φιλάκια. Δε με αφήνει να βαρεθώ ποτέ!Πότε και πώς θα τελειώσει όλο αυτό ρε παιδιά? Με αγχώνει το μετά, το μέλλον. Η οικονομική κρίση που έρχεται, το ότι η ζωή δε θα είναι ποτέ ξανά αυτή που ξέραμε. Με πιάνει απελπισία όταν κάτσω να το σκεφτώ στα σοβαρά.. Ας δω κάνα βίντεο παρασκευής cinnamon rolls. Σας φιλώ όλες!
Look Ritia, περαστικά για τα χέρια σου. Να υποψιαστώ ότι ίσως το πρόβλημα να γίνεται χειρότερο και από άγχος; χωρίς να ξέρω φυσικά. Ελπίζώ νά πέράσει.
Su, κοιτούσα με προσήλωση το βίντεο. Πρέπει να πω, πως είμαι fun της σοκολάτας για αυτό και πήρα τσουρέκι με σοκολάτα. Από ένα φούρνο της γειτονιάς που έχει χρόνια. Και εγω το σκεφτόμουν να βρεθώ σε κάποια συνάντηση, μήνες τώρα. Όσο για την αμηχανία που λες, να είσαι σίγουρη πως είμαι τρομερά αμήχανη και ντροπαλή, πίστεψε με σε καταλαβαίνω. Θα γίνει θέλω να πιστεύω ή αν γίνει και chat εδώ και αυτό θα βοηθούσε. Η σειρά είναι αγαπημένη δύο φορές πρέπει να την έχω δει. Σε ποιο νησί αναφέρεσαι, αν επιτρέπεται;
Lioness, πάρε το μαγιο και ότι άλλο σου αρέσει. Σε μικρότερη ηλικία και εγώ σκεφτόμουν υπερβολικά κάποια πράγματα, χωρίς νόημα.
Σημασία έχει να νιώθουμε καλά εμείς μέσα μας, αν αυτό συμβαίνει τότε αυτό φαίνεται.Δεν θυμάμαι κάποια χαρακτηριστική λαμπάδα, αλλά πάντα θυμάμαι με νοσταλγία το χωριό που πηγαίναμε, πόσο ήρεμα ήταν.έλεοοος!!εσείς θέλετε μια λαμπάδα με ένα τεράστιο κείκ επάνω απο αυτά τα γιαπωνέζικα που τρεμουλιάζουν! τελείως αποτυχία το γκάλοπ μου …
καλή Ανάσταση σε όλες σας και καλό σαβούριασμα αύριο!
Λοιπόν είναι Μ. Σάββατο βράδυ και πριν από λίγο μας χτύπησε το κουδούνι μια γειτόνισσα για να μας δώσει ΤΟ φως. Το οποίο φως πήγε η κόρη της και το πήρε από τη Μητρόπολη Αθηνών. Δηλαδή κάτι και κάποιος που ήρθε από κάπου που σήμερα πήγε η μισή Αθήνα, ήρθε στην πόρτα του σπιτιού μου. Έτσι, χωρίς να το ζητήσω και χωρίς να ερωτηθώ. Και χωρίς να φορά μάσκα. Γιατί οτιδήποτε εκκλησιαστικό δεν μεταφέρει μικρόβια όπως όλοι ξέρουμε. Έλεος.
Επίσης, ένας παπάρας απέναντι έχει βάλει στη διαπασών τη θεία λειτουργία, μη χάσει κανείς και δεν την ακούσει. Δηλαδή για ύπνο να θες να πας, από τη φασαρία δεν γίνεται.
Τα νεύρα μου δεν είναι καθόλου καλά.Su και windowtale να έρθετε ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ σε συνάντηση, όταν με το καλό ξαναγίνει. Κι εγώ άργησα πολύ να πάω, αλλά αυτό που έχω να πω είναι πως είναι πολύ πιο εύκολο από όσο μπορεί να φαντάζεστε.
Κορίτσια μου όμορφα!!! Και του χρόνου με υγεία και με αγαπημένους ανθρώπους! Δεν πιστεύω , και το συντροφι στην συνάντηση άθεων το γνώρισα , οπότε για μένα δεν έχει κατάνυξη των ημερών, και από μικρή συνήθως δεν πηγαίναμε Ανάσταση, ειδικά με διαβάσματα σχολεία και δουλειές τίποτα ιδιαίτερο… Οπότε κι εγώ δεν έχω συμμετοχή για το διαγωνισμό, έχω και φωτοφοβία οπότε δεν μπορώ να κρατήσω αναμμένο κερί, κι όταν το κρατούσα τέρμα εκταμενο χέρι μπροστά να μη με πλησιάσει η φλόγα, τρομάζω και πάρα πολύ από τις κροτίδες και τσιριζω, μια μαγεία γενικότερα.
Πολλά βίντεο δε βλέπω γιατί με πιάνουν ζαλάδες, αλλά από τις λίγες φορές που έκανα binge watch κανάλι ήταν της κάτωθι Γιαπωνέζας κυρίας , ASMR και food porn μαζί, έχω ερωτευθεί :
@lioness : κάλλιο να μου κόψεις πόδι παρά τη θάλασσα! Παίρνω και τα 100 (ολογράφως, εκατό) κιλά μου και αλωνιζω πισίνες, λίμνες, παραλίες, ότι βρεθεί, χειμώνα καλοκαίρι, απλά ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ 😁😁 Από χορό κυρίως με pole dancing και aerial silks έχω ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια αλλά έχω κάνει και πολλους παραδοσιακούς, ελληνικούς και βαλκανικούς, λάτιν, ιρλανδεζικο φολκ, γενικά ότι χορεύεται το χορεύω! Αυτές τις μέρες επειδή δεν έχω στήσει το στύλο εδω στο σπίτι κάνω chair dance, κοινώς διάφορα μυστήρια γύρω και πάνω από μια καρέκλα, πλάκα έχει, μούσκεμα γίνομαι , μια χαρά περνάω 😝😝#φούστα, εγώ από νονά δε θυμάμαι τις λαμπάδες της. Οι ομορφότερες λαμπάδες που έχω κρατήσει όμως είναι από την Εδεσσαία γιαγιά μου, που μας έφερνε πλεχτά κεριά (τα φτιάχνουν στην Έδεσσα και στη Φλώρινας). Λεπτά κορδονάκια από αγνό μελισσοκέρι πλεγμένα σε σχήματα -καλαθάκια (μέσα έμπαινε το κόκκινο αυγό), αεροπλανάκια. Τι μου θύμισες!!
no roots, κλαίω με τη γειτόνισα και το άγιο φως!
εδώ στη γειτονιά έριξαν οι πιτσιρικάδες βεγγαλικά και μπαμ μπουμ στην αλάνα που είναι δίπλα στο σπίτι μας και πήρε φωτιά ενα πανό του ΚΚΕ που ηταν κρεμασμένο πολύ καιρό εκεί. Ωραία περάσαμε απόψε στα μπαλκόνια μας.
No_roots γελάω και εγώ με το φως πραγματικά. Αν και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσουμε. Το κατανοώ απόλυτα για την φασαρία. Είμαι άνθρωπος που λατρεύω το πρωινό ξύπνημα οπότε συνήθως κοιμάμαι νωρίς, ειδικά αν έχω και πολύ δουλειά ξαπλώνω πολύ νωρίς. Αν τύχαινε και αυτό είμαι σίγουρη πως θα εκνευριζόμουν. Για την συνάντηση και όταν ξαναγίνει φυσικά και θέλω να έρθω, δε ξέρω κατά πόσο θα μου επιτρέπεται ακόμη αυτό βέβαια.
Μαύρο Γατί, πραγματικά ασχολείσαι με το pole dancing;Ειλικρινά μπράβο σου, το θεωρώ πολύ δύσκολο. Η δική μου φυσική κατάσταση περιλαμβάνει το περπάτημα και ελάχιστο τρέξιμο αν το καταφέρνω.
Χρόνια πολλά σε όλους. Με υγεία να είμαστε όλοι καλά
Lioness, θα προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, όποια κι αν είναι αυτά. Μπορεί να πάρει λίγο χρόνο, μπορεί να πάρει πολύ χρόνο. Θα το καταφέρουμε, όμως.
Windowtale, είναι τέλεια τα γεμιστά τσουρέκια. Αυτά με τη λευκή σοκολάτα απ’ έξω, είναι τ’ αγαπημένα μου. Αναφέρθηκα στη Δονούσα. Πηγαίνω μόνη μου σε περιόδους που δεν έχει πολύ κόσμο. Το ωραίο μ’ αυτό το νησάκι είναι πως θα συναντήσεις πολλούς μοναχικούς ταξιδιώτες. Έχει ένα ταβερνάκι στο λιμάνι που αγαπάω ν’ αράζω το βράδυ. Παιδιά να ουρλιάζουν από χαρά, ντόπιοι να πίνουν τα ούζα τους, τουρίστες να τρώνε φαγητά της ημέρας. Έχω αναπτύξει και μια φιλία με μία Γαλλίδα αρχιτεκτόνισσα που λατρεύει το νησί αυτό και πηγαίνει κάθε χρόνο. Ένα βράδυ με πλησίασε, με ρώτησε αν θέλω να φάμε παρέα και κάπως έτσι δέσαμε. Μπορεί να συναντηθούμε και φέτος. Αν ο κορονοϊός φύγει και μπορέσουμε να ταξιδέψουμε. Αυτό αγαπάω στα μικρά νησάκια. Την επικοινωνία χωρίς σκέψεις.
No_roots, η ιστορία με τη γειτόνισσα είναι για γέλια και για κλάματα μαζί. Νομίζω θα της είχα κλείσει την πόρτα χωρίς κουβέντα. Ή θα της έλεγα πως έχω το Άγιο Φως. Hondos Center αναπτήρας. Αθάνατο το φως του!
Φούστα Κλαρωτή, λίγο το λάτρεψα το σκηνικό να παίρνει φωτιά ένα ξεχασμένο πανό κόμματος. Το λες κινηματογραφικό. Σ’ εμάς, εδώ, έχουν μαζευτεί όλοι οι σατανάδες της Αθήνας και η γειτονιά θυμίζει πεδίο μάχης την Ανάσταση.
Καλημέρα στην αμποπαρέα!
Εμένα τελικά μου ‘κατσε πολύ στραβά το Πάσχα, και δεν το περίμενα. Χθες στις 12 έλαμψε η πόλη από τα πυροτεχνήματα και βγήκαν άνθρωποι σε μπαλκόνια και ταράτσες και μίλαγαν μεταξύ τους και γινόταν μπαλκονοχαμός και ταρατσοχαμός και ρε παιδιά με πήραν τα ζουμιά. Αλήθεια λέω. Μου πεσε πολύ βαριά όλη αυτή η κατάσταση. Δεν έχω κλάψει καθόλου 1.5 μήνα τώρα, και γενικά δεν κλαίω, και δεν είμαι και καθόλου ευσυγκίνητη, χθες δεν ξέρω τι έγινε. Και σήμερα το πρωί που έβλεπα σε lifo μπαλκόνια και ταράτσες και τα πυροτεχνήματα στην Αθήνα και βίντεο κλπ, μια ώρα έκλαιγα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Άθεη είμαι από μικρή, δε μου λειψε η θρησκευτική κατάνυξη ή η εκκλησία, τραπέζια πασχαλινά δεν κάναμε εδώ και χρόνια, ούτε αυτά μου λείπουν, γενικά το Πάσχα δε μου λέει τπτ σαν γιορτή από τότε που πέθαναν οι παππούδες μου (πάνε 13 χρόνια), γιατί δε μου αρέσουν οι γιορτές και δεν έκανα ποτέ κάτι ιδιαίτερο (συνήθως δούλευα). Δεν ξέρω τι έπαθα βλέποντας κόσμο στα μπαλκόνια με τις πιτζάμες του. Μάλλον ήταν η συνειδητοποίηση ότι είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι, σε έναν κόσμο που αλλάζει, και ότι τίποτα δε θα είναι όπως πριν. Και θυμήθηκα κάτι μακρινά πλάνα τον Γενάρη από την Πρωτοχρονιά στη Γουχάν, τότε που όλο αυτό έμοιαζε πολύ μακρινό αλλά τελικά ήταν πολύ δίπλα μας, κι ας νομίζαμε τότε ότι δε μας αφορούσε.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
