#62870

Ανώνυμος
Ανενεργός

Χρόνια – κεράκια που σβήνουνε στο λίκνισμά σου
τίποτα πριν κι άλλο τίποτα ύστερα,
είναι μονάχα το καλοκαίρι,
μ’ αφήνεις να’ ρθω όλο και πιο κοντά σου και γελάς.
Το ξέρω ο Χειμώνας που θα’ ρθει δε θα’ ναι καλύτερος
δεν θα γίνουν αυτά που περίμενες να γίνουν πέρυσι
ίδιος με φέτος μονάχα που θα’ ναι μακρύτερος
έχει αρχίσει πολύ η κατάσταση αυτή να μ’ αρέσει.

Καλοκαιράκια που σβήνουνε στο λίκνισμά σου
τίποτα πριν κι άλλο τίποτα ύστερα,
πάθος μονάχα να λέω ιστορίες,
ιστορίες στ’ αλήθεια τα ψέματα πάνε και γελάς.
Τα τραγούδια που θα’ ναι στη μόδα δε θα’ ναι καλύτερα,
τ’ όνειρό τους δεν ξέρεις μια μέρα μπορεί και να γίνει
στο Αιγαίο να σκάσει μια βόμβα ή κάπου μακρύτερα
«εγώ κι εσύ μόνοι πάνω στη Γη» να’ χουμε μείνει.

Υποσχέσεις «του χρόνου» που σβήνουνε στο λίκνισμά σου
κανένα «ίσως», κανένα «πιο ύστερα»,
πέτρες μονάχα τις γλείφει το κύμα,
το πίνουν, μεθάνε και κλαίνε στην υγειά σου και γελάς.
Οι φίλοι που θα’ ρθουν το ξέρω δε θα’ ρθουν καλύτεροι
κι ας ήμασταν όλοι χωρίς εξαιρέσεις κρετίνοι
ολονών μας οι δρόμοι έχουν γίνει στενοί και μακρύτεροι
δεν χωράμε δυο-δυο να περνάμε κι αυτό μου τη δίνει…

Χρόνια – κεράκια που σβήνουνε στο λίκνισμά σου..