Το πραγματικό πρόσωπο της χοντροφοβίας

Συνειδητοποιώ ότι βιώνω ένα ιδιαίτερο είδος déjà vu, όχι από εκείνα που φλερτάρουν με το υπερφυσικό, αλλά ένα πιο προβληματικό είδος. Γιατί δεν είναι το τοπίο και η γραφή που με κάνουν να σκέφτομαι πως «αυτό εγώ το έχω ξαναζήσει πολλές φορές», είναι ότι μόλις έχω γυρίσει από παραλία, στην οποία για ακόμα ένα καλοκαίρι δεν έλειψαν πολύ προσβλητικά σχόλια και χαλαροί χλευασμοί για εύσωμα γυναικεία σώματα που τόλμησαν να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους σε μια βουτιά. Είναι ότι για ακόμα ένα καλοκαίρι, κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου οι ίδιες σκέψεις,γιατί για ακόμα ένα καλοκαίρι στην ελληνική παραλία τα σεξιστικά σχόλια που εκφράζονται με περήφανη άνεση βαφτίζονται ,στην καλύτερη, ψευτοπρονοητικότητα για την υγεία των άλλων και στην χειρότερη χιούμορ ή αισθητική άποψη.

Γράφω ελληνική παραλία όχι μόνο γιατί δεν είχα την τύχη να κολυμπήσω πολλά καλοκαίρια σε ξένα νερά, αλλά ακόμα γιατί στις ηλιόλουστες ελληνικές ακτές ανθίζει τέτοια εποχή κάθε χρόνο και με τρομακτική ακρίβεια, αυτού του είδους ο άκρατος μισογυνισμός που κρύβεται πίσω από το απαράβατο ενός κακεντρεχούς χιούμορ που διαιωνίζει την κανονικοποίηση της ιεράρχησης γυναικείων σωμάτων, πίσω από την εύκολη δικαιολογία της υγείας που εκφράζεται πάντα με την αλαζονική ευκολία εκείνου που δεν είναι αρκετά ειδικός για να τοποθετηθεί, πίσω από το πρόσχημα της αισθητικής άποψης και της προσωπικής γνώμης που,αν και προσωπική, έχει την ανάγκη να εκφράσει αυτοεπιβεβαιωτικά το ίδιο της το προνόμιο.

Για ακόμα ένα καλοκαίρι είμαστε μάρτυρες αυτής της ακούραστης επανάληψης χονδροφοβικών ρητορικών που δεν είναι στ’αλήθεια τίποτα παραπάνω από βαθιά ριζωμένες μισογυνιστικές απόψεις γαρνιρισμένες με άφθονη ανδρική ματιά για το τι μαγιό θα πήγαινε καλύτερα στο σώμα μας και για το εάν έχουμε ή όχι το δικαίωμα να κυκλοφορούμε στις παραλίες αν δεν ταιριάζουμε στον χαρακτηρισμό των αδύνατων. Ένα πατριαρχικό πιάτο ελληνικού θέρους που σερβίρεται κάθε χρόνο στην ώρα του και αξιώνει να καταστεί,έτσι, κλασικό.

Στην πατριαρχία, όσο οι γυναίκες μεγαλώνουμε ο κόσμος μας μικραίνει. Το «μεγάλωμα» -κυριολεκτικό ως σωματική και ηλικιακή συνθήκη- και μεταφορικό ως συνθήκη διανοητικής ενεργητικότητας, δεν μας επιτρέπεται γιατί είναι μια απόδειξη ύπαρξης. Δεν πρέπει ποτέ να είμαστε αρκετά ορατές. Μια γυναίκα που εκφράζεται πολύ και έντονα είναι υστερική και too much. Μια εύσωμη γυναίκα που δεν συμμορφώνεται με τα στερεότυπα ομορφιάς πρέπει να ντρέπεται, να κρύβεται, και να περιορίζεται. Να συρρικνώνεται, όπως θα έπρεπε. Αντίθετα, εκείνη τολμάει να αυθυπαρκτήσει και να έρθει σε εγγενή ρήξη με το πατριαρχικό κατεστημένο που μας θέλει όλες διακοσμητικά αντικείμενα. Γιατί είναι μια γυναίκα που τολμάει να βγει από τις καταπιεστικές συνθήκες αορατότητας που της επιβλήθηκαν.

Αντίστοιχα, το γυναικείο γήρας είναι, σε αντίθεση με το αντρικό, ένδειξη ληγμένου προϊόντος ενώ η ωρίμανση σκέψης που επέρχεται ενίοτε με το πέρασμα των χρόνων συνοδεύεται στο γυναικείο φύλο με την έλλειψη ποιότητας που υπονοείται στον μαρασμό του σώματος, έξω από το οποίο η γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να υπάρχει. Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι το πάχος ως τέτοιο, αλλά το σώμα που το φέρει. Εξ ου και σπανιότατα γίνονται τέτοιου είδους σχόλια προς τους άνδρες διότι υπάρχει ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που χρωματίζει τις έννοιες και τον οποίον οι άντρες, σε αντίθεση με τις γυναίκες, φέρουν: το προνόμιο. Το πάχος μπορεί να είναι ιστορικά ένδειξη πλούτου όταν το φέρουν σώματα αριστοκρατικής καταγωγής και μπορεί να είναι άξιο μομφής όταν το φέρουν σώματα γυναικεία που πρέπει δια βίου να αστυνομεύονται. Η χονδροφοβία και τα σεξιστικά σχόλια στις παραλίες είναι άμεσες πλην οιονεί αθώες μισογυνιστικές υπενθυμίσεις τιμωρητικού χαρακτήρα σε όσες τόλμησαν να κάνουν ό,τι θέλουν με το σώμα τους.

Ο κόσμος προχωράει. Ακόμα πιο εύστοχα ,ο κόσμος μεγαλώνει και ωριμάζοντας μαθαίνει τις έννοιες του στοιχειώδους αλληλοσεβασμού, της ισότητας, των δικαιωμάτων και του αναγκαίου αυτοπεριορισμού μπροστά στον αυτοπροσδιορισμό των άλλων. Μεγαλωμένοι σε μια κουλτούρα που ωριμάζει αλέθοντας κυκλικά στερεότυπα χωρίς ποτέ ουσιαστικά να τα καταργεί, ο σεξισμός που διέπει την ελληνική κουλτούρα δεν είναι ούτε το παρελθόν ,ούτε ένα τραγικά αργοπορημένο μέλλον που έρχεται συνεχώς χωρίς ποτέ να φτάνει. Μοιάζει με κάτι χειρότερο, με ένα ιδεολογικό πάγωμα στον χρόνο, με μια αβάσταχτη αντιληπτική στατικότητα που αρνείται να συγχρονιστεί με τον πολύ ισχυρό φεμινιστικό παλμό των καιρών ,αισθητά δονούμενο στη μετά το me too εποχή, γιατί πιστεύει ότι η υπερφίαλη αγένεια, το προσβλητικό χιούμορ και η ανδρική ανωτερότητα είναι μέρος ενός απαράλλαχτου ελληνικού ταμπεραμέντου που προωθεί μαρκετινίστικα την ελληνική ταυτότητα.

Μια ταυτότητα που αντλεί τα αξιακά της θρεπτικά από την έννοια της σταθερότητας αγνοώντας όχι μόνο το βλαπτικά ανεπίκαιρο της ύπαρξης της αλλά και το γεγονός ότι και τα στερεότυπα είναι εξ ορισμού σταθερά. Το ότι κάνουμε την παθογένειά ταυτότητα για να την νομιμοποιήσουμε δεν σημαίνει ότι σταματά να είναι τρομερά νοσηρή. Και ο σεξισμός, όπως και να τον βαφτίσουμε, είναι μια από τις πιο ισχυρές εκφάνσεις της ελληνικής αυτής παθογένειας και τον οποίο είμαστε υποχρεωμένες να βιώνουμε κάθε καλοκαίρι, ξανά και ξανά, σαν ένα ατέρμονο ιλιγγιώδες στερεοτυπικό déjà vu.

Είμαστε πλέον υπερβολικά τεχνολογικά εξοπλισμένοι απέναντι στην άγνοια. Δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι αγνοούμε το μιντιακό υπερδίκτυο φωνών και body positivity κινημάτων και να μην υποστηρίζουμε ότι η εμμονή μας με την ανοχή της κουλτούρας των παθιάρηδων, θερμόαιμων Ελλήνων που τσακίζουν τα δεσμά της πολιτικής ορθότητας των καιρών κάνοντας συνεχώς και χωρίς δικαίωμα χονδροφοβικά σχόλια στις παραλίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά νομιμοποιημένος στην ακραία του μορφή μισογυνισμός.

Ήρθε, επιτέλους, η ώρα να βγούμε από αυτήν την τραγικά αναμενόμενη και αβάσταχτα επαναληπτική εκφορά μισογυνιστικού λόγου και να εναντιωθούμε συλλογικά στη βαλτωμένη πατριαρχική αγκύλωση που μας απαγορεύει με οποιονδήποτε τρόπο να υπάρχουμε. Την επόμενη φορά που θα ακούσουμε σχόλιο στην παραλία, είτε απευθύνεται σε εμάς ή στην παρέα μας, είτε σε κάποιον τρίτο, ας ξεκινήσουμε να ονοματίζουμε σωστά όσα αντιμετωπίζουμε : Όχι ψευτοπροβληματισμός υγείας, όχι χιούμορ, όχι αισθητική παρέμβαση, όχι προσωπική άποψη, όχι ανοιχτή ειλικρίνεια.

Μόνο μισογυνισμός που έχει ως σκοπό να συρρικνώσει την ύπαρξή μας πίσω στην κατωτερότητα στην οποία κατά την κρίση του, ανήκει.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News