Για τις 5 Δεκέμβρη έχει προγραμματιστεί η δίκη για την υπόθεση trafficking στην Ηλιούπολη. Αναμφίβολα πρόκειται για μια από τις απεχθέστερες υποθέσεις έμφυλης βίας της τελευταίας διετίας, όπου ένα 19χρονο κορίτσι αιχμαλωτίστηκε, βασανίστηκε, βιάστηκε κατά συρροή και έγινε θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από αστυνομικό, ο οποίος την εξέδιδε.
Το ίδιο κορίτσι είχε υποστεί συστηματική σεξουαλική κακοποίηση και από τον πατέρα του ήδη από την ηλικία των 11 ετών. Μιλάμε για απερίγραπτη φρίκη που ασκήθηκε στο σώμα μιας νέα κοπέλας και την οποία όλες παρακολουθήσαμε εκείνες τις μέρες της αποκάλυψης και των συλλήψεων με διαλυμένο στομάχι και ασυγκράτητο θυμό. Μια Πολιτεία που νοιάζεται ειλικρινά για τα θύματα, που ασχολείται σοβαρά με την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, που δε θέλει να αφήσει να της ξεφύγει κανένας δράστης – κακοποιητής, θα έσκυβε με ευαισθησία πάνω από την επιζώσα, θα εγγυούνταν την προστασία της, θα προνοούσε για την ψυχοκοινωνική της αποκατάσταση, θα απέφευγε πρακτικές επανατραυματισμού, θα ξετύλιγε όλο το κουβάρι των ευθυνών και βεβαίως, θα μεριμνούσε για την ταχύτατη και αποτελεσματική απονομή δικαιοσύνης. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι αυτή η περίπτωση μας.
Για ακόμη μια φορά ο κρατικός μηχανισμός αποδεικνύεται λίγος, ανεπαρκής, σκιώδης, ενδεχομένως και υστερόβουλος στη διαχείριση των περιστατικών έμφυλης βίας. Οι κακοί χειρισμοί διαφάνηκαν από την πρώτη στιγμή, απ’ όταν το κορίτσι οδηγήθηκε στις αρχές για να καταθέσει τι έχει συμβεί και την κράτησαν για ώρες ολόκληρες ολομόναχη χωρίς τη δικηγόρο της, σε απόλυτη αντίστιξη με ό,τι προβλέπουν οι ενδεδειγμένες πρακτικές και τα διεθνή πρωτόκολλα για τα θύματα trafficking και σεξουαλικής βίας και παρά το γεγονός ότι ήταν χτυπημένη και φοβισμένη. Η συνέχεια της ιστορίας ήταν εξίσου προβληματική με αποκορύφωμα την απίστευτη καθυστέρηση στον προσδιορισμό της δίκης.
Η Αντωνία Λεγάκη, δικηγόρος που στάθηκε από την αρχή πλάι στην επιζώσα, αναλαμβάνοντας τη νομική της εκπροσώπηση, εξηγεί τους λόγους που αυτή η αργοπορία, πέρα από ασυνήθιστη για τέτοιας βαρύτητας υπόθεση, προξενεί εύλογη ανησυχία:
«Η μεγαλύτερη κωλυσιεργία είναι ότι ο πρώτος προσδιορισμός της δίκης γίνεται στον 18ο μήνα από
τη διάπραξη του αδικήματος. Στις 10 Γενάρη λήγει το 18μηνο της προφυλάκισης και οι δράστες μπορούν να αποφυλακιστούν. Δεν υπάρχει δυνατότητα παράτασης της προσωρινής κράτησης. Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει μέχρι τότε το δικαστήριο να γίνει και να ολοκληρωθεί, πράγμα που δεν είναι καθόλου σίγουρο. Ειδάλλως, ο πατέρας θα επιστρέψει στο σπίτι, εκεί δηλαδή που μένει τώρα η μητέρα με το κορίτσι και οι άλλοι δύο θα κυκλώσουν τα θύματα, γιατί εκτός από τη 19χρονη, υπάρχει ακόμα μια κοπέλα που πέρασε τα ίδια στα χέρια του αστυνομικού σε προγενέστερο χρόνο. Είναι σαφές ότι ο κίνδυνος για τη ζωή τους είναι άμεσος σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το θεωρώ απαράδεκτο. Είναι ένα ποινικό δικαστήριο. Δε νοείται τέτοια καθυστέρηση. Από το Σεπτέμβριο το έχω επισημάνει με δημόσια καταγγελία».
Γι’ αυτό άλλωστε οι περισσότερες δίκες με παρόμοια χαρακτηριστικά ορίζονται συνήθως στον έναν χρόνο, για να μην παρέλθει το 18μηνο και αφεθεί ελεύθερος ο κατηγορούμενος. Είναι σαφές ότι μια πιθανή αποφυλάκιση των κατηγορουμένων εν προκειμένω θα εξέπεμπε ένα ισχυρό μήνυμα τρομοκράτησης στις επιζώσες. Πολλώ δε μάλλον που δεν τις έχουν αφήσει σε ησυχία τόσο καιρό.
«Υπάρχουν κινήσεις εκφοβισμού απέναντι στις δύο κοπέλες. Για το κορίτσι της Ηλιούπολης και τη μητέρα του οι απειλές είναι καθημερινό φαινόμενο. Τα έχουμε καταγγείλει επίσημα, για ένα άτομο μάλιστα που είχαμε και τα στοιχεία του τα δώσαμε, για τους άλλους δεν είχαμε στοιχεία, αφού οι κλήσεις γίνονταν με απόκρυψη. Ωστόσο, δεν υπήρχε καμία ενεργοποίηση των αρχών που να γνωρίζω εγώ τουλάχιστον. Στη δεύτερη κοπέλα είχαμε, επίσης, πρόσφατα ενοχλήσεις εκφοβιστικού περιεχομένου. Και οι δύο κοπέλες έχουν βγει μπροστά. Δεν είναι διατεθειμένες να υποχωρήσουν. Αλλά δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα αν αποφυλακιστούν οι βασανιστές τους», σημειώνει η Αντωνία Λεγάκη.
Προφανώς συντρέχουν όλοι οι λόγοι του κόσμου για να διατηρούμε επιφυλάξεις ως προς την επάρκεια των ερευνών, αν δηλαδή το κύκλωμα έχει εξαρθρωθεί εντελώς, γιατί η εμπειρία δείχνει πως τέτοια κυκλώματα συνήθως απαρτίζονται από περισσότερα άτομα και χρειάζονται στιβαρές δικτυώσεις για να διατηρηθούν. Αυτό που έχει, όμως, τη μεγαλύτερη σημασία τώρα είναι η προστασία των θυμάτων.
Ρωτάω την Αντωνία σε ποια ψυχοσυναισθηματική κατάσταση βρίσκεται το κορίτσι: «Έχει πλαισιωθεί από αλληλεγγύη, αλλά είναι σαφές ότι είναι σε κατάθλιψη – ο ίδιος ο ψυχολόγος διέγνωσε κατάθλιψη. Έχει τη στήριξη της μητέρας της, του αδερφού της, των φεμινιστικών συλλογικοτήτων, γεγονός που της έχει επιτρέψει να εκδηλώσει την κατάθλιψη. Στην αρχή ήταν ένα παγωμένο παιδί που δεν εξέφραζε τίποτα, γιατί έτσι είχε μάθει να επιβιώνει. Πήγαινε καλύτερα όμως. Προσπαθούσε. Την πρώτη βουτιά την έκανε όταν ο αστυνομικός βγήκε στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» και λίγο μετά ακολούθησε ο πατέρας της. Ήταν μαρτυρικό να βλέπει τους κακοποιητές της στην τηλεόραση», απαντάει.
Για να πω την αλήθεια, μου είχε διαφύγει αυτό μέσα στο πέλαγος της αθλιότητας που πλέει ένα κομμάτι της ελληνικής τηλεόρασης. Ίσως γιατί το να δίνεις τηλεοπτικό βήμα σε δύο καθάρματα που έκαναν τη ζωή κόλαση σ’ ένα κορίτσι και να τους επιτρέπεις να την απειλούν επί της ουσίας σε πανελλήνια μετάδοση, ξεπερνάει ακόμα και τις ελεεινότητες που μας έχουν συνηθίσει. Καμία ευαισθησία, καμία ευθύνη, καμία συναίσθηση της κοινωνικής λειτουργίας των μίντια. Και σα να μην έφταναν αυτά, εντελώς απρόσμενα και πολύ περίεργα, διαμορφώθηκαν οι συνθήκες ώστε το κορίτσι της Ηλιούπολης και η δεύτερη κοπέλα που ακολούθησε να κινδυνεύουν να βρεθούν στο δικαστήριο χωρίς τη δικηγόρο τους.
Η Αντωνία Λεγάκη, μια δικηγόρος εγνωσμένου ήθους, που κάθε άλλο παρά άγνωστη είναι στους ανθρώπους που ασχολούνται με ζητήματα έμφυλης βίας και δημοκρατικών δικαιωμάτων και που αφοσιώθηκε με πραγματικό νοιάξιμο στην υπόθεση, βρέθηκε με διαδικασίες εξπρες να εγκαλείται στο Πειθαρχικό Τμήμα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών μόλις πέντε ημέρες πριν την προγραμματισμένη έναρξη της δίκης.
Κάθε στάση της Πολιτείας απέναντι στα θύματα της έμφυλης βίας, το πώς στέκεται απέναντι στους κακοποιητές καθορίζει το πόσο θάρρος θα βρουν τα επόμενα θύματα να βγουν μπροστά. Αν τους αφήνει ελεύθερους πως θα ενθαρρυνθεί ένα κορίτσι ή μια γυναίκα να καταγγείλει; Οι κοινωνικά ισχυροί έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στα θύματα. Το μόνο που έχουμε να αντιπαραβάλλουμε είναι η συλλογικότητα και το δίκτυο των από κάτω, αυτή είναι η δική μας δύναμη
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου του δικηγόρου της Αντωνίας Λεγάκη, Κώστα Παπαδάκη:
«Την Τετάρτη, 30.11.2022 και ώρα 17:00 θα εκδικαστεί τελικά από το 8ο Πειθαρχικό Τμήμα του Δ.Σ.Α. η Αναφορά της Νομικής Συμβούλου του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης, Προσανατολισμού και Επαγγελματικών Προσόντων (Ε.Ο.Π.Π. Ε.Π.) εναντίον της δικηγόρου Αντωνίας Λεγάκη, η οποία ελέγχεται πειθαρχικά επειδή υπέγραψε ως πληρεξούσια δικηγόρος Εξώδικο εντολέων της (Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση «Κέλευθος») με την οποία οι τελευταίοι διαμαρτύρονταν προς τον Οργανισμό για την διετή καθυστέρηση πιστοποίησης της άδειας λειτουργίας του συνεταιριστικού φροντιστηρίου τους αποδίδοντάς την σε πιθανή υπαιτιότητα της Νομικής Συμβούλου, χωρίς να την κατονομάζουν.
Παρά το γεγονός ότι οι εντολείς της Αντωνίας Λεγάκη είχαν αναλάβει προ πολλού δημόσια την ευθύνη του περιεχομένου του Εξωδίκου, η εγκαλούσα εμμένει στην αναφορά της και η υπόθεση έχει πάρει τον δρόμο της εκδίκασης».
Και συνεχίζει παρακάτω: «Πέντε μέρες πριν από την έναρξη της δίκης (5.12.2022) για τη διαβόητη υπόθεση της Ηλιούπολης, στην οποία η Αντωνία Λεγάκη υποστηρίζει την κατηγορία για λογαριασμό της φερομένης ως παθούσας για πολυπρόσωπα κακουργήματα βιασμού, αρπαγής κ.λπ, η συνήγορος καλείται να υπερασπιστεί πρώτα και κύρια τον εαυτό της έχοντας να αντιμετωπίσει μεταξύ άλλων ως ενδεχόμενο και την επιβολή μιας ποινής η οποία θα την θέσει εκτός δίκης, αφού η έφεση κατά των καταδικαστικών αποφάσεων των Πειθαρχικών Συμβουλίων δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα».
Υπόθεση trafficking στη Ηλιούπολη: Τι αποκαλύπτει η δικηγόρος της νεαρής γυναίκας
Μάλιστα όταν η Αντωνία Λεγάκη επεσήμανε τη σπουδή για την πρόοδο της διαδικασίας και υπερασπίστηκε τον εαυτό της, ο πρόεδρος του ΔΣΑ Δημήτρης Βερβεσός της έστειλε εξώδικη διαμαρτυρία, απειλώντας την με αγωγή. Λες και μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι, για παράδειγμα, μεγαλοδικηγόροι που αρθρώνουν κατ’ επανάληψη ρητορική μίσους εις βάρος ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ή που κουρελιάζουν βασικές αρχές δεοντολογίας, δεν έχουν ενεργοποιήσει με τέτοια αμεσότητα τα ανακλαστικά του Δικηγορικού Συλλόγου. Αν δεν το πούμε μεθόδευση, πρέπει τουλάχιστον να το πούμε μεροληψία.
Η άνοδος των φεμινιστικών διεκδικήσεων και το κίνημα metoo άνοιξαν μια πολύτιμη δυνατότητα για τα θύματα της έμφυλης βίας, να μοιραστούν τις ιστορίες τους και να διεκδικήσουν δικαιοσύνη. Το ουσιώδες διακύβευμα είναι πλέον αν αυτή η δυνατότητα θα φαλκιδευτεί από τον τρόπο που αποκρίνονται στα αιτήματα οι διωκτικές και δικαστικές αρχές ή θα ενισχυθεί. Κάθε πρακτική που λαμβάνει χώρα σ’ ένα αστυνομικό τμήμα, σε ένα ανακριτικό γραφείο, σε μια δικαστική αίθουσα επιδρά άμεσα στην ψυχική ανθεκτικότητα του ατόμου που καταγγέλλει αλλά και εν γένει στα θύματα, σε όλες εκείνες τις θηλυκότητες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που έχουν λαβωθεί από κακοποιητικές συμπεριφορές ή που βρίσκονται παγιδευμένα στον κύκλο της βίας και αμφιταλαντεύονται για το αν έχει νόημα να μιλήσουν, αν υπάρχει προοπτική μιας ελάχιστης λύτρωσης.
«Έχω ήδη πει πει ότι το metoo έχει φέρει στα δικηγορικά γραφεία εκατοντάδες γυναίκες που στο παρελθόν δεν είχαν το θάρρος να καταγγείλουν. Τώρα παρακολουθούμε μια προσπάθεια ενός συστήματος εξουσίας να αναποδογυρίσουν την ασφάλεια των θυμάτων, ώστε να επιβάλλεται ο κοινωνικά ισχυρός στο πεδίο της δικαστικής προστασίας. Αυτό αποτυπώνεται και στο νομοθέτημα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που είναι η απόδοση δικαιωμάτων σε αυτόν που έχει μεγαλύτερη δύναμη, που είναι συνήθως ο άνδρας. Κάθε στάση της Πολιτείας απέναντι στα θύματα της έμφυλης βίας, το πώς στέκεται απέναντι στους κακοποιητές καθορίζει το πόσο θάρρος θα βρουν τα επόμενα θύματα να βγουν μπροστά. Αν τους αφήνει ελεύθερους πως θα ενθαρρυνθεί ένα κορίτσι ή μια γυναίκα να καταγγείλει; Οι κοινωνικά ισχυροί έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στα θύματα. Το μόνο που έχουμε να αντιπαραβάλλουμε είναι η συλλογικότητα και το δίκτυο των από κάτω, αυτή είναι η δική μας δύναμη», καταλήγει η Αντωνία Λεγάκη.
Το κορίτσι στην Ηλιούπολη σώθηκε χάρη στη βοήθεια μιας σερβιτόρας που δεν έμεινε απαθής και την περιέθαλψε, χάρη στις φεμινιστικές συλλογικότητες που ενεργοποιήθηκαν άμεσα τότε και που παραμένουν συνεχώς στο πλευρό της, χάρη στη δικηγόρο της, χάρη στο δίκτυο αλληλεγγύης που στήθηκε στη γειτονιά για εκείνη και τη μητέρα της. Αλίμονο αν αυτό το συγκινητικό επίτευγμα της αλληλέγγυας κοινωνίας, το γκρεμίσει το κράτος.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
