Κι εσύ θα γεράσεις: μια ανάμνηση απ’ το μέλλον

Όταν έσκασε η είδηση για την φασίζουσα “πολιτική” καφετέριας να μην επιτρέπει την είσοδο σε ηλικιωμένους, όλοι όσοι έχουμε γονείς σε προχωρημένη ηλικία το ίδιο πράγμα σκεφτήκαμε: πώς θα αντιδρούσαμε εμείς, αν κάποιος συμπεριφερόταν κατ’ αυτόν τον τρόπο στη μητέρα ή τον πατέρα μας. Προσωπικά μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Ότι κάποιος, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να δείξει την έξοδο στη μητέρα μου. Ότι κάποιος θα μπορούσε να συμπεριφερθεί έτσι σε έναν άνθρωπο λειτουργικό. Φαντάσου, δηλαδή, πώς θα συμπεριφερόταν σε άνθρωπο σε ανάγκη…

Ομολογώ ότι μαζί με το αίμα προς το κεφάλι, ανέβηκαν και δύο τρία ξεγυρισμένα μπινελίκια. Το συζήτησα λίγο μαζί της και παραδόξως δεν θύμωσε καθόλου, φυσικά αποφεύγοντας να μου απαντήσει για το ποια ενδεχομένως θα ήταν η δική της αντίδραση. Μου είπε κάτι λίγο πιο χρήσιμο και, τολμώ να ομολογήσω, αρκετά πιο οδυνηρό: “Και αυτός θα γεράσει”.

Ναι, η αλήθεια είναι πως όποιος γλιτώνει από τις άλλες περιπέτειες της ζωής που μπορούν να τον στείλουν στην έξοδο από αυτήν, μοιραία φτάνει στα γεράματα. Και οι περισσότεροι νομίζουμε πως αυτά είναι κάπου μακριά από εμάς, εξόριστα σε κάποια εσχατιά, ότι αργούν, ότι, στην τελική, μπορεί και να μας ξεχάσουν. Και ναι, υπάρχουν κι αυτές οι μακάριες περιπτώσεις που “κρατιούνται καλά” (άλλο ρατσιστικό και αυτό!) και άλλες που υποκύπτουν με ένταση και οδύνη στις ρυτίδες, τα λευκά μαλλιά, και την ασθένεια και είναι απολύτως ανθρώπινο. Ου γαρ έρχεται μόνον, τα είχε πει ο Μένανδρος.

Όμως, δεν είναι έτσι. Τα γεράματα δεν είναι μια μακρινή κατάσταση. Βασικά είναι πάντα εκεί κι ας τρέχουμε σαν παλαβοί να τους ξεφύγουμε, απορρίπτοντας και δαιμονοποιώντας τα.

Μια ανάμνηση απ’ το μέλλον έχουμε οι περισσότεροι, ακόμα και οι πολύ νέοι. Η ανημπόρια σε μια απλή γρίπη -προς Θεού δυο χρόνια πανδημίας κουβαλάμε στην πλάτη, δεν μπορεί, κάτι μάθαμε!-, μια υπερκόπωση, η ανάρρωση από ένα ατύχημα ή μία πιο σοβαρή περιπέτεια υγείας είναι ένα όραμα των γηρατειών.

Η αδυναμία να ανακτήσεις δυνάμεις, η προσπάθεια να βγεις όρθιος από ένα “χαστούκι” στη σωματική ή την πνευματική σου υγεία είναι μια υπενθύμιση της φθαρτότητας και ένας αστερίσκος ότι η νεότητα βάζει το χέρι της για να επουλωθούν και να ιαθούν, αν όχι όλα, τουλάχιστον τα περισσότερα από τα ανθρώπινα, πιο γρήγορα.

Σκέψου τα παραπάνω χωρίς τη δύναμη και τις αντοχές της νεαρής ηλικίας και τότε ξέρεις πώς ακριβώς μπορεί να είναι τα γεράματα. Σκέψου τώρα και τους μικρότερους και μεγαλύτερους αποκλεισμούς που μπορεί να καταλήξουν σε έναν τέτοιο διασυρμό που κάποιος ονόμασε “πολιτική του καταστήματος” και κάποιος άλλος, είτε εξαναγκασμένα είτε άκριτα, σίγουρα την εξυπηρέτησε.

Όταν φωνάζουμε για όλους τους “-ισμούς” (από τον φασισμό της καθημερινότητας τον οποίο κατονόμασε ο πολίτης που κατήγγειλε αυτή την ντροπιαστική “πολιτική” στα social media, μέχρι τον σεξισμό, τον ηλικιακό ρατσισμό, οποιαδήποτε τάση αποκλεισμού με οποιαδήποτε γελοία πρόφαση), για όλα αυτά φοβόμαστε. Αλλά κυρίως τρέμουμε για τη μέρα που δεν θα υπάρχουν μάτια, αυτιά και καρδιές ανοιχτές να αντιλαμβάνονται αυτές τις μικρές καταδίκες σε κοινωνικό θάνατο, όχι απλώς σε αποκλεισμό.

Οι ηλικιωμένοι είναι ένα μεγάλο, χρυσό κομμάτι της χώρας. Μια κατηγορία ανθρώπων που όσο κι αν έχουν αδικηθεί από πολιτικές, από κυβερνήσεις, από ιδιώτες, από καθαρή βλακεία και ηλιακό ρατσισμό εξακολουθεί να στηρίζει το λεγόμενο “παραγωγικό τμήμα της κοινωνίας”. Να μας παρηγορεί, να μας ξεκουράζει, να μας χαρτζιλικώνει, να μη μας αφήνει να πέσουμε.

Πάνω τους ακουμπάμε ανάγκες συναισθηματικές και οικονομικές. Δεν τους χρωστάμε απλώς σεβασμό. Τους χρωστάμε τη ζωή που θα θέλαμε να ζούμε, φτάνοντας στα χρόνια τους. Και εκεί τελειώνει η κουβέντα. Και εμείς θα γεράσουμε και θέλουμε να γεράσουμε καλά, με ασφάλεια και με τη σιγουριά ότι μας αγαπούν και θα μας φροντίσουν. Είτε είναι η ώρα να πιούμε το χάπι μας, είτε η ώρα του καφέ μας. Τελεία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News