Η δίκη Λιγνάδη δεν ήταν μόνο κρίσιμη για το ελληνικό metoo, πολύμηνη και κοπιαστική, ήταν και άγρια. Η δικαστική αίθουσα σε αρκετές συνεδριάσεις μετατράπηκε σε αρένα που εφαρμόστηκαν με τρομακτική σφοδρότητα όλες οι πρακτικές επανατραυματισμού ατόμων που κατήγγειλαν σεξουαλική βία. Η ψυχολογική εξόντωση τους ήταν μια σαφής επιλογή της υπεράσπισης που ξετυλίχθηκε με την ανοχή της δικαστικής έδρας.
Είναι ενδεικτικό πως εκατοντάδες άτομα σχολίαζαν συχνά στα social media πως δεν άντεχαν να διαβάζουν τις καταγραφές του Παρατηρητηρίου για τη δίκη Λιγνάδη. Μετά από πέντε και κάτι μήνες, λοιπόν, 30 συνεδριάσεις, μια ογκωδέστατη δικογραφία, πλήθος μαρτύρων, μετά την ιστορική εισήγηση του εισαγγελέα Κωνσταντίνου Κούντρια που πρότεινε την ενοχή του Δημήτρη Λιγνάδη και για τους τρεις καταγγέλλοντες που εμφανίστηκαν στο δικαστήριο με μια σύγχρονη επιχειρηματολογία αποδόμησης της κουλτούρας βιασμού, την Τετάρτη 13 Ιουλίου το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο έβγαλε την πολυαναμενόμενη απόφαση.
Κατανοώ πως αυτό που επικαθόρισε στο συλλογικό συναίσθημα την απόφαση ήταν το σάστισμα και η οργή για τον ανασταλτικό χαρακτήρα της ποινής. Εύλογο και δίκαιο. Επειδή, όμως, ταυτόχρονα από το βράδυ της Τετάρτης έχει ξεκινήσει και μια επικοινωνιακή επιχείρηση παραποίησης της απόφασης του δικαστηρίου από τον καταδικασμένο πλέον πρωτόδικα Δημήτρη Λιγνάδη, τον συνήγορο του και διάφορους αυτόκλητους υπερασπιστές, θα επιδιώξω μια όσο το δυνατό νηφάλια ανατομία της δικαστικής απόφασης, της σημασία της και των προβληματικών της.
Η απόφαση του Μικτού Ορκωτού έκρινε ένοχο τον Δημήτρη Λιγνάδη για δύο βιασμούς ανήλικων ατόμων. Τον έκρινε αθώο κατά πλειοψηφία λόγω αμφιβολιών για την υπόθεση του πρώτου μηνυτή και τότε ανήλικου Α. Αυτό δε σημαίνει πως αποφάνθηκε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έλεγε ψέματα ή είχε κάποια υστεροβουλία αλλά πως οι δικαστές και δύο από τους ενόρκους διατήρησαν ορισμένες αμφιβολίες, όπου στις δίκες οι αμφιβολίες λειτουργούν υπέρ του κατηγορουμένου.
Το γεγονός αυτό αποδίδεται σε μνημονικές ασυνέχειες που είχε ο καταγγέλλων κατά την εξιστόρηση των γεγονότων, οι οποίες εντούτοις εξηγούνται με βάση την ψυχολογία και τη νευροεπιστήμη του τραύματος, πολλώ δε μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ανήλικα θύματα σεξουαλικής βίας, για την κακοποίηση των οποίων χρησιμοποιήθηκε η μεθοδολογία της νάρκωσης.
Πρόκειται για παραδοχές που είδε ο εισαγγελέας και ως εκ τούτου πρότεινε την ενοχή του κατηγορουμένου και για τη συγκεκριμένη υπόθεση αλλά δεν ενστερνίστηκε το δικαστήριο στην τελική του απόφαση, η οποία όμως κρίνεται όχι μόνο από την κοινωνία μα και από τους ανώτατους εισαγγελικούς λειτουργούς που έχουν πλέον τη δυνατότητα παρέμβασης.
Τον έκρινε, τέλος, αθώο για την υπόθεση της καταγγελίας βιασμού από τον ΔΜ, διότι ο μηνυτής δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο. Ούτε αυτό σημαίνει ότι δεν ισχύει η καταγγελία. Ειδικά όταν μιλάμε για τέτοιας φύσης εγκλήματα και για ευάλωτα άτομα όπως ο μηνυτής ΔΜ που έχει δηλώσει πως είναι τοξικοεξαρτημένος, είναι πιθανό να μην υπάρχουν εκείνα τα αποθέματα ανθεκτικότητας για να ανταπεξέλθει κάποιος σε μια τόσο επώδυνη διαδικασία. Με βάση, όμως, τους τυπικούς δικονομικούς κανόνες, η μη εμφάνιση αδυνατίζει πολύ τη θέση του καταγγέλλοντος, όποτε σ’ έναν βαθμό ήταν αναμενόμενη η απόφαση.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, ο Δημήτρης Λιγνάδης κρίθηκε ένοχος για δύο βιασμούς ανηλίκων. Έχει τεράστια σημασία για τις δίκες εγκλημάτων σεξουαλικής βίας κι ακόμα περισσότερη αν αναλογιστεί κανείς την αβυσσάλεα διαφορά ισχύος μεταξύ των θυμάτων και του δράστη. Πρόκειται για δύο παιδιά με μεταναστευτική καταγωγή που είχαν απορριφθεί ή εγκαταλειφθεί από τις οικογένειες τους, στο φάσμα της φτώχειας και της ένδειας, που είχαν απέναντι τους έναν άνθρωπο με εξουσία, πλούσιους φίλους κι ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο.
Οι μυθοπλασίες για τον βιασμό που ακούστηκαν στη δίκη Λιγνάδη
Το δικαστήριο τα πίστεψε κι είναι μια ελάχιστη έστω δικαίωση για τα ίδια που βίωσαν ένα ανελέητο victim blaming, μαζί κι ένα άνοιγμα δρόμου για άλλα θύματα που πιθανόν να υπάρχουν και να διστάζουν. Αν το αποφασίσουν, θα ξέρουν πως δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου αλλά ένα άτομο ήδη καταδικασμένο για βιασμούς ανηλίκων.
Η βασική υπερασπιστική γραμμή περί «σκευωρίας» όσο νεφελωδώς και αορίστως κι αν αρθρώθηκε, θέτοντας κάθε φορά στο κάδρο μια διαφορετική σκοπιμότητα και προσθαφαιρώντας ανθρώπους κατά το δοκούν, κατέρρευσε. Καμία σκευωρία δεν αποδείχθηκε, καμία σκευωρία δεν έγινε αποδεκτή ως ισχυρισμός από το δικαστήριο. Αντίθετα υπάρχουν αρκετές προσωπικότητες, δημοσιογράφοι, σκηνοθέτες, μάρτυρες που καθυβρίστηκαν και συκοφαντήθηκαν ως «σκευωροί» , που μπορούν – εάν το επιθυμούν – να κινήσουν τις προβλεπόμενες νομικές διαδικασίες για την αποκατάστασή τους. Από εκεί και πέρα, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών αυτεπάγγελτα οφείλει να ελέγξει τις αντιδεοντολογικές και παράτυπες συμπεριφορές που διαπιστώθηκαν.
Δεν γίνεται στην αποτίμηση της απόφαση και της διαδικασίας στο σύνολο της να μην αξιολογηθούν οι χειρισμοί της προέδρου Παναγιώτας Γιούπη, που προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση. Η πρόεδρος σε όλα τα στάδια της δικαστικής διερεύνησης έδειξε αξιοπερίεργη ανεκτικότητα στις τακτικές της υπεράσπισης, ακόμα κι όταν αυτές ήταν καταφανώς αντικαταστατικές και εκτός πλαισίου, δεν προστάτεψε τους καταγγέλλοντες όπως ορίζεται από τη νομολογία περί «μη επαναθυματοποίησης θυμάτων της εγκληματικότητας», απέρριψε αρκετά αιτήματα της Πολιτικής Αγωγής – μεταξύ των οποίων και να επιδειχθούν στο ακροατήριο κατασχεθέντα αρχεία από τις έρευνες στο σπίτι του Λιγνάδη που εμπεριείχαν φωτογραφίες και συνομιλίες με ανήλικα άτομα – όπως και αρκετά αιτήματα του εισαγγελέα.
Το πόσο εσφαλμένη ήταν η κρίση, διαφάνηκε ήδη από τις πρώτες δηλώσεις που έκανε εξερχόμενος από τη φυλακή. Ερμήνευσε το αποτέλεσμα περίπου ως αθωωτικό και με αλαζονικό ύφος εκτόξευσε ρεβανσιστικούς υπαινιγμούς. Αν κινδυνέψει ή πληγεί κάποιο καινούργιο άτομο, αν εκφοβιστούν θύματα και μάρτυρες που δεν έχουν μιλήσει έως τώρα αλλά μπορεί να το επεξεργάζονται, αν παρενοχληθούν ή απειληθούν οι καταγγέλλοντες, το κρίμα θα ανήκει σε αυτούς και αυτές που δρομολόγησαν και υλοποίησαν την απόφαση.
Έδειξε, δηλαδή, μεροληψία προς την πλευρά του κατηγορουμένου, η οποία αποκρυσταλλώθηκε επίσημα στην επιλογή της να ψηφίσει υπέρ της αθώωσης του για όλες τις υποθέσεις, παρά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση και ενώ τόσο ο εισαγγελέας Σπυρόπουλος της προδικασίας, όσο και ο εισαγγελέας Κούντριας της έδρας δέχτηκαν πλήθος προσβλητικών χαρακτηρισμών από τον συνήγορο υπεράσπισης. Επιπλέον, σε όλες τις μετέπειτα ψηφοφορίες που αφορούσαν στην αναγνώριση ελαφρυντικών – πλην αυτής για τον σύννομο βίο –, στον προσδιορισμό της ποινής και στον ανασταλτικό χαρακτήρα τοποθετήθηκε υπέρ της ηπιότερης μεταχείρισης, αγνοώντας πάλι τις σχετικές προτάσεις του εισαγγελέα.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης καταδικάστηκε τελικά σε 12 χρόνια για τους δύο βιασμούς και χωρίς την αναγνώριση κανενός ελαφρυντικού. Κι έπειτα ήρθε η απόφαση που άφησε εμβρόντητη ολόκληρη την κοινωνία, η αναστολή εκτέλεσης της ποινής.
Ο εισαγγελέας εν προκειμένω πρότεινε να μην δοθεί ανασταλτικός χαρακτήρας, καθώς έκρινε πως ο καταδικασθείς είναι ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων σε περίπτωση που αφεθεί ελεύθερος. Θυμίζω πως με σύμφωνη γνώμη ανακρίτριας και εισαγγελέα ο Δημήτρης Λιγνάδης προφυλακίστηκε ως «ύποπτος τέλεσης νέων εγκλημάτων», οπότε προκύπτει αβίαστα η διερώτηση πως γίνεται τώρα που καταδικάστηκε κιόλας να μην ληφθεί υπόψη αυτός ο κίνδυνος;
Ο συνήγορος του προσπάθησε να πλασάρει ως υποχρεωτική την αναστολή απευθυνόμενος αρχικά στους ενόρκους και μετέπειτα στα media. Δεν ισχύει. Ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας προβλέπει κάποιους όρους, όπως και ότι δεν είναι ύποπτος τέλεσης νέων εγκλημάτων. Προφανώς ο Δημήτρης Λιγνάδης δεν πληροί μια τέτοια προϋπόθεση, οι καταγγελίες που τον βαραίνουν για πράξεις ασέλγειας και βιασμών από το 1984 μέχρι αυτές που έφτασαν στο ακροατήριο, οι συνεχείς επιδιώξεις του να συναναστρέφεται με ανήλικα παιδιά με τρόπο τουλάχιστον ανοίκειο – όπως προέκυψε από τις καταθέσεις μαρτύρων και από τα κατασχεθέντα αρχεία, η μη ανάληψη ευθύνης για τις πράξεις του, τον καθιστούν επικίνδυνο. Γι’ αυτό ορθώς ο εισαγγελέας τάχθηκε κατά της αναστολής.
Ήταν η πρόεδρος και η μια τακτική δικαστής που ούτως ή αλλως ψήφισαν υπέρ του κατηγορουμένου στις ψηφοφορίες και κατόρθωσαν να πείσουν δύο ενόρκους για να βγάλουν την απόφαση περί αναστολής. Έτσι ο Δημήτρης Λιγνάδης από το μεσημέρι της Πέμπτης και αφού κατέβαλλε την χρηματική εγγύηση των 30.000 ευρώ, βρίσκεται στο σπίτι του.
Το πόσο εσφαλμένη ήταν η κρίση, διαφάνηκε ήδη από τις πρώτες δηλώσεις που έκανε εξερχόμενος από τη φυλακή. Ερμήνευσε το αποτέλεσμα περίπου ως αθωωτικό και με αλαζονικό ύφος εκτόξευσε ρεβανσιστικούς υπαινιγμούς. Αν κινδυνέψει ή πληγεί κάποιο καινούργιο άτομο, αν εκφοβιστούν θύματα και μάρτυρες που δεν έχουν μιλήσει έως τώρα αλλά μπορεί να το επεξεργάζονται, αν παρενοχληθούν ή απειληθούν οι καταγγέλλοντες, το κρίμα θα ανήκει σε αυτούς και αυτές που δρομολόγησαν και υλοποίησαν την απόφαση.
Οι καταγγέλλοντες νιώθουν απογοητευμένοι, τόσο ο Δημήτρης Λιγνάδης, όσο και ο συνήγορος του με τις παραπλανητικές τους δηλώσεις προσπαθούν να εντείνουν τη δυσφορία που αισθάνονται για να τους οδηγήσουν στο Εφετείο εξουθενωμένους ψυχικά. Ταυτόχρονα λειτουργεί και ως δίδαγμα εμπέδωσης ματαιότητας για οποιονδήποτε και οποιαδήποτε σκεφτεί μελλοντικά να απευθυνθεί στη δικαιοσύνη. Λησμονούν, όμως, σκόπιμα πως η ετυμηγορία ήταν η ενοχή. Ο Δημήτρης Λιγνάδης δε βγήκε από τη φυλακή ως «θύμα πλεκτάνης». Βγήκε ως βιαστής ανηλίκων. Κι έχει αξία αυτό να το κρατήσουμε.
Μετά από μια σωρεία σκανδαλωδών αποφυλακίσεων κατηγορουμένων για βαριά εγκλήματα, όπως ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο καταδικασθείς για συμμετοχή στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου Αθανάσιος Χορταριάς, ο κατηγορούμενος για βιασμό και απόπειρες βιασμού Πέτρος Φιλιππίδης, η αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη λειτούργησε ως θρυαλλίδα για την εκδήλωση του κοινωνικού θυμού.
Ο κλονισμός της προ πολλού ραγισμένης σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και δικαιοσύνης μεγάλωσε. Είναι θετικά τα άμεσα ανακλαστικά που επέδειξε η προϊστάμενη της Εισαγγελίας Εφετών, Μαρία Γκανέ, ζητώντας τη διαβίβαση της απόφασης για να μελετήσει το ενδεχόμενο άσκησης έφεσης. Μακάρι να αποδειχθούν ειλικρινή και στην πράξη, γιατί ό,τι βράζει σήμερα, δε θα ξεθυμάνει τόσο εύκολα. Θα γίνει σαράκι στους ιστούς του κοινωνικού σώματος.
Αλλά να μην επιτρέψουμε ούτε για μια στιγμή να ανασκευαστεί η ιστορία και να αποστραγγιστεί η ουσία της ιστορικής δίκης. Να μην στερήσουμε από τους επιζώντες της σεξουαλικής βίας την ενοχή του βιαστή τους κι από κάθε θύμα την προοπτικής της δικαίωσης.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εύστοχες οι τοποθετήσεις της συντάκτριας. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι το οξύμωρο που εισπράττει το ευρύ κοινό, αλλά και την επίδραση που ασκεί σε ψυχολογικό επίπεδο το γεγονός ότι ένας καταδικασθείς για βιασμό αφήνεται ελεύθερος. Εκείνο που θα πρέπει ωστόσο να επισημανθεί -και δεν είμαι βέβαιος ότι έχει δοθεί η δέουσα βαρύτητα- είναι ότι ο Λιγνάδης καταδικάστηκε ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΒΑΘΜΟ. Σύμφωνα με το δικαιικό μας σύστημα, το οποίο διέπεται από την βασική αρχή του “τεκμηρίου αθωότητας” του κατηγορουμένου, ο Λιγνάδης λογίζεται ΑΘΩΟΣ μέχρι να καταδικασθεί ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ (δηλαδή τελεσίδικα). Γι’ αυτό και η ποινή που επιβάλλεται με πρωτόδικη απόφαση έχει κατά κανόνα… Διαβάστε περισσότερα »
Να ‘σαι καλά. Μου λύθηκαν πολλές απορίες.
Ωραίες οι διευκρινήσεις σου. Σαν απορία επι του νομικού συστήματος, τι ακριβώς σημαίνει τότε η καταδίκη έστω και πρωτόβαθμα αφού λογίζεται ακόμα αθώος? Οι ειδικές συνθήκες είναι πχ σε δολοφονία υποθέτω. Κι επίσης να υποθέσω οτι αυτό ισχύει ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, καταδικασμένος για ληστείες, δολοφονιές λογίζεται αθώος. Αν δεν ασκήσει το δικαίωμα για εξέταση σε δεύτερο βαθμό (γίνεται υποθέτω) πάλι πως θεωρείται? Καταλαβαίνω πως δεν γίνεται να χωρέσουν χρόνια νομικών σπουδών σε λίγες γραμμές αλλα πραγματικά είμαι περίεργη.
Πραγματικά ρωτάω απο περιέργεια κι αν δεν βαριέσαι θα ήθελα να σε ρωτήσω ένα δυό απορίες που έχω επι λογικής της νομικής.
Καλημέρα Μαρία. Χαίρομαι πολύ εάν σας διαφώτισα έστω και λίγο. Το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει για οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα οσοδήποτε βαρύ κι αν είναι. Το νομικό μας σύστημα (όπως και όλων των προηγμένων χωρών) προβλέπει δύο βαθμούς δικαιοδοσίας (υπάρχει και ο Άρειος Πάγος αλλά εξετάζει μόνο τυχόν νομικά σφάλματα της εφετειακής απόφασης και όχι την ουσία). Η ύπαρξη των δύο αυτών βαθμών παρέχει τα εχέγγυα προκειμένου η δικαστική κρίση να είναι δίκαιη και αντικειμενική. Όταν αποφανθεί το δικαστήριο σε δεύτερο βαθμό, τότε λέμε ότι έχουμε “τελεσίδικη” απόφαση, ενώ του πρώτου βαθμού καλείται “οριστική”. Μέχρις ότου εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση, ο κατηγορούμενος… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’ ευχαριστώ πολύ, ηταν αρκετά διαφωτιστικά. Δεν ήξερα οτι πχ υπάρχει προθεσμία έφεσης.
Για να καταχραστώ λίγο παραπάνω χρόνο και χώρο εδώ (είδες τι ευγενικά το έφερα δια της πλαγίας) να ρωτήσω κάτι ακόμα.
Λογικά υπάρχει το γράμμα και το πνεύμα νόμου. Να υποθέσω οτι υπερισχύει το πρώτο. Οταν μια σχέτική πράξη δεν αναφέρεται ρητώς ως επιτρεπτή ή απαγορευμένη θεωρείται εύλογο να πας με την ερμηνία του πνεύματος? Καταλαβαίνω οτι για τέτοια θέματα σφάζονται νομικοί ανωτέρου βαθμού, απλά ρωτάω αν υπάρχει μια κοινώς αποδεκτή πρακτική.
Μαρία μου δεν είναι ακριβώς έτσι όπως το τοποθετείς. Όταν καλούμαστε να εφαρμόσουμε έναν κανόνα δικαίου (δηλαδή κάποιο νομοθέτημα) και αυτός παρουσιάζει ασάφειες (πράγμα αρκετά σύνηθες), η νομική θεωρία έχει αναδείξει διάφορους τρόπους ερμηνείας του. Ξεκινά κανείς από την γραμματική ερμηνεία του (δηλαδή τη διατύπωσή του). Υπάρχει επίσης η ιστορική ερμηνεία, όπου ανατρέχει κανείς στα πρακτικά της ψήφισής του προκειμένου να δει ποια ήταν η πρόθεση του νομοθέτη. Υπάρχει και η λεγόμενη “τελολογική” ερμηνεία που ουσιαστικά είναι αυτό που λες. Η αναζήτηση της πραγματικής πρόθεσης, της λογικής (ratio) του νομοθέτη, του “πνεύματος” του νόμου. Υπάρχει η συσταλτική και η διασταλτική… Διαβάστε περισσότερα »
Τελολογική, συσταλτική, διασταλτική… παω για μελέτη άγνωστων όρων. Σ’ευχαριστώ πολύ για την βασική τοποθέτηση, νομίζω οτι με κάλυψες για το έναυσμα του πράγματος. Μμμμ ήδη άρχισα να το σκέφτομαι, με βλέπω σου-κου να γκουγκλάρω.
Και πάλι ευχαριστώ για τον κόπο σου!
ΥΓ πρέπει να έχει το ενδιαφέρον του τυχόν νομικοί εδω να παρακολουθείτε την επιχειρηματολογία οταν σφαζόμαστε μεταξύ μας οι ερασιτεχνες! 😄
Συνήθως (ευτυχώς δηλαδή) οι συζητήσεις που γίνονται εδώ δεν έχουν νομική διάσταση. Οπότε στην πραγματικότητα συμμετέχω κι εγώ στο forum ως ερασιτέχνης! Μου αρέσει να βλέπω τη γυναικεία ματιά σε διάφορα ζητήματα, αλλά δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα ιδανικά να φτάσουμε σε ένα σημείο, κοινωνικά και πολιτισμικά, που να πάψει να υπάρχει “ανδρική” και “γυναικεία” ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις. Ακόμη και οι ιδιαιτερότητες που θεωρητικά έχουμε ως φύλα πιστεύω (με βάση και την ερασιτεχνική έρευνα που έχω κάνει στις κοινωνικές επιστήμες) ότι κατά το 99% δεν ανάγονται ούτε στη φύση ούτε στο DNA, αλλά στην κοινωνική εξέλιξη. Αξίζει να… Διαβάστε περισσότερα »
Σκεφτόμουν κατι πολυ πιο απλό, ο επιλογή επιχειρήματος, το χτίσιμο, ο τρόπος παρουσίασης ακόμα κι η δομή του λόγου ειναι αναπόσπαστο μέρος νομικων σπουδων. Οι υπόλοιποι το κάνουν λίγο ‘υποσυνείδητα’. Ασχέτως του θέματος θεωρώ οτι το εξασκημένο μάτι καταλαβαίνει την προσπάθεια τοποθέτησης και διαβλέπει τον απώτερο σκοπό. Δεν μπορώ να το εκφράσω καλύτερα, ελπίζω να βγάζω νόημα. ΥΓ τωρα για το σπάσιμο κοινωνικών στεροτύπων…. για γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Κοίτα τώρα μια ωραία κουβεντα. Εγω ξεκινάω απο οτι ίσως είμαι λιγο κρυφορατσίστρια, λίγο κρυφομισογύνης, λίγο φοβική χωρίς να το καταλαβαίνω. Με εχει σώσει η αρχή της αντιστροφής και… Διαβάστε περισσότερα »
Βρήκα το παρακάτω επεξηγηματικό:
https://www.liberal.gr/news/pente-aples-alitheies-gia-tin-upothesi-lignadi-/461162
και αυτό μετρημένο/μετριοπαθές:
https://www.news247.gr/sunday-edition/to-koino-peri-dikaioy-aisthima.9698671.html?utm_source=News247&utm_medium=gnomesHPwidget_mob&utm_content=24MediaWidget&utm_term=Pos1
Ευχαριστώ, θα τα διαβάσω αν κι η ερώτηση μου είναι γενικής φύσεως. Καιρό προσπαθώ να πετύχω πρόθυμο δικηγόρο με όρεξη για μπλα μπλα να ρωτήσω μερικά πράγματα περί γενικής φιλοσοφίας νομικής αλλά δεν εχω βρεί τ@ν ‘τυχερ@’ ακόμα.
Γενικής φιλοσοφίας νομικής;; Εννοείς φιλοσοφία του δικαίου; Κοίταξε, μη νομίζεις ότι ο καθημερινός δικηγόρος της πιάτσας ασχολείται ιδιαίτερα με φιλοσοφικά ζητήματα. Η πράξη, όπως στα περισσότερα επαγγέλματα, είναι αρκετά άχαρη. Δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις, η επιστημονική αναζήτηση σταματά εκεί που ξεκινά ο βιοπορισμός. Αν όμως έχεις κάτι συγκεκριμένο κατά νου που να ενδιαφέρει ενδεχομένως και τους λοιπούς συνομιλητές, πολύ ευχαρίστως να το ακούσω και να τοποθετηθώ.
Καλά εκανες και τα παρεθεσες, στο άρθρο του Μητρόπουλου (1ο) είναι που κατάλαβα γιατί δόθηκε αναστολή – προσωπικά αυτό ήταν που με άφησε έκπληκτο, η αναστολή.
Πάντως οι αναστολές στην Ελλάδα δίνονται σε δυσανάλογα μεγάλο βαθμό σε σχέση με άλλες χώρες, είναι γενικότερο θέμα αυτό μεν αλλά δε γίνεται να μην προκαλεί ένα o tempora o mores όταν οι συνέπειες αυτού βγαίνουν σε συγκεκριμένες υποθέσεις
Νομίζω ότι το οξύμωρο θα ήταν λιγότερο εμφανές εάν π.χ. δεν είχε προφυλακιστεί εξαρχής. Αυτό το μπες βγες στη φυλακή δημιουργεί σύγχυση.
Είδα λίγο παραπάνω και πλέον δεν καταλαβαίνω την απόφαση για αναστολή. Η ποινή ήταν πάνω από τρία έτη άρα δεν ήταν υποχρεωμένο το δικαστήριο να δώσει αναστολη, ακόμα και με το νέο νόμο. Η αναστολή δεν είναι απλή συνέπεια του μη τελεσίδικου χαρακτήρα της απόφασης εδώ ( και άρα διαφορετικό θέμα από την παραπάνω συζήτηση περί τεκμηρίου αθωότητας ), εδώ ήταν στην κρίση των δικαστών εάν θα δωθεί αναστολή. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, όσο και αν προσπαθώ, είναι πως αιτιολογείται η αναστολή. Σωστά λέει το άρθρο της λίφο, δε θα κρίθηκε ως ύποπτος για τέλεση νέων εγκλημάτων. Ειδικά… Διαβάστε περισσότερα »
Αντιγράφω αυτά που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα ως προς την αναστολή ως την έφεση: “. Ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε ότι ο νόμος πάνω στον οποίο βασίστηκε η υπερασπιστική γραμμή του Λιγνάδη υπήρχε από το 2010 και ότι δεν άλλαξε τίποτα επί των ημερών του. Ωστόσο την Δευτέρα παρανέβη στο θέμα ο συνταγματολόγος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κατρούγκαλος. Ασκησε κριτική στην απόφαση να αφεθεί ελεύθερος από το δικαστήριο ο Λιγνάδης, λέγοντας ότι είχε κριθεί επικίνδυνος «με απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή». Είπε, όπως λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι προυπήρχε η επίμαχη διάταξη. Αλλά προχώρησε κι ένα βήμα παρακάτω. Παραδέχτηκε ότι με τον Κώδικα… Διαβάστε περισσότερα »
Για να αποφύγω σχολιασμό σε partisan povs το επικέντρωσα στο πώς δικαιολογείται ή όχι η αναστολή δεδομένου του πλαισίου, αφήνοντας το ίδιο το πλαίσιο εκτός, και πηγές και τα παρέθεσες τώρα 😁 Θα τσιμπήσω, λίγο όμως, σαν παρένθεση, το να γίνονται οι αναστολές (ακόμα!) πιο εύκολες και οι ποινές αστείες θα πρέπει κάποτε να αρχίσω τα μανιτάρια για να το καταλάβει το φτωχό μου κεφάλι. +1 για την αυστηροποιηση του ’21, αλλά ας το αφήσουμε εκεί, δε θέλω να μπω περαιτέρω σε αυτή τη συζήτηση, οπότε κλείνω την παρένθεση. Παίρνοντας το πλαίσιο ως δεδομένο πάντως, η διάσταση μεταξύ της ποινής… Διαβάστε περισσότερα »
Χωρίς ουδεμία διάθεση παρτιζανισμου 🙂 αλλά επειδή κι εγώ όπως όλοι μας προβληματίστηκα. Δεν είμαι νομικός, μπορώ όμως να διαβάσω ένα κείμενο και να καταλάβω τρία πράγματα. Ο Κατρούγκαλος εξήγησε το πολύ απλό, ότι ενώ υπήρχε η δυνατότητα αναστολής κι εφαρμοζόταν και πρωτύτερα κατά κρίσιν κι ανά περίπτωσιν (*) ο νόμος Καλογήρου την έκανε υποχρεωτική για όλους! Ο κατηγορούμενος δικάζεται με την ευνοϊκότερη γι’αυτόν ρύθμιση. Σαν τον μαθητή στο σχολείο, επειδή υποτίθεται το πνεύμα είναι σωφρονιστικό, παιδαγωγικό. Με βάση αυτό, η συλλογιστική του άνω νόμου-αναστολής δεν είναι ανακόλουθη. *[να μην είναι ύποπτος φυγής ή ήδη φυγόδικος και να έχει γνωστή… Διαβάστε περισσότερα »
Το εν λόγω επιχείρημα που αναφέρεις είναι που μου κάνει εντύπωση πως επαρκεί για αναστολή όταν μιλάμε πχ για παιδιά που ίσως παίζουν μόνα στο πάρκο, όχι για ενηλίκους που διαβάζουν εφημερίδα ή τη lifo. Αυτό είναι που δε μπορώ με τίποτα να καταλάβω.
Σε κάθε περίπτωση ας περιμένουμε την απόφαση δεύτερου βαθμού, της οποία το αποτέλεσμα είναι απλά άγνωστο αυτή τη στιγμή
Το ότι έχει καταξευτιλιστεί στο πανελλήνιο κι όλοι αναγνωρίζουν τη φάτσα του φαντάζομαι θεωρείται επιχείρημα περί αντικειμενικής δυσκολίας τέλεσης νέων αδικημάτων (κάπως έτσι λειτουργεί η ενημέρωση -αν δεν απατώμαι- των περιοίκων για παιδεραστές με βραχιολάκι στις ΗΠΑ)”. Εκεί μάλλον κρίθηκε το παιχνίδι και δεν θεωρήθηκε ύποπτος τέλεσης νέων εγκλημάτων (ίσως και αλλού αλλά δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας χωρίς στοιχεία).
Έχεις δίκιο, το είδα κι εγώ αυτό με την τριετία. Πράγματι δεν ήταν υποχρεωτική η αναστολή, αλλά στην κρίση του δικαστηρίου. Το δικαστήριο λοιπόν θεώρησε ότι ο Λιγνάδης δεν είναι ύποπτος τέλεσης νέων εγκλημάτων (by the way δεν νομίζω ότι η πλειοψηφία των δικαστών ήταν υπέρ της αθώωσης, αλλά οριακά υπέρ της ενοχής). Σε αυτή τη λογική δόθηκε αναστολή. Μεταξύ μας, το αν είναι ή δεν είναι ο Λιγνάδης ύποπτος τέλεσης νέων εγκλημάτων υπό τις παρούσες συνθήκες συζητείται και δεν θεωρώ αυτονόητη την απάντηση. Εξάλλου, το πόσο αμφίρροπη είναι η απάντηση στο ερώτημα αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ανακριτής… Διαβάστε περισσότερα »
Θα συμπληρώσω τον εαυτό μου παραθέτοντας ένα πολύ σοβαρό άρθρο που δημοσιεύθηκε σήμερα στη lifo από τον κ. Σεβαστάκη, με το περιεχόμενο του οποίου συμφωνώ μέχρι κεραίας
https://www.lifo.gr/stiles/optiki-gonia/koino-peri-dikaioy-aisthima-i-pagida
Aπό τη 17Ν σχεδόν όλοι είναι έξω, εδώ και πολλά χρόνια. Από τη μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση της χώρας, με δεκάδες θύματα. Δεν είδα να κουνιέται φρύδι στην αποφυλάκιση του Ξηρού, του Τζωρτζάτου, του Κωστάρη, του Σερίφη κλπ. Οπότε μην υποκρινόμαστε για τον δολοφόνο του Γρηγορόπουλου. Εξέτισε την ποινή και βγήκε. Καλώς ή κακώς μετά από καμιά δεκαριά χρόνια βγαίνουν. Για τους άλλους, που ενώ έχουν καταδικασθεί (έστω πρωτοδικα) κυκλοφορούν ελεύθεροι, δημιουργείται ένα ιδιαίτερα προβληματικό δεδικασμένο που θα πρέπει να ακολουθείται γενικώς -όλοι οι πρωτόδικα κατάδικοι, έξω. Ο παραλογισμός να τους προφυλακίζεις πριν καταδικαστούν και να τους απελευθερώνεις όταν καταδικάζονται, είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω την εντύπωση ότι αυτά που ελέγχονται από Εισαγγελέα-Ανακριτή όταν συλλαμβάνεται κάποιος προκειμένου να διαταχθεί η προσωρινή κράτηση με αυτά που ελέγχονται από το δικαστήριο που εκδίδει την πρωτόδικη απόφαση προκειμένου να χορηγηθεί (ή να μην χορηγηθεί) ανασταλτικό αποτέλεσμα στην ποινή του είναι πολύ παρόμοια (κίνδυνος φυγής, κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων κ.λπ.). Γι’ αυτό και πράγματι προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι πριν κάποιους μήνες ο Λιγνάδης κρίθηκε προφυλακιστέος και τώρα αφέθηκε ελεύθερος.
Στέκομαι στην τελευταία σου πρόταση, εδώ είμαστε. Cui bono? (“Ποιος ωφελείται;”)