Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ο Σπύρος Παπαδόπουλος, αυτή την εβδομάδα ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που με δύο σοβαρότατες δίκες για σεξουαλικά εγκλήματα σε εξέλιξη -αυτή του Δημήτρη Λιγνάδη και εκείνη του Πέτρου Φιλιππίδη- “βλέπουν” το #MeToo και τις καταγγελίες των θυμάτων ως εφαλτήριο καριέρας και όχι ως δικαίωση ανθρώπων που για χρόνια υπέφεραν στη σκιά.
Επειδή έχει ένα ενδιαφέρον το σερί των παρόμοιων τοποθετήσεων, αλλά και η συχνότητα με την οποία επανέρχονται, πρακτικά αμφισβητώντας τα ελατήρια και την αξιοπιστία των θυμάτων, παραθέτουμε λέξη προς λέξη τις δηλώσεις των δύο ηθοποιών και ακριβώς από αυτές τις δηλώσεις μπορούν να εξαχθούν μία σειρά από συμπεράσματα.
Από την εμφάνιση του Σπύρου Παπαδόπουλου σε τηλεοπτική εκπομπή:
«Πιστεύω ότι πολλά πράγματα γύρω από αυτή την ιστορία έχουν γίνει πολύ κακώς. Πλέον, οι άνθρωποι δικάζονται πρωτοδίκως στα κανάλια και τα κοινωνικά δίκτυα και η δικαιοσύνη έρχεται επικουρικά. Το θεωρώ απαράδεκτο αυτό το πράγμα. Έχουμε γίνει όλοι δικαστές. Δεν είναι λογικό. Αν ήταν ένας περιπτεράς για παράδειγμα, και μαθαίναμε ότι παρενοχλεί τα κοριτσάκια που πάνε να πάρουν εφημερίδες, το πολύ – πολύ να λέγαμε καμιά κουβέντα στο καφενείο. Δε θα χάλαγε όλη η Ελλάδα», δήλωσε αρχικά ο Σπύρος Παπαδόπουλος και συνέχισε, «όλο αυτό έγινε, γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν επώνυμοι. Εγώ δε μπορώ να τα ονομάσω εγκλήματα. Αυτό θα το κρίνει η δικαιοσύνη. Αν αύριο αθωωθούν αυτοί οι δυο άνθρωποι; Θα κλειστούν σε καμιά τρύπα αυτοί που βρίζανε τόσο καιρό; Όχι, θα λένε ότι εντάξει, κάναμε λάθος».
Και…
«Πόσο αληθινές είναι οι κατηγορίες που έχουν γίνει σε βάρος τους; Όλοι μιλάνε για αντιφάσεις στις οποίες πέφτουν οι μάρτυρες. Πως ξέρεις ο καθένας τι έχει στην ψυχή του και δε σε κατηγορεί για κάτι επειδή είναι θυμωμένος μαζί σου και θέλει να σε εκδικηθεί;».
Από συνέντευξη του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη σε περιοδικό:
«Κάποιοι ίσως θεώρησαν ότι όλο αυτό είναι και μια ευκαιρία να αναδειχτούν σε ιερείς ή ιέρειες ενός αγώνα, ας πούμε. Η εποχή όπου κάποια πράγματα μπορούσαν να γίνουν επιτρεπτά ή τέλος πάντων να μη μιλάμε για αυτά αλλάζει και έρχεται η εποχή όπου κάθε άνθρωπος μπορεί να διεκδικήσει πλέον το δικαίωμά του να πηγαίνει στην εργασία του και να επιστρέφει από αυτή γεμάτος χαρά και δημιουργικότητα. Και να μην κινδυνεύει να κακοποιηθεί κανένας από κανέναν. Κι αυτό όχι μόνο στο θέατρο, σε κάθε εργασιακό χώρο».
Και…
«Και δεν υπάρχει άνθρωπος του θεάτρου που να διαφωνεί με αυτό το αξίωμα. Ο χειρισμός όμως δημιούργησε μια σειρά από παρατράγουδα».
Τώρα για το αν το να παρενοχλείς κοριτσάκι δεν είναι και έγκλημα για να πέσει η Ελλάδα και για το αν ο βιασμός μπορεί να γίνει μια ευκαιρία για να αναδειχθεί το θύμα, ας μην το συζητήσουμε περισσότερο. Καταλάβαμε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν ψάχνετε καλό πλυντήριο, ορίστε εδώ 2 μάρκες
Αχ, τι ωραια που ειναι ολα οταν είσαι λευκος στρεητ αντρας και εχεις ολες τις προνομιαρες με το μερος σου, μια καριέρα έτοιμη, εισαι ηδη γνωστός και πετυχημενος. Σου δινει φρι πας να λες βλακειες και να κανεις στεγνο βικτιμ μπλεημινγκ ενω ταυτοχρονα παρουσιαζεις τη σεξουαλικη παρενοχληση ανηλικου σαν κατι σχεδον χαριτωμενο.
Μα ειναι δυνατον να δικαζει το φεησμπουκ ανθρωπους σαν το Φιλιππίδη; ειμαστε σιγουροι για το τι εχει στην ψυχη του ομως;
Μακάρι να είχα την μισή από την αυτοπεποίθησή τους όταν πετάνε μαλακίες, ΤΗΝ ΜΙΣΗ
Ο χαρακτηρισμός του βιασμού ως ευκαιρία σε κάτι είναι ότι πιο αποκρουστικό έχω διαβάσει τελευταία …. Και έχουν γραφτεί τόσα πολλά …πραγματικά σκετη αηδια
Σαφώς, δεν είμαστε όλοι δικαστές, αναρωτιούνται όμως εξίσου έντονα και το ανάποδο; Σε περίπτωση που η δικαιοσύνη δεν αθωώσει, τότε θα πούνε αυτοί οι κύριοι ότι οι παραπάνω δηλώσεις ήταν λάθος;
Ο Μαρκουλάκης τελικά δεν κατάλαβα, υπερασπίστηκε τα θύματα; Δεν βρήκα κάτι κακό σε αυτά που είπε. Κατάλαβα κτ λαθος;
Σε μια δημόσια δήλωση, αποδίδει κίνητρο στα θύματα των συγκεκριμένων υποθέσεων, δεν αναλύει όμως γιατί τους αποδίδει αυτό το κίνητρο. παράλληλα δεν σχολιάζει τους κατηγορουμένους.
Οπότε συμφωνεί μεν στη γενική αρχή αλλά σε ειδικό επίπεδο, όσον αφορά το κομμάτι των συγκεκριμένων υποθέσεων, πιθανώς θα μπορούσε το ακροατήριο να το ερμηνεύσει ως ότι παίρνει έμμεσα θέση.
Για αποφυγή αυτής της πιθανής ερμηνείας, μπορούσε να προσέξει περισσότερο τη διατύπωση σε μια δημόσια δήλωση ή μπορεί να τη συμπληρώσει σε μελλοντικό χρόνο, αλλιώς κομμάτι του ακροατηρίου πιθανώς μείνει με την απορία τι ακριβώς σκεφτόταν όταν τα έλεγε αυτά.
Το επαιξε “ναι μεν, αλλά”, μα δεν έπεισε. Είπε ότι δεν γίνονται δεκτά πια αυτά που γίνονταν παλιότερα, αλλά έριξε κ τις μπηχτες του: ότι τα θύματα και οι υπερασπιστές τους το βλέπουν ως μια ευκαιρία να το παιξουν ιερείς/ιέρειες ενός αγώνα για να αναδειχθούν οι ίδιοι, και στο τέλος λέει ότι οι χειρισμοί του θέματος έφεραν παρατράγουδα (θεωρεί δλδ ως παρατράγουδα το ότι κράζουμε τους θύτες, ότι τερματίστηκε η καριέρα τους κλπ).