Update ιστορίας: Μου είπε ότι θ’αυτοκτονήσει λίγο πριν το γάμο μου

Γεια σου Α, μπα, Είμαι η αναγνώστρια που σου είχε στείλει αυτή την ερώτηση και επιστρέφω πλέον με το update στην ιστορία μου (δύο ημέρες μετά τον γάμο). Καταρχάς, όταν σου έστειλα εκείνη την ερώτηση, συνειδητοποίησα πόσο απλουστευτικά τέθηκε εκ μέρους μου, ειδικά όταν πήρα την απάντηση. Είχα αφήσει στην άκρη χρόνια και χρόνια μητρικού ναρκισσισμού, τα οποία δεν ανέφερα, που έγιναν όλο και πιο ξεκάθαρα όταν ξεκίνησα ψυχοθεραπεία μερικούς μήνες αφότου μοιράστηκα τον προβληματισμό μου. Ουφ – από πού να το πιάσω. Η πίεση από την μητέρα μου άρχισε να εντείνεται όλο και περισσότερο τέλη 2018. Ξεκίνησε με απειλές ότι θα μου στερήσει ότι λεφτά ήταν να κληρονομήσω. Είδε ότι δεν έπιαναν και άρχισε να κλαίγεται σε ολόκληρο το σόι, στους οικογενειακούς μας φίλους, σ’ όποιον είχε την υπομονή να την ακούσει. Αφού αποφασίσαμε ότι ο γάμος θα γίνει στη Ιρλανδία, κάθε βιντεοκλήση ήταν δράμα. Προσπάθησα να μοιραστώ τα σχέδια μας και έπαιρνα ως απάντηση ‘Δεν μπορείς να με δελεάσεις, δεν θα έρθω’. Παράλληλα ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, η οποία ξεκαθάρισε πολλά από τα στοιχεία του χαρακτήρα μου και το πώς αυτά ουσιαστικά συνδέονται με προβολή του χαρακτήρα της μητέρας μου. Ο ψυχοθεραπευτής λειτούργησε με ενσυναίσθηση, οπότε προσπάθησε να με βοηθήσει να γεφυρώσω το χάσμα με την μαμά μου, χωρίς αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα, οι οικογένεια του καλού με αγκάλιασε, η πεθερά μου και η θεία του μας βοήθησαν με μεγάλο μέρος του σχεδιασμού. Η μητέρα μου συνέχιζε να επιμένει ότι ο μόνος λόγος που η πεθερά μου μου δείχνει τέτοια αγάπη είναι ότι θα θέλει να την γηροκομήσω στο μέλλον. Ιανουάριος 2020 και το μόνο που μας έλειπε ήταν η υπομονή να περιμένουμε την ημέρα του γάμου το Σεπτέμβρη. Enter κορωνοϊός. Ποιος θα μου το’ λεγε ότι θα περιμέναμε γάμο εν μέσω πανδημίας (πανδημία ρε φίλε, ακόμα δεν το πιστεύω). Την ίδια στιγμή είμαι no-contact με τη μητέρα μου. Ο μπαμπάς και ο αδερφός μου προσπαθούν γλυκά να μας πείσουν να κάνουμε διπλό γάμο ώστε να μην στεναχωρηθεί κανείς και ενδεχομένως συμφωνούμε, αρκεί ο γάμος στην Ιρλανδία να είναι πρώτος και κύριος. Δεν περιμένουμε την μάνα μου να παρουσιαστεί στον γάμο, και ειλικρινά φτάσαμε σε σημείο που δεν την θέλαμε, σε περίπτωση που την έπιανε σύνδρομο Μινχάουζεν εν μέσω τελετής (το οποίο ήταν πολύ πιθανό). Υπό πίεση από την οικογένεια μου, την παίρνω τηλέφωνο μια τελευταία φορά 5 μέρες πριν το γάμο για να την ρωτήσω αν όντως δεν θέλει να έρθει. Της είπα ότι θα της κρατούσαμε ανοιχτή θέση, με το καρτελάκι της και τη μπομπονιέρα της. Μου απάντησε πως ο καθένας έκανε τις επιλογές του και δεν επρόκειτο να έρθει, ότι ανοιχτή θέση κρατάνε μόνο για τους νεκρούς, για να τους θυμούνται. Ότι της έλειπε τόσο δα για να αυτοκτονήσει. Ότι δεν θέλει να μάθει τίποτα, ούτε να δει φωτογραφίες. Μου είπε ότι έσκισε όσα γράμματα και καρτ-ποστάλ της είχα στείλει ως φοιτήτρια, πως δεν θέλει να μου ξαναμιλήσει ή να με ξαναδεί. Ήγγικεν η μέρα. Ο μπαμπάς μου και τα αδέρφια μου είναι εδώ με άλλους 32 νοματαίους. Ο γάμος έγινε σε στενό, γλυκύτατο και πολύ ζεστό κύκλο. Συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε και δεν σκέφτηκα την μητέρα μου ούτε μια στιγμή, και ας την κράτησα ανοιχτή τη θέση της. Ο καλός μου κι εγώ αναρωτηθήκαμε αν θα προτιμούσαμε να τον είχαμε καθυστερήσει για να φέρουμε περισσότερο κόσμο και πάντα καταλήγουμε στην ίδια απάντηση – δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν πιο χαρούμενοι με την ημέρα, απ’ ότι ήμασταν την περασμένη Κυριακή. Κάνω ακόμα ψυχοθεραπεία, μια φορά την εβδομάδα, με βοηθάει πάρα πολύ, κυρίως εν μέσω πανδημίας. Μέχρι πρότινος αναρωτιόμουν αν απλά έπρεπε να κάνουμε τον γάμο όπως τον ήθελε η μητέρα μου, και αν αξίζει που την έχασα εξαιτίας μιας γιορτής. Μετά σκέφτομαι τα μάτια του καλού μου όταν με πρωτοείδε νύφη και το ξεχνάω. Αλλά η μαμά μου ακόμα μου λείπει και δεν ξέρω αν αυτό θα αλλάξει ποτέ. ΥΓ: Οι καλεσμένοι δεν πλήρωσαν και φάγανε πολύ καλά 🙂

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News