Αγαπητή Α,μπα μου,
Είμαι 19 χρονών, φοιτήτρια σε σχολή της επιλογής μου (αν και πολύ κορεσμένο έως ανύπαρκτο το επάγγελμα), στην πόλη που γεννήθηκα (Αθήνα). Το θέμα μου είναι το εξής μένω στο πατρικό μου σπίτι με τους γονείς μου και και την αδερφή μου, προς την οποία νιώθω πολύ προστατευτικά λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην οικογένεια. Και εξηγούμαι. Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα υλικό και, ο πατέρας μου τουλάχιστον, ήταν πάντα υπέρ της δημοκρατίας και του διαλόγου. Προσπάθησαν να μας μεγαλώσουν σωστά και με αξίες.
Το κλίμα όμως που επικρατεί στο σπίτι είναι πολύ άσχημο. Δεν είναι μόνο οι καυγάδες, είναι πλέον η αδιαφορία και η passive aggressive συμπεριφορά μεταξύ τους. Ξέρω πως καμία αληθινή οικογένεια δεν είναι όπως αυτό που δείχνουν στις διαφημίσεις πρωινό-χαμόγελα-άψογα-ντυμένοι-αγαπημένοι-γονείς-και-παιδιά-υποδείγματα αλλά εμένα όλη αυτή η κατάσταση με αρρωσταίνει πάρα πολύ.
Έχω αποφασίσει λοιπόν να πάω σε άλλο σπίτι μόνη μου. Για την ακρίβεια το έχω βρει και επειδή θα έχω και την ευχέρεια να μην πληρώνω ενοίκιο πιστεύω πως θα μπορώ να συντηρούμαι μόνη γιατί δε θέλω να υποχρεωθώ στους γονείς και θεωρώ κοροϊδία να συνεχίσουν να με συντηρούν αφού θα φύγω. Από μικρή προσπαθούσα να είμαι ανεξάρτητη και να νικάω τους φόβους μου (γιατί φοβάμαι) με τη μέθοδο τσιρότο: μπαμ και κάτω. Δεν έχει βρεθεί όμως ένας που να καταλάβει αυτή την ανάγκη ανεξαρτητοποίησης, ούτε καν άνθρωποι της ηλικίας μου, τραγικό! Με όσους έχω προσπαθήσει να το συζητήσω μου λένε μόνο τις δυσκολίες που θα έχω και, τρίτον, φοβάμαι πάρα πολύ ότι αν αποτύχει όλο αυτό θα πρέπει να γυρίσω πίσω και αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο.
Θέλω να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου και ως φοιτήτρια όπως πχ να πάω Eράσμους, θα μπορέσω να το κάνω έχοντας ένα σπίτι να συντηρήσω; Ξέρω ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή και ειδικά η ελευθερία κοστίζει, αλλά ρε γαμώτο! Λίγη στήριξη μόνο θέλω! Πολλά είναι; Συγγνώμη για το μακρύ κείμενο. Συγγνώμη για το γαμώτο αν θέλεις σβήσ’το. Σε παρακαλώ απάντησέ μου το χρειάζομαι.
– φοβισμένη, αγχωμένη, control freak
Οι άνθρωποι δεν λένε την αντικειμενική τους γνώμη. Ποτέ κανείς δεν λέει την αντικειμενική του γνώμη, γιατί αυτό δεν γίνεται – όλοι κρίνουν σύμφωνα με τα γυαλιά που φορούν. Λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να σχολιάσουν τις πράξεις ενός άλλου προσπαθώντας να μπουν στη θέση του. Οι περισσότεροι προσπαθούν να βρουν μια απάντηση που εξηγεί με θετικό τρόπο τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ συμπεριφορά για το ίδιο θέμα. Είναι αστείο το πόσο εγωκεντρικά ερμηνεύουμε όλοι μας τα πάντα. Έτσι εξηγείται η επιτυχία των ζωδίων. Όλοι καταφέρνουν να βρουν σε μια αοριστία κάτι που τους αφορά προσωπικά, γιατί όλα εξηγούνται σύμφωνα με τις δικές τους σκέψεις. Όσο πιο κοντά στο πρόβλημα σου είναι κάποιος, τόσο πιο πιθανό είναι να το κάνει, και γι ‘αυτό σε αποτρέπουν οι συνομήλικοι που σε αποτρέπουν: προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί δεν κάνουν το ίδιο. Δεν έχει να κάνει με σένα, ούτε με τις αποφάσεις σου
Θα ήταν ωραίο να είχες στήριξη, ουσιαστική στήριξη, αλλά μην το περιμένεις ποτέ αυτό από μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Αυτό γίνεται μόνο με ανθρώπους που σε συνδέει βαθιά, σταθερή φιλιά ή άλλη σχέση, με ανθρώπους που έχουν βρει την ισορροπία τους κι έτσι δεν χρειάζεται να δικαιολογούν πρώτα τον εαυτό τους όταν άλλοι κάνουν λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο. Αυτοί οι άνθρωποι θα μετριούνται στην παλάμη του ενός χεριού. Το «ούτε ένας» είναι όντως λόγος για να διαμαρτύρεσαι, αλλά εξέτασε πρώτα σε ποιους το έχεις πει, τι είδους σχέση έχεις μαζί τους, και αν έχεις παραβλέψει άλλους που έμαθες να θεωρείς δεδομένους – γιατί κι εσύ εγωκεντρικά βλέπεις τα πράγματα, όπως όλοι, όπως είπαμε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
