Θέλω να σας μιλήσω για τον Μ.
Ο Μ., 5 ετών, είπε στη 12 χρονη αδελφή του φίλου του, η οποία είναι ΑΜΕΑ, «μη στενοχωριέσαι, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Κι εγώ έχω έναν θειο που είναι καφέ και είναι φοβερός» (εξ αγχιστείας θειος από Βραζιλία).
Ο Μ., 7 ετών, όταν ο κολλητός του στο πλαίσιο παιχνιδιού με τρίτο αγόρι που μόλις είχαν γνωρίσει είχε πει «πετά την μπάλα, χοντρέ», σταμάτησε το παιχνίδι και είπε στον κολλητό του «δεν τον λένε χοντρό, Νικό τον λένε».
Ο Μ., 10 ετών, όταν τα ξαδέλφια του επέμειναν να κάνει την προσευχή του πριν από το φαγητό, παρότι ο ίδιος δηλώνει άθεος, επικαλέστηκε το Διάταγμα των Μεδιολάνων (ιστορία Ε’ δημοτικού) και την ανεξιθρησκία (κι έτσι τους έκοψε τον βήχα και την όρεξη).
Ο Μ., τώρα πια που πλησιάζει τα 11, όταν του είπα (σε συζήτηση για το πόσο υπάκουος ήταν μικρός) «εννοείται ότι έκανες αταξίες, αλλά για αγόρι ήσουν πολύ ήσυχος» μου απάντησε «δεν είναι λίγο σεξιστικό αυτό που λες; Τι σχέση έχει που είμαι αγόρι;» (κατάπια τη γλωσσά μου).
Ο Μ. χθες, όταν ο πατέρας του είπε στον μικρό του αδελφό να βγάλει τη ροζ μάσκα που φόρεσε, γιατί το ροζ είναι για κορίτσια, επαινεί και είπε «μπαμπά, μην του λες τέτοια· δεν υπάρχουν χρώματα για κορίτσια ή για αγόρια».
Ο Μ. λοιπόν, αντιστεκόμενος σε όλους εμάς γύρω του, αναγνωρίζει από μικρό παιδί όλα τα συνταγματικά δικαιώματα και τα υπερασπίζεται. Κι αυτό είναι κάτι…
-η μαμά του Μ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News