Γεια σου Λένα,
ευχαριστώ για όσα με έχεις να βοηθήσει να μάθω ως τώρα!
Ζω εκτός Ελλάδος (Αγγλία) εδώ και 2,5 χρόνια. Ήθελα από παλιά να ζήσω τουλάχιστον κάποιο διάστημα εξωτερικό και παρόλο που δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, το απολαμβάνω πάρα πολύ. Το πρόβλημά μου είναι ότι ανησυχώ και νιώθω (μάλλον προκαταβολικά) ενοχές για τους γονείς μου, οι οποίοι μένουν Ελλάδα. Έχουμε καλή σχέση και κρατάμε καλή επαφή, θεωρώ, με Skype και συναντήσεις στις διακοπές. Ξέρω ότι θα προτιμούσαν να είμαι εκεί, γιατί με ρωτάνε πότε πότε αν ψάχνω να βρω δουλειά Ελλάδα. Η απάντηση πλέον είναι όχι – έχω καλή δουλειά εδώ, που αν και όχι μόνιμη, δε μου δίνει κάποιο λόγο να ψάξω κάτι στο οικονομικά ασταθές περιβάλλον της Ελλάδας. Πέραν του ότι είμαι ευχαριστημένη εδώ που είμαι, δε θέλω να κάνω κάποια κίνηση που έχει μεγάλη πιθανότητα να με ξαναφέρει στο σπίτι των γονιών μου ή/ και οικονομικά εξαρτημένη από αυτούς (λαμβάνοντας υπόψη μισθούς και συνθήκες στην Ελλάδα). Αυτή ήταν η κατάσταση για πολλά χρόνια πριν μετακομίσω εδώ, αλλά είμαι 32 και δε μου πάει.
Το ξέρω ότι απογοητεύονται που δεν προσπαθώ καν να γυρίσω και – αν και δε με πιέζουν για κάτι – νιώθω άσχημα. Πιο πολύ όμως ανησυχώ για το τι θα γίνει αν κάποιος από τους 2 τους πάθει κάτι. Πώς θα βοηθήσω ουσιαστικά αν δεν είμαι εκεί μόνιμα, σε περίπτωση που χρειαστεί; Αν τελικά στήσω τη ζωή μου εκτός Ελλάδος – καθόλου απίθανο – θα πρέπει κάποια στιγμή να επιλέξω ανάμεσα στο να την κρατήσω ή να την ξεστήσω για να υποστηρίξω ψυχολογικά και πρακτικά τους δικούς μου; Το δεύτερο με αγχώνει, το πρώτο μου φαίνεται εγωιστικό, οπότε πάλι με αγχώνει.
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τους στηρίξω αν/ όταν χρειαστεί, χωρίς να κάνω τα δικά μου θέλω τελείως στην άκρη;-ξενιτεμένη
Αν πιστεύεις σε αυτά που γράφεις όπως τα γράφεις, αν γυρίσεις στην Ελλάδα, δεν θα έχεις λεφτά, θα μένεις μαζί τους επειδή δεν θα μπορείς να μένεις αλλού, και θα εξαρτάσαι οικονομικά από αυτούς. Αν ένας από τους δύο πάθει κάτι, τα λεφτά σας συλλογικά θα μειωθούν πάρα πολύ. Ας πούμε ότι ψυχολογικά θα τους βοηθήσεις – με τις συνθήκες που περιγράφω – , το πρακτικά τι είναι; Θα τρέχεις να βρεις άκρη χωρίς λεφτά σε ιατρικά θέματα; Θα πηγαίνεις σεντόνια στο νοσοκομείο; Θα μαγειρεύεις και θα καθαρίζεις; Σε αυτή την περίπτωση το φαγητό και το σκούπισμα θα είναι το πρόβλημα, που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις;
Το «κάτι» που θα πάθουν κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι. Μπορεί να γίνεται να βοηθήσεις, μπορεί και όχι. Επειδή όμως αυτά τα «κάτι» μόνο με λεφτά υποστηρίζονται ουσιαστικά (άσε τα ψυχολογικά και τα πρακτικά. Αν έχεις λεφτά, και η ψυχολογία σου είναι καλύτερη, και τα πρακτικά λύνονται), αν ισχύει ότι η επιστροφή στην Ελλάδα ισούται με φτώχεια για σένα, κάτσε εκεί που είσαι, βρες μια δουλειά που σε πληρώνει πολύ καλά, βάζε λεφτά στην άκρη, και αν γίνει το κάτι, πας στην Ελλάδα μαζί με τα λεφτά σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Λοιπόν εντελώς συμπτωματικά είμαι στη κατάσταση ακριβώς που περιγράφεις. Είμαι 30 και μέχρι πριν 10 μέρες ζούσα και σπούδαζα στην Αγγλία 2,5 χρόνια τώρα. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω γιατί η μητέρα μου έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας και χρειάζεται τη βοήθεια μου. Ο αδερφός μου εργάζεται στη Κρήτη οπότε είπα να γυρίσω εγώ. Κάνω ότι περιγράφεις. Πηγαίνω στους γιατρούς, σε νοσοκομεία, στην αιμοκάθαρση μαζί της και αλλάζω πάνες, πλένω, κάνω φασίνα και μαγειρεύω για εμάς και τον πατέρα μου που είναι μεγάλος σε ηλικία, δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του και είναι αρκετά μουδιασμένος με το τι μας… Διαβάστε περισσότερα »
Εύχομαι να πάνε όλα καλά, καλή δύναμη! Και μπορείς πάντα να ξαναγυρίσεις αν οι καταστάσεις το επιτρέψουν και αυτό θέλεις!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ από καρδιάς.
Εισαι ηρωίδα μπράβο σου
Αγαπητή ξενιτεμένη, εδώ άλλη ξενιτεμένη που έζησε παρόμοια φάση με σένα. Εγώ στο στο εξωτερικο εδώ και 6 χρόνια, έχω μια δουλειά και μισθό που στην Ελλάδα δεν θα μπορούσα να έχω, κοινωνική ζωή, σχέση με έναν ντόπιο και γενικά μια καλή ζωή που μου αρέσει. Τα πρώτα 3-4 χρόνια σκεφτόμουν να βρω μια δουλειά στην Ελλάδα και να γυρίσω για τους γονείς μου, για να μην είναι μόνοι και να έχουν έναν άνθρωπο δίπλα τους. Ειχα ευκαιρίες να γυρίσω Ελλάδα όμως χειρότρες απ την τωρινή μου δουλειά και γι αυτό δεν γύρισα. Οι γονείς μου το έβλεπαν και το… Διαβάστε περισσότερα »
Έγινα μέλος για να σχολιάσω εδώ. (μπράβο για το νέο site!) Είμαι 41, ζω στην Αθήνα, δουλεύω σε ένα αντικείμενο που μου αρέσει πολύ και σε μια εταιρεία από τις πιο εύρωστες σε ότι αφορά μεγέθη και κερδοφορία… για 1100 ευρώ το μήνα. Πληρώνοντας κάθε μήνα τις υποχρεώσεις μου (ενοίκιο, λογαριασμοί, εφορίες, πάγια, αλλά και κάθε λογής “έκτακτες εισφορές”, όπως έχουν βαφτίσει περίτεχνα το κανονικότατο ξεβράκωμα από πλευράς κράτους), καταλήγω να έχω 50 ευρώ στη διάθεση μου για να βγάλω διβδόμαδο μέχρι την επόμενη πληρωμή, ή ακόμα χειρότερα να τσοντάρουν οι δικοί μου. Οι συνθήκες δεν είναι καλές, και πέρα… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτοί θα ερχόντουσαν στην Αγγλία να μείνουν μόνιμα για να είναι κοντά σου; Αν πάθεις κάτι εσύ τι θα γίνει; Αν είχες παντρευτεί με Άγγλο θα γύριζες στην Ελλάδα να σε φροντίσουν οι γονείς σου; Είναι ερωτήματα που μπορεί να σε βάλουν σε άλλο τρόπο σκέψης. Όπως έχουν αυτοί διαμορφώσει τη ζωή τους, έτσι κι εσύ διαμορφώνεις τη ζωή σου. Θέλεις να διαμορφώσεις την ζωή σου βάσει της δικής τους ζωής ή τι είναι καλύτερο για σένα;
Όταν παρουσιάζονται προβλήματα κοιτάμε πως να βρούμε λύσεις μέσα στο πλαίσιο των καταστάσεων που ισχύουν στη ζωή μας και τι μπορούμε να κάνουμε.
Το ίδιο με βασάνιζε και εμένα όταν έφυγα και ο πατέρας μου έιχε ήδη βεβαρημένο ιστορικό υγέιας, τι θα γίνει αν αρρωστησει πάλι? Τι θα γίνει αν συμβεί κάτι? Και βέβαια το κάτι συνέβη και για φαντάσου πως ήμουν σε θέση να βοηθήσω? Με χρήματα για ιατρικά έξοδα. Αν δεν τα είχα διαθέσιμα στις δεδομένς συνθήκες απλά θα έβλεπα τον πατέρα μου να σιγοσβήνει και θα με έτρωγε και εμένα ένα σαράκι καθημερινά αν βρισκόμουν στην Ελλάδα για 3,60 δουλέυοντας 12ωρα (δεν κρύβω επίσης οτι η απόσταση απο την καθημερινότητα με βοήθησε να είμαι λίγο πιο αποστασιοποιημένος και ίσως πιο… Διαβάστε περισσότερα »
Αν συμβεί το οτιδήποτε, θα μπορέσεις να έρθεις για λίγο από την Αγγλία και να τους στηρίξεις σε ό,τι χρειαστούν. Το ότι θα έμενες στην Ελλάδα δεν εγγυάται ότι θα είσαι και ακριβώς δίπλα τους την ώρα που θα συμβεί αυτό το κάτι. Επιπλέον, από τη δουλειά σου στην Αγγλία απέκτησες μια καλή οικονομική κατάσταση, η οποία δεν θα υπήρχε στην Ελλάδα. Αν χρειαστούν κάποια οικονομική στήριξη για θέματα υγείας, θα μπορέσεις να τους την παρέχεις από τη δουλειά που έχεις. Αν είσαι στην Ελλάδα άνεργη ή χαμηλόμισθη και ζεις μαζί τους, τότε δεν θα μπορέσεις να κάνεις και πολλά… Διαβάστε περισσότερα »
Τις ίδιες ακριβώς σκέψεις έκανα και γω όταν μετακόμισα από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα (εντάξει, ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο). Η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν μη τυχόν πάθουν κάτι και γω δεν είμαι εκεί. Βέβαια εγώ έχω και άλλες δύο αδερφές οπότε δεν τους άφησα ακριβώς μόνους τους.Εσύ έχεις αδέρφια; Υπάρχουν άνθρωποι κοντινοί που θα τους συντρέξουν την ώρα της ανάγκης; Αν είναι σε μεγάλη ηλικία μπορείς να καλύπτεις τα έξοδα μιας βοηθού για λίγες ώρες; Πάντως το σημαντικό είναι το κομπόδεμα, γιατί οι ανάγκες που έχεις στο μυαλό σου λύνονται συνήθως με λεφτά: μια επέμβαση είναι καλύτερα να γίνει… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτο με την ιδιωτικες και δημοσιες υπηρεσιες υγειας ειναι πολυ σχετικο να ξερετε. Οι καλυτεροι γιατροι ειναι συνηθως στα δημοσια γιατι βλεπουν περισσότερα περιστατικα. Τα ιδιωτικα ειναι καλυτερα ξενοδοχεία, εχουν καλυτερες συνθηκες (συνηθως) αλλα απολυτως κανεις δεν εγγυαται οτι κανουν καλυτερη δουλεια. Ασχετα που ειναι δραματικο να μιλαμε για ιδιωτικη υγεια ενω πληρωνουμε εισφορες, οι περισσότεροι μπροστα στο φοβο του θανάτου και αρρωστιας κανουν και δινουν τα παντα. Λυπηρο. Ας μη χτισεις τη ζωη σου για να εχεις λεφτα να τα φανε οι γιατροι που λενε. Αν παθουν κατι οι γονείς σου, υπαρχει το ΕΣΥ, η ιδιωτικη υγεια ειναι μια… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ο λόγος που συχνά προτιμάται το ιδιωτικό νοσοκομείο είναι ο χρόνος εξυπηρέτησης, σε δημόσιο περιμένεις μήνες για να εγχειριστεις κ συχνά δεν έχεις την πολυτέλεια.
Ακριβώς. Ο χρόνος εξυπηρέτησης δεν εγγυάται και το αποτέλεσμα όμως. Είναι που θα πέσεις.
Νομίζω πως το βλέπεις κάπως λάθος το θέμα. Έτσι μας έμαθαν οι γονείς μας όμως. Εσύ πιστεύεις.πως για να είσαι καλή κόρη πρέπει,όταν ο ένας απο τους δύο π.χ πέσει σρο κρεβάτι, να είσαι εδώ να κάνεις φασίνα, να αλλάζεις πάνες. Λογικός ο προβληματισμός σου γιατί γονείς σου είναι και τους αγαπάς, αλλά πως θα μπορείς να συνεισφέρεις ουσιαστικά χωρίς καλό εισόδημα; Άκου τι σου λέει η Λένα. Θα είσαι δίπλα τους με έναν τρόπο που οι περισσότεροι γιοί και οι περιασοτερες κόρες στην Ελλάδα δυσκολεύονται.
Να το παρουμε λιγο αλλιως, σπούδασα αγγλια, το σκεφτομουν λοιπον να μεινω, αλλα έπεσαν επανω μου να γυρισω, να μην ειμαι μακρια απο την οικογενεια για ολους τους γνωστους λογους. Γυρισα και εγω λοιπον, και εζησα περιπου 8 χρονια ελλαδα, και μετα ηρθε η κριση, και εμεινα ταπι και ψυχραιμη, και ξαναεφυγα και ξαναρχισα απο την αρχη. Φυσικα, δεν ηταν καθολου ευκολο αλλα μια χαρα ζουμε 6 χρονια μακρια τωρα. 3.30 ωρες μακρια εισαι, δεν εισαι στην αυστραλια, η στην κομοτηνη! “Το ξέρω ότι απογοητεύονται που δεν προσπαθώ καν να γυρίσω και – αν και δε με πιέζουν για κάτι… Διαβάστε περισσότερα »
Έφυγα από την Ελλάδα πριν 12 χρόνια. Πλέον έχω παντρευτεί (ξένο) και δεν έχω σκοπό να γυρίσω. Αυτό το ερώτημα με βασανίζει συχνά αλλά έχω κι εγώ καταλήξει ότι θα είναι πολύ καλύτερα και για μένα αλλά και για τους γονείς μου αν συνεχίσουμε να έχουμε την καλή σχέση που έχουμε τώρα μέσω σκάιπ και λίγων ημερών διακοπών στην Ελλάδα τον χρόνο οι οποίες όμως ισοδυναμούν με τον λιγοστό ποιοτικό χρόνο που θα περνούσα έτσι κι αλλιώς μαζί τους αν ήμουν στην Ελλάδα άνεργη ή σε μία δουλειά με κακές συνθήκες. Αυτό το ξέρω γιατί μέσα σε αυτά τα 12… Διαβάστε περισσότερα »