Α, μπα, είμαι τελειόφοιτη σε σχολή που στην Ελλάδα έχει σχεδόν μηδενική αποκατάσταση (ακόμη και έξω) με σκοπό να ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα, εάν τα καταφέρω. Αγαπώ πολύ το αντικείμενό μου και μιλώντας με ανθρώπους μέσα στο χώρο όλοι με προτρέπουν να φύγω στο εξωτερικό. Κι εγώ θέλω να φύγω • με κουράζει η καθημερινότητα στην Αθήνα, στην Ελλάδα γενικώς, που καταβάλλεις τριπλάσια προσπάθεια για να κάνεις τις σπουδές σου για χίλιους γνωστούς και άγνωστους λόγους, που δεν μπορείς να βρεις μια δουλειά, που η πόλη σου δεν είναι καθόλου βιώσιμη. Και για πολλούς ακόμη λόγους, θα τα έχεις ακούσει ξανά.Πρόσφατα ξεκίνησα και τη γλώσσα της χώρας που (μάλλον) θα πάω, τουλάχιστον είναι μια γλώσσα πολύ βοηθητική για όλες τις βόρειες. Όμως έχω κάποιες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου και επανέρχονται συχνά όταν σκέφτομαι ότι θα φύγω. Πρώτον δεν είμαι κοινωνική. Καθόλου. Έχω μετρημένους φίλους. Πολύ στενούς δεν έχω, δεν κάνω εύκολα φίλους. Δεν τους πλησιάζω, δεν με πλησιάζουν κι εκείνοι. Δεν αφήνω χώρο στους άλλους γιατί φαίνομαι πολύ απόμακρη.Μέσα μου δεν νιώθω έτσι, όμως βγαίνει μια αρκετά διαφορετική εντύπωση. Προσπαθώ να το διορθώσω, όμως δεν τα καταφέρνω καλά. Ακόμη λοιπόν και στην πόλη και τη χώρα μου, δεν έχω καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να κάνω αρκετούς φίλους ή καλούς που να τους έχω για καιρό. Το δεύτερο και μικρότερης σημασίας είναι (και μπορεί να φανεί γελοίο): ο καιρός. Έχω ένα βαρύ κι ασήκωτο συναίσθημα κάθε μέρα που νυχτώνει νωρίς και ειδικά τις μέρες που βρέχει. Πιστεύω πως θα συνηθίσω σε έναν μουντό καιρό, όμως σκέφτομαι πως θα δυσκολευτώ πολύ.Πολλές φορές θέλω να φύγω. Θέλω να πάω σε ένα περιβάλλον που να μην ξέρω κανέναν και να φτιάξω καινούριες σχέσεις αλλού, με καινούριους ανθρώπους, σε καινούρια μέρη. Άλλες φορές πιάνω τον εαυτό μου διστακτικό και μετριοπαθή να νομίζει πως δεν θα τα καταφέρει. Ίσως να φταίει που είμαι είκοσι ενός, ίσως όμως και όχι.Έχεις να πεις κάτι;
Το ότι δεν έχεις καταφέρει να έχεις καλούς και στενούς φίλους στη χώρα που είσαι, σε τι επιβαρύνει την απόφαση σου να πας σε άλλη χώρα; Ακριβώς το αντίθετο δεν ισχύει; Πρώτον, δεν αφήνεις πίσω σου σχέσεις ζωής, και δεύτερον, κάνεις μια καινούρια αρχή, με νέα διάθεση και νέες γνωριμίες.
Για κάτι άλλο θα προβληματιζόμουν περισσότερο, κάτι που αποκάλυψες στη ροή του λόγου. Γράφεις ‘έχω ένα βαρύ και ασήκωτο συναίσθημα κάθε μέρα που νυχτώνει νωρίς’. Αυτό δεν έχει σχέση με τον καιρό. Κάτι άλλο δείχνει, νομίζω. Εντάξει η μελαγχολία για την κακοκαιρία, αλλά ‘βαρύ και ασήκωτο συναίσθημα κάθε μέρα που νυχτώνει νωρίς’ σε συνδυασμό με ότι δεν πλησιάζεις και δεν σε πλησιάζουν, ίσως χρειάζεται περισσότερη διερεύνηση.
Έχεις διαλέξει δύσκολο δρόμο και σου εύχομαι κάθε επιτυχία. Μαζί με τις γνώσεις και τα εφόδια της γλώσσας, πρέπει να φροντίζεις και τον εαυτό σου. Προσπαθείς να αλλάξεις κάποια πράγματα στη συμπεριφορά σου, ώστε να ταιριάζει το μέσα με το έξω, και δεν τα καταφέρνεις. Ίσως έχει έρθει η ώρα να το προσπαθήσεις μαζί με έναν καθοδηγητή. Σκέψου το.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Να σου πω την δική μου εμπειρία σε εξωτική χώρα της Σκανδιναβίας. Έφυγα με τα ίδια συναισθήματα με εσένα, και ένα γενικότερο μπούχτισμα για την Ελλάδα. Βρήκα καλούτσικες σπουδές και δύσκολη αλλά εφικτή επαγγελματική αποκατάσταση. Οι μισθοί είναι από την αρχή παραπάνω από ικανοποιητικοί (αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να έχεις σπίτι μόνος σου, πάντα θα έχεις και συγκατοίκους – τα ενοίκια είναι εξωπραγματικά), οι εργασιακές συνθήκες άψογες, οι Σκανδιναβοί είναι τρομερά τεμπέληδες (ή, τώρα που το σκέφτομαι, ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή), έχουν μειωμένα ωράρια και κάνουν πολλές διακοπές. Το εργασιακό κομμάτι με κάλυψε πλήρως. Αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν… Διαβάστε περισσότερα »
Πάντως. το ζήτημα του κλίματος και του καιρού δεν είναι αμελητέο. Κι εμένα με ρίχνει πολύ ψυχολογικά ο βροχερός καιρός (συμβάλλει σε αυτό ότι είμαι μοτοσικλετιστής). Θυμάμαι όταν πήγαμε καλοκαίρι στην Φινλανδία, όπου νύχτωνε πραγματικά μετά τις 1 και χάραζε πολύ νωρίς, τρελάθηκα και μόνο με την ιδέα ότι τον χειμώνα συμβαίνει το αντίστροφο, και μάλιστα συχνότατα με πολύ πυκνή συννεφιά. Προσωπικά, ο σημαντικότερους από τους λόγους για τους οποίους δεν ζω στο Παρίσι, μια πόλη που λατρεύω, είναι το απαίσιο κλίμα του. Θυμάμαι και το σκηνικό που μου διηγήθηκε μια χρονιά ένας φίλος που ζει Βρυξέλλες: πριν πάρει το… Διαβάστε περισσότερα »
Ζω τέσσερα χρόνια στο Παρίσι και τολμώ να πω πως δεν είναι τόσο κακό το κλίμα του. Σίγουρα δεν είναι νοτος δεν είναι όμως και Λονδίνο ,ούτε Βερολίνο. Αγαπώ και εγώ πολυ τον ήλιο και την θάλασσα όμως έχω δει και έχω μαθει τόσα σ’αυτην την πόλη που δεν το συγκρίνω με τίποτα !
Αν εκει που πας εχεις κατι ενδιαφέρον να κάνεις, δε χρειάζεται να φοβασαι ουτε τον καιρό, ουτε τις παρέες. Ολα θα έρθουν με τη σειρά τους. Ίσως σε αγχωνει η αλλαγή αυτή αλλα μη ξεχνας αν δεν είναι οπως το φαντάστηκες ενα αεροπλάνο δρομος είναι ολα!
Ένα πράγμα να ξέρεις.Φύγε όσο είναι καιρός και μην ξανά κοιτάξεις ποτέ πίσω.Εγώ που έχω τα διπλάσια χρόνια από σένα κάνω μαθήματα γλώσσας με σκοπό να ρίξω μαύρη πέτρα.Όσο για τον καιρό είναι το μόνο που δεν με απασχολεί.Εγώ με τον ήλιο έχω πρόβλημα.Το καλοκαίρι παθαίνω εγκαύματα και καίγομαι.Προσέχω όσο μπορώ αλλά δεν φτανει.Και ας βρέχει όσο θέλει.Δεν με απασχολεί καθόλου.Ο βασικός λόγος που το ψάχνω είναι κυρίως ο οικονομικός γιατί σε λίγο θα έχω βιοποριστικό πρόβλημα.Το άλλο είναι το κλίμα της χώρας (και οχι το καιρικό).Το άγχος η καθημερινότητα με σκοτώνουν.Είναι πολύ ψυχοφθόρα η κατάσταση και μπούχτισα.Δεν αντέχω άλλο.Ίσως… Διαβάστε περισσότερα »
Καλημέρα σε όλους! Θα ήθελα να σου γράψω την δική μου εμπειρία. Έφυγα από την Ελλάδα πριν 7 χρόνια για διδακτορικές σπουδές και συνεχίζω να δουλεύω έξω. Όχι γιατί αυτό που σπούδασα δεν είχε αποκατάσταση, αλλά γιατί το αντικείμενο της δουλειάς που θα μπορούσα να έχω στην Ελλάδα δεν θα με ικανοποιούσε ποτέ. Σκεφτόμουν τον εαυτό μου σε μια τράπεζα ή σε μια δημόσια υπηρεσία να κάνω το ίδιο πράγμα κάθε μέρα και με έπιανε πανικός. Ήθελα να μάθω περισσότερα πάνω στο αντικείμενό μου. Επίσης ως παιδί που δούλευα δυο δουλειές για να τελειώσω το μάστερ και σχεδόν καθόλου ζωή… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ κάνω παρόμοιες σκέψεις.. Πρώτα πριν φύγω από Αθήνα για το εξωτερικό και έπειτα, και αφού το έκανα το βήμα οι ίδιες σκέψεις έρχονται και πάλι με ανάποδη διαδρομή.. από εξωτερικό προς Αθήνα. Κάποιες φορές φταίει ο τόπος, ο χώρος και όταν αυτός αλλάζει φτιάχνουν πολλά. Αλλά όπου κι αν είμαι κουβαλάω κι “εμενα”. Τα βασικά μου θεματα με ακολουθούν παντού. Στο τέλος όμως, οι αλλαγές στη ζωή μου (είτε χώρου είτε χρονου και συνθηκων) πάντα ταρακουνουν τα βαλτωμενα.