Διαβάζω πολύ καιρό τη στήλη και εκτιμώ πολύ τις στοχευμένες και αντικειμενικές απαντήσεις, τόσο τις δικές σου όσο και των σχολιαστών! ‘Ηρθε η ώρα να ακούσετε και το δικό μου πρόβλημα λοιπόν που αυτή τη στιγμή μου φαίνεται βουνό: Κατάγομαι από μυστηριώδη επαρχιακή πόλη (εντάξει ονειρεμένο Ναύπλιο) και τα τελευταία δεκατρία χρόνια ζω στην Αθήνα, όπου σπούδασα και σε ένα χρόνο τελειώνω την ειδικότητα μου ως γιατρός. Από τα 18 μου (είμαι 31 πλέον) είχα ως πλάνο να τελειώσω με τη σχολή και να ανοίξω το δικό μου ιατρείο στην πόλη καταγωγής μου, όπου βρίσκεται και ο ευρύτερος κύκλος μου και ενδεχομένως θα ήταν αρκετά πιο ευοίωνο το ξεκίνημα για έναν ελεύθερο επαγγελματία σε σχέση με μια μεγάλη πόλη.
Τα τελευταία 2 χρόνια έχω σχέση με έναν πολύ αξιόλογο συνομήλικο με εμένα άνθρωπο που αγαπώ πολύ με τον οποίο και συγκατοικούμε εδώ και ένα χρόνο, κάνοντας σχέδια για κοινή ζωή και οικογένεια. Κατάγεται από Αθήνα και έχει μια αρκετά καλή για την εποχή θέση σε δημόσια υπηρεσία (στα λέω όλα αυτά για να καταλάβεις περίπου τη φάση που βρίσκομαι). Εδώ και 1 εξάμηνο γίνονται συζητήσεις για το κοινό μας μέλλον και εγώ έχω εκφράσει την επιθυμία μου να γυρίσουμε μαζί στην πόλη καταγωγής μου και να ξεκινήσουμε εκεί τη ζωή μας, κάτι στο οποίο εκείνος ενώ φαινομενικά δεν απορρίπτει, είναι σχεδόν βέβαιο ότι λόγω της δουλειάς του δε θα μπορεί να ακολουθήσει (δεν υπάρχει η αντίστοιχη θέση εκεί).
Δεν ξέρω τι να κάνω Α, μπα. Να μείνω στην Αθήνα και να αφήσω ανολοκλήρωτο το όνειρο της δικής μου δουλειάς (ή να προσπαθήσω να το οργανώσω στην Αθήνα με λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες) ή να επιστρέψω στην πόλη μου, με τους φίλους και την οικογένεια μου και επαγγελματικά καλύτερες συνθήκες (έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα τουλάχιστον). Αγαπάω τον άνθρωπό μου αλλά δεν θέλω να φτάσει η στιγμή που θα μετανιώσω που έμεινα μαζί του αφήνοντας πίσω τα επαγγελματικά μου όνειρα (για τα οποία έχω παλέψει πολύ σκληρά όλα αυτά τα χρόνια). Πραγματικά ξέρω ότι είναι απόφαση ζωής, αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω και την αντικειμενική γνώμη σου (και των σχολιαστών φυσικά)!
-Με το ένα πόδι στην Αθήνα
Δεν υπάρχει αντικειμενική γνώμη, και μη ρωτάς για τέτοια θέματα αγνώστους. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι αν δεν είναι έτσι δομημένη η σχέση σας ώστε να είναι εντελώς ξεκάθαρο ότι είναι η απόφαση ΣΑΣ και όχι η απόφαση σου, τότε χρειάζεται να σκεφτείς πολύ καλά πολλά από αυτά που θεωρείς δεδομένα, ξεκινώντας από το «το οποίο φαινομενικά δεν απορρίπτει».
Τι θα πει «φαινομενικά;» Θα πει ότι κάνεις υποθέσεις χωρίς να έχουν γίνει οι σοβαρές συζητήσεις, και όταν δεν έχουν γίνει οι σοβαρές συζητήσεις για το μέλλον, όλοι έχουμε την τάση να υποθέτουμε ότι ο άλλος θέλει αυτό που θέλουμε κι εμείς αφού «φαινομενικά» δεν έχει φέρει αντίρρηση. Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο δύο άνθρωποι να έχουν το ίδιο όραμα για το μέλλον. Δεν γίνεται αυτόματα, χρειάζεται τριβή, και δεν φαντάζεσαι πόσο καλή θέληση. Δεν αρκεί να εκφράσεις επιθυμία, γιατί οι επιθυμίες αλλάζουν και «φαινομενικά» μπορεί κι αυτός να υποθέτει ότι δεν είσαι και τόσο φανατική με την ιδέα. Πρέπει να πεις αυτό που θέλεις, για τους πολύ σοβαρούς λόγους που το θέλεις, και να διευκρινίσεις ότι είναι τόσο σημαντικό αυτό για σένα που θα μπορούσε να βάλει την σχέση σας σε δεύτερη μοίρα. Αυτή είναι η σοβαρή συζήτηση που πρέπει να γίνει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
