Αγαπητή «Α, μπα»: Το θέμα μου είναι οι φιλίες

Αχ Α,μπα μου…δύσκολα τα πράγματα…..Που λες είμαι φοιτήτρια…πρώτο έτος αλλά παρακολουθώ και πολλά μαθήματα από το δεύτερο. Το θέμα μου είναι oi φιλίες….Γενικά πιστεύω ότι είμαι άνθρωπος αισιόδοξος με λίγο χιουμοράκι. Τα αρνητικά μου είναι (πριν έναν χρόνο το παρατήρησα αυτό) ότι θέλω να μιλάω πολύ για τον εαυτό μου….Δεν ξέρω γιατί…ίσως γιατί έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση? Αλλά δεν είμαι και νάρκισσος, δηλαδή έχει τύχει να κάνω μία πολύ καλή εργασία στη σχολή η οποία προβλήθηκε στο αμφιθέατρο ως καλή εργασία και δεν το είπα για να μην νομίζουν ότι είμαι ψώνιο. Η φάση λοιπόν είναι η εξής….Γνώρισα 4 κορίτσια…στην αρχή κλασικά τα πηγαίναμε συμπαθητικά. Αν και περνούσα πάντα λίγο μέτρια με αυτές αλλά όχι και χάλια τον τελευταίο καιρό χειροτέρεψαν τα πράγματα. Νοιώθω μια αδιαφορία από μέρος τους….Δεν νοιώθω ότι έκανα καλές φίλες. Είμαι και κοινωνική. Τι να κάνω? Να αναζητήσω νέες παρέες? Και αν ναι πως? Αν και σκέφτομαι τί είναι αυτό που τους κάνει να μη με συμπαθούν? Η άλλη φίλη μας είναι τέρμα εγωίστρια τους κάνει ότι θέλει αλλά με αυτή και αγκαλίτσες και φιλάκια…και εγώ που δε χαλάω χατίρι έχω τέτοια αντιμετώπιση…Σίγουρα κάνω και εγώ κάπου λάθος. Απλά έχω αρχίσει να τα ρίχνω όλα στον εαυτό μου. Αλλά είμαι σίγουρη ότι δε φταίω μόνο εγώ γιατί πρίν δυο χρόνια ήμουν σε άλλη σχολή και έκανα πάρα πολυ καλές φιλίες που βαστάν ακόμα παρά την απόσταση… Ασε που πλέον βαριέμαι να βγω…σε φάση και να βγω να κάνω ΤΙ? Και που βγαίνω δεν λέω γνωρίζω κόσμο αλλά νοιώθω ότι όλοι αδιαφορούν. Ναι θα πούμε από που είμαστε κλπ κλπ αλλά μετά σταματάει. Πλέον έχω συνεχώς άγχος. Τεράστια ανασφάλεια. Σε αυτό ίσως συμβάλει ότι μάλωσα με την κολλητή μου πριν 4 χρόνια και από τότε έχασα τον εαυτό μου. Στην εφηβεία είχα και καλούς φίλους και γνωστούς παντού! Παντού όμως. Τελειώσαν όμως αυτά. Πλέον όταν είμαι σε μεγάλη παρέα δεν έχω την αυτοπεποίθηση που είχα κάποτε. Το παίζω κουλ αλλά νοιώθω ταπεινό χαμομηλάκι. Και αυτό φαντάζομαι ότι φαίνεται. Παλιά με προσέγγιζαν και οι άλλοι….τώρα ούτε με τάμα. Τι έχει πάει τόσο λάθος? Τι λάθος κάνω? Που φταίω επιτέλους? Το μόνο που θέλω από τη ζωή μου είναι δυο φιλαράκια να περνάμε καλά, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να υπάρχει ανιδιοτέλεια, να γουστάρουμε τα ίδια πράγματα. Πως θα γίνει αυτό? Που θα βρω αυτούς τους ανθρώπους? Χάνονται άδικα τόσο ωραία χρόνια…

-Τόνια