Αγαπητή «Α, μπα»: Ζήτησε τη γνώμη μου αλλά δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια

Αγαπημένη μου Α,μπα και σχολιαστές. Πώς απαντάμε όταν μας ζητηθεί κριτική για κάτι και η άποψη μας δεν είναι αυτό που θα ήθελε να ακούσει ο ερωτών; Αφορμή για αυτό στάθηκε κάτι που έγινε προχθές. Έχω έναν πολύ καλό φίλο -ετών 35, όπως είμαι και εγώ- που πριν από μερικές μέρες με πολλή χαρά μου ανακοίνωσε ότι έχει γράψει ένα κείμενο (τις σκέψεις του πάνω σε ένα κοινωνικό φαινόμενο) και θέλει οπωσδήποτε να το δημοσιεύσει γιατί πιστεύει ότι είναι πολύ καλό. Μου το έστειλε να το διαβάσω και μετά από λίγο με πήρε τηλέφωνο για να του πω πως μου φάνηκε. Δεν ήξερα τι να του πω. Το κείμενο δεν μου άρεσε, ήταν πομπώδες, υπερβολικό, είχε μια παιδιάστικη γραφή και η χρήση των σημείων στίξης ήταν ασύστολη (αποσιωπητικά σχεδόν σε κάθε πρόταση, πέντε θαυμαστικά μαζί, τρία ερωτηματικά κ.λπ.). Τελικά κόμπλαρα από τον ενθουσιασμό του και του είπα ότι είναι ωραίο, αληθινό και με πολύ συναίσθημα. Οι δύο τελευταίοι χαρακτηρισμοί ήταν και με έναν τρόπο η πραγματικότητα, δηλαδή έγραψε την αλήθεια του και χρησιμοποίησε ΠΟΛΥ συναίσθημα (στην υπερβολή του). Την επόμενη μέρα το ανέβασε στο facebook και τα σχόλια από τους λίγους που σχολίασαν ήταν ενθουσιώδη («καταπληκτικό, πάρα πολύ ωραίο, εσύ πρέπει να γίνεις συγγραφέας» κ.λπ.). Βέβαια όλοι ήταν άνθρωποι που τον αγαπούν και ίσως ήθελαν να τον ενθαρρύνουν αλλά μου έκανε εντύπωση η τόση υπερβολή. Εγώ έκανα απλά like γιατί δε μου πήγαινε να γράψω ψέμματα για κάτι που δεν μου άρεσε. Μάλιστα με τη μια σχολιάστρια/κοινή φίλη όταν βρεθήκαμε τη ρώτησα αν της άρεσε τόσο πολύ το κείμενο και μου απάντησε «Όχι μωρέ αλλά δεν κοστίζει μια καλή κουβέντα». Εγώ τελικά τι έπρεπε να κάνω για να έχω τη συνείδηση μου ήσυχη; Να πω την ειλικρινή μου άποψη (με ωραίο τρόπο, όχι όπως την έγραψα εδώ) μήπως και αυτό τον βοηθήσει να βελτιωθεί ή να του πω ψέμματα ότι μου άρεσε για να μην τον στεναχωρήσω, όπως και τελικά έκανα; Δεν κάνω την έξυπνη αλλά έχω διαβάσει πολλή λογοτεχνία, πολλή αρθρογραφία και οι γονείς μου είναι φιλόλογοι και έχω μεγαλώσει σε ανάλογο περιβάλλον. Nομίζω ότι έχω αισθητήριο για το τι είναι καλό κείμενο. Και αυτός θέλει να συνεχίσει να γράφει, ειδικά μετά από την ενθουσιώδη ανταπόκριση που είχε στο facebook. Σκέφτεται να το πάει σε δημοσιογραφικό επίπεδο με πιθανή επαγγελματική αποκατάσταση. Τόσο μακριά έχει πάει η φιλοδοξία του! Γενικά δεν είναι ψώνιο, δεν ξέρω γιατί του βγήκε έτσι με το γράψιμο. Τι να κάνω; Nα τον αφήσω να διαψευστεί από την πραγματικότητα ή να τον προειδοποιήσω ότι πρέπει να δουλέψει πάρα πολύ πάνω στα κείμενα του για να έχει κάποια προοπτική;

Δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά αυτός που μπορεί να διαψευστεί τελικά είσαι εσύ. Τα αποσιωπητικά σε κάθε πρόταση και τα πενταπλά θαυμαστικά είναι το little black dress της σύνθεσης σε ορισμένους κύκλους, με τους οποίους δεν φαίνεται να έχεις επαφή. Δεν σε μαλώνω – αλλά δημοσιογραφία με «δημοσιογραφία» έχει διαφορά. Δεν σου είπε ότι θέλει να το στείλει στο New Yorker.

Άσε τον άνθρωπο να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Ποια είσαι εσύ που θα τον προειδοποιήσεις για την εξέλιξη του; Δεν αμφιβάλλω ότι έχεις κριτήριο, αλλά έχεις διαβάσει όλες τις εφημερίδες που κυκλοφορούν;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News