Αγαπητή «Α, μπα»: Ζηλεύω πολύ τους άλλους

Αγαπητή Α, μπα, Ειμαι η Κ, 27 και ζηλευω. Ζηλευω πολυ τους αλλους. Δε ζηλευω ολους τους τομεις (ευτυχως) αλλα δυο: φιλιες και επαγγελμα. Τελευταια το τελευταιο μου εχει μειωθει καπως αλλα οχι γιατι ειμαι καλυτερα επαγγελματικα απο τους συμφοιτητες μου (τελειωσαμε σχολη με υψηλη αποκατασταση-γ αυτους, οχι για μενα, αλλα μια κουτσοδουλιτσα την ειχα ανα καιρους, ευτυχως στο αντικειμενο μου και εννοειται καμια σχεση με τις φανσι δουλειες των συμφοιτητων και τα εξωτερικα). Μου μειωθηκε η ζηλια σ αυτο απο μονη της, δεν ξερω το λογο. Υπαρχει παντως ακομη, δεν εχει φυγει δυστυχως τελειως. Νομιζω ισως εφυγε λιγο γιατι εχω φτασει στο σημειο του μηδενισμου, δε βρισκω νοημα στο να δουλευει κανεις περα απο το προφανες, δε με ενθουσιαζει κατι εργασιακα. Τελος παντων, πλεον αυτο που ζηλευω κυριως σε γνωστους μου και σε ατομα που γνωριζω ή που ξερω απο παλιοτερα ειναι να αποκτουν νεες παρεες ή να εχουν μια ‘παρεα’. Οπου παρεα συμπληρωστε: ενας κυκλος 3-4 και πανω ατομων που μαζευονται ολα μαζι πολυ συχνα και βγαινουν ή βρισκονται σε σπιτια κλπ. Δε ζηλευω τοσο τις μεμονωμενες φιλιες, πχ αν καποιος βγαινει μονο με ενα ατομο καθε φορα, αντε 2. Αλλα και με ενα να βγαινει, ζηλευω και παλι αν ειναι νεο ατομο, δηλαδη δεν το εχω ξαναδει σε στορι, γιατι δεν ξερω αυτο τι παρεα εχει που θα συστησει μετα κλπ. Ξερω το λογο που ζηλευω, εγω δεν εχω δικη μου παρεα, με δυσκολια πλεον εχω 1-2 μεμονωμενους φιλους, ειμαι ατομο που το αντιπαθουν ευκολα πλεον (αλλα και παλιοτερα) αν και προσπαθω να φαινομαι προσιτη και χαμογελαστη και με χιουμορ. Τελευταια διανυω μια πολυ δυσκολη φαση και περιοδο μοναξιας καθως δε δουλευω και επιπλεον η μητερα μου εχει αρχισει να με κοβει, γιατι δεν εγκρινει το οτι μενω μακρια της και γιατι ειναι ενας απιστευτα χειριστικος ανθρωπος που αν δεν κανεις ο,τι της αρεσει σου κραταει μουτρα καιρο και τελευταια επειδη αποφασισα να παω εξωτερικο για να ψαξω κατι εδω μου κρατησε μουτρα που εχουν κρατησει ενα διμηνο. Ενα διμηνο δε μιλαμε και μιλαω μονο στον πατερα μου. Της εχω μιλησει παλιοτερα για το χειρισμο αλλα δεν αλλαζει ποτε. Λογικο αφου θελει ψυχολογο αυτο. Ποιος ξερει αν θα μου ξαναμιλησει οταν γυρισω, εγω παντως δε θα της μιλησω γιατι το εχω προσπαθησει πολλες φορες και ειλικρινα πλεον δε με νοιαζει. Οπως καταλαβαινεις ομως, αυτο εχει αυξησει την αισθηση μοναξιας μου και σε συνδυασμο με την οικονομικη ανασφαλεια (κανεις δε μου εγγυαται οτι θα βρω δουλεια εδω ή στην Ελλαδα οταν γυρισω) με εχει κανει να ζηλευω ακομη περισσοτερο τους ανθρωπους που εχουν ασφαλεια στη ζωη τους, δηλαδη αυτους που εχουν μια καλη και μεγαλη παρεα τυπου φιλαρακια (ξερω πολλους που ειναι ακριβως ετσι η παρεα τους). Τα γκομενικα οχι, γιατι σημερα ειναι ο γκομενος, αυριο δεν ειναι και ειναι απλως ενα ατομο. Οι φιλοι ομως διατηρουνται συνηθως. Φετος την Πρωτοχρονια την περασα με κλαματα βλεποντας τους παντες να εχουν παει σε σπιτια φιλων και να ειναι μαζεμενα εκατο χιλιαδες ατομα αγαπες καρδουλες κλπ. Εγω δεν εχω κανεναν εχω απλα δυο τρεις γνωστους να μιλαω πού και πού και να βγαινω πού και πού. Η σταθερη παρεα που ειχα παλιοτερα κοπηκε για λογους που δεν αφορουσαν εμενα και εν ολιγοις δε μπορουσα να κανω κατι. Λογω της απιστευτης συστολης που εχω, αδυνατω να γνωριζω ατομα και ακομη και να γνωριζω ενω προσπαθω να φανω ευχαριστη στο τελος καταληγω μια αντιπαθητικη ντροπαλη και περιεργη. Παω σε δραστηριοτητες οταν νιωθω λιγο καλυτερα, αλλα τιποτα. Εχω κουραστει να νιωθω τοσο μονη μου και σκεφτομαι οτι εχω (μαλλον δηλαδη-ευτυχως ή μαλλον δυστυχως) τοσα χρονια ζωης μπροστα μου. Τοσα χρονια μπροστα μου απλα να σηκωνω το βαρος της μοναξιας μου και να ευχομαι να βρεθει κανενας ανθρωπος στο δρομο μου να παρακαμψει το ποσο ντροπαλη και απομακρη φαινομαι. Αλλα αυτο ναι το ξερω δε γινεται γιατι κανεις δε θελει να το κανει για σενα. Οποτε πρεπει εγω να αλλαξω. Αλλα δε βρισκω τη δυναμη να παω σε ψυχολογο γιατι δεν εχω πιστη στον εαυτο μου οτι θα λυθει το προβλημα μου. Πιστευω οτι καποιοι ανθρωποι ειμαστε καταδικασμενοι στη μοναξια. Πώς μπορω να φυγω απο αυτη την αρνηση και να προσπαθησω να δω με αλλο ματι τη ζωη μου? Πιστευεις οτι καποιοι ανθρωποι ειναι καταδικασμενοι να βιωνουν σε ολη τους τη ζωη μοναξια?

–η μοναξια με πνιγει

Δεν πιστεύω ότι είναι οποιοσδήποτε καταδικασμένος σε οτιδήποτε, δεν βγάζει νόημα αυτή η σκέψη. Από ποιον δηλαδή είναι καταδικασμένος; Ό,τι και να κάνει, μα ό,τι και να κάνει κάποιος, θα έχει την ίδια εξέλιξη; Αυτό λέγεται μοιρολατρία, και δεν πιστεύω στη μοίρα.

Οκ, δεν πιστεύεις ότι θα λυθεί το πρόβλημα σου αν πας σε ψυχολόγο. Οπότε, αν πας, δεν θα γίνει τίποτα. Τότε, γιατί δεν πας; Αυτό που κάνεις, δεν είναι ουδέτερο, είναι ενεργητικό.

Επιλέγεις να μην πας, γιατί φοβάσαι μήπως τελικά αλλάξεις, κι αυτό είναι ακόμη πιο τρομαχτικό από αυτό που ξέρεις ήδη.

Δεν έχεις άλλη επιλογή. Νέτα-σκέτα, μόνο αυτό μπορείς να κάνεις. Δεν μπορείς να δεις με άλλο μάτι τη ζωή σου με τη θολούρα που σε περιβάλει τώρα. Χρειάζεσαι βοήθεια. Αν θέλεις να αλλάξεις, γίνεται.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News