Γειά σου Α,μπα. Θέλω να περιγράψω μια κατάσταση που συμβαίνει στον εργασιακό μου χώρο που με ενοχλεί και δεν ξέρω αν θα έπρεπε και γιατί μου συμβαίνει αυτό. Εργάζομαι σε μια σχετικά μικτή εταιρία και στο γραφείο μου είμαι με άλλους 4 άντρες συναδέλφους. Δεν έχω παρατηρήσει τη συχνότητα, αλλά κάποιες φορές γίνονται κάποιες συζητήσεις για γυναίκες. Οι συζητήσεις αυτές δεν είναι προσβλητικές. Ουσιαστικά εκθειάζουν όμορφες γυναίκες (ηθοποιούς, τραγουδίστριες, διάσημες), κάποιες φορές και όμορφες συναδέλφους. Σχόλια του τύπου: “Η τάδε συνάδελφος είναι πανέμορφη. Την παντρεύομαι χθες. Τέτοιες να μας έφερναν, θα ερχόμουν με περισσότερη όρεξη για δουλειά.” Πιάνω λοιπόν τον εαυτό μου να ενοχλούμαι από αυτά τα σχόλια, να ζηλεύω, παρόλο που γνωρίζω ότι δεν είμαι η Σοφία Βεργκάρα και παρόλο που δεν έχω κανένα άλλου είδους ενδιαφέρον για τους συναδέλφους μου. Εντωμεταξύ, οι πραγματικές τους κατακτήσεις (σύζυγοι, κοπέλες) δεν ανταποκρίνονται στα στάνταρντ που διαλαλούν. Και μόνο ότι μπήκα στη διαδικασία να βλέπω τις γυναίκες τους δηλαδή, υποθέτω δείχνει ότι τσίμπησα. Τσίμπησα όμως σε τι; Δεν πρόκειται για σχόλια του συντρόφου μου που μπορεί να γίνονταν προκειμένου να με κάνει να ζηλέψω. Γίνονται από άτομα που δε με ενδιαφέρουν ερωτικά. Γιατί λοιπόν πιάνω τον εαυτό μου να ταράζομαι με αυτά τα σχόλια και κάνω προβολές πως ενδεχομένως να μην στεριώνω σε σχέση επειδή δεν ικανοποιώ εμφανισιακά στάνταρτς; Αυτό έχει αρχίσει και με επηρεάζει ψυχολογικά. Με ρίχνει. Προσπαθώ να απουσιάζω από το γραφείο όταν γίνονται αυτές οι συζητήσεις, αλλά και μόνο η έναρξη της συζήτησης που προκαλεί ενόχληση. Ενημερωτικά, δεν υπάρχει τμήμα hr στο οποίο μπορώ να απευθυνθώ, από την άλλη όμως νομίζω ότι το θέμα είναι κυρίως δικό μου. Πρέπει να ενισχύσω τη δική μου αυτοπεποίθηση, ώστε να μην επηρεάζομαι από τέτοιου είδους σχόλια; Πρέπει να ζητήσω να μεταφερθώ σε άλλο γραφείο; Πρέπει και τα δύο;
-Ρένα
Αν υπάρχει κάποιο γραφείο στο οποίο είναι μαζεμένοι όλοι οι ενδιαφέροντες άνθρωποι που συζητάνε θέματα που θα σε πάνε μπροστά, ναι, φυσικά, κάνε το χωρίς να σε εκνευρίζουν οι τωρινοί.
Το θέμα δεν είναι δικό σου, είναι κοινωνικό και έχει όνομα. Οι συζητήσεις αυτές αποπροσωποποιούν τις γυναίκες και από ανθρώπους με συναισθήματα, προσωπικές ιστορίες, προτιμήσεις, παραξενιές και ελαττώματα, γίνονται αντικείμενα, και το κριτήριο για το αν αξίζουν ή όχι, είναι η εμφάνιση τους, και όλοι οι άντρες έχουν το δικαίωμα να τις αντιμετωπίζουν έτσι. Θεωρούν ότι είναι δικαίωμα τους να είναι η ματιά τους σφραγίδα έγκρισης μιας γυναίκας, μόνο και μόνο επειδή είναι άντρες. Χαρακτηριστικό είναι το «θα την παντρευόμουν», «θα ερχόμουν με χαρά στη δουλειά», που σημαίνει ότι η ανθρώπινη επικοινωνία, τα ενδιαφέροντα και οι σκέψεις αυτής της γυναίκας, είναι αδιάφορα θέματα, άσχετα, ασήμαντα για αυτή τη γυναίκα (που είναι όμορφη, άρα φαντάσου πόσο άχρηστη είναι μια γυναίκα που δεν είναι καν όμορφη). Δεν είναι καν το θέμα τους το σεξ, αλλά η αισθητική τους, η χαλάρωση που προσφέρει σε αυτούς η εικόνα (το αντικείμενο) μιας ωραίας γυναίκας. The male gaze, δηλαδή. Η θέα στον κήπο, αυτή είναι η γυναίκα γι’ αυτούς.
Ένας ορισμός του φεμινισμού από τη Marie Shear είναι «η ριζοσπαστική ιδέα ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι». Την πρώτη φορά που το διάβασα μου κόπηκε η ανάσα από την βιαιότητα αυτής της απλής πραγματικότητας. Φυσικά, όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν, θα μιλήσουν για το απλό γούστο που είναι δικαίωμα, πόσο «χυδαία» μιλάνε για τους άντρες οι γυναίκες όταν είναι μεταξύ τους, ότι είναι ζήτημα ανθρώπου και όχι φύλου, ότι παρεξηγούμαστε με το παραμικρό, και άλλα πολλά – εγώ δεν μιλάω όμως σε αυτούς γιατί δεν με ενδιαφέρουν εδώ και πολλά χρόνια. Μιλάω σε σένα που σε επηρεάζει τόσο πολύ που αμφισβητείς τον εαυτό σου, νιώθεις υπόλογη που δεν είσαι αρκετά ελκυστική ώστε αυτοί να έρχονται χαρούμενοι στη δουλειά τους, και αναρωτιέσαι αν πρέπει να αλλάξεις γραφείο. Μιλάω σε σένα και σε όλες τις γυναίκες που έχουν νιώσει το ίδιο, ακούγοντας άντρες να την μετατρέπουν σε κάτι που δεν είναι άνθρωπος και η μοναδική της αξία ταυτίζεται με το αν τους ανάβει ή όχι.
Θα το γράψω στα αγγλικά για να μειώσω την χυδαιότητα, όχι επειδή δεν ξέρω τη λέξη στα ελληνικά. Fuck them. Δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερη προτροπή. Όχι κυριολεκτικά (αν και, περί ορέξεως…) αλλά δες, αν καταλάβεις τι λένε, αντί να στεναχωριέσαι, θύμωσε. Ή λυπήσου τους. Ή και τα δυο. Αυτοί οι τυχάρπαστοι θα σε ορίσουν; Δεν σου έρχεται να τους πεις «πού πας ρε κακομοίρη»; Δε σου έρχεται, αλλά πρέπει να σου έρθει. Δεν είναι ανάγκη να είσαι η Βεργκάρα για να σου έρθει.
(Αντίστοιχες «συζητήσεις» κάνουν γυναίκες, ναι. Συγκεκριμένες γυναίκες: νέες, ελκυστικές γυναίκες, που έχουν την αντρική ματιά επιβεβαίωσης, κι όταν τις κάνουν είναι μεταξύ τους, ή όταν είναι πλειοψηφία σε μια παρέα, κι αυτό σε περιβάλλον που δεν υπάρχει ιεραρχία ή επιτήρηση. Δεν το κάνουν παρέες γυναικών μέσης ηλικίας ή ηλικιωμένες οποιασδήποτε εμφάνισης, στο χαλαρό, μέσα στο γραφείο, ενώ ακούν άντρες συνάδελφοι και αφεντικά. Δεν μου αρέσει που γράφω τα αυτονόητα που δείχνουν την διαφορά εξουσίας μέσα στην κοινωνία, αλλά ξέρω ότι είναι απαραίτητο).
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είναι ίσως από τις δυνατότερες απαντήσεις που έχω διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια.
Και η απόδειξη γιατί τόσος κόσμος κρέμεται από το πληκτρολόγιο σου (κι εγώ μαζί)!
Συμφωνώ, μου άρεσε πολύ η απάντηση 🙂
Ο λαός απαιτεί και πέμπτο reaction κάτω από τις ερωτήσεις, το γνωστό σε όλους fuck them
Μακάρι να υπήρχε το Α,μπα τον καιρό που ήμουν έφηβη. Χειροκροτώ όρθια για αυτήν την εξαιρετική απάντηση.
Η αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι έχεις κάνει συζητήσεις με συναδέλφους για το πόσο ανεβαίνει η διάθεση αν έρχονται ωραίοι συνάδελφοι κάθε φορά που γίνεται νέα πρόσληψη. Για να μην συζητήσω για τη φορά που οι γυναίκες ζητούσαν από το διευθυντή μας να μας φέρει κανέναν ωραίο (γυναικοκρατούμενο γραφείο, οι περισσότερες σε σχέση/παντρεμένες). Έρχονταν για συνέντευξη οι άνθρωποι κι εμείς δίναμε βαθμολογίες. Ο δε διευθυντής μας, όταν έκανε την πρόσληψη καμάρωνε ότι ο νέος ήταν ωραίος “τι σας έφερα κορίτσια”. Πάντως ο νέος ήταν εξαιρετικός συνάδελφος, από τις καλύτερες συνεργασίες που είχα ποτέ, ασχέτως της εμφάνισής του.
Να πω την αμαρτία μου, όντως το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν κουβέντα μεταξύ (γυναικών) συναδέλφων όπου μία είπε σε άλλη “μη σκας μωρέ αν σε μετακινήσουν στο τάδε γραφείο, θα μπορείς να κάνεις και οφθαλμόλουτρο τον Χ.” Όπου όλες οι συνάδελφοι ήταν μέσης ηλικίας, όχι πολύ κοντά στα κρατούντα πρότυπα ομορφιάς, παντρεμένες και αυτή που έκανε το σχόλιο ήταν και σε πολύ προχωρημένη εγκυμοσύνη. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι πράγματι το σχόλιο έγινε σε πηγαδάκι στο διάδρομο, σε κύκλο ατόμων που γνωρίζονταν πολλά χρόνια και είχαν στενές σχέσεις (η πιο ξέμπαρκη ήμουν εγώ), και όντως θα δυσκολευόμουν πάρα… Διαβάστε περισσότερα »
Και πάλι, είπανε για οφθαλμόλουτρο, φαντάζεσαι κάποια από αυτές να έλεγε “θα τον παντρευόμουν;”. Ότι θα του έδιναν και το έπαθλο του γάμου δηλαδή; Πάντως εγώ σε αντίστοιχες ατάκες αντρών αν βρίσκομαι μπροστά και πουν κάτι σαν “θα την παντρευόμουν” ή και πολλα αντίστοιχα έχω βρει και λέω το “Ξεκαβάλα”. Συνήθως με ρωτάνε τι εννοώ και επαναλαμβάνω το “Ξεκαβάλα” μαζί με το όνομά τους (Αντρέα Ξεκαβάλα) τόσες φορές και με νόημα (σαν να γνωρίζω όσα δεν θα έπρεπε) όσες να βρουν μόνοι τους τους λόγους που θα έπρεπε να ξεκαβαλήσουν. Συνήθως τους βρίσκουν σιωπηλά και η αυτοπεποιήθησή τους ξεφουσκώνει όσο… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ εχω υπάρξει μπροστά και έχω συμμετάσχει σε τέτοιες κουβέντες. Πάντα σε στενό κύκλο όμως ατόμων εμπιστοσύνης κλπ κλπ. Και η ειδοποιός διαφορά νομίζω είναι οτι τα σχόλια ανδρών για γυναίκων (συναδέλφους και μη) τύπου “τι -άρα ειναι αυτή” δε θα γινόντουσαν ποτέ σε παρέα γυναικών.
Εννοείται ότι συμφωνώ απόλυτα με τη Λένα. Κι εμένα μου έχει γεννηθεί το ερώτημα σου. Εγώ δεν ένοιωθα ζήλια, ένοιωθα ότι με αγνοούν ή ότι θέλουν με πειράξουν έμμεσα, επειδή δεν τους έδινα ερωτική σημασία ή ότι είναι μισογύνηδες. Επίσης μετά τα 45, με ενοχλούσε αφόρητα και το θέμα της ηλικίας που σχολίαζαν, μπροστά μου…. Είναι όλα αυτά μαζί και είναι και αγένεια. Αγένεια από την άποψη ότι γενικά αποφεύγουμε τις συγκρίσεις είτε πρόκειται για νεότητα, ομορφιά , χρήμα, επιτυχία, γιατί φέρνουμε σε δυσάρεστη θέση κάποιους. Δεν έχουν όλοι λυμένα τα θέματα τους, εξ ου και οι τρόποι καλής συμπεριφοράς.… Διαβάστε περισσότερα »
Τι α-πα-ντη-σά-ρα ήταν αυτή!
Μitsi η ατάκα “αυτή θα σε παντρευόταν όμως ρε κακομοίρη;” θεωρώ πως ειναι προσβλητική για αυτόν που τη λέει. Δηλαδή αν αυτός που σχολίαζε ηταν κούκλος θα ήταν λιγότερο προβληματικά τα πράγματα; οι άνθρωποι που δεν είναι ιδιαίτερα εμφανίσιμοι δεν έχουν δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στις ωραίες και τους ωραίους; Το οτι πρέπει τα ζευγάρια να ειναι συμβατά εμφανισιακά είναι μια άποψη που θεωρώ οτι πρέπει να καταρρίψουμε όχι να ενισχύσουμε. Προσωπικά σε παρόμοιες περιπτώσεις έχω πει κατι τύπου “έχεις τη γυναίκα σου εσύ για να κοιτάς και να σου φτιάχνει τη διάθεση” ή “σημασία έχει που είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Σουσουράδα μου, έχεις απόλυτο δίκιο και οι ατάκες σου είναι ολόσωστες. Μόνο που με τους σεξιστές δεν κάνουμε δουλειά έτσι. Τους μιλάμε στη μόνη γλώσσα που ο εγκέφαλός τους μπορεί να προσλάβει.
Δίκιο έχεις, απλά δε διαπραγματευόμαστε με τρομοκράτες.
Τυχερή είσαι, Ρένα, πήρες μια από τις καλύτερες απαντήσεις της Λένας. Σε ενοχλεί γιατί μας έμαθαν να μετράμε την αξία μας με βάση τα αισθητικά καπριτσια του μέσου, από κάθε άποψη, άντρα. Γιατί καταλαβαίνεις κάπου μέσα σου ότι το παιχνίδι είναι στημένο ώστε πάντα να μπορείς να χάσεις ανάλογα με τη διάθεση για ‘γενναιοδωρία’ ή μη του εκάστοτε κριτή. Γιατί έτσι θα τρέχεις πάντοτε πίσω του και θα χορεύεις όταν χτυπάει παλαμάκια, για να είσαι αποδεκτή, για να έχεις αξία, την αξία που αυτος αποφασίζει, και οι άλλοι σαν αυτόν, στην επαγγελματική σου ζωή, στην προσωπική σου ζωή, στη δημόσια… Διαβάστε περισσότερα »