Αγαπητή Α, μπα, Όταν ξεκίνησα να σε διαβάζω ήταν η περίοδος που είχε ξεκινήσει η φεμινιστική μου αφύπνιση και όπως καταλαβαίνεις έχεις συμβάλει πολύ σε αυτό και σε ευχαριστώ πολύ. Από τότε λοιπόν δεν έχω σταματήσει να διαβάζω και να μαθαίνω και να προσπαθώ να εξελίσσω τον εαυτό και παράλληλα προσπαθώ να μιλώ για την πατριαρχία και το σεξισμό στους γύρω μου. Παρόλα αυτά κάνω κάτι που δεν ξέρω ακόμα ούτε τι σημαίνει για μένα ούτε αν βοηθάει το φεμινισμό ή αν αντιθέτως κάνω κακό. Κάνω λοιπόν πλάκα με τους ρόλους των φύλων, αλλά όχι μόνο σε άτομα κοντινά μου που με ξέρουν και μπορούν να αναγνωρίσουν ότι αστειεύομαι. Λέω για παράδειγμα από τότε που μετακόμισα στο σπίτι του φίλου μου, ότι “βρήκα επιτέλους άντρα”, ότι “με σπιτωσε” και άλλα τέτοια. Παρεμπιπτόντως με το φίλο μου είμαι πολύ ευτυχισμένη, αγαπιόμαστε πολύ, καταλαβαινόμαστε, υπάρχει αμοιβαία υποστήριξη και νιώθουμε πολύ τυχεροί για αυτό. Επίσης είναι και φεμινιστής. Δεν ξέρω γιατί, αντί να λέω αυτά, κάνω αυτές τις χαζές πλάκες, αλλά πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύω το φεμινισμό; Σε ευχαριστώ πολύ για όλα
Δεν ξέρω γιατί το κάνεις, τον εαυτό σου υπονομεύεις όμως, κυρίως. Ο φεμινισμός θα επιβιώσει έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτά που λες, είτε τα λες για αστείο ή όχι, δημιουργούν μια εντύπωση σε αυτούς που σε ακούνε. Δεν ξέρω τι προσπαθείς να πετύχεις επιλέγοντας να κάνεις αυτά τα αστεία και όχι άλλα, ξέρω μόνο ότι δεν είναι τυχαία τα «αστεία» μας. Ίσως πολύ απλά όντως χαίρεσαι ότι βρήκες επιτέλους άντρα; Ίσως χαίρεσαι που σε σπίτωσε; Δεν ξέρω, δεν το λέω για να σου βάλω λόγια, αλλά αν θέλεις απάντηση, πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, δεν γίνεται να σου πει άλλος με ποιον τρόπο είναι οργανωμένη η σκέψη σου.
Μπορώ να προσθέσω μόνο ότι η αφύπνιση δεν είναι κάτι σαν την πραγματική, δεν υπάρχει δηλαδή το σημείο που θα πεις «εντάξει, ξύπνησα, τα κατάλαβα όλα». Είναι μια διαδικασία, και δεν τελειώνει ποτέ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν ξέρω αν είναι υπονόμευση. Και εμείς συχνά με τον άντρα μου κάνουμε παρόμοια αστεία κοροϊδεύοντας σεξιστικές ατάκες που λέγονται συχνά ή άλλα σεξιστικά στερεότυπα. Για παράδειγμα πρόσφατα που κάναμε δουλειές του έλεγα τι καλά είναι που βοηθάει και μου απαντούσε κάτι του στυλ τι τυχερή που είσαι πήρες άντρα που βοηθάει και τέτοια.
Η διαφορά είναι στο ότι εσείς κάνετε τα αστεία μεταξύ σας, ξέροντας ότι ο τόνος είναι σαρκαστικός και ότι δεν ισχύει. Αν το ίδιο αστείο ειπωθεί μπροστά σε τρίτους, μπορεί να το εκλάβουν ως σαρκασμό αλλά μπορεί και όχι. Η άποψη μου είναι ότι η κοπέλα της ερώτησης κάνει τα αστεία σε στυλ: δεν είμαι καμιά feminazi αφού κάνω αστεία για τα πατριαρχικά πρότυπα. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα από τον τρόπο που το περιγράφει.
Καταλαβαίνω πως το εννοείτε αλλά νομίζω ότι όταν κάνεις τέτοιου είδους αστεία σε ανθρώπους που δε γνωρίζεις τι άποψη έχουν επί του θέματος και ενδεχομένως να μην καταλάβουν ποτέ ότι αστειεύτηκες, δεν είναι το ίδιο και τελικά αφήνεις άλλη εντύπωση.
Ναι καταλαβαίνω τι εννοείτε, έχετε δίκαιο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όμως μπορεί να διευκρινίζεται οτι πρόκειται για ειρωνία. Πιστεύω πάντως ότι το χιούμορ και ο σαρκασμός (αρκεί να είναι φανερό ότι προκειται για τέτοιο) κάποιων σεξιστικών πρακτικών/στερεοτύπων είναι ένας γρήγορος τρόπος να τοποθετηθεί κανείς κατ” αυτών, ενώ σε παρέες με αγνώστους τέτοια αστεία καθαρίζουν γρήγορα την ήρα από το στάρι.
Εγώ πάντως το εξέλαβα ως καυστικό-σαρκαστικό χιούμορ.
Ανάλογα με το ύφος που το λες, εγώ έπαιρνα ένα αξιολύπητο ύφος με υποψία χαμόγελου και “δυστυχώς δεν με παίρνει κανένας” στην ερώτηση που μου κάνανε στα 40 μου γιατί ήμουν ανύπαντρη. Ε, οι φίλοι μου και οι άνθρωποι με αντίληψη το πιάναν αμέσως.
Ίσως θα ήταν καλύτερα όσ@ δεν έχουν ιδέα από σαρκασμό να μην απαντάνε και να μη σχολιάζουν.
Όχι, δεν υπονομεύεις το φεμινισμό.
“αυτά που λες, είτε τα λες για αστείο ή όχι, δημιουργούν μια εντύπωση σε αυτούς που σε ακούνε”
Πωπω θα πάθουμε τέτοιο κακό; Μήπως κινδυνεύουμε να μας παρεξηγήσουν κιόλας;
Σιγουρα καταλαβαίνω αυτό που λες και στα άλλα σου σχόλια, αλλά η κοπέλα της ερώτησης λέει πολύ συγκεκριμένα: “Δεν ξέρω γιατί, αντί να λέω αυτά, κάνω αυτές τις χαζές πλάκες”. Αν τα θεωρούσε σαρκαστικά σχόλια που καυστηριάζουν πατριαρχικά πρότυπα μάλλον θα το ήξερε, και δεν θα τα θεωρούσε χαζές πλάκες και δεν θα την απασχολούσε και γιατί τα λέει.
Εκτός αν έστειλες την ερώτηση, αλλά μου φαίνετε ότι ξέρεις πότε σαρκάζεις και πότε όχι!
Διαβάζω τα σχόλια με προσοχή και υπερισχύει ένα σπονδυλωτό επιχείρημα που ακούω πολλές φορές και από γνωστούς μου: “μα για πλάκα το λέω-είναι χιούμορ-δε σημαίνει ότι το πιστεύω-στις σοβαρές συζητήσεις δεν τα λέω αυτά-το είπα μπροστά σε σένα που ξέρεις τι πιστεύω στην πραγματικότητα”. Καλά όλα αυτά, αλλά γιατί; Το χιούμορ, ειδικότερα το αυτοσαρκαστικό, προϋποθέτει υψηλό επίπεδο ευφυίας στο χειρισμό του λόγου, του ύφους, της περίστασης και όταν είναι πράγματι υψηλού επιπέδου τοτέ μπορεί να “μιλήσει” για θέματα δύσκολα, διακωμωδώντας τα αλλά πάντα φανερώνοντας τι πιστεύει το άτομο που χτίζει τον αυτο-σαρκασμό, με λεπτότητα και ισορροπία. Είναι τέχνη δηλαδή. Εξ… Διαβάστε περισσότερα »
συμφωνώ απόλυτα, το χιούμορ χρειάζεται συγκεκριμένο περιβάλλον, βαθμό ευφυίας και ανταπόκριση, άρα κοινούς κώδικες. Η πλάκα που αφορά εμάς και τα πιστεύω μας, δεν είναι πλάκα, αν δεν την αντιλαμβάνεται ο άλλος ως τέτοια, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Οπότε τι εξυπηρετεί; Ίσως δική μας ανασφάλεια και αγωνία για τις θέσεις μας;
Θεωρώ πως η πραγματική αφύπνιση θα έρθει τη μέρα που δε θα σκέφτεσαι καν τέτοιες πλάκες. Και μια ειλικρινής απορία: το αγόρι σου, που είναι φεμινιστής, πώς αντιδρά στην πλάκα πως σε σπίτωσε?
Υποθέτω κάπως έτσι “χαχχαχαχαχα, πόσο αστείοι είμαστε, μπράβο μας”.
Τη στέλνει να του φέρει τις μπαντούφλες βέβαια.
Δεν ξερω το χιουμορ σου, αλλα θα μπορουσε να ερμηνευτει και ως σαρκαστικο? Δηλαδή οτι στην ουσια κοροϊδεύεις αυτο που αναφερεις. Μπορεις να λες δηλαδη, “με σπιτωσε, αχ την κακομοιρα, που δε θα ειχα στον ηλιο μοιρα χωρις αυτον”‘.
Αλλα ναι, αν δεν ισχυει αυτο, συμφωνω με λενα, ισως στην ουσια κανεις χιουμορ για κατι που σε φερνει σε αμηχανια, οτι δηλαδη οντως νιωθεις οτι σε σπιτωσε, οτι οντως παλι καλα που βρηκες αντρα κλπ
Ναι και εγώ σε ένα πλαίσιο ειρωνείας – κοροϊδίας των πατριαρχικών στερεότυπων θα το έπαιρνα αυτό. Αν βλέπεις όμως ότι ο απέναντί σου δεν το “πιάνει” το αστείο θα του διευκρίνιζα ότι ειρωνεύομαι.
Συμφωνω Rubia, συμβουλη μου ειναι read your audience first!
Εγώ κατάλαβα ότι πρόκειται περί σαρκασμού, οπότε αναρωτιέμαι αν η απάντηση ισχύει και σ’ αυτή την περίπτωση. Αν είναι έτσι κι εγώ δεν καταλαβαίνω την υπονόμευση 🤔
Εξαρτάται το context. Πολλοί κάνουν αστεία που αυτοσαρκάζονται ή που δεν ενστερνίζονται το περιεχόμενό τους (νομίζω αυτός είναι και ο σκοπός των αστείων). Όσοι πχ λένε αστεία με την μικρή Αννούλα δεν σημαίνει οτι υπονομεύουν τις παιδικές ασθένειες ή την παιδική θνησιμότητα. Όσοι λένε σεξιστικά αστεία με σκοπό να υπονομεύσουν τις γυναίκες υπονομεύουν τον φεμινισμό (πολλά από αυτά τα αστεία κοροιδεύουν τον ίδιο τον φεμινισμό). Επομένως εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Τις προάλλες πχ σε ένα συνέδριο ένας πρώην συνάδελφος πρώην συναδέλφου μου λέει ” χαχα όντως ο τάδε συμπεριφέρεται περίεργα κάποιες φορές, λες και έχει περίοδο”, το βρίσκω άκρως σεξιστικό.… Διαβάστε περισσότερα »
Ελπίζω απλά να μην έχεις χιούμορ, διότι αν γελάς με αυτά και κινείσαι σε κύκλους που τα θεωρούν αστεία, τότε η αφύπνιση όπως λες δεν έχει έρθει, μάλλον είσαι σε μία κατάσταση ανάνηψης από νάρκωση, έχεις ακόμα πολύ δρόμο μπροστά σου. Συνέχισε.
Louise δεν συμφωνώ καμιά φορά η ειρωνεία και ο σαρκασμός είναι πιο αποτελεσματικά από το να εξηγείς με επιχειρήματα. Είναι πιο σύντομα και ο άλλος λαμβάνει το μήνυμα πιο ευχάριστα.
Rubia με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη σχετικά με την δύναμη του χιούμορ και του σαρκασμού. Η ίδια όμως δεν λέει κάπου ότι το κάνει με ειρωνική διάθεση, και όχι μόνο αυτό αλλά τα λέει αυτά σε άτομα που δεν την γνωρίζουν ώστε να διακρίνουν την ενδεχόμενη ειρωνεία που υποβόσκει. Γενικά σε ευαίσθητα ζητήματα το χιούμορ και ο σαρκασμός πλέον μου φαίνονται λίγο ριψοκίνδυνα, δεν έχουν πια την ανταπόκριση και την πρόσληψη που θα έπρεπε να έχουν. Εμένα προσωπικά με κάνουν να νιώθω συνένοχη και όχι πνευματώδη.
Μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια. Επειδή κάποιοι δεν μπορείτε -υποθέτω, απ αυτά που γράφετε- να ξεχωρίσετε στιγμές, δε θα την πληρώσουμε εμείς. Σαρκαστικό χιούμορ δε θα κάνω πχ τη στιγμή που είμαι μάρτυρας σεξισμου στη δουλειά. Οπότε δε θα νιώσω και “συνένοχη”. Τώρα οκ όσοι νομίζετε ότι όλες οι στιγμές και οι καταστάσεις είναι ίδιες, ναι είναι καλύτερα να απέχετε απ το ριψοκίνδυνο σπορ του χιούμορ.
Ναι το να τα λες σε αγνώστους όμως είναι λίγο ανοησία.
Όχι δεν είναι. Είναι απλά είδος χιούμορ και επικοινωνίας που δεν αρέσει σε σένα. Δεκτό, όμως αυτό δεν το κάνει ανοησία. Ακόμα κι αν κάνει κάποιος τέτοια αστεία σε όχι-πολύ-κοντινά άτομα, αυτά τα άτομα πιάνουν το νόημα εκτός αν είναι τελείως κουνουπίδια. Επίσης και σε αγνώστους υπό το κατάλληλο ταιμινγκ μπορεί να λειτουργήσει και σαν αφύπνιση. Σίγουρα πολύ πιο αποτελεσματική, για μένα, από ξενέρωτα κηρύγματα.
Καλά αν θεωρείς χιούμορ αυτή την ξενερωσιά τι να πω, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Κοίτα την έκφραση “με σπίτωσε” η οποία έρχεται κατευθείαν από το 1950 δε νομίζω ότι μπορεί να την εκλάβει κάποιος παρά μόνο σαν χιούμορ. Αν πάλι όντως την πάρει στα σοβαρά κάποιος, απλά αποχωρείς από δίπλα του με ελαφρά βηματάκια γιατί δεν υπάρχει ελπίδα για το συγκεκριμένο άτομο. Εμένα γενικά με βολεύει ο σαρκασμός όπως ξαναείπα γιατί είναι μπαμ και κάτω. Η θα συνεννοηθώ με τον άλλο μια ώρα αρχύτερα ή θα το λήξω το θέμα.
Το αστείο από μόνο του δεν είναι πρόβλημα, είναι εξόχως σαρκαστικό. Το θέμα είναι το ότι δεν ξέρεις γιατί κάνεις τα αστεία και σε κάνουν και σένα την ίδια να απορείς. Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι οι άνθρωποι μιλάμε για τα θέματα που μας απασχολούν, είτε συνειδητά ή ασυνείδητα. Οπότε, έτσι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, αν επανέρχεσαι σε ένα ζήτημα, ακόμα και κατ αυτόν τον τρόπο, κάτι θέλεις να σου πεις.