Λένα, γεια σου. Θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: Τα τελευταία χρόνια βλέπω ότι υπάρχει μια τεράστια νοσταλγία για τα 80s και τα 90s : για τα σίριαλ, τις ταινίες, την μουσική, την τηλεόραση, τα γεγονότα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής που συνέβησαν τότε. Καταρχάς, το καταλαβαίνω: Όσοι γεννήθηκαν τις δεκαετίες του 70 και του 80 είναι σήμερα σε δυναμικές ηλικίες (σαραντάρηδες και τριαντάρηδες) άρα καθορίζουν σε ένα βαθμό την κοινωνία. Και είναι λογικό όσοι γεννήθηκαν την δεκαετία του ’70 να νοσταλγούν τα 80s γιατί τότε ήταν παιδιά/έφηβοι και, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, όσοι γεννήθηκαν την δεκαετία του ’80 (όπως εγώ) να νοσταλγούμε τα 90s. Όμως το ερώτημα μου είναι: υπήρχε πάντα τόσο έντονη νοσταλγία για το παρελθόν; Έχω την εντύπωση ότι στις δεκαετίες από το 1950 μέχρι το 2010 οι άνθρωποι εστίαζαν βασικά στο παρόν δημιουργώντας και δεν νοσταλγούσαν τόσο το παρελθόν. Όμως μετά το 2010 που ήρθε η οικονομική κρίση, ελλείψει χρημάτων δεν υπάρχει τρόπος και όρεξη για ιδιαίτερη δημιουργία άρα το μόνο που μας μένει είναι να αναπολούμε το παρελθόν. Ποια είναι η γνώμη σου; ΥΓ. Να φέρω και ένα παράδειγμα που έχω παρατηρήσει ιδιαιτέρως (επειδή, όπως έχω πει και στην Τσιτσίγκειο πένα, στις κωμικές σειρές της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης έχω διδακτορικό) : Την δεκαετία του ’90 υπήρξε μια γενιά τριαντάρηδων, τότε, σεναριογράφων που έγραψαν ιστορία παρουσιάζοντας την γενιά τους μέσα από τηλεοπτικές σειρές (ασχέτως αν κάποια σίριαλ τους μου αρέσουν και κάποια αλλά όχι): Δήμητρα Παπαδοπούλου, Ρέππας – Παπαθανασίου, Ρήγας – Αποστόλου, Ρώμας – Χατζησοφιά, Λευτέρης Παπαπέτρου. Σήμερα ούτε κατά διάνοια δεν υπάρχουν τέτοια σίριαλ, άρα υποθέτω ότι δεν υπάρχουν και σημερινοί τριανταρηδες σεναριογράφοι που να μπορούν να γράψουν δυνατά σίριαλ για την γενιά τους. Άρα, το μόνο που μας μένει να ξαναβλέπουμε τα σίριαλ της δεκαετίας του ’90.
-Φωτεινή
Δεν ξέρω αν υπήρχε πάντα τόσο έντονη νοσταλγία για το παρελθόν, γνώμες θα γράψουμε τώρα, αλλά εγώ πιστεύω ότι ναι, πάντα υπήρχε, γιατί οι μεσήλικες/ηλικιωμένοι κάθε εποχής πάντα ταυτίζουν «καλή εποχή» με την εποχή που ήταν οι ίδιοι νέοι (και άρα υγιείς, δυνατοί, ατρόμητοι και με άγνοια κινδύνου). Είναι γνωστό ας πούμε πόσο πχ στην Αμερική έχει ωραιοποιηθεί η δεκαετία του ’60 για να αποδομηθεί από την επόμενη γενιά, όπως είναι γνωστό ότι οι μεγαλύτεροι (μου) θεωρούν την εποχή του σινεμά του ’60 επίσης ως την «αληθινή» ελληνική εποχή, που «υπήρχε φτώχια αλλά αγάπη στις ψυχές» και τα λοιπά, κάτι που δεν έχει αποδομηθεί ακόμα όπως θα έπρεπε.
Ως προς την τηλεόραση, συγκρίνεις ανόμοια πράγματα μεταξύ τους. Το ’90 υπήρχε χρήμα, υπήρχε αισιοδοξία, ερχόταν οι Ολυμπιακοί, και δεν υπήρχε το Νέτφλιξ. Σε παγκόσμιο επίπεδο από τότε ως τώρα η τηλεόραση έχει σημειώσει τεράστια άνοδο και πλέον η παγκοσμιοποίηση έχει κάνει την δουλειά των Ελλήνων σεναριογράφων διπλά δύσκολη: και ο ανταγωνισμός είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος, και τα λεφτά κατά πολύ λιγότερα. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι σεναριογράφοι αλλά ότι δεν ξέρουμε αν υπάρχουν (το 90 πάντως ούτε μπορούσαμε να διανοηθούμε έναν Λάνθιμο). Δεν ξέρω αν όντως ξαναβλέπουμε σίριαλ του ’90, μάλλον από άλλες χώρες βλέπουν οι Έλληνες πια κυρίως.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Νιώθω την ανάγκη να υπογραμμίσω ότι 2, ΔΥΟ ερωτήσεις σήμερα μας δείχνουν ποση ανάγκη μας έχει η κοινωνία! Έχουμε ήδη το κοινό, υπάρχει η δίψα και όπως φαίνεται, ΑΠΟ ΕΔΩ θα ξεκινησει( έχει ήδη, δηλαδή) η αλλαγή. Τα σενάρια τα δικά μας, δεν έχουν καμία σχέση με κλισεδιές. Θα μας νοσταλγούν οι του 2040 και θα τους φαινόμαστε και φρεσκότατοι, και πρωτοποριακότατοι και φεμινιστικοτατοι. Το μόνο «κακό» θα είναι ότι το 2040, θα είναι αυτονόητη η ισότητα φύλων και απενοχοποιημένη η σεξουαλικότητα (ναι, θα είναι, Ελπιζω=ζω) και σε αυτόν τον τομέα θα τους φαινόμαστε λίγο “duh, κάλε γιατί μας το… Διαβάστε περισσότερα »
Α,μπα-ductions is hiring!! Come on people!!(αυστηρό κάστινγκ)
@MarinaK Να στείλω βιογραφικό;
@Μοναχική ψυχή, βεβαίως, και την θέση για την οποία ενδιαφέρεσαι.
Κι εγώ, κι εγώ! Πού στέλνουμε; 😋
Εδώ, στο προτελευταίο σχόλιο της Between Worlds, έχει τις οδηγίες. Μπορείτε επίσης να αφήσετε μήνυμα στο φόρουμ. https://ampa.lifo.gr/forums/topic/λέσχη-ανάγνωσης-φεμινιστικής-λογοτε/page/5/
Εγω και μονο που εβαλες μεσα και το saligari ετσι αυτοματα χωρις δευτερες σκεψεις, συγκινηθηκα! Νομιζω ειμαστε πλεον πολλες και πολλοι (χτες ειχαμε new entry-mitsi) και σιγα σιγα θα μαζευτουμε!
Μα πάνε πια οι ίντριγκες, este ειναι βαθύ παρελθόν. Τώρα ίντριγκες μόνο στα σενάρια! Τα εχουμε βρει με τη ΜαρίναΚ το μόνο που εκκρεμεί είναι μια βραδιά ατέλειωτου αλκοόλ, όλα τα άλλα ειναι λυμένα!
Μαρίνα, νομίζω δεν έχεις δει οτι έχουμε προσέγγιση για κάστινγκ και απο τη Μιτσι! Ποιος θα το πίστευε οτι θα μας προσέγγιζε εκείνη κι όχι εμεις, για ρόλο; Έκανα ένα προχειρο σετ απ σεναρίου αλλα χρειαστηκα τη βοήθειά σου. Βάλτο στο πρόγραμμα, πριν μας την πάρει άλλη εταιρία!
Γκούχου γκούχου
Βλέπω κάθε φορά να με ξεχνάτε τεχνηέντως! Ας είναι! Από τη ζήλεια σας τα κάνετε όλα, αλλά θα αναγκαστώ να δεχτώ την πρότασή σας για το ρόλο της ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑΣ και να συμμετέχω ως άλλη ντίβα στο εγχείρημα. Θα σας στείλω τα στοιχεία επικοινωνίας του ατζέντη μου.
Παρακαλώ executive producer MarinaK να συμπεριληφθεί η αγαπημένη lioness και ο law μαζί με το Λιβανεζο του. Όσο για μένα, ακονιζω τα νύχια μου και περιμένω τις προτάσεις σου.
Αιστοκαλο σου βρε κουμπαρούλη, με συγκίνησες💕
Αγαπημενε κουμπαρε της lioness, με τον γαμο της χρονιας εχουμε κανενα νεοτερο; επισης θυμασαι ποια ειναι η νυφη; Δεν φανταζομαι να δημιουργηθει θεμα με τον αριθμο των καλεσμενων του γαμπρου; Το ξεχναμε αυτο το ιβεντ και πολυ στεναχωριεμαι γιατι το περιμενω πως και πως.
ΑΡΑ μέχρι στιγμής για ηθοποιούς έχουμε:Anna (ανοιχτή και θετική για ερώτικές σκηνές), Lioness (η μόνη με ατζέντη και βήχα) , Mitsi (μαζί με μετριοφροσύνη), μιμόζα (με 20ετη εμπειρία σε mode ευχάριστης) και Law (με μέσο για Λιβανέζο, χωρίς όμως προσωπική διεκδίκηση). Εσύ Τσιτσίγκο μου; Για ρόλο ή για συγγραφή;
Εκφωνητρια θετε; 😘😘
Trillian εννοείται οτι θέλουμε άτομα που ειναι διατεθειμένα να ταξιδέψουν και στο διάστημα! Διοτι έχουμε μεγάλα πλάνα εμείς! Η ειδικότις μας τα εξωτερικά γυρίσματα!
Σίγουρα θα χρειαστούμε εκφωνήτρια για τα τρέιλερ, επίσης κάποιος πρεπει να διαβάζει τα audio books !
@Trillian, έλα λοιπόν!!!!!!!ρητορική, φαντάζομαι η ερώτηση..Γιου αρ σο ιν.
@este μου, θα πρέπει δυστυχώς να κάνεις υπομονή. Λόγω ανωτέρας βίας θα πάει πίσω και δεν εννοώ τον κορωνοϊό. Έχω προσλάβει ειδική επίλεκτη ομάδα από βασταγερά αγόρια να μαδάνε τους μεταξοσκώληκες στη μακρινή Κίνα για να βγάλουν το πρώτης ποιότητος μετάξι για το κοστούμι μου. Μην αγχώνεσαι πάντως, και το ταίρι να αλλάξει γνώμη και να με αφήσει με το κρεπ σατέν στα σκαλιά της έπαυλης εγώ θα την κάνω την τελετή και θα παντρευτώ τον εαυτό μου. Γιατί, καλύτερες ήταν αυτές που παντρεύτηκαν τον πύργο του Άιφελ; @Μarina άκου με λίγο προσεκτικά σε παρακαλώ. Λόγω ιδιότητας και χιλιομέτρων στον… Διαβάστε περισσότερα »
@Πένα, πλάκα πλάκα, έχω κρατήσει απόκομμα από την πιο έγκυρη εφημερίδα της Αγγλίας, τη Sun βεβαίως βεβαίως, με εκτενές ρεπορτάζ -με φωτογραφικό υλικό!- από μια γυναίκα που είχε παντρευτεί…το τείχος του Βερολίνου (ο γάμος είχε τελεστεί προτού πέσει αλλά και έτσι ανάπηρο που ήταν έμεινε μαζί του, in sickness and in health).
Πένα, εχεις το ρόλο ήδη. Είσαι ο δολοπλόκος φίλος που όλο σαμποτάρει, ενας άλλος littlefinger, θυμασαι; Όχι κακός ρολος, ε; Όμως ενίσταμαι, όχι A ba Bros, αλλα A ba sis’, ε όχι και στο αμπα προντάξιονς “αφοι” και “υιοι”, βεβαια θα μου πεις εισαι και εσυ και ο law, αντε δεχομαι το πολύ να το πουμε A-ba sibs (απο το siblings)
@saligari, αλλάζεις το όνομα βλέπω. Μάστα.
ε όχι βρε Μαρίνα απλως παρατήρησα το πατριαρχικό στοιχείο στο όνομα που έβγαλε ο τσιτσίνγκος. ΑΝ ειχε αυτο το ονομα θα ήταν με θηλυκό στοιχείο μεσα ή ουδέτερο. όχι και bros! αυτα να τα λεμε!.
Τελοσπάντων. Με έχεις ακομα στη μπούκα απ ότι φαίνεται. Δεν μπορώ να κάνω κάτι αλλο γι αυτο. Δεν μου αρεσουν αυτες οι κόντρες, εχω άλλο όραμα για το προτσεκτ! Το ποιόν μου θα το δείξουν οι πράξεις…
@ Τσιτσίγκος, έχουν βάση αυτά που γράφεις. Δεν νομίζω να έχει πρόβλημα η συγγραφική ομαδα( εντάξει, το saligari κοντεύει να γίνει βασιλικότερο του βασιλέως, το βλέπετε. Κακά μαντάτα στο σπιτικό του αν συνεχίσει)άρα νομίζω πως εισαι μέσα.
@MarinaK πάντως παραδέξου, έτοιμη είσαι για παρεξήγηση. Συνέχεια πρέπει να σ’ έχω στο νου μου. Αχ εσείς οι σελέμπριτις.
@este, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είσαι πολύυυυυ κατάλληλη για διευθύντρια, στο μυαλό μου σε έχω σαν εξισορροπιστικό στοιχείο! (Εγώ μπορεί να μη μπορώ να συνδράμω σε καταστάσεις έντασης αλλά πρέπει να υπάρχει και λίγο ψωμί για τον τύπο!)
@este @saligari @Alethiometer, Εννοειται ότι πρέπει να υπάρχει και ένα κάποιο τουπέ σε όλο αυτό. Μια αυστηρότητα; ένας σνομπισμός; Ένταση;Αλλιώς τι ειδήσεις θα παράξουμε;
@MarinaK, μπήκα στο λινκ αλλά honestly δεν κατάλαβα ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Να στείλω email πού και γράψω τι σα θέμα; To discord είναι είδος λογισμικού που πρέπει να κατεβάσω;
@Alethiometer, στείλε εδώ:fembookcluba@gmail.com
” Να στείλω email πού και γράψω τι σα θέμα; ” το νικνέιμ σου.
Πρέπει να έχεις πάθος με τη φεμινιστική λογοτεχνία!! Και να διαβάσεις κι ένα βιβλίο. Εγώ αυτό κατάλαβα.
Τοσο καιρό θελω να ρωτήσω. Τι είναι ρε παιδια ο Λιβανέζος;
Χαχα saligari έχεις τα δίκια σου κι εσύ. Σμίξαμε όλοι οι μουρλοκαμένοι. Σου παραθέτω την απάντηση στο ερώτημά σου για να μη νιώθεις outsider.
https://www.youtube.com/watch?v=MlyraO2gQtA
χαχαχα ευχαριστώ Πένα!
Ούτε κι εγώ ήξερα τι είναι ο Λιβανέζος, τέλειοοοοο!!
Χαχα Φωτεινή σωστό! Φοβερό καλτ ενσταντανέ.
Παρακαλώ, πως μπορώ να βοηθήσω, δεν έχω κάτι στο μυαλό μου όσον αφορά το ρόλο, μπορώ να γεμίσω όποια τρύπα χρειαστεί (άρλεκιν γράφουμε, έπρεπε).
χαχαχ law, θελεις λιγο εκπαίδευση στην φρασεολογία του άρλεκιν. Παρτο λίγο πιο μεταφορικα, πιο συμβολικα. Βάλε και λίγες ρομαντικές σάλτσες, λίγο φύση, λίγο εσωτερική σύγκρουση. Θα σε εκπαιδεύσουμε, μεινε κοντα μας δε θα χασεις (για αρχή θα δουλεύεις χωρις πληρωμη, για να μαθαίνεις, τζάμπα γνωση και εμπειρία τυχερε!)
Ημερολόγιο ενός ασκουμένου (α̶ρ̶λ̶ε̶κ̶ί̶ν̶ο̶υ̶;̶;̶;̶)
Η δουλειά ήταν υπερβολικά σκληρή, απαιτητική. Οι διευθύντριες ήθελαν να κάθομαι μέχρι αργά (π̶α̶ρ̶α̶λ̶ί̶γ̶ο̶ ̶ν̶α̶ ̶π̶ά̶ω̶ ̶σ̶τ̶ο̶ ̶Σ̶Ε̶Π̶Ε̶) . Τις μεγάλες ώρες τα καθήκοντα άλλαζαν. Το κλίμα ήταν πιο χαλαρό, τα “αστεία πειράγματα” εδιναν κι έπαιρναν, κάθε φορά όλο και κάποια ζητούσε μασάζ ξεκινώντας από τον αυχένα και καταλήγοντας όλο και πιο χαμηλά…
Για τα υπόλοιπα, θα δώσετε τουλάχιστον τον κατώτατο.
Αλλιώς… υπήρχε εσωτερική σύγκρουση και δεν συνέχιζα. Επρεπε να ποτίσω και το φίκο. Τελικά παραγγέλναμε κινέζικο, εγώ έπαιρνα κοτόπουλο με σάλτσα teriyaki, ήταν ρομαντικά, εν τέλει δεν έχασα.
χαχαχα μ επιασε σπαστικό με το φίκο χαχαχαχα
Θέλω να δηλώσω συμμετοχή στα κάστινγκ ως κομπάρσος (για αρχή). Έχω εμπειρία ως κοριτσάκι με τα σπίρτα, ένα ρόλο με μεγάλες απαιτήσεις για ένα οκτάχρονο. Επίσης έχω τουλάχιστον 20ετή εμπειρία να προσποιούμαι την ευχάριστη σε διάφορα περιβάλλοντα. Πιστεύω θα είμαι μεγάλο ασετ για την εταιρεία σας.
Πόσες ανταγωνίστριες πχια?! Είχα την Anna, τώρα έχω και σένα?! Κάντε στην άκρη βασικιές!!!
@lioness δεν κάνω πίσω στο ρόλο, μου έχουν υποσχεθεί ερωτική σκηνη με Τζιλενχάαλ ή σε περίπτωση στενάχωρου μπάτζετ τουλαχιστον με ντομπλ-γκανγκερ Τζιλενχάαλ /ξαδερφο (;) της MarinaK. Έχω προσθέσει ήδη επιπλέον κοιλιακούς στο πρόγραμμα γυμναστικής, έχει γίνει προετοιμασία.
@Anna, ήμουν σίγουρη ότι είσαι της σχολής του Actor’s Studio.
@alethiometer ακολουθώ πίστα την βιωματική μέθοδο, όπου βίωμα= κατι που έχει συμβει στη φαντασία μου 😉
@Anna, φίλος του αδελφού μου. 30 ετών. Τζιλενχαλοπουλος, βέβαια αλλά..ίδιος.
Αλλά ίδιος; Promise?
(Και εξίσου ταλαντούχος;)
@Αnna, ίδιος.
(δεν ξέρω).
@lioness το δηλώνω πως δε θέλω πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι να βγει ταινία Μποβουαρ. Ως τότε κομπάρσος, δεύτεροι ρολόι και κάτσιτερ για τις γάτες του καστ. Και καφέδες με γάλα βρώμης και καρδούλες θα σας κάνω. Θέλω να ξεκινήσω χαμηλά.
@Φωτεινή, αυτήν και την προηγούμενη. Ενδιαφερόμαστε να γεμίσουμε αυτό το κενό.
Γιατί όχι; 😀
Καρφιτσωμένο σχόλιο!? Τι φοβερά πράγματα γίνονται στο σάιτ που ούτε είχα παρατηρήσει! Τι να σημαίνει αραγε; Έχω τράκ!
Πού υπογράφω;;;
Προσωπικά είμαι άνθρωπος που δεν τον αφορά πολύ το παρελθόν, θα με χαρακτήριζα μάλλον, νοσταλγό του μέλλοντος.
Αλλά στα ΄90s υπήρχαν οι Nirvana και οι Smashing Pumpkins.
Υπήρχε ακόμα ελπίδα στον κόσμο.
Υπήρχε ακόμα ελπίδα στον κόσμο.
Σωστά!
Και σε άλλα επίπεδα, τη δεκαετία του 80, σε ολόκληρη την Ευρώπη με εξαίρεση την Αγγλία, υπήρχαν ακόμα αξιοπρεπείς μισθοί για την πλειονότητα των πολιτών, τεράστιο κοινωνικό κράτος συγκριτικά με σήμερα, η σιγουριά ότι η επόμενη γενιά θα ζήσει καλύτερα από την προηγούμενη(αν πατηθεί βέβαια κανένα κουμπί)… Λίγο πολύ, όλα αυτά φαίνονταν να ισχύουν και τη δεκαετία του 90 (μετά κατάλαβαν ότι είχε ήδη αρχίσει για τα καλά η διάβρωσή τους)
Θα συμφωνήσω alethiometer. Ιδανική εποχή δεν υπάρχει, απλά κι εγώ νομίζω ότι τότε ο κόσμος πίστευε ότι κάποια πράγματα θα βελτιωθούν ριζικά και θα εκλείψουν συγκεκριμένα προβλήματα. Guess what, η ιστορία δεν ακολουθεί τη γραμμική πορεία που θα θέλαμε. Έχει και βήματα μπροστά, έχει όμως και πολλά πισωγυρίσματα.
Σ’ αγαπάω γι’ αυτό το σχόλιο.
Κι εγωωωω
@Fay in the Dark και Trillian, να τέτοια μου κάνετε και κοκκινίζωωωω (τι καλά που δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο γιατί αν δε σε συνδέσει η μουσική τι μπορεί να σε συνδέσει άραγε… 🙂 )
Ο Curt Cobain αυτοκτόνησε, ο River Phoenix πήγε από ναρκωτικά, τρελή ελπίδα. Απλά εμείς ήμασταν έφηβες και φοιτήτριες και νομίζαμε ότι είχαμε όλο τον κόσμο στα πόδια μας.
Τόσο που τον έκλαψα τον Curt, η Courtney δεν τον έκλαψε πάντως. Στάνταρ.
Νομίζω ότι κάθε γενιά αγαπάει να ωραιοποιεί τα νιάτα της. Όλοι θέλουν να πιστεύουν ότι ανήκουν στην σπουδαία γενιά της ιστορίας. Εκτός από εμάς, τους Generation X. Εμείς ξέρουμε.
Δεν ξέρουμε για σπουδαίες γενιές και τέτοια, ξέρουμε άσχετα πράγματα. Είμαστε στρίτ γουάιζ!
Πόσο σ’ αγαπώ και σε νιώθω, why deny the obvious!
😀😀♥️♥️
Πάντως, όταν ήμουν εγώ φοιτήτρια, 1985-1990, υπήρχε νοσταλγία για τα σίξτις και τη μουσική τους. Τότε στα νεανικά μας μάτια φάνταζαν μαγικά και επαναστατικά.
Η οποία συνοψίζεται όσο το δυνατόν καλύτερα με το “Υπάρξει λόγος σοβαρός” των ΦΑΤΜΕ.
Τραγουδάρα! τα είπε όλα ο Νικόλας.
Συμφωνώ ότι η νοσταλγία δεν είναι καινούργιο πράγμα. Ιδού μια καλή λίστα από το iMDb με πολύ διάσημες ταινίες 80’s που η δράση λάμβανε χώρα στα 50’s (στην οποία θα συμπλήρωνα φυσικά και το διάσημο “Back to the Future”)
https://www.imdb.com/list/ls023169615/
Υπάρχουν κι αρκετές ακόμη με θέμα τα 60’s.
Οι ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές βρέθηκαν σε άνθηση στα 90s επειδή υπήρχε χρήμα, όχι επειδή υπήρχαν τριαντάρηδες σεναριογράφοι. Και τώρα υπάρχουν. Και μάλιστα σήμερα γράφονται πολύ πολύ καλύτερα σενάρια από τα παλιά (τα οποία κατά 60% ήταν αναμάσημα από αρχαία αστεία, στερεότυπα και αισθητική ταινιών της Φίνος Φιλμς και αντιγραφές ξένων παραγωγών), αλλά μένουν στα συρτάρια γιατί είναι πολύ φθηνότερο για τα κανάλια να προβάλλουν επαναλήψεις και να αγοράζουν δικαιώματα για ξένες εκπομπές και σειρές. Ισχύει κάτι παρόμοιο και για τη δισκογραφία. Ελληνικές σειρές που μίσησα αργότερα για τα τραγικά συντηρητικά στερεότυπά τους αν και τις έβλεπα φανατικά: Δύο ξένοι, Αναστασία… Διαβάστε περισσότερα »
Οχι και συντηρητικη σειρα τα εγκληματα. Ε οχι. Μα αν μη τι αλλο, το ρολο της Σωσως στον οποιο αναφερεσαι, δεν γινεται να τον παρεις στα σοβαρα. Ειναι μια τραβηγμενη κακια περσονα που θελει εκδικηση απο τον ανδρα της και δεν θελει απλα να τον χωρισει.
Εντάξει, προφανώς αν η Σωσώ ήταν πιο ρεαλιστικός χαρακτήρας δεν θα υπήρχε η σειρά 😂 Ορισμένοι χαρακτήρες είναι όντως διαμαντάκια. Παρόλα αυτά, με χαλάει που δεν θίγεται στη σειρά το πόσο κακοποιητικός σύζυγος είναι ο Αχιλλέας, που έχει επιβάλει στη γυναίκα του μια μίζερη ζωή και τον πεθερό από τη Μόρντορ, και το παίζει πανευτυχής κι αθώος (φαντάζομαι τη Φλώρα πριν το γάμο να στέλνει στο Αμπά “είμαι με ένα καλό παιδί που με φροντίζει αλλά…”)
Δε διαφωνω οτι ο χαρακτηρας του Αχιλλεα βγαζει μια μιζερια, ήταν όντως αυτο που λέμε το καλο παιδι, ισως σε βαθμο αηδιας (ή ‘χαζομαρας’). Αλλα και η Φλωρα και ο Αχιλλεας για μενα βγαζουν αυτη τη μικροαστιλα, αυτη τη κακομοιρια, και η σειρα νομιζω ετσι τους αντιμετωπιζε. Απο την αλλη, η Σωσω που ηθελε απεγνωσμενα εκδικηση, σε μια πολυ τραβηγμενη απο τα μαλλια αναλυση, θα μπορουσες να πεις οτι ηταν μια δυναμικη γυναικα, που δε θελει αλλο να υπομενει, να, να, να, και θελει να ελευθερωθει (ολα αυτα αν εξαιρεσεις το τραβηγμενο ‘κακο’/καρικατουρέ του χαρακτηρα της). Φυσικα, Κορινα, Μιχαλακης πολυ… Διαβάστε περισσότερα »
Ιιιιιιιιιιιιιιιι
Πέναααααααα
Έλα εδώ, μας αμφισβητούνε τα είδωλα!!!! Τι ακούω και δε σωριάζομαι!!!
#teamsosokaforever
Οι Δύο Ξένοι είναι ριμέικ του ριμέικ ω ριμέικ.
MariadelBarrio Και κακό ριμέικ, και κακοφτιαγμένες αναφορές, και χιλιοειπωμένες ατάκες, και συντηρητισμός… Αλλά το χειρότερο είναι ότι αυτή η σειρά καλλιέργησε το στερεότυπο ότι ο διανοούμενος είναι ένα αποτυχημένο σνομπ ψώνιο που τον συντηρεί η μάνα του, κάνει συμβατικές σχέσεις, φοβάται να γλεντήσει, είναι βαρετός, δειλός και δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ενώ η τηλεπερσόνα-λαϊκό κορίτσι είναι δυναμική, αυτοδημιούργητη, καπάτσα, πανέξυπνη, δροσερή, αυθόρμητη, ξέρει να ζήσει και να αγαπήσει και γενικώς έχει τα χίλια καλά (και παρόλα αυτά, μια τέτοια χαρισματική κοπέλα ερωτεύεται τον παραπάνω αχτύπητο συνδυασμό προσόντων επειδή της φέρεται φρικτά, από τον πολύ τον έρωτα φυσικά, γιατί tough… Διαβάστε περισσότερα »
Συντηρητική σειρά τα Εγκλήματα; Από πού κι ως πού; Ειδικά η Κορίνα και ο Μιχαλάκης ήταν ρόλοι τους οποίους ούτε κατά διάνοια δε βλέπαμε στην ελληνική τηλεόραση. Η Κορίνα ήταν εκδιδόμενη, κάποιες φορές χόρευε σε μπαρ και είχε συναδέλφισσες τρανς και παρενδυτικούς. Ο Μιχαλάκης ήταν ένας άνθρωπος που πειραματιζόταν με τη σεξουαλικότητά του και πήγαινε και με άντρες και με γυναίκες και συμμετείχε και σε ομαδικό σεξ.
Δίκιο έχετε παιδιά, απλώς… δεν ξέρω… μου φαίνεται πως όλοι αυτοί οι τολμηροί για τα δεδομένα της ελληνικής τηλεόρασης χαρακτήρες που λέτε παρουσιάζονται μεν, ως καρικατούρες δε. Από την άλλη, όλοι οι χαρακτήρες στη σειρά είναι καρικατούρες, είναι το είδος του χιούμορ τέτοιο, οπότε… ΟΚ, μπερδεύτηκα.
Προσωπικά πάντα μιλώντας, δε νοσταλγώ τίποτα. Είμαι 49 και πήγα δημοτικό δεκαετία 70 και μετά έφηβη 80 και φοιτήτρια 90. Δεν έχω πάθει νοσταλγία μέσης ηλικίας. Αυτό που έπαθα είναι ότι μετά το 90 κάτι σταμάτησαν να βγαίνουν συγκλονιστικά διαφορετικά πράγματα. Για να το διατυπώσω καλύτερα, δεν υπήρχε πια μαζική μόδα, οπότε ανακυκλώνονταν τα ίδια και τα ίδια. Οπότε γύρισα πίσω, όχι στο 80, πιο πριν. Κυρίως στα 50’ς 60’ς και αρχές 70 αναφορικά με τη μουσική. Έχει πολύ ψωμί η μουσική προηγούμενων δεκαετιών. Νομίζω ότι όσοι νοσταλγούν σε τόσο νεαρή ηλικία δηλαδή 40 -50 ή δεν έζησαν όσα έπρεπε… Διαβάστε περισσότερα »
Πω, αγγελοι του Τσάρλι…
Και ‘”τα βγάζαμε στο κρυφτό” με το
“οι άγγελοι του Τσάρλι, είναι τρεις, η κέλι η Σαμπρίνα και η Κρις”!
Γεννήθηκα μέσα της δεκαετίας του 70 σε νότιο προάστιο της Αθήνας. Από τη γενιά των γιαγιάδων μου, φίλων τους, γειτόνων, που είχαν γεννηθει γύρω στο 1900-1920, δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Το μόνο που είχα ακούσει να λένε ήταν ότι νοσταλγούσαν τις γεύσεις (αχ οι ντομάτες/το κασέρι σήμερα δεν είναι σαν τα παλιά). Και νομίζω λογικό ήταν, τι να νοσταλγήσουν; Τη φτώχια, την προσφυγιά, τους πολέμους, την κατοχή, τον εμφύλιο, τη χούντα; Ίσως οι ελάχιστοι αστοί της εποχής να είχαν κάτι καλύτερο να νοσταλγήσουν, δεν ξέρω. Η γενιά της μητέρας μου και οι φίλες της, γεννημένες γύρω στο 1945-1950… Διαβάστε περισσότερα »
1. Ο Καπουτζίδης πάντως δεν είναι 90’s. Πόσο μάλλον οι Λάνθιμος και Φιλίππου που είπε κι η Λένα.
2. Άσχετο, αλλά λατρεύω αυτήν την ατάκα: “Κάθε Πέμπτη στο κλαμπ είχε βραδιά 80’s. Τώρα το άλλαξαν και το έκαναν 90’s. Κι εγώ αισθάνομαι ότι γερνάω”. Λέει ο τριαντάχρονος πρωταγωνιστής σε βρετανική σειρά του 1999 παρακαλώ (queer as folk).
Η νοσταλγία ή/και εξιδανίκευση του παρελθόντος υπήρχε πάντα. Όσο πιο δύσκολα περνάμε και όσο μεγαλύτερη αβεβαιότητα υπάρχει, αυτό εντείνεται. Επίσης εξαρτάται από πόσο ένδοξο είναι το παρελθόν (…) Εν μέρει είναι ένας τρόπος να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε το παρόν.
Θα συμφωνήσω με αυτό που λέει η Λένα. Όσο για το θέμα της νοσταλγίας προτείνω να δει το “Μεσάνυχτα στο Παρίσι” του Γούντι Άλεν. Εφυέστατη ταινία
Νομίζω αποτυπώνει πολύ πετυχημένα το θέμα της νοσταλγίας για το παρελθόν ο Woody Allen στο Midnight in Paris. Κάθε γενιά βλέπει την προηγούμενη μέσα από έναν παραμορφωτικό φακό. Λίγο η χρονική απόσταση, λίγο το πασπάλισμα με χρυσόσκονη από τις αφηγήσεις των άλλων που θυμούνται τα όμορφα της νιότης τους, ξεχνάμε τα άσχημα των προηγούμενων δεκαετιών.