Αγαπητή Α,μπα, είμαι στα πρώτα -αντα μου και με τον άντρα μου θέλουμε να κάνουμε παιδάκι. Από τότε που με θυμάμαι έλεγα ότι κάποια στιγμή θέλω παιδί, δεν ξέρω γιατί αλλά μου φαίνεται κάτι πολύ όμορφο και τα παιδιά εξαιρετικά ενδιαφέροντα- μικροί άνθρωποι που τους βλέπεις να γεννιούνται, τους βοηθάς να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους και τους βλέπεις να γίνονται ενεργά μέλη μιας κοινωνίας. Έχω πολλές φίλες που, πες το ηλικία, πες το σύμπτωση γέννησαν φέτος. Είχα διαβάσει ότι η μητρότητα είναι δύσκολη τον πρώτο καιρό αλλά βρε Λένα δεν βλέπω τίποτα θετικό, τους πρώτους μήνες τουλάχιστον. Βλέπω φίλες μου κουρασμένες και άυπνες που ενώ οι σύντροφοι συμμετέχουν όσο μπορούν το βάρος πέφτει πάνω τους, είτε γιατί το μωρό θηλάζει και θηλάζει κάθε ώρα, είτε γιατί μπιμπερό δεν θέλει οπότε ο μπαμπάς δεν μπορεί να το ταΐσει, είτε γιατί περνάει φάση που ηρεμεί μόνο με την μαμά. Και το μόνο θετικό που μου λένε είναι ότι είναι γλυκό και τους χαμογελά αλλά αυτό το “με ένα χαμόγελο τα ξεχνάς όλα” είναι ψέμα, ή τουλάχιστον αυτό μου λένε όλες. Αλλά και κάποιες που δεν θηλάζουν πάλι κουρασμένες είναι, και αυτές και οι σύντροφοί τους. Ο άντρας μου, μου λέει ότι αυτός θέλει αλλά η τελική απόφαση για το πότε είναι δική μου γιατί το σώμα είναι δικό μου. Ξέρω ότι θα συμμετέχει ισάξια στην ανατροφή του παιδιού οπότε δεν με ανησυχεί αυτό. Με ανησυχεί η αλλαγή και ο φόβος ότι σε δύσκολες στιγμές τους πρώτους μήνες δεν θα έχω κάτι θετικό για να με βοηθήσει να αντέξω (εκτός του ότι θα μεγαλώσει). Υπάρχει κάτι θετικό τους πρώτους μήνες ή τον πρώτο χρόνο μετά την γέννηση ενός μωρού; Γιατί όσο και να έχω ψάξει και να έχω ρωτήσει δεν το βρίσκω. Έχω μία λίστα από αρνητικά (κούραση, έξοδα, λιγότερο χρόνο με τον σύντροφό μου, μειωμένα ταξίδια κλπ) και στα θετικά μόνο ότι το θέλω χωρίς κάποια λογική εξήγηση αλλά φοβάμαι μην το μετανιώσω και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Θα ήθελα την γνώμη σου ως μητέρα αλλά και των αναγνωστριών. Ευχαριστώ!
-Μέλλουσα μαμά;
Δεν υπάρχει γνώμη σε κάτι τέτοιο. Δεν θα σε βοηθήσει η γνώμη μου ή η γνώμη οποιασδήποτε. Στις τρεις το πρωί που θα θηλάζεις ή θα ταΐζεις, τι θα τις κάνεις τις γνώμες μας; Η σχέση που θα αναπτύξεις με το παιδί σου είναι κάτι δικό σου και δεν ξέρω αν προβλέπεται. Εσύ θα βρεις τα θετικά στη σχέση αυτή.
Αυτό που θα σου πω δεν είναι γνώμη, είναι γνώση: τα μωρά θέλουν εκατό χέρια. Όχι μόνο δεν φτάνει μια (η μάνα) ή δυο (οι γονείς), δεν φτάνουν ούτε τρεις ούτε τέσσερις ούτε πέντε, όχι για μήνες, για χρόνια. Όσο πιο πολλοί συμμετέχουν, τόσο πιο εύκολα ξεχνιέσαι με το χαμόγελο, που λένε όσοι έχουν βοήθεια, κι αν είναι δωρεάν βοήθεια, ακόμη καλύτερα (για αυτούς). Είναι και μερικοί που δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν βοήθεια και νομίζουν ότι τα κάνουν όλα μόνοι τους, αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου. Όλοι ξέρετε τέτοιους.
Ανάλογα με τις δυνατότητες σας, πληρώστε. Πληρώστε για βοήθεια, πληρώστε ό,τι χρειάζεται, για έτοιμο φαγητό, για καθαρό σπίτι, σιδερωμένα ρούχα, για να σας φέρνουν τα ψώνια, ναι, θα είναι πολλά, όσο πιο πολλά μπορείτε. Αυτή τη συμβουλή έχω να δώσω, σε σένα και σε όλους τους νέους γονείς. Μην βασίζεστε σε υποσχέσεις, εκτός αν έχετε πολύ αξιόπιστους γονείς (και αρκετά δυνατούς και αρκετά πρόθυμους) αλλά όσο αξιόπιστοι και αν είναι, βρείτε επαγγελματική βοήθεια.
Αν τρως, κοιμάσαι, και έχεις χρόνο για τον εαυτό σου, τότε θα μπορέσεις να απολαύσεις το μωρό που θα μεγαλώνει. Αλλιώς σου μένει η κούραση, η ανησυχία και οι ευθύνες. Όσο πιο πολύ και πιο καλά τρως και κοιμάσαι, τόσο πιο γεμάτη θα είσαι για να είσαι παρούσα με το μωρό, όταν θα είσαι μαζί του. Είναι απλή η αναλογία. Όσο περισσότερο περιθώριο έχεις για να ορίζεις τον εαυτό σου (το σώμα σου, τον χρόνο σου, τις σκέψεις σου), τόσο πιο εύκολη (και ευχάριστη) θα είναι η διαδικασία. Μην πέσεις στην παγίδα της σούπερ γυναίκας που τα κάνει όλα μόνη της με ένα χαμόγελο και παράλληλα το σπίτι είναι στην εντέλεια ενώ αυτή πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Μην μπεις στον αόρατο διαγωνισμό της γυναίκας που τα καταφέρνει όλα χωρίς βοήθεια.
Α, και να εύχεσαι να είναι εύκολο το μωρό, γιατί έχουν πολύ μεγάλες, τεράστιες διαφορές τα μωρά μεταξύ τους, από την πρώτη ώρα που έρχονται στον κόσμο. Αυτό όμως είναι λαχείο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Με είχε σοκάρει η ειλικρίνεια συναδέλφου που γυρνώντας από την άδεια μητρότητας μας είπε ότι ήταν πολλές οι φορές που σκεφτόντουσαν “καλά δεν ήμαστε και πριν το παιδί; Πού μπλέξαμε;” (έως τότε νόμιζα ότι τα μωρά είναι μόνο μαμ-κακά-νάνι). Από τότε δεν έχω γνωρίσει γονιό που να μην το έχει αναρωτηθεί, αλλά ούτε και γονιό που να μην λάμπουν τα μάτια του όταν βλέπει το παιδί του να χαμογελάει (ή να κοιμάται επιτέλους, εξαρτάται από τη μέρα). Ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος αν σου τύχει ζόρικο μωρό. Μπορεί να είστε από τους τυχερούς και να κοιμάται όλη τη μέρα, μόνο… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είναι σατανικό σχέδιο ακριβώς, αλλά ισχύει αυτό που είπες. Τα μωρά, τα ανθρώπινα μωρά, έχουν σχεδιαστεί/εξελιχθεί έτσι ώστε να είναι αρεστά και αγαπητά στον άνθρωπο. Μεγάλο μέτωπο και μεγάλα μάτια, και μικρό υπόλοιπο πρόσωπο. Αυτή η μορφολογία είναι ελκυστική στον ανθρώπινο εγκέφαλο και εξασφαλίζει την βιωσιμότητα τους. Γιατί ο πρωτόγονος άνθρωπος, δεν τα είχε και σε μεγάλη εκτίμηση, καθότι, ήταν βάρος και τίποτα άλλο. Φεύγουμε από την σπηλιά να πάμε να κυνηγήσουμε αλλού, ε αυτό ας το αφήσουμε πίσω. Ακόμα και κατοικίδια που στην εξέλιξη τους έχει παρέμβει ανθρώπινο χέρι, έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, πχ τα πεκινουά. Ακριβώς το… Διαβάστε περισσότερα »
Τα λες υπέροχα 🙂
<3. Σε ευχαριστώ!
Όλα τα μωρά της φύσης είναι γλυκούλια γι αυτό ακριβώς τον λόγο. Ακόμα και οι ύαινες.
Χαχαχα ναιιιιιι ακόμα και τα κροκοδιλακια είναι γλυκά μικρά.. Άσχετο εάν σε 5 μήνες θα σε βλέπει και θα του τρέχουν τα σάλια..
παντως να πω την αμαρτια μου δεν ειναι ολα τα μωρακια γλυκα. Ποσα ειναι μαλλιαρα και περιεργα και μασας τα λογια σου οταν ολο το σοι εν χορω αναφωνει αχ τι γλυκο που ειναι!
Όταν το είχα μάθει αυτό, θυμάμαι είχα σκεφτέι “μα καλά χάθηκε ο κόσμος να κανει και τους γέρους γλυκούς για φάγωμα”
Κάναμε ήδη subsrribe και περιμένουμε να γίνει αποδεκτή η αίτησή μας 😉 Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές σου! Θα δοκιμάσω τους χορούς αν τα βρω σκούρα και τα ορόσημα μου φαίνεται χρήσιμο εργαλείο.
Θα μεταφέρω την εμπειρία μου ως μητέρα μωρου λίγο πριν κλείσει τον πρώτο χρόνο ζωής του. Το μωρο το δικό μας είναι πολυ καλό. Εκτός από το πρώτο δίμηνο μέχρι να μάθω να το θηλαζω, κοιμάται σερί, είναι καλοβολο, τρώει όλο το φαΐ του, δεν είχε κολοικους, δεν κλαίει όταν βγάζει δόντια. Όλα πολυ καλά. Κοιμόμαστε μια χαρά και δεν νιώθουμε ιδιαίτερα κουρασμένοι. Τα έχουμε τα χρονάκια μας, εγώ είμαι πλέον 40 χρονών, έκανα και την ψυχοθεραπεία μου στο παρελθόν, τους λογαριασμούς μου τους έχω κλείσει.Δεν έχουμε βοήθεια από γιαγιάδες, είμαστε μόνοι εγώ και ο μπαμπάς της. Έρχεται μια κυρία… Διαβάστε περισσότερα »
Σ ευχαριστώ για την ολοκληρωμένη σου απάτνηση, κι εμείς έχουμε την οικονομική δυνανατότητα για βοήθεια στο σπίτι και οι δουλειές μας είναι ευέλικτες ως προς τα ωράρια.
Πολυ ωραιες κουβεντες οι τελευταιες Mirca! Ετσι οπως το εθεσες ναι αξιζει!!
Κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά το καθετί. Οπότε θα σου πω τη δική μου οπτική έχοντας μικρό παιδί κ περιμένοντας και δεύτερο. Όπως λέει και η Λένα, τα μωρά θέλουν εκατό χέρια, για χρόνια. Τα πρωινά έχουμε βοήθεια (με πληρωμή). Τις υπόλοιπες ώρες είμαστε εμείς και το παιδί. Η σύζυγος έχει αναλάβει μεγάλο ποσοστό της διαχείρισης του σπιτιού (π.χ. μαγείρεμα, πλυντήρια κ.α.). Εγώ γυρνάω από τη δουλειά και ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τον μικρό (παιχνίδι, βόλτα, ντύσιμο, μπάνιο), μέχρι να κοιμηθεί το βράδυ. Όταν κοιμηθεί ο μικρός, κάνω κι εγώ δουλειές που έχουν απομείνει (π.χ. μαζεύω κουζίνα, απλώνω ρούχα). Η σύζυγός… Διαβάστε περισσότερα »
Με το καλό Wolfcry και καλό κουράγιο 🙂
no_roots, σε ευχαριστώ πολύ 🙂
Ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπερία σου wolfcry και καλό κουράγιο
Σε ευχαριστώ πολύ, BabyDoll 🙂
Wolf cry η σκέψη σου ότι η ενασχόληση σου με το παιδί μπορεί να γίνεται και για σένα επειδή οι γονείς σου είναι χωρισμένοι, με έκανε να σχολιάσω. Ναι, ετσι νομίζω κι εγώ. Είχα αναρωτηθεί πολλές φορές και τελικά πιστεύω ότι ένα μέρος είναι για να “ αναδομήσουμε» αυτήν την σχέση που δεν είχαμε εμείς ως παιδια( χωρισμένοι κι εμενα ). Να ζήσουμε αυτά που θέλαμε και που ίσως μας έλειψαν μέσα από έναν νέο ρόλο, αυτόν του γονιού. Έχω την εντύπωση ότι είμαστε οι γονείς που θα θέλαμε να έχουμε ως παιδιά. Τις καλύτερες ευχές μου για το μωρό… Διαβάστε περισσότερα »
@MarinaK, Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές! Στην ουσία μεγάλωσα χωρίς πατρική φιγούρα και δε θυμάμαι ποτέ να μου έλειψε (τουλάχιστον συνειδητά) μία πατρική φιγούρα στο σπίτι, αφού δεν την έζησα και ποτέ για να ξέρω πώς είναι. Όταν όμως γεννήθηκε το πρώτο παιδί μου, αναπόφευκτα έκανα σκέψεις του στυλ: “Πώς μπορεί και φεύγει κανείς και παρατάει μικρά παιδιά; Δεν του λείπουν; Δε στεναχωριέται; Δεν αναρωτιέται, όντας μακριά, τι κάνουν αυτά τα παιδιά;”. Μετά είχα ερωτήματα όπως: “Τα λίγα χρόνια που έμεινε σπίτι, πώς μας αντιμετώπιζε; Μας φρόντιζε, μας τάιζε, μας έκανε μπάνιο;”. Και ρωτούσα τη μητέρα μου να μάθω.… Διαβάστε περισσότερα »
Τελικά τώρα ξέρουμε πως ναι, γίνεται να έχεις παιδιά και να μην αναρωτιέσαι τι κάνουν, να μην σου λείπουν και να μην τα κανείς μπάνιο, να μην τα φροντιζεις. Τώρα αν υπάρχει στενοχώρια μέσα τους, μπορεί, ποιος ξέρει; Καταλαβαίνω όλο και περισσότερο ότι αυτοί οι χαρακτήρες δεν είναι κακοί αλλά ότι απλά δεν έκαναν για γονείς. Φαντάζομαι δεν αναρωτιόντουσαν γι’ αυτά τα πράγματα πιο παλιά. “Όλοι έκαναν παιδιά, ας κάνω κι εγώ” τύπου. Θέλει τεράστια ωριμότητα να πεις « δεν το έχω το θέμα, δεν θελω παιδιά», τεράστια. Έχασε πολλά ο μπαμπάς σου από σένα. Τα συναισθήματα, τις εμπειριες, τις… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, όπως το λες. Τελικά γίνεται να έχει κανείς παιδιά και να μην αναρωτιέται τι κάνουν. Αυτό, όμως, που λες ότι έχασε πολλά ο δικός μου, το σκέφτομαι πολλές φορές. Όχι μόνο για τον δικό μου αλλά για οποιονδήποτε γονέα (όχι απαραίτητα πατέρα) αδιαφορεί για τα παιδιά του. Ακούω για περιπτώσεις π.χ. πατεράδων που θέλουν απλά να κάνουν τη ζωή τους. “Σφηνώνουν” στο πρόγραμμά τους και τα παιδιά τους, να τα δουν για λίγες ώρες και τους αρκεί. Και σκέφτομαι ότι σε ορισμένες από τις περιπτώσεις αυτές, έχει παίξει ρόλο και το γεγονός ότι δεν έχουν βιώσει όλα αυτά που… Διαβάστε περισσότερα »
Τα παιδιά να είναι η “σφήνα» στην καθημερινότητα πολλών μπαμπάδων είναι, τουλάχιστον από την εμπειρία μου, ο κανόνας. Δεν βοηθούν βέβαια τα τρελα ωράρια πολλών ανθρώπων, αλλά συμβαίνει και χωρίς να υπάρχουν πάντα. Εξάλλου φαίνεται τόσο εύκολα όταν κάποιος γουστάρει τις ώρες που περνάει με το παιδί του. Συμφωνώ μαζί σου ότι μάλλον δεν ξέρουν τι χάνουν επειδη ακριβως δεν τα έχουν βιώσει- και μπορεί να μην τα βίωσαν και σαν παιδιά από τους δικούς τους γονείς αλλά ξέρω σίγουρα ότι ενώ δεν ξέρουν τι χάνουν δεν κάνουν και τίποτα για να μάθουν. Αυτό είναι που μου πέφτει βαρύ, ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που αναφέρεις περί σφήνας, το λες βάσει όσων ακούς γύρω σου; Όσον αφορά τα ωράρια, πράγματι ορισμένοι δουλεύουν από το πρωί έως το βράδυ. Ωστόσο, ξέρω τέτοιες περιπτώσεις όπου οι μπαμπάδες έρχονται σπίτι κ αμέσως ασχολούνται με το παιδί τους. Να το κάνουν μπάνιο, να το ταΐσουν και να το κοιμίσουν. Οπότε συμφωνώ σε αυτό που λες: φαίνεται τόσο εύκολα όταν κάποιος γουστάρει τις ώρες που περνάει με το παιδί του. Επίσης, το τελευταίο που λες είναι το σημαντικό, ότι κάποιους δεν τους νοιάζει να μάθουν. Οι ίδιοι, βέβαια, μπορεί να περηφανεύονται σε τρίτους για τα παιδιά τους, όπως… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, όσα βλέπω, όσα ακούω και φυσικά όσα ζω. Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις και με πολύ χαρά τις βλέπω κι αυτές. Όπως ένας φίλος μηχανικός «μετέφερε» το γραφείο του στο σπίτι τα πρωινά του καλοκαιριού επειδή δεν του αρεσε η επικοινωνία των παιδιών με τους γονείς του και κανόνιζε τα ραντεβού του το απόγευμα στο γραφείο, όπου τα έπαιρνε κι εκεί.
Αλλάζει ίσως το πράγμα σιγά- σιγά και χαιρομαι πολύ γι’ αυτό.
Θα συμφωνήσω ότι υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Πάντως έθεσες ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, αυτό σχετικά με την επικοινωνία ανάμεσα στο παιδί και τον παππού/γιαγιά. Το βλέπω και σε εμάς που δεν μπορούν να συνεννοηθούν με το παιδί. Άλλα καταλαβαίνουν, άλλα ακούνε, άλλα του λένε, μη το ένα, μη το άλλο. Και νομίζω ότι το μπερδεύουν. Και δεν είναι ότι έχουν θέματα υγείας, ούτε μεγάλοι είναι. Απλά αντιλαμβάνονται διαφορετικά το καθετί.
True story.
Τα είπε τόσο ωραία η Λένα (πρωην παθούσα σουπερ γουμαν εδώ). Να προσθέσω το εξής: επικεντρωνόμαστε όλοι μας τόσο πολύ στους πρώτους μήνες του μωρού που ξεχνάμε ότι ακολουθούν πολλά χρόνια μετά ζόρικα. Φυσικά έχει προηγηθεί η εγκυμοσύνη, η γέννα, το άγχος της νέας εμπειρίας. Αλλά πρέπει να το βάλουμε στο μυαλό μας ότι κάνοντας ένα παιδί ακολουθεί μια σειρά δύσκολες πίστες, μόλις περνάς τη μια και έρχεται η επόμενη που είναι εξίσου άγνωστη. Κάθε στάδιο είναι ζόρικο αλλά είναι και όμορφο αρκεί να έχεις δυνάμεις να το παρακολουθήσεις όπως είπε η Λένα. Και ο καθένας πρέπει να βρει την… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι ακριβώς Φούστα……νομίζουμε στην αρχή πως οι πάνες και ο ύπνος είναι το θεμα
διαβάζω για ξενύχτια και ύπνο μωρών- ΝΑΙ ειναι δύσκολο ξαναλέω- και γελάω πικρά γιατί τουλάχιστον εκείνη την περίοδο οι λύσεις ήταν κυριολεκτικά οι εξής τρείς: μαμ, κακά και νάνι. Ελάτε τώρα στο εφτάχρονο που πέρα από τα δικά του έχετε να αντιμετωπίσετε και τις μικροπολιτικές σχολείων, φίλων κλπ που το αφορούν.
Φούστα το να διαβάσω για τα αναπτυξιακά στάδια για να προετοιμαστώ για το τι με περιμενει σε κάθε φάση μου φαίνεται εξαιρετική ιδέα! Και κρατάω το να βγαίνουμε με το παιδί γιατί είναι κάτι που δεν θέλουμε να στερηθούμε
Συμφωνω μαζί σου. Δεν εννοούσα αυτο ακριβώς, πιο πολύ πήγαινε στη συναισθηματική/εγκεφαλική αναπτυξη και οχι τόσο στα ορόσημα αυστηρά. Δηλαδή εννοώ να κατανοήσουμε πχ γιατί ένα νήπιο στριφορυνάει σα σβουρα, γιατι του αρεσει να αφηνει πραγματα να πεσουν κατω και να κανουν μπαμ. Τι συμβαινει στο κεφαλάκι του; Πώς το βοηθάει αυτό το μπαμ να αναπτυχθει. Νομίζω ότι αν καταλαβεις λιγο αυτον τον μηχανισμό ως γονιος, ίσα ισα δε θα σε θυμωνει το μπαμ αλλά θα το κάνετε εκατό φορές μαζί!!
Αγαπητή φίλη είμαι μητέρα ενός παιδιού μόλις τεσσάρων μηνών. Μεγαλώνουμε το παιδί με τον άντρα μου χωρίς καμία βοήθεια καθώς ζούμε στο εξωτερικό. Είμαι από τις τυχερές που με στηρίζει το κράτος για ένα χρόνο να μεγαλώνω το παιδί μου. Ακολουθούμε την “σχολή” της απεριόριστης αγκαλιάς και θηλάζω αποκλειστικά. Νιώθω εξάντηληση, πόνο στον αυχένα, έχω μουδιασμένα χέρια και μηδέν προσωπικό χρόνο (το ίδιο και ο σύντροφος). Στο τέλος της μέρας ωστόσω αισθάνομαι χαρούμενη, δεν ξέρω απο που πηγάζει.. ίσως επειδή βιώνω την μητρότητα σαν μια διαρκής μάθηση και προσωπική εξέλιξη (και όχι ολοκλήρωση) και αυτό με ανανεώνει. Στα πρώτα “άντα”… Διαβάστε περισσότερα »
Απεριόριστη αγκαλιά. Πόσο ωραίο.
…και πόσο απαραίτητη η αγκαλιά, ιδίως τους πρώτους μήνες ζωής που ένα μωρό δεν βλέπει, σκέψου τι φόβος τα διακατέχει!
Ακριβώς αυτό όμως! Και ορισμένοι έχουν την άποψη ότι η πολλή αγκαλιά βλάπτει. Μα αν δεν την προσφέρει κανείς απλόχερα σε αυτή την ηλικία, πότε θα την προσφέρει;
Πολλή γλυκιά απάντηση, εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα μια ζωή που στο μέλλον δεν θα έχω παιδιά. Ελπιζω να έχω την ίδια προσέγγιση με σένα.
σε ευχαριστώ πολύ BabyDoll!
σ´ευχαριστώ πολύ BabyDoll!
Λένα σε ευχαριστώ για την εξαιρετικη σου απάντηση θα την διαβάσω πολλές φορές για να την εμπεδώσω. Ευχαριστώ πολύ και τους σχολιαστές για τις συμβουλές σας, τις διάβασα όλες και θέλω να σας πω οτι αν και δεν υπάρχει αυτό που λέτε η μαγική λύση με βοήθησαν γιατί κάποιες δεν τις είχα σκεφτεί. Και νιώθω οτι δεν είμαι μόνη. Το να προσλάβουμε βοήθεια είναι κάτι που θα κάνουμε και το είχαμε αποφασίσει εδώ και καιρό και στην παγίδα της σούπερ γυναίκας θα προσπαθήσω να μην πέσω. Βοήθεια θα μπορούσαμε να έχουμε από τους πεθερούς μου αλλά προτιμούμε να προσλάβουμε κι… Διαβάστε περισσότερα »
Με το καλό!
Υπεροχα νεα babydoll! Συμφωνω πολυ με την συμβουλη για βοηθεια επι πληρωμη και babysitting σε παππουδες και γιαγιαδες σε συγκεκριμενες περιπτωσεις. Αρκει φυσικα να το αντεχετε οικονομικα. Σου ευχομαι ολα τα καλα.
Στο πρώτο μου παιδί δεν κατάφερα να Θηλασω για διάφορους λόγους. Οπότε όταν ξυπνούσε τη νύχτα, μέχρι να ετοιμάσουμε τη φόρμουλα ξυπνούσε όλη η γειτονιά! Ακόμα και να το έκανε ο μπαμπάς του λοιπόν, εγώ πάλι δεν είναι ότι κοιμόμουν ανενόχλητη (είναι και θέμα ανθρώπου βέβαια 😀). Στο δεύτερο παιδί (3 χρόνια μετά, και εγώ στα 40 πια) θηλάζω αποκλειστικά. Τη νύχτα δεν μας ακούει κανείς. Μόλις ξυπνήσει (τον έχω σε λίκνο δίπλα μου) τον βάζω στο στήθος και πολλές φορές μετά από λίγο μας παίρνει ο ύπνος. Τα δύο παιδιά δεν έχουν μεγάλες διαφορές ως προς το ποσό εύκολα… Διαβάστε περισσότερα »
Aκολουθεί προσωπική μαρτυρία.
Δεν έκανα παιδί για τους εξής λόγους.
a) Μου ήταν αδιανόητο και αδύνατο να MHN είναι προτεραιότητα στη ζωή μου η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη μου να ταξιδέψω,να γνωρίσω,να μάθω,να καταλάβω.
b)Δεν είχα ως νέος άνθρωπος ,καμμία σοβαρή, ουσιαστική απάντηση σε ερωτήματα τύπου:
-Mάνα,γιατί με έφερες στον κόσμο,τι είναι αυτός ο κόσμος;;
-Γιατί πεθαίνουμε;;Τι είναι θάνατος;;
c)Αδυνατούσα να αποδεχτώ πως θα φέρω έναν άνθρωπο στο κόσμο,ο οποίος δεδομένης
οικονομικής μου δυνατότητας θα έπρεπε κάποια στιγμή να δουλέψει άρα να ταλαιπωρηθεί για να επιβιώσει.
Αν έχει κάποια σημασία ουδέποτε το μετάνοιωσα.
Πληρώστε. Κάτι που κανείς δεν σκέφτεται ή κάνει πως δεν σκέφτεται…
πολλοί το σκέφτονται αλλά δεν μπορούν
Αυτοί που στα αλήθεια δεν μπορούν, σπανίως διαμαρτύρονται νομίζω…
..γιατί? Τους το απαγορεύει κανείς?
ξεκάθαρα :-p
Με τον τρόπο που το διατυπώνεις, “Αυτοί που στα αλήθεια δεν μπορούν”, ακούγεται σαν να τους θεωρείς μια πολύ μικρή μειοψηφία, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει. Από την άλλη, το “σπανίως διαμαρτύρονται”, αν όντως ισχύει, μπορεί απλούστατα να σημαίνει ότι έχουν τόσες πολλές άλλες ανάγκες υψηλής προτεραιότητας που αδυνατούν να καλύψουν, ώστε αυτό να τους φαίνεται σχεδόν πολυτέλεια.
Η βάση της ερώτησης είναι λάθος. Είναι σα να ρωτάς ποια είναι τα θετικά της ζωής σου. Ποια είναι τα θετικά του να είσαι παντρεμένη? Δεν υπάρχουν αρνητικά? Ποια είναι τα θετικά της πανεπιστημιακής ζωής? Τα αρνητικά? Η λίστα είναι ατελείωτη. Οι επιλογές του καθενός είναι προσωπικές. Κάτι που είναι αρνητικό για σένα, εμένα μπορεί να μη με πειράζει. “Θετικό” τους πρώτους μήνες για παράδειγμα μπορεί να είναι ότι το παιδί κοιμάται πολλές ώρες σε σχέση με όταν γίνει 2 ετών που πρέπει να το κυνηγάς από πίσω. Άλλοι προτιμούν όμως ένα δίχρονο που μπορούν να παίζουν μαζί του παρά… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω τι απαντάει κανείς σε αυτή την ερώτηση αλήθεια.
Το σίγουρα είναι πάντως πως δεν θα μπορούσα να κάνω λίστα ”υπερ” και ”κατά”.
Είναι τόσο προσωπική απόφαση αυτή που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Ναι αν δεν μπορείς να χάσεις τον ύπνο σου και την βολή σου ακόμα καθυστέρησε το λίγο γιατί αυτά τα δύο θα τα χάσεις για πολλά χρόνια!Απλά και ρεαλιστικά.
Προσωπικά ποτέ δεν ξέχασα την κούραση μου με ένα χαμόγελο του γιου μου, με έκανε ευτυχισμένη ναι, αλλά αυτό που πραγματικά θα με ξεκούραζε θα ήταν δύο ώρες ύπνου.
λιστα=κουτακια=δυσκολια προσαρμογης=δυσκολιες γενικως.
Φτιαχνει λιστα και προσπαθει να χωρεσει σε κουτακια το πιο ρευστο πραγμα που υπαρχει.