Χαιρετώ τη Λένα και τις υπόλοιπες συναναγνώστριες (και τους λίγους άντρες που μας κάνουν παρέα!). Σε ευχαριστώ και εγώ με τη σειρά μου που μοιράζεσαι την οπτική σου μαζί μας και εύχομαι να συνεχίσεις να μας κάνεις παρέα για πολλά χρόνια ακόμα. Το θέμα μου αφορά το φαγητό. Είμαι αρκετά λαίμαργη και ανήκω στην κατηγορία “κατοχικό σύνδρομο” – πάντα τρώω όλο το φαγητό στο πιάτο μου. Μεγαλώνοντας και αντιμετωπίζοντας δυσπεψίες, αυπνίες και διάφορα άλλα, έχω κάνει υπερπροσπάθεια να ρίξω το ρυθμό μου στο φαί, να τρώω νωρίτερα και να σερβίρω μόνο όσο φαγητό θέλω να φάω. Στο σπίτι μόνο αυτό όμως… Το πρόβλημα πλέον το έχω όταν βγάινω έξω. Εκεί, πέραν όλων των άλλων θεμάτων που έχω να αντιμετωπίσω (μεζεδάκια στη μέση, κακή ποιότητα φαγητών, πολύ αργά για μένα) έρχεται το μεγάλο πρόβλημα. Οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες. Οι οποίοι δεν μπορούν να δεχτούν ότι κάποιος δεν θα φάει και τον μπουκώνουν. Και εκεί, δεν έχω πια πολλές αντιστάσεις. Το τελευταία συμβάν. Βγήκα προχτές με ένα οικογενειακό γνωστό για δουλειά, στον οποίο όταν είπα εξαρχής ότι δεν θέλω να φάω πολύ και ότι θα πάρω μια σαλάτα, κάνοντας πολύ σαφές ότι δεν τρώω καν τα βράδια και ότι αν φάω πολύ δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ. Αυτός επέμεινε να πάρουμε πολλά φαγητά για τη μέση. Ε, εντάξει σκέφτηκα και εγώ, θα πεινάει πολύ αυτός, και του είπα να πάρει ό,τι θέλει. Αυτός επέμενε να διαλέξω εγώ και του έκανα τη χάρη. Φτάνουν λοιπόν τα φαγήτα και με ρωτάει να με σερβίρει και του λέω “Όχι ευχαριστώ, θα βάλω μόνη μου” και χαρούμενη για το σθένος μου βάζω μια νορμάλ ποσότητα φαγητό στο πιάτο μου. Αμ δε…! Εγώ τρώω όλο μου το πιάτο σαν καλό κορίτσι και αυτός χωρίς να με ρωτήσει 2η φορά με ξανασερβίρει. Και εκεί αρχίζει η κατρακύλα… Τρώω και τη 2η μερίδα και με ξανασερβίρει. Και του λέω, στην ύστατη προσπάθεια να σώσω την κατάσταση ότι αυτό που κάνει δε με βοηθάει καθόλου και ότι το βράδυ δεν θα μπορώ να κοιμηθώ και ότι θα τον βρίζω όλο το βράδυ (ναι το είπα). Φυσικά αυτός δεν πτοήθηκε, συνέχισε να με σερβίρει και εγώ σαν καλό κορίτσι συνέχισα να καθαρίζω το πιάτο μου μισοθυμωμένη-μισοπαραδωμένη στην κατάσταση. Το αποτέλεσμα; Εγώ να μην κοιμηθώ και να με βρίζω όλο το βράδυ και να αποφασίσω για πολλοστή φορά ότι δεν θα ξαναβγώ έξω να φάω. Τέλος, να πω εδώ ότι μάλλον το φαινόμενο είναι μάλλον γενικό, δηλαδή ότι αν επιμείνει κάποιος στην θέση του συχνά εγώ καταπιέζομαι και υποχωρώ και κάνω το δικό του – “σύνδρομο καλό κορίτσι”, συνήθως όμως όχι χαρούμενη με την απόφασή μου. Αυτό το “αντιμετωπίζω” συνήθως βγάζοντας από τον κύκλο μου τέτοιους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να μην μου συμβαίνει σχεδον ποτέ. Ξέρω ότι η εύκολη λύση θα ήταν να αφήσω το φαί στο πιάτο μου, οπότε να σταματήσει το ξαναγέμισμα, αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι αυτό δεν είναι πάντα επιτυχές. Και μετά από όλο αυτό το σεντόνι, το ερώτημά μου είναι: ‘Υπάρχει κάποιος ευγενικός ή σαφής τρόπος να δείξεις στον άλλο ότι ενοχλείσαι και ότι εν πάσει περιπτώσει δεν τον αφορά τι θα φας και τι όχι..; Η πρέπει να γίνεσαι αγενής διεκδικώντας τα αυτονόητα;
Είναι αρκετά πιο απλό, αλλά προϋποθέτει κάτι πολύ δύσκολο: να μη νιώθεις ότι είναι δική σου ευθύνη να νιώθει καλά ο άλλος.
Είναι άλλο να προσπαθείς να είσαι ευγενική, ευχάριστη παρέα, και εντελώς άλλο να δέχεσαι να παραβιάζεται η σωματική σου ακεραιότητα. Είναι κοινωνική ευφυία να είσαι καλή συνομιλήτρια και καλή φίλη, αλλά αυτό το κάνεις για σένα, όχι για τους άλλους. Το σύνδρομο «καλό κορίτσι» είναι η πλήρης υποχώρηση της προσωπικής σφαίρας που πρέπει να φοράμε ως πανοπλία για να προστατευόμαστε. Αν δεν προστατέψεις εσύ τον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα. Θα το ξαναγράψω: Αν δεν προστατέψεις εσύ τον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα. Κι άλλη μια φορά: Αν δεν προστατέψεις εσύ τον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα.
Το απλό, αφού κατακτήσεις το πολύ δύσκολο, είναι το εξής: μην τρως. Άσε το πιάτο γεμάτο. Άσε τον άλλον να το ξαναγεμίσει. Μη το τρως. Είναι πραγματικά, πάρα πολύ απλό. Δεν έχεις καμία υποχρέωση να φας κάτι επειδή κάποιος σου σέρβιρε φαγητό. Δεν χρειάζεται ούτε να προειδοποιήσεις, ούτε να απαντήσεις, ούτε να εξηγήσεις. Πραγματικά δεν χρειάζεται. Απλά φάε όσο θέλεις. Άσε τον άλλον να λέει. Εσύ μην το τρως. Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις. Δεν υπάρχει αρκετά καλή εξήγηση για κάποιον τόσο παρεμβατικό. Το «δεν θέλω άλλο, ευχαριστώ» θα έπρεπε να είναι υπέρ αρκετό. Και είναι.
Και φυσικά, καταλήξαμε και πάλι στην αιώνια γυναικεία ερώτηση: γίνεται να εκφράσω πόσο πολύ καταπιέζομαι, αλλά χωρίς να γίνω δυσάρεστη; Γιατί αν είναι να γίνω δυσάρεστη, προτιμώ να καταπιέζομαι. Ακόμα και εις βάρος της υγείας μου. Πόσες φορές το έχουμε διαβάσει αυτό ως τώρα στο «Α μπα;»
Υπερβολικά πολλές.
Ας το ξαναγράψω. Δεν είναι δική σου ευθύνη να είναι όλο το σύμπαν χαρούμενο. Δεν είναι δυνατόν να είναι δική σου δουλειά να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να μη νιώσει ο άλλος το παραμικρό αρνητικό συναίσθημα. Δεν είσαι η νοσοκόμα του, δεν είσαι η μαμά του. Είσαι ένας άνθρωπος όπως κι αυτός, και έχεις το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης όπως κι αυτός. Αν κάνεις κάτι που θα τον δυσαρεστήσει, επειδή προστατεύεις τον εαυτό σου, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Θα το ξεπεράσει.
Δεν είναι λύση να μην ξαναβγείς έξω για φαγητό. Υποχωρείς και σε άλλες απαιτήσεις. Μετά τι θα κάνεις, θα σταματήσεις να συναντάς άλλους ανθρώπους γενικότερα; Αν δεν μπορείς να διδάξεις στον εαυτό σου να λέει όχι, πήγαινε σε ψυχολόγο για να σου δείξει πώς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
-Με πίεσαν να φάω σουβλάκια…
-Δηλαδή τι σου είπαν;
-Θες σουβλάκια;
Δουλευόμαστε κανονικά έτσι;Της σέρβιρε το ΛΙΓΟΤΕΡΟ 4 μερίδες! 4! Τον Σακίλ Ο’Νιλ να έχεις απέναντι σου δε περιμένεις να τις φάει και να μη ξεράσει, πόσο μάλλον μια γυναίκα που λογικά δεν έχει το ύψος και τον σωματότυπο παίκτη του ΝΒΑ. Αν δε θες πραγματικά ακόμα και η Ελληνίδα γιαγιά σταματά μετά από ένα σημείο να πιέζει.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την επιμονή να παρουσιάζονται όλα σε ένα πλαίσιο σεξισμού Ναι το σαιτ απευθύνεται σε γυναικες αλλα πραγματικά το θέμα εδώ έιναι οι γυνάικες? Υπάχουν άπειρα παραδείγματα που κάποιος δεν μπορέι να πει όχι για να μην γίνει δυσάρεστος και είναι αντίστοιχα πολλά σε άντρες και γυναίκες. Κανείς δεν έχει παρατηρήσει το μοτίβο του “έλα μωρέ ένα ποτό θα πιούμε σε κάποιον που δεν θέλει να πιεί”? το μοτίβο, έλα ρε μια ωριτσα θα κάτσουμε σε κάποιον που δεν θέλει να βγει? η το έλα μωρε για την παρέα θα πάμε σε ροκά που δε… Διαβάστε περισσότερα »
Συνεχίζεις να έχεις την ίδια εμμονή, να σου πω λοιπον οτι δεν βγήκε τυχαία τότε η έκφραση “χέστης” “κότα”, “Ξενέρωτος”. Αποδυκνύει αυτό οτι έιναι χαρακτηρισμοί μόνο για άντρες? Κρίνεις απο την δική σου εμπειρία Φωτεινή και δεν έιναι ενδεικτικό σίγουρα. Υπάρχουν χιλιάδες άντρες που δυσκολέυονται να που όχι σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας τους απο τον φίλο που θα του πει έλα παμε για σουβλάκια, μέχρι την τύπισσα που θα του πάρει την σειρά στην τράπεζα, δεν έιναι γυναικείο προνόμιο.
Ωστόσο εκτιμώ ότι θα ήταν καλό να ψάξεις το γιατί ενδίδεις τόσο εύκολα στην υπερπροσφορά φαγητού. Γράφεις ότι είσαι λαίμαργη και έχεις “κατοχικό σύνδρομο” και αισθάνομαι ότι το προσπεράσαμε κάπως γρήγορα. Θέλω να πω ότι εφόσον αντιδρας με αυτόν τον τρόπο, δε θα είναι πολύ εφικτό το να μην τρως ότι σου σερβίρεται. Αν καταλάβεις γιατί η σχέση σου με το φαγητό είναι αυτή που περιέγραψες, θαρρώ θα είναι ευκολότερο να προβάλλεις αντιστάσεις στον οποιονδήποτε επιμένει να σε μπουκώνει.
Διάβασα βιαστικά την ερώτηση και πίστεψα ότι είχε ήδη πάει σε ψυχολόγο.Συμφωνώ μαζί σου, εκτός αν υπάρχουν και άλλα πράγματα στα οποία δεν μπορεί να πει όχι, είτε από ευγένια είτε επειδή φοβάται μη γίνει δυσάρεστη
Και ‘μένα μου έδωσε την εντύπωση ότι έχει δυσλειτουργική σχέση με το φαγητό.
Γενικά συμφωνώ με τη Λένα, αλλά ρε παιδί μου αν λες “όχι δεν θα θελα” και μετά το εξαφανίζεις σε χρόνο ντε τε δειχνεις απλά ότι ντρέπεσαι να βάλεις μόνη σου όχι ότι δεν θες. Το να πεις όχι δεν θέλω και να επιμείνεις σε αυτό (για φαγητό μιλάμε) δεν θα σε κάνει δυσάρεστη σε κανέναν (εκτός και αν έχεις κάποια γιαγιά με κατοχικό που θέλει έτσι να σε παχύνει σαν χήνα που θα της κάνουν το συκώτι φουά γκρα). Προσωπικά, δεν νομιζω ότι σου φταίει ο οικογενειακός φίλος, μάλλον πρέπει να εξετάσεις από τι πηγάζει όλο αυτό με βοήθεια… Διαβάστε περισσότερα »
Η σχέση μας με το φαγητό είναι τελείως προσωπική υπόθεση, όπως και η γευστική παλέτα του καθενός..Εδώ και δέκα χρόνια έχω βγάλει από τη ζωή μου τη ζάχαρη και το αλάτι, σε όλες τις μορφές σχεδόν.Είναι κάτι που έγινε σταδιακά, και έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να φάω φαγητό από τα χεράκια κάποιου άλλου.Και εδώ μπαίνει στην εικόνα η γειτόνισσά μου, η οποία παρ όλο που το γνωρίζει αυτό, αδυνατεί να καταλάβει ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να φάω ζάχαρη και αλάτι γιατί με πιάνει τρομερή δυσπεψία.Απλά θεωρεί ότι το κάνω γιατί δεν θέλω να καταναλώνω θερμίδες και συνεχίζει να… Διαβάστε περισσότερα »
Τα βλέπω και σ’ανεβάζω level δυσκολίας : καλεσμένη στα πεθερικά – κατά προτίμηση Μικρασιάτισσα παραδοσιακή πεθερά – που μετά από προειδοποίηση να μη σφάξει πάλι κανένα κοπάδι, βγάζει μια απλή Κυριακή για 4 άτομα ταψιά με λαχανοντολμάδες , μουσακά , κοτόπουλο στο φούρνο , τυρόπιτα , σπανακοτυρόπιτα, τρεις σαλάτες , τρία ορεκτικά , τυριά και γενικά δεν υπάρχει κενό στο τραπέζι να αφήσεις οδοντογλυφίδα (εννοείται ότι τίποτα από τα ανωτέρω δεν θεωρείται κρέας , έτσι 😉 . Πες εκεί αν θες ότι δεν μπορείς , ότι δεν θέλεις άλλο , ότι είσαι πενήντα κιλά , το στομάχι σου δεν χωράει… Διαβάστε περισσότερα »
Ο λαχανοντολμας πριν το κυρίως πιάτο είναι σα τη σουπιτσα:ανοίγει το στομάχι. Μετά τρως και ένα κομμάτι παστίτσιο με λίγη φέτα και λες τη φράση που σε σώζει: πόσο τέλειο!! Θα μου βάλετε σε ένα ταπερ να πάρω σπίτι!! (Αυτό όσο θα τρως,οχι μετά,μετά δεν πιάνει)
Δικαιολογίες του στυλ κάνω διατροφή,κρατιέμαι σε φορμα, έχω μικρό στομαχι είναι τελείως ακατάληπτες και μας φέρνουν στο νου αδύνατες δηλαδή ασθενικες και εκεί ενεργοποιούνται βιώματα και τραύματα.
Να καλείς και καμία μακρινή γνωστή …θα σου στειλω το Μειλ μου για οποία κυριακη θέλεις!!!!!
Αναλαμβάνω και αυθημερόν αποστολή τάπερ ! Επαρχία γαρ
Αχ τι ωραία τα είπες όμως! Σα να ήμουν εκεί. (Φυσικά δεν είναι κρέας, άκου εκεί.)
Και πόσο σε ζηλεύω.
Ένα παστίτσιο μας περίμενε όταν πηγαίναμε στα πεθερικά και μας έτρωγε, δεν το τρώγαμε. Όσο σέρβιρα άκουγα την εκτέλεση του, που ήταν πάντα περιπετειώδης, κουραστική και αγχωμένη. Μέχρι που πήρα στροφή η αργόστροφη και της είπα ότι δεν χρειάζεται να φτιάξει παστίτσιο, θα φέρω εγώ φαγητό.
Μερικές φορές μου κάνω τη χάρη και με λυπάμαι αλλά δε φτάνω να μου χτυπήσω την πλάτη. Και με λυπάμαι ακόμα πιο πολύ.
Αν σου γεμίζουν το πιάτο και αδυνατείς να το αφήσεις απείραχτο (κακώς), τότε μπορείς να αδειάζεις το περιεχόμενο του πιάτου πίσω στην εκάστοτε πιατέλα, λέγοντας πως το φαί είναι “καθαρό” και δεν το έχεις πειράξει. Πίστεψέ με θα το πιάσουν το μήνυμα με την καλή και την ανάποδη.
axm.
κι ομως, υπαρχει το συνδρομο “καλο παιδι” που αφορα και αγορια και δεν ειναι μονο εκφραση, υπαρχουν πολλα τετοια αγορια.
Φωτεινή, εξακολουθείς να παρουσιάζεις τις προσωπικές σου εμπειρίες σαν αξίωμα εντελώς απόλυτα σε κάθε σου απάντηση Φωτεινή. Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις αλλα δεν θα το έθετα τόσο απόλυτα. Χωρις νδιάθεση πατροναρίσματος, ο τόνος και ο τρόπος που γράφεις και παραθέτεις τις απόψεις σου δεν δέιχνουν οτι είσαι πάνω απο 20-25.
ουπς..:. p
Φωτεινή αν και πολλές φορές συμφωνώ με τις απόψεις σου νομίζω αυτή την φορά έκανες την τρίχα τριχιά. Δεν νομίζω οτι η συγκεκριμένη κοπέλα δεν έφερε αντίρρηση γιατί στο dna της έχει γραμμένο τον φόβο της φτώχειας. Νομίζω θα αντιδρούσε το ίδιο αν ο συνδαιτημόνας της ήταν, γυναίκα ή εξωγήινος. Και το σύνδρομο αυτό, του δεν θέλω να στεναχωρήσω κάποιον, να γίνω δυσάρεστος ή αγενής το έχουν τόσο άντρες όσο και γυναίκες. Εδώ διαβάζουμε περισσότερο παραδείγματα γυναικών γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των αναγνωστών είναι γυναίκες (αν και πρόσφατα είδαμε το παράδειγμα του Μάριο που πάσχει απ το ίδιο σύνδρομο του… Διαβάστε περισσότερα »
Mitsi το ίδιο πρόβλημα έχει και ο φίλος μου! Πρέπει να φάει όλο το πιάτο κι ας είναι γεμάτος. Και είναι στα 30 του οπότε δεν έχει ζήσει πολέμους και η οικογένειά του δεν είναι φτωχή. Απλά λυπάται να πετάξει ή να αφήσει φαγητό.
Εμένα με εκνευρίζει κι αυτή η κακή συνήθεια που έχουν πολλοί, να παραγγέλνουν διπλάσιες ποσότητες από ότι χρειάζονται, αψηφώντας την άποψη των άλλων στο τραπέζι. Μετά να αναγκάζονται και οι άλλοι να φάνε πολύ “για να μην πεταχτεί”. Και γιατί αν το έχεις μπροστά σου, ε, το τρως. Στο τέλος να σκάνε όλοι από το φαί, να πληρώνουν ένα σωρό λεφτά, να πετάγεται και το φαγητό στα σκουπίδια. Zero waste mentality, πότε θα φτάσει και στην Ελλάδα;
συμφωνώ μαζί σου