Καλησπέρα στην αμποπαρεα! Α, μπα έχω τον εξής προβληματισμό. Είμαι φιλόλογος στα 26 και έχω μια σχολική χρονιά που δουλεύω σε φροντιστήριο (μισή μάλλον γιατί τώρα που σας γράφω είμαστε σε καραντίνα κοντά ενα μήνα ήδη). Δεν είχα ως όνειρο να δουλέψω ως καθηγήτρια Αλλά τελικά μου αρέσει πολύ, ιδίως με τα μεγαλύτερα παιδιά, του Λυκείου. Πάντα εκτιμούσα πολύ τους καθηγητές που μου μάθαιναν να σκέφτομαι έξω από το κουτί, που είχαν πάθος γι’αυτό που δίδασκαν, που μας έλεγαν ιστορίες, μας μιλούσαν για βιβλία, ταινίες, θέατρα, που μας μιλούσαν για τη ζωή γενικότερα, πέρα από τα μαθήματα κλπ. Θέλω πολυ να γίνω μια τέτοια καθηγήτρια. Προσπαθώ να διατηρώ ένα σοβαρό προφίλ όσον αφορά το μάθημα (κυρίως λόγω ηλικίας κι επειδή μικροδειχνω) αλλά και να τους κάνω να γελούν για να περνάμε καλά στο μάθημα. Φαίνεται να δουλεύει ως τώρα και νομίζω πως με συμπαθούν! Το θέμα ποιο είναι. Ακριβώς επειδή είναι μεγαλύτερα παιδιά, έχουν κάποιες φορές απόψεις ήδη δομημένες και είναι σε θέση να τις στηρίξουν. Αυτό βέβαια είναι καλο, αλλά έχω πιάσει σχόλια μισογυνισμου, όχι απαραίτητα προς εμένα αλλά εν γένει, καθώς και ομοφοβικες αντιλήψεις. Αλλο ένα ακανθώδες ζήτημα είναι κα η Εκκλησία. Προσωπικά δεν πιστεύω κι έχω έναν μαθητή που συνεχώς λέει ποσο δεν πιστεύει κι ότι όλα είναι μπούρδες. Προσπαθώ να τον κόβω και να του εξηγώ ότι είναι επιλογή του καθενός και μάλιστα πολύ προσωπική και δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε. Η ερώτηση λοιπόν, είναι: υπάρχει κάποιος τρόπος ή κάποια “μέθοδος” που να καταδείξει στα παιδιά οχι με ποιο τρόπο να σκέφτονται, αλλά πώς να αμφισβητούν, πώς να φιλτράρουν. Κι ακόμη: Ποιο είναι το όριο σε αυτό μιας και είμαι εκεί για να κάνω έκθεση κι όχι φιλοσοφία; Ποιο είναι το υγιές όριο σε ένα περιβάλλον που είμαι κι εγώ εργαζόμενη κι όχι αφεντικό; Και τέλος, όταν προκύπτει ένα δύσκολο ζήτημα αφορμωμενο από την ύλη του βιβλίου (πχ μπουλινγκ) ποιος είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να μιλήσεις γι’αυτό χωρίς να θιξεις κανέναν, αφήνοντας τα πιστεύω σου στην άκρη; οποιαδήποτε συμβουλή απο συναδερφο είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Έχω πάρει πολύ σοβαρά αυτο τον ρόλο γιατί πιστεύω πως, όπως λέει κι η Μαλαλα, “ένα βιβλίο, ένα μολύβι, ένας μαθητής κι ένας δάσκαλος μπορούν να αλλάξουν τον κοσμο”
–Φιλόλογο
Εδώ και κάποιες μέρες επεξεργάζομαι ένα μικρό πρότζεκτ στο μυαλό μου. Προσπαθώ να καταλάβω από πού έχει ξεκινήσει το «όλες οι απόψεις είναι σεβαστές». Είναι ελληνικό φαινόμενο; Γιατί στα αγγλικά υπάρχει το «ο καθένας δικαιούται να έχει άποψη», που μπάζει επίσης, αλλά δεν φτάνει στο εντελώς ακραίο «η οποία είναι και σεβαστή». Αν κάποιος έχει καμία ιδέα, και αν μπορεί να μου πει αν το λένε στους άντρες με την ίδια επιμονή που το λένε στις γυναίκες, να ενημερώσει. Αξίζει ολόκληρο αφιέρωμα.
Και τώρα στη φίλη μας τη φιλόλογο: αγαπητή φίλη. Αν θέλεις να τους μάθεις να αμφισβητούν, πρέπει να μάθουν να κρίνουν. Και αν κρίνουν, δεν γίνεται να είναι όλες οι απόψεις σεβαστές. Βασικά, για να είμαστε ξεκάθαροι, θα έλεγα ότι καμία άποψη δεν είναι σεβαστή, όλες μπορούν να κριθούν. Ούτε η πίστη είναι σεβαστή με το ζόρι, ούτε η αθεΐα. Ο μαθητής που δεν πιστεύει, μπορεί να λέει ότι δεν πιστεύει για όποιον λόγο θέλει. Το «μπούρδες» πρέπει να το κόψει, όχι επειδή είναι σεβαστή η προσωπική επιλογή του άλλου, αλλά επειδή είναι αγένεια. Θα έπρεπε να κόψεις και αυτόν που λέει ότι η αθεΐα είναι «μπούρδες», εφόσον γίνεται διάλογος μέσα στην τάξη, και εσύ είσαι υπεύθυνη για την ομαλή διεξαγωγή. Και οι δυο είναι ελεύθεροι να πιστεύουν ή να μην πιστεύουν, να σέβονται ή να μην σέβονται, να είναι αγενείς ή όχι – δεν είναι υποχρεωμένοι να είναι πάντα ευγενικοί. Υπάρχουν περιπτώσεις που το «μπούρδες» πρέπει να ειπωθεί, όχι μέσα στην τάξη, αλλά πρέπει να ξέρουν και να κρίνουν πότε πρέπει να ειπωθεί. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να υποστηρίζουν την επιλογή, και να περιφρουρούν τα δικά τους όρια. Εσύ, μια χαρά μπορείς να πεις ότι δεν πιστεύεις (αν αντέχεις τις συνέπειες που θα έχεις) αλλά ηθικά, σωστότατο είναι. Δεν θα πάθουν τίποτα τα παιδιά αν καταλάβουν ότι δεν πιστεύουν όλοι, καλό θα τους κάνει.
Δεν είναι ο στόχος σου να μην θίξεις κανέναν, ούτε πρέπει να αφήσεις τα πιστεύω σου στην άκρη. Υπάρχουν σωστά και λάθος πιστεύω. Τα περισσότερα είναι ενδιάμεσα, αλλά υπάρχουν και ξεκάθαρα λάθος. Ξεκάθαρα. Μην το αμφισβητείς αυτό. Ο ρατσισμός, η ομοφοβία και ο μισογυνισμός είναι λάθος πιστεύω, και εσύ πρέπει να εκπροσωπείς το Σωστό. Νομίζω ότι το χρέος σου είναι να καταλάβουν ότι δεν είναι όλες οι απόψεις σεβαστές. Αυτό εννοεί η Μαλάλα όταν μιλάει για τους δασκάλους και τη μόρφωση, αυτό είναι η μόρφωση, να ξέρεις το σωστό και να το υποστηρίζεις, όπως η ίδια ήξερε ότι το σωστό ήταν να πάει σχολείο εκείνη τη μέρα, και όχι να χαϊδεύουμε τους πάντες μπας και καταλάβουν το λάθος από μόνοι τους. Το σωστό είναι η ελευθερία και η ισονομία και η αξιοκρατία, και αυτές οι έννοιες είναι περίπλοκες και προϋποθέτουν πολλές γνώσεις από κάτω. Ξέρεις ποιο είναι το σωστό. Είναι το πιο δύσκολο. Βοήθησε τους να το καταλάβουν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγώ αυτό που έκανα ήταν να έχουμε ένα θέμα πχ ισότητα φύλων.Έλεγα σε έναν μαθητή μου, σήκω και πάρε τη θέση μου, πες μας την άποψή σου για το θέμα, πλέον δεν είμαι εγώ η καθηγήτρια αλλά εσύ.Δεν θα κριθείς από εμένα αλλά και από τους συμμαθητές σου, εγώ απλά θα συντονίζω τη συζήτηση.Μέσω του συντονισμού της συζήτησης εξέφραζα μόνο την αντίθεσή μου σε ακραίες τοποθετήσεις.Οι μαθητές πάντως, όταν μπαίνουν στη διαδικασία να πάρουν τον λόγο δημοσίως, με την έννοια του επίσημου λόγου είναι πιο προσεκτικοί.
Η διδασκαλία σε εμένα είχε να κάνει με ξένη γλώσσα.Ναι έδινα υλικό και μία μικρή προσέγγιση από εμένα.Θεωρώ ότι κατανοούσαν καλύτερα τις έννοιες και έβλεπαν την άλλη άποψη ή εμπλούτιζαν τις δικές τους.Το κυριότερο είναι ότι το έβλεπαν σαν ένα παιχνίδι που είχαν ενεργό ρόλο και εκείνοι.Η μόνη δυσκολία που είχα ήταν στην αρχή να τους ενθαρρύνω να μιλήσουν μπροστά σε όλους.
Πιστευω πως ναι, το ακουν και οι αντρες το ιδιο. Η διαφορα που εχω βιωσει ειναι οτι οταν ο αντρας μου επισημανει το λαθος στην αποψη (πχ ομοφοβια η σεξισμο) ακομα και αν ο συνομιλητης δε συμφωνει μαζι του, τον ακουει ως ισο -ισως σαν εναν εκκεντρικο συνομιλητη, παρ ολ αυτα ισο. Εχει και περισσοτερες πιθανοτητες να κανει get through στον απεναντι. Οταν λεω εγω ακριβως τα ιδια, με παιρνουν συχνα λιγοτερο στα σοβαρα, μεχρι και που με υποτιμουν στα ισα. Η προσωπικη μου εμπειρια (αποψαρα) ειναι οτι το «καθε αποψη ειναι σεβαστη» ισχυει πολυ εδω στο Λονδινο, και με… Διαβάστε περισσότερα »
Σε μας στο σχολείο πάντως ξεκίνησε από το “Δεν πιστεύω αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να μπορείς να το λες”
Ε καλά δεν θα πεθανουμε κιόλας για να μπορεί να λέει ο κάθε παπαρας ότι οι γκει είναι ανώμαλοι.
Δυσκολεύομαι λίγο να καταλάβω τι εννοείς, για παράδειγμα το μπούλιγκ δεν αντιλαμβάνομαι πώς είναι “δύσκολο” θέμα για συζήτηση και ποιός θα προσβληθεί. Η στάση μου στο μπούλιγκ ήταν πάντα ότι είναι ανεπίτρεπτο και δεν θα γίνεται ανεκτό. Θεωρητικά μπορείς πάντα να συζητήσεις τους λόγους που οδηγούν σ’ αυτό και να ενισχύσεις την ενσυναίσθηση των μαθητών σου. Αν σε οποιαδήποτε φάση έχεις αμφιβολίες, ρώτα τα γιατί και άκουσέ τα, θα σου δώσουν μόνα τους πάτημα. Ο μισογυνισμός και η ομοφοβία είναι επίσης πράγματα που δεν θα ανεχόμουν, ειδικά μέσα στην τάξη. Αυτά είναι θέματα για οποία έχω έρθει σε ανοιχτή αντιπαράθεση… Διαβάστε περισσότερα »
Το bullying φυσικά και δεν γίνεται ανεκτό και γίνεται πολύ συχνά συζήτηση μέσα στην τάξη. Ένα θέμα είναι πώς να μην χρεώνομαι εγώ ως παιδί/έφηβος την κακοποιητική συμπεριφορά, οι ενοχές του θύματος δηλαδή. Ένα άλλο θέμα είναι πόσο εύκολα μπορώ να γίνω θύτης χωρίς να το αντιληφθώ και ότι έχω κάποιο πρόβλημα με τον εαυτό μου που πρέπει να λύσω. Ατελείωτο θέμα το bullying…
Λίγο αυστηρή αν και to the point η απάντηση νομίζω. Αγαπητλη φίλη προσπαθείς και είναι προς τιμήν σου. Δεν είναι και τόσοι. Έχω φίλη που είναι σαν εσένα. Μου έχει μιλήσει για καθηγητές που ρίχνουν κατάρες στα παιδιά, εύχονται να σπάσει ο τοίχος που καβαλάνε μπας και σκοτωθεί κανένα και βάλουν μυαλό, τα βλέπουν ανταγωνιστικά και ξεχνούν ότι είναι παιδιά. Όσο προσπαθείς και τ’αγαπάς θα κάνεις μεγάλη διαφορά. Είναι άπειρα τα παιδιά που λένε στη φίλη μου πως τους άλλαξε τη ζωή και πως είναι η παιδαγωγός που τους σημάδεψε. Θα πρέπει να αποδεχτείς πως δε θα είναι όλα τα… Διαβάστε περισσότερα »
Το ‘όλες οι απόψεις είναι σεβαστές’ μπορεί να έχει προκύψει στην ελληνική κουλτούρα ως αντίδραση στην καταπίεση που έζησε ο κόσμος κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών, όπου υπήρχε λογοκρισία κλπ. Μετά υπήρχε και η εποχή του ΠΑΣΟΚ, κατά την οποιΑ λέγεται ότι βασίλευε η αναξιοκρατία και δόθηκαν προνόμια και φωνή σε ανθρώπους που δεν είχαν την κατάλληλη μόρφωση.
Δε συνοδεύεται από βιβλιογραφία η θεωρία μου αλλά δεν πειράζει, έχετε διαβάσει και χειρότερα.
Απαντώντας στην εισαγωγική ερώτηση της Λένας: Εγώ αν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ το “όλες οι απόψεις είναι σεβαστες” θα εννοούσα, “είναι δικαίωμά σου να έχεις την άποψή σου και εγώ τη δική μου, ας μη το ζαλίσουμε άλλο”, και θα το είχα πει σε άτομα που δεν είχα όρεξη να τους αλλάξω μυαλά, πχ στον συνομωσιολόγο θείο και στη θεούσα ξαδέλφη. Αλλά είναι τόσο σπάνιο που δεν μου έρχεται στο μυαλό πότε το χρησιμοποίησα” Προφανώς δεν εννοούν το ίδιο όσοι το χρησιμοποιούν, αλλά γενικά νομίζω πως δεν το χρησιμοποιούν όλοι με το ίδιο νόημα. Σίγουρα είναι ιδιωματισμός, και όχι κυριολεξία. Σε… Διαβάστε περισσότερα »
Βασικό μέλημα των εκπαιδευτικών, και ιδιαίτερα όσων βρίσκονται στην φροντιστηριακή εκπαίδευση, είναι να πετύχουν τους στόχους και τους σκοπούς του μαθήματος, έτσι όπως ορίζεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, συνυπολογίζοντας φυσικά τις εξειδικευμένες ανάγκες των μαθητών σε σχέση με το γνωστικό αντικείμενο που πραγματεύονται κάθε φορά. Αφού είσαι ακόμη στην αρχή της σταδιοδρομίας σου, θα πρότεινα να δώσεις έμφαση σε αυτό το κομμάτι κατοχυρώνοντας το, γιατί αυτό που αποζητάς είναι ιδιαίτερα δύσκολο και χρειάζεται εμπειρία καθώς και καλλιέργεια της προσωπικότητας. Δηλαδή, με άλλα λόγια, το να εμπνεύσεις τους μαθητές σου θα προκύψει αβίαστα από την ίδια προσωπικότητα σου, τον τρόπο τους… Διαβάστε περισσότερα »
“υπάρχει κάποιος τρόπος ή κάποια “μέθοδος” που να καταδείξει στα παιδιά οχι με ποιο τρόπο να σκέφτονται, αλλά πώς να αμφισβητούν, πώς να φιλτράρουν. ” απο την μια τους απαγορευεις να κρινουν (πχ τους θρησκευομενους) κι απο την αλλη θελεις να τους μαθεις να αμφισβητουν. για να αμφισβητησει καποιος, πρεπει οχι μονο να κρινει, αλλα να κατακρινει και να εναντιωνεται… ενας καλος τροπος να τα βοηθησεις να σκεφτονται κριτικα και δημιουργικα, ειναι να κανεις καλα την δουλεια σου. κι αυτο εχεις και δικαιωμα και καθηκον να το κανεις. να τους μαθεις καλη εκθεση δηλαδη… να τους μαθεις τι ειναι η… Διαβάστε περισσότερα »
Σε συζήτηση με 2 άντρες και 2 γυναίκες (μέσος όρος ηλικίας τα 50). Οι γυναίκες να υπερασπίζονται τα λόγια των αντρών τους και οι άντρες να υποτιμούν τις απόψεις μου γιατί “είμαι νεα και αντιδρώ”. Το πιο προσβλητικό που άκουσα είναι ότι παρασύρομαι από αυτά που μας μαθαίνουν/μάθαιναν στα πανεπιστήμια κάποιοι κουμουνιστες, τάχα μου δηθεν προοδευτικοί, ενώ οι δικές τους απόψεις είναι καθαρά δικές τους. Εδώ γελάμε δυνατά! Το έπαιζα άνετη ενώ δεν ήμουν την ώρα που δεχομουν κανονική επίθεση προσβολών για το ότι οι νέοι τρώνε κουτοχορτο, μόνο οι γενιά τους έχει ζήσει πράγματα, έχει ακούσει πράγματα από τους… Διαβάστε περισσότερα »