Αγαπητή «Α, μπα»: Υπάρχει επαγγελματικός προσανατολισμός για ενήλικες;

Α,μπα μου ελπίζω να είσαι πολύ καλά. Δεν ξέρω αν μπορείς να μου απαντήσεις σε κάτι τέτοιο, παρ’ όλα αυτά θα κάνω έναν κόπο να σε ρωτήσω. Έχω φτάσει τα 23, είμαι σε μια σχολή θετικών επιστημών, δεν έχω πάρει ακόμα και δεν ξέρω κατά πόσο με ψήνει να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό που σπουδάζω. Δεν έχω όμως και ιδέα τι θα ήθελα να κάνω από θέμα δουλειάς. Και δεν ξέρω πώς να μάθω. Μέχρι σήμερα έχω εργαστεί ως πωλήτρια (δεν τρελάθηκα και δεν είμαι καλή στο να πείθω τον κόσμο να αγοράζει, άρα δε θα το ξανακάνω), γραμματέας σε φροντιστήριο (ποτέ απλά ποτέ) και ιδιαίτερα μαθήματα. Ομολογώ πως η διδακτική ενώ δεν το περίμενα με είχε ενθουσιάσει πραγματικά στην αρχή, τόσο ώστε να προσπαθώ να πάρω και ειδίκευση μαζί με το πτυχίο μου και το βρίσκω συγκινητικό το έργο του δασκάλου και το έχω πολύ, ειδικά με τη μεταδοτικότητα, αλλά με κούρασε. Με κούρασε σε βαθμό να σκέφτομαι ότι κρατάω τον τελευταίο μου μαθητή μέχρι του χρόνου που θα τελειώσει το σχολείο και θέλω να βρω να κάνω κάτι άλλο που θα με ξεπατώνει πολύ λιγότερο ψυχολογικά. Το ψυχολογικό ξεπάτωμα δεν εχει να κάνει τόσο με τα ίδια τα παιδιά, όσο με τους γονείς. Όντας και ταλαιπωρημένο παιδί από την πίεση και τον έλεγχο των γονιών του η ίδια, δεν μπορώ δυστυχώς να μείνω ανεπηρέαστη ψυχολογικά όταν βλέπω τα αντίστοιχα και χειρότερα να συμβαίνουν στους μαθητές μου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να βοηθήσω. Κάνω ότι μπορώ και όσο μου επιτρέπεται κάνω κάποια μικρή επισήμανση στους γονείς ότι κάτι από αυτά που κάνουν βλάπτει το παιδί. Αλλά προφανώς, δεν μου επιτρέπεται περισσότερη παρέμβαση. Στα παιδιά πάντα προσπαθώ να χτίσω κάτι περισσότερο από μια καλή επίδοση στις εξετάσεις. Όμως ο πόνος τους με κούρασε, με κούρασε γιατί δεν μπορώ από αυτή τη θέση να κάνω πολλά για να τον απαλύνω. Όσο να τους μιλήσω, όσο να βοηθήσω, αυτός που έχει το πάνω χέρι είναι ο γονιός σε αυτή τη φάση, και η δύναμή του νιώθω πώς είναι πολύ πέρα από τη δική μου. Οπότε ναι, έχω σκεφτεί σαν επόμενο βήμα να δουλέψω σε φροντιστήριο, που δεν έχεις τόση πολλή επαφή με το γονιό, ούτε με το περιβάλλον του παιδιού. Μπορείς να βάλεις τα λιθαράκια σου πιο αναίμακτα. Σίγουρα θέλει περισσότερη προσπάθεια στην ώρα του μαθήματος, γιατί δεν έχεις έναν αλλά τουλάχιστον πέντε μαθητές, όμως δεν με ενοχλεί αυτό. Πραγματικά αγαπώ τα παιδιά. Αυτό είναι το ένα μέρος. Το άλλο μέρος είναι ότι δεν είμαι καθόλου πρωινός τύπος. Έχω και νύχτα τα πάμε πάρα πολύ καλά. Μου αρέσουν και οι διάφορες δημιουργικές ασχολίες, αλλά δεν έχω ιδέα τι θα μπορούσα να κάνω επαγγελματικά με αυτό, ειδικά εφόσον δεν διαθέτω κεφάλαιο για να γίνω ελεύθερος επαγγελματίας με το δικό του εργαστήριο. Και δεν μου αρέσει να χρεώνομαι. Υπάρχει κάτι σε επαγγελματικό προσανατολισμό για ενήλικες;

Ο επαγγελματικός προσανατολισμός για ενήλικες λέγεται ζωή.

Το φροντιστήριο είναι μια καλή λύση, αφού τα φροντιστήρια λειτουργούν τα απογεύματα. Με τον καιρό ίσως μάθεις πώς να μην επενδύεις τόσο πολύ συναισθηματικά σε κάθε σου σχέση με κάθε παιδί, όπως ας πούμε κάνει ένας γιατρός, γιατί αν ταυτίζεσαι κάθε φορά με κάθε περίπτωση, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μην είσαι αποτελεσματική, ή να τα παρατήσεις, όπως και άλλωστε σκέφτεσαι να κάνεις. Δεν είναι αυτό που θα περίμενες να ακούσεις, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να πας σε ψυχολόγο να αντιμετωπίσεις τα συναισθήματα σου σχετικά με την δική σου ανατροφή και τον ρόλο των δικών σου γονιών, γιατί είναι αρκετά μεγάλο το βάρος, αν σε αποτρέπει από μια κίνηση καριέρας που κατά τα άλλα σε γεμίζει τόσο πολύ.

Το εργαστήριο με τις «διάφορες δημιουργικές ασχολίες» δεν το συζητάω καν, αυτά τα πράγματα έχουν νόημα μόνο από επαγγελματίες των δημιουργικών ασχολιών, αλλιώς η αποτυχία είναι εγγυημένη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News