ΑΝΤΟΧΗ ΥΛΙΚΩΝ – και θέμα ψιλοεπείγον Καλημερα σε όλους και όλες! Ξέρω ότι το σεντόνι που ακολουθεί απευθύνεται σε ψυχολόγο, αλλά δεν υπάρχει πολλαπλώς δυνατότητα για κάτι τέτοιο, οπότε αναζητώ εμπειρίες και σχετικές απόψεις προς βοήθειά μου. Εδώ και καιρό έχω ένα τεράστιο, αβάσταχτο φορτίο, αγωνίας, πόνου, θλίψης, υποχρεώσεων. Ο αδερφός μου με τον οποίο είμασταν πάντα ενωμένοι σαν γροθιά, είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση λόγω σπάνιου νοσήματος – πέρυσι νοσηλεύτηκε για 6 μήνες, βελτιώθηκε, φέτος νοσηλεύεται και πάλι εδώ και 5 μήνες. Και δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Και το μέλλον είναι άγνωστο και αβέβαιο – αν θα επιβιώσει και πώς θα είναι αν θα επιβιώσει. Τον βλέπω να φθίνει σταδιακά και σπαράζει η καρδιά μου, περπατάω και βλέπω αφίσες για παραστάσεις που θα του άρεσαν, ακούω στο μετρό κορίτσια κι αγόρια να μιλούν για τις διακοπές τους, έβλεπα τις εκπτώσεις το καλοκαίρι και χάζευα τα ρούχα που θα του πήγαιναν, τρώω τα αγαπημένα του φαγητά που δεν μπορεί να τα γευτεί και μου σστέκονται στο λαιμό, ζω μια παράνοια γενικώς. Και δεν μπορώ καθόλου να το διαχειριστώ όλο αυτό – καθόλου όμως. Παράλληλα, στην καθημερινότητά μου εργάζομαι, έχω 2 παιδιά, σύζυγο και 2 υπερήλικες γονείς που με κοιτούν στα μάτια μην τολμώντας να ρωτήσουν πράγματα που δεν αντέχουν να ακούσουν. Στο νοσοκομειακό περιβάλλον έχω τα μισόλογα των γιατρών (κάνουν ότι μπορούν, αλλά δεν ξέρουν τι μπορούν να κάνουν λόγω της σπανιότητας του περιστατικού), εκνευρίζομαι με την ψεύτικη στοργή των αποκλειστικών γυναικών που τον φροντίζουν, καλοπιάνω το νοσηλευτικό προσωπικό. Δεν έχουμε δικούς μας ανθρώπους κοντά, ο ίδιος έμενε και δούλευε σε μακρυνή πόλη, οι φίλοι εδώ λίγοι και ο καθένας με τα δικά του, βοηθούν όσο μπορούν, αλλά καθημερινά τα πάντα για όλους πρέπει να περνάνε από εμένα. Τα συναισθήματά μου τόσους μήνες τώρα δεν λένε να καταλαγιάσουν – ο πόνος και ο θρήνος δεν λέει να μειωθεί. Εδώ μέσα νομίζω ότι είχα διαβάσει «τίποτα δεν κρατά για πάντα, ούτε καν η απόγνωση» – και νομίζω ότι και αυτό το έχω υπερβεί. Απλά είμαι με έναν μόνιμο λυγμό που δεν λέει να γίνει κλάμα και με την διαρκή αίσθηση ότι με πατάει ένα βόδι στο στήθος και δεν μπορώ να ανασάνω. Τώρα είμαι στη φάση των τύψεων: τύψεις που εγώ είμαι καλά κι αυτός όχι, τύψεις για τα αναγκαστικά ψέμματα που λέω στους γονείς μου, τύψεις που δεν έχω το κουράγιο να ασχοληθώ με τα παιδιά μου όσο και όπως θα έπρεπε, τύψεις για τις φορές που τους αφήνω να τρώνε μόνοι τους τα Σαββατοκύριακα, τύψεις για τον άντρα μου που ανέχεται αγόγγυστα όλο αυτό το πακέτο. Πολλαπλάσιες τύψεις που δεν θέλω να τον βλέπω σε κατάσταση κατάρρευσης και ακόμα περισσότερες όταν τον βλέπω και καταλαβαίνω ότι είμαι το μόνο φωτεινό του σημείο. Πώς το διαχειρίζεται κάποιος όλο αυτό? Η πρακτική κούραση είναι τεράστια και συνεχόμενη – – δεν με απασχολεί αυτό, απλά δεν αντέχεται, τέλος. Με το συναισθηματικό τι γίνεται? Πώς αντέχει κάποιος την κατάρρευση αγαπημένου του προσώπου και πώς βρίσκει συνεχόμενα κουράγιο? Υπάρχουν τεχνικές, ασκήσεις θάρρους, ενέσεις αναισθησίας???? Πού και πού παίρνω κανένα Xanax και για 8 ώρες βιώνω την ψευδαίσθηση της ομαλότητας που τόσο πολύ μου λείπει. Το δίωρο που χρειάζομαι για να επισκεφτώ έναν ειδικό απλά δεν υφίσταται. Οπότε? Πώς μπορώ να καταλαγιάσω? Μπορώ? Θα μπορέσω κάποτε ξανά?
–Ευρισκόμενη σε συνεχόμενη κατάρρευση.
Όσο και αν επιμένεις ότι δεν γίνεται να δεις ειδικό, ξέρεις ότι λες δικαιολογίες για να το αποφύγεις. Η οριστική διαχείριση αυτού που ζεις είναι πολύ τρομαχτική προοπτική, αλλά αυτό ρωτάς: οι τεχνικές, οι ασκήσεις, οι «ενέσεις» αναισθησίας, τα Xanax, απαιτούν καθοδήγηση από ειδικό. Γίνεται αυτό που θέλεις να κάνεις, αν πας σε ψυχολόγο. Δεν γίνεται ούτε με γενικές συμβουλές, ούτε με συζήτηση με αγνώστους, ούτε με βιβλία, ούτε με φίλους. Θα το κάνεις τώρα, για να αντέξεις και το τώρα, και το μετά. Καλή δύναμη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Καλό μου κορίτσι, λυπάμαι πάρα πολύ για αυτό που σου συμβαίνει. Ελπίζω να πάνε γρήγορα καλύτερα τα πράγματα. Επειδή το έχω ζήσει το ίδιο στόρυ και πάνω από μια φορά μάλιστα, θα σου πω μοναχά 2-3 πράγματα πρακτικά: 1. η ΜΚΟ Μέριμνα παρέχει δωρεάν βοήθεια για οικογένειες που βιώνουν πένθος ή σοβαρές νόσους. Εστιάζουν περισσότερο στα παιδιά, αλλά πιστεύω όλοι σας θα βοηθηθείτε 2. βρες κάποιον ειδικό για σένα άμεσα. Μπορείς να κάνεις ίσως συνεδρίες και μέσω skype για εξοικονόμηση χρόνου. Μην το σηκώνεις μόνη σου όλο αυτό. 3. αυτό που είχα κάνει σε αγαπημένο συγγενή που κι αυτός ταλαιπωρήθηκε… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι η ερωτώσα και επανέρχομαι για το πλέον λυπηρό update της ιστορίας μου: τελικά ο αδερφός μου έφυγε πριν 1,5 μήνα – και εννοείται ότι τίποτα πλέον δεν είναι το ίδιο. Οταν είδα δημοσιευμένη την ερώτησή μου δεν θέλησα να την ξαναδιαβάσω τόσον καιρό μετά την αποστολή της, δεν άντεχα την υπενθύμιση αυτής της ζοφερής καθημερινότητας που βίωνα. Οχι ότι τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα, εννοείται. Τώρα πια έχω τον χρόνο και έκλεισα ραντεβού με ειδικό – είναι παράξενο το πόσος χρόνος σου απελευθερώνεται όταν τελειώνει μια τέτοια κατάσταση. Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο του πένθους βρίσκομαι, ίσως σε όλα… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ βρε Lilith πολλά συλλυπητήρια. Δεν υπάρχουν λόγια να απαλύνουν τον πόνο σου, αλλά σιγά σιγά θα δεις πως ο ελέφαντας θα ξαναγίνει βόδι και το βόδι θα γίνει προβατάκι και θα αρχίσεις να κατεβαίνεις την πίστα βαρύτητας. Άρχισε εσύ να μιλάς αν αυτό έχεις ανάγκη και θα δεις και τους υπόλοιπους στο σπίτι να λύνονται. Μπορεί να σε βλέπουν τόσο στεναχωρημένη και να μη θέλουν να σε στεναχωρήσουν περισσότερο, είναι και πολύ πρόσφατο ακόμα.
Εύχομαι να νιώσεις πολύ καλύτερα σύντομα…
Λυπάμαι ειλικρινά για την εξελιξη αυτη. Σου στέλνω μια αγκαλιά. Δεν έχω συμβουλές, εξάλλου μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν να πάρουν τον πόνο μακριά. Ο ελέφαντας είναι εκεί, ζυγίζει όσο δυο σπίτια μαζί, αλλά αυτό ειναι φυσιολογικό. Θα ζήσεις μαζί του κάποιον καιρό και το βάρος θα αρχίσει σιγά σιγά να υποχωρεί. Θα έρθει μια ημέρα που δε θα υπάρχει πια το βάρος. Εννοώ ότι δε θα είναι τόσο χειροπιαστό, δε θα είναι κάθε μερα ωρα και στιγμή εκεί. Θα υπάρχει ένα αγκαθάκι στην καρδιά, αλλά θα μπορείς να γελάς και όταν τον θυμάσαι, οχι μονο να κλαις.
Συλλυπητήρια, πολύ στεναχωρέθηκα που το διάβασα.
Έκανες μια αρχή με το να μιλήσεις εδώ!!
Ολόψυχα ξανά σου εύχομαι καλή δύναμη!!
Δεν βρίσκεις το δίωρο που χρειάζεται για να πας στον ειδικό επειδή ακόμα δεν το θεωρείς πρώτη σου προτεραιότητα. Είναι κάπου κάτω κάτω στην ατελείωτη λίστα πραγμάτων που έχεις να κάνεις. Μόλις αποδεχτείς πως έχεις απόλυτο δικαίωμα να ζητήσεις και εσύ βοήθεια για σένα θα κάνεις χώρο στη ζωή σου. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος με όλα αυτά που περνάς κάποια μέρα να κλατάρεις, σωματικά, ψυχολογικά ή και τα δυο. Τότε δε θα μπορείς να φροντίζεις κανέναν, ίσως ούτε καν τον εαυτό σου. Πάρε την απόφαση και ζήτα βοήθεια, σου εύχομαι καλή δύναμη 🙂
Ακριβώς αυτό ήθελα να γράψω..
Η γραφούσα ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει, αλλά αυτό το δίωρο δεν της περισσεύει αυτή τη στιγμή. Θα έρθει η ώρα που όχι μόνο θα της περισσεύει, αλλά θα θέλει κι άλλο.. και θα το αναζητήσει. Σίγουρα θα είναι χρόνος που θα αξίζει με το παραπάνο να θυσιαστεί.
Δεν μπορεί στο νοσοκομείο θα υπάρχει αντίστοιχο τμήμα ή έστω ένας γιατρός να ζητήσει βοήθεια, έστω να συνδυαστεί αρχικά με τις επισκέψεις στο νοσοκομείο..
Καλή δύναμη και από εμένα!
πολύ σωστή η συμβουλή σου, Μιμόζα
είναι αυτό που λένε και στα αεροπλάνα: πρώτα πρέπει να βάλεις τη μάσκα οξυγόνου εσύ ο ίδιος και μετά να βοηθήσεις και τους υπόλοιπους. Αν τα παίξεις δε θα μπορείς ούτε τον ευατό σου ούτε τους γύρω σου να συνδράμεις
Και μόνο που υπολόγισες την επίσκεψη σαν δίωρο, μισή ώρα να πας, μία η επίσκεψη και μισή να γυρίσεις, καταλαβαίνω την πίεση χρόνου.
Όλα όσα είπες τα καταλαβαίνω, τα έχω περάσει για έναν χρόνο.
Οταν αγαπάς κάποιον, τα συναισθήματα είναι ίδια για όλους, δεν είσαι η μόνη.
Μην κάνεις αυτό το λάθος, να πας. Εγώ φρόντιζα να κάνω κάτι για μένα 2 ώρες την εβδομάδα, και ήταν η σωτήρια λέμβος μου, αυτό που με κρατούσε κάπως για να μη βουλιάξω εντελώς.
Λυπάμαι πάρα πολύ για αυτό που περνάς. Δύο πράγματα: Προσπάθησε να κάνεις πράγματα με τον αδερφό σου, όποια κι αν είναι αυτά. Αν βλέπεις ένα ρούχο που θα του πήγαινε, παρ’ του το, και ας σκέφτεσαι ότι ίσως να μην το χαρεί. Αν έχει τη δυνατότητα να πάει στο θέατρο, πήγαινε μαζί του, αν δεν μπορεί, αράξτε μαζί και δείτε μια σειρά. Πηγαίνετε όλοι μαζί μια βόλτα στη θάλασσα, έστω και χωρίς να βγει από το αυτοκίνητο. Μπορεί να μην έχει όρεξη για τίποτα από αυτά, χρειάζεστε όμως όλοι σας ένα ευχάριστο διάλειμμα από αυτή τη σκοτεινή πραγματικότητα. Χρειάζεστε quality… Διαβάστε περισσότερα »
Καλή χρόνια! Ευχομαι να είσαι καλύτερα απο την τελευταία φορά που έγραψες. Δεν είναι ένα χαμένο δίωρο αυτο με τον ειδικό. Σου γράφω κατανοώντας ακριβώς τί σημαινει ένα δίωρο αναμεσα σε τόσες πολλές υποχρεώσεις, δουλείες, παιδιά, νοσοκομείο, ενοχές, τύψεις κτλ. Αν δεν διαχειριστείς τον λυγμό σου, τον κόμπο σου, την εξουθένωση σου τα πραγματα δεν θα γίνουν καλύτερα.Πρέπει να σε βοηθήσεις για να βοηθήσεις. Καλή δύναμη.
Επειδή έχω βρεθεί στην θέση σου βλέποντας την μητέρα μου στα νοσοκομεία, μπορώ να σου πω πως σε καταλαβαίνω απόλυτα. Αλλά πραγματικά στο λέω αν δεν πας στον ψυχολόγο να ρίξεις ΄100000 γερά κλάμματα, να πεις ανοιχτά πως νιώθεις, τους φόβους, τις στενοχώριες τα πάντα, δεν γίνεται κάτι. Και εγώ δεν έκανα τίποτα στην αρχή είχα πέσει και σε κατάθλιψη την πρώτευλευταία φορά που είχε μπει στο νοσοκομείο που κράτησε καιρό και μετά όταν έπεσε αν και ήμουν διαλυμμένη προσπάθησα να μην κλαίω και να θαφτώ στην δουλεια. Δεν τα κατάφερα, διαλύθηκα εντελώς ψυχολογικά και όλα τα έκανα μηχανικά, απομακρύνθηκα… Διαβάστε περισσότερα »
Μην φοβάσαι τον ειδικό. Σε περίπτωση που κατέρρεαν 2 στους 3 στο οικογενειακό μου περιβάλλον, επισκέφθηκα ειδικό. Το μόνο που μου είπε ήταν “Πες ένα μπράβο στην σύντροφο σου που βοηθάει τόσο και απολαύστε 10 λεπτά μαζί”. Δεν μου έδωσε τίποτα, δεν έκανα τον γιατρό του εαυτού μου. Έτσι όχι μόνο άντεξα μέχρι που έγιναν πολύ καλύτερα και οι 2, αλλά ανταποκρίθηκα και σε μία επαγγελματική υποχρέωση βρίσκοντας το σθένος να ζητήσω άδεια αορίστου χρόνου άνευ αποδοχών. Ακόμα και ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας είπε “Τέτοια αιτήματα γίνονται δεκτά άνευ συζητήσεως”.
Αυτο το αρθρο με εκανε να αισθανθω πιεση..απελπισια και αδιεξοδο..οσο σοβαρη και αν ειναι καποια κατασταση που βιωνουμε..ειναι αδυνατον να μην μπορουμε να βρουμε χρονο να βοηθησουμε τον εαυτο μας..αν δεν βοηθησουμε πρωτα εμας δεν μπορουμε να βοηθησουμε κανεναν αλλον..και στην περιπτωση αυτη που μολις διαβασα..που ειναι τοσο σοβαρα τα πραγματα,δεν νομιζω οτι βοηθαει μια τετοια φιγουρα απελπισιας..ευχομαι να ειναι περαστικα..αλλα οτι κ αν γινει υπαρχουν και 2 παιδια πισω..ειναι σαν να πενθει απο τωρα..αλλα ποτε δεν ξερουμε τι μας ξημερωνει..ελπιζω ολα να πανε καλα..