Έχω σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο εδώ και δύο έτη. Το πρόβλημα δεν είναι αυτή, είμαι εγώ. Εγώ, το μυαλό μου και η ζήλια μου. Έχω γίνει άνθρωπος κτητικός και έχω χάσει τα ενδιαφέροντά μου. Θα περιγράψω την ιστορία εν συντομία. Βγαίνει έξω για καφέ η για ποτό με φίλη της και εγώ πιστεύω πως βγαίνει με γκόμενο. Τσεκάρω συνέχεια τα μέσα δικτύωσης να δω πότε είναι ενεργή και πότε όχι. Αν είναι ώρα ανενεργή, τρελά σενάρια μου δημιουργούνται στο μυαλό. Αργότερα που θα μιλήσουμε οι ερωτήσεις μου είναι εμμέσως πλην σαφώς ανακριτικές. Οτιδήποτε και αν κάνει πρέπει να το επιβεβαιώσω με τα μάτια μου γιατί δεν την πιστεύω. Αν τυχόν δεν απαντήσει σε κλήση μου, ο νους μου πάει στο κακό. Μου κάνει κακό αυτός ο τρόπος σκέψης. Και στη σχέση μου. Δεν ευχαριστιέμαι τίποτα όταν δεν είμαι μαζί της γιατί όλη η σκέψη μου γυρίζει γύρω από αρνητικές φαντασιώσεις πως έχει ή θα βρει άλλον. Όλα αυτά βέβαια δεν τα έχω μοιραστεί ποτέ μαζί της. Δεν ξέρω μόνο έως πότε θα παλεύω με τον εαυτό μου. Είναι ζήλια ή ανασφάλεια; Πως πρέπει να δουλέψω με εμένα ώστε να το αντιμετωπίσω και να ευχαριστηθώ την κάθε στιγμή με έναν άνθρωπο που αξίζει τα πάντα για εμένα;
– Πρώτη φορά μιλάω.
Δεν χρειάζεται να τα μοιραστείς μαζί της, το καταλαβαίνει από το ύφος σου όταν βγαίνει χωρίς εσένα και από την ανάκριση που κάνεις μετά.
Δεν υπάρχει δίλημμα «ζήλεια ή ανασφάλεια», και τα δυο είναι, αλλά θα το αντιμετωπίσεις μόνο αν βρεις την πηγή τους. Σου κάνει πολύ μεγάλο κακό αυτός ο τρόπος σκέψης και θα δηλητηριάσει όλες σου τις σχέσεις αν δεν κάνεις κάτι για να τον αντιμετωπίσεις. Σοβαρή δουλειά μπορείς να κάνεις μόνο με θεραπεία.