Αγαπητή «Α, μπα»: Το γεγονός ότι αυτά που σκέφτομαι δεν θα τα πραγματοποιήσω με εξιλεώνει καθόλου;

Αγαπητή Λένα, η ιστορία που θα διηγηθώ παρακάτω δεν είναι καθόλου, μα καθόλου πρωτότυπη. Θα σας την πω όμως γιατί ελπίζω ότι από τις απαντήσεις τις δικές σου και των αναγνωστών ίσως μπορέσω να καταλάβω καλύτερα τον μηχανισμο που διαμορφώνει τη σκέψη μου. Λοιπόν, long story short, είμαι προσφάτως παντρεμένη και ταυτόχρονα μου αρέσει συνάδελφος από τη δουλειά. Τώρα που το γράφω μου φαίνεται πως μόλις έγινε λίγο πιο πραγματικό. Να διευκρινίσω πως με τον άντρα μου είμαστε πολλά χρόνια μαζί, τα πάμε πολύ καλά, δεν τον έχω απατήσει ποτέ και είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι κάπως έντονα κάποιον άλλον. Αυτό το “πρώτη φορά” δεν το λέω για να δώσω έμφαση στο ποσό μοναδικό είναι αυτό που νιώθω για τον άλλον (δεν είναι) αλλά περισσότερο για να τονίσω την έκπληξη μου που μου συμβαίνει. Για κάποιον λόγο τόσα χρόνια πίστευα πως είναι απολύτως στο χέρι μου να μην ενθουσιάζομαι με άλλους, να μην με ενδιαφέρει κανένας αλλος πέρα απο τον αντρα μου και τώρα που μου συμβαίνει, η θεωρία μου καταρρίπτεται. Γιατί μου συνέβη τωρα? Μήπως τόσα χρόνια απλώς δεν είχε τύχει να γνωρίσω γκομενάκι άξιο λόγου και η αφοσίωση μου αποκλειστικά και μόνο στον άντρα μου δεν ήταν τόσο συνειδητή όσο νόμιζα? Αυτό που πίστευα είναι ότι εφόσον ο ένας αγαπάει τον άλλο, εφόσον με καλύπτει και τον καλύπτω στα περισσότερα, εφόσον περνάμε καλά, γελάμε μαζί και νιώθω τυχερή που τον έχω, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αφήσω το περιθώριο στον εαυτό μου να του αρέσει κάποιος άλλος. Και τώρα που μου αρέσει γιατί μου αρέσει? Άφησα εγώ το περιθώριο στον εαυτό μου, άρα φταίω? Μάλλον έτσι είναι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο άφησα αυτό το περιθώριο. Είναι γιατί κάτι δεν με ικανοποιεί στη σχέση μας, κάτι μου λείπει και δεν θέλω να το παραδεχτώ? Όσο το σκέφτομαι πιστεύω πως όχι, δεν είναι αυτό. Νομίζω πως αυτό που με τραβάει είναι η συγκίνηση του καινούριου, η αδρεναλίνη της νέας γνωριμίας (και να σκεφτείς ότι είμαι από αυτούς που προτιμούν να τριψουν γυαλιά στο πρόσωπο τους, όπως εχεις πει, παρά να ξεκινήσω τη διαδικασία καινούριας σχέσης). Βέβαια εδώ ακόμα και να προχωρήσει κάτι, δεν θα γίνει καμία καινούρια σχέση. Είμαστε και οι δύο δεσμευμένοι χωρίς σκοπό να χωρίσουμε. Άρα αυτό είναι μάλλον που με γοητεύει, η προοπτική να περάσω καλά με κάποιον που μου αρέσει, το high της νεας γνωριμιας χωρίς να χρειάζεται να ανησυχώ για τη συνέχεια, αφού συνέχεια δεν θα υπάρξει. Όλα καλά, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ειμαι κι εγώ άλλος ένας παρτακιας που σκέφτομαι τη δική του βραχυπρόθεσμη καλοπέραση και όχι την ομάδα. Το γεγονός ότι αυτά που σκέφτομαι δεν θα τα πραγματοποιήσω με εξιλεωνει καθόλου? Είναι ας πούμε “φυσιολογικό” στην πορεία μιας μακροχρόνιας σχέσης να λιμπιζεσαι άλλους αν μένεις μόνο στη σκέψη? Ή απλά και μόνο το γεγονός ότι άφησες αυτό το περιθώριο στον εαυτό σου λέει κάτι αρνητικό για σένα τον ίδιο ή και για τη σχέση σου? Για να διευκρινίσω το είδος της σχέσης που έχω με τον άλλον, είναι κάτι τελείως πλατωνικό, τίποτα physical δεν έχει γίνει μεταξύ μας, παρόλο που τελευταία η φαντασία μου καλπάζει. Είμαστε στο ίδιο γραφείο και ταιριάζει πολύ το χιούμορ μας. Συνεχώς αστειευομαστε και κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι κοντινοί συνάδελφοι να λένε ανοιχτά μπροστά μας πως πιστεύουν ότι κάτι παίζει μεταξύ μας. Αυτό τραβάει καποιους μήνες, με τους τελευταίους να έχω αρχίσει να τον σκέφτομαι περισσότερο και να νιώθω το high του νέου ενθουσιασμού. Πάω στο γραφείο με άλλη διάθεση , περιποιουμαι περισσότερο, έχω την όρεξη για ζωή του ερωτοχτυπημενου. Είμαι στο μεταίχμιο του να χαίρομαι τα θετικά αυτής της κατάστασης και του να νιώθω πως λίγο ακόμα και θα αφήσω τα “ασφαλή νερά” στα οποία κινούμαι. Αυτό το τελευταίο δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορώ να συγκρατηθώ άλλο και ότι θα κάνω κάτι, αλλά περισσότερο ότι φοβάμαι ότι θα αρχίσει να καταλαμβάνει δυσανάλογο μέρος των σκέψεων μου από αυτό πρέπει. Και μια άλλη σκέψη που γεννήθηκε μέσα από αυτήν την κατάσταση: άρχισα να γουστάρω και να σκέφτομαι σεξουαλικά τον συγκεκριμένο, αρκετό καιρό μετά αφού αρχίσαμε να χαζολογουμε στο γραφείο. Δεν με τραβούσε εμφανισιακά στην αρχή και ούτε και τώρα τον βρίσκω ιδιαίτερα ωραίο. Μπορεί καμία/κάποιος να μου εξηγήσει πως λειτουργει αυτός ο μηχανισμός? Γιατί τον σκέφτομαι σεξουαλικά μόνο αφού έχω νιώσει αρκετή οικειότητα/οτι τον συμπαθώ πολύ? Η οικειότητα και η συμπάθεια θα μπορούσαν να είναι προϋποθέσεις απλώς για μια φιλία. Γιατί για να νιώσω σεξουαλικό ενδιαφέρον έπρεπε να φτάσω στο σημείο να έρθουμε πιο κοντά, να γνωριστούμε αρκετά καλά? Μήπως αυτό σημαίνει κάτι που δεν μπορώ να δω καθαρά αλλά που θα ήταν προς το συμφέρον μου να το βλέπω? Ή μήπως απλώς έτσι είναι μερικοί άνθρωποι, δεν έλκονται σεξουαλικά από την εμφάνιση αλλά αυτό που does the trick for them είναι η οικειότητα και η ανάπτυξη συναισθημάτων? Συγγνώμη για το σεντόνι, μόνο που τα έγραψα αισθάνθηκα πολύ καλύτερα.

–– ενθουσιασμένη

Παίζεις με τη φωτιά, ενθουσιασμένη. Αν νομίζεις ότι μπορείς να το ελέγξεις, αν νομίζεις ότι όσο δεν έχει γίνει επίσημη εξομολόγηση είσαι ασφαλής, κάνεις λάθος. Δεν είναι για να πέφτεις από τα σύννεφά που σου άρεσε κάποιος άλλος εκτός από τον άντρα σου. Δεν λέει κάτι σπουδαίο, ούτε για σένα, ούτε για τη σχέση σου. Η θεωρία του άλλου μισού δεν ισχύει, μας ταιριάζουν περισσότεροι άνθρωποι από ένας, και μπορεί να συναντήσεις τον δεύτερο ενώ είσαι με τον πρώτο. Πιθανόν να ταιριάζεις και με τον συνάδελφο – ποιος ξέρει.

Θέλεις να μάθεις;

Αν δεν θέλεις να μάθεις, μια λύση υπάρχει μόνο. Κόφτο. Έχεις βγει από τα ασφαλή νερά εδώ και πάρα πολύ καιρό. Μόνο αν το σταματήσεις θα καταλάβεις πόσο πολύ έχεις μπλέξει. Η σεξουαλική έλξη είναι αναπόφευκτη όταν δυο στρέιτ -άντρας/γυναίκα- ταιριάζουν εγκεφαλικά με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Είναι το επόμενο βήμα.

Αυτό που σε γοητεύει είναι ότι κάποιος που σου αρέσει σε γουστάρει και αυτό σε κάνει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Είναι πολύ δύσκολο να απαρνηθείς τέτοιο μεζεδάκι, όσο μάλιστα πιστεύεις ότι είναι και υγιεινό, και χωρίς θερμίδες.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News