Γεια σου Αμπα, θα ήθελα πολύ τη γνώμη σου για το πώς θα πρεπε να χειριστώ την παρακάτω κατάσταση. Με το αφεντικό μου έχουμε εκτός των επαγγελματικών σχέσεων, και πιο φιλικές σχέσεις, καθώς και η διαφορά ηλικίας δεν ειναι μεγάλη και έχουμε βρεθεί και εκτός αυστηρά επαγγελματικων πλαισίων σε διάφορες εκδηλώσεις, όπου το κλίμα είναι πιο χαλαρό, και έχουμε ταιριάξει σαν παρέα. Γενικά, δεν είναι ότι βγαίνουμε και συχνά οι δύο μας ή με παρέα αλλά έχει συμβεί αρκετες φορές. Εκείνος εκφράζει συχνά παράπονα για το ότι δεν βγαίνουμε συχνά για κανα ποτό, ή σινεμά ή οτιδήποτε τελοσπαντων (εδώ να διευκρινίσω ότι δεν παίζει τίποτα ερωτικό σε καμία περίπτωση). Εμένα απ’ την πλευρά μου δεν είναι η πρώτη μου επιλογή όταν θέλω να βγω με φίλους για να χαλαρώσω και μόλις πρόσφατα κατάλαβα γιατί ακριβώς. Ο λόγος είναι ότι νιώθω ότι συνέχεια κρίνει και σχολιάζει τις επιλογές μου ή τα άτομα που κάνω παρέα, χωρίς να του το χω ζητήσει φυσικά. Έτσι νιώθω ότι πρέπει συνέχεια να προσέχω τι λέω ή να απολογουμαι για τον κάθε άνθρωπο που επιλέγω στη ζωή μου. Και έρχομαι στο ερώτημα μου. Σήμερα πέρασε από τη δουλειά ένας συνάδελφος που συνεργαζόμαστε πλέον μόνο εξ αποστάσεως και συνεπώς βλέπω πολύ σπάνια. Μπροστά στο αφεντικό μας λοιπόν, είπαμε δύο κουβέντες με τον συνάδελφο και εκείνος μου είπε ότι πρέπει να βγούμε επιτέλους κάποια στιγμή γιατί όλο το λέμε και ποτε δεν κανονίζουμε. Κι εγώ απάντησα με ενθουσιασμό ότι ναι πρέπει να το κάνουμε επιτέλους, γιατί όντως θα θελα να κάνω παρέα κι εκτός, με το συγκεκριμένο άτομο. Σε κάποια φάση λοιπόν με φωνάζει το αφεντικό μου ιδιαιτέρως για άλλο λόγο και μετά μου λέει τι να πω για σένα και τον τάδε συνάδελφο πια, τι ενθουσιασμός ήταν αυτός για να βγείτε, εγω τόσες φορές σου το λέω και δεν έχεις αντιδράσει έτσι. Γενικά ο τρόπος του ήταν λες και δεν ξέρω και γω τι έκανα, και δεν ήταν η πρώτη φορά με τέτοιου τύπου σχόλια. Εγώ δεν είπα κάτι συγκεκριμένο, και κακώς προσπάθησα πάλι να δικαιολογηθώ λέγοντας πως ούτε με εκείνον έχουμε βγει ποτέ και μόνο το λέμε. Το θέμα είναι οτι με πείραξε πάρα πολύ η αδικαιολόγητη παρέμβαση του στην προσωπική μου ζωή και μετάνιωσα που δεν είπα τίποτα και πάλι και συνεχίζω να τα μαζεύω μέσα μου. Καταλαβαίνω πως μπορεί να έχει διαφορά κόμπλεξ δικά του και θέματα αποδοχής γιατί ξέρω ότι και σε άλλους συναδέλφους φέρεται παρόμοια και “απαιτεί” την αποδοχή και την φιλία τους, αλλά δεν ξέρω ποια θα ήταν η καταλληλότερη δική μου αντίδραση. Δεν θέλω ούτε να μαλώσω μαζί του, ούτε να δημιουργηθεί άσχημο κλίμα, γιατί ενδέχεται να συνεργαστούμε και σε άλλο πρότζεκτ στο μέλλον, αλλά θέλω να καταλάβει ότι δεν έχει δικαίωμα να σχολιάζει με ποιον θα κάνω παρέα και γιατί. Και πέρα από αυτά απορώ αν του χω δώσει εγώ κάποιο τέτοιο δικαίωμα επειδή μιλάμε και πιο φιλικά και δεν είναι άκρως επαγγελματική η σχέση μας. Συγγνώμη για το κατεβατό, σ’ ευχαριστώ εκ των προτέρων!
– Θα κάνω ότι γουστάρω
Η ερώτηση που κάνεις, ουσιαστικά, είναι πώς θα κρατήσεις τα όρια. Όσο καλύτερα μπορείς, είναι η απάντηση. Δεν χρειάζεται να σε συμπαθεί για να συνεργαστείτε ξανά μαζί, όπως δεν τον συμπαθείς εσύ ιδιαίτερα (πλέον), αλλά δεν έχεις πρόβλημα να δουλεύεις μαζί του. Εφόσον το κάνει και με άλλους, η αντίδραση είναι ακόμη πιο εύκολη. Απομακρύνεσαι σταδιακά και περιορίζεις τις κουβέντες μόνο σε θέματα δουλειάς. Επειδή πλησιάσατε ο ένας τον άλλον κάποια στιγμή φιλικά, δεν σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένη να διατηρήσεις αυτό το επίπεδο εις τους αιώνες. Μπορείς να το αποσύρεις.