A μπα μου, γεια! Θα ηθελα παρα πολυ να μου δωσεις μια απο τις πολυτιμες συμβουλες σου γιατι το θεμα που θα σου αναλυσω, αν και ασημαντο για τα ματια πολλων, με εχει παρει απο κατω εδω και καιρο και με επηρεαζει με τροπους που δε θα μπορουσα να φανταστω. Ας πουμε λοιπον για αρχη οτι ειμαι η Α και ειμαι κοντα στα 40. Φετος στη δουλεια ηρθε μια καινουρια υπαλληλος, μια κοπελα πανω κατω στην ηλικια μου, με σπουδες στο αντικειμενο μου, στην ιδια οικογενειακη κατασταση με μενα, με πολυ παρομοια ενδιαφεροντα και πολυ κοντινο χαρακτηρα, ας την πουμε Μ. Επειδη περνουμε πολλες ωρες στη δουλεια κι επειδη το αφεντικο ζητησε να συνεργαστουμε σε καποια προτζεκτς, γνωριστηκαμε για τα καλα, περασαμε απειρες ωρες μαζι εντος και εκτος εργασιακου χωρου, μοιραστηκαμε προβληματα, τα λυσαμε μαζι, μιλησαμε πολυ, γελασαμε πολυ, αγχωθηκαμε πολυ μαζι και παει λεγοντας. Εν ολιγοις, ταιριαξαμε σαν ανθρωποι και καταληξαμε φιλες. Και παρολο που δε γνωριζομαστε πολυ καιρο, νιωθω οτι ειναι ειλικρινης, εχεμυθη, εχει καλη διαθεση να βοηθησει και η παρεα της πραγματικα μου φτιαχνει τη διαθεση. Και νιωθω πλεον οτι ειναι σημαντικο για μενα να υπαρχει στην καθημερινοτητα μου και να κανω παρεα μαζι της και οπως εχει πει και η ιδια, ισχυει το ιδιο και γι’αυτη. Τωρα πού ειναι το προβλημα. Στη δουλεια ειναι και μια αλλη κοπελα, ας την πουμε Χ. Την ξερω 6-7 χρονια, καποια στιγμη καναμε και καποια παρεα αλλα ειδα και βιωσα καποια πραγματα που κτυπησαν καμπανακια μεσα μου και απομακρυνθηκα διακριτικα. Δεν τη θεωρω κατ’αναγκη κακο ανθρωπο αλλα απ’αυτα που βιωσα, ενιωσα οτι ειναι το ειδος του ανθρωπου που πολυ ανεπαισθητα και αργα αλλα σταθερα θα σε βυθισει σε μια κατασταση που θα σου κανει κακο και θα καταληξεις θυμα χωρις να το καταλαβεις (δυσκολο να εξηγησω περισσοτερα σε λιγες γραμμες). Η Χ λοιπον περιτριγυριζει τη Μ και διεκδικει την παρεα της με νυχια και με δοντια. Η Μ ειναι ουδετερη, δεν εδειξε να ενοχλειται αλλα ουτε και την χαροποιησε το γεγονος. Ειναι και πολυ ευγενικη ως ανθρωπος και δυσκολα θα γυριζε την πλατη σε καποιον, οποταν η Χ δε βρισκει καποια αντιδραση και συνεχιζει απτοητη να την “πολιορκει” και βλεπω οτι με τον καιρο αρχιζει να κερδιζει εδαφος. Επειδη νοιαζομαι για τη Μ, θα ηθελα παρα πολυ να την προειδοποιησω οτι μπορει να πεσει σε μια “παγιδα” που δεν ειναι ευκολα ορατη και οτι μπορει να καταληξει θυμα εκμεταλλευσης. Δε νιωθω ομως καλα να πω συγκεκριμενα πραγματα π.χ. “η Χ πηρε αρκετες φορες δανεικα απο μενα και δε μου τα γυρισε ποτε” . Προσπαθησα 1-2 φορες να αφησω κατι υπονοουμενα οτι θα πρεπει να ειναι προσεχτικη με τη Χ αλλα φανηκε στα ματια της οτι το κανω επειδη ζηλευω. Απο τη μια προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν ειναι δικη μου υποθεση τι θα παθει η Μ, απο την αλλη τη λυπαμαι και τη νοιαζομαι και θελω να κανω κατι για να αποτρεψω αυτα που συνεβησαν σε μενα. Ειναι και το αλλο, οτι νιωθω οτι η Χ το νιωθει οτι προσπαθω να λειτουργησω σαν ασπιδα και προσπαθει κι εκεινη με διακριτινο τροπο να με κανει περα. Καταληξαμε να συμπεριφερομαστε σαν 2 πυγμαχοι που διεκδικουν τη νικη βγαζοντας τον αντιπαλο νοκ αουτ. Καθημερινα βλεπω και τις 2 στη δουλεια και μου χαλα η διαθεση. Πως να το χειριστω ρε α μπα μου;; να αφησω τα πραγματα να κυλησουν κι ας συμβει οτι ειναι να συμβει;; να παρεμβω με καποιο τροπο;;; κι αν ναι, με ποιο τροπο; Θα με βοηθουσε παρα πολυ η απαντηση σου. Συγγνωμη για το σεντονι
-Mother Teresa’s friend
Είσαι πολύ μεγάλη για να αναρωτιέσαι τι είναι σωστό, μου κάνει εντύπωση. Φυσικά και θα αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν και θα συμβεί ό,τι είναι να συμβεί. Πώς σου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσες να κάνεις οτιδήποτε άλλο; Η ερώτηση σου έχει ήδη απαντηθεί. Έχεις ήδη παρέμβει, και βλέπεις ποια είναι τα αποτελέσματα. Η μια πλευρά δεν σε πιστεύει (γιατί να πιστέψει εσένα, αφού μπορεί να δει με τα δικά της μάτια και να εκτιμήσει όπως προτιμά;) και η άλλη πλευρά προσπαθεί να σε παρακάμψει, κάνοντας εσένα να φαίνεσαι ακόμη πιο παράλογη.
Ο λόγος που δεν είναι σωστό να παρεμβαίνεις δεν είναι ότι έχεις άδικο. Ούτε έχει σημασία αν έχεις άδικο. Ο λόγος είναι ότι είσαστε όλοι ενήλικες, σε σχέσεις μη εξάρτησης ή εξουσίας, άρα, δεν μπορείς να παρέμβεις. Δεν εξετάζω ποιος έχει δίκιο. Σου ανακοινώνω ότι δεν μπορείς. Απλώς, δεν μπορείς. Δεν έχεις τόση πειθώ, ή εξουσία, ή παρουσία – όχι εσύ, κανένας. Εδώ γονείς δεν μπορούν να προειδοποιήσουν τα παιδιά τους, θα το κάνεις εσύ σε σαραντάχρονο άνθρωπο;
Μην εκπλαγείς αν αυτές γίνουν και φίλες και τα βρούνε κι από πάνω. Δεν ξέρεις ποιος ταιριάζει με ποιον, και γιατί. Αυτό που δεν έχεις σκεφτεί ακόμα, και θα έπρεπε να κάνεις, είναι μήπως η εκτίμηση σου για αυτή που έχεις συμπαθήσει είναι τελικά λάθος. Δεν λέω ότι είναι κακή επιλογή για παρέα, αλλά ότι έχεις υπερεκτιμήσει ορισμένα στοιχεία και αγνοήσει άλλα. Κι εμένα άσπρισαν τα μαλλιά μου για να αρχίσω να σκέφτομαι έτσι, αλλά μερικές φορές, τελικά αυτός που κάνει το λάθος είμαστε εμείς οι ίδιοι.