Αμπίτσα θα ήθελα να ρωτήσω κάτι σχετικά με μια καλή μου φίλη. Γενικά φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται και κινείται στην καθημερινότητα της οτι κάτι τη φοβίζει και δεν μπορεί να πάρει ρίσκα, να ανοιχτεί και να κάνει αυτό που της αρέσει. Θα σου δώσω μερικά παραδείγματα: Α) Μια κοινή μας φίλη, πρότεινε διακοπές μιας εβδομάδας στο εξοχικό των γονιών της που ειναι κάτι λιγότερο από ώρα από εκεί που σπουδάζουμε. Δεν ήρθε λόγω κάποιων δικαιολογιών που όλες καταλάβαμε ότι δεν ίσχυαν αλλά δεν επιμείναμε για να μην έρθει σε δύσκολη θέση. Τελικά μετά από καιρό είπε ότι την αγχώνουν οι αλλαγές και δεν της άρεσε η ιδέα να δει κάποιο νέο μέρος.(light) B) Είναι ερωτευμένη(?!) 1 χρόνο και κάτι ψιλά με έναν συμφοιτητή ο οποίος είναι εμφανές ότι όχι απλά δεν την έχει δει ποτέ ερωτικά αλλά και το φιλικό το επιδιώκει μόνο όταν ξεμείνει από παρέα (το έχει παραδεχτεί και η ίδια πολλές φορές). Παρόλα αυτά δεν θέλει λέει να ξεκολλήσει και περιμένει να πάρει πτυχίο και να φύγει γιατί αλλιώς δεν θέλει να το προσπαθήσει καν-το ξεκόλλημα-(!!) Εννοείται, ότι αυτά τα δύο χρόνια έχει βγει 2 μη επιτυχημένα ραντεβού, μετά από δική μας πίεση, χωρίς να έχει επιδιώξει κάτι με κάποιον άλλον αλλά ούτε και με αυτόν που της αρέσει.(Εκείνος είναι 22,εμείς 20) (heavy) Γ) Για ενάμιση χρόνο έκανε κολλητή παρέα με συμφοιτήτρια μας, η οποία ήταν αντικειμενικά βλαβερή για τη φίλη μου. Ήταν χειριστική, της έκανε ατελείωτο negging και γενικά πάντα μετά από συνάντηση τους είχαμε να τη συνεφέρουμε αφού ήταν πάντα στα πατώματα. Ο λόγος που σταμάτησε να την κάνει παρέα ήταν επειδή και κάποια άλλα άτομα (κοινή παρέα) την έκαναν πέρα και είχε να επιλέξει ανάμεσα σε αυτήν και αυτές. (extra heavy) Όπως καταλαβαίνεις βλέπω αυτά και στενοχωριέμαι, προσπαθώ με συζήτηση και κατανόηση να την κάνω να αισθανθεί καλύτερα γιατί έχω καταλάβει ότι δεν έχει κανένα σκοπό να κάνει την οποιαδήποτε αλλαγή. Της πρότεινα ψυχολόγο αλλά πιστεύει ότι κανείς δεν είναι ικανός να δώσει λύση στα προβλήματα της. Εγώ όμως στη συμπεριφορά της βλέπω τον εαυτό μου στα 14-15. Ήμουν έτσι ακριβώς! Άλλαξα ευτυχώς, έχω φτάσει με ψυχανάλυση, διάβασμα και ενδοσκόπηση σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο και τώρα βλέπω την φίλη μου και νιώθω την ανάγκη να βοηθήσω. Η τελική μου ερώτηση είναι αν πιστεύεις ότι μπορώ να κάνω κάτι! Έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις για τα προβλήματα της και της έχω πει ότι σε εκείνη βλέπω εμένα πριν πέντε χρόνια αλλά δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Τρομάζει με το διαφορετικό, όσο αναβαθμισμένο και αν είναι και την καταλαβαίνω. Νιώθω σαν να τη βλέπω να πνίγεται και ενώ εγώ έχω “σωθεί” να κάθομαι και να τη κοιτάω. Νιώθω απαίσια αλλα δε θα ήθελα να γίνω και κάποιου είδους “Σωτήρας”. Πως να βοηθήσω;;;
–Ντάλια-Βεντάλια
Συνέχισε να της προτείνεις ψυχολόγο, βρες έναν, πες της να πάτε μαζί στο πρώτο να την περιμένεις, και πες της ότι θα πάρεις εσύ τηλέφωνο να το κανονίσεις αν αυτή δεν μπορεί. Συνέχισε να το προτείνεις που και που, χωρίς να πιέζεις, γιατί αν πιέσεις μπορεί να απομακρυνθεί. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο. Ξέρεις και μόνη σου πόσο μοναχική και επίπονη διαδικασία είναι. Δεν μπορεί να την κάνει άλλος για σένα.
Το «δεν είναι ικανός να βρει κανείς να δώσει λύση στα προβλήματα της» είναι κάτι μεταξύ παραληρήματος μεγαλείου και άγνοιας περί του τι είναι ένας ψυχολόγος; Κανείς δεν θα βρει λύση στα προβλήματα της, γιατί δεν είναι προβλήματα. Είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει διαλέξει να βλέπει τη ζωή. Δεν είναι ο μόνος, και υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι από αυτόν. Αυτό πρέπει να καταλάβει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
