Αγαπητή Αμπα, Δεν είναι και η πιο πρωτότυπη ερώτηση αυτή που θα ακούσεις, αλλά ίσως αν το γράψω, να το επεξεργαστώ καλύτερα. Πριν λίγο καιρό μου έγινε πρόταση για μια δουλειά στο εξωτερικό σε εταιρία και χώρα που ήταν από πάντα μεγάλη μου επιθυμία να πάω. Ήμουν πολύ χαρούμενη (ακόμα είμαι), αλλά συνέβη το εξής: έχω μια υποστηρικτική οικογένεια (την αρχική μου) και τώρα τελευταία άρχισαν κάποια προβλήματα υγείας των γονιών μου και συχνά πυκνά με έπιασα να σκέφτομαι (πέρα από την υγεία τους) το τι θα κάνω αν…φύγουν, και μείνω μόνη εντέλει (ωραία κόρη είσαι, θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο :/). Δεν έχω βρει κάποιον που να θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου μαζί του ακόμα. Δεν το έχω αποκλείσει όμως, δηλαδή δε θα ήθελα να μείνω μόνη εντέλει. Είμαι 33, κοινωνική αρκετά, αλλά συχνά απολαμβάνω και τη μοναξιά μου. Μέχρι τώρα σκεφτόμουν πως θα δυσκολέψουν τα πράγματα αν μεγαλώσω και είμαι single, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσω να θυμάμαι τι με κάνει ευτυχισμένη και όχι να “τρέξω να παντρευτώ” απλά επειδή “περνάει ο χρόνος”. Δε χρειάζεσαι εμένα για να σου πω ότι προσπαθώ να γνωρίζω άτομα, αλλά το pool έχει μικρύνει αρκετά και με δυσκολεύει. Το ακούω, το ξέρω, αλλά γιατί άρχισα να αγχώνομαι έτσι; Καταλαβαίνω πως το έναυσμα είναι η απώλεια των γονιών, αλλά με πιάνω να κάνω σκέψεις που δεν έκανα και εκνευρίζομαι. Είναι αυτό μια πάλη φυσιολογική με τον εαυτό μου που πρέπει να μάθω να δίνω, ή καλύτερα με βοήθεια ειδικού; Πολλά φιλιά και καλό απόγευμα.
-Αλίκη
Είναι μια φυσιολογική πάλη που πρέπει να μάθεις να δίνεις, αλλά για φυσιολογικές πάλες που πρέπει να μάθουμε να δίνουμε πάμε στους ειδικούς. Για να μας βοηθήσουν. Δεν υπάρχει δίλημμα, διότι δεν υπάρχει κατάλογος με «μάχες που πρέπει να μάθουμε να δίνουμε χωρίς βοήθεια». Το καταλαβαίνεις, ελπίζω, και δε ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια, όπως δε ντρέπεσαι να ζητήσεις από έναν πιο ψηλό να σου κατεβάσει τα μπισκότα από το ψηλό ράφι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ο γάμος δε σημαίνει απαραίτητα ότι δε νιώθεις μοναξιά βέβαια. Απλά μπορείς να νιώθεις μοναξιά δίπλα σε κάποιον άλλον. Οπότε, η λύση δεν είναι γενικά και αόριστα ο γάμος. Αλλά να επενδύσεις σε ανθρώπους που σε διάλεξαν, τους διάλεξες και επικοινωνείτε είτε είναι σύζυγος, σύντροφος, φίλοι.
Όταν μια ωραία μέρα ήρθε και με χώρισε ο τότε γκόμενος (σοβαρή σχέση) η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ακριβώς αυτή: θεέ μου μια μέρα θα πεθάνουν οι γονείς μου και ο “άνθρωπος μου” μπορεί να με παρατήσει επειδή έτυχε να δει δύο μεγαλύτερα βυζιά από τα δικά μου να περπατάνε στο δρόμο. Εκεί άνοιξε η πρώτη τεράστια υπαρξιακή γούρνα και έπεσα μέσα. Κινητοποιηθηκα άμεσα, παίρνοντας αυστηρά μέτρα στην κατεύθυνση να μάθω να υπάρχω μόνη μου,να πατάω στα πόδια μου που λένε. Ήταν μια οδυνηρή διαδικασία αλλά την ίδια στιγμή η πιο όμορφη της μέχρι τότε ζωής μου. Τα κατάφερα… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω τι είδους άνθρωπος δεν θα περνούσε δύσκολα συναισθηματικά ενώ οι γονείς του αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας, αλλά δεν θα τον ήθελα για φίλο.
Αν δεν είναι σοβαρό πρόβλημα η ματαιότητα της ύπαρξης, ποιό είναι; (Συνηθισμένο, δε λέω, αλλά ταυτόχρονα σοβαρό). Η πρώτη φορά που αναγκάζεσαι να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτούς.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά! 😊
Βασικα, το να ζητησεις απο καποιον ψηλό να σου κατεβάσει τα μπισκότα απο καποιο ραφι μπορεί να είναι μια πολύ ωραια συμβουλή.
Ολίγον άσχετο αλλά μου άρεσε που αναφέρθηκες στην “πατρική” σου οικογένεια ως “αρχική”. Οφείλω να ομολογήσω ότι με ξένισε λίγο στην αρχή ο όρος και διάβασα τη φράση δυο- τρεις φορές για να την κατανοήσω, αλλά έχει ωραίο συμβολισμό. Είναι η αρχική σου οικογένεια, με την έννοια ότι στο μέλλον θα κάνεις και άλλη, με το σύντροφο που θα επιλέξεις. Νομίζω είναι ένας ωραίος, εναλλακτικός όρος αντί της “πατρικής” οικογένειας.
Eμένα ο όρος “πατρική” οικογένεια με ξενίζει παρά τα εισαγωγικά. Αρχική ή γονεϊκή είναι μια χαρά.
Συμφωνώ απόλυτα. Πατρική είναι εντελώς αναχρονιστικός όρος.
Δεν θεωρώ ότι είναι περίεργο ότι κάνεις τέτοιες σκέψεις.Η μονάξια ακόμα και αν τη διαχειρίζεσαι, δεν είναι πάντα ευχάριστη.Όλοι οι άνθρωποι,ανεξαρτήτως φύλου έχουμε την επιθυμία να βρούμε έναν σύντροφο.Το θέμα είναι να μην εγκλωβιστούμε σε μία σχέση που απαιτεί περισσότερες θυσίες από αυτές που αντέχουμε απλά και μόνο για να συνυπάρξουμε ή ακόμα να θεωρούμε δεδομένο ότι ο σύντροφος μας πρέπει να μας καλύψει οποιαδήποτε ανάγκη έχουμε.Δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να εκνευρίζεσαι αλλά να αποδεχτείς ότι μεγαλώνοντας αποκτάς και άλλες ανάγκες.Θα ήταν ασυνήθιστο να έχεις τις ίδιες ανάγκες τις οποίες είχες όταν ήσουν πχ 20.Καλή σταδιοδρομία εύχομαι και περαστικά!
“Δεν έχω βρει κάποιον που να θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου μαζί του ακόμα. Δεν το έχω αποκλείσει όμως, δηλαδή δε θα ήθελα να μείνω μόνη εντέλει”
Περιμένω να διαβάσω είμαι 78 χρονών και βλέπω “είμαι 33” και παθαίνω κάτι.
Από που να την πιάσεις αυτήν την ερώτηση…
Είμαι 29(!!) και το νιώθω. Μερικές φορές η κοινωνική πίεση εσωτερικεύεται τόσο βαθιά που σε τυφλώνει.
Πότε δεν είναι η κοινωνική πίεση μόνη της. Είναι σε συνδυασμό με το χαρακτήρα μας. Όταν βρεις τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που σε κάνουν ευάλωτη στην κοινωνική πίεση, τότε μπορείς να νικήσεις το θηρίο 🙂
Συμφωνώ απόλυτα.
Το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, και στους γονείς σου, είναι να παλέψεις μαζί με τους ειδικούς. Μια αγκαλιά από μένα για τις δυσκολίες που περνάς <3
Είναι πολύ φυσιολογικό. Κάθε ηλικία έχει τις δικές της σκέψεις και τα δικά της συναισθήματα. Το αφύσικο θα ήταν να σκεφτόσουν σαν 15χρονη και να διάβαζες Σούπερ Κατερίνα (δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα).
Τώρα τι γίνεται ? Έχει ανοίξει μια χαραμάδα στο παράθυρο του πιθανού μέλλοντος και ό,τι βλέπεις σε τρομάζει. Φυσικό είναι. Οι σκέψεις όμως αυτές χρειάζεται να υπάρχουν, γιατί σε πάνε πιο μακρυά στη ζωή, σε ωριμάζουν. Ούτε να φοβάσαι. Μια χαρά νέα κοπέλα είσαι. Θέλεις το επόμενο πακέτο της ζωής. Συγκατοίκηση, γάμο, παιδιά. Σου εύχομαι να το αποκτήσεις.