Καλή μου άμπα σου στέλνω κι εγώ την ερώτησή μου. Μεγαλώνοντας σε μια ακατάλληλη οικογένεια (βία, φωνές, ελαφριά παραμέληση) μου πήρε μια 20ετία ψυχοθεραπέίας για να αρχίσουν τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους κι έμεινα πίσω σε πολλούς τομείς που για τους συνομηλικούς μου ήταν αυτονόητοι. Σχέση με τους γονείς μου έχω τυπική, επειδή είμαι άνθρωπος που λυπάται εύκολα σκέφτομαι οτι δε θα τους άφηνα να πάνε σε γεροκομείο, αλλά όταν έρθει η ώρα θα τους φροντίζω-με μέτρο. Αυτό λογικά σημαίνει οτι άμα γεράσουν θα τους έχω μέσα στη ζωή μου αναγκαστικά. Το θέμα μου είναι το εξής. Αν ποτέ παντρευτώ δε θέλω να αναγκαστεί ο φίλος μου να τους βάλει στη ζωή του γιατί είναι μίζεροι άνθρωποι. Όμως αφού θα αναγκαστώ να τους φροντίζω, σημαίνει οτι θα υποχρεωθεί κι ο φίλος μου να τους έχει στη ζωή του. Άρα είναι σαν ο φίλος μου να βρήκε μια προβληματική περίπτωση. Και πες οτι αυτού του τους γνωρίζω, μόνο και μόνο για να δει οτι έχω λόγο που δεν ήθελα να τους γνωρίσω. με τα συμπεθερικά που θα ήθελαν να έχουν μια γνώμη για το πού πάει το τέκνο τους, τι κάνω? Να τους άφηνα να γνωριστούν μεταξύ τους δεν υπάρχει περίπτωση, μιλάμε για αγροίκους. Αν δε γνώριζαν οικογένεια οι συμπέθεροι, θα θεωρούσαν οτι κάτι πάει στραβά. Ούτε στο γάμο μου δε θα τους ήθελα γιατί θα έκαναν σκηνή με φωνές. Οπότε να πω οτι είμαι ορφανή να τελειώνω? Ή να αρχίσω να σκέφτομαι το να απομακρυνθώ περισσότερο απο τους γονείς μου?
– χιονατη
Αυτός ο φίλος που θα παντρευτείς υπάρχει, ή είναι σενάριο; Για σενάριο μοιάζει, γιατί έχεις βάλει πολλά υποθετικά που είναι πολύ πρόωρα.
Πώς ξέρεις ότι τα πεθερικά σου θα είναι λιγότερο ανυπόφορα από τους γονείς σου;
Ο φίλος που θα γίνει αρραβωνιαστικός και μετά σύζυγος πρέπει να φροντίσεις να είναι ένας που θα σε αποδεχτεί όπως είσαι, και θα σε αφήνει να κρατάς τις αποστάσεις με τους γονείς σου με τον τρόπο που σου αρέσει. Αν δεν θέλεις να είναι οι γονείς σου στη ζωή του, δεν θα είναι. Αυτό που χρειάζεται να καταφέρεις είναι να μένουν οι γονείς σου σε διαφορετικό σπίτι. Δεν μπορείς από τώρα να προβλέψεις αν είναι δυνατό αυτό, αν είναι στο χέρι σου αν θα πάνε σε γηροκομείο ή όχι, δεν ξέρεις καν αν θα είσαι εσύ ζωντανή για να αναλάβεις αυτές τις ευθύνες – συγγνώμη για το απότομο του πράγματος, αλλά πραγματικά δεν ξέρεις. Καλά κάνεις και σχεδιάζεις, αλλά δεν μπορείς να φτάσεις από τώρα τα σχέδια μέχρι το τέλος.
Το κλειδί για όλες σου τις ανησυχίες είναι στη σχέση που θα έχεις με τον σύντροφο σου. Αν υπάρχει ομοψυχία, όλα αυτά που σε προβληματίζουν δεν θα είναι τα δικά σου προβλήματα, θα είναι τα οικογενειακά σας προβλήματα που θα αντιμετωπίζετε παρέα, ως ομάδα. Αν δεν είναι έτσι, δεν χρειάζεται να παντρευτείς, λιγότερα προβλήματα θα έχεις μόνη σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μετά από βία, φωνές, παραμέληση και 20 (!) χρόνια ψυχοθεραπείας θέλεις να τους πάρεις και σπίτι σου να τους γηροκομήσεις; ε όχι, αν τους παίρνει οικονομικά γηροκομείο και πάλι γηροκομείο. Για τη δική σου ψυχική ηρεμία και όχι για τον νυν ή μελλοντικό φίλο σου ούτε για τα πεθερικά σου.
Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι για πράγματα που μπορεί και να μη συμβούν. Είχα κι εγώ το ίδιο άγχος με εσένα όσο αφορά τους γονείς και τη συνάντηση με τα συμπεθέρια, όχι γιατί οι γονείς μου είναι αγροίκοι (είναι περισσότερο της passive-aggressive σχολής) αλλά γιατί δεν μου άρεσε ποτέ αυτό το τρώμε όλοι μαζί οικογενειακώς. Πριν παντρευτώ με τον άντρα μου δεν τους είχα φέρει ποτέ σε επαφή (8 χρόνια) και όταν πλέον παντρευτήκαμε ο πατέρας του (επίσης ανυπόφορος) είχε πεθάνει. Από την άλλη, ο άντρας μου πάντα είχε το φόβο μήπως οι γονείς του μείνουν κατάκοιτοι και πώς θα… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα, και θα προσθέσω κ εγώ βιωματικό σχόλιο, έχοντας περάσει από αυτήν την φάση, και αφού για πολλά χρόνια χαλούσα σχέσεις εξαιτίας αυτού του ενδόμυχου φόβου που τότε μου φαινόταν βουνό. Δεν χρειάζεται να κανεις τίποτα, αν και όταν χρειαστεί να πιείτε όλοι μαζί ένα καφέ για να γνωριστούν άσε τους να βγάλουν ο καθένας τα συμπεράσματα του, εσυ είσαι υπεύθυνη για την δίκη σου στάση, όχι των γονιών σου. Είναι δύσκολο, έχουμε ζήσει όλη μας τη ζωή νιωθωντας ντροπή για την οικογενεια μας, κ αυτό δεν ξεριζώνεται. Εμένα με βοήθησε μια πρόταση που μου είχε πει η ψυχαναλυτρια… Διαβάστε περισσότερα »
Σε καταλαβαίνω και συμπάσχω. Εμένα οι γονείς μου δεν είναι ακριβώς αγροίκοι. Η μάνα μου παρουσιάζεται άνετα και ο πατέρας μου μπορεί να υποκριθεί για λίγο. Κάνουν δε και επαγγέλματα, κοινωνικά ανεβασμένα. Εμένα το πρόβλημα μου ήταν, πως ο πατέρας μου, μέσα στην προσπάθεια του να προσδιοριστεί ο ίδιος, έφτιαξε μια προσωπικότητα γεμάτη αντιφάσεις και παράλογα, που μέσα σε αυτά ήταν η παρουσίαση του εαυτού του, ως τέρμα αντισυμβατικού. Εν ολίγοις μου έλεγε διαρκώς, ότι οι άντρες είναι όλοι χάλια και ότι δεν έχει σκοπό να γνωρίσει κανέναν, ότι δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσει πεθερικά , ότι δεν πατάει σε… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ. 👍Αυτη την ντροπή την ένιωθα κι εγω παλιά, στα 20κατι μου, οτι πως θα γίνει ας πουμε η γνωριμία με τον φιλο μου, πως το ενα και πως το αλλο. Θα σου πω αυτο που έκανα, και ειναι αυτο που προτείνω και στην Χιονάτη εδώ που ρωτάει: στην αρχη ένιωθα έτσι, γιατί είχα μια άρνηση, γιατί είχα περασει ασχημα, γιατί γενικα ήθελα μια απόσταση αναμεσα σε αυτους και τη σχεση μου. Και απλα αποδέχτηκα το οτι είναι προβληματικοι, δηλαδη με προβληματικές συμπεριφορές και ψυχοσυνθεσεις, γιατί ειχα δει και άλλοι γονείς πως φερονταν και τι αντιμετώπιση είχαν τα παιδιά τους,… Διαβάστε περισσότερα »
Μήπως οι έννοιες περί μέσου συνετού ανθρώπου και συνήθους πορεία των πραγμάτων, τελικά μας έκαναν κακό; Το λέω, γιατί εμένα μάλλον με έχουν κάνει, να φρενάρω πολύ, να σκέφτομαι όλο το πλαίσιο και τελικά να μην ρισκάρω ίσως…..
Ελπίζω το “μου πήρε μια 20ετια ψυχοθεραπείας για να αρχίσουν να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους” να ήταν λάθος ή υπερβολή…
Γιατί?
Αχ, αγαπητή φίλη, σε καταλαβαίνω τόσο πολύ… Εγώ είμαι πολύ ανοιχτή για τα θέματα αυτά, αλλα και ο σύντροφος (συζυγος) έπρεπε να τους συναναστραφει χρονια για να καταλαβει τι εστι βερικοκο. Το παν ειναι να μη νιωθεις οτι τους “εκπροσωπεις”. Εσυ εισαι αυθυπαρκτο ον κι ασε αυτους που μεγαλωσαν καλα (και good for them) να χτυπιουνται περι ευθυνης προς τους γονεις. Btw αυτοι ειναι οι γονεις, οχι εσυ, δεν τους χρωστας τιποτα παρα μονο χρηματα- κι αυτο συζητησιμο, οπως λεει κι η ψυχολογος μου. Μια μεγαλη αγκαλια απο μενα <3
Συμμερίζομαι το άγχος σου, ειλικρινά. Μολαταύτα, η συμπεριφορά των γονιών σου δεν χαρακτηρίζει εσένα, για να σε νοιάζει από τώρα τι θα σκεφτούν οι υποθετικοί συμπέθεροι. Αυτή η οικογένεια σου κλήρωσε και η στήριξη του υποθετικού συζύγου αν δεν είναι και αυτή υποθετική αλλά ουσιαστική, θα σου δώσει τη λύση που ζητάς. Τώρα για τη γηροκομηση, πράγματι θα είναι σωτήριο αν δεν μένετε στο ίδιο σπίτι.
δεν θα θελα να δυναμιτισω μια πολυχρονη ψυχοθεραπεια, αλλα αν δεν σε προσδιοριζει (οχι “χαρακτηριζει”, σε αυτο συμφωνω) η κατασταση των γονιων σου σε αυτην την ζωη, δεν ξερω τι αλλο θα μπορουσε να σε προσδιοριζει περισσοτερο…
ειχα κι εγω την απορια αν μιλας για πραγματικο προσωπο που εχετε τωρα σχεσεις η για ενα μελλοντικο, υποθετικο. κατεληξα οτι μιλας για πραγματικο προσωπο, διοτι τον αποκαλεις “φιλο”, ενω μιλας για γαμο, πραγμα που με κανει να σκεφτομαι οτι μαλλον υπαρχει τωρα ενας “φιλος” που σκεφτεσαι οτι ισως γινει συζυγος. θα απαντησω με αποριες στην ερωτηση σου. υπαρχει περιπτωση να ερθεις τοσο κοντα με καποιον ανθρωπο που θα αποφασισεις να τον παντρευτεις και να μην του μιλησεις για την ζωη που εζησες κοντα στους γονεις σου, τις εμπειριες απο εκει και το πως ειναι αυτοι οι ανθρωποι; μου φαινεται… Διαβάστε περισσότερα »
Για άνθρωπος που έχει κάνει τόση ψυχοθεραπεία απορώ πως ακόμα φοβάσαι ότι θα κακοχαρακτηριστείς λόγω γονιών.Οκ,ίσως στην αρχή να κάνουν λάθος συνειρμό αλλά βρε κορίτσι μου,όταν φτάσει αυτή η ώρα,δώσε τους χρόνο να σε γνωρίσουν πρώτα κ να καταλάβουν ότι δεν είστε ίδιοι.Επίσης,θα παίξει κ καίριο ρόλο η στάση του άντρα σου.Άμα στα πρώτα σχόλια των δικών του, πει κάτι του στυλ “νομίζω ειναι υιοθετημένη και δεν το ξέρει,αποκλείεται ένας τόσο γαμάτος άνθρωπος να έχει το DNA τους”,αυτοματως θα ηρεμήσουν τα πνεύματα κ θα χαλαρώσουν και οι ίδιοι.Αν γίνουν όλα αυτά βέβαια κ δεν πέσεις σε πιο ανισόρροπα πεθερικά ή… Διαβάστε περισσότερα »